22/8. Aire sur l'adour. - Pimbo. 24,9 km. Totaal 1202,85 km
Deze ochtend eigenlijk te laat vertrokken, 8.00.Niet voor de afstand, want we moesten maar 25 km doen, maar wel voor de hitte. Het parcours was niet speciaal, vrij plat en heel de dag in volle zon tussen maisvelden. Deze staken wat hoger uit waardoor het beetje wind, of als het ware lucht, ons niet kon bereiken. Hoe ik ook probeerde om te gaan met deze hitte en grote vochtigheid, aanvaarden, goed ademen, proberen niet te voelen, natte bandana, natte hoed, niets hielp. Misschien was het de dag of het parcours, ik weet het niet, maar ik vond de hitte onverdraaglijk, ziekmakend, ongezond. Het was heel de dag vechten, water drinken, hoofd nat maken en afzien. Ook Frederique en Janet zagen af, net als elke andere pelgrim die we tegen kwamen. En daarmee is de stapdag beschreven, onhoudbare, onuitstaanbare, niet te harden zuurstofloze hitte. Blij om tegen 15.00 aan te komen in een gite communal. Mooi dorpje ën basic gite, maar Ca va. Ik kon tenminste douchen en wassen. We konden in het enige restaurant, en tegelijkertijd uitbater van de gite, eten. Of we dit op voorhand al konden bestellen, dan zou alles klaar zijn tegen 19.00. Dit hou je niet voor mogelijk. In een grote uitstalkast stonden allemaal blikken van, wat de dame tenminste beweerde, plaatselijke verdeler met...linzen, witte bonen, confit de canard, enz. Daar moesten we onze keuze uit maken, betalen en om 19.00 de opgewarmde blikken komen eten in haar restaurant. Ze had het allemaal wel mooi gepresenteerd en ik moest haar stiekem prijzen om haar eerlijkheid, want in restaurants zouden ze dat misschien niet doen. We zaten aan tafel met Pasquale, Italiaan van 70 en Georges. Mits Janet ook nog eens Italiaans sprak konden we communiceren en was het een aangename avond na een vreselijke dag. Er zijn blijkbaar 10 manieren om te smelten maar 1 is genoeg.
21/8. Le Haget - Aire sur l'adour. 32,5 km. Totaal 1177,9 km
Voor mij ging de wekker veel te vroeg. 5.50 pf, het leek nog nacht. Ontbijt om 6.30 and up we went in het schemerlicht. Dat had wel iets. Blij dat ik niet alleen was, want in het bos was dat niet vanzelfsprekend. Het was bovendien erg mistig, en de bewolking duurde tot 12.00. Zalig. Echt prima stapweer, maar toch bleven mijn spieren vrij vermoeid en ondanks de fysieke training bleef die onderliggende stijfheid, rug-en schouderpijn wel aanwezig. Soit, duurt even en dan ben je het weer gewoon. Het landschap was niet bijzonder. Ik trok zelfs geen enkele foto, maar eigenlijk hoeft dat niet. Het mocht best zo zijn, lekker doorstappen in de mist, soms langs grote wegen en niet zon fraaie stadjes. Ook dat is de camino, mooi, mooi mooi hoeft niet. Onderweg leuk gesprek met Janet. Iedereen heeft iets waar die het moeilijk mee heeft en dat merk je door wat de mensen herhalen. Zo deden we de ronde van diegenen die we kenden. Bij Frederique was het de gite, bij Chris de voeten, bij Catherine de fysiek en de voeten, bij Francois de fysiek, bij les filles de slaapplekken, bij Janet zelf de voeten en ja bij mij de hitte. Volgens Janet kwam dat elke dag wel terug naar boven, samen met af en toe rugpijn na 25 km, maar toch vooral de hitte. En ik denk dat ze gelijk heeft. Het opstaan, de rustpauzes, het eten, het drinken, alles in functie van de hitte, want daar zie ik uiteindelijk het meest van af. Deze namiddag was dat niet minder, gewoon smelten en ik dacht dat mijn schoenen gingen vastkleven aan het asfalt. Om 15.00 hadden we er dankzij ons vroeg opstaan al 30 km opzitten en kwamen we aan in een gite, dankzij een raccourci van Frederique. Gite met zwembad, zo werd gezegd. We waren erg bezweet, want hadden snel gestapt met zicht op een heerlijk zwempartij. De hospita was heel onvriendelijk en zei dat het zwembad alleen voor de mensen van de chambre dhotes was, want die betaalden meer. Frederique stelde voor om het zwembad te betalen. Ook dat kon niet, want het zwembad was zeker niet voor pelgrims bedoeld. Voorts was er gewoon niemand daar. Iemand die zon onderscheid maakte tussen mensen, dat kon er niet in.Frederique vroeg of wij ook wilden vertrekken. En op 1 minuut was het geklonken. Op zon plek konden we niet blijven. Het was ook Frederique die ging vertellen dat we vertrokken en dus alle shit over zich kreeg. En wij waren maar al te blij te kunnen vertrekken van die vreselijke plek. Dat betekende wel een extra 3 km ïn de hitte over een drukke weg met Janet op teenslippers. Ondertussen hadden we al terug onderkomen in het volgende dorp, in een pelgrimshut waar we ook zelf konden koken. Frederique besloot HP te nemen en wij kozen voor een salade omdat we een Carrefour passeerden. Daar waren we, en vooral Janet als safari-woman, en beiden helemaal bezweet de bezienswaardigheid van de winkel. Zo moe als we waren deden we niets anders dan lachen, lachen, lachen, tot grote hilariteit van de andere winkelgangers. Als onze benodigdheden in een plastieken zak van Carrefour en dan met de zak in 1 hand, stokken en GSM om de weg te vinden in de andere hand en zware rugzak, terug klaar om 20 minuten te smelten. met mijn hoed scheef op mijn hoofd en mijn bril half over mijn ogen. Maar wat een heerlijke echte gite van mensen die de camino al gedaan hadden. Even zitten, kletsen, gewoon welkom geheten worden door een super lieve mevrouw en haar moeder. Ik was uitgeput, had overal pijn en begon terstond zomaar ineens te wenen door de vermoeidheid, de hitte, de rugpijn en vooral omdat de mensen hier zo lief en accueillant waren. Na de douche ging het heel wat beter. Aperitief met de andere pelgrims, onze eigen lekkere sla en de gezamenlijke beslissing dat we morgen. maar 26 km gingen doen en pas de volgende dag terug boven de 30, want morgen werd het terug heet. 60 pourcent de la santé cest le rire, aldus meneer in Carrefour.
