Ramon en Viola gingen trouwen. De 2 vormden, meer uit toeval dan uit passie, een paar. Hun ouders waren vrienden. Van in de wieg al, deelden ze dezelfde nanny. Ze liepen dezelfde scholen en werkten nu ook samen op het bedrijf van Viola`s vader. Beide families waren gelovig en kozen voor de strenge hand van Bernadette, een voormalige kloosternon, om de juiste begeleiding te geven aan hun oogappels. Jaren geleden had de vrouw haar gelofte gebroken omwille van een slippertje met een pelgrim. Het avontuur duurde slechts enkele uren. De man slaagde er zelfs niet in, uit zattigheid, om haar te ontmaagden. In theorie was ze dus nog ongeschonden. Maar de kerk vergaf haar de misstap niet en stond haar slechts toe, in de schaduw van het klooster, de rest van haar dagen in boetedoening door te brengen. Ze deed allerlei klusjes voor de gemeenschap, gaf bijles aan kinderen en fungeerde als kinderopvang. Dus ook haar positie was eerder door toeval dan passie, gebonden aan de families van Ramon en Viola. Met de jaren had ze Ramon met grote interesse zien opgroeien. Ze koesterde meer dan gewone gevoelens voor hem. Ze maakte zich geen illusies over de hopeloosheid van de situatie. Het was haar geheim dat ze zou meenemen in haar graf. Maar de dag dat ze over het naderende huwelijk hoorde, knakte er iets in haar. In blinde pijn beraamde ze een plan om de 2 uit elkaar te halen. De zoete belofte van een wraakaktie was het enige lichtpunt dat ze kon bedenken om verder te kunnen. Ze overtuigde de families, om de kinderen op bedevaartstocht te zenden. Het zou hun ziel zuiveren en hen, als engelen van God, voor het altaar herenigen. Zelf zou ze zich terugtrekken om te bidden voor hen, zo beweerde ze.
Ramon en Viola werden op verschillende plekken afgezet door hun familie, met als enige richtlijn en uitleg: `volg de gele pijlen´ tot in de kerk van Santiago de Compostela en wacht in de kerk tot de andere arriveert. En zo gingen de 2 jongeren, voor de 1ste keer in hun leven, hun eigen weg. Hij vanuit St Jean pied de port, zij vanuit Valencia. Wat niemand wist was dat Bernadette incognito meereisde in Ramon´s schaduw. Hoe ze het klaarspeelde was een raadsel maar ze goochelde met valse bordjes en wegwijzers, zodat Ramon op heel andere plekken terecht kwam dan de andere pelgrims en zijn toekomstige bruid. Terwijl Viola overnachtte in kloosters, kerken, abdijen en refugio`s, loodste de non haar pupil van het ene bordeel naar het andere. Groen en onwetend, gaf Ramon zich over aan de inwijdingsrituelen die hem te beurt vielen. Volgens plan begon hij er zo van te genieten dat hij het doel van zijn reis langzaam vergat. Steeds later op de dag verliet hij de obscure plekken, met een steeds groter wordende glimlach op zijn gezicht. Bernadette begaf het bijna van smart, maar haar doel hield haar staande. Ze verheugde zich op de naderende breuk. Een leven van sex zou zijn honger niet stillen, zo wist ze. En dan zou zij opduiken om hem in haar liefdevolle armen op te vangen (met de nadruk op `vangen`) en nooit meer te laten gaan. Iets wat kleiner was dan het oog van Bernadette kon voorzien, wrong zich , bij toeval, tussen haar plan. Ramon liep een mysterieuze geslachtsziekte op en Viola werd bijna gelijktijdig overvallen door een vorm van bedluizen.
