11/9 Santander - Santillanna del Mar. 35,5 km Totaal 1709,5 km
Alleen vertrekken wanneer het nog donker is blijft spannend. Daarom om 6.45 eerst even een koffie en een croissant in een café. Croissant was wel van gisteren denk ik. Vervolgens duurde het 6 km voor ik eindelijk de stad uit was en in totaal 17,5 km voor het stedelijk gebied een beetje voorbij leek te zijn. Saai, plat, druk, verkeer, alleen, gewoon kilometers trekken. Op een gegeven moment moest ik wel 100 m langs een spoorwegbrug. Verboden weliswaar, maar de gangbare weg voor alle pelgrims. De treinen passeren elke 20 minuten. Dus wachten op een trein en dan langs links naast de spoorweg. Ook al wist ik dat er niks kon gebeuren, was dit niet mijn ding. Dan was het exact 4 km ok, glooiend, landerijen en met de zee in de verte, alsook een eerste glimp van de pico's. Maar toen begon de miserie weer. Kilometers, kilometers op asfalt, langs drukke weken, rond een grote chemische site, het leek wel of ik 2 uur langs de A12 in Antwerpen liep, even mooi en even stil, genieten dus. Pfff. Na 30 km van die drukte eindelijk de weg af en even gaan liggen. Schoenen uit, sokken uit en benen naar boven in de schaduw. En dan, terug een weg, naar boven en beneden dit keer. Wel iets minder verkeer, maar sowieso saaaaaai en warm en onaangenaam. Pff. Absoluut 1 van de slechtste wandeldagen van de camino en dat met zeer warme temperaturen en een meer dan grote afstand. Yakkies. Wel zeer blij om aan te komen in een dit keer iets duurdere maar zeer comfortabele aubergue. Kamers met 2, tuin, zithoek..en voorts een super gezellig toeristisch Spaans stadje met veel eetgelegenheid. Toen ik daar aankwam was het wel een drukte van jewelste. Kei veel volk, vrachtwagens, helikopters. Was daar blijkbaar de tijdrit van de Vuelta aan de gang. Wist ik veel. De vrienden zaten me al op te wachten op een terrasje. Eerst aankomen, douchen, wasje en even op bed liggen, want 35,5km is niet niks. Het was even afwegen om te slapen of om gezellig een terrasje te doen. Keuze was rap gemaakt. Alle belevenissen van de stomme en verschrikkelijke dag kunnen delen met pelgrims die,dezelfde ervaring hadden geeft meer energie dan op bed te liggen. Met heel de troep pizza ipv menu pelerins. Ook gezellig. Een super zware saaie dag toch nog leuk geëindigd. Sommige dagen zijn gewoon niet goed, maar daar ga je heus niet van dood.
Lekker ontbijt en op tijd op stap met de Nederlanders en Jordi. En wat een prachtige kustweg. Kliffen, surfers, spectaculaire brandingen, mooie en weelderige rietsoorten, stranden. Meer dan de moeite om deze weg te nemen. Er gingen stukken over het strand, langs trapjes, en was vooral allemaal heel mooi. Het weer was nog bewolkt, dus zalig. Ondertussen had ik bericht gekregen van Luc en Ria, vrienden uit België dat ze op weg waren naar Portugal en momenteel in Baskenland, en of afspreken een optie was. Dat zag ik zeker wel zitten. Dat betekende dan een kortere etappe naar Santander en daar verder afspreken. Eerst moesten we een overzetboot nemen tussen Somo en Santander. Even pinxos gaan eten met de mannen, albergue zoeken en aan de kathedraal afspreken met Luc en Ria. Leuk weerzien met mensen uit België. Bijkletsen met een paar biertjes en vervolgens een leuke weg langs de kade via een lange dijk. Met zicht op het water, de wind, de zon en bootjes in het water leek het wel een gewone vakantiedag. Rondkuieren in de stad, terrasjes doen en babbelen. Dit was pas echte ontspanning. s Avonds, volgens onze normen toch want het was 18.00, zalig lekkere pinxos gaan eten met dit keer een fles lekkere wijn. Thanks voor de traktatie, de leuke namiddag en avond Luc en Rita. Morgen kan ik er weer tegenaan. Bijkletsen, babbelen, terrasje,.... t leven van een pelgrim hoeft niet altijd zwaar te zijn
Ik kon uitslapen, yes tot 7.00. Wat een luxe, ontbijt om 7.30. Cake en koffie en daarna een uurtje stappen voor 5 km naar de overzet. Om 9.00 was immers de eerste overzet vanuit Laredo die we moesten nemen om naar de overkant van het water verder te gaan. Een vrij saaie stapdag. Gewoon veel kilometers, weinig hoogteverschillen en zeer veel langs de weg. Al goed dat het perfect stapweer was en met een gemiddelde snelheid van 5,3km/u gingen we snel vooruit. We stapten met David, Julie, Jordi en Ton omdat het de laatste dag was van David en hij graag samen stapte. Tegen 14.30 kwamen we aan in Guemes, de plaats waar Jens vorig jaar een maand als vrijwilliger gewerkt heeft. Bij aankomst mochten we direct aanschuiven aan tafel en kregen linzensoep en sla. Leuke ontvangst, zeer casual en vriendelijk. Ik vertelde aan de man die ons de bedden wees dat ik de mama van Jens was. La grande, hij kende hem direct en liet me een foto zien. Ons gezelschap sliep in een grote dortoir en ik moest even wachten. Vervolgens kreeg ik een kamertje van 4 met douche en toilet. Wat connecties al niet doen. Ik was eerst nog alleen, dus genoot met volle teugen van de kamer alleen. Maar wat een magische plek. Ik moest Jens echt wel gelijk geven. Zo'n rust dat hiervan uit ging. Julie, Jordi en de Nederlanders gingen iets drinken in het dorp, maar zelf genoot ik van op een bankje te,zitten en gewoon te kunnen genieten. Alle was ging door een wasmachine, wat absoluut een must was na een paar dagen. Om 19.30 was het bijeenkomst in een gezamenlijke ruimte. Daar werd de visie van de alberge uitgelegd. Zeer mooi, maar te veel om uit te leggen. Wel betreft het een sociaal project waarbij ze geld storten aan humanitaire buitenlandse organisaties. Het eten was heel gezellig en lekker. En na het eten nog een mijmeringsmoment over de camino. Super avond. Ik zou heel veel quotes kunnen opschrijven na het betoog van de hospitaliere, allemaal waar en allemaal beleefd, maar toch is het vandaag de quote van bebe David, de 19 jarige Spanjaard die ons met een dag vertraging gaat verlaten, die me het meest geraakt heeft. Ï can't remember everything, but that's allright, because the memories who are really important are the memories in my hart.