20/8. Montreal - le Haget. 33,2 km. Totaal 1145,4 km
Om 6.00 op na een goede nacht, uitgebreid ontbijt met cornflakes en yoghurt en om 7.00 en route want het beloofde een lange en hete dag te worden. Het eerste deel was zalig. Lekker fris tussen de velden en wijnranken. Ik was immers aangekomen in de streek van de Gascogne. De zonnebloemen waren verdwenen. De geur van onkruidverdelgers en andere chemische troep werd door mijn neus herkend van in de champagnestreek. Ook hier zag je perfecte ranken, zonder 1 sprietje onkruid, zonder 1 insect, allemaal even groot met blinkende groene bladeren in de zon. Het was wel heel mooi tussen de heuvels, maar het gaf toch een wrang gevoel. Soms zag je ook wijnranken met gras, insecten, onkruid en bladeren die niet allemaal mooi gelijk waren. Hier viel de geur beter mee. Dat waren dus de bioranken. Na een uur kregen we een stuk ravel, plat, rechtdoor en in de schaduw en dit voor 2 uur lang. Meestal vind ik zon stukken vrij saai, maar gezien de afstand en de hitte was ik hier maar al te blij mee. s Middags passeerden we een grote supermarkt. Na 4 weken kon ik hier niet aan weerstaan. Ik moest wel heel goed nadenken wat ik nodig had, want alles moest de rugzak in. Nieuwe tandpasta en zeep en voorts samen met Janet eten voor 3 of 4 dagen voor onderweg. Dat betekende dan ook een zalige picknick met 2 onder een boom met geraspte wortelen, koude couscous, pindanoten, een stuk Duits brood en echt een waarachtig zelfs een stukje pure chocolade. Wat kan het leven heerlijk zijn. We hadden er reeds 20 km opzitten maar wisten dat er ons nog 13 restten. De schaduwstukken waren verdwenen en de laatste 3 uur waren kilometers vreten , meestal in volle zon en op het einde langs een vreselijke weg vol zwaar verkeer. Tegen 16.30 waren we dan ook heel blij aan te komen. En wat een plek had Frederique weeral uitgezocht. Een omgevormde boerderij met paardenstal voor gasten die paard reden, een ruime kamer voor 5 , eigenlijk een oude stal, waar we maar met zn drieën sliepen EN een zwembad. Wat was ik blij om daar om 18.30 in te springen. Ik voelde vooral mijn rug langs alle kanten en ik was helemaal verstijfd, maar het water deed wonderen. Om 20.00 werd er voor alle gasten gekookt en konden we eten op de grote binnenplaats. Super met 20 aan tafel, mensen van de chambre dhotes, mensen die hier paard reden, de familie zelf met kinderen, ouders en grootouders, met wijn, appeltaart en zelfgemaakte armagnac om af te sluiten. Daarenboven hadden ze 30 paarden en was de man wijnboer. Franser dan dit zal ik het niet vinden. toxic beauty.
19/8. Castelnau sur l'Auvignon - Montreal 27,5 km. Totaal 1112,1 km
Zalige nacht, goed opgestaan, lekker ontbijt. Mooi parcours in een hoe langer hoe meer Mediterraans landschap. Toch weer heel weinig pelgrims vandaag. Ik stapte samen met de energieke Janet. Een echte babbelkous, maar heel gezellig. Het blijft wel grappig dat ik woorden die ik niet ken in het Engels, vertaal in het Frans. Frederique stapt graag alleen en ik was heel blij dat hij dat gewoon zei. Dat maakt alles heel wat minder gecompliceerd. We besloten een kleine omweg te maken naar Larressingel, une ville fortifie . Mooi, moet gezegd, maar veel te toeristisch. Het loonde de moeite niet om daar een km langer voor te ondernemen. Mits het zondag was waren de winkels in het grotere Condom gesloten. Dat was ik dus weer even vergeten. Het werd weer behelpen met pindanoten, druiven, een halve sinaasappel en een koek. m
Meer dan genoeg om de dag door te komen. s Namiddags steeg de temperatuur terug boven 30 graden en de volgende 5 dagen beloofde dat weer erger te worden. Om 16.30 kwamen we in onze gite waar we een basic kamer deelden met 3. Ondertussen kenden we elkaar al heel wat beter wat het allemaal wat eenvoudiger maakte. Ik stond voor de keuze om over de volgende etappes 9 dagen te doen volgens de gids of 8 dagen met Frederique. 3 dagen met hete temperaturen van 34 graden gecombineerd met 3 etappes van meer dan 30 km zag ik op het eerste zicht niet zitten. Janet ook niet, maar mits ze liefst 28 augustus terugkeerde naar huis was ze wel geneigd om de langere etappes te doen tot saint Jean pied. Ecoute, wanneer de 67 jarige Janet en 67 jarige Frederique dat aankunnen, dan heb ik geen recht van spreken en doe ik gewoon mee. Daarenboven vormen we een leuk trio en heb ik het goed naar mijn zin om met Janet te stappen en Frederique de overnachtingen te laten uitzoeken. Voorts maken we veel lol en Janet is echt crazy. Leuke avond met 2 koppels Fransen In een gite van een vriendelijke Duitse. Geslaagde dag. Tegelijkertijd voelde ik al een paar dagen een onderliggende vermoeidheid die er precies niet meer uitgaat. Ik veronderstel dat dit normaal is na 50 stapdagen, maar vooral na 50 dagen uit de comfortzone en telkens ergens anders slapen en aankomen. Toch ben ik nog steeds heel blij met mijn beslissing de camino te doen. The present is a present.
18/8. Lectoure - Castelnau sur l'Auvignon. 19,1 km. Totaal 1084,6 km
Wat een vreselijke nacht. Geen oog dichtgedaan met een zwaar snurkende man, zatte mensen buiten en een te kleine kamer met 4 stapelbedden. Al goed dat het ontbijt meeviel. Dat was nog een gezellige boel. Ik vertrok later dan gepland en na 5 kwam ik Janet reeds tegen. De magie van de camino. Wederom een prachtig parcours en hoe langer hoe meer zuiders. Dat is nu net precies zo leuk om Compostella te voet te doen. Elke dag zie je het landschap een beetje veranderen en je hebt de tijd om die verandering volledig te kunnen ondergaan. Je merkt het aan de hoeveelheid vijgenbomen waarvan de vijgen op de meeste plaatsen rijper worden, of de cyprussen die je ineens ziet verschijnen, of hier en daar een olijfboom, zonder olijven nog weliswaar, of de hagedissen die je hoe langer hoe meer over de muren ziet kruipen of de geur die zwaarder en dieper wordt en dan besef je dat je,al deze veranderingen dag na dag mag beleven in al zijn grootheid, maar ook in elk kleinste detail. Al stappend gebruik je al je zintuigen, je ruikt, je voelt, je ziet, je hoort en het gaat allemaal zo geleidelijk, zo vanzelfsprekend. Niks bruusk, maar mooi ineenvloeiend dag na dag. We spraken over de pracht en hoogte van Aubrac met zijn oneindigheid en desolate eeuwigheid en ik besefte dat ik dat allemaal zachtjes aan had zien veranderen. Wow, zoveel mooie dingen, niet normaal. Vandaag was dat niet minder. Op een gegeven moment stelde Frederique een shortcut voor, een variante op de GR 65 maar nog wel deel van de camino. Super, prachtige weg en 5 km korter dan gepland. Hierdoor kwamen we reeds vroeger aan in de prachtige gite MET zwembad. Wat een paradijs. Mooie kamer waar we enkel met zn 3 sliepen, wasmachine en lieve hospita die s avonds voor ons kookte. Een zwemmetje om af te koelen en voorts in de schaduw tijd om foto's te selecteren en de blog te schrijven. Ik neem vaak geen half pension omdat dat te overladen is, maar af en toe doet dat wel deugd, ook al omdat goed eten er anders wel wat over schiet. Wat een zalige avond. ineens kwam daar nog een man aan gezwaaid, David. Hij was op weg naar Compostella met zijn rugzak en gitaar en vervoegde ons bij de maaltijd. Super lekker en licht gegeten met de man en vrouw des huizes. David speelde gitaar en zong na het dessert nog wat liedjes in t Frans en Spaans en hij keek rond als Julio Iglesias. Janet althans was helemaal weg van hem. Het was een fantastische dag, super relaxe namiddag en bangelijk gezellige avond. Aujourd'hui la pelerinage nest pas la penitence mais la benediction. , aldus ons allen