Van toen af ging alles snel. De 2 jongeren haastten zich naar Santiago, bekeerd voor altijd. Geen van beiden wilden ooit nog in een ander bed slapen dan dat van elkaar. Als bij wonder arriveerden ze gelijktijdig aan het altaar. Hij krabbend aan zijn kruis, zij krabbend overal. Onwetend prijsde Viola haar bruidegom een gelukzak dat hij slechts op 1 plek jeuk had. Hij zweeg wijs. Als boetedoening wijdde Ramon zich zijn verdere leven, met volledige overgave, al zijn kennis en ervaring, aan het liefhebben van zijn vrouw. Met zulk een minnaar kreeg Viola het geschenk dat haar eeuwig jong hield en deed stralen....en wat Bernadette, als enige die daar het fijne van wist, vermorzelde vanbinnen.
Esmeralda was lelijk. Haar vader kon zijn dochter aan niemand koppelen, hoe groot hij de bruidsschat ook maakte. Om de naam van de familie te redden, zond hij haar, ten einde raad, naar het klooster. Daar kon ze tenminste God dienen. Maar God wilde ook niet van haar weten. Hij was het beu van alle afdankertjes te krijgen. Hij sloot zich op in zijn hemel en liet zich niet zien. Esmeralda deed haar beklag bij moeder overste. Die verzekerde haar dat ze moest blijven bidden en dat God dan wel zou verschijnen. Jaren gingen voorbij zonder openbaring. De nonnen gingen 1 voor 1 dood, zonder dat er nieuwe bijkwamen. Het klooster werd stilaan een spookgebouw. Op een dag arriveerde een groep pelgrims in de stad. Ze zochten onderdak maar de herberg was volzet. Moeder overste die van geen hout pijlen meer kon maken, stemde toe om de mannen bij hen te laten overnachten. Ze stelde de bovenste verdieping ter beschikking met een streng toegangsverbod voor de zusters. Enkel Esmeralda, nu 33 en nog steeds aartslelijk, mocht de volgende ochtend het ontbijt brengen. De arme meid wist niet wat ze zag toen ze de kerels half naakt betrapte na hun douche. Het waren niet meteen de knapste lichamen, maar de eenzame non wist niet beter en alles was interessanter dan een God die zich niet liet zien. De pelgrims vertelden honderduit over hun avonturen en de kleine wonderen op de weg. God was overal op de camino, beweerden ze. Esmeralda werd furieus toen ze dit hoorde. Ze besliste geen dag langer in het klooster te blijven en haar tijd te besteden aan bidden. Ze pakte een zakmes dat op het bed lag. Onder gefluit en gejoel, sneed ze een grote slip in het midden van haar kleed. Met 2 touwen bond ze de stof om elk van haar benen. Haar kap gooide ze achterover. Als 1 van de mannen, trok ze mee op pad. En inderdaad, God was overal. Maar die negeerde ze als de pest, boos dat ze was. God overlaadde haar met geschenken. Als ze moe was, zette hij een bank voor haar neer. Als ze honger had, zorgde hij voor een braamstruik. Als ze het te warm kreeg, zette hij een wolk voor de zon. Haar haren groeiden, krulden en glansden. Haar wangen bloosden. Haar huid werd bruin en ze kreeg sproeten. Haar lichaam werd rond en gespierd en wulps. Ze was als een klaproos, niet te plukken. God aanbad zijn wilde rebelse engel. Op een dag werd ze het gepaai van God beu. "Wat wil je van me?!" brulde ze uitdagend. "Ik word nog liever een meisje van plezier, dan terug in het klooster te gaan!" "Plezier!" klonk het als een echo. En zo geschiedde. Esmeralda werd prostituee op de camino. Haar wilde schoonheid doofde en ze werd ongelukkiger dan ooit. God zuchtte om het misverstand. Maar hij kon er verder ook niks aan doen en trok zich terug, wachtend op haar volgende rebelsheid.
Ik ben helemaal uit het pelgrimsritme, maar niet uit de spirit. Een bende Duitsers, wiens reis erop zit, maakt in de ochtend zoveel kabaal dat ik er een opmerking over maak. "Alle pelgrims staan nu op." klinkt het. "Klopt," boemerang ik terug, "In stilte...zoals je weet als pelgrim."