8/9. Castro Iriades. - Laredo. 25,2 km. Totaal 1626 km
Wat een intense dag. En wat hou ik van intense dagen. Dagen waar je pas om 22.00 tijd hebt om aan je blog te beginnen terwijl je al op bent van 6.00 s morgens. Wel begonnen na een vreselijke nacht met snurkers in stereo. Om 6.45 was het nog echt donker bij de start. Om 7.15 verscheen de zon pas en tot die tijd stapte ik alleen met een koplampje. Dat had wel iets. Ik had alleen geen zin om verloren te lopen. Tegen 7.30 kwam ik Jordi tegen en eigenlijk liepen we heel de dag samen. Prachtige zonsopgang aan de oceaan en Julie vervoegde ons samen met Bill. Zij wilden een verkorte variante nemen. Deze was saai en lelijk. Het tweede stuk van deze weg haakten wij af, ging Julie verder en volgden wij de 8 km langere kustweg. Wauw, wat was ik blij met die keuze. Na een stevige klim het mooiste stukje natuur van de Norte tot dusver. Prachtige zichten op kliffen, eilandjes, de oceaan en vooral een hele kolonie gieren die op de kliffen verbleven. We klommen verder en hielden halt omdat de gieren tot 10 m boven onze hoofden cirkelden. We konden zelfs hun koppen van dichtbij bekijken. Onderweg boven op de kliffen kwamen we nog 3 wilde paarden en een ezel tegen. Op het hoogste punt voor Laredo stond een vlag. Mits we nog vroeg waren beslisten we om die kleine omweg er even bij te nemen. We lieten onze rugzakken beneden staan en het was klauteren tot boven. Maar wat zagen we daar op een 20 m afstand...een gierennest met 2 grote gieren die de vorm hadden van pinguïns en een kleine er tussenin. Ze verlieten hun plek en cirkelden rond. Adembenemend. Dat was ook het geval voor het zicht dat we hadden op de prachtige baai van Laredo. Dit was echt een magisch mooie plek en het was elke extra kilometer waard. Voorts was het zakken tot Laredo. Onderweg hadden de Catalaanse Jordi en ikzelf veel gesprekken over, hoe kan het anders, CAVA. Vlak naast zijn huis wordt cava zelfs gemaakt. Hij was erg aangenaam verrast dat er zoveel cava gedronken werd in België. Smaken, bereidingswijze, etc..alles rond cava ging over de tong. Cava vragen in dit deel van Spanje was gezien de Catalaanse kwetste not done'en daarenboven stond het nergens op de kaart. Om 14.30 arriveerden we aan la casa de Trinidad, een albergue van de kloosterzusters aan het klooster en naast de kerk. De zusters vroegen aan iedereen om iets klaar te maken voor het avondmaal zodat we dat samen konden delen. Zalig. Samen met Jordi en Ton gingen we de gezamenlijke boodschappen doen en gingen eerst nog even lunchen want hadden nog niet gegeten sinds 7.00. We bestelden een portie van 12 gemengde pinxos voor 10 euro en verwachtten ons aan een portie kleine hapjes. Niet dus, zeer grote, heerlijke belegde broodjes en daarenboven nog 6 kaaskroketten. Al goed dat Franz, de jongeman die altijd honger heeft en Hyosang ons kwamen vervoegen en mee konden eten. Maar wat verscheen daar ineens voor mijn neus een glas cava, stiekem besteld door Jordi. En ik liet het me smaken, mijn eerste glaasje van de camino. Daarna nog even naar het strand waar Jordi en David gingen zwemmen. Eenmaal in onze casa moeten we even koken, couscoussalade met olijven en groenten en dan snel haasten om naar de mis van 19.00 te gaan voor zegening van de pelgrims. Ik verstond er niks van, maar dat moet je gewoon mee doen. Daarna was er een heuse zangstonde met de zusters met gitaar en trom en alle pelgrims, liedjes als let
It be'en hallelujapasseerden het revue. Ondertussen vertelden alle pelgrims wie ze waren, vanwaar ze kwamen en wat het doel van hun camino was. Er waren wel heel wat aangrijpende verhalen. Om 20.45 konden we eindelijk al onze klaargemaakt gerechten gezamenlijk opeten en had ik echt een linde picknick gevoel. Top dag. De intensiteit van het leven is wat ik hier terug vindt en waar ik het ook een stuk voor doe.
7/9 Pubena - Castro Urdiales 17,2 km. Totaal 1600,2 km
De dagen worden korter. Dat is vooral s morgens goed te merken. Om uit Pubena te geraken eerst meer dan 100 trappen, in het donker. Pillamp van Julie aan en stijgen maar. Dat had wel iets. Boven aangekomen wachtte ons een prachtig zicht. De oceaan met opkomende zon, bootjes in het water, kliffen en een heerlijke platte ochtendwandeling van 5 km langs een aangenaam plat pad. Op dit stuk kwamen we een local tegen die ons van alles vertelde van de streek, zoals het feit dat de koeien vroeger melk gaven en daarna door de schuld van de fabriek alleen nog maar dienden voor vlees. Ook vertelde hij ons dat de camino van hier over de bergen ging vanwege een grote weg, maar dat er sinds een paar jaar een nieuwe autoweg was waardoor de oude weg korter was en weer begaanbaar voor pelgrims. Dat scheelde even 7 km. Zelf had ik precies liever over de bergen gegaan, want had dit verhaal ook in mijn gids gelezen, maar de anderen wilden de verkorting en mits het de volgende 2 dagen zwaar ging worden met meer dan 30 km was ik snel omgepraat. Deze weg was echter helemaal niet mooi en zeer saai, maar soit, daardoor waren we al zeer vroeg in Castro. De eerste Spaanse stad die me wel kon bekoren. Een prachtige kerk, zowel de buiten-als de binnenkant, een pittoreske vissershaven en leuke stranden. Hier zag ik het wel zitten om een namiddag uit te rusten. Aan de kerk wachtten we een uurtje op Hans, Simon en Jefke en gingen dan samen met Julie en Jordi 2 km verder naar de auberge. Ton en David waren ondertussen verder gestapt en hoefden dus morgen minder km af te leggen. Mits de gite nog niet open was gingen we ineens inkomen doen en aten we gezellig al wachtend samen. Om 15.00 checkten we in en de ontvangst was vreselijk. De hospita zette zelfs opzettelijk de stempel van Julia op een verkeerde plaats en ook de mijne .en de stempel is nu eenmaal een belangrijk item voor een pelgrim. Blijkbaar waren er ook maar 12 bedden en de 12 volgende pelgrims moesten naar een bijgebouw met matrassen op de grond of in tenten in de tuin. Dan besefte ik weer wat basic was. Snel uitpakken, wasje doen, bikini aan en direct naar het leuke strand. Zaaaaaalig in het zeewater zwemmen en een uurtje zonnen bij een geweldige temperatuur. Even een verwende pelgrim. Biertje met Simon, Jordi en een Canadees Aaron, en al snel kwam heel de troep aan gezwaaid. Echt een Spaans vakantiegevoel met 2 rustdagen. Pelgrimsmenu werd s avonds gegeten met weer een internationaal gezelschap, Nebo van Japan, Ulia van Rusland, De Nederlanders Simon, Hans en Jefke, Francaise Julie, Spanjaard Jordi en ik als Belgische. Veel gelachen en plezier gemaakt vandaag. Op tijd gaan slapen want, want morgen erg vroeg op.Een leuke brake tussen de vele stapdagen. Ontlading.
