Regen. Mijn Dorothies stemmen voor de metro tot Mosteiro. Eerst lang ontbijt. Terwijl ik de regen zit weg te wensen komt een vrouwelijke pelgrim binnen. De eerste die ik zie in 2 dagen. Ik bespring haar bijna. Ze blijkt net zo onzeker te zijn over Porto verlaten als ik. Dus zetten we elkaar samen op weg. Ze toont me haar armbandje. Ze plant naar huis te gaan met een arm vol na de camino. Van elke plek eentje. Met haar kleren doet ze het tegenovergestelde: overal laat ze iets achter. "Bemoeder me niet", zegt ze als haar wil helpen met het armbandje dat niet wil sluiten. In de keuken hangt een gelijkaardig bericht: "We"re not your mother"... een aansporing om je eigen vaat te doen. Onder moeders paraplu stappen we naar de metro. 17 halten verder mag de camino eindelijk beginnen. Koffie samen en afscheid. Nerveus. Mijn Dorothies hang ik buiten aan mijn rugzak, om foto"s te nemen onderweg. Maar na 10 stappen weet ik dat dat niet werkt. Rugzak te zwaar met die 10 ton glitters eraan. Foto"s nemen ook niet handig: rugzak af, rugzak terug aan... Pfffft. "Bemoeder me niet zo", hoor ik ze zeggen. Misschien kunnen ze op eigen kracht achter me aan lopen? Het zijn tenslotte toverschoenen! Of op een skateboard? Zoals speelgoedhondjes op wieltjes voor kinderen. Na 10 km zuchten komt de ingeving: schoenen op mijn buik. De hakken en de glitters prikken wel, maar genoeg gezeurd voor de dag. Het mooiste aan een pelgrimstocht zijn de stukken tussen geurende bossen. Eucalyptus bossen volgen. Ik word high. Verder stap ik langs maisvelden en wijngaarden. In herberg Sao Pedro de Rates stop ik. Mijn Dorothies veroveren de show. De vrouw van de receptie draagt mijn rugzak voor me naar de kamer. Ik heb er niks op tegen dat ze me beetje bemoederd. Als ik mijn bed heb opgemaakt voor de nacht kijkt iedereen verbaasd. Een gevonden roos op mijn kopkussen, een zwart zijden lakentje, mijn glitterschoenen ernaast: Het ziet eruit als in een 5 sterrenhotel. hahaha. Mijn avondmaal is niet 5 sterren. Geen resto in de buurt. Het wordt een overheerlijke tomaat, met een paar crackers met smeerkaas. Genoeg voor mijn maag die mee moe is met mijn benen. 25 km gedaan.
Wakker om 7h. Het regent. Damn, verkeerde kleren klaar gelegd gisteren. Ritsel ritsel op zoek in de rugzak in het donker naar iets warmer. En daarmee is meteen het mannelijk gezelschap wakker op de kamer. Misschien waren die aparte plastic tasjes voor mijn kleren toch niet zo een goed idee? Een rouwmoment: Mijn Dorothies hebben hun eerste paillet verloren.
"Ga jij al weg uit Porto na slechts 1 dag?" zegt een Duitser in het Vlaams, bij het ontbijt. "Het regent!" Terwijl hij het zegt begint het te gieten. "Dat wordt iets voor een hele dag. Niet fijn stappen. Modder."
Oke, boodschap begrepen. Maar het hostel is volboekt. Hij loodst me mee maar het Poet Inn hostel, om de hoek, een plek voor schrijvers. Ook vol. "Oke", zegt hij terug aan de receptie van het Yes! Porto hostel, "Geef mijn bed maar aan haar." ???
Hij bekogelt me met tips om te doen, en zet me op weg. Ik begin me af te vragen hoe onvoorwaardelijk al dit goeds eigenlijk is. Misschien hoopt hij straks op een stukje matras? Dus besluit ik het woord "boyfriend" in de ring te gooien. En ja hoor. Hij houdt het nog 2 straten vol en is dan ribbedebie.
Maar zijn tips blijken schitterend te zijn... samen met het weer dat opklaart. Ik stap over 1 van de 6 bruggen naar het oude klooster (Mosteiro da Serro do Pilar) waar net een trouw aan de gang is. De setting geeft me de foto van de dag. Eerst mijn rode Dorothies op de rode loper en daarna in een streepje zon, in de ingang van de kapel, met daarachter het trouwpaar dat net de zegen krijgt van meneer pastoor. Daarna bezoek aan het museum voor fotografie dat in een gevangenis is ondergebracht. De beroemde Portugese schrijver Joao Miguel en zijn minnares belandden hier beiden nadat hun affaire aan het licht kwam. De liefdesbriefjes die ze naar elkaar schreven kan je hier lezen. Helaas enkel in Portugees.