Vol verwachting stap ik de kerk binnen voor mijn afspraak. Een groep dokters uit Florida hebben betaald om het wierookritueel (butafumeiro) uit te voeren. In vroegere tijden wasten de pelgrims zich amper. Wanneer ze aan het einde van hun latijn de kerk binnenkwamen, brachten ze een luchtje mee. Meneer pastoor gebruikte vandaar, een x-large wierookbrander, om niet van zijn stokje te gaan en de stank te verdrijven. Als ik het ding zie hangen vind ik dat Lourdes heeft overdreven. Maar eens het ritueel start word ik gegrepen. 6 mannen brengen de brander in beweging. Ze weten precies hoe ze de vele koorden moeten bedienen om de juiste schommeling te bekomen. Lourdes en ik zitten aan de zijflank op de eerste rij en zien het ding vervaarlijk over onze hoofden slingeren. De geur verspreidt zich over de hele kerk. Het is spectaculair. Een vrouw naast mij neemt foto`s. Hoewel niet verboden, voelt het niet juist. Maar ze heeft het blijkbaar nodig om de herinnering vast te leggen op deze manier. Toen ik gisteren in het klooster aankwam, merkte ik dat de kalabas en het geluksbrengertje verdwenen waren van mijn staf. Mijn 1ste reactie was: die persoon heeft het meer nodig dan ik. Ik was zelf verrast door deze gedachte. Zou ik zo blijven? Of zal de stad me weer harden? Vele pelgrims kunnen de druk niet aan in Santiago, en reizen daarom door naar zee, omwille van de oude traditie, om de reismicrobe te laten doorstromen en om terug in de natuur te zijn. Vroeger werd Finestere als het einde van de wereld bezien, waar de reizigers toen hun kleren verbrandden (door de stank niet meer schoon te krijgen) en waar ze een schelp op het strand zochten als symbool van hun tocht.
Ik heb in ieder geval geen probleem met aanpassen. Ik heb al kei leuke plekken ontdekt. Cafe Casino is een echt schrijvershol. Het is een prachtig grote Monica-ruimte, met roodbruine meubeltjes en barokke makkelijke fauteuils, lekkere koffie met een koekje, een pianist en een apparte rokersruimte. (In Spanje mag nog overal gerookt worden in bars en restaurants.)
Lourdes trakteert me op lunch in een visrestaurant, een beetje weg van de toeristen en van betere kwaliteit. Ze bestelt ´pimientos de Pádron`als aperitiefhapje: groene baby pepers met zeezout. Sommige pepers zijn lekker zoet, maar er zitten vurig pikante tussen ook. Het is als een bord russische roulette. De managers weten precies wat ze doen en zorgen dat er altijd een paar sterke tussen zitten. Laf proef ik aan het staartje en krijg meteen op mijn donder. Ik moet zonder aarzelen ze in 1 keer in mijn mond steken, als een echte vent. Wat een originele manier om je angst te overwinnen ik vind het schitterend.
In een boekwinkel spendeer ik 2h op zoek naar een makkelijk leesbaar spaans boek. De eigenaar is een apparte figuur. Ik mag hem wel. Toen hij me gisteren uitdaagde iets te vragen dat hij niet had, zette ik hem schaakmat met `flamenka?` Als ik nu naar Coelho informeer, duikt de baas geveinsd dramatisch in elkaar van belediging. `Èen man die over de camino schrijft maar hem zelf niet gelopen heeft, is niet waardig om verkocht te worden` is zijn strenge mening. Mm, dan heb ik vanaf nu een streepje voor , in deze winkel althans. Ik glimlach breed naar de man wanneer ik betaal, hopend, dromend, wish`end, dat hij mijn foto zal herkennen op mijn debuutexemplaar
Na 23 dagen stappen als de kerels, is het tijd om me terug wat verfijnder te gedragen. Ik belis te wachten op mijn ridder die me wil komen halen, voor de deur van mijn residentie. Tot die tijd trek ik in het klooster. Hopelijk laat God me nog buiten na 5 dagen. Hoe lang zou je er te paard over doen? Ik mag in dezelfde kamer blijven met het mooie uitzicht, maar ik moet wel 3 keer van bed verhuizen in die 5 dagen???
