 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 21-08-2018 |
 21/8. Le Haget - Aire sur l'adour. 32,5 km. Totaal 1177,9 km |
|
Voor mij ging de wekker veel te vroeg. 5.50 pf, het leek nog nacht. Ontbijt om 6.30 and up we went in het schemerlicht. Dat had wel iets. Blij dat ik niet alleen was, want in het bos was dat niet vanzelfsprekend. Het was bovendien erg mistig, en de bewolking duurde tot 12.00. Zalig. Echt prima stapweer, maar toch bleven mijn spieren vrij vermoeid en ondanks de fysieke training bleef die onderliggende stijfheid, rug-en schouderpijn wel aanwezig. Soit, duurt even en dan ben je het weer gewoon. Het landschap was niet bijzonder. Ik trok zelfs geen enkele foto, maar eigenlijk hoeft dat niet. Het mocht best zo zijn, lekker doorstappen in de mist, soms langs grote wegen en niet zon fraaie stadjes. Ook dat is de camino, mooi, mooi mooi hoeft niet. Onderweg leuk gesprek met Janet. Iedereen heeft iets waar die het moeilijk mee heeft en dat merk je door wat de mensen herhalen. Zo deden we de ronde van diegenen die we kenden. Bij Frederique was het de gite, bij Chris de voeten, bij Catherine de fysiek en de voeten, bij Francois de fysiek, bij les filles de slaapplekken, bij Janet zelf de voeten en ja bij mij de hitte. Volgens Janet kwam dat elke dag wel terug naar boven, samen met af en toe rugpijn na 25 km, maar toch vooral de hitte. En ik denk dat ze gelijk heeft. Het opstaan, de rustpauzes, het eten, het drinken, alles in functie van de hitte, want daar zie ik uiteindelijk het meest van af. Deze namiddag was dat niet minder, gewoon smelten en ik dacht dat mijn schoenen gingen vastkleven aan het asfalt. Om 15.00 hadden we er dankzij ons vroeg opstaan al 30 km opzitten en kwamen we aan in een gite, dankzij een raccourci van Frederique. Gite met zwembad, zo werd gezegd. We waren erg bezweet, want hadden snel gestapt met zicht op een heerlijk zwempartij. De hospita was heel onvriendelijk en zei dat het zwembad alleen voor de mensen van de chambre dhotes was, want die betaalden meer. Frederique stelde voor om het zwembad te betalen. Ook dat kon niet, want het zwembad was zeker niet voor pelgrims bedoeld. Voorts was er gewoon niemand daar. Iemand die zon onderscheid maakte tussen mensen, dat kon er niet in.Frederique vroeg of wij ook wilden vertrekken. En op 1 minuut was het geklonken. Op zon plek konden we niet blijven. Het was ook Frederique die ging vertellen dat we vertrokken en dus alle shit over zich kreeg. En wij waren maar al te blij te kunnen vertrekken van die vreselijke plek. Dat betekende wel een extra 3 km ïn de hitte over een drukke weg met Janet op teenslippers. Ondertussen hadden we al terug onderkomen in het volgende dorp, in een pelgrimshut waar we ook zelf konden koken. Frederique besloot HP te nemen en wij kozen voor een salade omdat we een Carrefour passeerden. Daar waren we, en vooral Janet als safari-woman, en beiden helemaal bezweet de bezienswaardigheid van de winkel. Zo moe als we waren deden we niets anders dan lachen, lachen, lachen, tot grote hilariteit van de andere winkelgangers. Als onze benodigdheden in een plastieken zak van Carrefour en dan met de zak in 1 hand, stokken en GSM om de weg te vinden in de andere hand en zware rugzak, terug klaar om 20 minuten te smelten. met mijn hoed scheef op mijn hoofd en mijn bril half over mijn ogen. Maar wat een heerlijke echte gite van mensen die de camino al gedaan hadden. Even zitten, kletsen, gewoon welkom geheten worden door een super lieve mevrouw en haar moeder. Ik was uitgeput, had overal pijn en begon terstond zomaar ineens te wenen door de vermoeidheid, de hitte, de rugpijn en vooral omdat de mensen hier zo lief en accueillant waren. Na de douche ging het heel wat beter. Aperitief met de andere pelgrims, onze eigen lekkere sla en de gezamenlijke beslissing dat we morgen. maar 26 km gingen doen en pas de volgende dag terug boven de 30, want morgen werd het terug heet. 60 pourcent de la santé cest le rire, aldus meneer in Carrefour.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
