 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 27-08-2018 |
 27/8 Ostabat - Saint Jean pied de port. 21,4 km totaal 1336.7 km |
|
Wow, het lijkt alsof ik in de stroomversnelling van de camino terecht kwam vandaag. Na een meer dan stille start van 25 dagen, een vervolg van 30 dagen ontmoetingen met verhoogd tempo en nu ineens Tjakka boemboem. Leuke stapdag in onbeschrijflijk mooi Baskenland met zalige temperatuur van 28 graden. We vonden elkaar allemaal terug en Julie, Frederique, ikzelf en Janet stapten de laatste 10 km samen. Veel stijgen en dalen maar met een record tempo van 5 km/u als gemiddelde. Het was raar aankomen in Saint Jean pied. Afscheid van zovelen, zien van wel 100 nieuwe pelgrims, allemaal proper, vol energie en adrenaline ën allemaal klaar voor de Frances en Ronseveau morgen. Ik had toch wel het gevoel alleen de oversteek naar de Norte te maken via de Pyreneeën. Bij aankomst ging ik me direct informeren bij la maison des pelerins. Daar was het een drukte van jewelste. Pelgrims van alle nationaliteiten die uitleg wilden van de 5 raadgevers. Toch wel wat wachten en dan samen met Julie en Janet naar een adviesmoment. Ik kreeg zeer goede uitleg over de oversteek naar de norte. Langs de Pyreneeën, niet aan de voet, maar ook niet over de toppen loopt een nieuwe weg die de verbinding voorziet van Saint Jean pied met Irun. Wel zijn daar zeer weinig pelgrims. Blijkbaar prachtig in de bergen met veel hoogteverschillen maar nergens gevaarlijk. Ineens besliste Julie om mee de norte te nemen. Bovendien had ze al 4 keer de Frances gedaan vanuit allerlei verschillende wegen maar zag de norte nooit zitten door de oversteek ën zag ze dat wel zitten om met zn 2 te doen. Wow ineens verandering van plannen. Dit betekende wel morgen vertrekken zonder rustdag, maar zelf zag ik het ook helemaal zitten met de 31 jarige energieke gekke Julie. Dus aankomen, douchen, direct naar de post om alle ballast op te sturen, ik kon nog 400 g kwijt, want moest gewicht van rugzak zo laag mogelijk krijgen om meer water en proviand mee te nemen, kaartjes mee opsturen, naar een kleine epicerie om inkomen te doen voor s middags, route checken en aperitief nemen met mijn stapvrienden van de voorbije 12 dagen, Frederique en Janet. Ik had wel het gevoel dat het nu erg snel ging van periode 2 naar periode 3 en dacht ook aan de woorden van Yannick die me de vorige dag gebeld had met de raad om 2 dagen te rusten en er even uit te stappen omdat de camino nog veel sneller en intenser ging in Spanje. Ik was ook echt van plan dit te doen, maar wanneer Jullie ineens op mijn weg kwam en Saint Jean pied veel te druk was om te kunnen rusten, voelde ik dat ik mee moest met de stroom. Wel was het duidelijk na de raad van mijn 2 lieve zonen dat ik de Gr 10 niet ging doen. Volgens Jens te gevaarlijk en te zwaar voor mij en volgens Yannick ook te zwaar en met het verkeerde materiaal. Zalig om zon goede raad van je 2 zonen te krijgen. Daar moet je wel naar luisteren. Het betekende dus de bergweg in de lage Pyreneeën door Baskenland, zonder andere pelgrims met weinig gites voor 3,4 of 5 dagen. Reserveren was dus ook niet nodig, want die gites waren leeg. Gezien de grote hoeveelheid pelgrims was ik blij de norte te kunnen nemen. Morgen gaf de weersvoorspelling wel 37 graden aan. Tjakka. Hopelijk valt dit in de bergen beter mee. Ik zal met Julie op mijn energie moeten letten, zalig met zon jonge gekke doos, maar het tempo gaat daardoor wel ineens naar boven. Dat zie ik dan wel wanneer ik het tegenkom. Voorts was de avond heel bijzonder. 23 pelgrims die allerlei spelletjes moesten doen voor het eten om elkaar te leren kennen als een familie van 1 nacht. Nee, dat was mijn ding niet. De meesten zeer euforisch, maar ik vond het absoluut niet naturel en kreeg het ervan op mijn zenuwen. Liever een gezellige avond met mijn vrienden. Op het einde van de maaltijd zong de Franse tafel, want er was ook een Spaanse, het lied van de camino,dus Ultreia. We zongen allemaal uit volle borst mee, met Frederique die dit startte. On doit chanter pour ne pas pleurer, Frederique. Morgen vertrok hijzelf, Marceau ën Janet immers naar huis en gingen Julie en ikzelf verder. Voor hen die vertrokken was dit erg zwaar. 12 dagen heel de tijd met elkaar doorbrengen, samen in 1 slaapkamer. Eten delen, praten, lachen, van s morgens tot s avonds, alles zeer intens en simpel, dat is nog meer dan je met je beste vrienden doet. We waren een zalig team. Ik heb zo genoten van hun aanwezigheid. Toch is het goed om dit te lossen en dankbaar te zijn voor wat er was. Ook dit is lossen, elke keer opnieuw.Ne cherche pas le bonheur sur le chemin, le chemin est le bonheur
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
