dag 1 Om 1.30h in de ochtend is er al geroezemoes in de kamer. Ik kan niet geloven dat iemand nu al wil vertrekken? Maar het blijkt loos alarm. Een Japanse vrouw heeft kou en ritst zich dicht in haar slaapzak. Mijn oordopjes zijn niet opgewassen tegen het koor van snurkers. Ik tel af om op te mogen staan. Om 6h worden we gewekt. Ik raak maar niet georganiseerd. Ik zeul met zakjes van links naar rechts. Bij het ontbijt blijf ik hangen bij een Antwerpse vrouw. Ze heeft 3 dagen gestapt en is nu op de terugweg, maar komt terug voor meer. Haar ogen blinken nog van ontroering. Ik ga uiteindelijk de deur uit als laatste. Toch haal ik al vrij snel veel mensen in onderweg. De ochtendnevel hangt als engelenhaar over de velden. In mijn rugzak is het kerstmis. Telkens als hij open gaat, is er een geurexplosie van kaneel. Na 2 h stappen is er koffie bij auberge Orisson. Ik lach naar iedereen van contentement. En dan begint het serieuze werk: klimmen. Er steekt een felle wind op. Ik blijk niet erg baanvast te zijn met mijn bochel. Ik zwalp als een zatlap over de baan. Ik maak me klein als een kromme heks, om dicht bij de grond te zijn. Als ik mezelf nu eens zou kunnen omtoveren in een gestroomlijnde auto, zoals in de transformers? Op dat moment glijdt als een engel een spierwitte chrysler pt cruiser voorbij. De camino kent mijn lievelingsauto. Ik probeer niet te vechten tegen de wind, maar ik geef ook niet toe. Het is tenslotte 'go with the flow' en niet 'go with the wind.' Die zou me met alle plezier nog verder terug blazen dan van waar ik kom. In het berkenbos wat verder is het uitverkoop. De bomen gooien met stokken naar je kop. Ik kan niet kiezen. Ik wissel van stok om de 5 stappen. Maar dan vind ik wat past: een gladde stok zonder scherpe randjes in de vorm van een staf. Super. Nu ben ik als Gandalf of Merlijn. De stok komt van pas want mijn benen beven van moeheid bij de afdaling op het pad dat door het bos slingert en vol losse stenen ligt. Ik kom aan in Roncevalles rond 1430h. 25 km geklommen en gedaald in 7h. Buiten een gigantische herberg (1 grote zaal met een plafond als in een kerk en massa's witte smeedijzeren bedden) is er niks. Dat wordt morgen weer een dag zonder eten op stap. Gisteren heb ik ook niets kunnen kopen omdat het zondag was. Gelukkig had ik 3 energy bars. (en die kreeg ik zelfs niet op). De herberg gaat pas open om 16h. Ik vul de tijd met stretchen en joga. Wanneer ik mijn schoenen uitdoe vind ik geen enkele blaar: Hoe kan dat nu? Hip hip hoeraaaaah!
Het gezelschap dat de Santiago grap mee in gang zette, wuift me uit. Ik kan niet stiekem op een andere trein springen. "Bid voor mij." zing ik beverig. "Neen, jij bidt voor ons!" zegt Mark streng. "Jij bent de pelgrim." Touché. En daarmee is de toon gezet deze reis: dienstbaar zijn.
Op de trein naar Parijs wordt de serie 'the thornbirds' levend wanneer een knappe jonge priester plaats neemt over mij. Hij is het evenbeeld van Jude Law. 'Zonde.' hoor ik me denken, en daarmee betrap ik mezelf op een zonde. Alsof God geen recht heeft op schoonheid en het moet stellen met oude vrijsters en nerds. Vanbinnen is het hoogspanning, en dat heeft niets met de priester te maken. Mijn paraplu heeft van mijn verstrooiheid gebruik gemaakt om stiekem terug mee naar Antwerpen te rijden. Ik word onzeker. Gelukkig zit er naast mij een dame die nog verlorener lijkt dan ik. Ik denk aan de dienstbaarheid en help haar overstappen, ik draag haar loodzware koffer, ik help haar op de roltrap...ik lijk wel een pro. haha. En zo ontdek ik dat de beste manier om je wanhoop te overwinnen is: iemand helpen die nog hulpelozer is dan jij. 't Is maar waar je mee vergelijkt.