De dag begint met een schijnbeweging. Op weg naar het toilet kom ik Mauro tegen. Hij zet een overtuigingsoffensief in om mee te vertrekken naar Finestere. Ik begin te twijfelen. Maar ik slaapwandel nog. Ik doe teken dat ik dadelijk zal bellen. Terug in mijn kamer, ben ik ineens klaar wakker en zie 5 dagen van verveling voor me. In een roes pak ik mijn spullen en half aangekleed ren ik de trap af. Het is een strijd met het licht, want Mauro zou vertrekken als het niet meer schemert. Zijn gsm staat af. Als ik beneden ben, is de zon arrivo, en Mauro partido.
Ik voel opluchting bij het ontbijt. Het was een paniekaanval. Angst voor de confrontatie ik alleen en de stad. Op de trappen van de kathedraal luister ik naar een zacht klinkend orkest van 3 instrumenten: een fluit, gitaar en een soort mandoline. De mannen spelen heel gevoelig. Een combi stopt. 4 beren van agenten pakken brutaal een vrouw op. Ze wordt hysterisch. Het kost hun alle moeite om haar in de auto te krijgen. Haar rauw geschreeuw gaat door merg en been. Het pakt me. Achter elk moeilijk gedrag zit pijn. Is het de muziek, het stil zitten, de stad, dit tafereel, of de mengelmoes van contrasten?...ineens rollen de tranen over mijn wangen. Mijn hart gaat uit naar alle mensen die een beetje warmte nodig hebben. Ijdel veeg ik mijn gezicht droog met mijn kanten zakdoek en glimlach. 1-0 voor Santiago die wint met een thuismatch. Onverwacht heeft de stad me pootje lap gezet, ga ik onderuit en houdt ze me vast in een judogreep. Nu ben ik aangekomen. Nieuwe pelgrims stromen toe. Het is grappig om zien hoe ze allen een beetje gehaast stappen, alsof ze hun kaart in de prikklok van de kerk moeten steken. Het orkest speelt Ave Maria. Zo is het leven, vol contrasten, nauwelijks te bevatten.
De stad laat niet toe dat ik haar heilig verklaar en toont me haar schaduwkant: Bedelaars die bijna op je schoot komen zitten, overwerkte obers, gestresseerde verkopers. In een tapasbar zie ik een ober, in een onbewaakt moment, een heel glas wijn door zijn keel gieten. Ik denk aan 1 van de regels van het hotel: ´never consume before the consumer`. Zonde van de wijn. Hij had er beter van genoten wat mij betreft. In een chocoladewinkel vraagt een dame of ze me kan helpen. "No, just smelling." probeer ik grappig te zijn. Voor ik de winkel leegkoop, word ik naarbuiten getrokken door 2 opera stemmen. Hun stem doet de stad daveren. Al mijn zintuigen staan op scherp. Eindelijk geniet ik! En dan verschijnt Lourdes, de Spaanse grappige vrouw, als boodschapper van goed nieuws en bevestiging dat ik niet met Mauro mee moest vertrekken. Ze brengt me een gouden tip die ze heeft van de kerkbrigade. Afspraak morgen om 1130h in de kathedraal voor `butafumeiro´. rara
Ik kom pas van mijn berg af om 8h. Santiago is dichter dan ik dacht. Het enige magische aan de afdaling naar de stad is een soort witte nevelachtige regenboog in de lucht. Ik concentreer me op de grond, het pelgrimspad dat naar de kerk leidt. Het is alsof ik onzichtbaar ben als ik erover loop. Nogmaals, pelgrims zijn van een andere tijd dan werkende mensen.
