16/9. Ribadesella - Priesca. 29,4 km. Totaal 1847 km
Zalig een beetje langer slapen. Dat kan al eens deugd doen in een kamer zonder pelgrims die om 5.45 al beginnen inpakken. Nog even een koffie gaan drinken met Pa, Jeffke en Simon, die vandaag terug huiswaarts vertrok. Het groepje brokkelt af. Gisteren Jordi, vandaag Simon en morgen Pa en Jeffke. Simon woont maar 55 km van Deurne, dus met wat training en zonder rugzak 1 etappe voor hem. De dag was grijs en niet te warm, dus ideaal stapweer. De landschappen bleven ongeveer dezelfde als de vorige dagen. In dit stuk van Spanje vallen de kleuren van de huizen wel heel hard op. Huizen met roze tegels, paarse, blauwe, rode, groene buitenmuren. Geen afspraken van wat wel of niet kan en vooral alle mogelijke kleuren. In zijn totaliteit heeft het wel iets, maar individueel kan het me niet bekoren. Voorts zagen we ineens heel veel drooghuisjes. Oude schuren op een verhoog zodat de vis of andere dingen goed kunnen uitdrogen. Gezellig zicht dat het landschap sierde. We hadden er toch weer 29 km opzitten toen we aankwamen in Priesca, albergue le rectoral. Wauw, een absolute aanrader. ,2 super vriendelijke dames leidden de herberg. Alles proper, goed georganiseerd met een reusachtig grote tuin. Er ging een enorme rust uit van deze plek. Geen winkels of resto's in de buurt, maar we konden daar alles krijgen wat we wilden aan zeer economische prijzen. Het werd een gezellige avond met als apero rode wijn, chips, kaas, samen met een een koppel Litouwers. Vervolgens maakten Jeffke en ikzelf een lekkere pasta met courget, spekjes, tomatensaus en pesto voor 5 en dit alles onder het toeziend oog van de 2 hospitalieres die ons hielpen met de kookplaat. Tijdens het koken begonnen we te zingen en de hospita nam ons gezang over. Daarop volgde een dansje in de keuken tussen mezelf en mijn caminozoon Jeffke. Super leuk moment. Tot slot samen lekker eten en drinken, veel lachen en plezier en met een super goed gevoel gaan slapen. ‘’’’Ontmoeten en terug lossen, dat is de spirit van de camino,aldus de hospita. ‘’’
15/9. Llanes - Ribadesella. 30,6 km. Totaal 1817,6 km
Asturië is mooi, mooier, mooist. Ik val in herhaling, maar het blijven parelwitte stranden met een azuurblauwe zee, rotsen, branding, kleine verscholen plekjes terug hun vrijheid vindend nadat de toeristen terug vertrokken zijn en waar de zee vrij spel heeft. Maar ook het binnenland is hier in Asturië zeker de moeite te noemen. De stadjes zijn kleiner en de huizen hebben allemaal een verschillende kleur. Roze of rode muren met groene luiken en gele ramen vallen niet direct onder mijn smaak, maar het past wel in het plaatje. Blij dat ik deze dagen in Asturië mag meemaken, want het stuk tussen Bilbao en Santillanna del Mar kon me niet echt meer bekoren. Wanneer het landschap zo schitterend is, valt de afstand ook beter mee. 30 km lijkt dan veel minder ver. Het tempo lag hoog, weeral. Meestal liep ik gezellig te keuvelen met Simon achteraan terwijl Pa en Jefke als een sneltrein vooruit schoten. Na 20 km en een lekker zoet appelsapje voor het suikergehalte ging ik er echter in sneltempo samen met Pa,en Jefke vandoor. Het tempo lag nu gedurende 2,5 km op 6.1km/u. Ik probeerde in cadans te blijven en dacht dat ik zo verder kon blijven marcheren naar boven en beneden. Simon zag het van ver gebeuren en vroeg zich af wanneer ik ging afhaken. Ineens voelde ik dat het niet meer lukte en moest ik ze laten gaan. Tikke toch. Wauw, plots een groot suikertekort. Rugzak op de grond en direct toastje met chocolade tot Simon er terug aankwam en we de laatste kilometers samen konden stappen. Hij had in Ribadesella gezorgd voor een kamer bij privé mensen omdat er niks anders was. We deelden een kamer met z'n 4 met bedden met lakens en echte handdoeken om ons af te drogen. Zalig. Iets gaan drinken in het stadje en dan gaan eten met de Nederlanders en de Canadees Achille. Gezellige avond...maar ik heb het mogen horen dat ik niet kon volgen hé Jefffff . Het mooie kan je nog veel meer appreciëren wanneer het niet altijd zo mooi is
14/9. Colombres - Llanes. 25,3 km. Totaal 1786,9 km
In het donker vertrokken, alleen. Colombres uit, dat duurt toch altijd even voor je een stad kunt verlaten. Al gauw kwam ik de Rus Ilia tegen en we,stapten een mooi stuk samen. Hoe prachtig was dat. Kleine paadjes naast de oceaan, naar boven en beneden, kleine baaien met azuurblauw water onder een prachtige septemberzon. Onverwachte rotsstranden met een hevige golfslag en steeds met de pico's zuiver in zicht langs de linkerkant. Op een gegeven moment kwamen we aan een plek waar de zee onder een deel van het land ging en bij stormtij via een gat water naar boven kon stuwen als een fontein. Nu hoorde je alleen een ongelofelijk diep en zelfs een beetje angstaanjagend gebulder. Een heel speciaal fenomeen. Voorts werden we bijna achtervolgd door een stier omdat die dacht dat we met zijn koeien aan de haal gingen. Zij liepen namelijk voor ons en we konden ze niet passeren. Tijdens een brake kwamen Jefke, Pa, Simon en Jordi aan. Ilia vertrok en ik deed de tweede helft samen met de mannen. Er werd weer heel wat afgelachen met de energieke Jordi, onze Spanjaard die ons morgen vroeg zou verlaten. In Llanes wist hij een goed adres voor een Pelgrimsmenu en besloten we te gaan eten om 15.30,eigenlijk als middag-en avondmaal. Het was de eerste super lekkere maaltijd in Spanje. Voorts zaten alle pelgrims samen in de tuin van de auberge en was de sfeer top. s Avonds iets gaan drinken met de mannen, Jordi en zijn vrienden. Als afscheid kreeg hij van Pa en Jefke een zilverkleurige schelp. Hij wist niet waar hij het had. Er werd terug veel gegeten, gedronken en gelachen en pas om 23.00 naar bed. Zalige avond, leuk afscheid van Jordi en morgen terug lange stapdag. Het doet deugd om schonemensen te ontmoeten.