Op de trein naar Bayonne vergelijk ik rugzakken met elkaar (en tast af of ik niet teveel uit de toon val...de pailletten draai ik stiekem naar binnen). Mijn ogen proberen te röntgenzien wie wat allemaal mee heeft. Iedereen heeft stokken bij. Het enige dat bij mij ontbreekt. Toch ben ik blij dat mijn Mary Poppins plu dit niet hoeft mee te maken. Die zou unaniem weggestemd worden! Verkeerde film. Ik zie de eerste bergen verschijnen. Net wanneer ik met mijn wang tegen het raam plak, scheert de trein rakelings langs een rotsenmassa. Ik schrik. Zelfs een vlieg kan hier niet tussen. Ik hou van bergen. Ze zijn als bomen: ze lopen niet weg. Weglopen is mijn job. Een liedje schiet in mijnhoofd. 'He's my man he's my man mountain, he's my lover and heroe to me....' De naam van de Indiaans uitziende zangeres ligt op het topje van mijn tong. Ik word er nerveus van. Om af te leiden check ik het leesboek 'Pelgrims' dat ik bij heb. Al bij de eerste zinnen besef ik dat het de foute keuze is. Even overweeg ik of ik Mark zou vragen om een ander boek op te sturen naar een volgend dorpje. Het duurt even eer ik door heb hoe hylarisch ik bezig ben. Maar ik besef dat ik bang ben van alleen zijn: me niet kunnen verstoppen achter een boek op een terras, niet kunnen vluchten in een verhaal. De Camino dwingt pelgrims in hun eigen verhaal.
Mijn dag eindigt op bed nr 20. Een openstaande deur naast mijn bed, leidt me naar een binnentuin. Ik voel me de koning te rijk wanneer ik mijn boterham opeet in het privé tuintje. Een kat houdt me gezelschap. Op de andere bedden liggen rugzakken, maar waar iedereen is weet ik niet. Eerlijk gezegd vind ik het goed zo!
Is het paniek, of is het mijn beschermengel die me tot gehoorzamen dwingt? Wat volgens de boekjes pure waanzin is, heb ik gedaan: 2 dagen voor mijn vertrek nieuwe schoenen gekocht. Liever last van blaren in het begin, dan aanslepende pijn van verzakte hielen door op te zachte zolen te lopen. Heb ze gisteravond 15 km ingelopen.
Ik wist met mijn energie geen blijf vandaag. Heb het uitgehandwerkt. Mijn rugzak staat nu vol pailletten ocharme. Van een lange smalle antieke kanten sjaal heb ik een korte brede omslagdoek gemaakt (en zo heb ik tegelijk een mini muskietennet : ) Een witte zakdoek heeft een kanten boord gekregen. Een fluwelen zeeptasje is omgebouwd tot een waterhouder, ook met pailletten (maar dat was om de lelijke oranje bloemen te camoufleren). Gelukkig is de dag om, god weet welke schade ik nog zou aanrichten.
Gisteren was het weegdag. Zonder kleren: 50 kg, aangekleed en gepakt: 60 kg. Dat betekent 8 kg bagage ongeveer, afhankelijk van welke kleren en schoenen ik draag. Teveel. Ofwel moet ik een spoedverdikkingskuur doen, dan kan ik meer meenemen, ofwel moet de rugzak op sneldieet. Ben beginnen muggenziften op gewicht, in de kleine dingen. Voor de eerste keer ga ik bijna zonder verzorgingsproducten op reis. Voor mijn voeten heb ik nu meer bij dan voor mijn gezicht. Mijn lievelingssjaal en de flees zijn weggestemd. In de plaats gaat nu een gezellige vest van Hilfiger mee, in grijze sweaterstof. Weet niet of ik nu veel gewicht heb uitgespaard, maar ik heb mezelf getroost met de gedachte dat ik altijd dingen terug naar huis kan sturen mezelf incluis : )
Ge gaat stinken. zegt mijn vriendin die met een ex-pelgrim heeft gesproken.
Het is één van mijn bekommernissen. Ik vrees vooral het geurengamma waarop ik getrakteerd zal worden in de refugios. Die herbergen zullen geen lavendelvelden zijn. Maar ben voorzien: mijn rugzak is een mijnenveld van geurzakjes. Op de Camino kan ik niet naar Coco Chanel ruiken vind ik, maar heb een subtiel alternatief gevonden (in mijn toverkast : ): een verzameling geurstalen the quintessences of the masters, 15 miniflesjes gevuld met verschillende gekleurde essences. Ik heb het jaren geleden gekocht in een esoterische winkel. Ze dienen om je aura te parfumeren en daarmee van een bepaalde bescherming te voorzien. Het was een impulsaankoop waar ik nadien mijn twijfels over had, maar nu komen die stalen van pas. Als het me teveel word in de slaapzalen met al die mensen, omhul ik me met mijn geurtjes in bed.