17/8. Auvillar - Lectoure. 34,3km. Totaal 1065,51 km
Na een heerlijke nacht in deze prachtige gite om 6.30 afscheid nemen van Catherine. Zij moest om 9.00 naar de dokter voor haar voeten. 7.15 met de 67 jarige Janet en route voor een grote etappe. Fantastisch weer, bewolkt met nooit meer dan 26 graden. Echt stapweer. Voorts was het landschap adembenemend mooi. Zon mooie dorpskernen, kerktorens die je al van ver zag uitsteken en voorts miljoenen, echt miljoenen zonnebloemen. Blijkbaar gedijen die hier goed omdat er voldoende water is in de vele etangs. Nu hingen hun koppen naar beneden, want ze waren klaar voor de oogst. Tijdens de wandeling konden we daarenboven genieten van verse vijgen, des groseilles de Macron, pruimen...allemaal geplukt onderweg. Zalig toch. Koffietje met een Duits koppel onderweg en voorts was het een zalige dag stappen met de onderhoudende en energieke Janet. Na 25 km had ik het idee het dorp te zien, maar dat was niet het geval. Uiteindelijk deden we toch een zuivere 34 km met meer dan 500 m stijgen en dalen. Op momenten wanneer ik mijn rug begon te voelen dacht ik aan Janet die met haar 67 jaar moedig vol hield. Voor haar was dit het absolute record. Wat een fantastische wandeldag. Janet sliep bij de paters en ik in een gite. Wanneer je dan s avonds aankomt na een zware stapdag kan dat wel wat tegenvallen. 2 kamers waar ze 16 mensen met stapelbedden en slechts 2 douches en toiletten in propten is niet wat je op dat moment nodig hebt. Soit, even douchen, wasje en toch weer terug recht naar het dorp om iets te eten. Een broodje bij de casino volstond en ik at dit op een mooi plekje met zicht op de omgeving. Even door het dorpje, want mijn rug speelde nu echt wel parten, en daar zag ik Frederique en Francis in een cafeetje zitten. Even gezellig doorzakken met een glaasje wijn en dan gaan slapen, want ik moet toegeven dat ik alles boven de 30 wel heel hard blijf voelen. Hele leuke, fysieke dag. De weg die je veronderstelt is vaak niet de juiste
16/8. Moissac - Auvillar. 20,2 km. Totaal 1031,1 km
Slecht geslapen maar een heerlijk ontbijt ter compensatie. Bij vertrek kwam ik al snel Catherine en Janet tegen, zonder uur of plaats af te spreken. 15 km plat, in de schaduw naast La canale du midi, dat kan al eens goed doen. Heerlijke picknickplek aan een sluis, waar veel pelgrims samen kwamen en de meesten een lekkere pannenkoek aten. De laatste 6 km was in de volle zon op een grote weg met veel verkeer. Daar wat niks aan. Ik had behoefte aan alleen te stappen en ging er in een snel tempo goed vandoor. Het voelde fysiek niet als mijn dagje. Om 14.00 was ik al in Auvillar, een super gezellig stadje tussen de Garonne en de Tarn. Een prachtige marktplaats en schitterend gerestaureerde huizen in witte steen. Te mooi. Maar dan had ik de gite nog niet gezien, een van 2016 gerestaureerde pelgrimsgite voor 14 euro. Ik belde naar Jo via facetime zodat ik rondleiding kon geven. Het beste hotel was er niets tegen. Grote kamers van 4. Luxe douchen, patio, enorme uitgeruste keuken en zeer grote tuin met zicht op de vallei en de Garonne. Iedereen ging zijn eigen inkopen doen in het stadje en wat een super avond die volgde. We zetten alles op een grote tafel, pasta, sla, chocolade en we deelden wat er was. De 2 heren in het gezelschap van 8 waren maar al te blij dat ze mee mochten genieten van al het lekkers en deden in ruil de afwas. Het was zon gezellige bende dat we graag zouden samen blijven, maar ook dit is de camino...genieten van het moment op een schitterende plaats met fantastische mensen en dan terug je eigen weg gaan. Elke keer weer lossen.Misschien is dat wel mijn belangrijkste les en krijg ik nu de gelegenheid om dat dagelijks te oefenen in een situatie waar je uit je comfortzone bent, maar waar er ook geen andere impulsen en besognes zijn. Hoe dan ook, het was een vermoeiende dag ook al was de afstand kort en een zalige avond, maar morgen splitsen onze wegen weer. Catherine gaat eerst naar de dokter want kan niet meer stappen door haar voeten, wat ze zelf verschrikkelijk vindt, en ikzelf, Frederique en Janet gaan 33 km stappen en de rest 22. Wie weet komen we elkaar terug tegen op de camino. Dont grasp aldus vriend van Janet.
15/8. Lauzerte - Moissac 28,5 km. Totaal 1010,9 km
Ik wilde gisteravond om 21.00 mijn blog schrijven, stak mijn GSM even voor 5 minuten in het stopcontact en werd wakker om 6.00 ‘s ochtends door de wekker van iemand anders en ik zou nog kunnen slapen. Lekker ontbijt en terug alleen stappen. Heerlijk. Zeer mooie weg, terug zeer afwisselend. Om 11.00 even sardines voor het zoutgehalte. Kwam ik op een kruispunt ineens de Zuidafrikaanse Janet tegen. Ze had een verkeerde weg genomen en kwam per toeval terug op dezelfde plek terecht. We stapten tijdens de namiddag gezellig samen. Zij sprak Engels tegen mij en ik antwoordde dan in het Frans. ‘s Middags passeerden we een kleine cabane in niemandsland. De eerste frietjes met veel zout. Het werd weer een heel stuk heter, zeker de 30 graden weer gepasseerd. Tegen 16.00 verscheen het super mooie Moissac. Eerst naar het huis van de pelgrims voor een babbel en om onze rugzakken af te zetten. Daarna een biertje op terras om mijn eerste 1000 km te vieren en vervolgens bezoek van de kerk en het prachtige klooster. Ik moest nog 15 minuten heel steil stijgen naar de gite en kwam daar tegen 17.30 bezweet aan. Maar wat een prachtig zicht had ik boven aan de gite op Moissac. Een meer dan fotogenieke plek. De gite zelf was zeer basic met een te kleine keuken omdat iedereen moest koken. Voor mij was het eindelijk de helft van het grote pak pasta met saus kaas en zout. Ik at dit aan de terrastafel op samen met een grootmoeder, moeder en kleindochter die samen een stuk van de chemin deden. Zalig toch. 2 telefoons van mijn 2 zonen voor moederdag was nog zaliger. Tos slot passeerde omwille van 15 augustus om 22.00 een processie van zingende mensen vanuit Moissac naar de Vierge die vlak naast onze gite stond. Speciaal momentje. ‘’’’Gelukkige moederdag voor alle mama's die dit lezen.’’’
