Ik kan natuurlijk mij baserend op diverse bronnen een afschuwelijk artikel schrijven over de 'dodenvelden' van de Koerden. Tienduizenden Koerden verdwenen in de negentiger jaren. Maar dit keer baseer ik mij op een artikel van Mustafa Akiyol, iemand die in zijn colums meestal de AK-partij verdedigt.
Hij geeft toe dat er minstens 17.500 Koerden zijn vermoord door de JITEM, een geheime inlichtingendienst van de gendarmerie. Maar hoewel alle pers openlijk schrijft over de JITEM ontkent men (leger, gendarmerie en regering) dat deze dienst bestond.
Stukken van de gebeentes worden nu teruggevonden in de 'putten van de petroleummaatschappij Botas'. De rest ligt elders.De verantwoordelijke generaal weigerde toendertijd te verschijnen voor de parlementaire onderzoekscommissie en het dossier werd begraven. Vandaag zit hij in de gevangenis in het kader van het Ergenekon dossier, iets waarover ik bij mijn achtergronden website wil schrijven.
Iedere week in Istanbul zijn er de moeders van de hoofdzakelijk Koerden - wiens zoon, vader of dochter werd vermoord en zij betogen om duidelijkheid te verschaffen over hun broers, zusters of vaders. Nog steeds worden zij beschouwd als terroristen!!!
Maar wat is er gebeurd met de Koerden? Is dit staatsterrorisme. Voor mij heel duidelijk. Als oud gewetensbezwaarde kan ik er nog inkomen dat men de PKK beschouwt als een terroristische organisatie. Maar wordt het niet de hoogste tijd dat onze journalisten en ze doen hun werk goed ook eens praten over staatsterrorisme???
Als dat niet gebeurt, en ik verwacht het niet, doen onze journalisten hetzelfde als met de economische crisis, de waarheid verdoezelen.
Het is niet zo makkelijk om de economische crisis uit te leggen. Je kan je ervan afmaken zoals een Geert Wilders (weglopen uit het parlement) of je kan de populistische toer opgaan.
Maar het is belangrijk naar de kern te gaan. De fundamentele vraag ligt dan natuurlijk of het kapitalisme als systeem niet het beste van de systemen is.
Eerst en vooral, een socialistische staat bestaat niet!!! Zowel de Sowjet-Unie als vele van de satelietstaten waren staten waar de overheid voor het grootste deel de economie controleerde, maar op een bureaucratische en weinig democratische manier. Dat was ook hun interne zwakte en daarom zijn ze ook tenonder gegaan. Nochtans was de Sowjetunie niet getroffen door de crisis van 1929 (de grote depressie) omwille van dit systeem.
Vandaag ligt het anders. Het 'speelgebied' van het kapitalisme is uitgebreid. Noch de vroegere Sowjet-Unie, noch de vroegere satelietstaten betaan niet meer, zij zijn autonome staten geworden. De Chinese volksrepubliek heeft zich voor een groot deel geïntegreerd in de kapitalistische wereldeconomie en de meeste 'vazalstaten' staan onder controle van Europa of de VS.
De oorzaken van de crisis
Hoe komt het dat een kapitalistisch systeem in crisis raakt? Eigenlijk is dit het makkelijkste punt van de marxistische crisistheorie. Een kapitalist produceert los van de andere kapitalist. Op dat vlak is er niet de minste regulering. En het kapitaal gaat telkens in de richting van die sectoren of landen waar het meeste te verdienen valt.
Laat ons veronderstellen dat in land x of sector y de meeste winst te rapen valt. Kapitaal is mobiel en je zal zien dat in land x of sector y enorm veel kapitaal toestroomt. Maar dit heeft een globaal effect op de winstvoet (de verhouding tussen geïnvesteerd kapitaal en de meerwaarde <winst> die hieruit voortkomt). Door de concurrentie zal de winst dalen. En omdat kapitaal telkens toestroomt naar die sectoren of landen waar de hoogste winstvoet te halen valt, grijpt een proces plaats dat marxisten beschrijven als 'de tendentiële daling van de gemiddelde winstvoet'. Dit is inherent aan de competitie of concurrentie.
Maar men beschouwt zelfs in een totale liberale maatschappij de staat als instrumentvan het kapitaal. Ondanks het feit dat wij verkiezingen kennen, is en blijft de staat een instrument in handen van het kapitaal iets wat maar al te dikwijls vergeten wordt.
De verhouding tussen investering en lonen van enorm belang voor de winstvoet van de kapitalisten wordt niet op de vrije markt geregeld want hier speelt de staat dikwijls een heel belangrijke rol.
In de hooggeïndustrialisteerde samenleving die wij kennen, is het loon immers een gesocialiseerd loon. Het vormt de basis van ons sociaal systeem. Net zoals de werknemer betaalt ook de werkgever een deel van het bruto-loon dat bestemd is voor de sociale zekerheid. Een bruto loon voor de werknemer is niet hetzelfde als het bruto loon voor de werkgever. En net zoals de werknemer stelt dat hij/zij teweinig netto in de pocket krijgt, reclameert de werkgever over het sociaal loon (dat is het bruto loon vermeerdert met de werkgeverslasten).
De werkgever betaalt deze 'lasten' niet zomaar. Zij maakten deel uit van historische beslissingen om een systeem van sociale zekerheid op te stellen. Daarom is die patronale bijdrage dikwijls een deel van onze inlevering, een typisch voorbeeld daarvan zijn de verloren indexsprongen na de devaluatie van de Belgische Frank. Zij zitten in het deel van de patronale bijdrage, hoewel het louter de werknemers zijn die hiervan de (koopkracht)gevolgen dragen!!!
Dus als gesproken wordt over de vermindering van de loonkost gaat het de patroons vooral over het aanvullend stuk dat zij op de bruto-lonen moeten betalen.
De staat heeft hier gevolg gegeven aan de vraag van de werkgevers. De werkelijke bruto loonkost is met ettelijke miljarden euros (!!!) gekrompen voor het patronaat. Niet voor de werknemers!!!
Maar doordat de staat min-ontvangsten heeft op het vlak van sociale zekerheid (want die worden immers verdeeld over werkgevers en werknemers en de staat zelf) komen er gaten in ons sociale zekerheidsnet.
Maar hierdoor vermindert de werkelijke loonkost voor het patronaat. En dit is één van de (op het eerste zicht weinig belangrijke) maatregelen die de winstvoet opkrikken, want de patroons krijgen hierdoor een hogere winstvoet. Voor de maatregelen op het vlak van sociale zekerheid laat men natuurlijk de werknemers en sociaal gerechtigden opdraaien!!!
Tegelijk heeft de staat massaal geprivatiseerd. Gouden eieren werden overgelaten aan de private sector. Maar ook in lokale besturen werden diensten afgeschaft (de stad Gent had vroeger een eigen energiebedrijf voor elektriciteit, gas en water), in andere openbare besturen besteedde men steeds meer diensten uit (kookdiensten, onderhoudsdiensten, ...). Door ook deze markten in te palmen steeg weerom de winstvoet. Want vóór iedere privatisering was er een sanering. De 'sociale kosten' voor deze saneringen werden telkens door de overheid (lees de gewone burger) gedragen en het afgeslankte bedrijf kwam in handen van de private sector. Weerom verhoging van de winstvoet!!!
