Gebed tot de Onbevlekte Ontvangenis

Dag 7

Laat ons bidden dat door de gebeden van de zondeloze Maagd Maria, God ons zal bevrijden van onze zonden.

Vader, U bereidde de Maagd Maria voor om de waardige Moeder te zijn van Uw Zoon. U liet haar meedelen in de redding van Christus door Zijn dood, en hield haar zondeloos vanaf het moment van haar ontvangenis. Help ons door haar gebeden leven in Uw aanwezigheid zonder zonden. We vragen dit door onze Heer Jezus Christus, Uw Zoon die leeft en heerst met U en de Heilige Geest, een God, voor alle eeuwigheid.

O Onbevlekte Maagd, Moeder van God, en mijn moeder, kijk met uw sublieme waardigheid op mij neer terwijl ik, vol vertrouwen in uw gulheid ten volle overtuigd ben van uw macht. Ik smeek u om mij te hulp te komen en uw Goddelijke Zoon te vragen om mij de gunst te verlenen die ik vraag in deze noveen (noem uw verzoek). Als het in het voordeel is van mijn onsterfelijke ziel en voor de zielen voor wie we bidden.

O Maria van de Onbevlekte Ontvangenis, Moeder van Christus, U had invloed bij Uw Goddelijke Zoon hier op aarde; U hebt nu dezelfde invloed in de Hemel. Bid voor mij en verkrijg voor mij de inwilliging van mijn verzoek als het past voor de Goddelijke Wil. Amen.

Litanie van de Heilige Maagd Maria

01-01-2017 om 17:13 geschreven door claudia  

Opvoeding
Herman, de Kleine Pastoor had een goed karakter, we zagen het al in de vorige afleveringen..

Liegen of bedriegen was niet des Hermans, iemand kwetsen kwam niet bij hem op.

Hij had eens gehoord hoe iemand zijn vader, Jozef Wijns in diens afwezigheid beledigde.

Herman vertelde niemand over hetgeen hij gehoord had, maar terug naar die man wilde hij niet.

Wanneer men hem vroeg wat hij toch tegen de beste man had, zweeg hij diplomatiek - zeven jaar oud.

Zeer gelovig was Herman en dat zal veel te maken hebben gehad met de opvoeding die het kereltje kreeg.

Zijn moeder, Johanna Dens was een fijngevoelige en toegeeflijke vrouw, zijn vader een zeer vroom man.

Vader Jozef Wijns kwam uit een groot en kinderrijk (acht) gezin en aangezien grootvader Wijns overleed voor zijn oudste zoon volwassen was moest ook vader Wijns al jong gaan werken.

Er waren in die tijd nauwelijks sociale voorzieningen en geen werk betekende eenvoudigweg geen brood op de plank.

De vader van Herman was door de pastoor van de St. Bartholomeusparochie - E.H. Wuyts - uitverkoren om priester te worden, maar grootmoeder Wijns dacht daar anders over, hoewel zelf een godvruchtige vrouw van de oeroude stempel.

Afstanden rekende ze in paternosters of weesgegroetjes: ''Van Merksem naar Schoten is drie paternosters'.

Maar hoe christelijk ook, ze zag er het nut niet van in een van haar kinders in een ver oord tot priester opgeleid te laten worden.

Ze had d'r kinderen graag in haar buurt, en aarzelde niet om een van haar zoons zijn vaders trouwring mee te geven toen die moest gekeurd worden voor de militaire dienst...

'Ik bid al'
Vader Wijns kwam dus uit een oud-christelijk maar stoer gezin, waar God werd geëerd maar ook hard gewerkt moest worden.

Herman zag zijn vader vaak en lang bidden bij een beeldje van O.L. Vrouw van Lourdes en geïntrigeerd door dat schouwspel imiteerde Herman al als kleuter zijn vader en prevelde met een klein rozenhoedje zijn zelfbedachte gebedjes.

Nog voor zijn eerste H. Communie ging Herman doordeweeks, 's ochtends in alle vroegte, regelmatig met zijn vader mee naar de H. Mis en na de H. Communie deed hij dat elke dag.

Zoals veel kinderen in die tijd had Herman zijn eigen kerkboekje 'Ik bid al', waarin op elke bladzijde een tafereel uit de H. Mis stond afgebeeld.

Later volgden uiteraard ook 'De Kleinen bij Jezus', een 'Hosannaboekje' en, toen hij 9 jaar oud was, een missaal.

Zijn kinderbijbeltjes waren bij zijn overlijden allemaal stukgelezen: de ruggen eraf of los en alle pagina's beduimeld.

Bidden voor de overledene
De jongen moet helemaal overdonderd zijn door de indrukwekkende symboliek van het katholicisme zoals dat in de jaren '30 nog alom tegenwoordig was, en zoals een jongen van zijn leeftijd tegenwoordig voetballer Ronaldinho of rapper '50 Cents' vereert, zo bestond voor Herman alleen de H. Mis.

Heeft een kind van zijn leeftijd anno 2006 misschien een plakboek met voetbalsterren, zo had Herman zijn missaal vol plaatjes van Christus, OL. Vrouw, de H. Jozef of Joannes.

Opvallend aspect aan zijn missaal was de voorliefde voor mensen die waren gestorven.

Achterin treffen we een lijstje aan van alle overledenen van zijn tijd als misdienaar, compleet met datum.

Wanneer hij later als misdienaar mee een lijk moest uitdragen zag men Herman biddend in de begrafenisstoet.

Gevraagd naar het waarom zei hij: “Iedereen volgt de lijkbaar, er wordt gesproken en gerookt. Er is echter niemand die bidt voor de overledene.”

Vroom was Herman en misnoegd over diegenen die niet naar de wetten van de kerk leefden.

Zo vinden we in zijn missaal bijvoorbeeld ook een lijstje van mensen uit zijn straat (dan al de Wuytslei) die op zondag niet naar de H. Mis gingen, ook weer met datums en al.

Niets of niemand kon Herman weerhouden naar de heilige mis te gaan.

Hij leefde er voor.

Toen zijn moeder hem eens verbood om naar de H. Mis te gaan omdat het te slecht weer was, antwoordde Herman: “Niet naar de Mis, dan ook niet naar school.”

Zijn vroomheid en toewijding tot de kerk was natuurlijk ook de broeders van het St-Eduardusinstituut opgevallen en het was daarom dat hij kort na zijn eerste H. Communie door broeder Elianus werd uitgekozen om Eucharistische Kruistochter te worden.

Omdat hij van kindsbeen af op de Eucharistie gericht was bleek Herman een goed Kruistochter en zijn uitverkiezing maakte van hem een nog vuriger Christen.

Zorgen
Vanaf Hermans geboorte tot hij een jaar of zeven was verging het vader en moeder Wijns goed.

Hun beenhouwerij op de Bredabaan liep aanvankelijk super, maar de crisis van de jaren '30 trof ook de familie Wijns en in 1938 moest men de boeken toe doen.

Men betrok het gelijkvloers van het pand op de Wuytslei 23 en vader en moeder Wijns moesten uit werken gaan.

Voor mensen die vier gasten en een dienstmeid hadden gehad was het werken voor een baas moeilijk te accepteren en van de zorgeloze sfeer in huize Wijns was al snel niets meer over.

Vader nam zijn toevlucht tot het gebed terwijl moeder Wijns juist van haar geloof viel.

Herman had het daar moeilijk mee.

Zijn moeder ging niet meer naar de kerk en daar maakte de kleine jongen zich grote zorgen over.

Hij probeerde zijn moeder over te halen, maar gedeprimeerd door de tegenslagen in haar leven kon moeder Wijns het niet opbrengen.

“Waarom vraag je het zo dikwijls,” klaagde ze tegen haar godvruchtige zoon.

“Nu, ik dacht zo maar, zie je... Vake en ik daarboven en jij... ” zou hij geantwoord hebben.

Herman Wijns gaf al op jonge leeftijd blijk van een groot begrip van het wezen van de katholieke kerk en zij die hem gekend hebben spreken ervan hoe hij nooit aarzelde om de mensen om hem heen te wijzen op het belang van de H. Mis, de H. Communie en de Lithurgie.

Het was dan ook zijn begrip van en zijn toewijding aan de H. Kerk die hem in laatste jaar van zijn leven tot een opmerkelijke misdienaar maakten.

“Misdienaar worden”
Wat voor kinderen van onze tijd een beroemde voetballer, zanger of actrice is, was voor Herman Wijns O.L. Vrouw, Jezus Christus en de H. Kerk.

Spelen kinderen anno 2006 met een playstation of voetbal in het park; Herman speelde het liefst de H. Mis zijn onkel Mon.

Herman stond in zijn korte leven open voor al hetgeen het Katholicisme verkondigde en zijn drang naar het altaar was uiterst opmerkelijk.

Wanneer een vriendje Willy hem kort voor zijn negende verjaardag vraagt welk cadeau hij wenst, antwoordt Herman dat hij misdienaar wil worden.

Hij vraagt het aan zijn vader, maar die vindt hem nog te jong voor zo'n ernstige zaak.

Herman vraagt zijn tante Marie eens met zijn vader te praten en die weet vader Wijns over te halen.

Nadat hij zich door zijn zoontje heeft laten overtuigen van diens motivatie stemt hij ermee in, en enkele weken na zijn negende verjaardag neemt vader Wijns zijn enig kind mee naar de pastoor om diens toestemming te vragen.

Die heeft zijn twijfels, maar is snel overtuigd, zo blijkt uit volgende anekdote.

Meneer pastoor - Jacob Michielsens - meende namelijk dat Herman te klein zou zijn om de staander met het misboek te tillen.

“Maar nee, Mijnheer pastoor. Tijdens de week is het een houten staander die ik kan optillen. Op zondag is het de bronzen, maar dan tilt u de staander zelf,” antwoordde de jongen.

Meneer pastoor kan zijn lachen bijna niet onderdrukken en zegt dat in dat geval Herman de volgende dag reeds de mis mag dienen.

Hermans is buiten zinnen van vreugde, nodigt al zijn familie en vrienden uit en noteert die dag - 6 april 1940 - in zijn zakagenda: 'Vandaag ben ik misdienaar geworden'.

Voorbeeldig
Voordat vader Wijns zijn zoon meenam naar pastoor Michielsens had hij Herman laten beloven zijn taken als misdienaar zeer serieus te nemen en nooit te verzaken, maar of dat noodzakelijk was...

Een misdienaar als Herman hebben ze in St. Bartholomeus nog nooit gehad en hij is dan ook een grote hulp voor de pastoors.

Foutloos vindt hij de juiste bladzijden in het kerkboek en legt hij de mis klaar.

De priester en zijn onderpastoor Pijpers zijn onder de indruk van de diepe ernst van de negen-jarige jongen en het is een cadeau van de Onderpriester - het boek 'Er zullen heilige kinderen zijn' - dat Hermans beleving van het geloof nog intenser maakt.

“Ik ben oud geworden in het priesterschap maar nooit heb ik een misdienaar als Herman meegemaakt. Wanneer ik me omdraaide bij het 'Orate Fratres' zag ik hem in een aureool van licht,” zei een missionaris, Pater Janssens ooit tegen zijn ouders.

De ouders namen het verhaal met een korreltje zout, maar na Hermans dood hoorden ze veel zulke verhalen over hun zoon.

“God luistert niet”
Na zijn aanstelling als misdienaar offert Herman zijn hele bestaan op voor zijn geloof.

Strikt volgt hij de regels van de kerk en houdt zich zelfs aan voorschriften die al lang zijn afgeschaft.

Het is ook in deze fase van de tien jaar die hem gegeven werden dat hij indruk maakte op de mensen om hem heen met verbluffend volwassen uitspraken.

Zijn vader en moeder hebben het moeilijk vanwege het verliezen van hun beenhouwerij.

Moeder heeft werk gevonden, maar vader slaagt er maar niet in.

De problemen stapelen zich op voor het gezin, maar vader heeft vertrouwen in God en bidt.

De ene noveen na de andere bidt vader Wijns, maanden aan een stuk.

Op een dag zegt hij vertwijfeld tegen Herman: “Maanden lang bidden we de ene noveen na de andere. Het levert niets op. Je ziet toch ook wel dat God niet naar ons luistert?”

Herman pakte het gezicht van zijn vader in zijn handen, en zou gezegd hebben: “Vake, de waarde van het gebed ligt in het volhouden. Anders heeft bidden geen zin.”

