In De Standaard van vandaag doet ene Guinevere Claeys haar best om weer maar eens geniepig naar Mgr Vangheluwe uit te halen. "Zoek de bisschop!" brengt geen nieuwsfeiten en is slechts een aanloop om de wens een mensenleven uit te gommen in stand te houden: "welke zinnige epiloog kan de banneling nog schrijven aan zijn leven? Vierenzeventig wordt hij straks. Dat wordt nog reppen met die rozenkransen. Als hij het zelf al een witwaspoging waard zou vinden. De winter wordt koud voor de monseigneur. Die van zijn leven ook."
Zit schrijfster van dit artikel misschien te wachten op de dood van Roger Vangheluwe? En hoor ik in die woorden niet de mogelijkheid dat de man misschien wel op een dag over de streep getrokken wordt, het leed niet meer aankan en tot zelfdoding zal overgaan? Bekommernis om het lot van Mgr kan ik er zeker niet in vinden.
We zijn nu bijna 6 maanden na het ontslag van Roger Vangheluwe als 25ste bisschop van Brugge. Hij werd volkomen ten onrechte voor de commissie Adriaenssens gebracht. Het ging immers niet om een pastorale, maar om een familiale relatie. Zowel voor het kerkelijk als voor het burgerlijk recht waren de feiten verjaard en kon hij vrijuit gaan. Hij werd niet ontslagen, maar bood zelf zijn ontslag aan. In een onnodige(?) persconferentie trad Mgr Leonard naar voor als de baas over zijn collega-bisschop. Ten onrechte. En weer eens onterecht, want zonder gezag, wil de aartsbisschop Mgr Vangheluwe bannen uit elke publieke liturgische viering.
Aangeklaagd voor verjaarde feiten, publiek vernederd en tot verpersoonlijking gemaakt van alle misbruik in de Kerk... Maar Roger Vangheluwe kreeg geen enkele verdediging. Gelukkig was er de abt van Westvleteren die het zijn "evangelische plicht" vond om "een mens in nood" onderdak te verlenen. Voor zo lang Vlaanderen het toestond. Want de jacht op een mens was geopend.
Het Vlaanderen dat ik de voorbije maanden gehoord en gelezen heb is om bang van te zijn en de kerk die dit toegelaten heeft is om me voor te schamen. Ik heb weer de vertrokken gezichten gezien van de krijsende massa toen Dutroux de trappen opgeleid werd en de inquisitie zie ik elke dag dichter voor de deur staan. Velen in Vlaanderen veroordelen Mgr Vangheluwe echter niet maar suggereren toch dat hij pas in het buitenland tot rust zal kunnen komen. Ik hoor ze spreken over het risico dat de bisschop herkend zal worden door een op wraak beluste tegenstander en gevaar zal lopen. Die mogelijkheid bestaat natuurlijk. Maar daar komt jouw en mijn verantwoordelijkheid kijken. Wij, de mensen die goede herinneringen hebben aan en geïnspireerd werden door de bisschop, moeten hem en elkaar steunen en beschermen. Hem naar het buitenland laten vertrekken betekent niet de moed hebben om je nek uit te steken voor een medemens. Het betekent een mens aan zijn lot overlaten om jezelf uit de wind te houden. Is de Barmhartige Samaritaan vandaag van parabel tot illusie verworden misschien?
Als historica heb ik geleerd verder te kijken dan de feiten; naar verbanden te zoeken en naar het waarom te vragen.
Hoe kan ik aan misbruik/machtsmisbruik denken in een periode van de pas verworven seksuele vrijheid? Hoe kan het dat een kind een benadering dat het niet zelf wenst toelaat in een periode waar gezag totaal in vraag gesteld werd? Hoe zoekt een priester zijn genot bij een kind in een periode dat de celibaatsverplichting het hot item binnen de kerk was en een vriendin/vriend hebben helemaal geen uitzondering? Al deze vragen zijn niet te beantwoorden door naar een individueel falen te verwijzen. Een mens is geen eiland!