Jezus zelf passeert: een lookalike draagt een kruis, zo groot als hem zelf, op zijn buik. Hij kijkt met een meelijwekkende lijdende blik, alsof hij zijn eigen kruisiging tegemoet gaat. Te gek zou zijn, dat hij een gewone kerkdief is, die net zijn slag heeft geslagen. Schatten verberg je best open en bloot.
Ik bloed als ik de stad binnenkom...niets spectaculair ...ik ben blijkbaar ongesteld. Wat een begin! Ik stap de hele tijd op dezelfde mantra: CA-MI-NO ; MO-NI-CA.......Jawel, mijn naam monica, is een annagram van camino. Ik ben gemaakt om te ´weg´gen´, niet om te ´doel´en. Dat merk ik als ik voor de kathedraal sta: ik voel niets. Mijn getuigschrift afhalen doet me ook al niets. Ik wist wel dat dit project niet om Compostela ging, maar een beetje kippevel of iets, had ik toch graag gewillen.
Ik ga naar de traditionele verwelkomingsmis om 12h. De kerk is prachtig monumemtaal oud. Een jongen naast me valt uit emotie op zijn knieën. Zijn hele lichaam schokt. Ik mis duidelijk iets. Terwijl er gebeden wordt, maak ik een ommetje in de kerk. Het is er het moment voor nu iedereen neerzit. Ik zie een groen lichtje, aan een doorgang. Groen betekent dat je binnen mag. Ik loop door een tunneltje en kom ineens achter de prekende priesters. Mijn hoofd verschijnt achter smeedijzeren tralies voor een hele biddende kerk. Dit zou een scène zijn voor Mr. Bean: de hele kerk die schokt van het lachen bij het zien van zijn idiote hoofd achter meneer pastoor. Ik moet me inhouden met mijn binnenpretje dat niet overeenstemt met al die ernstige gezichten. Gelukkig ben ik er niet alleen. Anderen volgen me. We komen uit achter het beeld van Jakobus, waar je je handen op zijn schouders kunt leggen. Wanneer ik daar sta, in de nok van de kerk, met al die mensen beneden, voel ik een rilling. Oef. Ik heb het altijd groot voor gehad, maar dit had ik niet verwacht
Na de misdienst stroomt de kerk leeg. Iedereen valt in elkaars armen. Overal gekliek van foto apparaten. Ik voel me verloren. Ik zie de Italianen maar het is niet meer hetzelfde. Ze gaan met andere Italianen eten en ik wil alleen zijn om fatsoenlijk aan te komen in deze stad en alles op een rijtje te zetten.
Ik check in in een oud klooster. `Seminario Menor de Belvis`. Een gigantisch gebouw met eindeloze gangen. Grumpy arriveer ik op mijn zaal, die helemaal aan het uiteinde op de bovenste verdieping ligt. En dan volgt er `Wauw`. De kamer is kleiner dan de andere zalen, met maar 8 bedden, en biedt een prachtig uitzicht over de hele stad. Het hoge plafond en 3 openstaande ramen tot op de grond nodigen uit tot genieten. Dit is wat ik nodig had. En zo zit ik weer een beetje op mijn berg, met de stad aan mijn voeten. Het enige vervelende is dat ik door alle zalen moet om naar buiten te gaan. De Belgische jongeren zijn ook net aangekomen. Wanneer ik beneden aan een prieeltje opgelucht adem haal dat ik ongemerkt ben kunnen passeren langs al die potentiële tv kijkers, klinkt het: "He, ik ken u."
Dus dit is mijn eindpunt? Zo voelt het niet. Zou de overgang naar de dood ook zo saai en ongemerkt gaan? Morgen concentreer ik me op wat de stad me influistert. In ieder geval houdt mijn schrijven hier niet op. Misschien volgt Finestere nog, met de bus dan. En misschien start hier wel mijn fictieve verhaal?