13/9. Comillar - Colombres. 29 km. Totaal 1761.6 km
Wanneer de eerste mensen in een kleine kamer opstaan om 6.00, tja dan is iedereen wakker. Om 7.00 op weg in het donker. Altijd uitkijkend voor de gele pijlen. Cantabrie was nu afgelopen en we kwamen terecht in Asturië. Het landschap was direct ook een stuk mooier. Zeer knappe stukken langs de kust, maar ook het binnenland kon ik best pruimen. Er waren terug meer hoogteverschillen wat de zichten ten goede kwam. Veel groen, veel bomen en struiken, weilanden en de pico's d'europe op de achtergrond. Heel mooi. Samen met Ilias, een 23 jarige Rus, en Julie lag het tempo ondanks de 500 m hoogte nog steeds hoog en met een gemiddelde snelheid van 5,3 km/u kwamen we vrij snel aan in Colombres. Een zeer grote ongezellige herberg met zeer veel bedden en veel te heet water. Weeral goed dat we hier als eersten arriveerden, zo hadden we de douches alleen voor ons 3. Nieuwsgierig dat ik ben vroeg ik tijdens het stappen de oren van het lijf van Ilias. Hoe, waarom, waar etc mensen in Rusland leven, op vakantie gaan, etc etc. Dat moet wel gezegd van de Norte. Het gezelschap is veel internationaler en dat maakt de uitwisseling enorm boeiend. Deze avond iets gaan drinken met Julie en de Canadese Aaron, een hele vriendelijke jongeman. We konden overal pas eten krijgen vanaf 20.00. Dat was toch wel te laat voor mij dus besloot om 20.15 te gaan slapen met een portie zoute nootjes. Ik had gedurende heel de dag echt al wel veel gegeten en was veel te moe om te wachten tot 20.45 of zo. Even afwegen en op dit moment was slapen beter. Hoe internationaler het gezelschap, hoe kleiner en boeiender de wereld.
12/9. Santillanna del mar - Comillar. 23,1 km. Totaal 1732,6 km
Met 2 in een kamer en lakens, kan al eens deugd doen. Ik realiseerde me deze nacht dat ik ondanks de vreselijke stapdag toch nog heel wat geluk had gisteren. Er waren er anderen die 42 km gedaan hadden. Tot 3 x toe werd ik nl aangesproken op een kruispunt door een Spanjaard die me de juiste of precies een andere weg aanwees, waardoor het totaal kwam op 35,5. Soit, voor iedereen is gisteren verleden tijd want dat dit een vreselijke dag was, daar was iedereen het over eens. Vandaag was het een heel stuk mooier. Eindelijk kleine Spaanse dorpjes met pittoreske gebouwen en mooie kerken. Het was wel heel de tijd op asfalt, met heel wat stijgen en dalen,maar het was landelijk met boerderijen en hier en daar de zee. De meeste pelgrims waren gisteren wel bezorgd want in Comillas waren er maar 20 bedden in de auberge pelegrinos en anders was het een duurder hotel of 15 km extra. Iedereen vertrok dan ook heel vroeg. Zelf had ik er geen stress voor. Ik vind altijd wel iets en met getrainde benen, zowel die van Julie als die van mij, lag ons tempo toch hoger. We startten dan ook pas om 7.30 en de eersten waren al weg om 6.45. Het tempo lag hoog en we passeerden vrijwel iedereen en kwamen als 8ste en 9de aan. Er werd een wachtrij gemaakt met de rugzakken en dan was het wachten tot 14.00 voor de check-in. Comillas is een erg mooi stadje. Na de incheck even boodschappen, rond stappen, iets drinken met de mannen en dan geloof het of niet .de toeristentrein. 2,50 euro om 20 minuten te zitten en toch de stad te zien. We zaten tussen de oude van dagen, maar het was het waard om even niet te bewegen. Eenmaal uit de trein beseften we pas hoe moe we waren. Zolang ik stap en in de routine blijf neemt de fysiek over en blijf je gewoon gaan. De benen zijn ondertussen sterk genoeg en voldoende getraind. Normaal kom je aan, douchen, wasje, even rusten, iets drinken, eten, slapen en weer vroeg op. Wanneer je echter een hele namiddag hebt om een stadje te verkennen voel je pas hoe moe je bent. Het lijkt of heel je lichaam dan zegt, stop het is genoeg geweest en dan kun je geen ene voet meer verzetten en wordt alles heel stijf. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven wanneer ik naar huis kom in oktober. s Avonds met iedereen samen gaan eten, het was de laatste avond van Laura. Een veel te toeristische plaats en dus het eten niet denderend. Maar soit. Op tijd op bed, want morgen weer vroeg op. Het lichaam onthoudt.
11/9 Santander - Santillanna del Mar. 35,5 km Totaal 1709,5 km
Alleen vertrekken wanneer het nog donker is blijft spannend. Daarom om 6.45 eerst even een koffie en een croissant in een café. Croissant was wel van gisteren denk ik. Vervolgens duurde het 6 km voor ik eindelijk de stad uit was en in totaal 17,5 km voor het stedelijk gebied een beetje voorbij leek te zijn. Saai, plat, druk, verkeer, alleen, gewoon kilometers trekken. Op een gegeven moment moest ik wel 100 m langs een spoorwegbrug. Verboden weliswaar, maar de gangbare weg voor alle pelgrims. De treinen passeren elke 20 minuten. Dus wachten op een trein en dan langs links naast de spoorweg. Ook al wist ik dat er niks kon gebeuren, was dit niet mijn ding. Dan was het exact 4 km ok, glooiend, landerijen en met de zee in de verte, alsook een eerste glimp van de pico's. Maar toen begon de miserie weer. Kilometers, kilometers op asfalt, langs drukke weken, rond een grote chemische site, het leek wel of ik 2 uur langs de A12 in Antwerpen liep, even mooi en even stil, genieten dus. Pfff. Na 30 km van die drukte eindelijk de weg af en even gaan liggen. Schoenen uit, sokken uit en benen naar boven in de schaduw. En dan, terug een weg, naar boven en beneden dit keer. Wel iets minder verkeer, maar sowieso saaaaaai en warm en onaangenaam. Pff. Absoluut 1 van de slechtste wandeldagen van de camino en dat met zeer warme temperaturen en een meer dan grote afstand. Yakkies. Wel zeer blij om aan te komen in een dit keer iets duurdere maar zeer comfortabele aubergue. Kamers met 2, tuin, zithoek..en voorts een super gezellig toeristisch Spaans stadje met veel eetgelegenheid. Toen ik daar aankwam was het wel een drukte van jewelste. Kei veel volk, vrachtwagens, helikopters. Was daar blijkbaar de tijdrit van de Vuelta aan de gang. Wist ik veel. De vrienden zaten me al op te wachten op een terrasje. Eerst aankomen, douchen, wasje en even op bed liggen, want 35,5km is niet niks. Het was even afwegen om te slapen of om gezellig een terrasje te doen. Keuze was rap gemaakt. Alle belevenissen van de stomme en verschrikkelijke dag kunnen delen met pelgrims die,dezelfde ervaring hadden geeft meer energie dan op bed te liggen. Met heel de troep pizza ipv menu pelerins. Ook gezellig. Een super zware saaie dag toch nog leuk geëindigd. Sommige dagen zijn gewoon niet goed, maar daar ga je heus niet van dood.
