Mijn laatste dag in Portugal en in dit groepje van pelgrims. Johanna knuffelt me als we opstappen vanochtend. Ze is hier met haar verloofde. De eerste dag toen ze me alleen zag genieten van mijn ontbijt in dat bushokje was ze jaloers biechtte ze me op. Ik had hen al opgemerkt. Hij atletische Italiaan. Zij Filipijnse Amerikaanse, 5 m achter hem, puffend en zuchtend. 'I am so fatigue', hoorde ik haar herhaaldelijk zeggen. Ze leerden elkaar kennen op de camino Frances, 2 jaar geleden. De lange afstandsrelatie hield stand. En nu zijn ze weer samen op de camino. Maar de vlinders zijn veranderd in bromvliegen. De Italiaan zorgt voor haar als een echte la mama, draagt zelfs haar rugzak, wat fatigue nog fatiguer maakt. Moet ze wel trouwen? Vraagt ze me. Ik probeer haar duidelijk te maken dat ik echt geen groener grasveldje ben... Maar ja...
Als ik hen later op de dag terug tegen kom, lacht ze alweer. Komt wel goed met die 2.
Het is vandaag heerlijk lopen op dennengrond tussen geurende bossen. Bij een paar brievenbussen krijg ik een idee. Ik stop een flyer van mijn boek met groetjes van mij in de bus van een zekere rosalina en Fernandez en neem hun welzijn mee in gedachten naar Compostela.
Het lijkt wel dierendag vandaag. Na een spelende kat vanmorgen op de kamer die zich tussen onderbroeken en kousen rolde, tot ergernis van haastige pelgrims haha, volgt een koe op mijn pad, een schaapherder wiens schapen van mijn rode schoenen op de vlucht slaan en in paniek over het muurtje springen (echt waar!) daarna wel 50 kippen met kaalgeplukte hals (waar is dat voor?) en daarna , bijna in de stad passeer ik een reuze volière met een reuze vogel in, iets exotisch met pluimen op zijn kop. De volière is even groot als het bescheiden huis waar het bij hoort. Heb het toch moeilijk met dieren in kooien.
Mijn eerste stappen in de stad word ik aangehouden door een man. Hij mompelt iets over hoedjes in het Portugees. Ik wuif hem vriendelijk weg dat ik al een hoedje heb en geen meer wil kopen... En dan merk ik dat hij het over mijn zonnehoed heeft die een paar meter achter mij op straat ligt. Haha. Hoeveel engelen heeft een mens als ik nodig?! Sorry hoor. Met enige schaamte biecht ik op dat ik ondertussen 1 t-shirt echt kwijt ben. Ze hing te drogen aan mijn rugzak. De camino neemt maar geeft meer ; )
6h iedereen wakker! Wat zei ik gisteren?! De jachtige drukte in de ochtend neemt toe naarmate de Spaanse grens nadert.
Vandaag is er een klim van een halve km. Zucht. Mijn rugzak is echt te zwaar. Ben ondertussen wel beter georganiseerd. Alles heeft zijn vaste plek. Zo heb ik overzicht op alles en zie meteen of er iets weg is... Tenzij ik natuurlijk iets fout wegsteek ; )
Terwijl ik met selfies experimenteer mis ik een afslag. Gelukkig heeft de camino een dubbele beveiliging. Een pijl die zegt: hier moet je langs, een kruis dat zegt: langs hier moet je niet langs! Als je dat kruis mist heb je een probleem haha. De weg is prachtig. Kronkelende paden vol keien. Hier komen de bergschoenen echt van pas. Het is puffen en hijgen en op de tanden bijten, maar dan ineens ben ik boven. 'Ah, fashionista', roepen ze als mijn hoofd verschijnt. Terwijl ik met de camino Frances steeds in andere groepen terecht kwam, blijf ik nu hetzelfde groepje pelgrims tegen komen. Het zijn mijn Dorothies die me ophouden. Overal foto's nemen pakt serieus tijd. Maar goed zo. Op deze manier mensen leren kennen, is ontroerend. Je kent elkaars naam niet, maar na een paar keer herken je elkaars kop (in mijn geval zijn het de rode schoenen). Dan volgt een voorzichtig knikje, en die glimlachen worden alsmaar groter, tot je die lotgenoten beetje als familie gaat beschouwen. Ik hou van deze zachte manier van kennis maken.