Wat een vreselijke nacht in een vreselijke kamer. Het leek wel een kamer van een psychiatrische instelling. Bij het leggen van mijn kleren in het mandje kroop er bovendien een zeer grote spin uit de mouw van mijn vest. Gegil alom. Even voor de niet-pelgrims in de meeste pelgriim gites moet je je rugzak in de gang of op een afgesproken plek laten staan, een mandje nemen en daar al je spullen in leggen. De rugzak mag meestal niet mee op de kamer. Dit uit schrik voor bedwantsen die zich vastzetten aan de buitenkant van de rugzak en via pelgrims meekomen van gite naar gite, in de bedden geraken waardoor er bijvoorbeeld 3 jaar geleden een enorme plaag was en veel gites hun deuren moesten sluiten en het enorm veel geld kost om die plaag te bestrijden. Ze zijn hier echt panisch voor. Ook tussen de pelgrims wordt daar vaak over gesproken en heerst er ook een grote angst. Ik vooral, die zo lang weg ben, ben daar als de dood voor. Elke ochtend spuit ik een spul op mijn rugzak, steek er munt in, probeer die aan de muur te hangen en tracht die ook niet naast een andere rugzak te zetten. Thuis steek ik die in de garage in een grote plastieken vuilzak, sluit die af en leg die 3 dagen in een diepvries
Tot zover de info over de punaises de lit. Omdat de route kort was besloten we s ochtends eerst Montcuq te verkennen en een koffie te gaan drinken. Heel gezellig stadje trouwens. De temperatuur was goed, 25 graden en bewolkt. Prima stapweer en we vertrokken tegen 12.00. Het landschap was terug heel wat mooier. Vooral de buurt van Cahors was wat tegen gevallen, maar nu was het prachtig. Veel stijgen en dalen, mooie vergezichten van kleine dorpjes met kerktorens die eruit staken en doefjes bossen. Veel bloemen ook, kleine beekjes en hier en daar een meertje. De dorpjes waren ook allemaal heel netjes verzorgd met gerestaureerde grote witte natuursteen. s Middags kwamen we een ijskast met drank tegen. Tafel en stoel en een potje om een euro in te steken als je iets genomen had. Daar aten we samen met een paar andere pelgrims kaas en noten. Nog 1 uurtje stappen en dan splitste mijn weg met Amélie. Zij was afgesproken met vrienden. Mits ze Brusselse is,spreken we zeker nog af in België en misschien komen we elkaar over een paar dagen terug tegen op de chemin. Weten dat je iemand zeker terug gaat zien is een groot verschil. Terug een stukje alleen stappen met veel klimmen en dalen en daar zag ik het prachtige Levault verschijnen boven op de heuvel. De gite was perfect. Een grote dortoir waar we maar met 4 overnachtten. s Avonds super lekker gegeten met 20 andere pelgrims. Heerlijke avond. Als je uit je evenwicht geraakt heb je iets hartig nodig of rust
13/7 Les Mathieux - Montcuq. 27,3 km. Totaal 968 km
Wat gebeurt er wanneer je wekker een half uur te vroeg zet. Ja, dan sta je op hé. Goede nacht, maar ik zou nog lang kunnen slapen. Miezerige regen, dat had ik nog niet gehad. Mooi stappen tussen bossen en velden met een donkergrijze hemel aan de horizon. Na een uurtje konden we dan ook genieten van een helse bui. Kletsnat, maar blijven gaan. Wanneer alles eindelijk begon te drogen zag ik op mijn weerapp dat er weer een helse periode aankwam. Even goed doorstappen zodat we konden schuilen in een zijtent van een caravan, ingericht als café. Daar aten we een lekkere belegde baguette en betekende dit eveneens terug een stuk van mijn voortand. Het volgende deel was mooi,landelijk, afwisselend en grijs met af en toe een helse bui. Toch had ik dit nog steeds liever dan de verzengende hitte. Er zat tenminste zuurstof in de lucht. Kletsnat kwamen we aan in Montcuq. We waren verwittigd dat de eigenaar van de Soleillou een beetje bijzonder was, een Oud-Duits kolonel of zo, dus we wisten niet goed wat te verwachten. Maar het moet gezegd, niet meteen mijn stijl. Tjak tjak tjak...wel vriendelijk, maar alles afdravend, zeer snel en veel te koud efficiënt. We sliepen in een kamer die eerder deed denken aan een hospitaal van in de jaren 50 met plastieken matrassen en zonder dekens, want alles moest vooral clean zijn. Na het bellen van 11 tandartsen gaf ik het op. Blij dat we naar het dorp konden gaan om iets te eten en te drinken. Amélie kreeg telefoon van een vriend die nog een kaart had kunnen versieren voor een optreden daar. Natuurlijk moest ze gaan, ik zou niet anders willen. Ze had daar al zo lang naar uitgekeken. Zelf bleef ik nog wat zitten en wilde iets klein eten, maar toen het weer heftig begon te regenen besliste ik om maar direct naar de gite te gaan. Daar vervoegde ik me eerst nog bij een gezelschap pelgrims, maar besliste al snel dat ik ging slapen nadat ik met het thuisfront gebeld had. Wel een beetje honger, want eten was erover geschoten. ‘’’ Soms kun je zo hard missen…
Hoe heerlijk, slapen tot 9.00, ‘s morgens terug een douche en heel lang ontbijten op een terrasje. Ondertussen legden we een gite vast voor vandaag, niet ver en met zwembad. De commentaren beloofden niet veel soeps, maar ik wist al daar niet te veel rekening mee te houden. Eerst gingen we het oude stadsgedeelte van Cahors verkennen. Mooie kerk en leuke kleine steegjes, maar niet zo mooi als Troyes bijvoorbeeld. We waren vrij snel rond en bovendien was het veel te heet om iets te ondernemen. In Cahors blijven was geen optie, dus om 13.30 vertrokken we voor 7,5 ellendige kilometers, want anders waren het er de volgende dag weer 34 en daarenboven wachtte een zwembad ons op.Dit was wel het heetste weer waar ik al in gestapt had, ook al door het uur van vertrek. Mijn benen waren nog steeds zwaar en fysiek voelde ik me niet zo lekker. We werden gewaarschuwd voor de steile klim uit Cahors, dus maakte ik mijn haar en hoed kletsnat in een fontein alvorens te vertrekken. Uiteindelijk viel de klim nog mee, gedurende 15 minuten steil naar boven, rotsen afgewisseld met trappen. Het was wel op elke schaduwplek halt houden. Eenmaal boven wachtte ons een vreselijk hete, saaie weg met stijgen en dalen. Het was ondertussen ook 35 graden in de schaduw..Ik voelde dat dit niet gezond was voor mijn lichaam. Ik was vaak draaierig, misselijk en buiten adem. Blij om na 7,5 km reeds aan te komen. Wat hadden de commentaren weeral ongelijk. Een propere, vooral koele kamer waar we met 3 sliepen. Een speciale,maar wel vriendelijke patron en een super proper groot zwembad met zicht op heel de streek. Een lekker koele duik en daarna een heerlijk koud biertje in de schaduw en een echt wasmachine. Wat kan het pelgrims leven zwaar zijn. ‘s Avonds kregen we meloen en ham, daarna worst met gegrilde aardappels en om af te sluiten een groot stuk taart. Al dat eten met een lekker glaasje wijn deed zoveel deugd. Daarna ging ik wel met buikpijn slapen. Overdrijven is nooit goed, maar soms doet overmaat wel deugd. Leuke mensen ontmoet, Frederique en de Canadese Kristien. Heerlijke avond en Amélie gaf me als toetje nog een beenmassage met gezichtscreme.‘’’ Soms loert het paradijs net om de hoek. ‘’’’