De vader geloofd zijn zoon en blijft bidden.

Enige tijd later krijgt hij inderdaad en goede betrekking bij de Openbare Diensten en de financiële problemen voor het gezin zijn voorbij.

Die waren groot geweest.

Zo groot zelfs dat het schoolgeld van de Broeders niet meer betaald kon worden en Herman naar de Gemeenteschool moest.

Voor Herman was dat moeilijk te accepteren geweest en het eerste dat hij dan ook zei toen vader een job vond was: “Vake, nu moet ik niet meer naar de Gemeenteschool, niet waar?”.

Toen vader dat bevestigde was de kleine zo blij dat hij het Heilig Hartbeeld in zijn armen nam en er zingend mee ronddanste.

Oorlog
Mei 1940, de Tweede Wereldoorlog is losgebarsten.

Wanneer het op een avond tijd is om naar 't Lof te gaan, terwijl er hevig wordt geschoten op overvliegende vliegtuigen raadt vader Wijns zijn zoon af om de straat op te gaan.

Maar Herman wil er niet van weten en haalt zijn vader over met hem mee te gaan.

Na een gevaarlijke tocht komen ze aan in de kerk.

Er is niemand en wanneer meneer pastoor arriveert zegt hij dat er geen Lof zal zijn.

Herman, die al was begonnen de mis klaar te leggen, is zeer teleurgesteld dat er niemand het gevaar heeft durven trotseren voor de Heer...

De komende maanden klonk vaak het luchtalarm, maar Herman had er geen schrik van.

Boven zijn bed hing een kruisbeeld en dus wist Herman dat hij zich geen zorgen hoefde te maken.

Vreemdgenoeg geloofden zijn ouders hem, waardoor ook zij niet meer naar de schuilkelders gingen wanneer er luchtalarm was.

Ook anderen wist Herman in die eerste oorlogsmaanden te overtuigen van de bescherming van zijn God, zozeer zelfs dat een buurman weer naar de kerk begon te gaan en ook zijn kinderen naar een katholieke school stuurde.

Lijdensweg
De winter van 1940 was ijskoud.

Herman kreeg door de kou twee wintervoeten, maar verzweeg het wekenlang omdat hij vreesde niet meer naar de mis te mogen gaan.

Toen het niet langer ging en hij zijn voeten aan zijn moeder toonde, verschoot ze.

“Ach, jongen, maar wat een pijn moet je hebben.”

Toch moest ze beloven het niet aan zijn vader te vertellen opdat die hem niet zou verbieden naar de Mis te gaan.

Zijn wonden werden echter erger en na een tijdje kon hij nauwelijks nog lopen.

Vader vroeg zich af wat er met zijn zoon aan de hand was omdat die zo mankte, en bij het zien van de etterende wonden beval hij Herman acht dagen thuis te blijven.

De jongen was diep ongelukkig maar liet zich niet tegenhouden.

Met moeder maakte hij de afspraak dat ze zijn voeten 's avonds zou verzorgen, zodat hij direct nadat zijn vader naar zijn werk is naar de kerk kon gaan.

Maar Herman kan nauwelijks lopen.

Zijn voeten ingebonden in oude lakens, met drie paar sokken erover in een paar oude schoenen van zijn vader gestoken strompelt hij, telkens weer vallend van de Wuytslei naar de kerk.

Hij moet serieuze pijn geleden hebben, maar niets kan hem ervan weerhouden naar de Mis te gaan.

Op een dag had de tram van vader vertraging.

Terwijl hij wachtte zag hij de jongen met veel pijn en moeite, telkens weer struikelend door de hoge sneeuw voortploegen, op weg naar de mis.

Vader Wijns had boos moeten zijn dat zijn zoon zijn bevel om het bed te houden niet opvolgde, maar in plaats daarvan was hij ontroerd.

“Kom jongen, zet je op mijn rug, dan zal ik je naar de kerk dragen.”

Herman wilde er echter niet van weten: “Nee, vake. Je zult je tram missen en te laat op je werk komen.”

En weg was hij, strompelend de laatste honderd meter naar de kerk afleggend.

Bedevaart
Die avond was Herman er niet om zijn vader te begroeten.

Moeder Wijns vertelde haar man dat hij die middag met hoge koorts thuis gekomen was en direct gevraagd had of hij naar bed mocht.

Omdat er in de weken erna geen verbetering optrad besluiten vader en moeder Wijns op aanraden van een kennis met hun zoon op bedevaart naar het graf van Pater Paul in Dendermonde te gaan.

Ze ontmoeten er Pater Boudewijn op zijn sterfbed, die hen aanraadt poeder van rozeblaadjes, gegroeid op het graf van de H. Benedictus in Italië, op de pijnlijke voetjes te smeren.

De volgende morgen kwam Herman kwiek de trap afgerend: zijn voeten waren genezen!

Voorvoeld
Terug in Merksem stortte Herman zich met nog meer energie op zijn taak als misdienaar.

Moest hij iets inhalen?

Of had hij haast omdat hij voelde dat hij niet veel tijd meer had?

Een voorval van kort voor zijn dood wijst ook die kant op, vertelde ooit zijn vader.

“Herman kwam eens klagen dat hij op weg naar huis werd lastiggevallen door een grotere jongen. Ik vroeg hem of hij zich niet meer kon verdedigen. 'Jawel hoor' zei hij toen. Kort na zijn overlijden kwam er hier een jongen aan de deur kloppen. Hij barstte in tranen uit en zei me dat hij schuld had aan Hermans dood. Ik vroeg hem waarom. Hij vertelde me dat hij Herman meermaals achterna had gelopen en hoe Herman hem had ontweken. De jongen had Herman uitgescholden, en die had geroepen 'Je hebt een lage ziel'.”

“De jongen is toen nog feller tegen mijn zoon uitgevlogen, waarop Herman heeft gezegd: 'Het zal niet makkelijk zijn u te bekeren, maar als ik het hier niet kan, zal ik het doen als ik in de hemel ben.'”

In de weken kort voor zijn dood insinueerde Herman nog enkele keren dat hij voorvoelde wat er ging gebeuren.

Toen hij een keer als spel de tafels en stoelen neerzette voor zijn aanstaande Plechtige Communie - die hij nooit zou doen - zei hij tegen zijn moeder dat de mensen beter bloemen mee zouden brengen dan geschenken.

Wanneer zijn moeder hem een paar dagen later liggend op de vloer aantrof en hem vroeg wat hij aan het doen was antwoordde hij: “Ja, die mannen zullen voor mij een grote kist nodig hebben...”

De dag voordat hij zijn fatale val maakte joeg hij zijn moeder echt angst aan toen hij nog eens probeerde haar over te halen weer naar de Mis te gaan.

“Herman ik heb daar nu geen tijd voor,” antwoordde ze hem.

Toen ze wilde voortgaan met haar werk hield Herman haar tegen.

“Moeke, als vake en ik in de hemel zullen zijn... En jij dan?”

Moeder kon de woorden van haar zoon niet aan en zei hem haar met rust te laten.

“Moeke,” zegt Herman weemoedig wanneer hij ziet dat zijn moeder niet naar hem luistert.

“Nu heb je geen tijd, maar als Herman dood zal zijn, zul je wel tijd hebben.”

Zijn moeder is diep geschokt door de woorden van haar kleine jongen en tracht ze te vergeten.

Binnen enkele dagen zou ze echter ondubbelzinnig worden herinnerd aan het gesprek en aan de voorvallen van een paar dagen eerder.

Van : Arjan Plantinga (Vrij naar Avents en De Maecht)

01-01-2017 om 16:33 geschreven door claudia  

Het onophoudelijk gebed – Aleksandr Men

De woestijnvaders stelden dat ieder gelovig mens uiteindelijk een staat van onophoudelijk bidden moet zien te bereiken. Dat kan vreemd lijken. Is iemand die voortdurend aan het bidden is niet krankzinnig, of ziek, of fanatiek? Toch is onophoudelijk in gebed zijn iets heel gewoons, het is het doel van het christelijk leven. Dat betekent niet dat een gelovige de hele tijd gebeden loopt op te zeggen. Het houdt in dat een gelovig iemand zich voortdurend voor Gods aanschijn weet. Lachend of huilend, vermoeid of in opperbeste toestand, verdrietig of blij, altijd ben je je bewust van Gods aanwezigheid. Je kunt je elk ogenblik tot God wenden, dankbaar, in gebed, of met spijt: ‘Hier bent U, dicht bij mij.’ Je ziel wordt erdoor verkwikt, verlicht.

Uit: Wijsheid uit de abdijen

01-01-2017 om 16:09 geschreven door claudia  

Herman Wijns (1931-1941)

Herman weende niet
Herman werd geboren op zondag 15 maart 1931, als de zoon van een slagersechtpaar, en de volgende dag al werd hij gedoopt in de St. Bartholomeuskerk.

Vader Jozef Wijns had een succesvolle varkensbeenhouwerij en charcuteriewinkel op de Bredabaan en was daarnaast vertegenwoordiger van verschillende buitenlandse vleeswarenfabrikanten.

Het was een bekende zaak met klanten uit de wijde omgeving waar naast vader en moeder Wijns ook vier gasten hun job hadden.

Herman groeide op in de beenhouwerij van zijn ouders en al snel kende iedereen in Merksem het ventje, omdat hij bij goed weer door zijn moeder bij de winkeldeur werd gezet.

Uren kon hij daar naar verluid zitten, samen met zijn hond Mus en de kat van de familie.

Het kwam al eens voor dat vader en moeder Wijns in de drukte vergaten het kereltje eten te geven, maar naar het schijnt kwam er nooit een klacht over zijn lippen.

Herman weende niet en zaagde niet.

Hij trok zich terug op de zolder en verwonderde zich over de plaatjes in de oude gazetten, totdat men hem kwam roepen voor het avondeten, zo gaat het verhaal.

Nonkel Mon
Toen Herman een jaar of vijf was en al wat avontuurlijker de omgeving verkende trok hij veel naar de gasten, achter de beenhouwerij in het atelier.

De slagersjongens waren gek met het beminnelijke kereltje, namen hem mee op hun rondes en lieten hem dan voorop de fiets in de mand zitten.

Naar het schijnt was Herman beste vrienden met iedereen.

Hij moet een onbezorgde kindertijd gehad hebben, waarin het geloof en vooral zijn onkel Mon een centrale rol speelden.

Herman hing aan de lippen van nonkel Mon als die vertelde en wachtte geduldig naast diens zetel of zelfs op zijn schoot wanneer hij, moe van het vertellen, een dutje deed.

Hermans favoriete spelletje was echter 'de mis spelen' met nonkel Mon.

Het moet een koddig toneel geweest zijn: een man van in de vijftig die met een bel of een ratel in zijn hand de mis diende van een manneke van vijf, waarbij dan eens een pompbak, dan een kast of een tafel dienst deed als altaar.

Het verhaal gaat ook dat wanneer de ouders van Herman 's avonds nog moesten gaan werken en de buren op hem pasten, de oudere kinderen daar er bijna om vochten om de kleuter bij zich te kunnen hebben.

St-Eduardusinstituut
Verliep voor Herman alles naar wens en was zijn wereld een grote speeltuin vol magie en mensen die hem graag zagen, voor vader en moeder Wijns ging het allemaal een pak minder.

De crisis van de jaren '30 deed zich ook in Merksem voelen en in 1938 - Herman was zeven jaar oud - moesten ze hun ooit zo florerende zaak op de Bredabaan sluiten.

Toen Herman vijf jaar was vond vader Wijns het tijd om hem op school te doen.

Niet direct in het eerste leerjaar.

Nee, beter zou het zijn om hem eerst een jaar naar de kleuterschool te sturen.

In de paasvakantie van 1936 ging pa Wijns daarom met zijn zoon naar de Broeder Bestuurder van het St-Eduardusinstituut.

Die wilde liever dat Herman ineens naar de jongensschool zou gaan, maar zijn leeftijd was wat dat betreft natuurlijk een probleem.

De Broeder Bestuurder twijfelde lang, maar gaf uiteindelijk toch toestemming om Herman het laatste trimester van het voorbereidende leerjaar te laten meedoen, maar niet voor hij de kleuter een klein testje afnam.

“Hermanneke, waar woon je?” vroeg de Bestuurder.

“Op de Bredabaan 422,” antwoordde Hermanneke.

