 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 21-09-2018 |
 20/9. San Juan De Vilapenada - Bodenaya. 29,3 km. Totaal 1964,6 km |
|
Veel en lang geslapen. Dat was nodig. Om 6.00 direct mijn voet checken. Zag er nog goed uit. Tot ik opstond. Ik kon mijn 2 middelste rechtertenen niet bewegen, heel de bovenkant was opgezwollen. Tranen wegpinkend inpakken, schoenen zo strak mogelijk aanspannen en vertrekken om 7.00 met een pillamp als eerste. Ik had een slakkengangetje en echt iedereen passeerde me. Gedurende het eerste uur bolden de tranen uit mijn ogen en zag ik mijn droom oplossen als mist door de zon. Het was voetje per voetje en al snikkend even bellen naar Jo. Terug gaan naar het vorige grote dorp, dokter zoeken en rust was de raad. Maar het volgende dorp was even ver, dus ging ik 7 km verder up en down. Bij de apotheker kreeg ik ibuprofen, maar geen ontstekingsremmers want dat was op voorschrift van de dokter. Die waren blijkbaar ook niet in de buurt en ik kon wel een taxi nemen naar een ziekenhuis. Dat zag ik niet zo zitten. Ondertussen was Polline ook aangekomen en zij had wel ontstekingsremmers gekregen voor haar gezwollen enkel. Ibuprofen en een ontstekingsremmer dan maar en verder stappen naar de auberge, daar vanavond verder bekijken of ik een paar dagen zou rusten en eventueel Fisterre met de bus zou doen. De medicatie hielp wel en gedurende 2 uur kon ik iets sneller stappen met niet te veel pijn en kon ik mijn tenen bewegen. Ook Polline zat nog met haar gezwollen enkel, dus besloten we samen te stappen, rustig aan,maar zonder rustpauze, want bij stilstaan zouden de voet en enkel terug kunnen zwellen. Zo passeerden we traag maar gestaag iedereen terug en kwamen we aan in de meest fantastische auberge van de primitivo, met dank aan Jens voor de tip, na 29 km en 900 m stijgen. We werden super vriendelijk ontvangen, mochten zelfs onze was afgeven en kregen elk een ijszak voor enkel en voet. Na een heerlijke douche op bed met voet naar boven met ijszak, want na het uittrekken van de schoen zag die er niet uit. Zoals je kunt merken in de blog heb ik vandaag niet veel gezien van het landschap. Ik was praktisch uitsluitend bezig met mijn voet en met de bekommernis er te geraken. De auberge was als een echt huis waar de mensen alles delen. Gezamenlijke maaltijd om 20.00 van soep, een lekkere sla en een flan als dessert. De 2 hospitalieres waren echt super vriendelijk, aten samen met ons en waren heel betrokken. We zaten gezellig met z'n 12 aan tafel en bovendien waren het mensen die ik de voorbije dagen ook al ontmoet had. Hele leuke en echte pelgrimsavond. Een Nederlands meisje met een prachtige stem nam een gitaar die daar stond en verwende ons na het eten met een aangenaam mini-concertje. Het doet altijd deugd om dit soort auberges tegen te komen. Na het avondeten was mijn voet terug heel dik. Even medicatie en dan gaan slapen. Ik had me voorgenomen om toch verder te,stappen. 1 of 2 rustdagen zouden dit toch niet oplossen. Stap voor stap kom je er ook.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