Lekker ontbijt en op tijd op stap met de Nederlanders en Jordi. En wat een prachtige kustweg. Kliffen, surfers, spectaculaire brandingen, mooie en weelderige rietsoorten, stranden. Meer dan de moeite om deze weg te nemen. Er gingen stukken over het strand, langs trapjes, en was vooral allemaal heel mooi. Het weer was nog bewolkt, dus zalig. Ondertussen had ik bericht gekregen van Luc en Ria, vrienden uit België dat ze op weg waren naar Portugal en momenteel in Baskenland, en of afspreken een optie was. Dat zag ik zeker wel zitten. Dat betekende dan een kortere etappe naar Santander en daar verder afspreken. Eerst moesten we een overzetboot nemen tussen Somo en Santander. Even pinxos gaan eten met de mannen, albergue zoeken en aan de kathedraal afspreken met Luc en Ria. Leuk weerzien met mensen uit België. Bijkletsen met een paar biertjes en vervolgens een leuke weg langs de kade via een lange dijk. Met zicht op het water, de wind, de zon en bootjes in het water leek het wel een gewone vakantiedag. Rondkuieren in de stad, terrasjes doen en babbelen. Dit was pas echte ontspanning. s Avonds, volgens onze normen toch want het was 18.00, zalig lekkere pinxos gaan eten met dit keer een fles lekkere wijn. Thanks voor de traktatie, de leuke namiddag en avond Luc en Rita. Morgen kan ik er weer tegenaan. Bijkletsen, babbelen, terrasje,.... t leven van een pelgrim hoeft niet altijd zwaar te zijn
Ik kon uitslapen, yes tot 7.00. Wat een luxe, ontbijt om 7.30. Cake en koffie en daarna een uurtje stappen voor 5 km naar de overzet. Om 9.00 was immers de eerste overzet vanuit Laredo die we moesten nemen om naar de overkant van het water verder te gaan. Een vrij saaie stapdag. Gewoon veel kilometers, weinig hoogteverschillen en zeer veel langs de weg. Al goed dat het perfect stapweer was en met een gemiddelde snelheid van 5,3km/u gingen we snel vooruit. We stapten met David, Julie, Jordi en Ton omdat het de laatste dag was van David en hij graag samen stapte. Tegen 14.30 kwamen we aan in Guemes, de plaats waar Jens vorig jaar een maand als vrijwilliger gewerkt heeft. Bij aankomst mochten we direct aanschuiven aan tafel en kregen linzensoep en sla. Leuke ontvangst, zeer casual en vriendelijk. Ik vertelde aan de man die ons de bedden wees dat ik de mama van Jens was. La grande, hij kende hem direct en liet me een foto zien. Ons gezelschap sliep in een grote dortoir en ik moest even wachten. Vervolgens kreeg ik een kamertje van 4 met douche en toilet. Wat connecties al niet doen. Ik was eerst nog alleen, dus genoot met volle teugen van de kamer alleen. Maar wat een magische plek. Ik moest Jens echt wel gelijk geven. Zo'n rust dat hiervan uit ging. Julie, Jordi en de Nederlanders gingen iets drinken in het dorp, maar zelf genoot ik van op een bankje te,zitten en gewoon te kunnen genieten. Alle was ging door een wasmachine, wat absoluut een must was na een paar dagen. Om 19.30 was het bijeenkomst in een gezamenlijke ruimte. Daar werd de visie van de alberge uitgelegd. Zeer mooi, maar te veel om uit te leggen. Wel betreft het een sociaal project waarbij ze geld storten aan humanitaire buitenlandse organisaties. Het eten was heel gezellig en lekker. En na het eten nog een mijmeringsmoment over de camino. Super avond. Ik zou heel veel quotes kunnen opschrijven na het betoog van de hospitaliere, allemaal waar en allemaal beleefd, maar toch is het vandaag de quote van bebe David, de 19 jarige Spanjaard die ons met een dag vertraging gaat verlaten, die me het meest geraakt heeft. Ï can't remember everything, but that's allright, because the memories who are really important are the memories in my hart.
8/9. Castro Iriades. - Laredo. 25,2 km. Totaal 1626 km
Wat een intense dag. En wat hou ik van intense dagen. Dagen waar je pas om 22.00 tijd hebt om aan je blog te beginnen terwijl je al op bent van 6.00 s morgens. Wel begonnen na een vreselijke nacht met snurkers in stereo. Om 6.45 was het nog echt donker bij de start. Om 7.15 verscheen de zon pas en tot die tijd stapte ik alleen met een koplampje. Dat had wel iets. Ik had alleen geen zin om verloren te lopen. Tegen 7.30 kwam ik Jordi tegen en eigenlijk liepen we heel de dag samen. Prachtige zonsopgang aan de oceaan en Julie vervoegde ons samen met Bill. Zij wilden een verkorte variante nemen. Deze was saai en lelijk. Het tweede stuk van deze weg haakten wij af, ging Julie verder en volgden wij de 8 km langere kustweg. Wauw, wat was ik blij met die keuze. Na een stevige klim het mooiste stukje natuur van de Norte tot dusver. Prachtige zichten op kliffen, eilandjes, de oceaan en vooral een hele kolonie gieren die op de kliffen verbleven. We klommen verder en hielden halt omdat de gieren tot 10 m boven onze hoofden cirkelden. We konden zelfs hun koppen van dichtbij bekijken. Onderweg boven op de kliffen kwamen we nog 3 wilde paarden en een ezel tegen. Op het hoogste punt voor Laredo stond een vlag. Mits we nog vroeg waren beslisten we om die kleine omweg er even bij te nemen. We lieten onze rugzakken beneden staan en het was klauteren tot boven. Maar wat zagen we daar op een 20 m afstand...een gierennest met 2 grote gieren die de vorm hadden van pinguïns en een kleine er tussenin. Ze verlieten hun plek en cirkelden rond. Adembenemend. Dat was ook het geval voor het zicht dat we hadden op de prachtige baai van Laredo. Dit was echt een magisch mooie plek en het was elke extra kilometer waard. Voorts was het zakken tot Laredo. Onderweg hadden de Catalaanse Jordi en ikzelf veel gesprekken over, hoe kan het anders, CAVA. Vlak naast zijn huis wordt cava zelfs gemaakt. Hij was erg aangenaam verrast dat er zoveel cava gedronken werd in België. Smaken, bereidingswijze, etc..alles rond cava ging over de tong. Cava vragen in dit deel van Spanje was gezien de Catalaanse kwetste not done'en daarenboven stond het nergens op de kaart. Om 14.30 arriveerden we aan la casa de Trinidad, een albergue van de kloosterzusters aan het klooster en naast de kerk. De zusters vroegen aan iedereen om iets klaar te maken voor het avondmaal zodat we dat samen konden delen. Zalig. Samen met Jordi en Ton gingen we de gezamenlijke boodschappen doen en gingen eerst nog even lunchen want hadden nog niet gegeten sinds 7.00. We bestelden een portie van 12 gemengde pinxos voor 10 euro en verwachtten ons aan een portie kleine hapjes. Niet dus, zeer grote, heerlijke belegde broodjes en daarenboven nog 6 kaaskroketten. Al goed dat Franz, de jongeman die altijd honger heeft en Hyosang ons kwamen vervoegen en mee konden eten. Maar wat verscheen daar ineens voor mijn neus een glas cava, stiekem besteld door Jordi. En ik liet het me smaken, mijn eerste glaasje van de camino. Daarna nog even naar het strand waar Jordi en David gingen zwemmen. Eenmaal in onze casa moeten we even koken, couscoussalade met olijven en groenten en dan snel haasten om naar de mis van 19.00 te gaan voor zegening van de pelgrims. Ik verstond er niks van, maar dat moet je gewoon mee doen. Daarna was er een heuse zangstonde met de zusters met gitaar en trom en alle pelgrims, liedjes als let
It be'en hallelujapasseerden het revue. Ondertussen vertelden alle pelgrims wie ze waren, vanwaar ze kwamen en wat het doel van hun camino was. Er waren wel heel wat aangrijpende verhalen. Om 20.45 konden we eindelijk al onze klaargemaakt gerechten gezamenlijk opeten en had ik echt een linde picknick gevoel. Top dag. De intensiteit van het leven is wat ik hier terug vindt en waar ik het ook een stuk voor doe.