Waarom wordt Mgr Vangheluwe aangeklaagd in de lente van 2010; nadat de fouten een generatie terug gestopt waren; nadat het betalen van het geld al van vorig jaar gestopt was? Waarom nu en niet veel vroeger of pas na zijn emeritaat? Waarom krijgt de commissie Adriaenssens plots in 2010 zoveel klachten binnen terwijl de commissie al jaren voordien bestond? Ik weet het niet. En ik durf het niet aan te vermoeden dat de inquisitie niet meer aan de deur maar binnen in huis zou staan.
Maar ik weet wel dat ik mezelf mede-schuldig acht dat hier of daar iets van dit alles kon gebeuren; schuldig door te zwijgen. In 1970 leverde ik een licentiaatsverhandeling in over de veralgemening van het verplicht priestercelibaat in de Middeleeuwen. In de rand van dit onderzoek vond ik heel wat materiaal dat sprak over de moeilijkheid dat kerk en samenleving heeft om verantwoord met seksualiteit om te gaan. Materiaal dat verder ging dan de Middeleeuwen en ook op de laatste decennia van de 20ste eeuw van toepassing was. Ik had de Middeleeuwen kunnen verlaten en mijn onderzoek verder zetten. Ik had ten laatste in 1972 met een document kunnen komen dat via seminarie of bisdom priesters had kunnen bereiken en misschien kunnen behoeden voor falen.
Ik heb geen idee of mijn studie echt verschil zou gemaakt hebben. En "indien" is geen werkmethode voor een historica. Maar het is een feit dat ik heb gezwegen. Het verleden is onveranderbaar. De echte zin van geschiedschrijving is elke dag opnieuw kiezen voor morgen.
Eerst moest Mgr Vangheluwe tot zwijgen gebracht worden; Daarna was de zo rechtschapen aartsbisschop tegen IVF Tegen homoseksualiteit En nu is aids een soort rechtvaardigheid...
Mgr Leonard, iedereen heeft recht op vrije meningsuiting; ook u. Maar u schijnt geen weet te hebben van een God van liefde, Van een God voor wie een mensenleven uniek en onvervangbaar is. Jammer voor u. Want ik gunde zelfs u die God. Maar indien er een mens in Vlaanderen is die dit jaar de kerk al schade toegebracht heeft dan is u dat wel.
Ik ken geen wraakgevoelens; ook niet tegenover u. Ik gun u het leven en hoop dat u nog in de spiegel kan kijken. Maar dankbaar, neen, dat ben ik u niet!
Alles opgeven voor een vriend Me zelf laten beschimpen en laten doodzwijgen Het is niet voldoende Zijn leven en gelukkig-zijn durven toevertrouwen Aan Gods dragende handen En ook mijn leven over te geven Slechts dan kan ik zeggen "verbonden in de Heer"!
Ondanks alles wat je ontnomen werd gaf je me deze woorden mee. Alles uit handen geven en vertrouwen ten einde toe.
Ik kan je pijn niet wegnemen; moet aanvaarden dat dit je overkomt. Maar ik blijf geloven in een God die jouw leven niet verloren zal laten gaan. Ik blijf hopen dat je voor Hem uniek en onvervangbaar bent.
Dat kruis aan die kale muur wordt nu wel heel absoluut en puur existentieel. Vraag je niet af of ik de uitdaging aanneem. Je kent het antwoord. Jij zal nooit weg zijn!
"In Hem is ons leven; Hij is ons leven" Deze woorden hoorde ik vader abt zeggen in de KRO kloosterserie over Westvleteren.
Deze woorden schokten mij.
Zijn deze woorden een belofte? Spreken ze van een vertrouwvol geloof in Gods dragende hand? Ik hoor ze zeker als een oproep om het aan te durven niet alles door mijn hand ook naar mijn hand te willen zetten. Er is een nieuw referentiepunt, een nieuwe basis.
