 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 03-09-2018 |
 3/9 Deba - Markina Xemein. 26 km. Totaal 1513,5 km |
|
Eerste schooldag. Daar moest ik toch aan denken vandaag. Heel raar er niet bij te zijn die eerste dag. Veel tijd had ik niet om eraan te denken want na 2,5 km door de stad terwijl het donker was, immers opgestaan om 5.30 en vertrokken om 6.30, begon het klimmen. Ik wist op voorhand wat me te wachten stond, dus dat viel dan best mee. Heel de tijd naar boven, de bergen in, maar goed te doen. Soms steil maar nergens onoverkomelijk. Gewoon concentreren op de ademhaling. En wat een zichten kreeg ik in de plaats. Zwitserland of Oostenrijk met de zee op de achtergrond. Overal bossen van naaldbomen, valleien, hier en daar een huisje en veel bergen. Je waande je niet meer aan de kust. Op sommige stukken deed het me zelfs denken aan een septemberdag in de Ardennen. Lekker koel zelfs een beetje koud waar de zon niet kwam. Ik stapte na de eerste klim alleen want Julie was een stuk sneller. Ik was zelf goed wakker, maar het leek of mijn lichaam niet helemaal mee wilde. De geest, motivatie en energie was er wel, maar de botten zeurden en leken precies niet te beseffen dat ze al in wandelmodus waren. Ik had dit ‘ s morgens nog gezegd tegen Julie. Tussen de 2 grote klimmen, en vlak voor de grootste klim gebeurde het onvermijdelijke. Een gewoon simpel recht stuk, net als 6 weken geleden en daar ging ik de grond op. Ik had het gevoel dat de aanhechting tussen mijn been en heup, denk ter hoogte van mijn lies, gewoon blokkeerde of reageerde als een elastiek. Enfin, daar lag ik dan. Terug mijn rechterknie open. Even bekomen en terug vertrekken voor de klim. Ondertussen was mijn papier opgebruikt en zag ik bovenaan als een geluk Jeff, de 24 jarige zoon van Hans. Hij hielp me uit de nood en een vriendelijk Spaans koppel kwam af met desinfectie en verband. Pff. Het landschap bleef prachtig, maar ik wilde niet stoppen want had schrik om helemaal te verstijven. Mijn rechterpink was gezwollen, rechter schouder deed pijn, heupen stijf en knie die trok. Ik realiseerde me dat ik gewoon erg moe was en wilde de volgende dag een rustdag. Dat betekende echter afscheid van deze groep mensen. Het doet deugd en het geeft ook een gevoel van geborgenheid om dezelfde mensen te ontmoeten, soms op de wandeling, vaak om samen iets te eten en altijd in de gites. Weer eens terug opnieuw beginnen zag ik dan ook weer niet zitten. Omdat we nog even moesten wachten voor we de pelgrimsauberge binnen konden gingen we met heel de groep iets drinken. Iedereen was echt kei lief en Laura, verpleegster stelde voor m’n knie te verzorgen. Na de incheck, douche en wasje besliste ik gewoon heel de namiddag te gaan slapen en dat lukte. Om 18.00 gingen we eten en ondertussen waren we al met 15. Kei gezellig. Ik heb nu beslist om eerst te slapen en de eerste 7 km af te wachten. Of ik blijf in het klooster, rust daar en ben 1 dag achter, of ga mee door. Mezelf kennende zal het wel het laatste zijn, maar ik wacht toch nog even af. ‘’’ Luisteren naar je lichaam is moeilijk. De geest speelt ook een grote rol. ‘’’’
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