De laatste 40 km naar Santiago zijn als een geboortekanaal. Soms schermen gekromde bomen de weg helemaal af, zodat je de lucht niet meer ziet en een tunneleffect krijgt. De pelgrim krijgt geen vrijbrief voor klim-en daal inspanningen. Het blijft tanden bijten en doorzetten. Een prachtig eucalyptusbos is het beautysalon van de camino. Ik absorbeer met al mijn poriën de geur. Dit stuk krijgt een gedeelde eerste plaats naast het rode schommel moment. Ik loop alsof ik vleugels heb. Mijn rugzak heeft benen en voeten gekregen en stapt mee. We zijn een tandem samen. Het is druk. Maar ik slaag erin van tussen de gaten van opeenvolgende ploegenstelsels te lopen, zodat ik af en toe toch even alleen ben. Ik steek heel wat waggelende achterwerken voorbij. Mijn theorie van gisteren over de broeken klopt niet. De meesten zitten strak in de broek. Ik snap nochthans niet hoe je hier niet kunt vermageren. Een gedenkplek volgt voor een 69 jarige man die hier de geest liep, op 1 dag van de finish. Ik speel met de gedachte of ik het orgasme van aankomen zou uitstellen. In Pedrouzo bots ik op de Italianen. Ze hebben een 3e musketier gevonden. Ze zijn alle 3 gekwetst. Vittorio lijkt opgetogen van me te zien, alsof hij het verwachtte. Maar, na een korte pauze, zet ik er de pas weer in. Ik beslis kordaat van door te stappen naar de stad. Ik wil alleen aankomen in Santiago, niet in gezelschap. De laatste 15 km wordt het heet. De zon daagt uit. Ik hoor sleebelletjes en kom weer in kerststemming. Het blijken wielrenners te zijn. Schitterend. Een vrouw heeft het ook gehoord en neuriet jingle bells. Een gigantische groep uitgelaten jongeren stapt op de weg. Ik vlucht weg in een bar om hen voor te laten. De hele weg blijven ze zichtbaar als een donkere mierenhoop. Het blijken Belgen te zijn. Op Monto do Gozo, ook wel de vreugdeberg genoemd, doordat pelgrims hier van vreugde op hun knieën vielen toen ze de stad zagen in de diepte, krijg ik een onverwacht tantramoment. Ik beslis mijn vreugde toch uit te stellen. Ik neem een bed op slechts een uur stappen van de stad. Zo kan ik morgen in alle rust aankomen. Ik ben apetrots op mezelf. In de douches krjig ik even een anti climax moment. Ik zie mezelf in de spiegel en ben mijn borsten en bips kwijt. Geen vlees te bespeuren op mijn botten. Ik kom precies uit Auschwitz. Het wordt helemaal een karrikatuur wanneer ik een proper slipje wil aantrekken. In mijn handen bengelt een extra large uitvoering van het mijne. Verdorie, ik heb de verkeerde van de waslijn getrokken in de vorige herberg. Ik glip, zonder slip, in mijn lange broek en spurt naar de cafetaria, waar ik mezelf trakteer op chocolade. Een mens is ook nooit content.
Ik verlaat mijn paarse slaapkamer iets na 7h. Het was een fijne herberg en ik had een leuke avond gisteren. Pas na het ontbijt, 2h later in Palas de Rei, en mijn blog op internet, ben ik klaar voor de nieuwe dag. Het is gedaan met de eenzaamheid en privacy onderweg. Er volgen weer heerlijk geurende sprookjesbossen, maar het is vechten voor een boom om een plasje te doen. De voorspelling van de X-large eiken gisteren wordt zichtbaar: de eerste grote maten verschijnen op de weg. Ik kom wobbelende Amerikanen tegen. Alles aan hen is ´big´, zelfs hun stemgeluid, behalve het minirugzakje. Een man komt met een rood hoofd uit de bosjes. "We know what you`ve been up to." klinkt het sappig plat. Waarop de man super schattig antwoordt in beschaafd Engels: "I had to remove a stone from my shoe." "Yeah, yeah." wiebli wobli verder haha.