Wanneer je denkt uit te kunnen slapen tot 7.00 en om 4.45 2 fietsers vertrekken en om 6.30 een alarm afgaat zonder dat dit stop gezet wordt...dan sta je moe op. Al goed dat dit een korte etappe was. Eerst gingen Ton en ik langs het Guggenheim museum. Heel knap. Ook veel foto's genomen. Vervolgens met de metro naar Portugalese. Bleek zowel op het bureau de tourisme als uit de vele verhalen van de pelgrims, dat de 10 km uit Bilbao de lelijkste en gevaarlijkste van heel de Norte waren en we deze 10 km beter skipten. Dus na een kopje koffie de metro in tot Portugalese. Vandaar was het nog maar 11,8 km. Na gisteren deed dat wel deugd. We waren nog geen 2 km weg en daar hoorde ik mijn naam. Julie. Ze had me in de verte gezien en liep nu in sneltempo om ons in te halen. Zalig. Camino way zonder uur of tijd af te spreken. De weg was heel saai, helemaal niet mooi en alleen de laatste 3 km zagen we de zee terug. We kwamen als 3de,4de,5de aan de gite. Hier waren 40 bedden. Pelgrims zetten hun rugzak in een rij en wanneer de hopitaliero de alberge opent mogen de pelgrims in volgorde van aankomst, en dus van rugzak, naar binnen. Mits dit de enige plek was, was de alberge zeer snel vol. Toen Simon, David, Hans en Jefke aankwamen was er geen plaats meer. Net als voor de volgende 10 andere doorweekte pelgrims. We keken allen op internet om in de buurt nog iets te vinden, want na hun 26 km met klimmen zagen ze 6 km verder naar de volgende plek niet zitten. Dankzij de Spanjaard Jordi konden ze 1,5 km terug naar een hotelletje. Omdat het aantal pelgrims nu toch wel aangroeide in vergelijking met de vorige dagen en we wisten dat de alberge pelegrinos van de volgende etappe maar 17 bedden had, beslisten we om de volgende dag vroeg te vertrekken. Wij waren wel zeker om daar vroeg aan te komen, maar onze maten stopten meer en waren ook stuk trager. We zouden de volgende dag wel zien. Normaal gezien gingen we vanavond ook het stuk terug, maar door de aanhoudende regen beslisten we in eigen dorp te eten. Pelgrimsmenu met een Europees gezelschap. 2 Italianen, 2 Fransen, 1 Nederlander, 1 Belg, 1 Spanjaard en 2 Duitsen. Super toch. Full into the camino way off live.
6.00 wekker, weeral en nog moe. Vandaag zou het maar 20 km zijn, dus rustdag. Een paar pittige klimmetjes om te starten en direct in t zweet. Ik moest Julie al snel lossen, maar kwam Simon tegen waar ik een uurtje mee stapte. Het weer was erg wisselvallig, bewolkt, regenachtig, af en toe een bui en dus veel zuurstof in de lucht. Volledig binnen mijn comfortzone. Hoe langer ik stapte hoe minder moe ik werd en eindelijk had ik het gevoel dat mijn spieren terug sterker werden en de stijfheid eruit begon te gaan. Het werd al snel duidelijk dat ik niet zou stoppen in Levina zoals de rest want dan was het nog maar 12.00. Vermits de temperatuur vandaag zo goed was, mijn benen perfect en ik Bilbao met eigen ogen wilde zien, ondanks dat anderen zeiden dat dit een grote stad was en niet de moeite om te bezoeken, zei ik tijdens een koffiebrake om 10.30 toen het regende en we allen een schuilplaats zochten, dat ik toch verder ging naar Bilbao. Ton, een 71 jarige Nederlander wilde direct mee, alsook Arend een Zwitser. De rest ging naar Levina. Daar aangekomen om 12..00 was ik blij verder te kunnen gaan. Levina was ongezellig, er was niets te zien, een dorp aan een drukke straat, veel verkeer en je kon maar tegen 15.00 in de auberge. Dit betekende wel heel wat meer kilometers en vooral hoogteverschillen. Op een of andere manier had ik daar heel veel zin in. Waar ik het 2 dagen geleden nog niet zag zitten om een dag rust te nemen om zo de groep te verliezen, ging ik nu zelf een heel stuk verder. Het landschap was absoluut niet meer mooi te noemen. Saai, lelijk, maar daar maalde ik niet om. Niks mis met een dag geen mooie beelden, maar gewoon. En gewoon is ook gewoon goed. 4 km langs een drukke baan met treinen, vrachtwagens en vliegtuigen. Hier stopte de Zwitser Arend
Hij ging verder met het openbaar vervoer. Dan volgde een reuze klim, boven aangekomen in de regen en dan een hele lange afdaling naar de grote stad Bilbao. Maar wat een stapdag. Ton was bergop niet bij te houden. Wat een fysiek had die man. Uiteindelijk vandaag een record verbroken, 34,5 km met 920 m stijgen en 1010 m dalen en een gemiddelde snelheid van 4,7km/u . Ik vond dit zelf een enorme prestatie en het heeft me heel veel deugd gedaan. In Bilbao zelf hebben we nog een dik uur rond gelopen om de jeugdherberg te vinden en om 17 45 waren we eindelijk geïnstalleerd. Direct naar de bruisende stad, vol jonge studenten. Echt kei gezellig. Pinxos gaan eten in een barretje met de nodige biertjes om onze prestatie te vieren. Super dag. Het menselijke brein, en voor mij dan vooral het mijne, maakt soms rare kronkels''''
4/9 Markina - Xemein - Hernia. 24,8 km. Totaal. 1538,4 km
Heerlijk geslapen. T shirt aan, trui aan,silkliner en deken, want ik had het weliswaar ‘koud’. De vermoeidheid zal wel een rol gespeeld hebben. Om 6.00 sliep ik nog vast. Schemerdonker bij vertrek en vooral weer, jammer dat ik in herhaling val, hoogteverschillen. Stijgen, dalen, stijgen, dalen. De Norte is inderdaad niet te onderschatten. Nu al 8 dagen op rij met hoogteverschillen die kunnen tellen. Ipv soepeler te worden heb ik het gevoel meer te verstijven in mijn benen en liezen. Ik krijg het er ook niet meer uitgelopen, maar de stijfheid bleef constant aanwezig. Ik heb zo goed als heel de dag alleen gestapt. Het landschap deed eerder denken aan de Ardennen en dan in het bijzonder de wandelingen langs de Ourthe. Heel bosrijk en heuvelachtig met kleine riviertjes. Alleen zijn de heuvels hier een pakje hoger en zie je na anderhalve dag ineens een stukje zee verschijnen. Ik wist helemaal niet dat het binnenland langs de noordkust van Spanje zo heuvelachtig en hoog was. Ik had me wel verwacht aan hoogteverschillen op de klippen, maar zeker geen 5 km in het binnenland. De vergezichten waren dan weer adembenemend, alsook bossen vol naaldbomen, voor de helft ros vanwege de droogte denk ik. Je voelde zelfs een Ardennen-september frisheid. Zalig. In de jeugdherberg sliepen we met 5 stapelbedden en 1 raampje in een veel te kleine kamer. Wel op een gewassen onderlaken als grote pluspunt. Even rusten, inkopen doen en op zoek naar een optieker, want een bril met 1 oor werkte op mijn zenuwen. Ik was van plan gewoon een nieuwe bril te kopen, maar de optieker stelde voor mijn bril te repareren. Na een kwartiertje mocht ik terugkomen en de reparatie was gratis. Super lief. Net zoals de andere dagen gingen we om 18.00 eten met de andere pelgrims. Voor 9,50 euro een pelgrimsmenu en daarenboven super lekker. Waarschijnlijk had ik wel honger. Maar soit, het was gezellig en had gesmaakt. Leuke avond. ‘’’’ Mis thuis. Verzadigd? ‘’
3/9 Deba - Markina Xemein. 26 km. Totaal 1513,5 km