Combinatie van stijging van de winstvoet en groei van het kapitalisme
Marx had dus geen gelijk op het eerste zicht. Want de winstvoet steeg en alle marxistische economen voorspelden een geleidelijke daling van deze winstvoet. Maar wat gebeurde met deze winsten. In zoverre deze winsten terug geïnvesteerd worden in de reële economie grijpt een accumaulatie van kapitaal plaats. Maar om bedrijven over te nemen is er geld nodig. Dit geld kwam van de aandeelhouders die eigenlijk maar één zaak wilden, dat hun geld zoveel mogelijk nieuw geld opbracht.
De macht van de aandeelhouders in de reële economie is groot. Winsten volstonden niet meer, het moesten superwinsten zijn. En door de vrijmaking van de financiële markten vloeide het geld naar de sectoren met superwinsten.
Het grote probleem was echter dat aandelen dan wel in prijs stegen, maar niet overeenkwamen met de reële winsten. Er werd dus een 'fictieve' economie opgebouwd. Zolang het aandeel in de winst niet wordt opgenomen bestaat het (fictief) en kan het zelfs stijgen en verhandeld worden. Want in dit geval komt het voort uit de reële economie zonder die reële economie te belasten.
Financiële crisis
Wat gebeurt er echter als die 'financiële economie' een eigen leven gaat leiden. Sinds de tachtiger jaren zijn alle controlemechanismen afgeschaft en blijft het geld stromen naar die sectoren die het meeste winst opbrengen.
Een voorbeeld maakt dit duidelijk: Vandaag kost 1 kg maïs 20 cent maar ik verwacht dat volgend jaar door een slechte oogst de prijs gaat groeien naar 50 cent. Ik neem een optie op 1,000 ton mais voor 30 cent en verkoop die opties door voor meer geld (bv 40 cent). Die opties worden verder doorverkocht maar ... er is nog geen kilo maïs geproduceerd. Is er een goede oogst dan verlies ik natuurlijk maar in het andere geval rijf ik mijn winst binnen.
Een tweede voorbeeld maakt dit duidelijk. Door de verlaging van de lonen maar de stijging van de huurprijzen en de woningen, leenden maatschappijen tot 125% van de waarde van een woning in de VS. De prijzen zouden immers stijgen dus er waren veel leners die aan lage tarieven van start gingen, daarna zou het stijgen maar de prijs van hun woningen zou ook stijgen, dus geen probleem. Maar vele van deze kopers hadden gewoon niet de middelen om die woning aan te kopen. Het werd zelfs niet gecontroleerd, zo'n geloof had men in de markt. Die kredieten werden dan weer doorverkocht aan andere maatschappijen die (om aandeelhouders te zoeken) aan de activa-kant de woningen inschreven tegen hun waarde (zodat het leek op een betrouwbare maatschappij) maar die dat blijkt nu nooit konden afbetaald worden.
En dan komen we terug op de reële economie. De aandeelhouders wilden natuurlijk maximale winsten (wat ze nog steeds willen) en die kregen ze ook. Zolang het kapitaal fictief bleef (enkel de intresten werden opgestreken) lukte het nog, maar eens men dat kapitaal wou verwerkelijken bleek het om een niet realistische optie te gaan. Want voor de reële economie waren er geen kopers genoeg om de producten van het bedrijf te kopen!!!
Overproductiecrisis
Men zit in een klassieke overproductiecrisis van het kapitalisme. Dat blijkt overduidelijk want overal schroeft men de productiecapaciteit terug !!! Dit leidt natuurlijk tot werkloosheid en afgenomen koopkracht waardoor de recessie nog sterker wordt.
Het probleem is tegengesteld tot wat Marx zei geen tendentiële daling van de gemiddelde winstvoet want die nam toe de voorbije jaren maar een effectieve ineenstorting van de economie. De accumulatie van kapitaal greep plaats op de financiële gokmarkten zonder dat de werkelijke waarde van producten en diensten nog werd geaccumuleerd. Maar dit is eigen aan het kapitalisme. Zolang het kapitalisme bestaat zal dit blijven gebeuren:
Is deze crisis erg?
Het antwoord is JA. Het speculatieve kapitaal is enorm en vertegenwoordigt vandaag geen werkelijke waarde meer. Geen enkele overheid weet om hoeveel geld het gaat en daarom dempt men de financiële putten zonder te weten hoelang het dempen nog duurt. Maar tegelijk gaat men ervan uit dat deze crisis kan opgelost worden door het 'financieel probleem' op te lossen en tegelijk de financiële markten terug geloofwaardig te maken door de slechte kredieten over te nemen. Natuurlijk is dit een slechte politiek want al die investeringen komen op de staatsbegrotingen die overal in het rood gaan. Eigenlijk doet men niet min of meer dan de grote aandeelhouders (tendele) schadeloos te stellen, terwijl men de bevolking de kosten van deze operatie laat betalen.
Verschillende (zowel burgerlijke als socialische economen) voorspellen dat de slechte kredieten nog veel verder gaan. Maar net zoals in het verleden luistert men niet!!!
Raken wij nog uit de crisis ?
De oplossing van deze crisis bestaat erin de reële economie terug in overeenstemming te brengen met de huidige economie. Het grote probleem is dat hiervoor geen geld is. Dit zit bij de grote speculanten en zij wensen niet over de brug te komen. De liberale visie is heel eenvoudig, een impuls in de economie en daarna weer business as usual. Het is de politiek die momenteel door de meeste landen van de EU wordt gevoerd. Maar tegelijk is het de meest nefaste economische politiek die men kan voeren, want deze gaat ervan uit dat het probleem wel uitgezweet en betaald wordt door de loon- en weddetrekkenden en sociale gerechtigden. Maar door de toekenning van massale kredieten om de financiële crisis op te lossen, vergeten zij dat zij weer een nieuwe boom aan het scheppen zijn van financieel krediet, die op termijn weer zal openbarsten.
Echte sociaal-democraten zien het enigzins anders. Zij wensen via massale investeringen in de economie de crisis op te lossen. Maar ook al krijgt een patroon goedkoop krediet, als hij niet verwacht zijn zakencijfer op te drijven, dan zal hij dat niet doen. Bovendien is het bedrag dat sociaal democraten vandaag wensen te investeren heel beperkt tegenover de Keynesiaanse politiek die én een perspectief wou geven om uit de crisis te raken maar er tegelijk voor zorgde dat de kosten niet alleen door de werknemers moesten gedragen worden. Zelfs de investeringen van Obama in de VS economie zijn maar een schijntje vergeleken bij de vooroorlogse politiek van Roosevelt. En de investeringen hier zijn maar een schijntje vergeleken bij de VS-politiek.
De Groenen willen een new deal maar ook hun suggesties en voorstellen die (terecht) mede iets moeten doen aan de klimaatcrisis kaderen volledig binnen het systeem. Deze politiek zal hun misschien dichter brengen bij sommige sociaal democraten maar biedt evenmin een antwoord op de huidige crisis. Om iets te doen aan de klimaatcrisis zijn immers immense budgetten nodig en die wil geen regering verschaffen. Bovendien stellen de Groenen niet openlijk dat deze budgetten door en onder controle van de nationale overheid moeten gebeuren. Dat is immers de enige garantie dat er werkelijk een andere politiek wordt gevoerd.
