 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 08-09-2018 |
 8/9. Castro Iriades. - Laredo. 25,2 km. Totaal 1626 km |
|
Wat een intense dag. En wat hou ik van intense dagen. Dagen waar je pas om 22.00 tijd hebt om aan je blog te beginnen terwijl je al op bent van 6.00 s morgens. Wel begonnen na een vreselijke nacht met snurkers in stereo. Om 6.45 was het nog echt donker bij de start. Om 7.15 verscheen de zon pas en tot die tijd stapte ik alleen met een koplampje. Dat had wel iets. Ik had alleen geen zin om verloren te lopen. Tegen 7.30 kwam ik Jordi tegen en eigenlijk liepen we heel de dag samen. Prachtige zonsopgang aan de oceaan en Julie vervoegde ons samen met Bill. Zij wilden een verkorte variante nemen. Deze was saai en lelijk. Het tweede stuk van deze weg haakten wij af, ging Julie verder en volgden wij de 8 km langere kustweg. Wauw, wat was ik blij met die keuze. Na een stevige klim het mooiste stukje natuur van de Norte tot dusver. Prachtige zichten op kliffen, eilandjes, de oceaan en vooral een hele kolonie gieren die op de kliffen verbleven. We klommen verder en hielden halt omdat de gieren tot 10 m boven onze hoofden cirkelden. We konden zelfs hun koppen van dichtbij bekijken. Onderweg boven op de kliffen kwamen we nog 3 wilde paarden en een ezel tegen. Op het hoogste punt voor Laredo stond een vlag. Mits we nog vroeg waren beslisten we om die kleine omweg er even bij te nemen. We lieten onze rugzakken beneden staan en het was klauteren tot boven. Maar wat zagen we daar op een 20 m afstand...een gierennest met 2 grote gieren die de vorm hadden van pinguïns en een kleine er tussenin. Ze verlieten hun plek en cirkelden rond. Adembenemend. Dat was ook het geval voor het zicht dat we hadden op de prachtige baai van Laredo. Dit was echt een magisch mooie plek en het was elke extra kilometer waard. Voorts was het zakken tot Laredo. Onderweg hadden de Catalaanse Jordi en ikzelf veel gesprekken over, hoe kan het anders, CAVA. Vlak naast zijn huis wordt cava zelfs gemaakt. Hij was erg aangenaam verrast dat er zoveel cava gedronken werd in België. Smaken, bereidingswijze, etc..alles rond cava ging over de tong. Cava vragen in dit deel van Spanje was gezien de Catalaanse kwetste not done'en daarenboven stond het nergens op de kaart. Om 14.30 arriveerden we aan la casa de Trinidad, een albergue van de kloosterzusters aan het klooster en naast de kerk. De zusters vroegen aan iedereen om iets klaar te maken voor het avondmaal zodat we dat samen konden delen. Zalig. Samen met Jordi en Ton gingen we de gezamenlijke boodschappen doen en gingen eerst nog even lunchen want hadden nog niet gegeten sinds 7.00. We bestelden een portie van 12 gemengde pinxos voor 10 euro en verwachtten ons aan een portie kleine hapjes. Niet dus, zeer grote, heerlijke belegde broodjes en daarenboven nog 6 kaaskroketten. Al goed dat Franz, de jongeman die altijd honger heeft en Hyosang ons kwamen vervoegen en mee konden eten. Maar wat verscheen daar ineens voor mijn neus
een glas cava, stiekem besteld door Jordi. En ik liet het me smaken, mijn eerste glaasje van de camino. Daarna nog even naar het strand waar Jordi en David gingen zwemmen. Eenmaal in onze casa moeten we even koken, couscoussalade met olijven en groenten en dan snel haasten om naar de mis van 19.00 te gaan voor zegening van de pelgrims. Ik verstond er niks van, maar dat moet je gewoon mee doen. Daarna was er een heuse zangstonde met de zusters met gitaar en trom en alle pelgrims, liedjes als let
It be'en hallelujapasseerden het revue. Ondertussen vertelden alle pelgrims wie ze waren, vanwaar ze kwamen en wat het doel van hun camino was. Er waren wel heel wat aangrijpende verhalen. Om 20.45 konden we eindelijk al onze klaargemaakt gerechten gezamenlijk opeten en had ik echt een linde picknick gevoel. Top dag. De intensiteit van het leven is wat ik hier terug vindt en waar ik het ook een stuk voor doe.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