Vandaag snuif ik de stad nog eens op. Ben bang dat ik ervan ga afkicken, na lange afzondering in de natuur. Kan dat een stadsmus overkomen? Misschien transformeer ik zo fel, dat ik als een bosmens terug kom en niet meer leefbaar ben? opper ik onzeker tegen Mark. Misschien maakt de Camino je juist méér leefbaar. Grapt hij terug, maar hij meent het. Boodschap begrepen.
Van Burcht stap ik 15 km naar huis. In de fietstunnel doe ik een oefening uit onze workshop Mission Possible. In sneltempo laat ik steeds dezelfde vragen weerkeren en dwing mezelf al stappend, zonder nadenken onmiddellijk te antwoorden met het eerste dat bij me opkomt.
Wie ben ik: monica Wie is monica: een pelgrim Wat wil de pelgrim: naar compostela gaan Wat wil ze dat dat doel oplevert: een boek Wat wil ze met dat boek: uitgeven Wat levert dat op: erkenning Wat brengt erkenning op: aandacht Wat levert aandacht op: dan voel ik me geliefd Wat brengt dat op: dan voel ik me rijk Wat levert dat op: dan wil ik delen Wat brengt dat op: continue doorstroming van creatieve energie Wat brengt dat op: voldoening Wat levert dat op: rust Wat brengt dat op: vrede Wat brengt dat op: 1heid (met alles) Wat brengt dat: extase
Welke vragen ik ook stel en wat ik ook antwoord aan de oppervlakte, in de diepte komt het op hetzelfde neer. En dit wist ik blijkbaar al toen ik 8 was. Terwijl klasgenootjes een spreekbeurt gaven over hun goudvis of hamster, sprak ik over de Derwisjen die zich in extase dansen.
Mijn rugzak bochelt mij tot een wrevelige Quasimodo. Hoewel een lichtgewicht, hangt hij als een patattenzak op mijn rug en doet mijn staartbeen slapen. Ruilen die handel!
Bij AS Adventure laat ik me inwijden in de geheimen van de trekkerswereld. In de natuur word je vanzelf spiritueel. Verkondigt mijn adviseur. Politiekers zouden ook een pelgrimstocht moeten maken. We zouden een andere regering krijgen! Blijkbaar maakt de natuur ook poëtisch: Een rugzak is maatwerk, het moet passen als een korset. De verkoper goochelt met riempjes als een kleermaker met spelden. Ik duizel als ik 4h later weer buitenstap. Ik voel me alsof ik van een seminarie kom. Mijn hoofd staat bol van de informatie. Maar, ik heb wél een rugzak op maat gevonden, eentje met een wespentaille : )
Gepakt maak ik een proeftocht door de stad. Wanneer ik mijn spiegelbeeld opvang in de uitstalramen zie ik Maja de bij die kaarsrecht loopt. Misschien een goede oefening voor in dansscholen? En dan verandert het pak op mijn rug in een berg blubber. Een aantal maanden geleden zaten die kilos nog in mijn lijf. Ik huiver. Tastbaar maakt bewust. Misschien kunnen de weightwatchers rugzaklopen opnemen in hun programma? Ieder draagt de kilos op zijn rug die hij kwijt wil. Hun pelgrimstocht is dan de afvalrace, waarbij de rugzak lichter wordt naarmate het einde, en bij de aankomst mag hij af.
De pelgrim eist niets, hij is dankbaar. Dus, heb ik een bedeltas gemaakt. Handwerk is al eeuwen mijn meditatie. Ik heb het van mijn oma overgeërfd. Ik bezocht haar elke week, zolang ze leefde. Samen zaten we altijd te haken of breien. Haar kleerkast was een magische doos voor mij, zoals in Narnia: een poort naar een sprookjeswereld. Jaren werkte ze in huis bij rijke gezinnen. In haar kast bewaarde ze onwaarschijnlijke hebbedingen die ze had gekregen van dankbare klanten. Regelmatig schuifelde ze naar haar slaapkamer om daar iets uit te kiezen voor mij. Ze werd wel 90 maar de kast raakte niet leeg. Nu heb ik mijn eigen toverkast die vol steekt met restjes stof, parels en pailletten, linten en symbolische frutsels. Ik blijf me erover verbazen hoe ik in die kast altijd vind wat ik nodig heb. Misschien zit toveren in de familie?