“Ha ja, dat is tegen de Oude Bareel, niet waar?”

“Nee,” zei de kleine rustig. “Dat is tegen het gemeentehuis.”

“Och ja, dat is waar ook. Dat is daar waar tram 12 en 17 rijden, niet waar?” probeerde de broeder.

“Nee,” antwoordde Herman weer, “tram 3 en 23.”

“Och ja, dat is waar ook.”

De kleine plagerij was voldoende voor de Broeder Bestuurder om te weten wat voor vlees hij in de kuip had, en Herman mocht na de paasvakantie naar school.

In het laatste trimester van het voorbereidende studiejaar deed hij het vervolgens zo goed dat er geen sprake van was dat Herman na de zomer in het voorbereidende studiejaar zou beginnen.

Hij werd meteen toegelaten tot het eerste leerjaar, als knulleke van vijf jaar oud.

Eerste Heilige communie
Nadat hij een jaar vroeger dan gebruikelijk was toegelaten tot het eerste leerjaar van St-Eduardus, liet Hermanneke meteen blijken een goed en vlijtig student te zijn.

Zijn wekelijkse rapporten vermelden steevast 20 op 20 en omdat ook zijn gedrag onberispelijk was mocht Herman al op zesjarige leeftijd, 4 juli 1937, zijn eerste Heilige Communie doen.

Als alle kinderen zal hij trots geweest zijn op zijn kostumeke: witte blouse, zwart broekske, witte kousen en zwart gelakte schoenen.

Als alle kinderen zal hij trots voor de spiegel hebben gestaan, want het was feest en daar genoot Herman net zo van als alle andere kinderen.

Religieus als zijn opvoeding was zullen de lessen en de plechtigheid een diepe indruk op hem gemaakt hebben.

“Nee, dat kan niet. Dat kan niet zijn.”
Herman was geen geniale leerling, maar wel een hard werkende.

Het ging niet allemaal vanzelf zoals bij sommige andere leerlingen, nee: Herman moest er voor werken.

Wat hij deed, deed hij goed, maar niet zonder moeite.

Goede punten waren zeer belangrijk voor de kleine Herman en was het eens niet supergoed, dan was hij beschaamd.

In het tweede studiejaar was hij na het eerste trimester de dertiende van de klas.

Verlegen stapte hij met zijn rapport naar huis, en durfde over zijn punten niets zeggen tegen zijn ouders.

Volgens de legende stond hij die dag wat rond zijn vader te draaien zonder iets te zeggen.

Pa Wijns had wel door dat er iets scheelde en bedacht dat het beter zou zijn wanneer hij even weg zou gaan: aan zijn moeder zou Herman het wellicht wel durven zeggen.

Maar ook alleen met zijn moeder bleef hij dralen.

Het gesprek dat hij vervolgens met zijn moeder had is een goede indicatie van het karakter van Herman.

“Maar moeder, dat kan toch niet. Het kan toch niet waar zijn...,” zei hij verontwaardigd.

“Maar wat is er dan ventje?” vroeg zijn moeder.

“Nee, dat kan niet. Dat kan niet zijn.”

“Allez, zeg het eens manneke. Geen flauwekul hè. Zeg maar eens rap wat er hapert..”

“Zie dan eens moeke, ik ben maar de dertiende.”

“Wat? De dertiende maar?” zei moeder.

“Laat eens zien... Maar je hebt toch 84 op 100 en grote onderscheiding. Wij verwachten van jou toch niet dat je de eerste bent?!”

Voor Herman echter was het niet goed genoeg.

Het moest beter en hij was daarom vastbesloten het beter te doen.

In het tweede trimester was hij de achtste met 87 op 100 en in het derde trimester...

Poe, wat zal het kereltje zich afgemat hebben, en wat legde hij een ongelooflijke wilskracht aan de dag.

Vanaf 's morgens vroeg, direct na de H. Mis tot 's avond half tien was hij in de weer met zijn lessen.

Boeken in de hand, rond de tafel lopend herhaalde hij zijn lessen steeds maar weer, alles om maar de beste te zijn.

Het resultaat was er dan ook naar, want het laatste trimester eindigde hij met 89 op 100 en was hij de beste van de klas.

Vrolijk kind
Herman was graag gezien bij zowel zijn medeleerlingen als bij de broeders van het St-Eduardusinstituut.

Er is een anekdote hoe de beroemde Broeder Melarius nadat Herman enkele weken ziek thuis is geweest, zo blij is Herman weer terug op de koer te zien dat hij zegt: “Herman, als jij er niet bent is mijn klas niet volledig”.

“Is dat echt waar broeder,” vroeg Herman.

“Echt waar,” antwoordde de broeder en maakte met de kleine knaap een rondedansje.

Herman was niet alleen graag gezien, maar ook zeer behulpzaam voor anderen.

Wanneer hij eens ziek en met koorts in bed lag en zag hoeveel moeite zijn vader zich getrooste om de koude compressen op zijn hoofdje keer op keer te verversen, zei hij tegen zijn vader dat hij het zelf wel zou doen.

Wanneer zijn moeder zonder elastiek zat liep de kleine Herman stad en land af op zoek naar het juiste elastiek voor zijn moeder.

Op bezoek bij zijn tante vond hij het geen enkel probleem om zelf om dessert te gaan wanneer zijn neefjes en nichtjes geen goesting hadden.

Al was het zondagmiddag: Herman kwam niet terug voordat hij een winkel had gevonden die nog open was.

Hij was een vrolijk kind die vooral veel van muziek hield.

De radio moest altijd aan staan zodat hij kon zingen en dansen, en zag hij een kans dan vertelde hij moppen en verhaalde enthousiast over wat er op school allemaal was gebeurd.

Lachen is beter dan wenen
Het woord van de broeder was heilig voor Herman.

Wat een ander ook mocht beweren: wat Herman wist was waar, want de broeder had het toch gezegd!

En niemand wist het beter dan de broeder, zelfs zijn vader niet, zo sterk was het kinderlijk vertrouwen van de jongen in zijn opvoeders.

Ook een voorval op de schoolplaats typeert het karakter van de kleine Wijns.

Het gebeurde eens op de koer dat een jongen was gevallen over een uitstekend stuk steen.

Hij liep daarbij een hevig bloedende wond op aan zijn been, en de broeder vreesde dat hij zijn been gebroken had.

Terwijl die de brancard ging halen verdrongen de andere jongens van de school zich rond de gekwetste, maar bij het zien van het bloed zetten ze het allemaal op een lopen.

Behalve Herman.

Die drukte zo goed hij kon de wond dicht om het bloeden te stelpen en troostte zijn huilende makker door hem verhaaltjes en moppen te vertellen.

Toen de broeder terug kwam met de brancard trof hij tot zijn verbazing twee lachende jongens aan.

“Lachen is beter dan wenen hè,” sprak Herman.

Toen dezelfde broeder werd gevraagd of Herman een vrolijk kind was, zei hij: “Och, als je een plezante tegenkwaamt, dat was hij niet. Maar als je er nog een plezantere tegenkwaamt, dat was hij.”

Van : Arjan Plantinga (Vrij naar Avents)

Vrienden van Herman Wijns vzw
Alice Dierckx, voorzitter
Tel.: 0487 67 89 39
vriendenhermanwijns@gmail.com

Herinnerinsghuis:
Van Heybeeckstraat 23
2170 Merksem

Gebed tot de Onbevlekte Ontvangenis

Dag 6

Laat ons bidden dat door de gebeden van de zondeloze Maagd Maria, God ons zal bevrijden van onze zonden.

Vader, U bereidde de Maagd Maria voor om de waardige Moeder te zijn van Uw Zoon. U liet haar meedelen in de redding van Christus door Zijn dood, en hield haar zondeloos vanaf het moment van haar ontvangenis. Help ons door haar gebeden leven in Uw aanwezigheid zonder zonden. We vragen dit door onze Heer Jezus Christus, Uw Zoon die leeft en heerst met U en de Heilige Geest, een God, voor alle eeuwigheid.

Glorierijke en onsterfelijke Koningin van de Hemel, we drukken ons sterk geloof uit in uw Onbevlekte Ontvangenis dat voorbeschikt was door de Allerhoogste en de verdiensten van Uw Goddelijke Zoon. We verheugen ons met u om uw Onbevlekte Ontvangenis. We danken de Heilige Drie-eenheid om uw heilige Onbevlekte Ontvangenis. O Moeder van het Vleesgeworden Woord, luister naar mijn bijzonder verzoek gedurende deze noveen. (noem uw verzoek)

O Maria van de Onbevlekte Ontvangenis, Moeder van Christus, U had invloed bij Uw Goddelijke Zoon hier op aarde; U hebt nu dezelfde invloed in de Hemel. Bid voor mij en verkrijg voor mij de inwilliging van mijn verzoek als het past voor de Goddelijke Wil. Amen.

Litanie van de Heilige Maagd Maria

01-01-2017 om 00:34 geschreven door claudia  

De parochiepriester kwam eens binnen met een zilveren doosje, een pyxis, waarin een gewijde hostie zat en Louise was in extase. Ze stond recht uit haar stoel en viel op haar knieen in aanbidding. Haar knieen raakten de grond niet, en haar lichaam leunde vooruit en haar handen waren samen als in gebed. Ze stapte niet maar gleed over de vloer. De parochiepriester ging rond de tafel met de pyxis en zij volgde de pyxis. Het was pas toen de pyxis werd opgeborgen dat ze terug naar haar stoel ging en in haar staat van bewegingsloze contemplatie terugging.

Haar mystieke herkenning van Priesters en heilige relikwieen

Er werd eens een experiment gedaan en een priester kleedde zich als een boer. Louise die in haar extase verkeerde liet blijken dat ze de priester herkende en ze zei een vreugdevol “Oh!” toen hij haar zegende. Er kwam ook eens een Benedictijnse Priester van Engeland die haar zegende en opnieuw glimlachte ze.

Wat relikwieen betreft had een Bisschop eens een kruis bij die een relikwie van het Heilig Kruis bevatte. Louise ging in haar bed van een liggende positie zitten en hield het kruis in haar gevouwen handen en uit haar gedrag bleek dat het een gezegend kruis was. Pas toen het kruis werd weggehaald ging Louise weer in haar bed liggen in extase.

Andere buitengewone gaven die Louise had

Bij het begin op 26 maart 1871 tot haar dood in 1883, dat is 12 jaar, at ze geen voedsel en leefde ze volkomen op de Heilige Eucharistie. Ze dronk enkel 3 tot 4 glazen water per week. Bovendien had ze voor dezelfde periode van 12 jaar geen slaap nodig en bracht ze haar nachten in contemplatie en gebed door, dikwijls knielend aan de voet van haar bed.

Een samenvatting van de medische onderzoeken betreffende Louise

Louise werd grondig onderzocht gedurende vele jaren; samen met Padre Pio en Therese Neumann was ze de best onderzochte gestigmatiseerde van alle tijden. Dit zijn enkele van de bevindingen die werden gemaakt :

1 Nadat Louise de eerste tekenen van bloeden vertoonde op 24 april 1868 bleef ze elke week bloeden tot haar dood op 25 augustus 1883. Er zijn ongeveer 800 bloedingen geweest.

2 Louise voelde de brandende pijnen van de stigmata op dinsdag en dit bleef duren tot donderdag. Op donderdag werden deze pijnen blaren die dan de stigmata vormden op vrijdag. Dit was vooral zichtbaar op de achterkant van haar handen.

3 De wonden die zich op haar handen en voeten vormden waren donkerrood van kleur en cirkelvormig.

4 Het intense bloeden deed zich gewoonlijk voor van donderdag- of vrijdagnacht tot zaterdag. Het bloeden begon normaal tussen middernacht en 1.00 u.

5 Ongeveer 250 ml bloed werd verloren gedurende elke Lijdensextase

6 De wonde op Louise’s zijde werd gelokaliseerd tussen de vijfde en zesde rib, een beetje onder de linkerborst.

7 De voetwonden werden gelokaliseerd tussen de derde en vierde middenvoetsbeentjes. Beide voeten (evenals de handen) werden met dezelfde wonden gekentekend.

8 De wonden van de doornenkroning waren van een cirkelvormig patroon van twaalf tot vijftien punten rond het voorhoofd. Deze streek was pijnlijk en gezwollen.

