21/9. Bodenaya - Campiello 26,2 km. Totaal 1990,8 km
Slechte nacht, buikpijn, hoofdpijn, voetpijn. Pfff. Wel wakker gemaakt om 6.30 met Ave Maria. Dat was leuk. Gisteren moesten we namelijk gezamenlijk afspreken om hoe laat we wilden opstaan en dan hoefde niemand zijn wekker te zetten. Onze kleren lagen netjes gewassen en geplooid beneden klaar. Wat een luxe. Lekker ontbijt en samen in het donker vertrokken. De eerste 7 km terug manken met tenen die niet konden bewegen, maar soit, ik had me voorgenomen dat me dit niet meer ging bepalen en dat ik wel ging genieten ondanks de voet. Toch moeilijk. Na 1,5 uur nam de pijn af, zoals gisteren en kon ik genieten van het prachtige berglandschap met donkere bergen tegen een donkergrijze achtergrond. Het was namelijk erg fris en het was vooreerst dat ik mijn windvest droeg. Regen bleef weliswaar uit. Weeral een geluk. Kleine bospaadjes, zichten op de pico's tenmidden van groene velden met koeien die we langs alle kanten hoorden bellen. Ondertussen stapte ik samen met de 26 jarige Polline. Een heel lief rustig meisje met hetzelfde tempo. Op dit moment vrij traag dus. Onderweg een rustpauze om de voeten naar boven te leggen en een prachtige afdaling in een super mooi berglandschap tegen een grijze hemel. Tegen 14.30 na 26 km waren we al in de aubergue. Zeer schoon en netjes met nieuwe stapelbedden die niet kraakten en propere dekens. Nieuw sanitair met haakjes om de kleren op te hangen en een grote keuken. We besloten vanavond pasta met saus en eieren te maken en morgen de rest mee te nemen op de bergtocht. Dan zou het normaal gezien de zwaarste dag van de primitivo worden, vandaar extra koolhydraten. Na het eten vroeg gaan slapen. Dit keer met een lekker warm deken zodat ik het niet koud zou hebben. Na een paar dagen hervonden energie. Daar kikker je van op.
20/9. San Juan De Vilapenada - Bodenaya. 29,3 km. Totaal 1964,6 km
Veel en lang geslapen. Dat was nodig. Om 6.00 direct mijn voet checken. Zag er nog goed uit. Tot ik opstond. Ik kon mijn 2 middelste rechtertenen niet bewegen, heel de bovenkant was opgezwollen. Tranen wegpinkend inpakken, schoenen zo strak mogelijk aanspannen en vertrekken om 7.00 met een pillamp als eerste. Ik had een slakkengangetje en echt iedereen passeerde me. Gedurende het eerste uur bolden de tranen uit mijn ogen en zag ik mijn droom oplossen als mist door de zon. Het was voetje per voetje en al snikkend even bellen naar Jo. Terug gaan naar het vorige grote dorp, dokter zoeken en rust was de raad. Maar het volgende dorp was even ver, dus ging ik 7 km verder up en down. Bij de apotheker kreeg ik ibuprofen, maar geen ontstekingsremmers want dat was op voorschrift van de dokter. Die waren blijkbaar ook niet in de buurt en ik kon wel een taxi nemen naar een ziekenhuis. Dat zag ik niet zo zitten. Ondertussen was Polline ook aangekomen en zij had wel ontstekingsremmers gekregen voor haar gezwollen enkel. Ibuprofen en een ontstekingsremmer dan maar en verder stappen naar de auberge, daar vanavond verder bekijken of ik een paar dagen zou rusten en eventueel Fisterre met de bus zou doen. De medicatie hielp wel en gedurende 2 uur kon ik iets sneller stappen met niet te veel pijn en kon ik mijn tenen bewegen. Ook Polline zat nog met haar gezwollen enkel, dus besloten we samen te stappen, rustig aan,maar zonder rustpauze, want bij stilstaan zouden de voet en enkel terug kunnen zwellen. Zo passeerden we traag maar gestaag iedereen terug en kwamen we aan in de meest fantastische auberge van de primitivo, met dank aan Jens voor de tip, na 29 km en 900 m stijgen. We werden super vriendelijk ontvangen, mochten zelfs onze was afgeven en kregen elk een ijszak voor enkel en voet. Na een heerlijke douche op bed met voet naar boven met ijszak, want na het uittrekken van de schoen zag die er niet uit. Zoals je kunt merken in de blog heb ik vandaag niet veel gezien van het landschap. Ik was praktisch uitsluitend bezig met mijn voet en met de bekommernis er te geraken. De auberge was als een echt huis waar de mensen alles delen. Gezamenlijke maaltijd om 20.00 van soep, een lekkere sla en een flan als dessert. De 2 hospitalieres waren echt super vriendelijk, aten samen met ons en waren heel betrokken. We zaten gezellig met z'n 12 aan tafel en bovendien waren het mensen die ik de voorbije dagen ook al ontmoet had. Hele leuke en echte pelgrimsavond. Een Nederlands meisje met een prachtige stem nam een gitaar die daar stond en verwende ons na het eten met een aangenaam mini-concertje. Het doet altijd deugd om dit soort auberges tegen te komen. Na het avondeten was mijn voet terug heel dik. Even medicatie en dan gaan slapen. Ik had me voorgenomen om toch verder te,stappen. 1 of 2 rustdagen zouden dit toch niet oplossen. Stap voor stap kom je er ook.