Eerste schooldag. Daar moest ik toch aan denken vandaag. Heel raar er niet bij te zijn die eerste dag. Veel tijd had ik niet om eraan te denken want na 2,5 km door de stad terwijl het donker was, immers opgestaan om 5.30 en vertrokken om 6.30, begon het klimmen. Ik wist op voorhand wat me te wachten stond, dus dat viel dan best mee. Heel de tijd naar boven, de bergen in, maar goed te doen. Soms steil maar nergens onoverkomelijk. Gewoon concentreren op de ademhaling. En wat een zichten kreeg ik in de plaats. Zwitserland of Oostenrijk met de zee op de achtergrond. Overal bossen van naaldbomen, valleien, hier en daar een huisje en veel bergen. Je waande je niet meer aan de kust. Op sommige stukken deed het me zelfs denken aan een septemberdag in de Ardennen. Lekker koel zelfs een beetje koud waar de zon niet kwam. Ik stapte na de eerste klim alleen want Julie was een stuk sneller. Ik was zelf goed wakker, maar het leek of mijn lichaam niet helemaal mee wilde. De geest, motivatie en energie was er wel, maar de botten zeurden en leken precies niet te beseffen dat ze al in wandelmodus waren. Ik had dit ‘ s morgens nog gezegd tegen Julie. Tussen de 2 grote klimmen, en vlak voor de grootste klim gebeurde het onvermijdelijke. Een gewoon simpel recht stuk, net als 6 weken geleden en daar ging ik de grond op. Ik had het gevoel dat de aanhechting tussen mijn been en heup, denk ter hoogte van mijn lies, gewoon blokkeerde of reageerde als een elastiek. Enfin, daar lag ik dan. Terug mijn rechterknie open. Even bekomen en terug vertrekken voor de klim. Ondertussen was mijn papier opgebruikt en zag ik bovenaan als een geluk Jeff, de 24 jarige zoon van Hans. Hij hielp me uit de nood en een vriendelijk Spaans koppel kwam af met desinfectie en verband. Pff. Het landschap bleef prachtig, maar ik wilde niet stoppen want had schrik om helemaal te verstijven. Mijn rechterpink was gezwollen, rechter schouder deed pijn, heupen stijf en knie die trok. Ik realiseerde me dat ik gewoon erg moe was en wilde de volgende dag een rustdag. Dat betekende echter afscheid van deze groep mensen. Het doet deugd en het geeft ook een gevoel van geborgenheid om dezelfde mensen te ontmoeten, soms op de wandeling, vaak om samen iets te eten en altijd in de gites. Weer eens terug opnieuw beginnen zag ik dan ook weer niet zitten. Omdat we nog even moesten wachten voor we de pelgrimsauberge binnen konden gingen we met heel de groep iets drinken. Iedereen was echt kei lief en Laura, verpleegster stelde voor m’n knie te verzorgen. Na de incheck, douche en wasje besliste ik gewoon heel de namiddag te gaan slapen en dat lukte. Om 18.00 gingen we eten en ondertussen waren we al met 15. Kei gezellig. Ik heb nu beslist om eerst te slapen en de eerste 7 km af te wachten. Of ik blijf in het klooster, rust daar en ben 1 dag achter, of ga mee door. Mezelf kennende zal het wel het laatste zijn, maar ik wacht toch nog even af. ‘’’ Luisteren naar je lichaam is moeilijk. De geest speelt ook een grote rol. ‘’’’
Ok, in de grote dortoirs staan mensen op om 5.00. Daar zal ik nog wat aan moeten wennen. Dat maakt dat Julie om 6.30 en ik om 6.45 al onderweg waren. Zalig 5 km rond Zarautz met zicht op de ook opkomende zon in de Oceaan. 5 km plat, stil, alleen, koel, heerlijk. In het volgende dorp namen Julie en Daniël ontbijt en kon ik me bij hen vervoegen. Er volgde een mooi en iets pittiger stuk meer in het binnenland. De kust lieten we rechts van ons liggen en de bergen kwamen dichterbij. Op een gegeven moment hadden we de keuze om ofwel de gele pijlen van de camino te volgen door de bergen, ofwel de kustweg via de GR. Wij kozen voor het laatste want dachten dat dit iets platter ging zijn. Niets is minder waar. Stijgen, dalen, eindeloos. Prachtige zichten op de kliffen, op het water, loslopend paarden, het leek de kust van Bretagne wel. Maar hoe zwaar. 700m klimmen en dalen op kleine paadjes over een afstand van maar 9 km. Dat was de afstand van de variante. Meer dan 3 uur. Dus het tempo lag erg laag. Julie was een heel stuk voor me en ik concentreerde me vooral op mijn ademhaling en stopte hier en daar om te genieten van het uitzicht. Zeer blij om om 14 00 al aan te komen. Een auberge des peregrinos, waar iedereen stelselmatig aankwam, voor 5 euro. Daar was dan ook alles mee gezegd. Een lange tel met het thuisfront en dan iets gaan drinken met Julie en andere pelgrims
Ondertussen was de was droog, want hier was eindelijk terug een wasmachine en droogkast. Zalig. Rusten op het bed en blog bijschrijven had ik wel even nodig om mijn rug en spieren te laten bekomen van de zwaardere etappe. Iets gaan eten s avonds en uiteindelijk waren we weer met 10. Gezellige avond, veel gelachen, de helft laten foppen door de kustweg geeft een gezellige samenhorigheid. Vroeg gaan slapen want morgen belooft zwaar te worden. Just Love The camino
1/9 San Sebastian - Zarautz. 21,5 km. Totaal 1464,9 km
Hoe slecht kan een nacht zijn. Onze kleine kamer lag een heel stuk onder de grond met een klein raampje bovenaan dat uitkwam op een druk kruispunt. Of stikken van de hitte en geen uitlaatgassen of lawaai van autos, of toch maar liever lucht maar heel de tijd lawaai. We kozen voor het laatste. Van slapen kwam dus sowieso niet veel. De eerste 2,5 km van de ochtend stapten we door San Sebastian en zagen wel een stuk of 50 zatte jongeren die net klaar waren met fuiven. 2 pelgrims was in hun toestand blijkbaar erg grappig. Voorts was het starten met een grote klim om uit de stad te geraken. Heel mooi eerste stuk langs de Oceaan, maar wel heel veel op en af. Daarenboven voelde ik me niet zo uitgerust of in vorm en ik liep een groot stuk alleen wat wel goed was. Om 11.00 eerste brake met tortilla en koffie. Daarna ging het heel wat beter en maakten we een leuke trek met Julie en David, een kei lieve Spaanse jongen van 19. Ik hou zo van dit weer en deze temperatuur. Niet te warm, 22 graden en met een heerlijke zeebries. Zarautz was de 3de stad aan de noordkust van Spanje en net als Irun of San Sebastian kon ook deze stad me niet bekoren. De stukken tussen de steden zijn wel prachtig, groen, landelijk. Blij dat we al om 13.00 aankwamen in de aubergue pelerino. We konden onze naam schrijven op een blad en ons achteraan in de tuin installeren tot 15.00. Er was een container met douches en we konden onze kleren al wassen. Over de hygiëne van dit alles zal ik niet schrijven. Daar heb ik onvoldoende woordenschat voor. Maar soit, ik was tenminste een beetje proper en mijn kleren een beetje gewassen. Om 15.00 konden we inchecken. Plastieken bedden, met 40 in een dortoir, allemaal niet erg, maar onvriendelijkheid, geen glimlach en een bruut antwoord, daar heb ik het veel lastiger mee. Ik begreep dat het einde seizoen was, maar dan nog. Soit, dat belette me niet om op mijn eentje een strandwandeling te maken, alles beter dan op het strand liggen. Bij terugkeer zag ik het Canadese koppel en de Nederlandse Simon. Ze gingen zwemmen en hielden om beurt alle waardevolle dingen bij. Dat moet je geen 2 keer zeggen. Zalig zwemmen en daarna zalig koud douchen op het strand. Liever daar een koude douche dan een warme in de albergue. Met de spierwitte voeten en buik in tegenstelling tot de bruine benen en armen was ik een echte pelgrim in bikini. Dwz geen zicht. Ik was met Julie afgesproken om 18.00 voor apero en daarna iets te eten. Ondertussen hadden we beiden al heel wat andere pelgrims ontmoet en werd het een maaltijd en apero met 11. Julie, ikzelf, David, 19 jaar en ik vind hem geweldig, zijn mama is zooooo bezorgd en maakt de lekkerste paella van de wereld, Laura, een Spaanse met wie ik een bijzondere mengeling praat die we beiden begrijpen, Daniel, de Ier, Louise en Isaac, het Canadese koppel waarvan de vrouw me heel hard doet denken aan Lieve,zus Jo, Dominique, een Francaise, en Simon, een gezellige Nederlander. Top avond. Internationaal gezelschap.. België, Nederland, Spanje, Frankrijk, Canada, Ierland. Maar allemaal ook gewoon mensen op de camino. Love it. Nieuwe groepen worden gevormd en oude groepen vormen een zoete herinnering.