9 Het hoofd toonde ook sporen van bloeding.

10 Een verwonding werd ook gezien op de rechterschouder, een teken van het Kruis dat Christus droeg op Zijn weg naar Calvarie.

Haar heilige dood

Na een buitengewoon leven uit liefde voor God en van lijden in vereniging met Jezus voor de bekering van zondaars, stierf Anne Louise Lateau op 25 augustus 1883 op een leeftijd van 33 jaar – dezelfde leeftijd als haar geliefde Jezus.

Anne-Louise Lateau, bid voor ons!

01-01-2017 om 00:33 geschreven door claudia  

Dienares van God Anne Louise Lateau – gestigmatiseerde, mystica en offerziel (1850-1883)

Haar vroege leven

Anne Louise Lateau werd geboren in Bois d’Haine (Henegouwen) op 13 januari 1850. Haar vader, Gregory was dan 28 jaar en was een metaalbewerker die tewerkgesteld was in de nabij gelegen gieterij. Spijtig genoeg kreeg hij de pokken en stierf op 17 april 1850, 3 maand na de geboorte van Louise. Hij liet de moeder Adele (Pissens) Lateau achter met drie dochters.

De oudste dochter, Vosine was net drie jaar oud; de tweede, Adeline, iets ouder dan twee jaar en de derde, Louise was jonger dan 3 maand. Toen hun vader stierf was niets hulpelozer dan dit kleine huishouden. De arme moeder, die bijna in het kinderbed stierf was nog altijd ziek en bedlegerig. Louise zelf had zelf de pokken en vrienden en buren bleven weg, bang om besmet te geraken.

Kleine Vosine, die 3 jaar was, deed alles wat een klein kind kon doen. Van het ene ziekbed van haar moeder naar de wieg van haar zus Louise, moest ze hen de absolute noodzakelijkheden geven. De dagen vlogen voorbij en de reserves van het arme huisje waren spoedig uitgeput, en de honger begon zich te gevoelen.

In deze extreme omstandigheden, kwam uiteindelijk hulp van een goede boer, Francis Delalieu. Deze man vond zijn weg in het huis, twaalf dagen na de dood van hun vader. Hij vond Louise die bijna op sterven lag, terwijl de rest van het gezin tot het extreme werd op de proef gesteld. Hij zorgde meteen voor voedsel en voor de meest nodige zaken. Van die dag af waakte hij over hen en begeleidde hen tot ze allen gezond waren.

De ziekte van de moeder was ernstig en langdurig en pas na twee en een half jaar herwon ze haar vroegere gezondheid. Ze had bijna geen middelen van bestaan, behalve het kleine stukje grond waarop het huisje stond en die in gelukkiger dagen, haar bruidsschat was. Maar ze aanvaardde haar harde lot met een moedige geest. Ze worstelde tegen de armoede en om onafhankelijk te blijven. Dag en nacht wijdde ze zichzelf toe aan de zorg voor haar kinderen en de hele dag zwoegde ze voor hun dagelijks brood. Terwijl ze weg was naar haar werk liet ze de kinderen thuis alleen. De oudste dochter moest voor haar twee zusjes zorgen. Arme kleine kinderen, ze hadden vele ontberingen te verduren! Ze moesten de koude winters doorkomen dikwijls zonder vuur en hun voedsel was uiterst schaars. God zij dank groeiden ze op tot gezonde dochters en de tijd brak spoedig aan dat ze hun moeder konden helpen in het dagelijkse labeur.

Toen Louise 8 jaar was werd ze voor korte tijd geplaatst bij een zwakke oude vrouw uit de buurt die hulp nodig had omdat haar zoon op het werk was. Later werd ze voor vijf maand naar school gestuurd. Daar leerde ze haar catechismus, en leerde ze wat lezen en schrijven. Dit was al de scholing die ze ooit kreeg. Toen ze 11 jaar was deed ze haar Eerste Communie en leefde ze bij een tante aan haar vaders kant die leefde in Manage. Deze goede vrouw was 78 jaar en zeer zwak; ze stierf twee jaar erna, en Louise die haar had gediend gedurende die tijd met opmerkelijke ijver en toewijding werd in dienst genomen door een vrouw in Brussel.

Daar werd ze ziek en werd ze gedwongen om te vertrekken na zeven maanden. Maar nadien bleef deze vrouw Louise van tijd tot tijd opzoeken in Louise’s thuis in Bois d’Haine. Toen ze een paar weken thuis was, werd Louise terug beter en vond ze een nieuw onderkomen in een gezin van een kleine boer te Manage. Van deze plaats werd ze terug thuis geroepen door haar moeder; van toen af bleef ze thuis voor de rest van haar leven, en legde ze zich volledig toe op naaiwerk en de huishoudelijke taken.

Haar buitengewone liefdadigheid op haar zestiende met de dood voor ogen – de cholera epidemie

Een ander buitengewone karaktertrek is haar liefdadigheid. Ze was zelf arm, maar ze had een passie om de armen te helpen. Wanneer ze een kind was wijdde ze zichzelf toe aan de zorg voor de zieken, met een opmerkelijke onbaatzuchtigheid en tact. Nadat ze terug thuis woonde, en er stierf iemand in het dorp was het bijna altijd Louise die de rouwende familie hielp en het lichaam voorbereidde om begraven te worden.

In 1866 heerste de afschuwelijke en dodelijke ziekte cholera in Belgie en brak uit in Bois d’Haine. De ziekte richtte een grote ravage aan en deed de mensen panikeren. De cholera epidemie trof eerst een gezin van een werkman. Het gezin bestond uit zeven personen. De vier zonen die panikeerden over de besmettelijke ziekte vluchtten uit het huis en lieten hun vader, moeder en zuster in de steek. De parochiepriester die Louise’s heiligheid en naastenliefde kende, zond Louise. Ze nam haar taak op in het verlaten huis. Ze bleef bij de vader en moeder tot het laatste uur-ze stierven beiden op dezelfde dag; en ze bleef bij de zuster tot de zonen eventjes naar huis terugkwamen om hun zuster naar een ander huis te brengen. Louise baarde de twee lichamen op en plaatste hen in een kist en met de hulp van haar zuster Adeline droegen ze de kisten uit het besmette huis.

Sommige mannen, die aangemoedigd werden door het heroisch voorbeeld van deze jonge meisjes, brachten de lichamen naar de begraafplaats. Louise, met dokter en priester bleef dit werk verderzetten gedurende de hele tijd dat de epidemie duurde. Ze verliet nooit de huizen waarin de epidemie zich manifesteerde. Ze kon natuurlijk niet overal tegelijk zijn; maar ze zorgde voor 6 cholera patienten in de maand, baarde de doden op, en droeg verscheidene van hen naar de begraafplaats. En dat alles toen ze maar zestien jaar was. Toen de epidemie eindelijk over was, deed ze terug haar huishoudelijke taken thuis.

Door haar reputatie van liefdadige werkster voor de zieken werd ze jaren nadien nog opgeroepen toen iemand in het dorp ziek was en niemand kon zorgen voor hen. Ze ging onmiddellijk naar de zieke persoon ongeacht het type van ziekte, of het besmettelijk was of niet, en zorgde voor hen met een opmerkelijke ijver, oprechte naastenliefde en zorg, en zorgde zo goed als mogelijk voor hen.

Haar persoonlijkheid en karakter

Louise Lateau wordt beschreven als een persoon met een opgeruimd karakter, en van een minzaam, onbaatzuchtige ingesteldheid. Ze is middelmatig intelligent en eenvoudig. Goedheid en gezond verstand lijken haar karakteristieken te zijn. Ook haar vroomheid is praktisch en onopvallend. Ze houdt van de eenzaamheid en teruggetrokkenheid; en behalve als gehoorzaamheid van haar kerkelijke oversten, praat ze nooit over de buitengewone fenomenen die ze ondervindt.

De beroemde dokter Lefebvre verzekert ons hoewel ze sommige vriendinnen heeft van haar leeftijd die ze van haar kindertijd kent, wordt over haar extases en stigmata nooit gesproken. Ze behoudt dezelfde terughoudendheid tegenover haar moeder en haar zusters, en zij praten ook nooit over het onderwerp in haar aanwezigheid. Ze is extreem terughoudend met betrekking tot de buitengewone mystieke genaden die ze gekregen heeft door God.

Louise werd de stigmata gegeven

Op vrijdag 24 april 1868 wordt het eerste spoor van de stigmata zichtbaar. Ze bemerkte dat wat bloed vloeide uit haar linkerzijde. Met haar gewoonlijke terughoudendheid vertelt ze niets aan niemand, ook niet aan haar moeder of zusters. Op de volgende vrijdag kwam er terug bloed uit dezelfde plaats, en ook op beide voeten. Ze sprak er nu over met haar geestelijke leidsman, de parochiepriester van Bois d’Haine. De priester die verbaasd stond over zo’n buitengewoon fenomeen probeert haar vrede en kalmte te geven en vertelde haar er niets over te zeggen.

Op de derde vrijdag, 8 mei vloeide bloed, gedurende de nacht, van haar linkerzijden en haar voeten; en tegen 9.00 u in de morgen kwam er ook bloed uit haar handpalmen . Ze ging voor de eerste keer in extase, op vrijdag 17 juli in hetzelfde jaar: en twee maanden later, op vrijdag 25 september verschenen bloedige punten rond haar hoofd. Al deze fenomenen deden zich herhaaldelijke keren voor op elke opvolgende vrijdag zonder onderbreking: met enige uitzondering dat de bloedende kroon rond haar hoofd gedurende het eerste jaar maar soms bloedde, en dat de andere stigmata niet bloedden op twee gelegenheden.

Van de tijd dat bloed uit haar handen vloeide, kon de buitengewone toestand van Louise niet langer een geheim blijven. Het nieuws verspreidde zich. Een verzamelde zich elke week een menigte rond haar moeders huis; zodanig groot dat de kerkelijke autoriteiten moesten ingrijpen in deze zaak. Men vroeg Dokter Lefebvre om de hele zaak te onderzoeken, vanuit medisch standpunt. Zijn studie begon op 13 augustus 1868 en bleef een jaar en een half duren. Hij installeerde een microscoop in het huis van Louise en onderzocht het bloed op het moment toen het uit de wonden vloeide. Hij werd in dit onderzoek bijgestaan door twee van zijn medische collega’s die beiden vakkundig waren in microscopische onderzoeken : Dr Hairion en Dr Van Kempen.

Na nauwkeurig onderzoek, waren ze ervan overtuigd dat de witte en rode bloedcellen een normaal karakter hadden en een specimen waren van gezond menselijk bloed.

De handschoen test op de stigmata

De stigmata verschenen elke week rond middernacht op donderdagavond, en bleven tot in de late vrijdagnamiddag tot rond 17.00 u. In zijn inspanning om grondig de zaak te bestuderen plaatste Dr Lefebvre speciale handschoenen op Louise, hen afsluitend met een speciale koord en wassen zegel zodat het onmogelijk werd om ermee te knoeien zonder dat het opviel. Het resultaat was dat de stigmata zich voordeden op donderdagavond, zoals gewoonlijk met de verzegelde handschoenen aan. Dit gaf de dokters voldoende bewijs van het bovennatuurlijk karakter van de stigmata.

Er kan geen twijfel over bestaan dat het bloeden van de stigmata een bron van pijn is, hoewel Louise er nooit over sprak. Gedurende de extase was ze waarschijnlijk onbewust van pijn, zoals ze dan voor elke andere lichamelijke ervaring ongevoelig was. Maar voordat de extase zich inzette en nadat het was gestopt, was Dr Lefebvre ervan overtuigd dat ze veel pijn leed. Dat leidde hij af van haar bewegingen en gedrag.

Tegen de vrijdagavond stopte het bloeden meestal; maar niet altijd op hetzelfde uur. De volgende dag waren de stigmata droog en wat blinkend. Hier en daar was wat opgedroogd bloed, maar dit werden korsten die eraf vielen. Op zaterdag morgen deed Louise terug haar gewone werk. Ze onderbreekt enkel haar werk om naar de Mis te gaan en de Heilige Communie te ontvangen in de Parochiekerk.

