 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 17-09-2018 |
 17/9. Priesca - Vega de sariego. 27 km. Totaal 1874 km |
|
6.00 op en merken dat mijn GSM weer niet opgeladen was. Vlug een nieuw,stopcontact zoeken om nog een uurtje te kunnen laden, want zonder GSM is het toch moeilijk, contact thuis, blog, vliegtuigticket, Google maps voor de weg...Met de powerbank dan maar in de zijkant van de rugzak om verder op te laden. Wat was het fris deze ochtend bij vertrek. Een echter september ochtend. Het was zeker niet meer dan 10 graden en een prachtig zicht op optrekkende mist tussen de heuvels. Pa, Jeffke en ikzelf hadden een serieus tempo. Zelfs met behoorlijk stijgen en dalen haalden we vlot 5,4km/u gemiddeld en dit op een tijdspanne van 3 uur. Buiten het leuke gezelschap zal ik deze 2 mannen missen voor het trainingseffect. Het tempo lag een heel stuk hoger met hen erbij, maar dat is een goede voorbereiding voor de pico's. We kwamen hoe langer hoe meer in landelijk gebied en overal stonden appelbomen met kleine appeltjes waar ze cider van maken. Die wordt ontzettend veel gedronken in Asturië. De barman neemt het glas en houdt de fles cider een meter boven het glas. Vervolgens giet hij dat van die hoogte in het glas langs de zijkant zodat er zoveel mogelijk zuurstof en wat schuim ontstaat. Wanneer je dit uit drinkt herhaalt het zich en wordt er telkens op die manier ingeschonken. Er komt natuurlijk wel wat cider op de grond terecht. Liters en liters worden daarvan gedronken. Ik heb het een keer geproefd, maar het zegt me absoluut niets. Smaakt naar niks. Enfin,tegen 11.00 kwamen we aan de grote splitsing Oviedo, Gijon oftewel Primitivo, Norte. Hier scheidden onze wegen en was het afscheid nemen van mijn 2 maten, Pa en zijn zoon Jeff. Blij dat ik de mannen ontmoet heb, veel gelachen en t hart op de juiste plaats. Ook hen zal ik zeker nog terug zien. Dan was het weer alleen vertrekken. Dat heb ik nu al verschillende keren meegemaakt maar het blijft toch altijd een beetje raar. Veel tijd om hierbij stil te staan had ik niet, want het begon al snel te stijgen, stijgen, stijgen, en met een warme namiddagzon droop het zweet langs alle kanten. Na 27 km kwam ik aan in de gite in the middle off nowhere. De volgende plek was echter te ver, nog eens 11 erbij zag ik niet direct zitten. We waren maar met z'n 4 en er waren 3 kamers, dus kon ik in een aparte kamer slapen. Dat deed al eens deugd. Boodschappen gaan doen en een klaargemaakte sla eten in gezelschap van 3 andere pelgrims, een Duitser, een Peruaan en Polline een Francaise. Rustige avond. Vroeg gaan slapen. Wanneer een groep uiteen valt ben je weer even terug op jezelf geworpen. Altijd weer wennen.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