Het meest absurde zijn nog de voorstellen van extreem-rechts. Zij durven eigenlijk niet naar buiten komen met hun voorstellen en scharen zich gelijk achter Wilders die het parlement uitliep.
Hoe reageren onze werknemers en sociaal gerechtigden
De doorsnee burger gelooft allang niet meer aan de geloofwaarigheid van ons parlement en onze regering. Dat ligt in eerste instantie aan onze regering en onze parlementairen. Door hun spel versterken zij de tendens om op extreem rechts te stemmen. Niet akkoord, dus we lopen weg. De doorsnee burger ziet dit liever dan een compromis dat niets inhoudt.
Het is bewezen dat de leden van de vakbonden sociaal economisch progressief zijn, maar conservatief inzake morele problemen (bv. homoproblematiek). Dat is een belangrijke reden dat zij zich niet aangesproken voelen door klein links.
In tegenstelling tot Frankrijk waar de NPA (Nieuwe anti-kapitalistische Partij) erin is geslaagd om én links revolutionaire werknemers én een deel van de brede anti-opportunistische linkerzijde te verenigen (enkel lutte ouvriere de andere trotskistische partij goed voor 2 tot 3 procent van de stemmen haakte af), zit klein links hier nog te navelstaren. Heel erg triest. En een ramp voor onze arbeidersbeweging.
Wat willen onze werknemers ?
Als oud en uitgesloten syndicalist bij de stad Sint-Niklaas weet ik heel goed wat onze werknemers willen. Neen, ze staan niet te trappelen voor de socialische revolutie, maar ze willen hun rechten behouden. Zij zijn heel erg bezorgd over hun pensioenrechten. Zij willen respect voor hun job én zij willen een vaste benoeming. Zij willen terug delegees die voor hen opkomen, zij willen heel terecht syndicale verkiezingen.
En zo zal het wel overal zijn. Werknemers willen dat in plaats van voor de banken eindelijk eens geld voor hen wordt vrijgemaakt.
Welke oplossing komt er ?
Ik verwacht geen positief resultaat voor de werknemers, teveel patroons en politici geloven in de vrije markt. Ik verwacht dat wij deze crisis zullen moeten uitzweten. Het kapitalisme zal zich (tijdelijk) herstellen en daarna is het gedaan. Nu al toont het kapitalisme zijn verval. Maar het dringt nog te weinig door!!!
De toekomst
Dit betekent niet bij de pakken blijven zitten. Ik herinner me nog steeds de slogan van een coöperative in Portugal in 1975: 'custa mois, sempre foi'. Dit betekent 'ook al gaat het moeilijk we hebben hoop.'
Dikwijls spreekt men over de psychologie van werknemers om een eind te maken aan de crisis door meer uit te geven. De dag dat werknemers zullen beseffen dat zij hun lot in eigen hand kunnen nemen, zal een dag van opstand en revolte worden en die dag wordt onze dag.
Misschien is het een droom, maar dan is het toch een mooie. Een droom die wij met jullie willen delen !!!!
Na het weekend gaat de temperatuur klimmen. Officieel gaan we voor het eerst een stuk over de twintig graden. De maand maart was nat en winderig. Er waren wel zonnige dagen, maar in tegenstelling tot de voorbije maanden, de slechtste maand tot nu toe.
Gisterenavond brak een stormachtig onweer uit. Bliksem en donder, elektriciteit weg en daarna een zak stroompje, juist voldoende om de ijskast gaande te houden. Deze morgen bleek alles weer te werken behalve de telefoon.
Zondag gemeenteraadsverkiezingen. Volgens Konda, een heel betrouwbaar peilingsbureau dat in 2007 bijna dezelfde cijfers hadden voorspeld als de officiële verkiezingsuitslag, zal de AK-partij weer de grote winnaar worden. Reden is het gebrek aan alternatief door de oppositiepartijen. Enfin, we zullen zien.
Door het slechte weer ben ik een beetje verkouden. Geen koorts maar eetlust weg en snotteren. Hoop dat ik er snel door ben.
Intussen gezien dat Nederland de pensioenleeftijd gaat optrekken tot 67 jaar. Ook voor België worden zware besparingen in het vooruitzicht gesteld. Je zou denken dat politici uiteindelijk eens beginnen begrijpen dat het kapitalisme steeds leidt tot crisissen, maar neen hoor, weer van hetzelfde.
Cadeaus aan de financiële markten, socialisatie van de verliezen die dan weerom moeten betaald worden door de werknemers en sociaal gerechtigden met nog meer liberalisering en nog verdere afbouw van wat nog rest van onze sociale zekerheid.
En zij die de crisis veroorzaakt hebben, de grote aandeelhouders, de ceo's van bedrijven, ofwel blijven ze aan met een riant salaris waar wij enkel van kunnen dromen, ofwel krijgen zij een 'gouden handdruk' voor bewezen diensten.
De omgekeerde wereld. Normaal worden misdadigers gestraft. Hier krijgen ze een beloning. En de slachtoffers moeten de rekening betalen!!!
Soms moet je gewoon je impulsen volgen. Niets plannen maar doen waar je zin in hebt. Je eens laten gaan.
Nadat we onze inkopen hadden gedaan besloten we een terrasje te pakken. En vrijdagmiddag is en blijft voor mij (en dus ook voor ons) terrasjesdag. We hadden twee soorten vis gekocht, tavuk-balık (letterlijk kip-vis maar o zo lekker) en istavrit (een soort grote sardines) en die moesten nog schoongemaakt worden.
Sevim en Sebahat (die op bezoek is) gingen eerst nog een schoteltje met çi köfte kopen en ik genoot van de lentezon. Onze plaatselijke verkoper kan maar niet begrijpen dat ik zijn çi köfte maar met mondjesmaat lust en heeft beloofd voor mij een 'special' te maken. Iedereen dronk een Efes en intussen vroegen we ons af wat we nog konden doen. Sevim stelde voor om eens naar Çesme te rijden, binnenkort komt de familie op bezoek en vanuit Çesme kan je met de boot naar Chios, een Grieks eiland. Waarom niet, een uitstapje is altijd leuk.
Çesme ligt op zo'n tachtig km van Mordogan, voor Turkije een peulschil (Klik op de map om een groot beeld te krijgen van de weg). Nog even om het foto-apparaat gereden, de vis in de ijskast gelegd en dan op weg naar Çesme. We stoppen regelmatig. Alles staat in bloei, de zijkanten van de weg zijn afgeboord met wilde madeliefjes die mooi contrasteren met het groen en bovendien, het was zalig lenteweer.
Çesme is natuurlijk toeristisch. Maar toch heel gezellig. De grote Venetiaanse burcht, de mooie oude Griekse gevels, de winkeltjes. Onderweg zien we veel kahavaltı-salons. Hier kan je ontbijten. Als we met de familie naar Çesme trekken dan kunnen we onderweg ons ontbijt nemen in een van deze gelegenheden.
Langs de boorden van de weg stroomt het water uit de bergen over de bruine rotsen in de langsgrachten. Maar binnenkort zal dat verleden tijd zijn, want als de zon het eiland verovert dan wordt het water schaars.