Haar extases

Louise’s exstases begonnen tussen 9.00 en 10.00 u op vrijdagmorgen en bleven normaal duren tot 17.00 u in de namiddag. Louise die op vrijdag niet kon werken door haar bloedende stigmata is meestal aan het bidden tot de extase komt. Hoe dan ook komt de extase zelfs al is ze in gesprek met iemand. Dokter Lefebvre is aanwezig op vele gelegenheden en op een van die gelegenheden doet hij verslag:

“Het is half acht ’s morgens. Ik begin een conversatie met het meisje, en we spreken over de meest uiteenlopende zaken. Ik vraag haar over haar bezigheden, haar educatie, haar gezondheid. Ze beantwoordt al mijn vragen eenvoudigweg, exact en bondig. Gedurende haar conversatie is ze kalm en is de uitdrukking op haar gezicht natuurlijk, en heeft ze haarzelfde kleur. Haar huid is koel: haar hartslag slaat 72 per minuut. Na enige tijd verslapt de conversatie en is er een pauze. Ik wil opnieuw starten, maar ik merk dat Louise bewegingsloos is, met haar ogen naar boven gericht en in contemplatie verkeert. Ze is in extase.”

Een gelijkaardig verslag werd gegeven door Dr Imbert Gourbeyre een professor in de medische school van Clermont in Auvergne. “Ik had Louise onderzocht en ondervraagd”, zegt hij “voor een uur en een kwart. Mijn laatste vraag was over de cholera patienten die ze had geholpen. Ze vertelde me dat ze negen of tien van hen zag sterven. Ik vroeg haar of ze bang was. Ze antwoordde dat ze niet bang was. ‘Help je graag de zieken verplegen?’ Ik wil de vraag opschrijven, maar Louise geeft geen antwoord. Ik kijk naar haar en zie dat ze reeds in extase verkeert.” In de zomer van 1869 werd door haar geestelijke oversten bevolen de extase tegen te houden voor zover in haar macht lag. Het was zelfs voorgeschreven dat ze de vrijdagmorgen haar werk verder moest zetten, hoe moeilijk het ook was. De Bisschop van Brits Columbia, Dr d’Herbomez verkreeg toelating van de kerkelijke autoriteiten om Louise te zien: hij ging op bezoek bij haar samen met Abbe Mortier op vrijdag, 13 augustus 1869, om 8.00 u.

Wanneer hij binnenkwam was Louise aan het werk op de naaimachine. Haar handen en voeten bloeden hevig. Ook haar voorhoofd en rond haar hoofd, in een volledige cirkel was bloed aan het vloeien en het stroomde over haar gezicht en nek. De naaimachine zat onder het bloed; en enkel door de meest pijnlijke inspanningen, was het arme kind in staat haar werk verder te zetten. De Bisschop stelde haar wat vragen. Ze antwoordde met haar gewone kalmte en ging ondertussen verder met haar werk volgens de instructies die ze had ontvangen. Opeens stopte de machine: haar handen en lichaam werden bewegingsloos. Het werk had opgehouden en de extase begon.

De houding en het gedrag van Louise ondergaat vele en frequente veranderingen. Nu beweegt haar lichaam traag rond als rond een as, en haar ogen lijken een onzichtbare processie te volgen: onmiddellijk staat ze recht uit haar stoel, doet een paar stappen en steekt haar handen omhoog in gebed. Een glimlach straalt van haar gezicht. Op een ander moment sluit ze haar ogen en rollen tranen van haar wangen; opnieuw beeft ze en wordt bleek; een expressie van verschrikking blijkt uit haar gedrag; ze slaakt een kreet. Ze ligt dikwijls op de vloer, de armen uitgestrekt in de vorm van een kruis.

Het meest verbazingwekkend is de laatste scene van de extase. Ze staat vlug recht van de vloer. Haar hartslag gaat extreem vlug en bereikt 120 slagen per minuut, en wordt zwakker. Haar adem wordt zwakker en zwakker en kan bijna niet bemerkt worden behalve door geneeskundige observatie. De dood lijkt aan te komen. Het lichaam is koud: de ogen zijn gesloten; het hoofd valt op de borst. Een dodelijke bleekheid komt over het gezicht en een koud zweet breekt uit en er komt zelfs een doodsreutel in haar keel.

Deze toestand blijft ongeveer 10 minuten duren, en dan komt er terug leven in het lichaam. Het lichaam wordt warm: de hartslag wordt normaal; de wangen krijgen terug kleur. Dan kijkt het gereanimeerde meisje terug rond; en is de extase over.

Haar mystieke herkenning van Gezegende objecten en de Heilige Eucharistie

Louise heeft een levendige herinnering van de scenes die ze gezien heeft. Ze praat er enkel over onder bevel van haar Bisschop. Ze beantwoordt Dr Lefebvre precies wat ze gezien heeft en eenvoudig, wanneer hij erom vraagt. Van zodra de extase komt ziet ze zich gehuld in een zee van licht; dan beginnen zich figuren te vormen en ziet ze verschillende scenes van het Lijden van Christus voor haar ogen. Er wordt geen woord gesproken dat ze kan horen; maar de beelden bewegen zoals in realiteit. De Apostelen zijn er, en de Joden, de Romeinse soldaten, de heilige vrouwen. Ze ziet de Redder ook en ze kan zijn verschijning precies omschrijven, net zoals Zijn kleren, Zijn wonden, de doornenkroon, het kruis.

Maar ze is begunstigd met nog een ander fenomeen. Ze blijft ongevoelig voor elke andere stem, behalve voor degenen die geestelijke jurisdictie over haar hebben zoals haar Bisschop, haar parochiepriester, of enige ander priester. Op eenzelfde manier brengen gezegende voorwerpen allerhande aan haar lippen zoals rozenkransen, medailles of kruisen, een glimlacht van vreugde over haar gezicht, terwijl dezelfde dingen die niet gezegend zijn geen uitwerking hebben. Dit profetisch instinct werd dikwijls getest en faalde nooit.

30-12-2016 om 23:14 geschreven door claudia  

Gebed tot de Onbevlekte Ontvangenis

Dag 5

Laat ons bidden dat door de gebeden van de zondeloze Maagd Maria, God ons zal bevrijden van onze zonden.

Vader, U bereidde de Maagd Maria voor om de waardige Moeder te zijn van Uw Zoon. U liet haar meedelen in de redding van Christus door Zijn dood, en hield haar zondeloos vanaf het moment van haar ontvangenis. Help ons door haar gebeden leven in Uw aanwezigheid zonder zonden. We vragen dit door onze Heer Jezus Christus, Uw Zoon die leeft en heerst met U en de Heilige Geest, een God, voor alle eeuwigheid.

O Heer, die door de Onbevlekte Ontvangenis van de Maagd Maria, een waardige verblijfplaats voor Uw Zoon bereidde. U zorgde ervoor dat ook Zij, net als Uw Zoon die zonder zonde stierf, ook zij nooit zonde heeft gekend. Verleen dat door haar middelaarschap ik begunstigd word met de volgende genade. (noem uw verzoek)

O Maria van de Onbevlekte Ontvangenis, Moeder van Christus, U had invloed bij Uw Goddelijke Zoon hier op aarde; U hebt nu dezelfde invloed in de Hemel. Bid voor mij en verkrijg voor mij de inwilliging van mijn verzoek als het past voor de Goddelijke Wil. Amen.

Litanie van de Heilige Maagd Maria

30-12-2016 om 23:13 geschreven door claudia  

Alles een teken – Carlo Carretto

Wij moeten onszelf eraan gewennen dat de dingen in hun authentieke realiteit anders zijn dan wij dachten. De aarde is het teken van de hemel en het is niet zo dat de hemel het teken is van de aarde. De zon is het teken van Christus en niet andersom. Alles wat ik zie is het teken van datgene wat ik niet zie; het verwijst ernaar, het duidt het aan. Alles is teken van een onzichtbare realiteit, die veel belangrijker is dan de zichtbare realiteit. Datgene wat nog komen moet, is van grotere waarde dan datgene wat reeds gekomen is. Ja, de dag van morgen is beter dan de dag van vandaag en die zekerheid wordt mij gegeven door het geloof in God, die liefde is. En de liefde gaat voort, maar zij keert niet terug. De liefde schept, maar vernietigt niet. De liefde leeft, maar sterft niet.

Wanneer ik mijn ogen open voor het menselijk leven, dan moet ik eraan wennen om alles te zien als teken van dat goddelijk leven dat Christus aan mij doorgeeft en dat Hij dag aan dag voedt. Mijn vader en mijn moeder zijn een teken van een andere vader en moeder, die ik in het Rijk zal hebben; het huis waarin ik als kind heb gewoond en dat er nu niet meer is, door de tijd verwoest, is een teken van een ander huis dat niet meer verwoest zal worden: het Vaderhuis. Mijn broers en mijn zusters die samen met mij hebben geleefd, zijn een teken van andere broeders en andere zusters, die samen met mij in het eeuwige Rijk van de Vader zullen leven. Het voedsel dat mij gevoed heeft, het vuur dat mij verwarmd heeft, het landschap dat mij verheugd heeft, zijn alle een teken van een ander voedsel, van een ander vuur, van andere landschappen die in het Rijk mijn deel zullen zijn. De liturgieviering waaraan ik deel heb genomen, de eucharistie die ik met zoveel godsvrucht heb ontvangen, zijn het levende teken van een andere viering waaraan ik zal deelnemen in het Rijk, waar ik eindelijk gevoed zal worden door een unieke spijs: God zelf.

29-12-2016 om 17:22 geschreven door claudia  

Kleine Nellie van de Heilige God

29-12-2016 om 17:08 geschreven door claudia  

Gebed tot de Onbevlekte Ontvangenis

Dag 4

Laat ons bidden dat door de gebeden van de zondeloze Maagd Maria, God ons zal bevrijden van onze zonden.

Vader, U bereidde de Maagd Maria voor om de waardige Moeder te zijn van Uw Zoon. U liet haar meedelen in de redding van Christus door Zijn dood, en hield haar zondeloos vanaf het moment van haar ontvangenis. Help ons door haar gebeden leven in Uw aanwezigheid zonder zonden. We vragen dit door onze Heer Jezus Christus, Uw Zoon die leeft en heerst met U en de Heilige Geest, een God, voor alle eeuwigheid.

O Maria, Moeder van God, die in uw glorierijke Onbevlekte Ontvangenis begiftigd bent met de volheid van genade. U bent uniek onder de vrouwen doordat u zowel moeder als maagd bent; Moeder van Christus en Maagd van Christus. We vragen u om naar ons te kijken met een teder hart vanop uw troon en te luisteren naar onze gebeden. Ik vraag u oprecht dat u voor mij het verzoek wilt inwilligen dat ik nu vraag : (noem uw verzoek)

O Maria van de Onbevlekte Ontvangenis, Moeder van Christus, U had invloed bij Uw Goddelijke Zoon hier op aarde; U hebt nu dezelfde invloed in de Hemel. Bid voor mij en verkrijg voor mij de inwilliging van mijn verzoek als het past voor de Goddelijke Wil. Amen.

Litanie van de Heilige Maagd Maria

29-12-2016 om 17:06 geschreven door claudia  

Kleine Nellie van de Heilige God – Het leven van Nellie Organ (1903-1908)

“Daar! Dat is het teken waarop ik wachtte” – Dat was wat Paus Pius X zei na gehoord te hebben over het heilige leven van kleine Nellie. Een paar maanden later in 1910 bracht hij “Quam Singulari” uit die de leeftijd voor de Heilige Communie voor kinderen verlaagde.

Kleine Nellie Organ leefde om vier en een half jaar te worden, en toch is ze gekend als de “Kleine Violet van het Heilig Sacrament”. Het bijzonder verhaal van haar korte maar heilige leven start bij haar geboorte op 24 augustus 1903. Haar vader, William Organ en haar moeder Mary Aherne Organ waren gehuwd op 4 juli 1896 en hun huwelijk was spoedig gezegend met 4 kinderen: Thomas, David, Mary en Nellie. Omwille dat de werkloosheid toen in Ierland zo groot was, moest haar vader William Organ kiezen tussen emigratie en soldaat worden. Hij koos voor het laatste en in oktober 1897 ging hij in het Britse Leger dat toen Ierland bezette, in het garnizoen van Waterford.

Nellie werd geboren op 24 augustus 1903 in de Koninklijke Infanterie Barrakken in Waterford, Ierland, die voor gehuwden bestemd waren. Spoedig nadien werd ze naar de parochiekerk van de Drie-eenheid gebracht waar ze gedoopt werd onder de naam “Ellen”, hoewel ze vertrouwelijk “Nellie” zou genoemd worden.

