Het voorspel: Camino de Amberes

“Misschien wandel ik wel naar Santiago de Compostela.” trippel ik ongemakkelijk op mijn hoge Prada’s in het park. Mijn partner en zijn twee zonen stoppen alsof ze zich verslikken en staren unaniem naar mijn voeten.
“Op hoge hakken of wat?” Iedereen proest het uit.
We zijn het er wel over eens dat het een sierende titel is voor een boek: ‘Pelgrimstocht op hoge hakken’.

En zo, in een zucht, is mijn geest bevrucht geraakt met een idee dat ik niet kan aborteren. Eindelijk een nieuw project na de overwinning van Hotel Westende. En vooral: een nieuw excuus om te schrijven

Hoe pak ik dit aan? Ik heb nodig: een outfit! Shoeshopping! Zoals Pablo Picasso, ben ik een krak in niet zoeken, maar vinden. Dat ik dingen vind, die ik vaak niet nodig heb, is een detail. Wie veel vindt wordt al gauw een specialist in herkaderen en positief denken! Bij Cotélac vind ik een muisgrijze broek, vederlicht, in een prachtig glanzende stof die je niet moet strijken. Zie je wel dat ik normaal kan zijn zoals iedereen: ik ben bereid me te kleden in de kleur van de grijze massa! Hoe komt deze kleur eigenlijk aan zijn denigrerende betekenis? Wie wil er graag ‘grijze muis’ genoemd worden? Als kind wou ik oma worden. Ik verheerlijkte het engelachtig witte beeld van Merlijn met zijn lange zijdezachte haren. Het heeft me geholpen gracieus te verouderen en met verwondering gade te slaan hoe de natuur zijn werk doet. Na jaren van mislukte haarverfpogingen, krijg ik nu eindelijk wat ik altijd wou: zilveren haren. Mijn droom komt elke dag een beetje meer uit, en dat helemaal gratis en voor niks. Ik ben ontsteld wanneer ik uit de paskamer kom in een maatje 1, en de verkoopster me vertelt dat ik een maatje 0 nodig heb. Bestaat dat ook al? Ik verdenk de fabrikanten ervan hun maten express groter te maken, om ons ijdele dames een goed gevoel te geven. Dé Mooinica-Santiago schoenen moeten nog uitgevonden worden. In Antwerpen zijn ze zeker niet. Ik zak teleurgesteld af naar Decatlon aan Metropolis. Terwijl ik de orthopedisch ogende lelijkerds pas, zend ik telepatisch een oproep naar Jimmy Choo en Manolo Blahnik. Bij AS Adventure store koop ik een stapmeter. Om het ding in te stellen heb ik de lengte van mijn pas nodig. Ik loop een keer rond de blok, om in een ritme te komen, en spreek met mijn partner een steen af van waar we beginnen te tellen en meten. Het kost me 3 rondjes eer ik erin slaag om mijn voet op de juiste beginsteen te zetten.
“En dat gaat naar Santiago.” hoor ik Mark denken. 1O stappen, 8 m. Dat zijn 1O OOO OOO stappen van Saint Jean Pied de Port tot in Compostela : )

Oefenen in Antwerpen
Dag1
Mark en ik komen terug van een paar dagen fietsen aan zee. “Wanneer ga je beginnen oefenen?” vraagt hij voorzichtig wanneer we afslag Rumst naderen. Tien minuten later stap ik dapper vanuit Kontich te voet naar huis. 14,68 km. Ik neem me voor vanaf nu elke dag te wandelen en einde deze maand te vertrekken. Dikke twee weken oefentijd. (wat later lees ik op Internet dat een vrouw zich een jaar voorbereidde.) vanaf dan beslis ik niks meer te lezen.