Gisteren was ik in de abdijkerk van Westvleteren. Aan die kale muur het kruisbeeld. "In Hem is ons leven" : ook het lijden tot we niets meer over hebben dan het naakte "ik" tegenover Christus zelf? Is jouw en mijn leed van vandaag dan ook met Christus verbonden? En hoeven we het echt niet alleen te dragen?
"Richt uw ogen op Jezus" is de bisschopsleuze van Mgr Vangheluwe. Maar Jezus hangt aan het kruis! Met Hem meegaan betekent een dag niets anders meer in handen hebben dan dat kruis.
Lieve Moeder Maria, blijf ook vandaag onder ons kruis staan en richt onze ogen op Uw Zoon en op de belofte van de verrijzenis die zin zal geven waar we vandaag duisternis zien.
Er worden ons zoveel verhalen verteld over de gruwel van de folterwerktuigen van de Middeleeuwen. Maar waren het slechts die maar die vandaag gehanteerd werden! Vandaag hebben we anonieme berichten, verdachtmakingen zonder aanklacht en suggestieve vragen waarop elk verweer afketst. Woorden om iemands leven te verwoesten. Ik vraag me af wie en waarom vandaag iemand telkens opnieuw bezig is om door al die berichten het leven van Mgr Vangheluwe tot een hel te maken. Een gewond dier dat op de straatstenen ligt kan je in Vlaanderen niet ongestraft nog een trap na geven. Met een mens mag je dat blijkbaar wel doen.
Ik weet niet wat er in het verleden van Mgr Vangheluwe gebeurd is. Maar om het even welke fouten hij begaan heeft, hij heeft ook zoveel goed gedaan. Hij heeft mensen opgebeurd, blij gemaakt, inspiratie en zingeving gebracht. Ik weiger om al dat goede te vergeten en zal er over blijven getuigen. Hij is een goed bisschop geweest. Misschien is hij zelfs juist doordat hij besef had dat mensen fouten maken zo goed geweest! Zijn berouw en bekering beginnen immers niet op 23 april. Hij kan mensen uit zijn omgeving schade gedaan hebben. Maar de Kerk had er geen last van; ze wist het gewoon niet. De schade voor de Kerk komt niet van hem. Hij heeft de kranten niet volgeschreven! Of het nu paus, aartsbisschop of het volk is die hem uit publieke liturgische vieringen wil weghouden, zijn roeping komt van God zelf. "Sacerdos in aeternum": die waarheid zal overeind blijven. Waar hij in vrede is met zijn Schepper zal hij altijd de stille bries van God bij de mensen brengen.
Eind april noemde de abt van Westvleteren het zijn "evangelische plicht om een mens in nood onderdak te verlenen". Ik zelf zie het gewoon al als een teken van eerlijke medemenselijkheid om een medemens de kans tot "leven" te bieden. Want elk van ons kan, door omstandigheden of door eigen schuld, in een situatie terecht komen dat er alleen nog duisternis en wanhoop rest. Een mens in zijn duisternis nabij blijven - is het geen kans, geen uitdaging? Het is zeker een kwestie van dankbaarheid en erkenning, van de wil tot dieper leven. Dus: zet open jullie deuren!
Twee weken is het nu geleden dat Mgr Vangheluwe de abdij van Westvleteren heeft verlaten. Hij die in februari bij zijn jubileum nog zei dat hij nooit zou kunnen een abdij binnen gaan, dat hij de mensen zou blijven nodig hebben en onder het volk zou moeten blijven, hem werd zelfs de gedragenheid van de abdij niet gegund door Vlaanderen.
Ik kan me niet indenken hoe eenzaam deze man zich vandaag moet voelen. Alles waar je je leven aan gewijd hebt wordt je afgenomen en je eigen mensen proberen dat leven uit te gommen. Ik bewonder hem om elke dag dat hij de moed heeft om verder te leven.
Ik vraag me af of hij zelf de tekst geschreven heeft die voorgelezen is bij zijn vertrek uit Westvleteren. "In het verborgene"! Het klinkt als het janken van een gekwetst dier dat zich terugtrekt in zijn hol. En hopelijk is het hier niet om er te sterven.