Mijn tas is gemaakt van een rest zilvergrijze stof van het geboortedekentje van mijn petekind. De schouderriem is een verknipte changeant chintz sjaal. Aan de binnenkant heb ik 2 engelenkaartjes (overgave en gratie) genaaid die over waren van mijn eindpresentatie voor mijn coachingopleiding. Een geheim binnenzakje gaat dicht met een groen lint waar op staat: just my luck.
En na dagen tobben over een warme trui voor Compostela, heb ik die ook in mijn kast gevonden: een bovenstuk van een winterpyjama van mijn vriendin: superdunne vederlichte fleece, in een veel origineler model dan je in de sportzaken tegenkomt.
Om 530h word ik spontaan wakker. Ik denk aan de pelgrims in Spanje die nu vertrekken. Zou ik? Niks beweegt in mij. 2h later sta ik op, terwijl Mark zich nog eens omdraait. Ik profiteer ervan om zijn Hugo Boss T-shirt te kapen. Ondanks de subtiele afbeelding van een engel op de voorkant, is dit toch een stoer mannenshirt. Mijn engelenrage is al jaren voorbij, maar de stof voelt zo geweldig dat ik de engel erbij neem. Ik vind het heerlijk om in oversized kleren van mijn partner rond te fladderen. Een vrouw voelt zich elfenslank in een mannenmaat. En, ook al zijn de kleren gewassen, ze ruiken anders dan de mijne, mannelijk.
Ik neem de trein naar Diest en stap vandaar naar Scherpenheuvel. De laatste kilometers lopen zelfs over een werkelijk pelgrimspad. Ik had me voorgenomen een vrolijke bestemming te kiezen. Maar, stappen op anti shoes is al een pretparkervaring op zich. Bovendien kan ik dan gelijk een kaars branden. Na het lezen van toch weer een paar reisverslagen ben ik beginnen twijfelen. Twee zaken vielen me op: veel regen en klimmen. Mark lag dubbel van het lachen met mijn gezicht dat vertrok alsof ik horror verhalen aan het lezen was. Welcome to reality. Maar het is hún realiteit! heb ik nog geopperd (alsof mij een tocht op wolkjes staat te wachten, maar ik geloofde het zelf niet meer). In allerijl ben ik professionele bergschoenen gaan passen. In elk model voelde ik me gevangen als in een ijzeren kolf. Geen tijd meer om dat stijve leder in te lopen.
Na de kaars, een koffie en een pannenkoek, stap ik richting Antwerpen. De eerste 20 km doe ik vrolijk wat butt training op de MBTs. De gladde schommelzolen neem ik niet mee de bergen in, maar zijn een goede workout voor nu. Wanneer ik na 20 km mijn New Yorkers uit mijn rugzak neem, merk ik een gat aan de zijkant van de zool. Het rubber is al een beetje afgebrokkeld. Maar, ik heb een kaars gebrand. Niks aan de hand! Slik.
Een kilometer verder trekt mijn beschermengel me een kampeerwinkel binnen, om me daar te laten ontdekken dat ik mijn leesbril kwijt ben. Shit, die is in het gras gevallen met van schoenen te wisselen. Terugkeren op je stappen is als een klok terugdraaien: het voelt tegennatuurlijk, pakt al je energie af en lijkt dubbel zo lang te duren. Toch ben ik dankbaar. Mark zijn bossy angel shirt gaat mee op reis. Nu dit nog aan hem verkocht krijgen.
Bij 41,58 km, in Heist-op-den-Berg, passeer ik Medussa, een nieuw gebouwd kitsherig kasteel. Tussen de stenen beelden en het smeedwerk dat ze verkopen waan ik me in een andere tijd. Ik zet me op de voet van een heroïsche figuur en wacht op Mark.
Ik heb tot hiertoe enkel nog maar op uithouding geoefend. Het wordt tijd dat ik wat hoogtes ga aanpakken. Zal ik in mijn hoge schoenen klimmen vandaag? Ik kijk bedenkelijk naar mijn collectie pumps. Geen enkel paar ziet er bepaald heldhaftig uit. Een vrijwilliger voor Santiago? Zelfs mijn tangoshoes die toch wel kilometers verzet hebben zien dit niet zitten.