31/8 Irun - San Sebastian. 24,1 km. Totaal 1442,4 km
Dit hou je niet voor mogelijk. Super heet in de kamer met 26, dus moeilijk slapen en om 4.30 ging de eerste wekker. Normaal???? Pff, heel tof met al die mensen die daardoor wakker werden. Om 5.00 stonden er 2 mensen op. Wie weet wat die gingen doen, het was Immers donker tot 7.00. Daarenboven hadden ze plastieken zakjes bij die heerlijkkraakten toen ze hun rugzak probeerden maken in stilte. Onuitgesproken regel bij pelgrims is GEEN plastieken zakken die kraken. Soit, terug een beetje indommelen want onze wekker stond om 6.30. Lap, om 6.00 Spaanse marsmuziek, alle lichten aan en om 6.05 de hospita die luidkeels zingend boven de marsmuziek uit, de kamers binnen kwam om ons te wekken. Mits het de eerste dag was voor praktisch iedereen, sprongen de meesten ijverig en vol energie en adrenaline uit bed. Na 61 dagen en 1400 km lag mijn tempo iets rustiger en mijn energiepeil, voor s morgens, heel wat lager. Tijdens het ontbijt kwam de hospita rond met een gelddoos voor de donativo met de boodschap dat het geld van gisteren diende voor het ontbijt van vandaag en het geld van vandaag voor het ontbijt van morgen. Ik vind dit een prachtig principe en gezien de verbondenheid tussen de pelgrims werkt dat ook. Voor 7.00 en nog steeds donker waren we al op pad. Het duurde wel 2 km voor we de stad uit waren. Maar wat een pracht. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen, want we hadden beslist de hoogste weg te nemen over de heuveltoppen met zicht op zee. Maar hoe werden we beloond met een voortreffelijk uitzicht op de Atlantische Oceaan. Ik zag Irun en Hendaye langs 1 kant en de Oceaan langs de andere kant. Prachtig stappen over de hoge kliffen voor 10 km. Het zicht was echt adembenemend mooi. Zo hoog uitkijkend over de oceaan met allemaal kleine baaien en bootjes. Na dit wondermooie stuk was het terug dalen naar Lezo. Colaatje in een café want had suiker nodig, beetje vermoeid en dan klim nummer 2 langs de branding van de zee. Prachtig weeral, landschappen als postkaarten, maar een stenen trap recht naar boven met treden die iets te hoog en iets te lang waren. Ik telde er 333 en daarna bleef het stijgen en dalen. Zeer vermoeiend, want over 24 km hebben we 800 m gestegen en gedaald. De vermoeidheid begon toch terug parten te spelen en ondanks het prachtige landschap, dat me deed denken aan wandeling langs de kust van Bretagne, was ik maar al te blij om aan te komen in het mondaine San Sebastian. Daar zouden we samen met de andere pelgrims gaan slapen in de slaapzaal van de universiteit. Deze was juli en augustus open en ze hadden ons verteld dat deze 31ste augustus de laatste avond was. Dit was ook het verhaal dat de andere pelgrims gekregen hadden. Blijkbaar hadden ze reeds deze ochtend alles afgesloten om te kunnen poetsen voor de start van het schooljaar. Er was wel een jeugdherberg maar daarvoor moesten we 2 km terug en ook weer die berg op. Dat zagen we niet echt zitten. Daarenboven was ik erg moe, had honger en mijn rechtervoet zeurde. Daar stonden we dan. We beslisten om ons even te bezinnen op een bank voor de zee met een heleboel surfers in het water. Mijn interesse lag weliswaar eerder bij een slaapplaats vinden en iets te eten. Julie merkte 2 Spaanse pelgrims op met hetzelfde probleem die belden naar verschillende gites maar telkens botvierden. San Sebastian is immers heel toeristisch en daarenboven startte Het weekend. Wat was ik blij dat Julie Spaans sprak. Ik had daar anders schoon gestaan. Samen met de 2 mannen vertrokken we naar het bureau de tourisme, waar ook 2 Italiaanse en 1 Japanse pelgrim toekwamen met hetzelfde probleem. Ik hield me op de achtergrond en liet Julie samen met de Spanjaard alles regelen. Blijkbaar was er in de stad nog een jeugdherberg met 7 plaatsen, maar we moesten snel zijn. Eenmaal daar waren er nog maar 6 plaatsen en de Italianen vertrokken met de Japanner. Toen we eindelijk incheckten bleek er ondertussen via internet nog 2 plaatsen ingenomen. Maar wat waren die Spaanse pelgrims lief. Wij mochten hun plaatsen hebben en zij gingen wel op zoek naar een andere plek. Ik kreeg in het Spaans zelfs uitgelegd dat ik hen de volgende dag op een biertje ging trakteren. Dat begrepen ze zelfs. Onze kleine kamer moesten we delen met 2 andere mensen,maar we konden douchen, dit keer warm, eindelijk eten, boodschappen doen en een pint gaan drinken. Oef. Ook waren we blij om even niet met de andere pelgrims te zijn zodat we vroeg konden eten en vooral terug vroeg konden gaan slapen. Ï.p.v. stad of strand te bezoeken lagen we beiden om 17.30 op bed te rusten en blog te schrijven. Eten om 18.30 en om 20.00 slapen. Meer dan nodig. Maar wat een prachtige dag, weeral. Lichaam en geest hebben soms tijd nodig om zich aan te passen aan een nieuwe situatie.
30/8 Saint Pee sur Nivelle - Irun. 30,2 km. 1418.5 km
Slechte nacht, maar lang gerust. Het eerste stuk was prachtig. Tussen de bergen en tussen paarden die in het wild rondliepen. Ineens boven,..... De zee. Wauw, wat een prachtige ervaring weeral. Vlinders in de buik en snel snel snel een lange afdaling waar je de zee steeds dichter zag naderen, tot in het mondaine Asquin. Vanaf daar werden het kilometers vreten en bleef het stijgen en dalen, maar wat minder aangenaam was, vooral over asfalt. Blijven gaan was het moto. De zee kwam wel steeds dichterbij wat zeker en vast bevorderlijk was voor de adrenaline. Iets voorbij Hendaye was daar ineens de Spaanse grens.wow, plotsklaps een volgende periode. Het was als iets bekends achterlaten en in het onbekende stappen. Spannend. Nog 30 minuten langs een saaie weg om eindelijk aan de gite te komen was iets minder spannend, en na 30 km met heel veel hoogteverschillen waren we best wel moe. Vermits de gite pas opende om 16.00 gingen we eerst iets drinken. Na 5 minuten zaten we daar al met 5. Wij, een Ier, een Belg en een Canadees, allen vers van de pers, want morgen werd hun eerste dag. In de gite zelf besefte ik al snel dat de verwennerij van Frankrijk verleden tijd was. Met 26 in een kamer met 13 stapelbedden in een ronde gezet als in een oude kliniek, gelegen op een druk kruispunt waar de auto's precies binnen reden omdat de ramen open stonden vanwege de hitte. Daarenboven alleen koud water in de douches...maar het was donativo, dus dankbaar voor wat er was. Samen met Julie, de Ier en de Belg, tapa's gaan eten bij een lekker glaasje wijn, of 2 , en dan op tijd naar bed. Als er tenminste iets te slapen viel. Het nieuwe geeft altijd een adrenaline stoot, maar weerhoudt geen heimwee voor wat was.