Monseigneur, u zult nooit weg zijn voor wie verder kijkt dan een kerkelijk ambt. Niemand van ons kan uw verdriet wegnemen. Maar sommigen zijn wel bereid om u in de ogen te kijken en u menselijk nabij te blijven ondanks dat verdriet. Soms kan "een groet van" heel oprecht zijn en ook uit Roeselare komen. Soms staat een deur niet toevallig open, maar juist uit dankbaarheid en ter uwer verwelkoming.
Ik vond net nog een tekstje wat ik een tijdje terug schreef over "bouwen" Bouwen kan een huis bouwen zijn; een ruine tot een thuis maken. Bouwen kan ook bouwen aan een leven zijn; op een dag gelukkig zijn ondanks alles wat je werd afgenomen. Bouw aan je leven, mijn vriend! Mijn grote wens is dat jij die dag van gelukkig zijn mag kennen!
Bouwen is vertrouwen Geloven dat de afbraak niet het einde zal zijn Bouwen is mensen ont-moeten Samen geloven in een droom Bouwen reikt over de dood heen Vertrouwend op de dragende hand van de Heer
Ik schrok me een ongeluk toen ik hoorde dat Mgr De Kesel begon over de mogelijkheid niet-celibataire priesters een kans te geven. Zelf hoorde ik reeds van voor 1965 "celibaatsverplichting is een wet, maar geen evangelische wet, "slechts" een kerkelijke". Nadien kreeg ik meer en meer met deze problematiek te maken. Uiteindelijk maakte ik aan de KU Leuven een thesis "De vrouw en het huwelijk in de celibaatspolemieken uit de Gregoriaanse hervormingsperiode". De vraagstelling hieromtrent was dus dan toch niet over en uit!
Indien de kerkleiding hier verder op doorgaat zal het zeker mijn aandacht krijgen. Voorlopig geef ik enkel een bedenking mee die bij mij slechts met het ouder worden gegroeid is: Misschien waren wij in onze twintiger jaren toch niet zomaar de tegendraadse relschoppers. Wij, de eerste generatie tieners die over de mogelijkheid van contraceptie beschikten, zijn juist wij niet gedwongen geweest om nieuwe maar daarom niet minder verantwoordelijke normen en waarden te ontwikkelen voor onze omgang met seksualiteit? En had ons zoeken ook iets te maken met onze vragen omtrent de celibaatsverplichting?
Hopelijk zullen we in alle commentaren ook duidelijk horen dat hierbij niet de waarde van het celibaat zelf in twijfel getrokken wordt, maar dat het gaat over de absolute verplichting ervan en ook dat dit enkel geldt voor de seculiere geestelijken en niet voor de kloosterlingen die bewust voor het celibaat en het leven in een gemeenschap kiezen.
Wat jammer dat ik gisteren geen camera bij me had om de scene te filmen die zich aan mijn bureau afspeelde. Ik had ze wel graag aan Mgr Vangheluwe laten zien en horen. Mijn vrienden, "mijn jongens" waren op bezoek voor de Druivenfeesten van Hoeilaart. Mama, papa en de drie kindjes; een meisje van 7, een van 4 en een jongetje van bijna 1 jaar. Ze zijn mijn lieve knuffelpoesjes; mijn lieve adoptief-kleinkinderen; de waardige nakomelingen van een man die me, nu vier jaar geleden, niet alleen een huis kwam bouwen, maar die me ook zoveel vriendschap en menselijkheid leerde. Telkens wanneer ze op bezoek komen ontdekken de kindjes wel nieuwe foto's waar elk van hen op staat, als herinnering aan een prettige dag samen. Ook gisteren was mijn fotomuur weer aangepast voor hun herinneringsontdekkingstocht. Papa keek met ons mee. En toen vond hij een foto die hij niet herkende: "wie is die man met de bril?". Het was een foto van Mgr Vangheluwe die ik bij die van zijn familie gehangen had. Ik zei: "de bisschop van Brugge". Papa vroeg: "de bisschop die...?". Maar er kwam geen