7/9 Pubena - Castro Urdiales 17,2 km. Totaal 1600,2 km
De dagen worden korter. Dat is vooral s morgens goed te merken. Om uit Pubena te geraken eerst meer dan 100 trappen, in het donker. Pillamp van Julie aan en stijgen maar. Dat had wel iets. Boven aangekomen wachtte ons een prachtig zicht. De oceaan met opkomende zon, bootjes in het water, kliffen en een heerlijke platte ochtendwandeling van 5 km langs een aangenaam plat pad. Op dit stuk kwamen we een local tegen die ons van alles vertelde van de streek, zoals het feit dat de koeien vroeger melk gaven en daarna door de schuld van de fabriek alleen nog maar dienden voor vlees. Ook vertelde hij ons dat de camino van hier over de bergen ging vanwege een grote weg, maar dat er sinds een paar jaar een nieuwe autoweg was waardoor de oude weg korter was en weer begaanbaar voor pelgrims. Dat scheelde even 7 km. Zelf had ik precies liever over de bergen gegaan, want had dit verhaal ook in mijn gids gelezen, maar de anderen wilden de verkorting en mits het de volgende 2 dagen zwaar ging worden met meer dan 30 km was ik snel omgepraat. Deze weg was echter helemaal niet mooi en zeer saai, maar soit, daardoor waren we al zeer vroeg in Castro. De eerste Spaanse stad die me wel kon bekoren. Een prachtige kerk, zowel de buiten-als de binnenkant, een pittoreske vissershaven en leuke stranden. Hier zag ik het wel zitten om een namiddag uit te rusten. Aan de kerk wachtten we een uurtje op Hans, Simon en Jefke en gingen dan samen met Julie en Jordi 2 km verder naar de auberge. Ton en David waren ondertussen verder gestapt en hoefden dus morgen minder km af te leggen. Mits de gite nog niet open was gingen we ineens inkomen doen en aten we gezellig al wachtend samen. Om 15.00 checkten we in en de ontvangst was vreselijk. De hospita zette zelfs opzettelijk de stempel van Julia op een verkeerde plaats en ook de mijne .en de stempel is nu eenmaal een belangrijk item voor een pelgrim. Blijkbaar waren er ook maar 12 bedden en de 12 volgende pelgrims moesten naar een bijgebouw met matrassen op de grond of in tenten in de tuin. Dan besefte ik weer wat basic was. Snel uitpakken, wasje doen, bikini aan en direct naar het leuke strand. Zaaaaaalig in het zeewater zwemmen en een uurtje zonnen bij een geweldige temperatuur. Even een verwende pelgrim. Biertje met Simon, Jordi en een Canadees Aaron, en al snel kwam heel de troep aan gezwaaid. Echt een Spaans vakantiegevoel met 2 rustdagen. Pelgrimsmenu werd s avonds gegeten met weer een internationaal gezelschap, Nebo van Japan, Ulia van Rusland, De Nederlanders Simon, Hans en Jefke, Francaise Julie, Spanjaard Jordi en ik als Belgische. Veel gelachen en plezier gemaakt vandaag. Op tijd gaan slapen want, want morgen erg vroeg op.Een leuke brake tussen de vele stapdagen. Ontlading.
Wanneer je denkt uit te kunnen slapen tot 7.00 en om 4.45 2 fietsers vertrekken en om 6.30 een alarm afgaat zonder dat dit stop gezet wordt...dan sta je moe op. Al goed dat dit een korte etappe was. Eerst gingen Ton en ik langs het Guggenheim museum. Heel knap. Ook veel foto's genomen. Vervolgens met de metro naar Portugalese. Bleek zowel op het bureau de tourisme als uit de vele verhalen van de pelgrims, dat de 10 km uit Bilbao de lelijkste en gevaarlijkste van heel de Norte waren en we deze 10 km beter skipten. Dus na een kopje koffie de metro in tot Portugalese. Vandaar was het nog maar 11,8 km. Na gisteren deed dat wel deugd. We waren nog geen 2 km weg en daar hoorde ik mijn naam. Julie. Ze had me in de verte gezien en liep nu in sneltempo om ons in te halen. Zalig. Camino way zonder uur of tijd af te spreken. De weg was heel saai, helemaal niet mooi en alleen de laatste 3 km zagen we de zee terug. We kwamen als 3de,4de,5de aan de gite. Hier waren 40 bedden. Pelgrims zetten hun rugzak in een rij en wanneer de hopitaliero de alberge opent mogen de pelgrims in volgorde van aankomst, en dus van rugzak, naar binnen. Mits dit de enige plek was, was de alberge zeer snel vol. Toen Simon, David, Hans en Jefke aankwamen was er geen plaats meer. Net als voor de volgende 10 andere doorweekte pelgrims. We keken allen op internet om in de buurt nog iets te vinden, want na hun 26 km met klimmen zagen ze 6 km verder naar de volgende plek niet zitten. Dankzij de Spanjaard Jordi konden ze 1,5 km terug naar een hotelletje. Omdat het aantal pelgrims nu toch wel aangroeide in vergelijking met de vorige dagen en we wisten dat de alberge pelegrinos van de volgende etappe maar 17 bedden had, beslisten we om de volgende dag vroeg te vertrekken. Wij waren wel zeker om daar vroeg aan te komen, maar onze maten stopten meer en waren ook stuk trager. We zouden de volgende dag wel zien. Normaal gezien gingen we vanavond ook het stuk terug, maar door de aanhoudende regen beslisten we in eigen dorp te eten. Pelgrimsmenu met een Europees gezelschap. 2 Italianen, 2 Fransen, 1 Nederlander, 1 Belg, 1 Spanjaard en 2 Duitsen. Super toch. Full into the camino way off live.