19/9. Oviedo - San Jan de Vilapenada. 31,3 km. Totaal 1935,2 km
Start van de primitivo, yes!!!!! Al weg om 7.00. Nog donker, maar het was toch eerst 4 km door de stad lopen en tegen de tijd dat de bergen in zicht kwamen begon het lichter te worden. De frisse berglucht was een groot verschil met die van de stad. Ik stapte nog even samen met Polline en besloot dan mijn eigen tempo te nemen. Ze stapte een stuk trager en dan moet je altijd even inhouden, vooral bij het klimmen is dat lastig. Ieder zijn eigen tempo hé. De bergen, wat hou ik ervan. De oceaan was prachtig, mooie plaatjes, maar voor mij gaat er niets boven de bergen. Lange klimmen, pittige afdalingen. De tijd ging ontzettend snel vooruit. Tot 11.00 stapte ik in de mist, maar dan kwam de zon erdoor en dat zorgde voor een mooi schouwspel. Toch was er 1 groot minpunt dat me wel wat zorgen baarde. Mijn rechtervoet die me reeds van bij het vertrek op 1 juli af en toe parten speelde begon nu echt wel pijn te doen. Reeds een paar dagen voelde ik een spanning bovenop mijn voet en deze nacht werd ik er een paar keer van wakker. Stoppen, schoenen vaster. Stoppen, schoenen losser. Maar uiteindelijk niet meer te houden. .Even een foto van de voet naar het thuisfront,maar daar was nog niet veel op te zien. Even goed aansnoeren zodat de voet zo weinig mogelijk kon bewegen en verder stappen. Ondertussen was Polline me terug gepasseerd. Zij ging in Grado blijven want had al een paar dagen een gezwollen enkel. Grado was terug een grote stad, daar had ik absoluut geen zin in en ik had gelezen over een kleine gite, vrij hoog, die het pelgrimsleven naar waarde schatte, heel primitief, rustig en met een fantastisch uitzicht. Daar ging ik dus willens nillens naartoe. Eerst even inkopen doen om vanavond te eten in Grado, want hier was niks te vinden. Brood, tomaat en tonijn. Vervolgens naar de apotheek. Leg daar maar eens uit dat de bovenkant van je voet gezwollen is en je zalf wil wanneer ze geen Engels, Frans,Duits of Nederlands praten, maar alleen Spaans. Had ik gisteren toch van Thomas een handige app gekregen, sayhi waar je gewoon in t Nederlands kan spreken of schrijven en dan verschijnt ineens de geschreven en gesproken vertaling in het Spaans. Zo kwam ik dus aan Voltadol Forte. Vervolgens nog een pittige klim en na 31 km en 700m stijgen kwam ik aan in de gite. Er waren op dat moment alleen 2 oude vriendelijke Spanjaarden die alleen Spaans spraken. Toen ik ropa zei, de was' dus, kreeg ik gelijk een hele uitleg in t Spaans. Rap mijn appje erbij, zo konden we tenminste kennismaken. Toen ging de schoen uit. Auwie, dat was andere koek. Vuurrood, dik, kloppen. Dat kan ik nu echt wel missen in de bergen. Na douche en wasje dan maar op bed met zalf en voet naar boven in de hoop dat het morgen beter gaat. 2 uur later kwamen Zehra, Gunnar, Lisanne en Thomas aan. Gezellig rustig buiten zitten met een prachtig zicht op Gardo en de bergen. Even een fotootje doorsturen naar Jens, want ik had in het boek gezien dat hij hier ook was geweest en vooral vroeg gaan slapen want ik wilde mijn voet nu toch wel laten rusten en die bleef wel dik en rood. Het baarde me wel de nodige zorgen en het maakte me ook wat stiller. Niet denken aan verplicht moeten opgeven. Het zal wel beteren. Waar je jezelf het meeste tegenkomt, vind je jezelf ook het meeste terug. Voor mij zijn dat de bergen. Altijd.
Denk je gisterenavond, yes een kamer voor mij alleen, liggen al je spullen verspreid en wil je net gaan slapen om 20.30, komt daar ineens een Engelsman en zijn zoon binnen in de kamer. Luid pratend, doorweekt. Dat was dan weer wat anders. En klappen, klappen, klappen. Amai, ADHD X2 denk ik. Wanneer dan midden in de nacht stokken vallen en een uur later een GSM naar beneden komt is er voor slapen geen plaats. Soit, bij het opstaan merkten we dat het om 7.30 nog steeds donker was. Misschien vanwege de mist, of zuid-westelijke ligging, of omdat we hoger zaten, in ieder geval stapte ik tussen kwart voor 8 en 8 uur nog in het donker en daarna tot 10.00 in de mist. Weliswaar rustig, fris en alleen tussen de velden. Bij de eerste brake in Pola de Siero werd ik vervoegd door de Franse Polline en de Duitse Thomas. We liepen 2 uurtjes samen en dan werden de afstanden terug groter. Maar wat een vreselijke weg. Weeral veel lelijke industrie voor kilometers en kilometers bij het binnenkomen van de stad.Heel De stapdag was gewoon niet mooi. Langs grote wegen met veel vrachtverkeer en best heet in de middagzon. Om snel te vergeten. Aan de gite kwam ik Polline terug tegen. Ï.p.v te wachten al even naar de kathedraal, het bureau van tourisme voor overnachtingsadressen voor de primitivo, even iets drinken en dan gaan inchecken. Veel nieuwe mensen en lang wachten. Meer dan anderhalf uur voor het aan mij was. Elke pelgrim duurde 10 minuten voor alle gegevens, niet normaal. Iets gaan drinken met Thomas in het oude centrum, en nu ben ik in plaats van een pelgrim een naar bier stinkende pelgrim. Heel zijn pint ging, plash, over mij, en over mijn enige propere kleren.Een ander geurtje dat erbij komt. Zijn stempel was gezet. Vervolgens gaan eten met de Nederlandse Zehra en Lisanne, de Duitsers Thomas en Gunnar en ikzelf. Gezellige avond, nieuwe mensen. Altijd weer even wennen. ‘’’ Vanaf het moment dat het vertrouwd is kun je al missen. ‘’’
17/9. Priesca - Vega de sariego. 27 km. Totaal 1874 km
6.00 op en merken dat mijn GSM weer niet opgeladen was. Vlug een nieuw,stopcontact zoeken om nog een uurtje te kunnen laden, want zonder GSM is het toch moeilijk, contact thuis, blog, vliegtuigticket, Google maps voor de weg...Met de powerbank dan maar in de zijkant van de rugzak om verder op te laden. Wat was het fris deze ochtend bij vertrek. Een echter september ochtend. Het was zeker niet meer dan 10 graden en een prachtig zicht op optrekkende mist tussen de heuvels. Pa, Jeffke en ikzelf hadden een serieus tempo. Zelfs met behoorlijk stijgen en dalen haalden we vlot 5,4km/u gemiddeld en dit op een tijdspanne van 3 uur. Buiten het leuke gezelschap zal ik deze 2 mannen missen voor het trainingseffect. Het tempo lag een heel stuk hoger met hen erbij, maar dat is een goede voorbereiding voor de pico's. We kwamen hoe langer hoe meer in landelijk gebied en overal stonden appelbomen met kleine appeltjes waar ze cider van maken. Die wordt ontzettend veel gedronken in Asturië. De barman neemt het glas en houdt de fles cider een meter boven het glas. Vervolgens giet hij dat van die hoogte in het glas langs de zijkant zodat er zoveel mogelijk zuurstof en wat schuim ontstaat. Wanneer je dit uit drinkt herhaalt het zich en wordt er telkens op die manier ingeschonken. Er komt natuurlijk wel wat cider op de grond terecht. Liters en liters worden daarvan gedronken. Ik heb het een keer geproefd, maar het zegt me absoluut niets. Smaakt naar niks. Enfin,tegen 11.00 kwamen we aan de grote splitsing Oviedo, Gijon oftewel Primitivo, Norte. Hier scheidden onze wegen en was het afscheid nemen van mijn 2 maten, Pa en zijn zoon Jeff. Blij dat ik de mannen ontmoet heb, veel gelachen en t hart op de juiste plaats. Ook hen zal ik zeker nog terug zien. Dan was het weer alleen vertrekken. Dat heb ik nu al verschillende keren meegemaakt maar het blijft toch altijd een beetje raar. Veel tijd om hierbij stil te staan had ik niet, want het begon al snel te stijgen, stijgen, stijgen, en met een warme namiddagzon droop het zweet langs alle kanten. Na 27 km kwam ik aan in de gite in the middle off nowhere. De volgende plek was echter te ver, nog eens 11 erbij zag ik niet direct zitten. We waren maar met z'n 4 en er waren 3 kamers, dus kon ik in een aparte kamer slapen. Dat deed al eens deugd. Boodschappen gaan doen en een klaargemaakte sla eten in gezelschap van 3 andere pelgrims, een Duitser, een Peruaan en Polline een Francaise. Rustige avond. Vroeg gaan slapen. Wanneer een groep uiteen valt ben je weer even terug op jezelf geworpen. Altijd weer wennen.