Een tocht naar Chios zal niet mogelijk zijn, enkel op zaterdag is er een dagtocht. En om enkel 's avonds te gaan en 's morgens terug te keren, dat is ook niet je van het. Dus we verkennen Çesme en na enkele aankopen (boeken en schoenen, ik begrijp echt niet wat vrouwen in schoenen zien, maar ja, het is een uitstap voor iets) keren we terug. Sevim besluit een binnenweg te nemen, over Ildır waar de site van Erythrea ligt. Helaas heeft ze niet de 'hoofdweg' in de buurt van Alacati genomen, maar een stuk verderop in Ilıca, een echte Turkse binnenweg. De weg is verschrikkelijk maar de omgeving prachtig. Kleuren van de ondergaande zon vermengen zich met schaarse wolken en het paarse licht, ja dat vind je enkel hier.
Het is donker als we thuiskomen. Twee vers gemaakte salades (eentje met geraspte wortelen die de kleur hebben van rode kool en Turkse kool, de andere piyaz, gekookte bonen met uien, alles vermengd met citroen en onze olijfolie). We eten er dorpsbrood bij (niet opgepoft, lijkt een beetje op zuurdesem). De vis is gebakken, een perfecte mengeling van luxe-vis en volksvis, ik lik nog aan mijn lippen als ik eraan denk. Dan als dessert verse tiramisu met aardbeienijs en Turkse koffie. Je begrijpt dat het wel eventjes heeft geduurd voor ik dit artikeltje kon schrijven. Ik ben ook maar een mens.
En misschien gaan wij dit weekend een nieuwe auto kopen. In het kader van de crisis zijn deze maand alle taksen afgeschaft en het lijkt een buitenkans. Maar dat is voor een volgende keer.
O ja, en als je op de link hieronder klikt kom je terecht op de website van mediafire en kan je de beelden van de uitstap downloaden (çesme.mpg), het duurt wel even maar dan maak je maar een koffietje. Speel het af in Quick time (gratis te downloaden)op het kleine formaat.
Leven als God in Frankrijk ... of als Allah in Turkije. Mijn keuze is gemaakt.
Galatasaray zal voor voetbalfans wellicht een begrip zijn. Maar dit keer haalt de topploeg het sociale nieuws. Er wordt een nieuw stadium gebouwd door driehonderd bouwvakkers. De topspelers van de club mogen dan al zeer riante salarissen krijgen, hetzelfde geldt niet voor de bouwvakkers. Gedurende drie maanden werden ze niet betaald.
Op drie maart waren de bouwvakkers het beu, ze stopten het werk, hingen de vlag van de club halfstok en dreigden er zelfs mee deze te vervangen door de vlag van Fenerbahce.
De aannemer is razend en zegt dat hij de bouwvakkers zal uitbetalen maar ze daarna allemaal de straat opgooit. Dit is volgens de Turkse arbeidswet illegaal. Toch zijn de bouwvakkers afgedankt.
De advocate van de bouwvakkers, zelf een supporter van de club, stelt dat het meestal de gewone mensen zijn die hun club komen aanmoedigen, en de tickets zijn niet goedkoop. Het minste wat een topclub kan doen, is respect tonen voor de bouwvakkers, maar blijkbaar is voetbal belangrijker dan het loon van een bouwvakker.
De lente is begonnen en blijkbaar is de zon terug van de partij. Geen wolkje aan de lucht dus het belooft een mooie dag te worden.
De start van de lente is voor de Koerden het begin van het jaar newroz noemen zij het. Gedurende vier dagen is het feest, hoewel, de voorbije jaren had het in sommige steden meer weg van oorlog dan van feest. De Turkse overheid erkent dit feest maar ze noemen het nevruz. De letter W behoort niet tot het Turkse alfabet en is nog steeds verboden.
Verwacht wordt dat de DTP zal pogen om tijdens de feestdagen haar aanhang te mobiliseren met het oog op de nakende verkiezingen volgende week zondag.
Laat ons hopen dat er geen rellen zijn en dat het feest vreedzaam kan verlopen. Voor de Koerden alvast prettige nieuwjaarsfeesten toegewenst, voor alle anderen, een mooie lentedag met veel zon.
Naar aanleiding van de gemeenteraadsverkizingen van 29 maart 2009 heb ik een lezersbrief geschreven naar de Links Socialistische Partij en de Socialistische Arbeiders Partij. Via onderstaande link kan je hem lezen.
Buiten, op het terras, zie ik hoe onze bekçi (bewaker van de site) volop bezig is de binnentuin in orde te maken. Niets verstoort de rust, behalve de kamionetjes die af toe voorbijrijden met luidsprekers die oproepen om voor hún kandida-ten te stemmen.
In het dorpscentrum hangen overwegend vlaggetjes van de CHP (republikeinse partij) die tot nu toe de meerderheid heeft in ons dorp en op de meeste plaatsen op het eiland. Izmir en omgeving staat historisch gezien - bekend voor openheid en moderniteit.
Het overgrote deel van onze familie en kennissen zal op de CHP stemmen, maar om verschillende redenen. Er is echter één ding dat hen bindt, de afkeer van een islamitische staat, hoewel ze allemaal moslims zijn. Geloven in God, dat is één ding, maar de staat moet daar buiten blijven. Terecht. Godsdienstbeleving is voor elk van hen verschillend. Mijn schoonmoeder bidt veel, soms zelfs veel meer dan vijf keer per dag, maar zij zal nooit op een partij stemmen die de scheiding tussen godsdienst en staat zou kunnen opheffen! Mijn schoonvader gaat iedere vrijdag naar de moskee, maar hij drinkt af en toe raki of alcohol. Met zijn 82-jaar maakt hij regelmatig grapjes over godsdienst (iets wat weinig voorkomt in Turkije). Hij weigert om de tocht naar Mekka te maken, hoewel hij het kan betalen. Voor hem is de Saoedische versie van de islam 'achterlijk'.
Verschillende leden van de familie gaan daar heel ver in. Voor hen is de AK-partij een partij die gebaseerd is op godsdienst en zij vinden dat dit moet verboden worden. Daarom zijn ze boos dat het grondwettelijk hof de AK-partij niet heeft verboden.
Fundamentalisme en islam. In het Westen zo dikwijls over dezelfde kam geschoren. Maar het zijn terecht twee verschillende zaken.
De 'linkervleugel' van de familie stemt op de CHP. Niet omdat het een sociaal-democratische partij zou zijn, maar ... bij gebrek aan beter en om een dam op te werpen tegen het toenemende fundamentalisme. Kleine partijen vallen sowiezo uit de boot, dus is het meer een stem uit onmacht.
Eens het centrum van ons dorp verlaten, zie je meer propaganda voor de AK-partij. De kandidaten hier zijn echter geen doorgewinterde fundamentalisten, integendeel. Ze staan voor openheid, meer investeringen in de streek. En iedereen weet dat de dorpen en steden die niet door de AK-partij worden geregeerd, ook weinig of geen financiële steun krijgen van de centrale overheid. De kandidaten van de AK-partij kunnen dus veel beloven.
Het blijft een spannende strijd. Zeker hier is de uitslag onzeker. In Izmir daarentegen zal de CHP wel aan de macht blijven, zo blijkt uit de peilingen.