oordeel of zelfs geen twijfelende of afgewende blik bij hem op toen ik zijn vraag bevestigend beantwoordde. Het was best ok voor hem. Ik geef eerlijk toe dat het een soort test was. Hoe zouden deze mensen reageren? Deze mensen voor wie een vriend onvoorwaardelijk is en altijd welgekomen; in goede en kwade dagen? Deze mensen die verantwoordelijk in het leven staan. Deze papa die ik bij de doop van zijn jongste dochter zo persoonlijk de doopbeloften spontaan hoorde verwoorden. Deze man die ik als geen ander leven-na-de-dood heb hoorde beleven bij de geboorte van zijn zoontje. Deze kleine scene had ik graag aan Mgr Vangheluwe getoond om hem te zeggen: zoveel kan in orde komen waar mensen elkaar nabij zijn, waar mensen oprecht en open met elkaar omgaan. Zij hebben geen rechtspraak nodig. Neen, zij weten wat graag zien is. En het was toch dat, Mgr, wat u de mensen wou zeggen "dat God van hen houdt". Mensen als "mijn jongens" zouden hem wel laten voelen dat er hoop is op de dag dat hij zich gelukkig kan voelen in het gezelschap van vrienden. Het is ook omdat ik deze mensen tot mijn vrienden mag rekenen dat ik zelf durf blijven hopen dat die gelukkige dag er komt. Soms zal iemand (teveel kranten gelezen) wel zeggen dat ik naief ben met mijn hoop. Maar ik moet wel. Want wat zou ik aanmoeten met een God die een man het leven laat en tegelijk zou toelaten dat dat leven door Vlaanderen en de Kerk zou uitgegomd worden? En neen, ik heb die God niet zelf bedacht. Ik geloof in Hem en blijf op Hem hopen. Ik moet dit wel doen want Hij heeft zich aan mij vertoond in de eerlijke en diepe vriendschap van deze mensen. Vriendschap heeft niets te maken met status, kennis of geld. Vriendschap is absoluut en gratuit. Vriendschap maakt ook een plaats voor u. Dat mocht ik gisteren ervaren.
Eind jaren 60, mijn studententijd, was het in om Rabindranath Tagore te citeren:
"Geef me de kracht om te veranderen wat kan veranderd worden. Geef me het geduld om te aanvaarden wat niet veranderd kan worden. En geef me de wijsheid om het onderscheid te maken tussen beide."
Maar hoe romantisch was onze Tagore toen! Met een vorming door een combinatie van Annunciaten, Jezuieten , Militaire School en Europese school waren we enorm bevoorrechtte kinderen. Eigenlijk lazen we niet verder dan het willen veranderen. De wereld lag voor ons open. We spraken met M.L. King: "I have a dream" en waren bereid om met Che Guevara alles in te zetten om die droom voor de wereld waar te maken. Wie van ons had toen kunnen denken aan een dag dat dingen niet veranderd kunnen worden? Dat "met de rug tegen de muur staan" zwak uitgedrukt kan zijn; dat er misschien zelfs geen muur over blijft om tegen aan te leunen?
En toch lees ik vandaag diezelfde Tagore opnieuw. Ik ben nu aan de tweede regel toe. Ik moet aanvaarden dat ik dingen niet in de hand heb en dat mijn vechten tegen de kwaadheid, zelfs in ons eigen Vlaanderen, misschien alleen een nieuw gevecht ontwikkelt, nieuwe slachtoffers maakt en de gevallene niet redt. Ik moet de feitelijkheden aanvaarden, maar ik weiger het met geduld te doen! Ik zal het aanvaarden omdat ik niet wil leven met haat en wraak, in een wereld waarin een mensenleven "een zaak" geworden is. Mijn aanvaarding is slechts de trouw aan wat mij tot mezelf maakt, die droom van menselijkheid en vriendschap, de grootste rijkdom die ik me kan indenken. Mijn aanvaarding zegt slechts dat ik ook voor jou durf te blijven dromen van een leven met warme vriendschap om je heen.