16/9. Ribadesella - Priesca. 29,4 km. Totaal 1847 km
Zalig een beetje langer slapen. Dat kan al eens deugd doen in een kamer zonder pelgrims die om 5.45 al beginnen inpakken. Nog even een koffie gaan drinken met Pa, Jeffke en Simon, die vandaag terug huiswaarts vertrok. Het groepje brokkelt af. Gisteren Jordi, vandaag Simon en morgen Pa en Jeffke. Simon woont maar 55 km van Deurne, dus met wat training en zonder rugzak 1 etappe voor hem. De dag was grijs en niet te warm, dus ideaal stapweer. De landschappen bleven ongeveer dezelfde als de vorige dagen. In dit stuk van Spanje vallen de kleuren van de huizen wel heel hard op. Huizen met roze tegels, paarse, blauwe, rode, groene buitenmuren. Geen afspraken van wat wel of niet kan en vooral alle mogelijke kleuren. In zijn totaliteit heeft het wel iets, maar individueel kan het me niet bekoren. Voorts zagen we ineens heel veel drooghuisjes. Oude schuren op een verhoog zodat de vis of andere dingen goed kunnen uitdrogen. Gezellig zicht dat het landschap sierde. We hadden er toch weer 29 km opzitten toen we aankwamen in Priesca, albergue le rectoral. Wauw, een absolute aanrader. ,2 super vriendelijke dames leidden de herberg. Alles proper, goed georganiseerd met een reusachtig grote tuin. Er ging een enorme rust uit van deze plek. Geen winkels of resto's in de buurt, maar we konden daar alles krijgen wat we wilden aan zeer economische prijzen. Het werd een gezellige avond met als apero rode wijn, chips, kaas, samen met een een koppel Litouwers. Vervolgens maakten Jeffke en ikzelf een lekkere pasta met courget, spekjes, tomatensaus en pesto voor 5 en dit alles onder het toeziend oog van de 2 hospitalieres die ons hielpen met de kookplaat. Tijdens het koken begonnen we te zingen en de hospita nam ons gezang over. Daarop volgde een dansje in de keuken tussen mezelf en mijn caminozoon Jeffke. Super leuk moment. Tot slot samen lekker eten en drinken, veel lachen en plezier en met een super goed gevoel gaan slapen. ‘’’’Ontmoeten en terug lossen, dat is de spirit van de camino,aldus de hospita. ‘’’
15/9. Llanes - Ribadesella. 30,6 km. Totaal 1817,6 km
Asturië is mooi, mooier, mooist. Ik val in herhaling, maar het blijven parelwitte stranden met een azuurblauwe zee, rotsen, branding, kleine verscholen plekjes terug hun vrijheid vindend nadat de toeristen terug vertrokken zijn en waar de zee vrij spel heeft. Maar ook het binnenland is hier in Asturië zeker de moeite te noemen. De stadjes zijn kleiner en de huizen hebben allemaal een verschillende kleur. Roze of rode muren met groene luiken en gele ramen vallen niet direct onder mijn smaak, maar het past wel in het plaatje. Blij dat ik deze dagen in Asturië mag meemaken, want het stuk tussen Bilbao en Santillanna del Mar kon me niet echt meer bekoren. Wanneer het landschap zo schitterend is, valt de afstand ook beter mee. 30 km lijkt dan veel minder ver. Het tempo lag hoog, weeral. Meestal liep ik gezellig te keuvelen met Simon achteraan terwijl Pa en Jefke als een sneltrein vooruit schoten. Na 20 km en een lekker zoet appelsapje voor het suikergehalte ging ik er echter in sneltempo samen met Pa,en Jefke vandoor. Het tempo lag nu gedurende 2,5 km op 6.1km/u. Ik probeerde in cadans te blijven en dacht dat ik zo verder kon blijven marcheren naar boven en beneden. Simon zag het van ver gebeuren en vroeg zich af wanneer ik ging afhaken. Ineens voelde ik dat het niet meer lukte en moest ik ze laten gaan. Tikke toch. Wauw, plots een groot suikertekort. Rugzak op de grond en direct toastje met chocolade tot Simon er terug aankwam en we de laatste kilometers samen konden stappen. Hij had in Ribadesella gezorgd voor een kamer bij privé mensen omdat er niks anders was. We deelden een kamer met z'n 4 met bedden met lakens en echte handdoeken om ons af te drogen. Zalig. Iets gaan drinken in het stadje en dan gaan eten met de Nederlanders en de Canadees Achille. Gezellige avond...maar ik heb het mogen horen dat ik niet kon volgen hé Jefffff . Het mooie kan je nog veel meer appreciëren wanneer het niet altijd zo mooi is
14/9. Colombres - Llanes. 25,3 km. Totaal 1786,9 km
In het donker vertrokken, alleen. Colombres uit, dat duurt toch altijd even voor je een stad kunt verlaten. Al gauw kwam ik de Rus Ilia tegen en we,stapten een mooi stuk samen. Hoe prachtig was dat. Kleine paadjes naast de oceaan, naar boven en beneden, kleine baaien met azuurblauw water onder een prachtige septemberzon. Onverwachte rotsstranden met een hevige golfslag en steeds met de pico's zuiver in zicht langs de linkerkant. Op een gegeven moment kwamen we aan een plek waar de zee onder een deel van het land ging en bij stormtij via een gat water naar boven kon stuwen als een fontein. Nu hoorde je alleen een ongelofelijk diep en zelfs een beetje angstaanjagend gebulder. Een heel speciaal fenomeen. Voorts werden we bijna achtervolgd door een stier omdat die dacht dat we met zijn koeien aan de haal gingen. Zij liepen namelijk voor ons en we konden ze niet passeren. Tijdens een brake kwamen Jefke, Pa, Simon en Jordi aan. Ilia vertrok en ik deed de tweede helft samen met de mannen. Er werd weer heel wat afgelachen met de energieke Jordi, onze Spanjaard die ons morgen vroeg zou verlaten. In Llanes wist hij een goed adres voor een Pelgrimsmenu en besloten we te gaan eten om 15.30,eigenlijk als middag-en avondmaal. Het was de eerste super lekkere maaltijd in Spanje. Voorts zaten alle pelgrims samen in de tuin van de auberge en was de sfeer top. s Avonds iets gaan drinken met de mannen, Jordi en zijn vrienden. Als afscheid kreeg hij van Pa en Jefke een zilverkleurige schelp. Hij wist niet waar hij het had. Er werd terug veel gegeten, gedronken en gelachen en pas om 23.00 naar bed. Zalige avond, leuk afscheid van Jordi en morgen terug lange stapdag. Het doet deugd om schonemensen te ontmoeten.