Zalig geslapen, heerlijk ontbijt om 7.00. Alles wat je maar kon bedenken voor een goede start. Het was lekker fris toen we vertrokken en de weg was leuk, in de schaduw en fris...dit alles dan toch het eerste uur. Het werd warmer en warmer, de weg werd er niet mooier op en na 10 km belde Amélie naar een gite in Cahors, liefst met keuken want we moesten onze pasta bolognaise nog opeten. Volzet. Alle telefoons van het volgende half uur gaven hetzelfde resultaat..Alles volzet. Ook op het office de tourisme konden ze ons niet verder helpen. Maar 1 ding te doen, stappen dus. Maar wat een saaie lange weg, Pff. Het werd ook steeds hoe langer hoe warmer en de schaduw en koelte van de ochtend was helemaal verdwenen. We stapten heel veel op keien en ik voelde bij elke stap de onderkant van mijn voeten. Reeds na 20 km voelde ik mijn onderrug en mijn schouders, maar omdat de weg zo saai was hielden we er een meer dan stevig tempo op na. Toen Amélie ‘s middags weer een reeks telefoontjes deed vonden we een hotel 3 km van het centrum verwijderd. Tijdens het bellen merkte Amélie een vrij grote slang op, zeker 70 cm, jakkes. Daar was ik geen fan van. Voorts was het stappen, stappen, stappen en voelden we beiden dat de benen niet goed waren en het hoe langer hoe heter werd. Na 26 km zagen we eindelijk Cahors verschijnen. Ik was kapot. Op 27,5 km waren aan het office tourisme. We gingen daar onze rugzakken zetten om eerst Cahors te verkennen en daarna nog 3 km te doen naar het hotel, maar ik kon niet meer, en Amélie ook niet. Ik zag zelfs 3 km niet meer zitten. Alles deed zeer, rug, voeten, schouders en zooo moe. Of ze nog een hotel vonden in de buurt. Yes, klein hotel op 300 m, kamer voor 2. Met dubbel bed,en de prijs… moest ik zelfs niet horen. Was ok. Kapot! ‘t is goed. We zien wel. Kan ni meer.. Tempo te hoog, saaie weg onverwacht heet, Whatever… punt is dat het over de grens was. In de te kleine hotelkamer plofte ik me op het bed en Amélie op de grond en we lagen daar een half uur zonder iets te zeggen. Daarna toch terug douchen en wasje. Vervolgens ging Amélie WINKELEN. Ik moest er niet aan denken om nog maar 1 m te verzetten en bleef 2 uur op het terras beneden zitten. Cahors is blijkbaar heel mooi en we hadden alle moeite gedaan om vroeg aan te komen om de stad te kunnen bezichtigen op zaterdag, omdat zondag en maandag alles gesloten was, maar ik kon geen stap meer verzetten. Mijn lichaam zei gewoon, nee riep ‘NEE’’,voila en stopte met bewegen. Tjakka. Ja wadde. La machine, bijnaam die ik hier blijkbaar heb, en panne. Enfin. Toen Amélie terug kwam met haar aankopen gingen we iets eten op 10 m van het hotel, want verder ging niet meer. De 2 Fransen die we ontmoetten in Bach gisteren vervoegden ons en het was uiteindelijk nog een super gezellige avond. ‘’’ Wanneer je een grens tegenkomt moet je die onder ogen zien.’’’
Eindelijk een koele nacht. Te kort, maar goed geslapen. Leuk om s morgens op te staan tussen een bende jonge gasten. Samen koffie drinken, daarna voor Amélie nog een thee in een barretje en en route om 8.00. Vrij laat, zeker omdat het een lang parcours werd vandaag, maar bij een heerlijke temperatuur. Bij vertrek 15 graden, zon en nooit warmer dan 26 graden. Zalig. En wat een prachtdag was het. Schitterend parcours, veel stijgen , een 550 m en dalen en vooral heel lang, 34 km in een reuze tempo. Tot nu toe het snelste van heel de camino. Ik was niet voor niks samen met Speedy onderweg. Maar het lukte prima. Mooie bossen met bomen vol herfstkleuren, prachtige vergezichten en bijna niemand tegen gekomen onderweg. Pas gegeten om 15.30 s middags op een bankje onder een boom, een potje geraspte wortelen met citroen en een hardgekookt ei. Hier vonden we ook een epicerie waar we pasta, bolognaisesaus en een heel goede fles witte wijn wijn kochten. Dat moest natuurlijk allemaal meegesleurd worden.De laatste 5 km begon ik mijn rug wel te voelen, maar het lukte nog steeds. In Bach vonden we niet meteen overnachting, maar er was nog een chambre dhotes met 1 kamer vrij. Super gezellige mensen. We hoefden daar niet te eten, want na onze volumineuze maaltijd hadden we nog geen honger. Bleek dat er een dorpsfeest begon om 19.00. Even afwegen, douchen, wasje, rusten of douchen, wasje, feesten. Een blik naar elkaar en het was al meteen duidelijk. We waren niet moe te krijgen en gingen nog naar het dorpsfeest. Onze lieve patron vertelde dat we de meest energieke pelgrims waren die hij in al die jaren gezien had, moest heel hard lachen met ons, maar verwittigde me wel dat ik dit tempo niet ging volhouden wanneer ik tot het einde ging. Kei lief. Het dorpsfeest was echt zoals een dorpsfeest in Frankrijk hoort te zijn. Aligotte, tartiflette, en al goed voor ons ook een sla campagne die we konden delen. Super leuk bandje van 2 jonge gasten met een harmonica en gitaar en braaf om 9.00 terug naar huis voor onze lekkere wijn. Onder een heerlijk overdekt terrasje konden we genieten van een heerlijke dag, lekker wijntje en deugddoend gesprek. Meer dan geslaagde dag en fysiek top. Alles komt goed.
Zeer zware ochtend om op te staan na een warme slechte nacht. Om 7.00 waren we met een pain au chocolat en route. De hospita van de gite was echt niet vriendelijk. Er is een zeer groot verschil tussen hospita's van gites die zelf al een stuk van de camino gedaan hebben of mensen die het alleen voor het geld doen. De laatste zijn vaak heel onvriendelijk, bruut en doen of je minder dan het minste bent. Meestal trek ik me dat niet aan en denk ik, jammer voor jullie, en blijf vriendelijk glimlachen. Maar deze ochtend had ik echt geen behoefte aan onbeschoft gedrag. Enfin,toch snel weg en op de brug zagen we Anouck nog en konden zo nog een laatste keer afscheid nemen. Daarna de klim om Figeac uit te geraken. Vrij lang en steil. Het was erg bewolkt en de temperatuur top met 20 graden, maar ik zat heel de tijd in mijn hoofd met de lengte van de camino, met het missen van thuis, van mijn familie, van propere kleren die lekker ruiken, van echte handdoeken en lakens. En verder was het stappen zonder te veel te zeggen. Na 2 uur kwamen we aan in Faycelles en zagen daar een super toffe bistro, café, boulangerie, brocanterie, epicerie.. En dat allemaal samengevat op 1 plekje. Een prachtig terras met allerlei brocanterieën, een hele vriendelijke cafébaas, een yoghurt, mijn eerste koffie en een ei, met echte donkere sneden brood voor s middags. We bleven daar een half uurtje genieten en beseften dat we voort moesten maken, omdat de lucht vrij donker werd. Op mijn weerapp zag ik een naderend onweer voor 2 uur later. Het volgende dorp lag op 10 km dus besloten we op snel tempo te stappen. De energie was terug en vervelende gedachten waren door de leuke plek verdwenen. Met de regenjas aan lekker tempo maken, maar wel heel de tijd dalend en stijgend. We konden niet meer, maar bleven gaan. In het dorp, een beetje buiten de weg vonden we een oude hangar waar we ons neerploften, en 5 minuten later was daar de gietende regen. We waren zo blij dat we tempo gemaakt hadden en op tijd een schuilplaats hadden. s Namiddags weer serieus tempo en uiteindelijk toch meer dan 32 km en 600 m stijging overwonnen. En wat een mooie bossen heb ik gezien. Allemaal loof, maar het leek wel herfst. De meeste bomen stonden al in herfst kleuren vanwege de grote droogte van de voorbije periode. Het was prachtig. Bossen afgewisseld met heuvellandschappen en dat met een leuke temperatuur. Zo kan je blijven gaan. Toch was ik blij de gite te bereiken, want na 25 km begon mijn onderrug toch serieus te knagen. In de gite detape was alles heel basic en deelden we een kamer met speciale oudere dame. Na het douchen en wasje even rusten en dan boodschappen. Daarna even een aperitiefje op terras, dat weer eens langer uitliep omdat we zon interessante persoon ontmoetten, Bernard Blot, kunstenaar , oorspronkelijk Colombiaan, die werkt met koper en die samen met zijn vriend een huis gekocht heeft in Frankrijk om 2 maanden per jaar te komen wonen. Hij vertelde over zijn project met Colombiaanse meisjes aan wie hij financiële steun geeft om hun creatieve carrière verder te zetten. Maar wat een zalig innemende lieve man. En wat een super avond weeral. Om 21.00 moesten we nog beginnen eten. Amélie maakte wortelpuree van de diepvries met parmezaan en nog andere kaas. Oke, het was eetbaar, maar na de inspanning van de dag had ik nog wel honger. De lieve jonge gasten die ook in de gite logeerden hadden pasta carbonara gemaakt en waren zo lief om dit met ons te delen na onze wortelen, zalig toch. Fysiek vrij zware, doch zalige dag. On peut sauver le monde par la beauté, selon Bernard Blot.
