 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 12-09-2018 |
 12/9. Santillanna del mar - Comillar. 23,1 km. Totaal 1732,6 km |
|
Met 2 in een kamer en lakens, kan al eens deugd doen. Ik realiseerde me deze nacht dat ik ondanks de vreselijke stapdag toch nog heel wat geluk had gisteren. Er waren er anderen die 42 km gedaan hadden. Tot 3 x toe werd ik nl aangesproken op een kruispunt door een Spanjaard die me de juiste of precies een andere weg aanwees, waardoor het totaal kwam op 35,5. Soit, voor iedereen is gisteren verleden tijd want dat dit een vreselijke dag was, daar was iedereen het over eens. Vandaag was het een heel stuk mooier. Eindelijk kleine Spaanse dorpjes met pittoreske gebouwen en mooie kerken. Het was wel heel de tijd op asfalt, met heel wat stijgen en dalen,maar het was landelijk met boerderijen en hier en daar de zee. De meeste pelgrims waren gisteren wel bezorgd want in Comillas waren er maar 20 bedden in de auberge pelegrinos en anders was het een duurder hotel of 15 km extra. Iedereen vertrok dan ook heel vroeg. Zelf had ik er geen stress voor. Ik vind altijd wel iets en met getrainde benen, zowel die van Julie als die van mij, lag ons tempo toch hoger. We startten dan ook pas om 7.30 en de eersten waren al weg om 6.45. Het tempo lag hoog en we passeerden vrijwel iedereen en kwamen als 8ste en 9de aan. Er werd een wachtrij gemaakt met de rugzakken en dan was het wachten tot 14.00 voor de check-in. Comillas is een erg mooi stadje. Na de incheck even boodschappen, rond stappen, iets drinken met de mannen en dan
geloof het of niet
.de toeristentrein. 2,50 euro om 20 minuten te zitten en toch de stad te zien. We zaten tussen de oude van dagen, maar het was het waard om even niet te bewegen. Eenmaal uit de trein beseften we pas hoe moe we waren. Zolang ik stap en in de routine blijf neemt de fysiek over en blijf je gewoon gaan. De benen zijn ondertussen sterk genoeg en voldoende getraind. Normaal kom je aan, douchen, wasje, even rusten, iets drinken, eten, slapen en weer vroeg op. Wanneer je echter een hele namiddag hebt om een stadje te verkennen voel je pas hoe moe je bent. Het lijkt of heel je lichaam dan zegt, stop het is genoeg geweest en dan kun je geen ene voet meer verzetten en wordt alles heel stijf. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven wanneer ik naar huis kom in oktober. s Avonds met iedereen samen gaan eten, het was de laatste avond van Laura. Een veel te toeristische plaats en dus het eten niet denderend. Maar soit. Op tijd op bed, want morgen weer vroeg op. Het lichaam onthoudt.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