13/9. Comillar - Colombres. 29 km. Totaal 1761.6 km
Wanneer de eerste mensen in een kleine kamer opstaan om 6.00, tja dan is iedereen wakker. Om 7.00 op weg in het donker. Altijd uitkijkend voor de gele pijlen. Cantabrie was nu afgelopen en we kwamen terecht in Asturië. Het landschap was direct ook een stuk mooier. Zeer knappe stukken langs de kust, maar ook het binnenland kon ik best pruimen. Er waren terug meer hoogteverschillen wat de zichten ten goede kwam. Veel groen, veel bomen en struiken, weilanden en de pico's d'europe op de achtergrond. Heel mooi. Samen met Ilias, een 23 jarige Rus, en Julie lag het tempo ondanks de 500 m hoogte nog steeds hoog en met een gemiddelde snelheid van 5,3 km/u kwamen we vrij snel aan in Colombres. Een zeer grote ongezellige herberg met zeer veel bedden en veel te heet water. Weeral goed dat we hier als eersten arriveerden, zo hadden we de douches alleen voor ons 3. Nieuwsgierig dat ik ben vroeg ik tijdens het stappen de oren van het lijf van Ilias. Hoe, waarom, waar etc mensen in Rusland leven, op vakantie gaan, etc etc. Dat moet wel gezegd van de Norte. Het gezelschap is veel internationaler en dat maakt de uitwisseling enorm boeiend. Deze avond iets gaan drinken met Julie en de Canadese Aaron, een hele vriendelijke jongeman. We konden overal pas eten krijgen vanaf 20.00. Dat was toch wel te laat voor mij dus besloot om 20.15 te gaan slapen met een portie zoute nootjes. Ik had gedurende heel de dag echt al wel veel gegeten en was veel te moe om te wachten tot 20.45 of zo. Even afwegen en op dit moment was slapen beter. Hoe internationaler het gezelschap, hoe kleiner en boeiender de wereld.
12/9. Santillanna del mar - Comillar. 23,1 km. Totaal 1732,6 km
Met 2 in een kamer en lakens, kan al eens deugd doen. Ik realiseerde me deze nacht dat ik ondanks de vreselijke stapdag toch nog heel wat geluk had gisteren. Er waren er anderen die 42 km gedaan hadden. Tot 3 x toe werd ik nl aangesproken op een kruispunt door een Spanjaard die me de juiste of precies een andere weg aanwees, waardoor het totaal kwam op 35,5. Soit, voor iedereen is gisteren verleden tijd want dat dit een vreselijke dag was, daar was iedereen het over eens. Vandaag was het een heel stuk mooier. Eindelijk kleine Spaanse dorpjes met pittoreske gebouwen en mooie kerken. Het was wel heel de tijd op asfalt, met heel wat stijgen en dalen,maar het was landelijk met boerderijen en hier en daar de zee. De meeste pelgrims waren gisteren wel bezorgd want in Comillas waren er maar 20 bedden in de auberge pelegrinos en anders was het een duurder hotel of 15 km extra. Iedereen vertrok dan ook heel vroeg. Zelf had ik er geen stress voor. Ik vind altijd wel iets en met getrainde benen, zowel die van Julie als die van mij, lag ons tempo toch hoger. We startten dan ook pas om 7.30 en de eersten waren al weg om 6.45. Het tempo lag hoog en we passeerden vrijwel iedereen en kwamen als 8ste en 9de aan. Er werd een wachtrij gemaakt met de rugzakken en dan was het wachten tot 14.00 voor de check-in. Comillas is een erg mooi stadje. Na de incheck even boodschappen, rond stappen, iets drinken met de mannen en dan geloof het of niet .de toeristentrein. 2,50 euro om 20 minuten te zitten en toch de stad te zien. We zaten tussen de oude van dagen, maar het was het waard om even niet te bewegen. Eenmaal uit de trein beseften we pas hoe moe we waren. Zolang ik stap en in de routine blijf neemt de fysiek over en blijf je gewoon gaan. De benen zijn ondertussen sterk genoeg en voldoende getraind. Normaal kom je aan, douchen, wasje, even rusten, iets drinken, eten, slapen en weer vroeg op. Wanneer je echter een hele namiddag hebt om een stadje te verkennen voel je pas hoe moe je bent. Het lijkt of heel je lichaam dan zegt, stop het is genoeg geweest en dan kun je geen ene voet meer verzetten en wordt alles heel stijf. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven wanneer ik naar huis kom in oktober. s Avonds met iedereen samen gaan eten, het was de laatste avond van Laura. Een veel te toeristische plaats en dus het eten niet denderend. Maar soit. Op tijd op bed, want morgen weer vroeg op. Het lichaam onthoudt.