8/8. Decazeville - Figeac. 28,4 km. Totaal. 839,1 km
MWeer om 6.00 op en en route om 6.35. Het begon nog maar net licht te worden. Mooi, een stille stad in de schemering waar alleen het tikken van mijn stokken te horen was. Alles lag in een dikke mist gehuld, wat het nog mooier maakte. Voorts was het weer niet fris met een zeer grote luchtvochtigheid. Dat voelde ik al bij de eerste klim. Tjakka, recht naar boven dorp uit en de zweetklieren deden hun werk al. Na anderhalf uur was ik in Livinhac. ‘Michele, Michele’, zonder af te spreken hadden we elkaar al terug gevonden. Na een kwartier merkte Speedy dat ze haar stokken vergeten was en moest terug. Stevige klim en daarna vals plat, maar echt wel vals, vals, vals want we klommen in totaal een 580 m. Het weer veranderde en het werd grijs en zwoel, maar ook het landschap wijzigde. Gedurende 2 uur leek het of we in België stapten. Dat was vrij saai en niet bevorderlijk voor de energie. Net toen het landschap terug mooier werd ontmoetten we ‘la suisse en rosé’, Anouck. Het was haar laatste dag. Dat had ik niet zien aankomen. Anouck, die ik overal zag en waar ik zoveel leuke momenten mee had beleefd. Anouck, zielsverwant en net als ik onderweg van 1 juli. We besloten om de laatste 10 km gezellig samen te stappen en uitgebreid afscheid te nemen bij een aperitief. Zelf sliepen we in een gite waar de kamers veel te klein waren voor de hoeveelheid pelgrims die ze erin propten, maar soit. Figeac in, waar Amélie nota bene een lang kleed kocht en nog een kort lederen jurkje wat haar beeldig stond om allemaal in haar rugzak te proppen, waar we onder afgedekte oude hallen een gezellige aperitief en maaltijd namen. Anne kwam er ook nog bij en het was een super afscheid van Anouck. Niet eenvoudig, omdat ze vertrok, maar vooral omdat ik ineens besefte dat de enige die ik was tegen gekomen die ook zo lang weg was nu vertrok en ik zelfs nog niet in de helft zat. Nog 2 maanden leek ineens onoverkomelijk lang, ik had enorme twijfels en was ineens heel verdrietig. Gaan slapen in een hete, veel te kleine kamer met een snurkende man, krakende bedden en een krakende vloer was dan ook niet echt bevorderlijk. ‘’’Wanneer het begrip tijd terug in je hoofd komt kan het heel lang duren ‘’’
7/8. Conques - Decazeville. 19,6 km. Totaal 810,7 km
Deze nacht was het in Conques afgekoeld tot 24 graden. Met 9 in een dortoir is op dat moment niet bevorderlijk voor de nachtrust. Om 6.00 opstaan vormde dan ook geen enkel probleem. Om 6.40 samen met Amélie en route. We startten met een steile klim bij een opkomende zon achter de bergen. 600 m stijgen in 50 minuten, dat is dus steil, zweten en zalig. Eenmaal boven prachtige vergezichten over de heuvels en valleien. Er was zalig veel wind waardoor de hitte houdbaar was. Het tempo lag hoog, want Amélie is niet voor niks Speedy. Heerlijk stappen. Na een uurtje kwamen we een leuke plek tegen waar we ontbeten. Super. Tegen de middag, na een lange afdaling van eveneens 600 m waren we reeds in Decazeville. Iedereen had me afgeraden naar daar te gaan, niks te zien, lelijke stad, verkorting tot volgende dorp, van horen zeggen, de volgende dag te veel kilometers, samen blijven, bla bla bla. Radio Compostella had zijn werk goed gedaan. Ik had echter getelefoneerd met een gite, les Volets Bleus, chez Thierry en die man was heel vriendelijk aan de telefoon, dus ik zag niet in waarom ik zou luisteren naar de rest en besloot gewoon mijn ding te doen. Aangekomen in Decazeville gingen we eerst iets drinken omdat ik nog te vroeg was voor de gite en vertrok Amélie daarna voor haar klim, want het begon terug heter te worden. Het was inderdaad geen mooie stad en op het eerste zicht viel er niks te beleven, maar toch bleef ik daar, al was het maar om morgen meer te stappen wanneer het koeler was of zou regenen en nu geen klim meer te moeten nemen. Ik besloot naar de gite te gaan om te kijken of ik al binnen kon en besliste eerst nog even langs de kerk te gaan. Wat een unieke ervaring. Daar zat een super lief vrouwtje aan een lange tafel vol lekkers die elke dag pelgrims ontving. Een donativo voor de kosten en een leuke babbel. Heerlijk kopje koffie in de kerk met Ultreia als achtergrondmuziek. Ineens verdween het dametje achter de sacristie en haalde uit een ijskast een grote doos met eclairs en andere gebakjes. Die had ze per toeval vandaag gekregen voor haarpelgrims. Dat was nog maar de 2de keer dat dit gebeurde dit seizoen.Een heerlijke eclair met een lekker kopje koffie samen met 2 andere pelgrims die ook een bezoekje brachten aan de kerk. Wat een heerlijke onverwachte gebeurtenis. Ook de gite was geweldig. Erg vriendelijke ontvangst, mooie dortoir, proper sanitair en echt wasmiddel zodat ik al mijn kleren kon laten trekken.Ook Sylvia was als enige andere pelgrim toegekomen en ik stuurde haar naar het dametje in de kerk. Was gedaan, alles klaar en super heet ineens, want er werd onweer verwacht. Zelf had ik na 20 km nog veel te veel energie om te gaan zitten of een boek te lezen, dus vroeg ik aan Thierry of ik hem ergens mee kon helpen, want dat ik daar echt zin in had. Stoelen goed zetten, lakens opvouwen. Gezellig toch. Ik kreeg prompt een groot stuk meloen en we sloegen aan een babbel van een uur. Eindelijk om 17.30 de langverwachte regen. Even het wasje van Sylvia ook binnen hangen, want zij zat nog aan het gebakje in de kerk. Er kwam nog 1 koppel lieve Fransen en dat was het voor de avond. Thierry was zo vriendelijk dat ik zelfs de rest van mijn pasta van gisteren mocht opeten en geen half pension moest nemen. Wel kreeg ik gewoon ook kaas en fruitsla als dessert. Eigenlijk is Decazeville een oud mijnwerkersdorp waar vroeger 15000 mensen woonden en nu nog maar 6000, maar een dorp waar Thierry ook heel fier over was en dat kon je voelen. Een super gezellige avond waar je het gevoel kreeg echt te mogen thuiskomen. Gewoon je eigen weg volgen en bekijken wat er op je afkomt .