Dag2
Wanneer ik de deur uitga zie ik Mark grijnzen. Buiten mijn gloednieuwe orthopedies is het enige sportieve aan mij de kaart in mijn hand met fietsknooppunten van de agglomeratie Antwerpen. Ik draag mijn nieuwe broek, een parelgrijs zijden kleedje (eigenlijk is het een negligé maar ik heb het omgedoopt tot jurk), mijn vuilbruin gehaakte lievelingssjaal, een okergele strooien hoed en knal oranjerode lipstick van Mac.
Toegegeven, ik lijk niet op een doorsnee pelgrim. Maar, het is niet al goud wat blinkt. Niet letterlijk bedoeld dan, want ik blink behoorlijk. Ik wil maar zeggen dat je in een sportieve outfit niet persé ook een sportvedette bent. En wie weet kan deze fashionista nog verrassen?
Ik kies Wintam en het Buitenland, als bestemming omdat ik die namen zo grappig vind. Hoewel ik gewoon maar nummertjes moet volgen, verdwaal ik al na een uur in Hoboken. Ik vloek op de gemeentelieden die gebrekkig werk hebben geleverd met paaltjes zetten. De volgende dagen kom ik erachter dat ík het ben die de bordjes niet opmerk omdat ík te fel in gedachten ben verzonken. In haar boek over de Camino, beschrijft actrice Shirley Maclain hoe beelden uit vorige levens haar weglokken uit het nu. Mijn verleden heeft me al genoeg opgehouden beslis ik. Les: Wakker blijven. Positieve noot: verdwalen telt ook voor kilometers! Ik merk wel dat mijn tempo vertraagt en dat ik moe word als ik het spoor kwijtraak. Het gaat om de weg, maar het doel is de drijfveer, de spanningsboog die voor energie zorgt om in actie te komen en te blijven. Het midden bewaken tussen die 2 punten ga ik in overvloed mogen oefenen vanaf nu. Mijn dag eindigt in Bazel, waar mijn vriend me met de auto komt oppikken. Doel niet bereikt maar toch 19 km gestapt in 4h tijd.

Dag 3
Wintam tweede poging. Ik neem een rugzak mee met spullen, om wat gewicht te dragen. Ik heb op Internet gesurft naar informatie. Men raadt maximum 10% van het lichaamsgewicht aan als bagage. Voor de eerste keer in mijn leven vind ik het jammer dat ik vermagerd ben. Dat betekent minder kleding meenemen. “Misschien kan ik beter gaan!” grapt mijn schoonzus die avond al chattend op facebook, “Ik kan een reiskoffer meenemen!” Deze keer haal ik mijn doel en ga er zelfs aan voorbij. Ik strand in Weert, een super schattig minidorpje aan de Schelde. Wanneer Mark arriveert, eten we in het ‘t Veerhuis vlak aan het water. La dolce vita. 17 km.

Dag 4
Richting Schoten langs het kanaal. Het valt me op tijdens het stappen hoeveel rotzooi mensen achter laten op de weg. In het midden van de weg blinkt een collage. Ik raap het op en beschouw het als een signaal. Een gezicht in de vorm van een halve maan, gekleefd op een berglandschap dat weerspiegelt in het water. Zo boven, zo beneden. Mensen komen zichzelf tegen op de Camino, zo wordt gezegd. 21,84 km.

Dag 5
De wandeltocht langs het kanaal en daarna door de villawijken is me zozeer bevallen dat ik richting ’s Gravenwezel stap. Heerlijk huizen kijken. In de gevels probeer ik gezichten te ontwaren en daaruit karakters af te leiden. In het Oosten zegt men dat de woning ons tweede lichaam is. Ik geloof dat. Opnieuw vind ik een symbool langs de weg: een foto van een afdruk van een hoofd en handen in het zand. Ik denk aan een spirituele anekdote. Een man bekijkt zijn leven dat zich afschildert als sporen in het zand. Op vele plekken ziet hij twee sporen naast elkaar lopen. Soms ziet hij maar 1 spoor. Hij vraagt uitleg aan God wat het betekent. “Daar waar er twee sporen zijn, liep ik naast je.’ Zegt God. “Waarom liet je me op die andere momenten alleen?” vroeg de man. “Daar waar er maar één spoor loopt, werd je gedragen door Mij.” Ik doorkruis verlaten wegen door bossen en velden. Maar ik steek dit in mijn hoofd: ik ben niet alleen! Wandelend op fietswegen betreed ik een voor mij zoveelste nieuwe dimensie. Ik kom vooral wielrenners in aangepast tenue tegen en bejaarden al dan niet in groep. Mensen groeten vriendelijk. Het maakt me blij. Zodra iemand een hobby of activiteit kiest gaat er een wereld open. Je ontmoet mensen, gelijkgezinden die jaren trouw hun tijd spenderen aan deze bezigheid. In gedachten ga ik na door welke dimensies ik al ben gewandeld. Mijn laatste avontuur was de wereld van reality-tv, daarvoor de wereld van de tangodansers, salsadansers, kabbala, joga, tai chi, kunstbeoefenaars, schrijvers, koorlieden, nlp’ers, joggers, de rij is onnoemlijk lang. Na 27,73 km pikt Mark me op in golfclub Rinkven. De blik van een grumpy opa, seint ons in 'nors'code door: wrong dresscode.  Hij moest eens weten wat voor een golftalent Mark is, ondanks zijn Hugo Boss shirt, zónder kraagje. De kleren maken de man, maar niet het talent! 
Ik denk aan alle mensen die ik ontmoet heb, en doorgaan op hun gekozen pad. Ik blijk telkens een tijdelijke bezoeker te zijn. Was ik al een pelgrim voor ik aan deze pelgrimstocht begon?

mooinica