29/8. Bidarray - Saint Pee sur Nivelle. 28,4 km. Totaal 1388,3 km
10 uur aan een stuk geslapen, wat een zaligheid was dat. Op deze manier was opstaan om 6.30 niet moeilijk. Heel goed in vorm. Fysiek, mentaal top, goede benen en vooral het gevoel van uitgerust te zijn. Dat was nodig ook, want de etappe was prachtig maar ook zeer pittig. 28 km, maar wel met 700 m stijgen en 800 m dalen, telkens over korte afstanden. Alleen de laatste 5 km begon ik dat te voelen. Een kwartiertje regen het tweede uur, maar voorts heel dreigend, bewolkt maar droog. Zalig. Maar hoe mooi blijft Baskenland met de kleine dorpjes tussen de bergen als een puzzel van 1000 stukjes. De normale route gaf een etappe naar Espelette van 16 km aan. Dag 2 12 km en dag 3 25 km. Wij namen een variante vandaag van 28 km en morgen ook 28 km, via de GR 8, een verkorting van een dag en kwamen alzo in de prachtige gite communal van Saint Pee sur Nivelle. Daar waren we maar met zn 2 en konden optimaal genieten van 2 aparte slaapkamers en 2 aparte badkamers voor 10 euro. Top. Gewoon hier gegeten en de rest mee voor morgen middag. Dat wordt de laatste dag Frankrijk. Wat in het begin lang en op sommige momenten onoverkomelijk leek, komt nu wel heel dichtbij. Ik heb zo genoten van Frankrijk en heb op 60 stapdagen ook zoveel gezien. Het is een prachtig land en ze hebben echt alles. Gestart in de Franse Ardennen, vervolgens de champagnestreek met Reims, Epernay, Troyes, vervolgens de Chablis, streek van Vezelay, de Morvan, Massif Centrale waar ik tegenaan liep, Bourbon Lancy de trein naar Le Puy en daar 700 km pracht en ontmoetingen, 3 dagen stilte in Baskenland vanaf Saint Jean pied, en dan vanaf morgen op camino del norte, hoofdstuk 3. Ik kijk er zo naar uit. Nog een keertje vroeg gaan slapen om 20.15, want dat blijft nog steeds nodig. Een prachtig intens hoofdstuk afsluiten en uitkijken naar het volgende. Top.
28/8 Saint Jean pied de port - Bidarray. 23,10 km. Totaal 1359,8 km
Niemand mocht zijn wekker zetten want de hospita zei dat de engelen ons zouden wekken. Om 6.15 hoorden we inderdaad een hoge vrouwenstem met Baskische liederen. Heel stemmig. De realiteit van 1 toilet voor 15 pelgrims was dan weer minder romantisch. Om 7.15 kwamen Jullie, Marceau en Jan naar onze gite. Samen een laatste foto en allen samen de laatste 100m want daar scheidden de wegen van de Frances en de Norte. Eerste afscheid van Marceau en Jan. Frederique en Janet stapten nog 100 m verder mee. Dit afscheid viel na 12 dagen toch wel zwaar. Blij dat ik samen met Julie kon verder gaan, want alleen achterblijven in Saint Jean pied de port was niet goed geweest. De overgang van periode 2 naar periode 3 was begonnen. Gezien de enorme hoeveelheid pelgrims die vertrokken naar de Frances, kon ik alleen maar tevreden zijn met de norte. We kwamen dan ook niemand tegen. Wel was de weg erg slecht aangegeven. Het was sinds 3 jaar blijkbaar een nieuwe weg, niet de gr 10 en ook niet helemaal langs de dorpen beneden. Zonder Google maps waren we er echter niet geraakt. Maar wat een prachtige etappe. De Pyreneeën mooi links van ons en wij over goed begaanbare wegen met de meest prachtige zichten op de bergen, op de weiden, op de dorpen en op de mooie huizen met hun uniform geschilderde roodbruine luiken. We hielden er zelfs met stijgen en dalen een stevige pas op na, met een gemiddelde van 5 km/u mag dat wel gezegd worden. Goed dat we zo door stapten en reeds tegen 13.00 aankwamen want s namiddags werd het bloedheet tot 35 graden en onweerachtig. Bovendien konden we ons al installeren in de gite. We bleven een hele poos binnen want buiten was het niet te doen. Een bakker was niet in de buurt, maar op 200 m was er wel een banketbakker open met Baskisch gebak. Hiervoor moesten we een kwartier steil naar beneden en dus ook terug steil naar boven. Mits we ineens een hele taart gekocht hadden voor een paar dagen, vonden we dat we al wel een groot stuk verdiend vanwege de bijkomende inspanning.. We maakten onszelf een heerlijke maaltijd met pasta, pesto, kaas, tomaat en achteraf kaas met brood en daarna nog eens taart. Meer dan voldaan en om 20.15 gaan slapen om terug beter uitgerust te zijn. Il yen a qui sarretent et il yen a qui ne sarretent jamais.. Quel est le meilleur cité Frederique.