6.00 wekker, weeral en nog moe. Vandaag zou het maar 20 km zijn, dus rustdag. Een paar pittige klimmetjes om te starten en direct in t zweet. Ik moest Julie al snel lossen, maar kwam Simon tegen waar ik een uurtje mee stapte. Het weer was erg wisselvallig, bewolkt, regenachtig, af en toe een bui en dus veel zuurstof in de lucht. Volledig binnen mijn comfortzone. Hoe langer ik stapte hoe minder moe ik werd en eindelijk had ik het gevoel dat mijn spieren terug sterker werden en de stijfheid eruit begon te gaan. Het werd al snel duidelijk dat ik niet zou stoppen in Levina zoals de rest want dan was het nog maar 12.00. Vermits de temperatuur vandaag zo goed was, mijn benen perfect en ik Bilbao met eigen ogen wilde zien, ondanks dat anderen zeiden dat dit een grote stad was en niet de moeite om te bezoeken, zei ik tijdens een koffiebrake om 10.30 toen het regende en we allen een schuilplaats zochten, dat ik toch verder ging naar Bilbao. Ton, een 71 jarige Nederlander wilde direct mee, alsook Arend een Zwitser. De rest ging naar Levina. Daar aangekomen om 12..00 was ik blij verder te kunnen gaan. Levina was ongezellig, er was niets te zien, een dorp aan een drukke straat, veel verkeer en je kon maar tegen 15.00 in de auberge. Dit betekende wel heel wat meer kilometers en vooral hoogteverschillen. Op een of andere manier had ik daar heel veel zin in. Waar ik het 2 dagen geleden nog niet zag zitten om een dag rust te nemen om zo de groep te verliezen, ging ik nu zelf een heel stuk verder. Het landschap was absoluut niet meer mooi te noemen. Saai, lelijk, maar daar maalde ik niet om. Niks mis met een dag geen mooie beelden, maar gewoon. En gewoon is ook gewoon goed. 4 km langs een drukke baan met treinen, vrachtwagens en vliegtuigen. Hier stopte de Zwitser Arend
Hij ging verder met het openbaar vervoer. Dan volgde een reuze klim, boven aangekomen in de regen en dan een hele lange afdaling naar de grote stad Bilbao. Maar wat een stapdag. Ton was bergop niet bij te houden. Wat een fysiek had die man. Uiteindelijk vandaag een record verbroken, 34,5 km met 920 m stijgen en 1010 m dalen en een gemiddelde snelheid van 4,7km/u . Ik vond dit zelf een enorme prestatie en het heeft me heel veel deugd gedaan. In Bilbao zelf hebben we nog een dik uur rond gelopen om de jeugdherberg te vinden en om 17 45 waren we eindelijk geïnstalleerd. Direct naar de bruisende stad, vol jonge studenten. Echt kei gezellig. Pinxos gaan eten in een barretje met de nodige biertjes om onze prestatie te vieren. Super dag. Het menselijke brein, en voor mij dan vooral het mijne, maakt soms rare kronkels''''
4/9 Markina - Xemein - Hernia. 24,8 km. Totaal. 1538,4 km
Heerlijk geslapen. T shirt aan, trui aan,silkliner en deken, want ik had het weliswaar ‘koud’. De vermoeidheid zal wel een rol gespeeld hebben. Om 6.00 sliep ik nog vast. Schemerdonker bij vertrek en vooral weer, jammer dat ik in herhaling val, hoogteverschillen. Stijgen, dalen, stijgen, dalen. De Norte is inderdaad niet te onderschatten. Nu al 8 dagen op rij met hoogteverschillen die kunnen tellen. Ipv soepeler te worden heb ik het gevoel meer te verstijven in mijn benen en liezen. Ik krijg het er ook niet meer uitgelopen, maar de stijfheid bleef constant aanwezig. Ik heb zo goed als heel de dag alleen gestapt. Het landschap deed eerder denken aan de Ardennen en dan in het bijzonder de wandelingen langs de Ourthe. Heel bosrijk en heuvelachtig met kleine riviertjes. Alleen zijn de heuvels hier een pakje hoger en zie je na anderhalve dag ineens een stukje zee verschijnen. Ik wist helemaal niet dat het binnenland langs de noordkust van Spanje zo heuvelachtig en hoog was. Ik had me wel verwacht aan hoogteverschillen op de klippen, maar zeker geen 5 km in het binnenland. De vergezichten waren dan weer adembenemend, alsook bossen vol naaldbomen, voor de helft ros vanwege de droogte denk ik. Je voelde zelfs een Ardennen-september frisheid. Zalig. In de jeugdherberg sliepen we met 5 stapelbedden en 1 raampje in een veel te kleine kamer. Wel op een gewassen onderlaken als grote pluspunt. Even rusten, inkopen doen en op zoek naar een optieker, want een bril met 1 oor werkte op mijn zenuwen. Ik was van plan gewoon een nieuwe bril te kopen, maar de optieker stelde voor mijn bril te repareren. Na een kwartiertje mocht ik terugkomen en de reparatie was gratis. Super lief. Net zoals de andere dagen gingen we om 18.00 eten met de andere pelgrims. Voor 9,50 euro een pelgrimsmenu en daarenboven super lekker. Waarschijnlijk had ik wel honger. Maar soit, het was gezellig en had gesmaakt. Leuke avond. ‘’’’ Mis thuis. Verzadigd? ‘’
3/9 Deba - Markina Xemein. 26 km. Totaal 1513,5 km
Eerste schooldag. Daar moest ik toch aan denken vandaag. Heel raar er niet bij te zijn die eerste dag. Veel tijd had ik niet om eraan te denken want na 2,5 km door de stad terwijl het donker was, immers opgestaan om 5.30 en vertrokken om 6.30, begon het klimmen. Ik wist op voorhand wat me te wachten stond, dus dat viel dan best mee. Heel de tijd naar boven, de bergen in, maar goed te doen. Soms steil maar nergens onoverkomelijk. Gewoon concentreren op de ademhaling. En wat een zichten kreeg ik in de plaats. Zwitserland of Oostenrijk met de zee op de achtergrond. Overal bossen van naaldbomen, valleien, hier en daar een huisje en veel bergen. Je waande je niet meer aan de kust. Op sommige stukken deed het me zelfs denken aan een septemberdag in de Ardennen. Lekker koel zelfs een beetje koud waar de zon niet kwam. Ik stapte na de eerste klim alleen want Julie was een stuk sneller. Ik was zelf goed wakker, maar het leek of mijn lichaam niet helemaal mee wilde. De geest, motivatie en energie was er wel, maar de botten zeurden en leken precies niet te beseffen dat ze al in wandelmodus waren. Ik had dit ‘ s morgens nog gezegd tegen Julie. Tussen de 2 grote klimmen, en vlak voor de grootste klim gebeurde het onvermijdelijke. Een gewoon simpel recht stuk, net als 6 weken geleden en daar ging ik de grond op. Ik had het gevoel dat de aanhechting tussen mijn been en heup, denk ter hoogte van mijn lies, gewoon blokkeerde of reageerde als een elastiek. Enfin, daar lag ik dan. Terug mijn rechterknie open. Even bekomen en terug vertrekken voor de klim. Ondertussen was mijn papier opgebruikt en zag ik bovenaan als een geluk Jeff, de 24 jarige zoon van Hans. Hij hielp me uit de nood en een