Een jaar geleden kwamen we toe in Izmir, ja zolang is het al geleden. Een jaar vliegt voorbij zeker als je ouder bent. Het is alsof ik hier altijd gewoond heb.
Nochtans denk ik regelmatig aan België.
Telkens als het weer overtrokken en regenachtig is, wat niet zo dikwijls voorkomt, maak ik de associatie met België. Het klimaat beïnvloedt mensen. Zonnig weer geeft energie, slecht weer maakt je dikwijls depressief. Ook al zie ik op tegen de hitte van augustus, toch zou ik niet meer willen ruilen.
Terrasjes. Als ik in ons dorp op ons vast terrasje zit dan maak ik de associatie met vrienden uit België. In eerste instantie met Noël. Bijna iedere vrijdag gingen we op de middag samen iets eten en drinken. Het gaf ons enorm veel energie. De tijd vloog voorbij en dikwijls haalden we pas op het nippertje de prikklok die ons terug het sein tot werken gaf.
Het doet me ook denken aan de collega's van het stadhuis. Buiten, onder de schaduw van het stadhuis keek de gouden Maria welwillend neer op ons als we een terrasje deden. Sociaal contact is toch o zo belangrijk. Het waren mooie momenten.
Als ik de postbode of onze gemeentewerkers zie, dan maak ik de link met de vakbond. Het zal wel 'beroepsmisvorming' zijn. Vakbonden zijn en blijven nodig, maar ze hebben een ruggengraat nodig, doorleefde militanten die écht het personeel kunnen vertegenwoordigen. Iets wat helaas niet steeds het geval is.
Tijdens de talrijke bezoekjes van vrienden of familie, droom ik dikwijls weg om te denken aan mijn vrienden en mijn familie in België. Door hier te leven besef je pas hoe belangrijk vrienden en familie zijn. Dat zijn waarden die hier nog pal overeind staan, waar we nog heel veel van kunnen leren. Het maakt deel uit van deze cultuur en dat deel is het voorbije jaar steeds meer een deel geworden van mezelf.
Ook al moet ik dringend iets doen om mijn kennis van de Turkse taal bij te spijkeren, ik besef dat ik deel ben gaan uitmaken van dit land, deze mensen, deze cultuur. Het zou me zwaar vallen om terug in België te leven. Ik heb me zo makkelijk geïntegreerd in dit land, dat het me heel moeilijk zou vallen om me terug in België te integreren.
Ik zal natuurlijk altijd vrienden, kennissen en familie blijven missen, maar ik voel me gelukkig hier. En dat is iets dat we toch allemaal willen zijn.
Ons adres is gewijzigd. Niet dat we verhuisd zijn, maar alle straatbenamingen zijn aangepast. We zijn hier bij toeval op gevallen. Eerst kwam er geen post toe, dat is intussen geregeld. Maar Sevim kan nergens gaan stemmen.
De inschrijving hier gebeurt bij de muhtar (dorpsoverste) die tegelijk ook kleermaker is. In zijn atelier tegelijk zijn bureau staan mappen tegen de muur met de bewoners van Mordogan. Alles klopte, alleen ons adres niet. Op welk adres we dan wel wonen, kon hij ons niet vertellen, daarvoor moesten we naar de gemeente.
Het gemeentehuis van Mordogan ligt op een heuvel. Beneden zitten heel gezellig een zestal mensen te praten, de bodenkamer zeg maar. We worden naar het tweede verdiep gestuurd. Blijkbaar is de ondergrondse garage het gelijkvloers want we zitten een verdiep te hoog.
Er is werkoverleg aan de gang maar onmiddellijk worden we verder geholpen. Op kadastrale papieren staan de nieuwe nummers van de huizen. Het is een beetje zoeken alvorens we gevonden hebben waar ons huis staat. De bediende van dienst krabbelt op een papiertje ons nieuw adres. Daarmee moeten we naar de 'nufus' van Karaburun, zo'n twintig kilometer verder en die zullen dan de juiste papieren geven waarmee we terug naar de muhtar moeten. We mogen dat papiertje niet verliezen want in Karaburun heeft men deze plannen nog niet.
Buiten staan dozen gevuld met de nieuwe straatnaamborden blauw met witte letters. Het begin van al die bordjes is hetzelfde, of bijna steeds hetzelfde, sokak en een nummer van 4 cijfers. Voor de verkiezingen zullen we maar zorgen dat dit in orde is. Wie weet misschien mag Sevim dan toch nog stemmen en iedere stem is hier belangrijk want het belooft een nek aan nek race te worden tussen de AKP die in Izmir wil winnen en de CHP die hier nog steeds de meerderheid heeft.
Voor mij zal het een dagje Izmir worden want mijn identiteitskaart voor vreemdeling moet in Konak, zo'n tachtig kilometer verder, gewijzigd worden.
Op weg naar huis zien we één van onze buren. Ook zij weet niets van de straatnaamwijziging. Als we ons nieuw adres hebben ik laat het weten intussen houden wij het oude want eindelijk bezorgt de postbode ons post en ... zij hebben die kadastrale plans natuurlijk nog niet. Maar het wordt wellicht sokak met een viernummerig cijfer.
Vandaag zag ik beelden op de Turkse TV van een meeting van de AKP in Manisa, ook deel van de provincie Izmir. De foto's waren met photoshop geretoucheerd. Lege plaatsen waren opgevuld met mensen. Zo verschenen dezelfde groepen mensen een tiental keer op verschillende plaatsen. Deze foto's kwamen van de voorlichtingsdienst van de AKP en werden aan de media toegezonden.
Nu begin ik te begrijpen waarom er op één jaar tijd plots vijf miljoen kiezers zijn bijgekomen.
Het voordeel van hier te wonen is dat je de dingen een beetje van op afstand - niet alleen figuurlijk maar zelfs letterlijk - kan bekijken omdat je er niet rechtstreeks bij betrokken bent.
Als ik vandaag de peilingen las in de Standaard over de toekomstige verkiezingsuitslag dan ziet het er niet gunstig uit. Het Vlaams Belang, Lijst Dedecker en de NVA zijn samen goed voor meer dan één derde van de stemmen. CD&V en VLD schommelen elk rond de 20 % en de SP.a haalt zelfs geen 15 % van de stemmen meer, een historisch dieptepunt. De volgende coalitie zal de meest rechts coalitie worden die wij ooit hebben gekend. Indien deze uitslag gerealiseerd wordt dan kunnen CD&V en VLD het op een akkoord gooien met de SP.a of de NVA. Het wordt kiezen tussen weer een rondje bakkeleien over de staatshervorming die het land al voor twee jaar in een uitzichtloze impasse heeft gestort, of de zoveelste tripartite die in het verleden ook nooit aarde aan de dijk bracht. Het grootste slachtoffer zal weer de werkende klasse zijn, de zieken, de gepensioneerden.
Als banken aan de bel hangen, wordt voor hen de rode loper uitgelegd. Als de rekening moet worden betaald dan hangen zij aan onze bel.
Onze bedrijven en ik zou graag eens willen weten wat ons nu betekent moeten immers concurrentieel zijn, winst maken. Maar het is juist de hebzucht die door het kapitalistische systeem gelegitimeerd wordt die tot deze crisis heeft geleid.