11/9 Santander - Santillanna del Mar. 35,5 km Totaal 1709,5 km
Alleen vertrekken wanneer het nog donker is blijft spannend. Daarom om 6.45 eerst even een koffie en een croissant in een café. Croissant was wel van gisteren denk ik. Vervolgens duurde het 6 km voor ik eindelijk de stad uit was en in totaal 17,5 km voor het stedelijk gebied een beetje voorbij leek te zijn. Saai, plat, druk, verkeer, alleen, gewoon kilometers trekken. Op een gegeven moment moest ik wel 100 m langs een spoorwegbrug. Verboden weliswaar, maar de gangbare weg voor alle pelgrims. De treinen passeren elke 20 minuten. Dus wachten op een trein en dan langs links naast de spoorweg. Ook al wist ik dat er niks kon gebeuren, was dit niet mijn ding. Dan was het exact 4 km ok, glooiend, landerijen en met de zee in de verte, alsook een eerste glimp van de pico's. Maar toen begon de miserie weer. Kilometers, kilometers op asfalt, langs drukke weken, rond een grote chemische site, het leek wel of ik 2 uur langs de A12 in Antwerpen liep, even mooi en even stil, genieten dus. Pfff. Na 30 km van die drukte eindelijk de weg af en even gaan liggen. Schoenen uit, sokken uit en benen naar boven in de schaduw. En dan, terug een weg, naar boven en beneden dit keer. Wel iets minder verkeer, maar sowieso saaaaaai en warm en onaangenaam. Pff. Absoluut 1 van de slechtste wandeldagen van de camino en dat met zeer warme temperaturen en een meer dan grote afstand. Yakkies. Wel zeer blij om aan te komen in een dit keer iets duurdere maar zeer comfortabele aubergue. Kamers met 2, tuin, zithoek..en voorts een super gezellig toeristisch Spaans stadje met veel eetgelegenheid. Toen ik daar aankwam was het wel een drukte van jewelste. Kei veel volk, vrachtwagens, helikopters. Was daar blijkbaar de tijdrit van de Vuelta aan de gang. Wist ik veel. De vrienden zaten me al op te wachten op een terrasje. Eerst aankomen, douchen, wasje en even op bed liggen, want 35,5km is niet niks. Het was even afwegen om te slapen of om gezellig een terrasje te doen. Keuze was rap gemaakt. Alle belevenissen van de stomme en verschrikkelijke dag kunnen delen met pelgrims die,dezelfde ervaring hadden geeft meer energie dan op bed te liggen. Met heel de troep pizza ipv menu pelerins. Ook gezellig. Een super zware saaie dag toch nog leuk geëindigd. Sommige dagen zijn gewoon niet goed, maar daar ga je heus niet van dood.
Lekker ontbijt en op tijd op stap met de Nederlanders en Jordi. En wat een prachtige kustweg. Kliffen, surfers, spectaculaire brandingen, mooie en weelderige rietsoorten, stranden. Meer dan de moeite om deze weg te nemen. Er gingen stukken over het strand, langs trapjes, en was vooral allemaal heel mooi. Het weer was nog bewolkt, dus zalig. Ondertussen had ik bericht gekregen van Luc en Ria, vrienden uit België dat ze op weg waren naar Portugal en momenteel in Baskenland, en of afspreken een optie was. Dat zag ik zeker wel zitten. Dat betekende dan een kortere etappe naar Santander en daar verder afspreken. Eerst moesten we een overzetboot nemen tussen Somo en Santander. Even pinxos gaan eten met de mannen, albergue zoeken en aan de kathedraal afspreken met Luc en Ria. Leuk weerzien met mensen uit België. Bijkletsen met een paar biertjes en vervolgens een leuke weg langs de kade via een lange dijk. Met zicht op het water, de wind, de zon en bootjes in het water leek het wel een gewone vakantiedag. Rondkuieren in de stad, terrasjes doen en babbelen. Dit was pas echte ontspanning. s Avonds, volgens onze normen toch want het was 18.00, zalig lekkere pinxos gaan eten met dit keer een fles lekkere wijn. Thanks voor de traktatie, de leuke namiddag en avond Luc en Rita. Morgen kan ik er weer tegenaan. Bijkletsen, babbelen, terrasje,.... t leven van een pelgrim hoeft niet altijd zwaar te zijn
Ik kon uitslapen, yes tot 7.00. Wat een luxe, ontbijt om 7.30. Cake en koffie en daarna een uurtje stappen voor 5 km naar de overzet. Om 9.00 was immers de eerste overzet vanuit Laredo die we moesten nemen om naar de overkant van het water verder te gaan. Een vrij saaie stapdag. Gewoon veel kilometers, weinig hoogteverschillen en zeer veel langs de weg. Al goed dat het perfect stapweer was en met een gemiddelde snelheid van 5,3km/u gingen we snel vooruit. We stapten met David, Julie, Jordi en Ton omdat het de laatste dag was van David en hij graag samen stapte. Tegen 14.30 kwamen we aan in Guemes, de plaats waar Jens vorig jaar een maand als vrijwilliger gewerkt heeft. Bij aankomst mochten we direct aanschuiven aan tafel en kregen linzensoep en sla. Leuke ontvangst, zeer casual en vriendelijk. Ik vertelde aan de man die ons de bedden wees dat ik de mama van Jens was. La grande, hij kende hem direct en liet me een foto zien. Ons gezelschap sliep in een grote dortoir en ik moest even wachten. Vervolgens kreeg ik een kamertje van 4 met douche en toilet. Wat connecties al niet doen. Ik was eerst nog alleen, dus genoot met volle teugen van de kamer alleen. Maar wat een magische plek. Ik moest Jens echt wel gelijk geven. Zo'n rust dat hiervan uit ging. Julie, Jordi en de Nederlanders gingen iets drinken in het dorp, maar zelf genoot ik van op een bankje te,zitten en gewoon te kunnen genieten. Alle was ging door een wasmachine, wat absoluut een must was na een paar dagen. Om 19.30 was het bijeenkomst in een gezamenlijke ruimte. Daar werd de visie van de alberge uitgelegd. Zeer mooi, maar te veel om uit te leggen. Wel betreft het een sociaal project waarbij ze geld storten aan humanitaire buitenlandse organisaties. Het eten was heel gezellig en lekker. En na het eten nog een mijmeringsmoment over de camino. Super avond. Ik zou heel veel quotes kunnen opschrijven na het betoog van de hospitaliere, allemaal waar en allemaal beleefd, maar toch is het vandaag de quote van bebe David, de 19 jarige Spanjaard die ons met een dag vertraging gaat verlaten, die me het meest geraakt heeft. Ï can't remember everything, but that's allright, because the memories who are really important are the memories in my hart.