vriendelijk Spaans koppel kwam af met desinfectie en verband. Pff. Het landschap bleef prachtig, maar ik wilde niet stoppen want had schrik om helemaal te verstijven. Mijn rechterpink was gezwollen, rechter schouder deed pijn, heupen stijf en knie die trok. Ik realiseerde me dat ik gewoon erg moe was en wilde de volgende dag een rustdag. Dat betekende echter afscheid van deze groep mensen. Het doet deugd en het geeft ook een gevoel van geborgenheid om dezelfde mensen te ontmoeten, soms op de wandeling, vaak om samen iets te eten en altijd in de gites. Weer eens terug opnieuw beginnen zag ik dan ook weer niet zitten. Omdat we nog even moesten wachten voor we de pelgrimsauberge binnen konden gingen we met heel de groep iets drinken. Iedereen was echt kei lief en Laura, verpleegster stelde voor m’n knie te verzorgen. Na de incheck, douche en wasje besliste ik gewoon heel de namiddag te gaan slapen en dat lukte. Om 18.00 gingen we eten en ondertussen waren we al met 15. Kei gezellig. Ik heb nu beslist om eerst te slapen en de eerste 7 km af te wachten. Of ik blijf in het klooster, rust daar en ben 1 dag achter, of ga mee door. Mezelf kennende zal het wel het laatste zijn, maar ik wacht toch nog even af. ‘’’ Luisteren naar je lichaam is moeilijk. De geest speelt ook een grote rol. ‘’’’
Ok, in de grote dortoirs staan mensen op om 5.00. Daar zal ik nog wat aan moeten wennen. Dat maakt dat Julie om 6.30 en ik om 6.45 al onderweg waren. Zalig 5 km rond Zarautz met zicht op de ook opkomende zon in de Oceaan. 5 km plat, stil, alleen, koel, heerlijk. In het volgende dorp namen Julie en Daniël ontbijt en kon ik me bij hen vervoegen. Er volgde een mooi en iets pittiger stuk meer in het binnenland. De kust lieten we rechts van ons liggen en de bergen kwamen dichterbij. Op een gegeven moment hadden we de keuze om ofwel de gele pijlen van de camino te volgen door de bergen, ofwel de kustweg via de GR. Wij kozen voor het laatste want dachten dat dit iets platter ging zijn. Niets is minder waar. Stijgen, dalen, eindeloos. Prachtige zichten op de kliffen, op het water, loslopend paarden, het leek de kust van Bretagne wel. Maar hoe zwaar. 700m klimmen en dalen op kleine paadjes over een afstand van maar 9 km. Dat was de afstand van de variante. Meer dan 3 uur. Dus het tempo lag erg laag. Julie was een heel stuk voor me en ik concentreerde me vooral op mijn ademhaling en stopte hier en daar om te genieten van het uitzicht. Zeer blij om om 14 00 al aan te komen. Een auberge des peregrinos, waar iedereen stelselmatig aankwam, voor 5 euro. Daar was dan ook alles mee gezegd. Een lange tel met het thuisfront en dan iets gaan drinken met Julie en andere pelgrims
Ondertussen was de was droog, want hier was eindelijk terug een wasmachine en droogkast. Zalig. Rusten op het bed en blog bijschrijven had ik wel even nodig om mijn rug en spieren te laten bekomen van de zwaardere etappe. Iets gaan eten s avonds en uiteindelijk waren we weer met 10. Gezellige avond, veel gelachen, de helft laten foppen door de kustweg geeft een gezellige samenhorigheid. Vroeg gaan slapen want morgen belooft zwaar te worden. Just Love The camino
1/9 San Sebastian - Zarautz. 21,5 km. Totaal 1464,9 km
Hoe slecht kan een nacht zijn. Onze kleine kamer lag een heel stuk onder de grond met een klein raampje bovenaan dat uitkwam op een druk kruispunt. Of stikken van de hitte en geen uitlaatgassen of lawaai van autos, of toch maar liever lucht maar heel de tijd lawaai. We kozen voor het laatste. Van slapen kwam dus sowieso niet veel. De eerste 2,5 km van de ochtend stapten we door San Sebastian en zagen wel een stuk of 50 zatte jongeren die net klaar waren met fuiven. 2 pelgrims was in hun toestand blijkbaar erg grappig. Voorts was het starten met een grote klim om uit de stad te geraken. Heel mooi eerste stuk langs de Oceaan, maar wel heel veel op en af. Daarenboven voelde ik me niet zo uitgerust of in vorm en ik liep een groot stuk alleen wat wel goed was. Om 11.00 eerste brake met tortilla en koffie. Daarna ging het heel wat beter en maakten we een leuke trek met Julie en David, een kei lieve Spaanse jongen van 19. Ik hou zo van dit weer en deze temperatuur. Niet te warm, 22 graden en met een heerlijke zeebries. Zarautz was de 3de stad aan de noordkust van Spanje en net als Irun of San Sebastian kon ook deze stad me niet bekoren. De stukken tussen de steden zijn wel prachtig, groen, landelijk. Blij dat we al om 13.00 aankwamen in de aubergue pelerino. We konden onze naam schrijven op een blad en ons achteraan in de tuin installeren tot 15.00. Er was een container met douches en we konden onze kleren al wassen. Over de hygiëne van dit alles zal ik niet schrijven. Daar heb ik onvoldoende woordenschat voor. Maar soit, ik was tenminste een beetje proper en mijn kleren een beetje gewassen. Om 15.00 konden we inchecken. Plastieken bedden, met 40 in een dortoir, allemaal niet erg, maar onvriendelijkheid, geen glimlach en een bruut antwoord, daar heb ik het veel lastiger mee. Ik begreep dat het einde seizoen was, maar dan nog. Soit, dat belette me niet om op mijn eentje een strandwandeling te maken, alles beter dan op het strand liggen. Bij terugkeer zag ik het Canadese koppel en de Nederlandse Simon. Ze gingen zwemmen en hielden om beurt alle waardevolle dingen bij. Dat moet je geen 2 keer zeggen. Zalig zwemmen en daarna zalig koud douchen op het strand. Liever daar een koude douche dan een warme in de albergue. Met de spierwitte voeten en buik in tegenstelling tot de bruine benen en armen was ik een echte pelgrim in bikini. Dwz geen zicht. Ik was met Julie afgesproken om 18.00 voor apero en daarna iets te eten. Ondertussen hadden we beiden al heel wat andere pelgrims ontmoet en werd het een maaltijd en apero met 11. Julie, ikzelf, David, 19 jaar en ik vind hem geweldig, zijn mama is zooooo bezorgd en maakt de lekkerste paella van de wereld, Laura, een Spaanse met wie ik een bijzondere mengeling praat die we beiden begrijpen, Daniel, de Ier, Louise en Isaac, het Canadese koppel waarvan de vrouw me heel hard doet denken aan Lieve,zus Jo, Dominique, een Francaise, en Simon, een gezellige Nederlander. Top avond. Internationaal gezelschap.. België, Nederland, Spanje, Frankrijk, Canada, Ierland. Maar allemaal ook gewoon mensen op de camino. Love it. Nieuwe groepen worden gevormd en oude groepen vormen een zoete herinnering.