De voorbeelden van het nut of liever nog de noodzaak van openbare diensten is zwart op wit bewezen. Overheden die zoals in Nederland, de VS of Ierland de pensioenfondsen hebben geprivatiseerd worden enorm getroffen door de crisis. Het geld is op, verloren op de casinotafels van het kapitalisme. Ook kleine spaarders zijn zwaar getroffen. Zij werden ook door de Belgische overheid aangemoedigd om te doen aan pensioensparen, om aandelen te kopen. In plaats van de wettelijke pensioenen uit te bouwen werden doorsnee burgers aangemoedigd om hun geld te steken in nu waardeloze aandelen. Maar voor deze kleine spaarders is er niets. Zij worden niet beschermd door de overheid, wat in zwaar contrast staat met de grote speculanten die om raad gevraagd worden de crisis te managen omdat de overheid het zelf niet meer weet.
Vroeger toen waren partijen als de CVP (weliswaar met een conservatieve vleugel maar ook een sterke arbeidersvleugel) en de BSP de traditionele partijen waarop door de werkenden werd gestemd. Vandaag behoort dit tot het verleden. Veel gewone mensen herkennen zich niet meer in die traditionele partijen en gaan het elders zoeken.
En wat doet extreem-links. Zij geloven in hun eigen gelijk. Hoewel ze nu door samenwerking voor het eerst tot een doorbraak zouden kunnen komen omdat zij het bij het rechte eind hadden over de crisis, komen ze in verdeelde slagorde aan de aftrap. Achteraf kunnen ze dan weer eens discussiëren over wie de meeste punten achter de komma heeft gehaald om daarna halsstarrig in het eigen gelijk voort te doen.
Nog een woordje over de groenen. Hun alternatief is gebaseerd op de achterhaalde stellingen van Keynes die plots tot de 'groene oplossing' wordt gerekend. Zij zien zich als een bestuurspartij die het verschil kan maken. In feite verdedigen ze een ecologische economie die gestoeld is op het kapitalisme. Waar zij vroeger nog enkele boegbeelden hadden die zinnige dingen vertelden, is het nu de conservatief groene vleugel van Mieke die de bovenhand heeft gehaald en die mee haar partij naar de ondergang zal leiden.
Hetzelfde geldt voor de SP.a die staat voor wie zal het zeggen ze raken er zelf niet meer uit. Bertje die heel fier van zichzelf beweert dat hij absoluut geen socialist is krijgt een verkiesbare plaats als lijstduwer voor het Europees Parlement. De entristisch-trotskische vleugel van Eric De Bruyn wordt met een kluitje in het riet gestuurd. De Jonge Turken van weleer staan als lijstduwers bij de opvolgers. Maar behalve een belijdenis met woorden aan het socialisme, zijn zij de managers van hun respectieve steden. Niemand zal ontkennen dat ze het op dat vlak goed doen, maar of hun politiek socialistisch kan genoemd worden is een andere zaak. Vraag dat eens aan hun personeelsleden.
CD&V heeft het avontuur van het nationalisme gekozen door een kortstondig huwelijk met NVA. Zij blijven dan nog wel hun traditionele kiezers houden maar de spanningen tussen de 'standen' geven een rood licht aan. Zien wat dat geeft na de verkiezingen.
De liberalen tenslotte. Zij zijn consequent met hun ideeën. Maar juist de liberale ideeën komen door de huidige crisis meer en meer onder druk te staan.
Maar goed, we leven in België, het land van de compromissen. Ook dit keer zal er wel een oplossing uit de bus komen. Waarom zouden wij niet opnieuw offers brengen om de speculanten te redden. Is het immers geen Vlaams spreekwoord om 'je als een lam naar de slachtbank te laten leiden'.
Misschien kunnen wij onze vlag veranderen. Een lam in plaats van een leeuw. Maar misschien is dat zelfs voor de doorsnee Vlaming een stap te ver. Daarom heb ik al een alternatief bedacht. In de vorm van een compromis. Zien of het succes heeft?
Heb me vol enthousiasme gesmeten op het maken van video's, dit in het kader van de splitsing van mijn websites. Een klein stukje kan je hier reeds bekijken. Het gaat over één van de natuurparken van Turkije, het Kovada-park, gelegen in de provincie van Isparta. Het natuurpark, gelegen in de bergen, ligt zoals je op bijgaande kaart kan zien, op zo'n dertig kilometer van Isparta en Egridir. Als je klikt op de foto dan kom je terecht op de website van mediafire waar je gratis files kan hosten. Dat doe je om je files een internet-adres te geven.
Je klikt op kovada.wnv en daarna 'start downloading file'. Je opent het bestand en dan duurt het wel eventjes want videofiles nemen veel ruimte in. Deze file is iets meer dan 18 mb dus je kan tijdens het downloaden een koffietje maken, daarna kan je in windows mediaplayer het bestand zien.
Dit natuurpark ligt in het gebied waaruit de meeste Turken, woonachtig in Sint-Niklaas of Sint-Gillis, afkomstig zijn. Hasan en Bekir uit de stadswerkplaatsen zullen dit kunnen bevestigen !!! Ginder liggen hun familieroots.
Op de toekomstige site zal ik ook telkens een uitgebreid reisverslag toevoegen met info over de streek. Registreren is wel noodzakelijk voor deze site. Zie daaromtrent het vorige artikel over de toekomst van deze weblog.
Je moet dan wel een mailtje sturen aan marcvanhecke@hotmail.com en later krijg je het wachtwoord en het adres van weblog 2 toegestuurd.
Binnenkort viert onze weblog haar éénjarig bestaan. Tijd dus om eens terug te blikken en een paar veranderingen door te voeren.
Ons lezerspubliek is verschillend. Sommigen willen meer horen over het dagdagelijkse leven, anderen zijn dan weer meer geïnteresseerd in achtergronden. Het is moeilijk om alles in dezelfde blog te gieten. Daarom na verschillende discussies ten huize Mordogan zouden wij het volgende willen voorstellen:
Deze blog blijft bestaan, maar wordt meer een dagboek. De nadruk ligt op het dagdagelijkse leven, de bezoeken, de uitstappen. Tevens komt er een kookrubriek voor degenen die zich aan Turkse gerechten willen wagen en natuurlijk ook de Turkse desserts.
Een tweede blog wordt geopend en behandelt al de reizen uit het verleden. Er komen filmpjes op en reisverhalen.
Een derde blog gaat over de achtergronden. Hier staan analyses en grondige teksten centraal. Niet alleen over Turkije maar over de politiek in het algemeen.
Waar de eerste blog vrij toegankelijk is voor iedereen, moet je zowel voor de tweede als derde blog registreren, dit om misbruiken tegen te gaan. Registreren kan door een mailtje te zenden aan:
Ja, ik ben een vreemdeling hier. Maar ik voel me niet uitgesloten, niet gediscrimineerd. Integendeel, de mensen ontvangen me overal met open armen. Ze vinden me misschien wel een beetje raar maar maken graag een babbeltje. Vriendschap en de gastvrijheid toch wel essentiële mensenwaarden zijn hier heilig.