Vandaag heeft mijn droom alle romantiek verloren en toch grijpt hij meer dan ooit mijn leven aan. Soms zie ik aan die kale muur dat kruisbeeld hangen en al die mensen verstild maar zo betrokken er om heen. In die gemeenschap voel ik de belofte dat het allemaal niet zinloos is en dat "in Hem is ons leven" mij laat leven. Soms krijg ik een mail van een andere overlevende of kijk in de ogen van een mens met wie ik voor dezelfde rijkdom kies. Momenten die me overeind houden.
Vergeet jouw droom niet! Ik kan je niet beloven hoe onze weg zal verlopen. Ik kan je zeker niet zeggen wanneer wij zullen aankomen op de plek waar we het bevrijdend contract zullen tekenen. Maar ik vraag je: luister naar ons fluisteren, kijk naar onze stappen en probeer te geloven in die handen die ook jou, verder zullen meedragen...
Roger Vangheluwe is priester en zal dat altijd blijven ook al heeft hij geen enkel ambt, geen titel, geen wijding nodig om hoop te zijn en Gods liefde bij de mensen tastbaar te maken. Deze man is een heel grote meneer. Deze mens een toekomst te mogen geven en hem tot steun te mogen zijn moest een eer zijn. Waar zijn zijn vrienden van vroeger? Welke kerk was het ook weer die over vergeving spreekt?
Ik schaam me over Vlaanderen. Ik schaam me over de kerk. Een mens een leven geven, graag zien en vergeven!
Prof. J.M. De Smet, u liet me in de periode 1968-1970 een eindverhandeling maken over de invoering van het verplicht priestercelibaat en dit op gepubliceerde teksten.
Ik werkte met polemieken waarin voor- en tegenstanders elkaar met dezelfde Bijbelteksten om de oren sloegen. Maar voor u was een idee even relevant voor de geschiedenis als een acte over feiten.
De polemieken waarmee ik mijn diploma haalde waren voor u waardevol onderzoek.
Maar vandaag hoorde ik van een man die ik al zoveel jaren ken met rede, motivatie en menselijk gevoel, dat ik nu geen gepubliceerde documenten mag onderzoeken op hun inhoud, op de evolutie in het denken. Vandaag hoorde ik dat ik daarmee een leugen jaren lang zou onderhouden; dat dit geschiedenisvervalsing zou zijn en dat de waarheid toch aan het licht zou komen.
Hij noemde me een academicus en stelde me tegenover het volk.
Maar eigenlijk beschouw ik het als een eretitel, een verworvenheid die ik aan u te danken heb.
Vergeving is voor mij: de spiegel waarin een mens de glimlach ziet die ik weer op zijn gelaat gewekt heb. Vergeving is de zachte bries van God doorheen mijn woorden en in mijn koesterende armen. Vergeving is jouw vertrouwen op God om je armen te openen, je kwetsbaar te maken
Vandaag in de 7dedag enerzijds een gesprek met Prof. Rik Torfs en anderzijds een discussie tussen de advocaat van kardinaal Danneels en de hoofdredacteur van De Standaard.
Weer maar eens ging het over de zogenaamde Danneels-tapes, over misbruik in de Kerk en over mogelijke doofpotoperaties.
Wat er allemaal feitelijk, juridisch en journalistiek correct was in die uitzending weet ik niet en eigenlijk lig ik er niet wakker van.
Maar, Vlaanderen, christelijk of niet, met wat zijn jullie nu al meer dan vier maanden echt bezig??? Vooral: wie willen jullie nu helpen met alle beschuldigingen?
Wat er ook gebeurd is, vandaag, in een nabij of in een ver verleden, en wie ergens-ooit fouten gemaakt heeft, dat is een onherstelbaar(!) verleden. Niemand en niets kan dat ongedaan maken.
Het onherstelbare van het gebeuren aanvaarden noem ik geen doofpot, maar het mogelijk begin om verder te leven voor beide partijen.