8/9. Castro Iriades. - Laredo. 25,2 km. Totaal 1626 km
Wat een intense dag. En wat hou ik van intense dagen. Dagen waar je pas om 22.00 tijd hebt om aan je blog te beginnen terwijl je al op bent van 6.00 s morgens. Wel begonnen na een vreselijke nacht met snurkers in stereo. Om 6.45 was het nog echt donker bij de start. Om 7.15 verscheen de zon pas en tot die tijd stapte ik alleen met een koplampje. Dat had wel iets. Ik had alleen geen zin om verloren te lopen. Tegen 7.30 kwam ik Jordi tegen en eigenlijk liepen we heel de dag samen. Prachtige zonsopgang aan de oceaan en Julie vervoegde ons samen met Bill. Zij wilden een verkorte variante nemen. Deze was saai en lelijk. Het tweede stuk van deze weg haakten wij af, ging Julie verder en volgden wij de 8 km langere kustweg. Wauw, wat was ik blij met die keuze. Na een stevige klim het mooiste stukje natuur van de Norte tot dusver. Prachtige zichten op kliffen, eilandjes, de oceaan en vooral een hele kolonie gieren die op de kliffen verbleven. We klommen verder en hielden halt omdat de gieren tot 10 m boven onze hoofden cirkelden. We konden zelfs hun koppen van dichtbij bekijken. Onderweg boven op de kliffen kwamen we nog 3 wilde paarden en een ezel tegen. Op het hoogste punt voor Laredo stond een vlag. Mits we nog vroeg waren beslisten we om die kleine omweg er even bij te nemen. We lieten onze rugzakken beneden staan en het was klauteren tot boven. Maar wat zagen we daar op een 20 m afstand...een gierennest met 2 grote gieren die de vorm hadden van pinguïns en een kleine er tussenin. Ze verlieten hun plek en cirkelden rond. Adembenemend. Dat was ook het geval voor het zicht dat we hadden op de prachtige baai van Laredo. Dit was echt een magisch mooie plek en het was elke extra kilometer waard. Voorts was het zakken tot Laredo. Onderweg hadden de Catalaanse Jordi en ikzelf veel gesprekken over, hoe kan het anders, CAVA. Vlak naast zijn huis wordt cava zelfs gemaakt. Hij was erg aangenaam verrast dat er zoveel cava gedronken werd in België. Smaken, bereidingswijze, etc..alles rond cava ging over de tong. Cava vragen in dit deel van Spanje was gezien de Catalaanse kwetste not done'en daarenboven stond het nergens op de kaart. Om 14.30 arriveerden we aan la casa de Trinidad, een albergue van de kloosterzusters aan het klooster en naast de kerk. De zusters vroegen aan iedereen om iets klaar te maken voor het avondmaal zodat we dat samen konden delen. Zalig. Samen met Jordi en Ton gingen we de gezamenlijke boodschappen doen en gingen eerst nog even lunchen want hadden nog niet gegeten sinds 7.00. We bestelden een portie van 12 gemengde pinxos voor 10 euro en verwachtten ons aan een portie kleine hapjes. Niet dus, zeer grote, heerlijke belegde broodjes en daarenboven nog 6 kaaskroketten. Al goed dat Franz, de jongeman die altijd honger heeft en Hyosang ons kwamen vervoegen en mee konden eten. Maar wat verscheen daar ineens voor mijn neus een glas cava, stiekem besteld door Jordi. En ik liet het me smaken, mijn eerste glaasje van de camino. Daarna nog even naar het strand waar Jordi en David gingen zwemmen. Eenmaal in onze casa moeten we even koken, couscoussalade met olijven en groenten en dan snel haasten om naar de mis van 19.00 te gaan voor zegening van de pelgrims. Ik verstond er niks van, maar dat moet je gewoon mee doen. Daarna was er een heuse zangstonde met de zusters met gitaar en trom en alle pelgrims, liedjes als let
It be'en hallelujapasseerden het revue. Ondertussen vertelden alle pelgrims wie ze waren, vanwaar ze kwamen en wat het doel van hun camino was. Er waren wel heel wat aangrijpende verhalen. Om 20.45 konden we eindelijk al onze klaargemaakt gerechten gezamenlijk opeten en had ik echt een linde picknick gevoel. Top dag. De intensiteit van het leven is wat ik hier terug vindt en waar ik het ook een stuk voor doe.
7/9 Pubena - Castro Urdiales 17,2 km. Totaal 1600,2 km
De dagen worden korter. Dat is vooral s morgens goed te merken. Om uit Pubena te geraken eerst meer dan 100 trappen, in het donker. Pillamp van Julie aan en stijgen maar. Dat had wel iets. Boven aangekomen wachtte ons een prachtig zicht. De oceaan met opkomende zon, bootjes in het water, kliffen en een heerlijke platte ochtendwandeling van 5 km langs een aangenaam plat pad. Op dit stuk kwamen we een local tegen die ons van alles vertelde van de streek, zoals het feit dat de koeien vroeger melk gaven en daarna door de schuld van de fabriek alleen nog maar dienden voor vlees. Ook vertelde hij ons dat de camino van hier over de bergen ging vanwege een grote weg, maar dat er sinds een paar jaar een nieuwe autoweg was waardoor de oude weg korter was en weer begaanbaar voor pelgrims. Dat scheelde even 7 km. Zelf had ik precies liever over de bergen gegaan, want had dit verhaal ook in mijn gids gelezen, maar de anderen wilden de verkorting en mits het de volgende 2 dagen zwaar ging worden met meer dan 30 km was ik snel omgepraat. Deze weg was echter helemaal niet mooi en zeer saai, maar soit, daardoor waren we al zeer vroeg in Castro. De eerste Spaanse stad die me wel kon bekoren. Een prachtige kerk, zowel de buiten-als de binnenkant, een pittoreske vissershaven en leuke stranden. Hier zag ik het wel zitten om een namiddag uit te rusten. Aan de kerk wachtten we een uurtje op Hans, Simon en Jefke en gingen dan samen met Julie en Jordi 2 km verder naar de auberge. Ton en David waren ondertussen verder gestapt en hoefden dus morgen minder km af te leggen. Mits de gite nog niet open was gingen we ineens inkomen doen en aten we gezellig al wachtend samen. Om 15.00 checkten we in en de ontvangst was vreselijk. De hospita zette zelfs opzettelijk de stempel van Julia op een verkeerde plaats en ook de mijne .en de stempel is nu eenmaal een belangrijk item voor een pelgrim. Blijkbaar waren er ook maar 12 bedden en de 12 volgende pelgrims moesten naar een bijgebouw met matrassen op de grond of in tenten in de tuin. Dan besefte ik weer wat basic was. Snel uitpakken, wasje doen, bikini aan en direct naar het leuke strand. Zaaaaaalig in het zeewater zwemmen en een uurtje zonnen bij een geweldige temperatuur. Even een verwende pelgrim. Biertje met Simon, Jordi en een Canadees Aaron, en al snel kwam heel de troep aan gezwaaid. Echt een Spaans vakantiegevoel met 2 rustdagen. Pelgrimsmenu werd s avonds gegeten met weer een internationaal gezelschap, Nebo van Japan, Ulia van Rusland, De Nederlanders Simon, Hans en Jefke, Francaise Julie, Spanjaard Jordi en ik als Belgische. Veel gelachen en plezier gemaakt vandaag. Op tijd gaan slapen want, want morgen erg vroeg op.Een leuke brake tussen de vele stapdagen. Ontlading.