Als ik betaal in een winkel en ik heb vijf of tien kuros te weinig dan zeggen ze, laat maar zitten. Blijkbaar heeft niemand hier klein geld. Als ik betaal met 100 TL dan vragen ze of ik geen gepast geld heb. Heb ik het niet, dan zeggen zij, betaal het dan de volgende keer. Echt waar. Zelfs in winkels waar ik maar af en toe kom. Ik herinner me dat ik na mijn terugkeer uit België nog een krant moest betalen. Toen ik dat zei haalde de man zijn schouders op. 'Niet belangrijk'.
Ik herinner me toen Sevim in de Colruyt afrekende en ze twee cent !!! te weinig bij zich had. De bediende zei overigens heel onvriendelijk dat ze dan maar iets moest terugleggen in de rekken want dat zij het zeker niet zou betalen.
Een andere mentaliteit, dat is zeker. In ons land wordt alles gemeten met geld, met tijd. Hier nemen de mensen nog tijd. In de zomer doen we onze inkopen bij een ouder koppel dat groenten verbouwd. Je zit er minimum één uur, je drinkt er thee of Turkse koffie en dat behoort tot die mensen hun gastvrijheid, of je nu iets koopt dat 1 TL of 5 TL kost. Het maakt niet uit. Je bent hun gast en ze behandelen je met vriendschap en respect.
Respect, iets dat zeer belangrijk is. Een van onze schrijnwerkers was een heel gelovige moslim en telkens de moskee opriep tot gebed ging hij bidden. Dat respecteer je. Waarom niet.
Als ik de mensen hier vertel over deontologische code bij de stad halen zij hun schouders op. Het eerste dat zij vragen is of politici ook een deontologische code hebben en dat doen ze met leedvermaak. Als ik hun vertel over een prikklok dan kijken ze me ongelovig aan. Tijd betekent iets anders voor hen.
Natuurlijk is het goed dat er regels zijn maar zijn we niet een beetje overgeregeld. Wat er hier te weinig is, is er in België teveel. Dat wordt gedragen ook bij de stad door een categorie van personeelsleden die door de doorsneewerkers de luxepaarden genoemd worden. Zij staan niet in voor het doorsnee werk zoals onze arbeiders en een groot deel van de lagere bedienden. Zij hebben vrijheden die het 'voetvolk' niet kent. Het zijn de 'kleine baasjes' die spreken over 'de missie van het personeel'.
De overgrote meerderheid wil echter zijn/haar job goed doen. Zij hebben geen boodschap aan hoogdravende woorden of missies, voor hun gaat dit terug naar de koloniale tijd. Zij willen enkel gerespecteerd worden en dat is hun volste recht.
Vroeger kwam je in dienst bij de stad, had je een uitzicht op vaste benoeming en promotie voor wie het wou. Vandaag wemelt het van de contractuelen, die al een meerderheid vormen. Hoewel deze mensen net zo goed als de statutairen hun job doen, hebben zij weinig of geen perspectieven.
Wij en ik spreek over mijn generatie hadden die perspectieven wel. Maar wij behoren tot de 'laatsten der statutairen'. Een uitstervend ras net zoals de Mohikanen. De komende jaren gaat deze generatie met pensioen. Velen zullen niet vervangen worden. Opengevallen plaatsen zullen opgevuld worden met een of andere vorm van contractuele tewerkstelling. De grootste besparingsoperatie ooit.
Het getuigt van weinig respect. Het zal zich wreken in de komende verkiezingsuitslag. Ik ben daar niet gelukkig mee maar ik begrijp waarom. De politici van vandaag zullen oogsten wat zij gisteren hebben gezaaid.
Zoals jullie volg ik de weersvoorspellingen. Het is immers heel aangenaam wakker te worden met een stralende zon, dat geeft direct een hele hoop energie.
Vandaag was twintig graden voorspeld maar het was de ganse dag overtrokken. Niet koud, maar ook niet direct weer om een grote wandeling te maken. Het werd dus een lees- en opkuisdag.
Morgen voorspellen ze 21 graden maar ook overtrokken en bewolkt. De voorspellingen die je ook op deze website kan volgen gelden echter Izmir en Mordogan is in de winter iets warmer, in de zomer iets kouder. Nou ja, als je van temperaturen boven de dertig spreekt kan je moeilijk van kouder spreken. Beter is misschien, iets minder heet.
Met de gestarte meteorologische lente is de winter hier voorbij. Maar behoudens een paar koude en winderige dagen was het lenteweer. Sneeuw zie je enkel en dan ook maar een paar dagen op de verste bergtoppen. En als de zon door de wolken breekt is het warm, zeker voor iemand als mij.
Gisteren zaten we buiten op ons terras en het was zalig weer. Korte broek en t-shirt met open mouwen en dan nog zweet je. Ongelooflijk.
Vorig jaar waren we bezig met inpakken. Voorbereidingen op onze grote trip. De tijd is voorbijgevlogen. Intussen ben ik goed en wel gepensioneerd en gewend aan de Turkse levenswijze, alleen met de kennis van de Turkse taal is het nog abominabel gesteld. Ons huis is veel veranderd. Eigenlijk hebben we alles wat we nodig hebben en we leven heel comfortabel.
Ik ben veranderd in het voorbije jaar, rustiger geworden. Ik kijk uit naar bezoek en mijn eetgewoontes zijn Turks, op dat vlak ben ik niet alleen geïntegreerd maar zelfs geassimileerd. Intussen kent iedereen van de vaste bewoners mij. Wandelen is plezant, mensen doen een praatje, echt het dorpsleven zoals het bestond in mijn jeugd.
Tijdens mijn wandelingen filosofeer ik altijd. Momenten van bezinning. Ik voel de rijkdom van de natuur, de kalmte en de rust, het begrip tijd dat hier totaal anders is. Mensen zijn belangrijk. Niet als verkiezingsslogan, maar in de werkelijkheid.
Soms denk ik aan mijn collega's. Zij ondervinden de 'nieuwe wind' die door het stadhuis waart. Management, steeds sneller, steeds met minder mensen. Het volstaat niet meer om je werk te doen, je moet beter zijn dan het gemiddelde of je telt niet meer mee. Mensen zijn bang om zeker in deze tijd hun werk te verliezen. Ze voelen zich niet goed maar komen toch werken. Dit is het kapitalisme. Een systeem dat vandaag de dag beter dan ooit bewijst hoe slecht het wel is. Robert Garaudy, een Franse christen marxist vertolkte het goed: 'Het socialisme (en daarmee verwees hij naar de zogenaamd socialistische landen) is goed in zijn essentie, maar slecht in haar uitwassen. Het kapitalisme is slecht in zijn essentie, maar goed in zijn realiteit van het Westen.' Hij schreef dit in de zestiger jaren, toen we inderdaad een kapitalisme met een menselijk(er) gezicht kenden.
Maar het kapitalistisch systeem zit met een hemelsgroot probleem. Dit keer kunnen zij niet zeggen dat de crisis te wijten is aan de te hoge lonen (zoals zij ons wilden laten geloven in 1973), iedereen ziet hoe gul de overheid bijspringt om de privé-sector en de banken te redden, maar na de verkiezingen zullen zij het kostenplaatje op de loon- en weddetrekkenden proberen te verhalen. En juist de gulzigheid van de patroons is één van de redenen dat de koopkracht te laag is om nog de geproduceerde waren aan te kopen.