“Toen ze enkel twee jaar was,” schrijft haar vader, “nam ze mijn hand vast en stapte naar de Mis, babbelde ze de hele weg over Heilige God. Dat was de manier waarover ze altijd over God sprak, en ik weet niet waar ze het geleerd kan hebben.” Nellie hield veel van haar vader, en haar eerste vraag wanneer haar moeder om boodschappen was, was een rozenkrans mee te brengen voor Papa. Op een nacht zei haar vader dat hij de wacht moest houden. Nellie zei “Ik zal de wacht houden in jou plaats.” “Ga slapen,” zei haar vader. “Nee,” zei Nellie, “ik zal op je wachten”-en wanneer hij terugkeerde was ze wakker, wachtend op hem.

De heilige namen waren de eerste woorden die Nellie leerde, en ’s avonds wanneer de rozenkrans werd gebeden. Haar moeder leerde haar de crucifix en de grote kralen te kussen. Een gewoonte dat ze zou behouden.

De dood van haar moeder

In 1905 verhuisde de familie naar Spike, een eiland fort dat gesitueerd was in de haven van Cork. De gezondheid van haar moeder dat nooit goed was geweest, verslechterde zienderogen. In haar laatste maanden keerde ze zich volledig naar God en haar rozenkrans was nooit uit haar handen. Naar het einde toe hing ze zodanig aan Nellie dat het kind uit haar armen moest gerukt worden. In januari 1907 stierf ze aan tuberculoze.

De oudste van de Organ kinderen was maar negen jaar op dat tijdstip en haar vader moest de hele dag zijn militaire plichten vervullen. In het begin hielp een buurvrouw hem in de Organ huishouding. Maar de kinderen waren nog zo jong en konden niet veel helpen bij de noodzakelijke huishoudelijke werkzaamheden. Men zag spoedig in dat dit niet kon voortduren. Bovendien was Nellies gezondheid delicaat en had ze bijzondere zorg nodig want men had ontdekt dat ze een kromgegroeide rug had.

Rechtop in een stoel zitten was pijnlijk voor haar en haar lichaam stil houden voor bepaalde tijd deed haar veel pijn. Haar heup en haar gedraaide rug waren ontwricht. Ze weende maar er was geen liefdevolle moeder om haar te sussen en te troosten. Nellie’s vader besefte ten slotte dat dit zo niet verder kon in een moederloos gezin en vroeg een priester om een thuis te vinden in een klooster voor zijn ongelukkige weeskinderen.

Nellie en haar zuster werden naar de Goede Herder Zusters gezonden

De priester kwam hem te hulp en met zijn hulp werden de kleintjes geplaatst in tehuizen van liefdadigheidsinstellingen van het diocees. Thomas werd naar de School van Broeders van Liefde in Upton gestuurd; David, naar de kloosterschool van de Barmhartige Zusters te Passage West; en Mary en Nellie zouden naar de St Finbarr’s School gestuurd worden bij de Zusters van de Goede Herder in Cork.

Nellie en haar zuster kwamen eraan op 11 mei 1907. Met moederlijke zorg werden Mary en Nellie omgeven door de goede zusters en Nellie was er gelukkig en ze noemde al de Zusters “Moeders.” Toen ze er aankwam was Nellie drie jaar en negen maanden. Ze zou de resterende acht maand van haar leven bij de Zusters blijven.

De diagnose van de dokter

Mary Long was een jong meisje die naast Nellie sliep en ze vertelde de Zusters dat Nellie pijn had en nachten huilde en dikwijls kuchte. Daardoor werd kleine Nellie verplaatst naar de school infirmerie waar ze haar maaltijden deelde met een klein zwart poesje. Ze was dol op dit beestje en het poesje was dol op haar.

Terwijl de lessen voor het zieke meisje waren gestopt, werd ze soms naar buiten geholpen om de kleuterspelletjes op de speelplaats mee te doen. Op een dag kreeg ze een doos kralen aan een lint. Ze stak er sommige in haar mond en slikte ze half door. Ze bleven in haar keel hangen en ze leek te stikken. De leraar tilde haar op en liep om een zuster te vinden. Samen liepen ze met het meisje naar de infirmerie waar degenen aanwezig een operatie uitvoerden om de kralen eruit te halen. Het was opmerkelijk dat Nellie niet weende gedurende de pijnlijke ervaring. Maar enige tijd later was ze lusteloos, daarom werd de dokter erbij geroepen. Samen met haar gedraaide ruggegraat was Nellie het slachtoffer van tuberculoze—de ziekte die haar moeder fataal werd. Omdat de ziekte reeds in een vergevorderd stadium was had de dokter geen hoop op haar herstel. Hij stelde de zusters op de hoogte dat ze maar enkele maanden meer te leven had.

Haar devotie tot het Kind Jezus

Kleine Nellie bleef voor twee maanden in de infirmerie. Haar verpleegster, juffrouw Hall bleef dikwijls de nacht bij haar doorbrengen en Nellie’s dankbaarheid was vol kinderlijke liefde—“Heilige God nam mijn Moeder,” zei ze, “maar Hij heeft me jou gegeven om mijn Moeder te zijn.” Ze stak haar hand tussen de rails van haar bedje om de hand te nemen van haar “Moeder”, en ze hield haar hand stevig vast tot ze in slaap viel.

Gedurende deze tijd toen Nellie het bed moest houden in de infirmerie, trok een klein altaar waarop een beeldje stond van het Heilig Kind van Praag haar aandacht. Ze vroeg juffrouw Hall over het beeldje. Ze legde uit aan Nellie dat het beeldje de afbeelding was van Onze Heer toen Hij een kind was. Onmiddellijk was Nellie geinteresseerd. Juffrouw Hall vertelde het verhaal van de geboorte van Christus en Zijn grote liefde voor ons. Het kind luisterde met enthousiasme en hield van het verhaal van Heilige God toen Hij een klein kind was.

Haar opmerkelijke genezing

Van dat moment af sprak ze tot de kleine Jezus met de eenvoud van een kind, en op het voorstel van de nonnen deed ze een noveen tot Hem, om Hem te vragen om haar beter te maken. Wanneer de noveen ten einde was, was ze zover genezen dat ze in de tuin kon wandelen aan iemands hand. Dit gaf haar een groot vertrouwen in het Heilig Kind, met wie ze nu vertrouwelijk babbelde en ze de meest buitengewone dingen vroeg.

Toen juffrouw Hall ziek werd, vroeg Nellie aan de oudere meisjes : “Ga en breng me Heilige God (verwijzend naar het beeld van het Kind Jezus) en zet Hem op de stoel bij me. Ik wil Hem vragen om Moeder beter te maken. Hij maakte mij beter, daarom.”

Het dansende Kind Jezus

Onder het speelgoed van Nellie was een blikken fluitje waarmee ze graag speelde. Op een dag naar het einde van september, was Mary Long bezig in de keuken en schreef ze enige verzen die de kinderen moesten opzeggen ter gelegenheid van een bezoek van de Provinciale Moeder Overste. Voor een tijdje speelde Nellie met haar speelgoed, maar toen kwam ze naar Mary en vroeg : “Longie, geef me mijn baby,” want zo sprak ze over het kleine beeldje van het Kindje Jezus van Praag. Mary lette er niet op, maar Nellie bleef zodanig aandringen dat Mary het beeldje aan Nellie gaf. Nellie was perfect gelukkig en omhelsde het beeldje en droeg het in haar armen en kuste het. Dan zette ze het beeldje op de grond.

Mary Long : “Plotseling werd Nellie opgewonden en riep uit: ‘Longie, Hij danst voor mij! Longie, speel wat muziek,’ en ze blies op haar fluitje en ze zei : ‘Hij danst voor mij! Longie, speel eens muziek!’ Ik dacht dat het kind gek geworden was. Dan kwam Josephine, het meisje dat hielp schoonmaken binnen en zei, ‘Wat is er met Nellie?’ Nellie haar gezicht straalde en ze riep tot het beeldje- ‘Jo! Speel wat muziek! Hij danst voor mij; nu zal ik dansen voor Hem,’ en Nellie danste met uitgestrekte armen. Na een paar minuten stopte ze plots en zei met een spijtig stemmetje ‘Hij is gestopt’. En ze werd terug stil.”

“Gods bloemen”

Toen de maanden voorbijvlogen werd Nellie opnieuw ziek. Dikwijls brachten de goede Zusters bloemen om haar op te fleuren gedurende haar lange dagen van ziekte. “Is Heilige God niet goed,” zei ze, “om zo’n mooie bloemen te maken voor mij?”

Op een dag zag Mary Long Nellie terug in bed kruipen met in haar hand een bloem die ze uit een vaas die op tafel stond had gepakt. Toen Nellie Mary zag stak ze de bloem onder de dekens, en dacht dat haar daad niemand had gezien. Maar Mary had het gezien en ondervroeg het kind: “Wie stal dat mooie bloemetje uit de vaas?” “Niemand, Longie.” “Waar is het dan? Misschien onder het bed?” en Mary deed alsof ze ernaar op zoek was. Met een lach haalde Nellie de bloem boven. “Oh, jij stout meisje,” zei Mary om haar te plagen, ”ik zeg Moeder dat je de bloem gestolen hebt.” Nellie zei niets maar drukte de bloem aan haar borst, en zei dat het altaar met de bloemen van haar was. Toen ze alleen was met Mary zei Nellie haar: “Moeder, sorry dat ik de bloem heb gepakt; maar ik was aan het babbelen met Heilige God, en Hij gaf me de bloem…Hij deed het, Moeder.”

Eens dat Nellie verwelkte bloemen zag bij het Heilig Hart beeld buiten de infirmerie zei ze: “Kijk vuile bloemen, neem ze weg.” Lang erna, wanneer ze zo zwak was en haar bed niet uit kon, vroeg ze Moeder of de “vuile bloemen” werden weggenomen van het beeld van de Heilige God.

Nellies devotie tot de “Verborgen Jezus” in de Eucharistie

Door haar vele huishoudelijke taken was Mary Long niet altijd wakker om naar de Mis te gaan elke morgen. Op een van zo’n dagen, begon Mary haar werk te doen in de keuken tot ze de kinderen hoorde passeren naar de refter na de Mis. Dan opende ze de deur van Nellies kamer en zie: “Wel, Nellie, hoe gaat het met je vandaag?” Tot haar verbazing antwoordde Nellie verwijtend, “Je bent Heilige God niet gaan halen deze morgen.”

Mary dacht dat Nellie haar had gehoord toen ze in de keuken bezig was, en zo wilde Mary Nellie eens op de proef stellen. Ze ging naar de deur van het gebouw opende ze en deed ze weer dicht om Nellie de indruk te geven dat ze echt naar de Mis gegaan was. Ze deed haar botten weg en gedurende de Mis was ze stil in de keuken. Wanneer ze naar Nellies kamer was gegaan was Mary er van overtuigd dat Nellie niets gemerkt had. Maar het kind, keek indringend naar Mary en zei verwijtend: “Je hebt Heilige God niet gaan halen vandaag.” “Hoe weet je dat, liefje?” zei Mary. “Heb je mij de deur niet horen dichtdoen?” “Het maakt niet uit,” zei het kind, “Ik weet dat je Heilige God niet bent gaan halen.”

Verpleegster Hall gaf een verslag van Nellie’s buitengewone gedrag wanneer ze voor de eerste keer naar de kapel ging gedurende de Aanbidding van het Heilig Sacrament.

Op een morgen droeg verpleegster Hall Nellie naar de kapel. Nellie had nooit tevoren de Heilige Hostie in de monstrans gezien. Wat was juffrouw Hall verrast toen ze de kleine hoorde zeggen : “Moeder, daar is Hij, daar is Heilige God! En met haar kleine hand wees ze naar de monstrans, en ze bleef maar kijken naar de Hostie, terwijl een uitdrukking van extase haar gezicht omvormde.

Moeder overste herinnert zich het volgende over hetzelfde bezoek: “Het was de eerste vrijdag van de maand oktober, en ik passeerde in de gang, wanneer de kapeldeur open ging en Nellie buitenkwam stappen, de hand van de verpleegster vasthoudend. Ik knielde neer op een knie en zei: “Wel, hoe is het met Nellie vandaag?” En als antwoord legde de kleine haar gezicht op mijn schouder en weende stilletjes; maar ze was niet triestig, het was een heilige emotie, ze was overweldigd door geluk. Op dat moment werd ik in mijn binnenste gewaar dat God een speciale bedoeling had met het kind en dat ik als Moeder Overste, moest meehelpen met Hem om ze te vervullen.”