Wanneer je denkt uit te kunnen slapen tot 7.00 en om 4.45 2 fietsers vertrekken en om 6.30 een alarm afgaat zonder dat dit stop gezet wordt...dan sta je moe op. Al goed dat dit een korte etappe was. Eerst gingen Ton en ik langs het Guggenheim museum. Heel knap. Ook veel foto's genomen. Vervolgens met de metro naar Portugalese. Bleek zowel op het bureau de tourisme als uit de vele verhalen van de pelgrims, dat de 10 km uit Bilbao de lelijkste en gevaarlijkste van heel de Norte waren en we deze 10 km beter skipten. Dus na een kopje koffie de metro in tot Portugalese. Vandaar was het nog maar 11,8 km. Na gisteren deed dat wel deugd. We waren nog geen 2 km weg en daar hoorde ik mijn naam. Julie. Ze had me in de verte gezien en liep nu in sneltempo om ons in te halen. Zalig. Camino way zonder uur of tijd af te spreken. De weg was heel saai, helemaal niet mooi en alleen de laatste 3 km zagen we de zee terug. We kwamen als 3de,4de,5de aan de gite. Hier waren 40 bedden. Pelgrims zetten hun rugzak in een rij en wanneer de hopitaliero de alberge opent mogen de pelgrims in volgorde van aankomst, en dus van rugzak, naar binnen. Mits dit de enige plek was, was de alberge zeer snel vol. Toen Simon, David, Hans en Jefke aankwamen was er geen plaats meer. Net als voor de volgende 10 andere doorweekte pelgrims. We keken allen op internet om in de buurt nog iets te vinden, want na hun 26 km met klimmen zagen ze 6 km verder naar de volgende plek niet zitten. Dankzij de Spanjaard Jordi konden ze 1,5 km terug naar een hotelletje. Omdat het aantal pelgrims nu toch wel aangroeide in vergelijking met de vorige dagen en we wisten dat de alberge pelegrinos van de volgende etappe maar 17 bedden had, beslisten we om de volgende dag vroeg te vertrekken. Wij waren wel zeker om daar vroeg aan te komen, maar onze maten stopten meer en waren ook stuk trager. We zouden de volgende dag wel zien. Normaal gezien gingen we vanavond ook het stuk terug, maar door de aanhoudende regen beslisten we in eigen dorp te eten. Pelgrimsmenu met een Europees gezelschap. 2 Italianen, 2 Fransen, 1 Nederlander, 1 Belg, 1 Spanjaard en 2 Duitsen. Super toch. Full into the camino way off live.
6.00 wekker, weeral en nog moe. Vandaag zou het maar 20 km zijn, dus rustdag. Een paar pittige klimmetjes om te starten en direct in t zweet. Ik moest Julie al snel lossen, maar kwam Simon tegen waar ik een uurtje mee stapte. Het weer was erg wisselvallig, bewolkt, regenachtig, af en toe een bui en dus veel zuurstof in de lucht. Volledig binnen mijn comfortzone. Hoe langer ik stapte hoe minder moe ik werd en eindelijk had ik het gevoel dat mijn spieren terug sterker werden en de stijfheid eruit begon te gaan. Het werd al snel duidelijk dat ik niet zou stoppen in Levina zoals de rest want dan was het nog maar 12.00. Vermits de temperatuur vandaag zo goed was, mijn benen perfect en ik Bilbao met eigen ogen wilde zien, ondanks dat anderen zeiden dat dit een grote stad was en niet de moeite om te bezoeken, zei ik tijdens een koffiebrake om 10.30 toen het regende en we allen een schuilplaats zochten, dat ik toch verder ging naar Bilbao. Ton, een 71 jarige Nederlander wilde direct mee, alsook Arend een Zwitser. De rest ging naar Levina. Daar aangekomen om 12..00 was ik blij verder te kunnen gaan. Levina was ongezellig, er was niets te zien, een dorp aan een drukke straat, veel verkeer en je kon maar tegen 15.00 in de auberge. Dit betekende wel heel wat meer kilometers en vooral hoogteverschillen. Op een of andere manier had ik daar heel veel zin in. Waar ik het 2 dagen geleden nog niet zag zitten om een dag rust te nemen om zo de groep te verliezen, ging ik nu zelf een heel stuk verder. Het landschap was absoluut niet meer mooi te noemen. Saai, lelijk, maar daar maalde ik niet om. Niks mis met een dag geen mooie beelden, maar gewoon. En gewoon is ook gewoon goed. 4 km langs een drukke baan met treinen, vrachtwagens en vliegtuigen. Hier stopte de Zwitser Arend
Hij ging verder met het openbaar vervoer. Dan volgde een reuze klim, boven aangekomen in de regen en dan een hele lange afdaling naar de grote stad Bilbao. Maar wat een stapdag. Ton was bergop niet bij te houden. Wat een fysiek had die man. Uiteindelijk vandaag een record verbroken, 34,5 km met 920 m stijgen en 1010 m dalen en een gemiddelde snelheid van 4,7km/u . Ik vond dit zelf een enorme prestatie en het heeft me heel veel deugd gedaan. In Bilbao zelf hebben we nog een dik uur rond gelopen om de jeugdherberg te vinden en om 17 45 waren we eindelijk geïnstalleerd. Direct naar de bruisende stad, vol jonge studenten. Echt kei gezellig. Pinxos gaan eten in een barretje met de nodige biertjes om onze prestatie te vieren. Super dag. Het menselijke brein, en voor mij dan vooral het mijne, maakt soms rare kronkels''''
4/9 Markina - Xemein - Hernia. 24,8 km. Totaal. 1538,4 km
Heerlijk geslapen. T shirt aan, trui aan,silkliner en deken, want ik had het weliswaar ‘koud’. De vermoeidheid zal wel een rol gespeeld hebben. Om 6.00 sliep ik nog vast. Schemerdonker bij vertrek en vooral weer, jammer dat ik in herhaling val, hoogteverschillen. Stijgen, dalen, stijgen, dalen. De Norte is inderdaad niet te onderschatten. Nu al 8 dagen op rij met hoogteverschillen die kunnen tellen. Ipv soepeler te worden heb ik het gevoel meer te verstijven in mijn benen en liezen. Ik krijg het er ook niet meer uitgelopen, maar de stijfheid bleef constant aanwezig. Ik heb zo goed als heel de dag alleen gestapt. Het landschap deed eerder denken aan de Ardennen en dan in het bijzonder de wandelingen langs de Ourthe. Heel bosrijk en heuvelachtig met kleine riviertjes. Alleen zijn de heuvels hier een pakje hoger en zie je na anderhalve dag ineens een stukje zee verschijnen. Ik wist helemaal niet dat het binnenland langs de noordkust van Spanje zo heuvelachtig en hoog was. Ik had me wel