Tegen de middag zet Mark me, dan toch maar met mijn MBTs, af in Waterloo. Op de tot hiertoe heetste dag van het jaar, op het heetste tijdstip van de dag, schommel ik volledig gepakt de glooiende hellingen op en af, richting Genval. Mijn nieuwe bacpack pronkt op mijn rug. Ik ben blij dat ik een ultralichte en kleine versie van maar 35 l inhoud heb gekozen.
Na een half uur kom ik in een anti stemming die zich helemaal op mijn anti shoes richt. Ze zijn te log, te zwaar, te warm . Ik voel aan mijn benen en bips in beweging. Ze voelen gespierd. Als ik met deze schoenen naar Santiago ga, kan ik een verzekering afsluiten voor mijn achterwerk, wegens kostbaar, zoals Kylie Minogue dat ooit deed. Dan wordt Mark zijn schertsend grapje den shönsten arsch der welt, werkelijkheid. Ineens begin ik ze schattig, vrolijk en toch wel leuk lopend te vinden. Doet me denken aan de fases van verblindende verliefdheid.
Net wanneer ik beslis dat het genoeg is, zie ik Mark met vrolijk flikkerende lichten me tegemoet rijden. En dan is er koffie, in Lasne. 9,5 km
Tegenwoordig is er al schoeisel met een gebruiksaanwijzing: de anti shoe. Ze lopen als schommeltjes. Als je stil staat balanceer je rond je middelpunt, alsof er rubberen ballen in het midden onder je voetzolen zitten. Ik krijg een testpaar en een dvd met instructies mee naar huis.
Mijn eerste testwalk doe ik om 21h. Het was de hele dag te warm. Ik ben net een stripfiguur met mijn knalrode voeten buiten proportie, of Leo Sayer. Ik kan er alleen nog niet I can dance op zingen. Ze noemen het masai-walking, maar het had net zo goed geisha-walking kunnen heten. Ik herken het schokvrije lopen in kleine pasjes dat ik eerder ontdekte om te kunnen lezen. Dit zijn inderdaad geen gewone schoenen. Dit zijn workout shoes, alsof je naar de fitness gaat. De bouncing zolen vind ik heerlijk. Ze laten je mooi rechtop lopen waardoor je eleganter en groter lijkt (en dat zonder hoge hakken). Ik vraag me af waarom ze zo zwaar zijn gemaakt. Ze wegen als lood aan mijn voeten. Na 1,5h ben ik moe. Slechts 4,6 km vooruit gekomen. Da's trager dan mijn andere stappers. Ik sluit mijn ogen en klap met mijn hielen tegen elkaar zoals Dorothy doet in the Wizard of Oz. Maar Santiago blijft 2000 km van mij verwijderd. De anti shoe is geen tover shoe.
Als ik thuis kom, trek ik meteen mijn joggingschoenen aan die ik 10 jaar geleden in New York heb gekocht. Een kruising tussen de twee zou ideaal zijn. Wat later bestudeer ik de zolen van mijn New Yorkers, om te zien of ik ze niet kan laten schommel door de hiel eraf te snijden. Gelukkig kan ik mijn verdomde eigenwijsheid op tijd intomen. Zou MBT speciaal voor deze pelgrim geen vederlichte versie willen ontwerpen? Het rood en de witte strepen mogen blijven. Het materiaal mag van dat super zacht handschoenleder zijn zoals mijn lindy hop shoes.
pelgrimstocht op hoge hakken
Handwerk is al eeuwen mijn meditatie. Ik heb het van mijn oma overgeërfd. Ik bezocht haar elke week, zolang ze leefde. Samen zaten we altijd te haken of breien. Haar kleerkast was een magische doos voor mij, zoals in Narnia: een poort naar een sprookjeswereld. Jaren werkte ze in huis bij rijke gezinnen. In haar kast bewaarde ze onwaarschijnlijke hebbedingen die ze had gekregen van dankbare klanten. Regelmatig schuifelde ze naar haar slaapkamer om daar iets uit te kiezen voor mij. Ze werd wel 90 maar de kast raakte niet leeg. Nu heb ik mijn eigen toverkast die vol steekt met restjes stof, parels en pailletten, linten en symbolische frutsels. Ik blijf me erover verbazen hoe ik in die kast altijd vind wat ik nodig heb. Misschien zit toveren in de familie?