31/8 Irun - San Sebastian. 24,1 km. Totaal 1442,4 km
Dit hou je niet voor mogelijk. Super heet in de kamer met 26, dus moeilijk slapen en om 4.30 ging de eerste wekker. Normaal???? Pff, heel tof met al die mensen die daardoor wakker werden. Om 5.00 stonden er 2 mensen op. Wie weet wat die gingen doen, het was Immers donker tot 7.00. Daarenboven hadden ze plastieken zakjes bij die heerlijkkraakten toen ze hun rugzak probeerden maken in stilte. Onuitgesproken regel bij pelgrims is GEEN plastieken zakken die kraken. Soit, terug een beetje indommelen want onze wekker stond om 6.30. Lap, om 6.00 Spaanse marsmuziek, alle lichten aan en om 6.05 de hospita die luidkeels zingend boven de marsmuziek uit, de kamers binnen kwam om ons te wekken. Mits het de eerste dag was voor praktisch iedereen, sprongen de meesten ijverig en vol energie en adrenaline uit bed. Na 61 dagen en 1400 km lag mijn tempo iets rustiger en mijn energiepeil, voor s morgens, heel wat lager. Tijdens het ontbijt kwam de hospita rond met een gelddoos voor de donativo met de boodschap dat het geld van gisteren diende voor het ontbijt van vandaag en het geld van vandaag voor het ontbijt van morgen. Ik vind dit een prachtig principe en gezien de verbondenheid tussen de pelgrims werkt dat ook. Voor 7.00 en nog steeds donker waren we al op pad. Het duurde wel 2 km voor we de stad uit waren. Maar wat een pracht. Klimmen, klimmen en nog eens klimmen, want we hadden beslist de hoogste weg te nemen over de heuveltoppen met zicht op zee. Maar hoe werden we beloond met een voortreffelijk uitzicht op de Atlantische Oceaan. Ik zag Irun en Hendaye langs 1 kant en de Oceaan langs de andere kant. Prachtig stappen over de hoge kliffen voor 10 km. Het zicht was echt adembenemend mooi. Zo hoog uitkijkend over de oceaan met allemaal kleine baaien en bootjes. Na dit wondermooie stuk was het terug dalen naar Lezo. Colaatje in een café want had suiker nodig, beetje vermoeid en dan klim nummer 2 langs de branding van de zee. Prachtig weeral, landschappen als postkaarten, maar een stenen trap recht naar boven met treden die iets te hoog en iets te lang waren. Ik telde er 333 en daarna bleef het stijgen en dalen. Zeer vermoeiend, want over 24 km hebben we 800 m gestegen en gedaald. De vermoeidheid begon toch terug parten te spelen en ondanks het prachtige landschap, dat me deed denken aan wandeling langs de kust van Bretagne, was ik maar al te blij om aan te komen in het mondaine San Sebastian. Daar zouden we samen met de andere pelgrims gaan slapen in de slaapzaal van de universiteit. Deze was juli en augustus open en ze hadden ons verteld dat deze 31ste augustus de laatste avond was. Dit was ook het verhaal dat de andere pelgrims gekregen hadden. Blijkbaar hadden ze reeds deze ochtend alles afgesloten om te kunnen poetsen voor de start van het schooljaar. Er was wel een jeugdherberg maar daarvoor moesten we 2 km terug en ook weer die berg op. Dat zagen we niet echt zitten. Daarenboven was ik erg moe, had honger en mijn rechtervoet zeurde. Daar stonden we dan. We beslisten om ons even te bezinnen op een bank voor de zee met een heleboel surfers in het water. Mijn interesse lag weliswaar eerder bij een slaapplaats vinden en iets te eten. Julie merkte 2 Spaanse pelgrims op met hetzelfde probleem die belden naar verschillende gites maar telkens botvierden. San Sebastian is immers heel toeristisch en daarenboven startte Het weekend. Wat was ik blij dat Julie Spaans sprak. Ik had daar anders schoon gestaan. Samen met de 2 mannen vertrokken we naar het bureau de tourisme, waar ook 2 Italiaanse en 1 Japanse pelgrim toekwamen met hetzelfde probleem. Ik hield me op de achtergrond en liet Julie samen met de Spanjaard alles regelen. Blijkbaar was er in de stad nog een jeugdherberg met 7 plaatsen, maar we moesten snel zijn. Eenmaal daar waren er nog maar 6 plaatsen en de Italianen vertrokken met de Japanner. Toen we eindelijk incheckten bleek er ondertussen via internet nog 2 plaatsen ingenomen. Maar wat waren die Spaanse pelgrims lief. Wij mochten hun plaatsen hebben en zij gingen wel op zoek naar een andere plek. Ik kreeg in het Spaans zelfs uitgelegd dat ik hen de volgende dag op een biertje ging trakteren. Dat begrepen ze zelfs. Onze kleine kamer moesten we delen met 2 andere mensen,maar we konden douchen, dit keer warm, eindelijk eten, boodschappen doen en een pint gaan drinken. Oef. Ook waren we blij om even niet met de andere pelgrims te zijn zodat we vroeg konden eten en vooral terug vroeg konden gaan slapen. Ï.p.v. stad of strand te bezoeken lagen we beiden om 17.30 op bed te rusten en blog te schrijven. Eten om 18.30 en om 20.00 slapen. Meer dan nodig. Maar wat een prachtige dag, weeral. Lichaam en geest hebben soms tijd nodig om zich aan te passen aan een nieuwe situatie.