27/8 Ostabat - Saint Jean pied de port. 21,4 km totaal 1336.7 km
Wow, het lijkt alsof ik in de stroomversnelling van de camino terecht kwam vandaag. Na een meer dan stille start van 25 dagen, een vervolg van 30 dagen ontmoetingen met verhoogd tempo en nu ineens Tjakka boemboem. Leuke stapdag in onbeschrijflijk mooi Baskenland met zalige temperatuur van 28 graden. We vonden elkaar allemaal terug en Julie, Frederique, ikzelf en Janet stapten de laatste 10 km samen. Veel stijgen en dalen maar met een record tempo van 5 km/u als gemiddelde. Het was raar aankomen in Saint Jean pied. Afscheid van zovelen, zien van wel 100 nieuwe pelgrims, allemaal proper, vol energie en adrenaline ën allemaal klaar voor de Frances en Ronseveau morgen. Ik had toch wel het gevoel alleen de oversteek naar de Norte te maken via de Pyreneeën. Bij aankomst ging ik me direct informeren bij la maison des pelerins. Daar was het een drukte van jewelste. Pelgrims van alle nationaliteiten die uitleg wilden van de 5 raadgevers. Toch wel wat wachten en dan samen met Julie en Janet naar een adviesmoment. Ik kreeg zeer goede uitleg over de oversteek naar de norte. Langs de Pyreneeën, niet aan de voet, maar ook niet over de toppen loopt een nieuwe weg die de verbinding voorziet van Saint Jean pied met Irun. Wel zijn daar zeer weinig pelgrims. Blijkbaar prachtig in de bergen met veel hoogteverschillen maar nergens gevaarlijk. Ineens besliste Julie om mee de norte te nemen. Bovendien had ze al 4 keer de Frances gedaan vanuit allerlei verschillende wegen maar zag de norte nooit zitten door de oversteek ën zag ze dat wel zitten om met zn 2 te doen. Wow ineens verandering van plannen. Dit betekende wel morgen vertrekken zonder rustdag, maar zelf zag ik het ook helemaal zitten met de 31 jarige energieke gekke Julie. Dus aankomen, douchen, direct naar de post om alle ballast op te sturen, ik kon nog 400 g kwijt, want moest gewicht van rugzak zo laag mogelijk krijgen om meer water en proviand mee te nemen, kaartjes mee opsturen, naar een kleine epicerie om inkomen te doen voor s middags, route checken en aperitief nemen met mijn stapvrienden van de voorbije 12 dagen, Frederique en Janet. Ik had wel het gevoel dat het nu erg snel ging van periode 2 naar periode 3 en dacht ook aan de woorden van Yannick die me de vorige dag gebeld had met de raad om 2 dagen te rusten en er even uit te stappen omdat de camino nog veel sneller en intenser ging in Spanje. Ik was ook echt van plan dit te doen, maar wanneer Jullie ineens op mijn weg kwam en Saint Jean pied veel te druk was om te kunnen rusten, voelde ik dat ik mee moest met de stroom. Wel was het duidelijk na de raad van mijn 2 lieve zonen dat ik de Gr 10 niet ging doen. Volgens Jens te gevaarlijk en te zwaar voor mij en volgens Yannick ook te zwaar en met het verkeerde materiaal. Zalig om zon goede raad van je 2 zonen te krijgen. Daar moet je wel naar luisteren. Het betekende dus de bergweg in de lage Pyreneeën door Baskenland, zonder andere pelgrims met weinig gites voor 3,4 of 5 dagen. Reserveren was dus ook niet nodig, want die gites waren leeg. Gezien de grote hoeveelheid pelgrims was ik blij de norte te kunnen nemen. Morgen gaf de weersvoorspelling wel 37 graden aan. Tjakka. Hopelijk valt dit in de bergen beter mee. Ik zal met Julie op mijn energie moeten letten, zalig met zon jonge gekke doos, maar het tempo gaat daardoor wel ineens naar boven. Dat zie ik dan wel wanneer ik het tegenkom. Voorts was de avond heel bijzonder. 23 pelgrims die allerlei spelletjes moesten doen voor het eten om elkaar te leren kennen als een familie van 1 nacht. Nee, dat was mijn ding niet. De meesten zeer euforisch, maar ik vond het absoluut niet naturel en kreeg het ervan op mijn zenuwen. Liever een gezellige avond met mijn vrienden. Op het einde van de maaltijd zong de Franse tafel, want er was ook een Spaanse, het lied van de camino,dus Ultreia. We zongen allemaal uit volle borst mee, met Frederique die dit startte. On doit chanter pour ne pas pleurer, Frederique. Morgen vertrok hijzelf, Marceau ën Janet immers naar huis en gingen Julie en ikzelf verder. Voor hen die vertrokken was dit erg zwaar. 12 dagen heel de tijd met elkaar doorbrengen, samen in 1 slaapkamer. Eten delen, praten, lachen, van s morgens tot s avonds, alles zeer intens en simpel, dat is nog meer dan je met je beste vrienden doet. We waren een zalig team. Ik heb zo genoten van hun aanwezigheid. Toch is het goed om dit te lossen en dankbaar te zijn voor wat er was. Ook dit is lossen, elke keer opnieuw.Ne cherche pas le bonheur sur le chemin, le chemin est le bonheur
Deze ochtend vroeg ik me toch af waarom ik dit eigenlijk wel deed, zeker wanneer de wekker rinkelde om 6.15. Voordeel was wel de heerlijke koele temperatuur met een mooie ochtendzon die verscheen boven de toppen van de Pyreneeën. Een helderblauwe hemel, nooit meer dan 26 graden, frisse wind en heel de dag zicht op de bergen. Hoe mooi is Baskenland. Persoonlijk vind ik dat precies nog de mooiste streek van heel Frankrijk, maar ik denk de koelere temperatuur daar veel mee te maken heeft. Dat en het zicht op de bergen aan de achtergrond. Het betekende wel veel stijgen en dalen, maar anders zou je ook deze zichten niet krijgen. Op een gegeven moment hadden we een hele grote en lange klim naar een point de vue op de GR. Wat een magische plek. 360 graden zicht op de Pyreneeën. Daarenboven kwamen we allemaal met een verschil van een kwartier op dezelfde plek aan waardoor er veel foto's getrokken werden en we samen konden picknicken met heel de groep van de gite. Wat een heerlijke plek en wat een fantastisch moment. De afdaling was iets zwaarder voor de gewrichten dan de klim en op een of andere manier begint er overal wel wat te knagen en begin ik last te krijgen aan kleine spieren of pezen die ik voorheen nooit gevoeld had. Een dag rust in Saint Jean pied de port zal nodig zijn denk ik. Onze gite had zwembad en we sliepen in een kamer met 3 met zicht op de bergen. Toch had ik liever met Julie in de gite communal geslapen, samen gekookt en naar het feest van het dorp gegaan. Maar dit was natuurlijk meer dan ok, dus klagen zou volledig misplaatst zijn. Om 19.00 hoorden we ineens een koeiebel. Onze rare hospita liep rond met haar bel om te verwittigen dat het eten klaar was. Wat een hilarische avond. De man des huizes, een echte bask, begon te zingen voor de aperitief. Vervolgens moesten we allen meezingen en kregen we de nodige instructie. Dit herhaalde zich voor de soep. Ook bewegingen hoorden erbij. Echt wel top. Na de soep een omelet, vervolgens een stoofpotje, dan taart, dan kaas...van volume gesproken. De avond eindigde natuurlijk met Baskische liederen EN met het pelgrimslied, Ultreia, door iedereen met volle borst meegezongen. Tijdens deze gezamenlijke zangstonde zag de hospita zijn kans schoon om in billen te knijpen en te knipogen. De vrouwen hebben daar goed om gelachen. Op tijd naar bed, want het ontbijt was om 6.30. In Ostabat komen de 3 pelgrimswegen van Frankrijk samen, die van Le Puy, waar ik op zit, die van Vezelay, die Jens vorig jaar genomen heeft, en die van Tours, die Yannick destijds met de fiets deed. Wow, Ik besefte dat de kids en ik de 3 belangrijkste, maar ook 3 verschillende toegangswegen naar Compostella genomen hadden en allen op deze plek stonden als pelgrim.. Ik voelde me heel erg dicht bij hen. . Samen hebben we heel wat kilometers afgelegd, ook in Frankrijk. ‘’’’Alle 3 onze eigen weg, maar met een gemeenschappelijk doel, het zet je aan het denken.’’’’