verwacht aan hoogteverschillen op de klippen, maar zeker geen 5 km in het binnenland. De vergezichten waren dan weer adembenemend, alsook bossen vol naaldbomen, voor de helft ros vanwege de droogte denk ik. Je voelde zelfs een Ardennen-september frisheid. Zalig. In de jeugdherberg sliepen we met 5 stapelbedden en 1 raampje in een veel te kleine kamer. Wel op een gewassen onderlaken als grote pluspunt. Even rusten, inkopen doen en op zoek naar een optieker, want een bril met 1 oor werkte op mijn zenuwen. Ik was van plan gewoon een nieuwe bril te kopen, maar de optieker stelde voor mijn bril te repareren. Na een kwartiertje mocht ik terugkomen en de reparatie was gratis. Super lief. Net zoals de andere dagen gingen we om 18.00 eten met de andere pelgrims. Voor 9,50 euro een pelgrimsmenu en daarenboven super lekker. Waarschijnlijk had ik wel honger. Maar soit, het was gezellig en had gesmaakt. Leuke avond. ‘’’’ Mis thuis. Verzadigd? ‘’
3/9 Deba - Markina Xemein. 26 km. Totaal 1513,5 km
Eerste schooldag. Daar moest ik toch aan denken vandaag. Heel raar er niet bij te zijn die eerste dag. Veel tijd had ik niet om eraan te denken want na 2,5 km door de stad terwijl het donker was, immers opgestaan om 5.30 en vertrokken om 6.30, begon het klimmen. Ik wist op voorhand wat me te wachten stond, dus dat viel dan best mee. Heel de tijd naar boven, de bergen in, maar goed te doen. Soms steil maar nergens onoverkomelijk. Gewoon concentreren op de ademhaling. En wat een zichten kreeg ik in de plaats. Zwitserland of Oostenrijk met de zee op de achtergrond. Overal bossen van naaldbomen, valleien, hier en daar een huisje en veel bergen. Je waande je niet meer aan de kust. Op sommige stukken deed het me zelfs denken aan een septemberdag in de Ardennen. Lekker koel zelfs een beetje koud waar de zon niet kwam. Ik stapte na de eerste klim alleen want Julie was een stuk sneller. Ik was zelf goed wakker, maar het leek of mijn lichaam niet helemaal mee wilde. De geest, motivatie en energie was er wel, maar de botten zeurden en leken precies niet te beseffen dat ze al in wandelmodus waren. Ik had dit ‘ s morgens nog gezegd tegen Julie. Tussen de 2 grote klimmen, en vlak voor de grootste klim gebeurde het onvermijdelijke. Een gewoon simpel recht stuk, net als 6 weken geleden en daar ging ik de grond op. Ik had het gevoel dat de aanhechting tussen mijn been en heup, denk ter hoogte van mijn lies, gewoon blokkeerde of reageerde als een elastiek. Enfin, daar lag ik dan. Terug mijn rechterknie open. Even bekomen en terug vertrekken voor de klim. Ondertussen was mijn papier opgebruikt en zag ik bovenaan als een geluk Jeff, de 24 jarige zoon van Hans. Hij hielp me uit de nood en een vriendelijk Spaans koppel kwam af met desinfectie en verband. Pff. Het landschap bleef prachtig, maar ik wilde niet stoppen want had schrik om helemaal te verstijven. Mijn rechterpink was gezwollen, rechter schouder deed pijn, heupen stijf en knie die trok. Ik realiseerde me dat ik gewoon erg moe was en wilde de volgende dag een rustdag. Dat betekende echter afscheid van deze groep mensen. Het doet deugd en het geeft ook een gevoel van geborgenheid om dezelfde mensen te ontmoeten, soms op de wandeling, vaak om samen iets te eten en altijd in de gites. Weer eens terug opnieuw beginnen zag ik dan ook weer niet zitten. Omdat we nog even moesten wachten voor we de pelgrimsauberge binnen konden gingen we met heel de groep iets drinken. Iedereen was echt kei lief en Laura, verpleegster stelde voor m’n knie te verzorgen. Na de incheck, douche en wasje besliste ik gewoon heel de namiddag te gaan slapen en dat lukte. Om 18.00 gingen we eten en ondertussen waren we al met 15. Kei gezellig. Ik heb nu beslist om eerst te slapen en de eerste 7 km af te wachten. Of ik blijf in het klooster, rust daar en ben 1 dag achter, of ga mee door. Mezelf kennende zal het wel het laatste zijn, maar ik wacht toch nog even af. ‘’’ Luisteren naar je lichaam is moeilijk. De geest speelt ook een grote rol. ‘’’’
Ok, in de grote dortoirs staan mensen op om 5.00. Daar zal ik nog wat aan moeten wennen. Dat maakt dat Julie om 6.30 en ik om 6.45 al onderweg waren. Zalig 5 km rond Zarautz met zicht op de ook opkomende zon in de Oceaan. 5 km plat, stil, alleen, koel, heerlijk. In het volgende dorp namen Julie en Daniël ontbijt en kon ik me bij hen vervoegen. Er volgde een mooi en iets pittiger stuk meer in het binnenland. De kust lieten we rechts van ons liggen en de bergen kwamen dichterbij. Op een gegeven moment hadden we de keuze om ofwel de gele pijlen van de camino te volgen door de bergen, ofwel de kustweg via de GR. Wij kozen voor het laatste want dachten dat dit iets platter ging zijn. Niets is minder waar. Stijgen, dalen, eindeloos. Prachtige zichten op de kliffen, op het water, loslopend paarden, het leek de kust van Bretagne wel. Maar hoe zwaar. 700m klimmen en dalen op kleine paadjes over een afstand van maar 9 km. Dat was de afstand van de variante. Meer dan 3 uur. Dus het tempo lag erg laag. Julie was een heel stuk voor me en ik concentreerde me vooral op mijn ademhaling en stopte hier en daar om te genieten van het uitzicht. Zeer blij om om 14 00 al aan te komen. Een auberge des peregrinos, waar iedereen stelselmatig aankwam, voor 5 euro. Daar was dan ook alles mee gezegd. Een lange tel met het thuisfront en dan iets gaan drinken met Julie en andere pelgrims
Ondertussen was de was droog, want hier was eindelijk terug een wasmachine en droogkast. Zalig. Rusten op het bed en blog bijschrijven had ik wel even nodig om mijn rug en spieren te laten bekomen van de zwaardere etappe. Iets gaan eten s avonds en uiteindelijk waren we weer met 10. Gezellige avond, veel gelachen, de helft laten foppen door de kustweg geeft een gezellige samenhorigheid. Vroeg gaan slapen want morgen belooft zwaar te worden. Just Love The camino