30/8 Saint Pee sur Nivelle - Irun. 30,2 km. 1418.5 km
Slechte nacht, maar lang gerust. Het eerste stuk was prachtig. Tussen de bergen en tussen paarden die in het wild rondliepen. Ineens boven,..... De zee. Wauw, wat een prachtige ervaring weeral. Vlinders in de buik en snel snel snel een lange afdaling waar je de zee steeds dichter zag naderen, tot in het mondaine Asquin. Vanaf daar werden het kilometers vreten en bleef het stijgen en dalen, maar wat minder aangenaam was, vooral over asfalt. Blijven gaan was het moto. De zee kwam wel steeds dichterbij wat zeker en vast bevorderlijk was voor de adrenaline. Iets voorbij Hendaye was daar ineens de Spaanse grens.wow, plotsklaps een volgende periode. Het was als iets bekends achterlaten en in het onbekende stappen. Spannend. Nog 30 minuten langs een saaie weg om eindelijk aan de gite te komen was iets minder spannend, en na 30 km met heel veel hoogteverschillen waren we best wel moe. Vermits de gite pas opende om 16.00 gingen we eerst iets drinken. Na 5 minuten zaten we daar al met 5. Wij, een Ier, een Belg en een Canadees, allen vers van de pers, want morgen werd hun eerste dag. In de gite zelf besefte ik al snel dat de verwennerij van Frankrijk verleden tijd was. Met 26 in een kamer met 13 stapelbedden in een ronde gezet als in een oude kliniek, gelegen op een druk kruispunt waar de auto's precies binnen reden omdat de ramen open stonden vanwege de hitte. Daarenboven alleen koud water in de douches...maar het was donativo, dus dankbaar voor wat er was. Samen met Julie, de Ier en de Belg, tapa's gaan eten bij een lekker glaasje wijn, of 2 , en dan op tijd naar bed. Als er tenminste iets te slapen viel. Het nieuwe geeft altijd een adrenaline stoot, maar weerhoudt geen heimwee voor wat was.
29/8. Bidarray - Saint Pee sur Nivelle. 28,4 km. Totaal 1388,3 km
10 uur aan een stuk geslapen, wat een zaligheid was dat. Op deze manier was opstaan om 6.30 niet moeilijk. Heel goed in vorm. Fysiek, mentaal top, goede benen en vooral het gevoel van uitgerust te zijn. Dat was nodig ook, want de etappe was prachtig maar ook zeer pittig. 28 km, maar wel met 700 m stijgen en 800 m dalen, telkens over korte afstanden. Alleen de laatste 5 km begon ik dat te voelen. Een kwartiertje regen het tweede uur, maar voorts heel dreigend, bewolkt maar droog. Zalig. Maar hoe mooi blijft Baskenland met de kleine dorpjes tussen de bergen als een puzzel van 1000 stukjes. De normale route gaf een etappe naar Espelette van 16 km aan. Dag 2 12 km en dag 3 25 km. Wij namen een variante vandaag van 28 km en morgen ook 28 km, via de GR 8, een verkorting van een dag en kwamen alzo in de prachtige gite communal van Saint Pee sur Nivelle. Daar waren we maar met zn 2 en konden optimaal genieten van 2 aparte slaapkamers en 2 aparte badkamers voor 10 euro. Top. Gewoon hier gegeten en de rest mee voor morgen middag. Dat wordt de laatste dag Frankrijk. Wat in het begin lang en op sommige momenten onoverkomelijk leek, komt nu wel heel dichtbij. Ik heb zo genoten van Frankrijk en heb op 60 stapdagen ook zoveel gezien. Het is een prachtig land en ze hebben echt alles. Gestart in de Franse Ardennen, vervolgens de champagnestreek met Reims, Epernay, Troyes, vervolgens de Chablis, streek van Vezelay, de Morvan, Massif Centrale waar ik tegenaan liep, Bourbon Lancy de trein naar Le Puy en daar 700 km pracht en ontmoetingen, 3 dagen stilte in Baskenland vanaf Saint Jean pied, en dan vanaf morgen op camino del norte, hoofdstuk 3. Ik kijk er zo naar uit. Nog een keertje vroeg gaan slapen om 20.15, want dat blijft nog steeds nodig. Een prachtig intens hoofdstuk afsluiten en uitkijken naar het volgende. Top.
28/8 Saint Jean pied de port - Bidarray. 23,10 km. Totaal 1359,8 km
Niemand mocht zijn wekker zetten want de hospita zei dat de engelen ons zouden wekken. Om 6.15 hoorden we inderdaad een hoge vrouwenstem met Baskische liederen. Heel stemmig. De realiteit van 1 toilet voor 15 pelgrims was dan weer minder romantisch. Om 7.15 kwamen Jullie, Marceau en Jan naar onze gite. Samen een laatste foto en allen samen de laatste 100m want daar scheidden de wegen van de Frances en de Norte. Eerste afscheid van Marceau en Jan. Frederique en Janet stapten nog 100 m verder mee. Dit afscheid viel na 12 dagen toch wel zwaar. Blij dat ik samen met Julie kon verder gaan, want alleen achterblijven in Saint Jean pied de port was niet goed geweest. De overgang van periode 2 naar periode 3 was begonnen. Gezien de enorme hoeveelheid pelgrims die vertrokken naar de Frances, kon ik alleen maar tevreden zijn met de norte. We kwamen dan ook niemand tegen. Wel was de weg erg slecht aangegeven. Het was sinds 3 jaar blijkbaar een nieuwe weg, niet de gr 10 en ook niet helemaal langs de dorpen beneden. Zonder Google maps waren we er echter niet geraakt. Maar wat een prachtige etappe. De Pyreneeën mooi links van ons en wij over goed begaanbare wegen met de meest prachtige zichten op de bergen, op de weiden, op de dorpen en op de mooie huizen met hun uniform geschilderde roodbruine luiken. We hielden er zelfs met stijgen en dalen een stevige pas op na, met een gemiddelde van 5 km/u mag dat wel gezegd worden. Goed dat we zo door stapten en reeds tegen 13.00 aankwamen want s namiddags werd het bloedheet tot 35 graden en onweerachtig. Bovendien konden we ons al installeren in de gite. We bleven een hele poos binnen want buiten was het niet te doen. Een bakker was niet in de buurt, maar op 200 m was er wel een banketbakker open met Baskisch gebak. Hiervoor moesten we een kwartier steil naar beneden en dus ook terug steil naar boven. Mits we ineens een hele taart gekocht hadden voor een paar dagen, vonden we dat we al wel een groot stuk verdiend vanwege de bijkomende inspanning.. We maakten onszelf een heerlijke maaltijd met pasta, pesto, kaas, tomaat en achteraf kaas met brood en daarna nog eens taart. Meer dan voldaan en om 20.15 gaan slapen om terug beter uitgerust te zijn. Il yen a qui sarretent et il yen a qui ne sarretent jamais.. Quel est le meilleur cité Frederique.
