 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 19-09-2018 |
 19/9. Oviedo - San Jan de Vilapenada. 31,3 km. Totaal 1935,2 km |
|
Start van de primitivo, yes!!!!! Al weg om 7.00. Nog donker, maar het was toch eerst 4 km door de stad lopen en tegen de tijd dat de bergen in zicht kwamen begon het lichter te worden. De frisse berglucht was een groot verschil met die van de stad. Ik stapte nog even samen met Polline en besloot dan mijn eigen tempo te nemen. Ze stapte een stuk trager en dan moet je altijd even inhouden, vooral bij het klimmen is dat lastig. Ieder zijn eigen tempo hé. De bergen, wat hou ik ervan. De oceaan was prachtig, mooie plaatjes, maar voor mij gaat er niets boven de bergen. Lange klimmen, pittige afdalingen. De tijd ging ontzettend snel vooruit. Tot 11.00 stapte ik in de mist, maar dan kwam de zon erdoor en dat zorgde voor een mooi schouwspel. Toch was er 1 groot minpunt dat me wel wat zorgen baarde. Mijn rechtervoet die me reeds van bij het vertrek op 1 juli af en toe parten speelde begon nu echt wel pijn te doen. Reeds een paar dagen voelde ik een spanning bovenop mijn voet en deze nacht werd ik er een paar keer van wakker. Stoppen, schoenen vaster. Stoppen, schoenen losser. Maar uiteindelijk niet meer te houden. .Even een foto van de voet naar het thuisfront,maar daar was nog niet veel op te zien. Even goed aansnoeren zodat de voet zo weinig mogelijk kon bewegen en verder stappen. Ondertussen was Polline me terug gepasseerd. Zij ging in Grado blijven want had al een paar dagen een gezwollen enkel. Grado was terug een grote stad, daar had ik absoluut geen zin in en ik had gelezen over een kleine gite, vrij hoog, die het pelgrimsleven naar waarde schatte, heel primitief, rustig en met een fantastisch uitzicht. Daar ging ik dus willens nillens naartoe. Eerst even inkopen doen om vanavond te eten in Grado, want hier was niks te vinden. Brood, tomaat en tonijn. Vervolgens naar de apotheek. Leg daar maar eens uit dat de bovenkant van je voet gezwollen is en je zalf wil wanneer ze geen Engels, Frans,Duits of Nederlands praten, maar alleen Spaans. Had ik gisteren toch van Thomas een handige app gekregen, sayhi waar je gewoon in t Nederlands kan spreken of schrijven en dan verschijnt ineens de geschreven en gesproken vertaling in het Spaans. Zo kwam ik dus aan Voltadol Forte. Vervolgens nog een pittige klim en na 31 km en 700m stijgen kwam ik aan in de gite. Er waren op dat moment alleen 2 oude vriendelijke Spanjaarden die alleen Spaans spraken. Toen ik ropa zei, de was' dus, kreeg ik gelijk een hele uitleg in t Spaans. Rap mijn appje erbij, zo konden we tenminste kennismaken. Toen ging de schoen uit. Auwie, dat was andere koek. Vuurrood, dik, kloppen. Dat kan ik nu echt wel missen in de bergen. Na douche en wasje dan maar op bed met zalf en voet naar boven in de hoop dat het morgen beter gaat. 2 uur later kwamen Zehra, Gunnar, Lisanne en Thomas aan. Gezellig rustig buiten zitten met een prachtig zicht op Gardo en de bergen. Even een fotootje doorsturen naar Jens, want ik had in het boek gezien dat hij hier ook was geweest en vooral vroeg gaan slapen want ik wilde mijn voet nu toch wel laten rusten en die bleef wel dik en rood. Het baarde me wel de nodige zorgen en het maakte me ook wat stiller. Niet denken aan verplicht moeten opgeven. Het zal wel beteren. Waar je jezelf het meeste tegenkomt, vind je jezelf ook het meeste terug. Voor mij zijn dat de bergen. Altijd.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
