 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 31-08-2018 |
 31/8 Irun - San Sebastian. 24,1 km. Totaal 1442,4 km |
|
Dit hou je niet voor mogelijk. Super heet in de kamer met 26, dus moeilijk slapen en om 4.30 ging de eerste wekker. Normaal???? Pff, heel tof met al die mensen die daardoor wakker werden. Om 5.00 stonden er 2 mensen op. Wie weet wat die gingen doen, het was Immers donker tot 7.00. Daarenboven hadden ze plastieken zakjes bij die heerlijkkraakten toen ze hun rugzak probeerden maken in stilte. Onuitgesproken regel bij pelgrims is GEEN plastieken zakken die kraken. Soit, terug een beetje indommelen want onze wekker stond om 6.30. Lap, om 6.00 Spaanse marsmuziek, alle lichten aan en om 6.05 de hospita die luidkeels zingend boven de marsmuziek uit, de kamers binnen kwam om ons te wekken. Mits het de eerste dag was voor praktisch iedereen, sprongen de meesten ijverig en vol energie en adrenaline uit bed. Na 61 dagen en 1400 km lag mijn tempo iets rustiger en mijn energiepeil, voor s morgens, heel wat lager. Tijdens het ontbijt kwam de hospita rond met een gelddoos voor de donativo met de boodschap dat het geld van gisteren diende voor het ontbijt van vandaag en het geld van vandaag voor het ontbijt van morgen. Ik vind dit een prachtig principe en gezien de verbondenheid tussen de pelgrims werkt dat ook. Voor 7.00 en nog steeds donker waren we al op pad. Het duurde wel 2 km voor we de stad uit waren. Maar wat een pracht. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen, want we hadden beslist de hoogste weg te nemen over de heuveltoppen met zicht op zee. Maar hoe werden we beloond met een voortreffelijk uitzicht op de Atlantische Oceaan. Ik zag Irun en Hendaye langs 1 kant en de Oceaan langs de andere kant. Prachtig stappen over de hoge kliffen voor 10 km. Het zicht was echt adembenemend mooi. Zo hoog uitkijkend over de oceaan met allemaal kleine baaien en bootjes. Na dit wondermooie stuk was het terug dalen naar Lezo. Colaatje in een café want had suiker nodig, beetje vermoeid en dan klim nummer 2 langs de branding van de zee. Prachtig weeral, landschappen als postkaarten, maar een stenen trap recht naar boven met treden die iets te hoog en iets te lang waren. Ik telde er 333 en daarna bleef het stijgen en dalen. Zeer vermoeiend, want over 24 km hebben we 800 m gestegen en gedaald. De vermoeidheid begon toch terug parten te spelen en ondanks het prachtige landschap, dat me deed denken aan wandeling langs de kust van Bretagne, was ik maar al te blij om aan te komen in het mondaine San Sebastian. Daar zouden we samen met de andere pelgrims gaan slapen in de slaapzaal van de universiteit. Deze was juli en augustus open en ze hadden ons verteld dat deze 31ste augustus de laatste avond was. Dit was ook het verhaal dat de andere pelgrims gekregen hadden. Blijkbaar hadden ze reeds deze ochtend alles afgesloten om te kunnen poetsen voor de start van het schooljaar. Er was wel een jeugdherberg maar daarvoor moesten we 2 km terug en ook weer die berg op. Dat zagen we niet echt zitten. Daarenboven was ik erg moe, had honger en mijn rechtervoet zeurde. Daar stonden we dan. We beslisten om ons even te bezinnen op een bank voor de zee met een heleboel surfers in het water. Mijn interesse lag weliswaar eerder bij een slaapplaats vinden en iets te eten. Julie merkte 2 Spaanse pelgrims op met hetzelfde probleem die belden naar verschillende gites maar telkens botvierden. San Sebastian is immers heel toeristisch en daarenboven startte Het weekend. Wat was ik blij dat Julie Spaans sprak. Ik had daar anders schoon gestaan. Samen met de 2 mannen vertrokken we naar het bureau de tourisme, waar ook 2 Italiaanse en 1 Japanse pelgrim toekwamen met hetzelfde probleem. Ik hield me op de achtergrond en liet Julie samen met de Spanjaard alles regelen. Blijkbaar was er in de stad nog een jeugdherberg met 7 plaatsen, maar we moesten snel zijn. Eenmaal daar waren er nog maar 6 plaatsen en de Italianen vertrokken met de Japanner. Toen we eindelijk incheckten bleek er ondertussen via internet nog 2 plaatsen ingenomen. Maar wat waren die Spaanse pelgrims lief. Wij mochten hun plaatsen hebben en zij gingen wel op zoek naar een andere plek. Ik kreeg in het Spaans zelfs uitgelegd dat ik hen de volgende dag op een biertje ging trakteren. Dat begrepen ze zelfs. Onze kleine kamer moesten we delen met 2 andere mensen,maar we konden douchen, dit keer warm, eindelijk eten, boodschappen doen en een pint gaan drinken. Oef. Ook waren we blij om even niet met de andere pelgrims te zijn zodat we vroeg konden eten en vooral terug vroeg konden gaan slapen. Ï.p.v. stad of strand te bezoeken lagen we beiden om 17.30 op bed te rusten en blog te schrijven. Eten om 18.30 en om 20.00 slapen. Meer dan nodig. Maar wat een prachtige dag, weeral. Lichaam en geest hebben soms tijd nodig om zich aan te passen aan een nieuwe situatie.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