Barslechte superhete nacht met snurkende Oostenrijkers. Tja om 6.45 en route. Het eerste uur was zwaar, voelde niet goed in de benen. In Senergues moest ik wachten tot de kruidenier open was voor middagmaal en ontbijt, dus nam ik de gelegenheid voor een koffie en een tel met Jo. Daarna met hernieuwde energie terug vooruit. Om 9.00 was het niet meer warm, maar om te smelten. Super heet, maar een hele tropische hitte. Weinig zuurstof en veel zweet. Soit, een heel mooi parcours met een super lange afdaling naar het mooie, doch toeristische Conques. Ik was daar al tegen de middag, dus ging eerst even rond het dorp en in de kathedraal. Om 13.00 ging ik toch al even kijken of de gite al open was. Eureka, mijn naam stond op de deur, ik kon binnen, 1 van de 15 bedden kiezen, al douchen, mijn wasje doen en 12,20 euro in een omslag in een potje steken. Even op bed gaan liggen en ik viel prompt in slaap tot de hospita binnen kwam. Tegen 15.00 dan toch maar de hitte trotseren en wie riep daar ineens Michele,Michele , het was Speedy. Amélie was dan toch niet bij Christine gebleven omdat het tempo te verschillend was. Morgen gaan we samen vertrekken om 6.30 maar ieder op zijn eigen tempo. Ineens verscheen daar ook Anouck vanuit het niets en zei vertelde me dat Bertrand de avond voordien aan tafel met 20 man had verteld dat hij wilde stoppen en absoluut geen moed meer had, maar door een babbeltje met een koffie met een Belgische pelgrim die heel de weg deed, terug moed en kracht gevonden had om verder te zetten. Wow, Radio Camino deed zijn werk goed en wat was dat een leuk gevoel. Vanavond niet eten in Conques, te toeristisch en te duur, maar wel bruine biopasta maken met linzen, een hardgekookt ei, tomaat en pindanoten voor de zoute smaak. Eerst een aperitiefje gaan drinken met Speedy, altijd gezellig en vervolgens mijn originele maaltijd gaan verorberen. Het was waarschijnlijk wel voedzaam en nog niet te slecht. Maar Bertrand, die ondertussen ook in dezelfde gite was beland, moest wel heel hard lachen toen ik hem liet proeven. Het toffe Franse gezin was er ook en ineens viel me op hoe hard de man wel op Tom Boonen leek. Even wat fotos en Yannick voor de gek houden. Om 20.30 was het de benediction des pelerins in de kathedraal. Een moment om mee te nemen. Het was ook blij weerzien met Sylvia en Janet. Het leek wel of iedereen er was. Op het einde van de zegening gingen alle pelgrims met de priesters rond in de kathedraal en zongen het pelgrimslied, Ultreia,. Wat een moment. Na de zegening gaf de priester voor de kerk een lange uitleg over het portaal die mijn petje te boven ging. De avond eindigde met een orgelnocturne in de kathedraal. Zowel tijdens de zegening als bij de orgelmuziek realiseerde ik me hoe ik genoot van die verbondenheid. Zowel met feestbeest Amélie als bij Anouck, een zielsverwant, als bij al die pelgrims die dezelfde weg volgden. Iedereen die zijn eigen weg gaat, allemaal individuen met hun eigen besognes, maar ook weer allemaal gewoon mensen. In de kathedraal tussen de andere pelgrims tijdens de zegening of de orgelmuziek, met Speedy op terras, met Anouck tijdens de zoveelste ontmoeting, met al de mensen die je bon camino' toeroepen, alleen stappend met de natuur tijdens de wandelingen en vooral ook met mezelf, voelde ik vandaag die enorme verbondenheid waar ik zo van hou. Diezelfde verbondenheid als met mijn kinderen, met Jo, mijn familie, mijn school en dan besefte ik weer hoe ongelooflijk gelukkig ik was met al die mooie dingen en ontmoetingen. Het maakte me stil en tijdens de zegening voelde ik de tranen van intensiteit, van voelen dat dit goed was, van denken aan mijn familie en vrienden. En geloof het of niet, ik heb voor ieder van jullie een gebiedje gedaan. Le camino, route des etoiles
Met luiken die niet open gingen, slapen in een bloedhete kamer zonder zuurstof, ik heb al betere nachten gehad. Toch maar ontbijt genomen en mezelf verplicht om zoveel mogelijk te eten, want ik denk dat ik daar meer rekening mee moet houden voor wat mijn energie betreft. Fysiek was alles terug ok, maar ik zag er toch tegenop vandaag. Dipje. Aan tafel nog een leuk babbeltje met een andere pelgrim en 2 fietsers en dan om 7.20 terug en route. Waar ik gisteren dacht dat het licht ging zijn, maar zwaar uitdraaide, zag ik vandaag enorm op tegen de zwaarte, maar viel dat ineens goed mee. Tegen 11.00 had ik al 15 km achter de kiezen en al 500 m geklommen. Ik was ook helemaal alleen’, en dat voelde super. Lekker mijn eigen tempo gaan zonder te praten of te luisteren, en alleen maar concentreren op de weg, de landschappen en bedenken op welke manieren ik toch meer zou kunnen eten. Op een gegeven moment passeerde ik een Frans koppel dat ik gisteren ook al gezien had. Zij vonden het vandaag juist veel zwaarder en heter, en bij mij was dat precies omgekeerd. Het zit toch allemaal gewoon in het kopje he. Ik heb lang gedacht waarom het vandaag ineens zoveel beter ging en ook wel wat antwoorden bedacht , zoals het feit van de verwachting, maar soms is het ook gewoon zo, zonder reden. Voila, de ene dag is de andere niet en dat is best ok. Ik kwam al om 11.15 aan in Golinhac. Daar was een kruidenier die tot 12.00 open was en ik ineens mijn inkopen voor ‘s middags kon doen. Een stuk bruin brood, een geitenkaasje, een tomaat, een nectarine en een potje volle yoghurt. Ik besloot een plekje in de schaduw te zoeken met een beetje wind en al direct alles op te eten voor het te warm werd. Daarna een lange pauze tot 12.30. Deze manier werkte blijkbaar beter voor mij, want hitte en eten gaan niet samen. Net toen ik wilde vertrekken kwam Anouck aan bij mij picknickplek. Ook zij was vandaag in topvorm en ging ook verder stappen. We waren het er over eens dat alleen stappen echt deugd kan doen. Misschien is dat omdat we beiden in een lang traject zitten en niet altijd behoefte hebben aan gezelschap. ‘s Namiddags was het terug bloedheet, maar ipv daar tegen mezelf over te zeuren stapte ik wat trager en liet de hitte toe. Na 550 m dalen en klimmen en 23 km stappen kwam ik reeds om 15.00 aan en was absoluut nog niet moe. Ik had er gerust nog 5 km kunnen bijdoen. Misschien had ik dat gewoon moeten doen, want de gite communale trok op niets. Kamers ok, maar vieze keuken, heel basic sanitair en vermits het blijkbaar zondag was, was ik even kwijt, geen winkel open, maar ook het plaatselijke restaurant gesloten. Dat werd dan mousseline met sardines in de vieze keuken. In de gite logeerde nog een tof gezin Fransen en een heel stuurse familie Duitse Oostenrijkers. Soit, vroeg vertrekken morgen, dan kon ik in het volgende dorp wel een bakker vinden en op tijd gaan slapen, want hier viel toch niks te beleven. ‘’’’Het is veel eenvoudiger om niets te verwachten. ‘’’’’’