Het kan geen nieuw begin zijn, voor geen van de partijen. Want beiden hebben daarvoor al te veel geleden. Beiden zullen krassen in de ziel overhouden. Het slachtoffer om alles wat het ontnomen is; de dader die, in het besef van de fouten, misschien al jaren wanhopig zijn best doet om beter te doen dan hij ooit zonder die fouten zou gedaan hebben. Vergeving zegt niet dat er niets fout gebeurd is, maar wel dat ik je de hand reik om elk ons leven verder te leven.
Wraak is een gevoel wat ik niet ken en waar ik niet in geloof.
Ontneem me de mens die me het meest dierbaar is. Ik zal er onder lijden en mijn leven gebroken weten. Maar de dader beschuldigen, hem en zijn vrienden bekladden, dat geeft me niet het leven van mijn vriend terug.
Wanneer ik de dader in de media en/of voor een rechtbank beschuldig blijf ik maar aan het verlies denken. Mijn vriend zal me ontnomen blijven, ondanks de bestraffing. En ik zal mezelf ook niet in de spiegel kunnen zien omdat ik zal beseffen dat ik een ander mens, hoe schuldig ook, ook zijn leven gebroken heb.
Wraak maakt mezelf tot dader en laat mijn verlies even zwaar blijven.
Wraak heelt geen wonden, maar verwondt nog meer.
Is het doofpot om de zondaar niet met zijn zonden te vereenzelvigen en me te herinneren dat hij nog meer is dan dat?
Beschuldiging en bestraffing ontneemt me ook de positieve herinneringen die ook een mens met fouten in me nagelaten heeft.
Beschuldiging en bestraffing ontneemt me de herinnering aan het leven van mijn vriend en doet me enkel nog in zijn dode ogen kijken.
Vandaag reed ik meer dan 350km alleen om in de Sint Sixtusabdij van Westvleteren de Vespers bij te wonen. Wat bezielt me, vraag je je af, om meer dan 3u in een snikhete auto te gaan aanschuiven daarvoor?
Jaren geleden, toen het bier er nog kon gekocht worden louter door in de rij te gaan aanschuiven ging ik regelmatig naar Westvleteren. Maar ik was er niet weg te krijgen. Uren liep ik voor de abdij de weg op en neer te drentelen. Naar muren te kijken. Me lopen af te vragen wat daar gebeurde. Ongenietbaar voor mijn gezelschap dat maar niets begreep van mijn bedachtzaamheid. En hoe moet je iemand uitleggen dat er daar iets is wat je trekt indien je zelf geen weet hebt van waar je naar op zoek bent? De laatste maanden is de naam van de abdij wel herhaaldelijk genoemd sinds Mgr Vangheluwe er woont. Maar dat is een totaal ander verhaal.
Internet was mijn eerste gelegenheid om meer te weten te komen over de abdij. Ik las er dat je als buitenstaander de kerkdiensten kon bijwonen. Maar kon je dat ook als vrouw? En ja, het bleek te kunnen! Dus, dolblij dat een vriend me een paar maanden terug uitnodigde om er naartoe te gaan na een tocht door de Westhoek. Indrukwekkend! Een zeer sobere kerk, sobere gezangen, stiltes. Dit was geen gebedsdienst die het moet hebben van pracht en praal, geen goed geensceneerd toneel. Hier gebeurde iets wat over de kern van mijn leven ging. Bij dat eerste bezoek kocht ik er de Paas-cd die de monikken uitgebracht hadden. Gezangen die in je ziel krassen; woorden die zo sober zijn dat je niet anders kan dan er mee verder leven. Daarna vond ik op het internet ook de video uit de KRO-kloosterserie van Leo Fijen. Met de lieve gastenbroeder, broeder Godfried, met de brouwmeester, broeder Benedict en natuurlijk met vader abt, Manu Van Hecke. Deze broeder Manu, een filosoof van vorming, die alles had om het te maken, maar die nu zoveel indruk maakt met zijn diepe menselijkheid,. Niet alleen op mij. Lees er maar eens over in het webblog van Leo Fijen zelf. Terwijl ik vroeger, zeker in mijn rebelse jaren, nogal eens durfde te denken dat een klooster iets was voor "brave zielen" ontdekte ik dat hier echte mensen leefden en zo intens leefden dat ik er alleen maar kan naar opkijken. Waar zij mee bezig zijn, ja dat is het waar ik naar op zoek was. De kern van mijn leven, de hoop op zingeving, de moed om het gegeven leven te leven. Deze mensen leven als een referentiepunt, als een baken voor alle keren dat ik iets "moet", voor alle keren waar mijn leven een verplichting en niet het geschenk is. Daarom was mijn grote wens om er opnieuw naartoe te gaan, nu alleen. Alleen omdat de belangrijkste keuzes die ik maak eerst alleen genomen worden vooraleer ze gedeeld worden. En het voelde vandaag ook als "thuiskomen". Hier mocht ik mezelf zijn in een gemeenschap van mensen die blijkbaar over dezelfde vragen dubben als ikzelf en jubelen om dezelfde vreugden.