Ik betreur het hoe de linkerzijde in België overtuigd van het eigen gelijk weer in totaal verdeelde slagorde zal opkomen bij de verkiezingen. Waar zij en daarmee bedoel ik zowel de cap, de lsp, de sap, SP.a-rood en de pvda al jaren hebben gewaarschuwd voor deze crisis gaan ze verder in hun eigen sectaire strategie. De doorsnee burger wil dit niet weten, maar wil een alternatief dat leefbaar is. Geen partijtjes die cijfers achter de komma halen. Door hun verdeeldheid geven zij het politieke veld aan demagogen van het Vlaams Belang en Lijst Dedecker, partijen die behoren tot de extreem rechter zijde die zelfs openlijk het wilde kapitalisme verdedigen, die vakbonden een rechtspersoonlijkheid willen geven, die het stakingsrecht aan banden willen leggen.
Als dat er doorkomt zal de democratie haar zoveelste nederlaag leiden. Dan zal het een pikzwarte zondag zijn.
Na vier maanden erkent de dienst pensioenen dat zij een fout hebben gemaakt. Ongeveer 200 euro netto per maand ben ik te weinig uitbetaald. Zij hadden een verkeerde code ingegeven.
Ik ken gelukkig de pensioendossiers en zag onmiddellijk dat de overheidsdienst voor pensioenen een verkeerde berekening had gemaakt. Maar wat met de personeelsleden die dit niet weten !!!
Bij deze wil ik een woord van dank richten aan Dirk van de personeelsdienst die na een gesprek met de betrokken ambtenaar de knoop heeft helpen doorhakken. Bedankt Dirk.
Wij hebben goede zeer goede ambtenaren bij de stad. Noeste werkers die geblokkeerd zijn in hun functie want liever werft men nu van buiten dan het eigen personeel de kans te geven om door te stromen. Een verkeerde strategie. Maar blijkbaar past dit in het nieuwe management!!!
Gelukkig zijn er nog 'de oude ambtenaren' die misschien niet de diploma's maar wel de vereiste kennis hebben.
Soms heb ik er behoefte aan om naar muziek te luisteren. Mijn muziek. Mijn dochters zouden zeggen 'archaïsche muziek'. Maar het is de muziek van mijn generatie. Woodstock, de zestiger en begin zeventiger jaren.
Ik herinner mij hoe Country Joe and the Fish op het podium van Woodstock stonden en hun lied over Vietnam zongen. Misschien één van de grootste anti-oorlogsliedjes ooit gemaakt.
Mijn grote favoriet is en blijft Georges Moustaki die ik tweemaal heb ontmoet. Moustaki, die stelde dat zijn ideologische vader Paul Lafargue was, schoonzoon van Karl Marx, de auteur van het recht op luiheid. Moustaki, een tedere trotskist, maar de meeste van zijn liedjes beschrijven mijn ideeën en gedachten. Zwerver, zoeker, dromer. Met een optimisme dat ik spijtig genoeg niet deel. Toen ik aan de VUB studeerde waren Moustaki en Theodorakis aanwezig. Twee iconen. Maar ze kregen ruzie over stalinisme en trotskisme. Ik heb daarna wijn gedronken met Georges. Onvergetelijk. Hij zingt wat ik wil schrijven.
Wannes Van De Velde. Ook met hem ben ik één keer uit geweest. Een tedere anarchist. Geboren en getogen in het 'aantwaarps' maar zo dicht bij de mensen.
Mijn muziek mag dan dood zijn, maar tegelijk levendiger dan ooit. De muziek van de zestiger en begin zeventiger jaren gaf een perspectief op een betere toekomst. Ik ben er zeker van dat in deze crisis nieuwe muziek muziekvormen zullen ontstaan.
Als deze muziek meehelpt om de wereld ten goede te veranderen, sluit ik mijn oude platencollectie en zal ik met hen meezingen.
Ik ben volop bezig een aantal achtergrondartikelen te schrijven. Dus weinig tijd om mijn weblog aan te vullen. Maar de lente is hier ingevallen. Het weer is zalig. Op de middag als de zon schijnt is het meer dan 25 graden.
Twee dagen heb ik in onze voortuintjes gewerkt. Met het Turkse hakbijltje dat ze hier gebruiken. Alle 'peeën' uitgetrokken. En vandaag moest ik naar de 'saglık oca' (huisarts) want ik kan bijna niet meer stappen door de pijn in mijn rug.
Ik heb dezelfde sociale zekerheid als Sevim (ook in Turkije zijn er verschillende sociale zekerheidssystemen) omdat ik gehuwd ben met een Turkse vrouw. Ik heb een aangewezen huisarts hier in Mordogan. Sevims aangewezen huisarts is in Izmir!!! Zij kan niet veranderen.
Ik moet pantazol nemen een middel tegen maagbloedingen in België enkel verkrijgbaar op doktersvoorschrift en verminderde bijdrage enkel na goedkeuring adviseur van de mutualiteit. Hier krijg ik het op doktersvoorschrift voor niets. Al de voorgeschreven medicatie kost mij niks. Ik ga met het voorschrift naar de apotheek. Zij bezorgen mij de medicatie. Op basis van Sevims loon zij is ook gepensioneerd betalen wij niets of nauwelijks iets.
Word ik opgenomen in een hospitaal heb ik net zoals mijn vrouw recht op eerste klas zonder te hoeven bijbetalen.
Een bezoek aan de huisarts kost niets. Huisartsen hier hebben medisch personeel ter beschikking. Zij geven spuitjes e.d.. Maar dan moet je wel vallen onder de sociale zekerheid. Veel mensen hebben geen sociale zekerheid en dan kost alles de volle prijs, ook een bezoek aan de huisarts.
De huisarts onderzoekt je nauwelijks. Je legt je probleem uit en hij dicteert aan zijn administratieve bediende wat je klachten zijn en welke medicatie je moet nemen. Het loopt uit de printer en dan is het klaar. Maar huisartsen hebben hier honderden (duizenden) patiënten.
De relatie huisarts-patiënt zoals wij die kennen bestaat nauwelijks. En die is toch belangrijk. Mijn huisarts Jo was en is een gedreven arts. Altijd nam ze tijd, ze stond en staat achter haar patiënten. Ik ben dan misschien de eerste om kapitalisten aan te vallen, maar huisartsen zoals zij hebben een loodzware job. Ze zijn zelfs onderbetaald. Ik spreek hier niet over specialisten maar goedwerkende huisartsen. De eerstelijnszorg. Die moet opgewaardeerd worden !!!
In dit kader wil ik iets zeggen over het doktersbriefje op de eerste dag dat nu van toepassing is bij de stad Sint-Niklaas. Ik vind dit een echte schande. Ziek zijn is geen misbruik!!! Het bestuur kan altijd controle sturen als ze dat willen. Werken is een mensenrecht ziek zijn ook!!! Het zegt alles over hoe men aankijkt tegenover zieken. Het gaat uit van het profiteursbeginsel van personeelsleden en dat is een fabel. De profiteurs zitten elders. Het zijn niet de werknemers die geprofiteerd hebben maar wel de bankiers. Zij zijn er de oorzaak van dat het land in de miserie geraakt!!! Maar zij hebben geen doktersbriefje nodig.
Dat een bestuur dit vraagt kan ik nog begrijpen. Dat een vakbond dit durft goedkeuren gaat mijn begrip te boven.