Van die dag af, door een innerlijke waarschuwing wist Nellie altijd wanneer er een Aanbidding was in het klooster. Nellie was geboren in legerbarakken, waar de gevangenis “cel” werd genoemd. Betreffende de Eucharistie in het Tabernakel bezag ze Jezus als de “Gevangene” in de “cel”. Op dagen van Aanbidding zei ze: “Neem me mee naar de kapel. Ik weet dat Heilige God niet in de cel zit vandaag.” Soms noemde ze de Eucharistie “de verborgen Jezus”.

Nellies pijnlijke kaak

Er kwam een tijd toen Nellies eetlust, dat altijd maar klein was geweest, volledig stopte. Ze hield haar kleine kom brood met melk vast en lepelde er telkens in met haar lepel zonder iets te eten. Wanneer ze iets moest inslikken deed het haar pijn en ze schudde haar hoofd om te zeggen dat haar “keel” pijn deed.

De dokter werd erbij geroepen om Nellies keel te onderzoeken maar kon niets vinden. Nellie was kalm en weende niet, ook niet toen ze pijn had, maar bleef zeggen dat haar “keel” pijn deed. Uiteindelijk werd de kleine mond grondig onderzocht en was het een nieuwe tand die op de verkeerde kant was gegroeid in het kaakbeen en haar veel pijn berokkende. Toen de tand eruit moest weende ze niet.

Moeder Francis Xavier Hickey had Nellie de betekenis van de crucifix uitgelegd en iedere avond kwam ze langs om naar Nellie te kijken. Dan knielde de Moeder bij Nellie haalde haar crucifix uit en legde het leven van de Heer uit.

Al die tijd zorgde de tuberculoze ervoor dat het kind verzwakte. Niet enkel waren Nellie’s longen aangetast maar ook haar kaakbeen begon weg te teren door een virus. Op het einde kwamen er stukjes los en de geur was onaangenaam en met keren ondraaglijk. De toegewijde verpleegster spoot de plaats dikwijls in met desinfecterende middelen. Hoewel dit pijn veroorzaakte bleef het kind er kalm bij. Wanneer de verpleegster de injectienaald bovenhaalde, nam Nellie haar crucifix. Ze onderging deze pijn die God op haar gelegd had met moed. Toen de pijn het grootst was lag ze bewegingsloos in bed, haar armen gekruist op haar borst, haar kleine vingertjes rond haar crucifix.

Een visioen van Jezus

Kleine Nellie’s devotie aan degene die ze “Heilige God” noemde was buitengewoon en heroisch, terwijl ze tegelijkertijd eenvoudig en kinderlijk bleef, want ze was maar 4 jaar.

Op een morgen gingen Zuster Immaculata en Verpleegster Hall tesamen de kleine patient een bezoek brengen. Nellie had een rusteloze nacht gekend door haar vele lijden. Het was toen dat de buitengewone conversatie plaatsvond:

“Hoe voel je je, liefje?” vroeg verpleegster Hall. “Ik dacht dat je reeds bij Heilige God zou zijn.”

“Oh nee!” antwoordde Nellie, “Heilige God zegt dat ik nog niet goed genoeg ben om naar Hem te gaan.”

“Wat weet je over Heilige God?” vroeg de verpleegster.

“Hij kwam en stond hier,” antwoordde het kind, wijzend naar de zijkant van haar bed,” en Hij zei dat.”

De verpleegster en de zuster keken verbaasd naar elkaar.

“Daar,” antwoordde ze wijzend naar dezelfde plaats.

“En hoe zag Hij eruit?” vroeg de zuster opnieuw.

“Zoals dat,” antwoordde Nellie, haar hand op haar borst leggend.

Zuster Immaculata en verpleegster Hall waren verbaasd over deze openbaring. Was het een kinderlijke fantasie of had God echt dit kleine kind uitverkoren net zoals Hij andere zielen uitkoos? Na enige discussie besloten ze beiden dat het voorzichtig was er met niemand over te praten, tenzij Nellie erover begon. En op een dag toen ze op de drempel van de eeuwigheid stond herhaalde ze het verhaal van het bezoek van “Heilige God”.

Voor een kind van vier jaar maakte Nellie vlug vooruitgang in geloof en heiligheid. Ze had de morgen en avondgebeden, de akten van geloof, hoop en liefde, de voornaamste mysteries, en veel van het leven van Jezus van buiten geleerd. Ze had een opmerkelijke devotie voor het Lijden van Onze Lieve Heer, en wanneer ze haar opriepen om haar lijden te verbinden met dat van Jezus, leek ze het idee onmiddellijk te begrijpen en was ze bereid om een heroisch offer te brengen en het meest verschrikkelijke lijden zonder klagen te dragen. Ze hield een crucifix naast haar op bed, en wanneer haar lijden bijna ondraaglijk werd nam ze het in haar kleine hand, staarde ernaar en fluisterde, “Arme Heilige God! O arme Heilige God!” Als anderen over haar situatie begonnen lachte ze en zei, “Wat is het vergeleken met wat Hij leed op het Kruis voor mij?”

Ze bad dikwijls gedurende de dag en haar overpeinzing gedurende het gebed was stichtend. Ze bad voor allen die haar dierbaar waren-de Zusters, de Bisschop, de verpleegsters, haar kameraadjes, de Kerk en de Paus.

Nellie’s bidden van de Rozenkrans was vooral stichtend. Ze kuste elk van de grote kralen en de crucifix en zei elk gebed traag op, met een geest van overpeinzing dat zeer opmerkelijk was voor iemand van die leeftijd.

“Op een avond,” schreef Moeder overste, “terwijl ik naast haar op bed zat, zei ik tot haar: ‘Zal ik wat babbelen, of zullen we de Rozenkrans bidden?”

“De Rozenkrans bidden, Moeder,’ antwoordde ze. Ik had enkel een paar Weesgegroetjes gezegd, toen ik haar hoorde fluisteren, ‘Kniel neer, Moeder.” Ik lette er niet op en bleef voortbidden tot het einde van het eerste tientje, wanneer ze herhaalde op een beslissende toon, ‘Kniel neer, Moeder,’ en ik moest de Rozenkrans op mijn knieen verder bidden.”

Haar vurig verlangen om Jezus te ontvangen in de Heilige Communie

Niet lang nadat Nellie volledig bedlegerig was, had ze een sterk verlangen om naar de Mis gedragen te worden om Jezus te aanbidden in het Heilig Sacrament. En wat meer was ze zuchtte van verlangen om de Heilige Communie te mogen doen. Gedurende die tijd was de normale leeftijd voor de Eerste Communie tenminste 12 jaar. Dikwijls hoorde men haar zeggen: “O, ik verlang naar Heilige God! Ik vraag me af wanneer Hij zal komen! Ik verlang ernaar Hem in mijn hart te hebben.”

Moeder overste bleef Nellie elke avond bezoeken. Op een gelegenheid toen ze het kind “Goede nacht” wenste verbaasde ze zich over het volgende verzoek. “Moeder”, vroeg Nellie, “morgenochtend, wanneer je Heilige God ontvangt, kun je Hem naar mij brengen?” Moeder overste wist niet wat antwoorden. Ze overwoog het eventjes en antwoordde dan: “Morgenochtend zal ik Heilige God die je heel graag ziet brengen na de Mis.” Dit leek het kind te bevredigen. Later op de avond riep ze verpleegster Hall en zei haar, “Moeder Francis gaat me Heilige God brengen in de morgen.” Wat was haar teleurstelling groot toen Moeder Francis de volgende dag bij haar kwam maar zonder haar de Heilige Communie te brengen! Toen ze Moeder Francis zag binnenkomen zonder “Heilige God” begon ze te wenen van teleurstelling.

Gedurende de rest van de dag sprak Nellie nauwelijks een woord en voor enige dagen na die pijnlijke ervaring lag Nellie triestig te kijken. Soms zuchtte ze en wanneer men vroeg of ze iets nodig had zei ze: “Nee, ik denk aan Heilige God.” Spoedig had ze het plan opgevat die haar troost kon bieden, hoewel het haar verlangen naar de Heilige Communie niet kon bevredigen. “Moeder,” fluisterde ze op een morgen aan de verpleegster, “wanneer je Heilige God ontvangt in de kapel, kom je dan terug om mij te kussen? Dan kun je teruggaan naar de kapel.” Deze kus was niet voor de verpleegster, maar het was voor het Heilig Sacrament. De kus werd aan ieder gegeven, non of verpleegster, elk die onmiddellijk na het ontvangen van de Heilige Communie naar haar kwamen. Soms aarzelde haar verpleegster om Nellie te verlaten om naar de Mis te gaan, maar Nellie stond erop dat ze naar de Mis gingen. “Moeder, ga naar de Mis,” zei ze, “en haal Heilige God en kom terug om mij te kussen. Dan kun je teruggaan naar de kapel.” De hele maand november 1907 ging voorbij in heilig verlangen, in geduldig lijden en in liefdevolle gedachten aan Jezus in het Heilig Sacrament.

Haar Eerste Heilige Communie

Toen december kwam hadden de Zusters een tiendaagse retraite begonnen die eindigde op 8 december, het Feest van de Onbevlekte Ontvangenis. Fr. Bury S.J. was de directeur. Natuurlijk vermelden de Zusters hem het verlangen naar de Heilige Communie van hun “buitengewoon kind”. Nellie was enkel 4 jaar oud, en op die tijd waren kinderen in het algemeen niet toegelaten voor de Heilige Communie tot ze 10 of 12 jaar waren. Vader Bury zei hen: “De H. Alfonsus, gaf de Heilige Communie aan een klein kind die ernaar verlangde. Als de Bisschop het mij toestaat, zou ik hetzelfde willen doen met Kleine Nellie.”

Op die dag ging Vader Bury naar Nellie en vroeg haar “Wat is de Heilige Eucharistie?”. Nellie antwoordde op haar eigen manier. “Het is Heilige God, het is Hij die de nonnen en al de rest heilig maakt.” Op een andere gelegenheid zei ze, “Jezus komt op mijn tong en gaat naar mijn hart.” De woorden waren de woorden van een kind, maar de doctrine was correct. Onder de indruk door Nellie’s antwoord schreef Vader Bury een brief naar de Bisschop om speciale toelating te verkrijgen om haar de Heilige Communie te geven. Volgens Vader Bury, “Met betrekking op het ontvangen van dit Sacrament was Nellie tot verstand van jaren gekomen.” Hij vertelde de Bisschop dat Nellie een vurige liefde voor God had en het verlangen had om verenigd te zijn met Hem in de Heilige Communie.

Het antwoord kwam toen Vader Bury in het klooster dineerde. Hij had de toelating gekregen en hij ging direct het heuglijke nieuws vertellen aan de kleine. Toen Nellie het nieuws hoorde was haar vreugde onbeschrijflijk. “Ik zal Heilige God in mijn hart hebben! Ik zal Heilige God in mijn hart hebben!” bleef ze herhalen met onbeschrijflijke vreugde. De nacht voor haar Eerste Communie was Nellie zodanig blij dat ze die nacht niet had geslapen. Ze hield de verpleegster de hele nacht wakker vragend of het nog geen tijd was om op te staan. “De sterren zijn weg, Moeder! Is het nog geen tijd om op te staan?” vroeg ze. De morgen brak eindelijk aan. Het was de morgen van 6 december 1907. Na een slapeloze nacht vreesde men dat de opwinding teveel zou zijn voor het kind en dat ze niet in staat zou zijn om het Heilig Sacrament te ontvangen. Maar Nellie was kalm; ze lag stil in haar bed, en hoewel haar ledematen lichtjes beefden, ging de ziekte eventjes weg.

Het was de eerste vrijdag. Helemaal in het wit, werd ze naar beneden gedragen en in een kleine gemakkelijke stoel voor het Heiligdom geplaatst. De gemeenschapsmis was juist gedaan. Nellie bleef stil en bewegingsloos met haar hoofd gebogen in gebed en aanbidding. Elk oog was op dit kind gericht. Een klein kind dat de Heilige Communie ontving! Dan kwam Vader Bury in stola en surplice. Spoedig zag ze de priester naderen en ze hield haar verlangend gezicht omhoog. “Het kind,” schreef Vader Bury, “hongerde naar haar God, en ontving Hem van mijn handen in een overdracht van liefde.”