Wat moet ik met deze ervaring? Ik moet er iets mee omdat ik het niet naast me kan neerleggen. Omdat ik er iets mee mag doen; omdat ik mag leven. Nog even laten bezinken eerst.
En voor wie nu nog met de vraag zit, ja, ik heb in de kerk Mgr Vangheluwe aanwezig gezien. Ik was blij om hem daar levend te zien, ondanks alles wat Vlaanderen over hem heeft laten gebeuren. Maar mijn vraag blijft aan jou, aan jou en aan jou: lees nu eens je hart in plaats van de kranten en zet je deur open voor Roger Vangheluwe. Geef hem de kans om opnieuw tussen zijn West-Vlaamse mensen de boodschap door te geven van een God die van ons mensen houdt. Indien je hem die kans niet gunt reageer je je maar af op mijn blog. Indien je hem die kans wel gunt stuur je maar je adres met de melding dat hij daar nog steeds welkom is naar de Sint Sixtusabdij in Westvleteren..
Toen we vorige maandag, precies vier maanden na de persconferentie over het ontslag, het eerste bericht kregen dat Mgr Vangheluwe als boeteling had meegestapt in de Boeteprocessie in Veurne sprong ik zo wat een gat in de lucht van vreugde. Voor mij zei dit bericht dat Mgr Vangheluwe blijkbaar voldoende "leven" en voldoende moed gehad had om zich onder het volk te mengen (hoe anoniem ook) en het risico op herkenning aan te durven.
Maar slechts een paar uur heeft dit nieuws stand gehouden. Nieuwe berichten volgden en evolueerden van "we weten van niets", over "we moeten discreet blijven", naar ontkenning.
Of het bericht nu correct was of niet dat weet ik niet. Ik wil hier alleen maar zeggen dat ik ontgoocheld ben in de commentaren er op. Blijkbaar zagen mensen er vooral het "boete doen" in en niet zozeer de moed. Blijkbaar hadden zij ook elk hun mening over de noodzaak tot en de zin van het boete doen. Mensen die noch betrokkenen, noch rechtsbevoegden waren staken hun oordeel tussen iets wat toch louter een zaak is tussen zondaar en Schepper. En dat is voor mij zo moeilijk om te begrijpen.
Mgr De Kesel, de 26ste bisschop van Brugge en nog maar enkele weken in functie, heeft wel al een verhaal verteld dat me erg is bijgebleven. Hij vertelde hoe hij langs een gevangenis liep waar gestraften van zeer zware feiten opgesloten zaten. Maar bij elk bezoekuur zag hij mensen staan aanschuiven om bij een gedetineerde op bezoek te gaan. Om het even wat hun misdaad ook was, blijkbaar waren er mensen voor wie zij nog steeds meetelden, mensen die van hen hielden en moeite voor hen deden. Mgr De Kesel, wil u dat verhaal nog een keer vertellen? Als de aanzet tot een prachtige boodschap van liefde? Als een hoop op een toekomst waar "gaarne zien" het belangrijkste is?