25/8. Navarrenx - Aroue. 19,88 km. Totaal 1291,3 km
Uitslapen tot 7.00 kan al eens goed doen. Het was vandaag maar een korte etappe van 20 km. Baskenland is erg mooi en de Pyreneeën kwamen hoe langer hoe meer in zicht. Een heerlijk gevoel de bergen op de achtergrond die dan weer verschenen en dan weer verdwenen achter een dik wolkenpak. Die waren in grote hoeveelheid aanwezig. De lucht was heerlijk koel en ik heb zelfs 2 seconden overwogen om een fleece aan te trekken want de anderen hadden dikke truien aan en zeiden dat het koud was. Onbegrijpelijk. Heerlijk koele temperatuur. Het was zelfs nog boven de 20 graden. Dan viel er niet te klagen vond ik. Met het beperkt aantal kilometers hadden we tijd om regelmatig een pauze te nemen. Op verschillende plekken, net als de voorbije dagen trouwens, zijn er mensen die op een beschutte plek stoelen, tafels en versnaperingen klaarzetten voor passerende pelgrims. Je vindt overal wel een kopje koffie, een stukje cake of taart, een stuk fruit en leuke bemoedigende teksten of spreuken. Soms staat er een doosje waar je donitavo in kan steken en soms ook gewoon een tekst met uitleg dat de mensen dit gewoon doen voor de pelgrims. Zon plekken zijn telkens heel hartverwarmend en ik lees elke keer wat de andere pelgrims schreven in een schriftje dat daar meestal ligt. Sommigen doen echt de meest gekke maar heerlijke dingen. Soms zie je zelfs een grote ligstoel onder een rieten dak staan of een doos met pleisters voor de vele pijnlijke voeten. Het kan niet heerlijker zijn dan dit. Na de korte etappe kwamen we reeds om 14.00 aan in de gite communal, behalve Frederique die liever in een meer luxueuze doch duurdere gite verbleef. Dit keer betrof het een oud schoolgebouw waar ze kamers voor 4 gemaakt hadden. Basic, maar alles, was er en voor 10 euro was dit echt wel ok. Douchen, wasje doen, eten en dan heel de namiddag rusten en blog bijschrijven in de tuin met zicht op de Pyreneeën terwijl iedereen een siësta hield. Zon rustmomenten doen heel veel deugd voor mijn eigen welzijn maar vooral ook voor rug en voeten.In het dorp zelf was niks, maar de uitbater van de gite kon ons ingrediënten verkopen voor een maaltijd. Kei leuk, het was precies winkeltje spelen. Daarna nodigde hij ons allemaal uit voor een aperitief in het dorp. Gezellig. We waren met 9. Maar wat een hoeveelheid tapas. Het was echt een overvloed en de lieve dames drongen erop aan dat we zoveel mogelijk zouden eten. Zalig. Daarna hadden we natuurlijk geen honger meer en gingen met een goed en gevuld gevoel slapen om 21.00. Het was echt een dag van overvloed, van alles dat zomaar op de camino kwam. Geweldig toch. De leukste verrassingen zijn die die je het minst verwacht.
24/8 Arthez de Bearn. - Navarrenx. 32,5 km. Totaal 1271,42 km
5.45 de wekker, want we moesten om 6.30 eten in de bakkerij. Hoe grappig was dat en hoeveel werk voor de super lieve bakker. s Avonds koken voor pelgrims en om 5.00 naar zijn bakkerij. Daar waren ook enkele plaatsen waar de pelgrims om 6.30 konden komen ontbijten met vers gebakken brood, super ruikende croissants ën koffiekoeken. Ondanks het vroege uur was dit erg lekker en gezellig. Mijn rug was na een goede nacht slapen terug in orde en ook mijn voeten wilden mee, daarenboven had ik gezien op mijn whatsapp en ook verteld aan de andere pelgrims dat het vandaag fantastisch weer werd. Ze begrepen niet zo goed dat dit regen en veel bewolking betekende en dachten dat ik ermee lachte. Nope, echt gemeend zalig weer, een heerlijke bui van een half uur en daarna veel bewolking en temperaturen niet boven 24 graden, daar kwam nog een portie wind bij kijken en vooral heel veel zuurstof in de lucht. Zaliger dan dit kon het weer voor mij niet zijn. Het landschap werd terug meer glooiend, we kwamen namelijk in de Pyrenees atlantique. En meer bepaald in Baskenland. Grote heuvels met mooie huisjes en verzorgde tuinen. Koeien in de wei en in de verte als het ware tussen de wolken een eerste blik op de Pyreneeën. Wow, de bergen tussen donkere wolken bij een zalige temperatuur, wat kon een mens zich nog beter wensen. ..ontmoetingen misschien. Yeps, ook dit kwam in orde. Vermits dit de laatste 4 etappes betrof tot Saint Jean Pied de Port waren er minder gites en kwamen de weinige pelgrims die er al waren samen uit op dezelfde etappes, ongeveer volgens dezelfde tijden. Het leek alsof de pelgrims die elkaar de laatste week gekruist hadden elkaar allemaal terug zagen op dezelfde plek, Marceau, Jan, Bernard, Julie, Frederique, Janet en ikzelf. Een cafeetje om 12.00 om een koffie te drinken en daar stroomde Iedereen samen. De stemming was gezet en de sfeer zat erin. Het was afwisselend met anderen stappen, even alleen, babbeltjes, een knabbeltje..De tijd ging vlug en de 32 km werden goed verteerd met een lekker biertje om de stapdag af te ronden. We besloten allen samen naar de gite communal te gaan en werden onthaald door een vreselijk onvriendelijke dame. Op vraag van Frederique waar de gite precies was, wees ze naar het einde van de weg en antwoordde ze heel bruut en geërgerd...La, tu descends la route waarop Frederique met uitgestreken gezicht zei. Maïs non, Cest plat We bleven er bijna in en in combinatie van de lange etappe, een biertje, de kwade dame en de uitspraak van Frederique konden we gewoon niet stoppen met lachen waarop de dame alleen nog maar onvriendelijker werd. De gite communal was weliswaar in een geklasseerd volledig gerestaureerd huis met zeer grote binnenplaats waar s avonds een groepje optrad, maar de binnenkant was minder dan basic. Maar soit, met heel de groep een aperitiefje en daarna gingen Bernard, Julie en ikzelf een hapje eten. Reuze grote hamburger met frieten en wijn. Dat smaakte beter dan een 3 sterren restaurant. Zon honger dat ik had. Daarna samen met de groep genieten van het optreden en tot slot samen met Julie naar de gite van de alchemist, waar andere pelgrims verbleven ën we absoluut een kijkje moesten nemen. De man des huizes, of alchemist zoals hij zichzelf en zijn gite noemde, was op zn minst bijzonder maar erg gastvrij want we kregen een lekker glas wijn bij de open haard. Het gesprek ging natuurlijk over de camino en zo stilletjes aan kreeg ik meer te horen over het stuk in Spanje, de norte. Iedereen had het altijd over de Frances, de drukste camino en ook de meest platte, dus voelde ik me erg verheugd dat de alchemist de norte had gedaan en daar leuke dingen over kon vertellen. Meer dan geslaagde avond, fantastisch weer, lange etappe, prachtige dag. Gewoon super.Er zijn van die momenten dat alles klopt.
23/8. Pimbo - Arthez de Bearn 36 km. Totaal 1238,85 km
Wat een hete nacht. Zo kun je gewoon niet slapen. Veel te heet. Enfin,toen de wekker uiteindelijk ging om 6..00 voelde ik me nog niet uitgerust. Maar toch, weer op weg om 7.00. Wat een dag. Super heerlijke temperatuur die nooit boven de 26 graden ging, bewolkt, wel een zware lucht, maar niet veel zon, veel in de open vlakte maar met een beetje wind lukte dat wel, landschappen die elkaar terug meer afwisselen, dit doordat er terug meer hoogteverschillen waren , meer dan 500m klimmen en dalen, maar vooral veeeel km., 36 km om precies te zijn. Dankzij de ideale temperaturen kon ik dit wel aan,maar toch 36 blijft 36 en dan vooral met heel wat klimmen en dalen, niet evident. Probleem is het verstijven van de spieren,maar na de 30 km vooral de rug die zwaar opspeelde. Vermits het vroege uur van vertrek hadden we voldoende rustpauze ingecalculeerd, maar dan nog begon de rug serieus te protesteren. Soit, zeer leuke gite van de plaatselijke bakker die een heerlijke maaltijd voor ons bereidde en waar we de 69 jarig Marceau ontmoetten. Ineens was daar ook een meisje Julie die al een paar keer de camino gedaan had. Super gezellige avond en hele goede sfeer. ‘’’’J’aurais jamais cru qu’un jour je m’occuperais plus de mes pieds que de mon visage. ‘’’’