'I hope your book gets translated', zegt een Duitse dame. Dat is een mooie wens voor mezelf! Heb mijn manuscript nl naar 2 Duitse uitgeverijen gestuurd.
Met de volgende koffieshop hebben mijn Dorothies touche van meneer sprinkhaan. Wat een magisch beest toch wel. 'Gottesanbitter', zegt de Duitse man, omdat hij zijn poten in een bidhouding houdt, wijst de man.
Na 19 km arriveer ik in de herberg van Rubiaes. Geen internet en een supermerkado op 1 km lopen. Nee danku. Dan maar op restaurant. Eindelijk tijd om te lezen. Heb mijn eerste boek gedownload op mijn iPhone: schitterende ruïnes van jess Walter. Ik geniet! Het speelt zich af in Italië maar ik kan makkelijk in de sfeer komen. Maar dat zeg ik best niet aan de Portugezen, Spanjaarden en Italianen dat ik hun 1 pot nat vind haha. Vind ik ook niet hoor.
Terwijl ik eet begint het te stortregenen. En had net al mijn kleren uitgewassen. Als ik vertrek na het eten, kloppen pelgrims op het raam: geld vergeten op mijn tafel grrr. Op weg naar de herberg zie ik een dubbele regenboog. Ik spurt naar mijn kamer voor mijn Dorothies, om ze onder de regenboog te fotograferen. Maar in mijn haast vergis ik me van afslag en sta bij een boerin in haar tuin. 'Albergo?' Vraag ik verdwaasd, al helemaal in de sfeer van The wizzard of Oz, waar de orkaan mijn herberg heeft weggeblazen. Hahaha.
6.40h iedereen wakker. Dit gedeelte van het pelgrimeren was ik selectief vergeten. Als 1 Vd laatsten verlaat ik de herberg. Het stappen valt me zwaar. Zeker in omgekeerde richting ( Ketting vergeten, dus moet na 1 km al terug grrr. ) koffie bij Pedro. Als ik mijn rode schoenen even op de toonbank zet denkt de bardame dat ik een schoenmaker nodig heb... Alsof het de normaalste zaak van de wereld is dat ik met zulk schoeisel de camino doe. Hahaha. Andere pelgrims denken dat ik ze bij heb om straks te gaan dansen in Compostela. Hahaha. Alsof dat kan. Ik kan er amper mee rond de tafel lopen... En dan moet ik me vasthouden aan de stoelen. Ik ontbijt in een bushokje: crackers met smeerkaas, banaan en meloen. Zou niet willen wisselen met een continentaal ontbijt!
Onder een boom zitten 2 francaises. De ene zegt dat ze ook schrijfster is. 'Sorciere', wijst ze naar mijn paraplu. Mijn Chinees lieverdje springt uit protest open om te tonen dat hij meer Mary poppins is dan heks. (Tenzij die ook heks was, maar ik denk het niet)
In Barcelo word ik een chocolade zaakje binnen gelokt door de warme stem van frank Sinatra. Mijn luxe moment Vd dag. Cappuccino met kaneel en een praline. 1! Thuis zou het een halve kilo zijn. ; ) de ene luxe leidt naar de andere. Om de hoek valt mijn oog op een blauw shirt met een vlinder en een leuke tekst. Chinese kwaliteit voor 7 euro. 'Kopen!' Zeggen mijn Dorothies. Neen! Erna spurt ik van berouw de kerk in. Die Nederlandse pelgrim zei dat ze juist spullen achterlaat en ik koop bij??? This not The spirit! Maar als ik Jezus en Maria elk in hun eigen hoek in de kerk zie blinken in overdadig goud, is mijn schuldgevoel meteen over.
9 km verder arriveer ik in de herberg van Tamel. Het restaurant is dicht. De man wil eten laten komen voor de pelgrims van ergens anders. Ik vraag veggie. Hij wijst naar zijn tuin vanachter tegen het bos. Maar zelfs die 5 m zijn me nog te ver en bovendien ben ik niet heks genoeg om het verschil te zien tussen onkruid en sla. Uiteindelijk krijg ik toch mijn konijnenschotel. Een koppel hun eten is er niet bij. Ik stel voor te delen. Maar dan komt het hunne toch. Meer pelgrims schuiven aan. We delen wat we hebben en het eten lijkt zich te vermenigvuldigen. Zo gaat dat op de camino ; ) en zo laat ik het me smaken tussen nationaliteiten van over de hele wereld.
pelgrimstocht op hoge hakken