Via de outfit is nu wel makkelijk onderscheid te maken tussen de verschillende soorten pelgrims. Diegenen met de grootste rugzak en te grote kleren, zijn het langst onderweg. Diegenen met nog een strak kontje in een goed aanpassende broek, zijn pas vertrokken : ) In Coruna kom ik in een nederzetting van jongeren terecht. Er zijn straatartiesten bij die instrumenten en tools bijhebben voor hun kunstjes straks in Santiago. Gisteravond hadden we het aan tafel nog over de verschillende vormen van pelgrimstochten. De formules waarbij de bagage met de bus meereist, kende ik al. En dat mensen een paar kilometers voor een dorp worden gedropt om slechts het laatste stuk te wandelen, wist ik ook. Maar deze formule kende ik nog niet: wielrenners kunnen hun fiets met een soort bus, de berg laten oprijden, zodat ze de camino enkel bergafwaarts moeten rollen Ook bekend is dat mensen de camino aanwenden als een soort datingsite. `Vind een partner, doe de camino; camino for amor.` Een dominante Amerikaan vroeg zich af waarom hij zoveel alleenreizende vrouwen zag op de weg. "Om een keer niet voor een ander te moeten zorgen." klonk het onmiddellijk in koor. "Voor de vrijheid, om alleen met jezelf te moeten rekening houden." De man zijn vrouw, die er bijna onzichtbaar bijzat in zijn schaduw, keek steels naar de onafhankelijke madammen. Ze zag eruit alsof ze van kamp wilde verhuizen, maar dat zou haar haar huwelijk kosten vermoed ik.
In een gehucht, na een koffiestop, ben ik even het spoor kwijt. Ik draai in het rond op zoek naar een pijl. "Abajo." klinkt een stem brutaal diep. Ik zie niemand. Terwijl ik lachend abajo stap, merk ik ineens een klein gepermanent kopje haar, achter een struik in een tuin.
Ik kies voor een herberg in Ribadiso da Baixo, die volgens mijn gids een oase van rust is en aan een bergrivier ligt. Zo blijkt het ook. Ik heb onderweg goed doorgestapt en weer een nieuwe shift ingehaald, en dat wordt nu beloond: ik krijg het voorlaatste bed. Iedereen is hier ontspannen. Mensen hangen, liggen, luieren in het gras...pootje baden in het water... Iedereen lacht. Geen stress maakt mensen vrolijk. Het is een geweldig complex. In de vroegere stallen zijn de douches ondergebracht. Ik ben dankbaar dat er zoveel moeite wordt gedaan voor de pelgrims. Veel hospita`s doen dit werk als vrijwilliger. De hele dag houden ze de wacht om vermoeide reizigers op te vangen. Tot 22h blijven ze aanwezig, met vaak niks omhanden. Sommige mensen zijn van mening dat een pelgrimstocht primitief moet zijn, zoals het vroeger was en dat comfort niet past. Zelf zoek ik niet echt luxe op, maar ik heb er geen kritiek op. Onze tijden hebben hun eigen wreedheden. De struikrovers die zich vroeger verscholen in de bossen, zijn nu verhuisd naar `thuis`, de strijd in de maatschappij, het werk. Voor de wilde dieren hebben we `stress`in de plaats gekregen.
Een hele tijd heb ik op een clownsdeuntje ´ik ben het zo zat, zo zat, zo zat....`lopen zingen. Ik ben het echt beu: het in-en uitpakken elke dag en steeds weer verhuizen naar een ander bed... Maar nu is het weer ok. Schrijven aan de beek kikkert me helemaal op. Ik ben op 40 km van Santiago. Mijn knie heeft geen kik durven geven vandaag. Ik liep weer even lichtvoetig als in het begin, en dat toch weer 35 km.
pelgrimstocht op hoge hakken
ik vind het schitterend.
, in deze winkel althans. Ik glimlach breed naar de man wanneer ik betaal, hopend, dromend, wish`end, dat hij mijn foto zal herkennen op mijn debuutexemplaar 