Na een tocht per boot onder de 6 bruggen bots ik op een zo cool cafe: Livraria da Baixa. Een prachtig pandje met veel hout en boeken en heel leuke muziek en leuke bediening en lekker eten. Het bevindt zich in de straat van de Harry Potter boekwinkel, waar JK Rowling het idee van de bewegende trappen kreeg. Jawel, dat deze grote dame een tijd in Portugal woonde, maakt dat de Portugezen het ontstaan van het Potter imperium helemaal claimen.
Minder hoog lopen de Portugezen hier op met pelgrims zo lijkt het. Voor het slapen gaan ga ik even op zoek naar pelgrimstekenen, want tot hiertoe niets gemerkt. Uiteindelijk vind ik een zuinig geel pijltje om de hoek van mijn hotel. Mijn gids heeft niet gelogen: het vraagt heel wat inspanning en vertrouwen om ze te vinden en te volgen. Misschien toch maar de metro nemen tot buiten de stad zoals wordt aangeraden? Maar dat is zo Fanny! Ach wat, ik heb mijn porties afzien al gehad, toch ; )
Compostela, here I come again. Deze keer via de camino Portugues, vertrekkende vanuit Porto... research voor een 5e boek.
Wat ik anders wil deze keer: gezelschap! Dat loopt al mis want reismakker voor het stuk Porto-Tui moet last-minute afzeggen wegens een operatie.
Het wordt een moeizaam begin. Om 4.30h lig ik nog te dubben in bed over welke kleren mee te nemen. Ik lijk Fanny wel. Ik vertrek met 8,5 kg. Dat is helemaal de schuld van de rode Dorothy glitterschoenen met hakken van 11 cm die meemoeten... (en dat gezellige vest dat ik last minute mee wou, en....) Een pelgrim van het clubje dat ik de 11e ontmoet in Tui, wil, geinspireerd door mijn eerste boek, mijn schoenen fotograferen onderweg. Maar ben ze hem vergeten te geven, dus moet ik er nu zelf een week mee sleuren.
Op de luchthaven ontdek ik dat ik niet heb betaald om bagage in te checken. Daarom was dat ticket zo goedkoop!
Mijn 1ste gelukje: omdat de vlucht volzit, mag ik rugzak toch afgeven... gratis. Van dan af weet ik het... luck is on my side.
Op het vliegtuig neem ik me voor als begin te overnachten in het poep chique Grande Hotel do Porto hotel en koffie te gaan drinken in cafe majestic... kortom: eerst wat genieten van ouderwetse luxe vooraleer ik ga afzien als pelgrim. Maar eens daar, spreekt het me niet aan (en ik hen ook niet denk ik met mijn rugzak) Ach wat, voor een luxe gevoel kan ik evengoed naar hotel Metropole in Brussel. De pelgrimsbug heeft me blijkbaar al te pakken. Maar er zijn geen herbergen in Porto. In het bureau van toerisme vraag ik naar het Yes! Porto hostel, het eerste hostel op de lijst van mijn gids. De vrouw weet het niet en stuurt me naar iets ander.
Mijn 2e gelukje: Ik loop verkeerd en bots op: Yes! Porto hostel. Een grote Yes! Super vriendelijke mensen, sympathiek ingericht, proper.
Mijn 3e gelukje. ze hebben nog 1 bed op een 4 persoonskamer, vers geschilderd, super matras, handige laadbak voor bagage met elektronisch slot en een terras in smeedijzer dat op een Barokke kerk uitkijkt. Gloednieuwe douches met reuze douchekoppen... en dat alles voor 20 euro met ontbijt bij!
Mijn 4e gelukje: terwijl ik incheck vraagt een gids of ik mee op de free guide tour ga die in 5 min. vertrekt. En zo krijg ik in een handomdraai een zicht op Porto waar ik geen zicht op had om aan te beginnen... In gezelschap! uit Brazilie, Canada, Oostenrijk, Ierland, Japan, Israel, Duitsland, Frankrijk en een kerel die zegt dat Niemand zijn stadje kent in Belgie: Hasselt. hahahahaha.
Mijn 5e gelukje: 2 vegetariers van de groep die met mij willen gaan eten. (Portugezen zijn reuze vleeseters) We proberen francesinha... de vegetarische versie uiteraard. Het is een Portugese specialiteit. Ziet eruit als een kruising tussen lasagna en een grote clubsandwich met massa"s vlees en kaas en ei en groenten en badend in saus. Op de kaart ontdek ik de aphrodisiac francesinha met: ham, cheese, spicy and fresh sausages, apicy pork (moira), steak, peperoncino, ginger with a spicy sauce.
Mijn 6e gelukje: na eten ontdekken we een reuze optreden in een gigantische plastic bubble met wel 100 muzikanten en een koor.
En dan mijn 7e gelukje van de dag, een persoonlijke aphrodisiac knipoog van de kerel die me incheckte: ik deel de kamer met 3 knappe jonge kerels (werkelijk ; )... die mijn vooroordeel ook nog eens doorprikken door Niet op stap te gaan maar om 11h al onder de wol kruipen, muisstil zijn en zelfs niet snurken.
Ik nu hebben een grote glimlach op gezicht. hahaha
pelgrimstocht op hoge hakken