Met 6 in een kleine kamer, weliswaar met ventilator, maar wat heb ik goed geslapen. De beste nacht van heel de camino. Zal ook wel moe geweest zijn zeker. Om 6.45 al en route, alleen dit keer. Een banaan als ontbijt, want echt ontbijten zou ik wel in Espalion doen. Het was direct 2 uur heel pittig klimmen en dalen. Je moet telkens uit het dorp geraken, en de dorpen liggen in de georges du Lot. Dan is er maar 1 weg en dat is steil naar boven en dan weer naar beneden voor het volgende dorp. Wel prachtig, maar heel vermoeiend. Om 9.00 kwam ik in Espalion aan. Daar was net het wereldkampioenschap jeu de boules bezig Tussen al die drukte kwam ik Bertrand terug tegen, een jonge kerel van 30 met een te zware rugzak, zelf te veel overgewicht en een verstokte roker. We hadden elkaar al een paar keer gekruist. Hij kon niet meer stappen, alles deed zeer, hij kon gewoon niet meer bewegen. We zijn dan samen gaan ontbijten en daar kwam hij wat tot rust. Waar hij eerst zei terug naar huis te keren om toch wat meer te trainen, besliste hij na het ontbijt om door te zetten, ook omdat ik in mijn gids had gezien dat het een groen parcours was en we reeds een zwaar stuk achter de rug hadden. Enfin,toch eerst inkopen om deze middag te eten, druiven en yes eindelijk drinkyoghurt. Bernard bleef nog even rusten en bij het vertrek kwam ik la suisse, Annouck, en Sylvia, tegen, die 2 nachten geleden en vorige nacht, mee op mijn kamer had geslapen. We liepen samen verder in een verzengende hitte. Mooi landschap, afwisselend de georges du Lot, een top en dan terug dalen. Maar wat een klim moesten we ineens doen. Ik ben zelfs 2 keer moeten stoppen, wat me nooit meer gebeurt en al wat ik dronk kwam letterlijk direct uit al mijn poriën.Ik, die altijd maar met mate zweet, was doorweekt. Mijn hemdje kon je uitwringen en water liep letterlijk van mijn gezicht, maar ook van mijn armen en benen. Dat had ik nog nooit meegemaakt. 4 liter water moest eraan geloven en buiten de druiven had ik ook geen honger meer. Ocharme Bertand, we dachten dat hij dit niet ging halen. Maar ook voor mij was,dit fysiek erg zwaar, zeker met de hitte als extra factor. Daarenboven had ik sinds gisteren een knagende pijn in mijn rechtervoet, meer bepaald aan mijn enkel en dat werd er niet beter op. Sommige stukken moest ik echt manken. Ik was echt kapot. Vanuit ervaring wist ik dat het nu extra uitkijken was, want als je moe bent misstap je gemakkelijk. Wat was ik blij toen ik om 15.00 aankwam in de chambres dhotes. Douche, wasje doen en kamer voor mij alleen. De luiken waren dicht en konden niet open, dus wel vreselijk heet. We waren om 17.00 afgesproken om het stadje te gaan bezichtigen, maar ik was bonk in slaap gevallen tussen al mijn spullen en moest me om 5 voor 5 ineens haasten voor mijn afspraak. Sylvia had een plan van het super mooie Middeleeuwse stadje met hele mooie kerk en leuke huisjes. Ik volgde maar, want had niet veel fut. Ineens zat daar op de stoep, Bertrand. Ook hij had het gehaald. Top!!! s Avonds forel in een leuk restaurantje waar Anouck verscheen. Ook zij was in slaap gevallen. Beiden waren we moe. Ik was al blij dat ik niet alleen was, want Anouck was ook op 1 juli vertrokken, vanuit Zwitserland. Het was een gezellige avond, maar zelf bleef ik wat op de achtergrond want ik voelde me fysiek kapot.ik bleef ook maar zweten en water drinken en ging goed op tijd terug naar mijn slaapplek. Ik hoop dat de vermoeidheid er morgen wat uit is, want het wordt een langer parcours. Je kan zo blij zijn wanneer je merkt dat een andere pelgrim het haalt.
3/8. Saint-Chely-d'Aubrac - Saint - Come - d'Olt. 17 km totaal 735,22km
Wat een slechte nacht, niks geslapen, niet moeilijk. De bovenste torenkamer was bloedheet. Daarenboven hadden we nog een kleine affaire. Na een half uur hoorde ik ineens een gil, Valerie. ‘un chauve souris’ en ze dook onder de lakens. De dames vertelden dat de hospita hen gezegd had dat er een vleermuis in de kamer zat, maar niet aan ons. Alle twee onder de lakens en we proestten het uit. Ik deed natuurlijk geen oog meer dicht. Om 7.00 waren we al en route om zoveel mogelijk km te doen voor de grote hitte. Heel gezellige laatste stapdag met Valerie en Isabelle. Wat was het weeral prachtig, tussen bergflanken, op kleine paadjes, onder bomen of struiken, dus de hitte toch wat op afstand. Na 5 uurtjes kwamen we een overdekte plaats tegen waar locals koffie, thee en fruitsap gezet hadden. Je mocht nemen waar je behoefte aan had en in ruil een euro in een potje steken. Formidabel toch. Na het middagmaal was er een stuk daling, maar in volle zon. Daar voelde je de hitte uit de grond komen. Niet te doen, maar we deden het toch en bovendien ondertussen nog zingend…. Champs Elysees...teudeitereuteu. Wat een wondermooie plek is Saint -Come -d’Olt. Zo’n mooi stadje. De toren van de kerk was gedraaid. Als je dat wist was het nog mooier. Daar werd het tevens vakantie voor de pelgrims. Onder een temperatuur van 35 graden gingen Isabelle, Valerie, Annouck en ikzelf zwemmen in de Lot. Hoe zalig was dat. Toen werd het tijd om afscheid te nemen van Valerie. Ook dit is een deel van de chemin. Voor Valerie die vroeg een beetje in t'Frans te schrijven op mijn blog. Mes excuses, mais je n'ai pas d’accents sur mon portable....eh, voila Valerie. Comme c’etait bien notre rencontre. On a passé 6 jours ensemble comme on était des copines pour des annees. On s’est bien riigole et parle. Et aussi: plus de saucisses, chauve souris, la sorciere, ‘’’se’’’coucher, 10000 paS, la canopue, eflanque ou mince ou maigre, au Champs Elysees, le melon, 25 sommets, allez ma vache, Speedy, + 30 km, encore 100 m, plus loin, des pieds blancs…….. Bisous.. En dan was het gedaan, voorbij mooie ontmoeting en Valerie terug naar haar gewone leven. We bleven nog even nakaarten aan het water en vertrokken vervolgens naar onze gite. Deze bevond zich in een oude toren met super lieve mensen die zelf ook al naar Compostella geweest waren. We sliepen met 6 in een kleine kamer met 3 stapelbedden. Er stond wel een luchtblazer en het raam stond ook helemaal open met zicht op de gedraaide kerktoren. Samen met Anouk, la suisse, en Isabelle een sla gaan eten. Wat een super gezellige avond. 3 vrouwen en de dingen des levens. Zalig. Maar ook van Isabel afscheid genomen...et Alors Isabel…
Il Est quel Jour? …….. “”””Afscheid nemen hoort erbij en maakt plaats voor nieuwe dingen ‘’’’’’’