Zo werden Nellies verlangens bevredigd. Heilige God was uiteindelijk in haar hart gekomen. Een priester schreef in oktober 1911, over Nellie’s dankzegging na haar Eerste Communie. “Het gelukkige moment zal lang herinnerd blijven door degenen die het privilege hadden om aanwezig te zijn. Nellie leek in extase, en allen merkten het hemelse licht op dat uit het kinds gedragingen bleek.” En toen werd een vreemde zaak genoteerd: de ondraaglijke geur die eerst uit haar mond en kaakbeen kwam werd nooit meer terug ervaren na die Eerste Communie morgen. Maar temidden van zo’n onbeschrijflijke vreugde, werd Nellie’s tuberculoze ergen en haar gezondheid werd slechter.

De Heilige Paus Pius X brengt de leeftijd voor de eerste Communie naar beneden toen hij over Nellie hoorde

Spoedig na haar heilige dood wanneer de H. Paus Pius X hoorde over het buitengewone leven van Nellie en haar opmerkelijke verlangen naar de Heilige Communie, riep hij uit “Hierzie! Dat is het teken waarop ik aan het wachten was.” En een paar maanden later in 1910, bracht hij “Quam Singulari” uit die de leeftijd van de heilige Communie voor kinderen van de leeftijd van 12 naar de leeftijd van 7 bracht. Een de Paus vroeg ook aan de lokale Bisschop van Cork een relikwie van Nellie en op 4 juni 1912 schreef de Paus aan de Bisschop: “Moge God alle zegen geven aan Vader Prevost en aan allen die veelvuldige Communie aanmoedigen aan jonge jongens en meisjes, met Nellie als hun model” – Paus Pius X

Op de drempel van de Hemel

Het Nieuwjaar van 1908 brak aan, maar het bracht geen hoop voor degenen die kleine Nellie liefhadden. Het was een wonder voor allen dat ze bleef leven: haar kleine lichaam was uitgeput. Ze kon niets binnenhouden, zelfs geen lepel broodmelk. Ze leek te leven op het Heilig Sacrament alleen. Haar lijden was zo groot dat een Zuster begon te wenen. Maar Nellie was berustend in haar toestand. “Waarom ween je, Moeder?” vroeg ze. “Je zou blij moeten zijn dat ik naar Heilige God ga.” Als haar verpleegster klaagde over hoofdpijn of andere pijn, zei Nellie, “Wat is dat in vergelijking met wat Heilige God heeft geleden voor ons.”

Op een andere gelegenheid vroeg een van de nonnen aan Nellie om te bidden voor een zuster van haar die zeer ziek was. “Heeft ze kinderen, Moeder?” vroeg Nellie. “Ze heeft veel kinderen,” antwoordde de non. “Dan,” zei Nellie vertrouwvol, “zal ik bidden tot Heilige God, en Hij zal ervoor zorgen dat ze genezen is.” En, inderdaad, de vrouw genas.

Nellie hield van heilige kaartjes met afbeeldingen en medailles, en ze plaatste ze in haar kamer en op haar ziekbed. Op een dag toonde Moeder overste aan Nellie een nieuw heiligenkaartje van Jezus. Ze antwoordde “dat is niet zoals ik Hem zie.” “Hoe zie je Hem dan?” vroeg Moeder. “Op deze manier”, antwoordde Nellie, en ze hield haar handen op haar borst op dezelfde manier zoals ze over haar visioen gesproken had aan Zuster Immaculata en verpleegster Hall. Moeder overste was verbaasd. Ze had nog niet gehoord van het “bezoek van Heilige God”. Ze sprak tot de Zuster en de verpleegster en ze dankten God.

Nellies stil gebabbel met God werd elke dag langer en frequenter. Ze vroeg dikwijls aan de anderen haar kamer te verlaten, omdat ze wenste te spreken tot Heilige God. Soms vroeg men haar als ze niet eenzaam was of bang gedurende hun afwezigheid, maar haar antwoord was steeds hetzelfde: “O, nee! Ik was tot Heilige God aan het praten.” Als ze haar verder vroegen zei ze: “Heilige God zegt dat ik niet over deze dingen mag spreken.” Nellie werd gevraagd om te bidden voor de genezing van een wel bekende Jezuiet die niet naar Cork kon komen door een ernstige ziekte. “Heilige God is zeer gehecht aan Vader” zei ze een paar dagen later. “Hij zal beter worden, maar hij zal me nooit zien.” Haar woorden werden waarheid. Gedurende de maand januari verdroeg de kleine patient haar lijden met heroische vastberadenheid. Vader Scannell zei dat “dagen van marteling weken van doodsstrijd werden, tot de meevoelende mensen baden dat God haar bij Zich zou nemen.”

Haar heilige dood

Nellie zei dat ze naar Heilige God zou gaan op Zijn eigen dag (zondag) en dat ze haar kleed van haar Eerste Communie zou dragen, en dat ze in de armen van de verpleegster zou sterven. Haar kracht nam af dag na dag; het einde naderde. Op donderdag de 30^ste januari, kwam Moeder Francis naar haar kijken. Wetend dat het leven van het kind bijna over was sprak ze over wat haar na aan het hart lag. “Nellie,” zei ze “wanneer je naar Heilige God gaat, ga je vragen aan Hem dat Hij me meeneemt? Ik verlang naar de Hemel.” Het kind keek Moeder doordringend aan en haar ogen leken te stralen. Dan antwoordde ze: “Heilige God kan je niet meenemen, Moeder, tot je beter bent en gedaan hebt wat Hij wil dat je doet.” (Moeder Francis leefde tot ze 99 jaar was. Ze stierf in 1960 in het Goede Herder Home in St Paulus, Minnesota)

Nellie was zo zwak dat men dacht dat ze reeds gestorven was. Op zondag 2 februari het Feest van de Zuivering was Nellies doodsstrijd hartverscheurend om te zien. Verschillende Zusters kwamen om geknield te bidden rond het kleine bed. Drie zusters bleven waken en zouden getuigen zijn van Nellies heilige dood. Omstreeks 15.00u werd Nellie kalm en ze bleef bewegingsloos voor ongeveer een uur. Haar ogen waren gericht op iets aan de voet van haar bed. “Er was een buitengewone blik in haar liefdevolle ogen,” vertelde een Zuster, “het was niet een wazige blik van een stervende.” Dan bewoog Nellie. Haar ogen waren gevuld met tranen van vreugde. Ze probeerde zich op te richten naar dat “iets” waar ze zo lang naar staarde en dan glimlachte ze. Van de beweging van haar lippen leek het alsof ze met iemand aan het spreken was, en haar ogen volgde ze dat “iets” met een blik van bovennatuurlijke liefde dat boven haar hoofd bleef hangen. Met een extatische glimlach “vloog” kleine Nellie naar Heilige God. Het was 16.00u op zondag 2 februari 1908, het Feest van de zuivering van Maria en de Presentatie van het Kind Jezus in de Tempel. Nellie was dan 4 jaar, 5 maand en 8 dagen oud.

Nellie’s lichaam wordt opgegraven en onaangetast gevonden

Nellies lichaam werd op het bed gelegd. Ze was gekleed in haar Eerste Communie kleed en droeg de witte sluier en haar kleine schoentjes. Rond haar bed werden de afbeeldingen, medailles en andere vrome voorwerpen gelegd die ze zo graag had; al deze werden kostbare relikwieen.

In de morgen werd de kleine kist naar de kapel gedragen. Na de Requiem Mis namen de Zusters en kinderen afscheid van haar. Ze raakten de kleine hand met rozenkransen en medailles aan en kusten het lichaam eerbiedig. Ze werd begraven op de St Jozefsbegraafplaats. Er waren weinig rouwenden: Nellies zuster Mary, die nog altijd een leerling was in de St Finbarr’s school; verpleegster Hall; Zuster Teresa en sommige leerlingen.

Maar het verhaal van haar opmerkelijk leven verspreidde zich al vlug onder het publiek en haar kleine graf op de St Jozefsbegraafplaats werd geleidelijk een bedevaartplaats. De genaden die werden verkregen door haar voorspraak werden kenbaar gemaakt en de begraafplaats van dit kleine kind werd over het hele land bekend.

Men zocht de overblijfselen over te brengen naar de begraafplaats van het Klooster. Exact een jaar en een week na kleine Nellies dood, werd het graf geopend om te zien of zo’n overbrenging kon gedaan worden.

De opgraving werd bijgewoond door een priester (Vader Scannell), de Verpleegster, en twee andere betrouwbare getuigen. Tot grote verbazing van allen werd het lichaam onaangetast gevonden, behalve voor een kleine holte in de rechterkaak die overeenkomt met het bot dat werd vernietigd door botafbraak terwijl de kleine nog leefde. De vingers waren flexibel en het haar was wat gegroeid. Het kleed en de sluier van haar Eerste Communie waren nog altijd intact. De zilveren medaille van het heilig kind blonk alsof het onlangs opgeblonken was. Alles was nog zoals de dag van Nellies dood.

Het lichaam werd met toelating van de burgerlijke en kerkelijke autoriteiten verplaatst naar het klooster van de Goede Herder, waar het op 8 september 1909 werd begraven. Vader Scannell beeindigt zijn rapport met het volgende: “Het nieuwe graf wordt bezocht door groepen van vrome mensen die vragen dat kleine Nellie op haar voorspraak voor de troon van de Almachtige God hun gunsten kan verkrijgen. De blinden, de doven, de lammen, degenen die lijden of in miserie verkeren, zoeken genezing en troost op dit vredige heilige schrijn.”

Een degenen die de voorspraak zochten van “Kleine Nellie” hebben dit niet vruchteloos gedaan want er zijn talrijke mirakels gebeurt door haar hemelse bemiddeling in de 100 jaar sedert haar dood, en een aantal van deze getuigenissen werden opgetekend door de Zusters van de Goede Herder als een levende getuigenis voor haar zorg voor degenen die bidden om haar hulp.

Kleine Nellie van Heilige God, bid voor ons!

29-12-2016 om 16:56 geschreven door claudia  

7e overweging

Eindelijk is de dag aangebroken, dag van foltering en bloed, wiens vooruitzicht aan Maria een marteling van 33 jaar deed verduren. Kijk, mijn ziel, naar de beste, de onderdanigste, de beminnelijkste van alle zonen, die afscheid neemt van de tederste van alle moeders, ze een laatste maal omhelst om met haar zegen te gaan sterven. – Welk een afscheid! Welk een omhelzing!... Jezus had altijd een kinderlijke gehoorzaamheid aan Maria betoond;… daaruit besluiten de heilige kerkvaders dat Hij zijn bitter lijden niet wilde beginnen vooraleer de zegen en de toestemming van zijn Moeder ontvangen te hebben.

Jezus bemint Maria en Hij bemint Haar zoals een mensgeworden God zijn Moeder kan beminnen. Hij bemint Haar als God, die Ze heeft geschapen en met de schoonste en rijkste gaven versierd: Maria is het meesterstuk van zijn goddelijke handen.

Daarbij bemint Hij als Zoon zijn Moeder, die alles voor Hem is geweest: Zij heeft uit haar bloed zijn lichaam gevormd;… Zij heeft Hem, pas enige dagen oud van een gewisse dood gered. Jarenlang heeft Maria voor Hem gezwoegd, ontberingen geleden, koude en armoede verduurd.

Jezus wist in welke smart hij zijn Moeder zou dompelen. Maar het was de wil van zijn Vader dat Hij stierf tot zaligmaking van de mensen. En Jezus kende de grootmoedigheid van Maria’s ziel.

Een vrouw, het offer van Abraham in de H. Schrift lezende, riep uit: “Zoiets zou God nooit aan een moeder gevraagd hebben.” God vroeg het evenwel aan Maria. Jezus zelf vroeg Haar het offer van haar Zoon: “Laat, Moeder, uw Kind gaan sterven voor de mensen. Het ogenblik, door mijn Vader vastgesteld, is aangebroken: wees met Mij de Medeverlosseres van de gevallen mensheid. Mijn allerliefste Moeder, Ik dank U voor de grote zorgen, door U aan Mij besteed; Ik dank U voor uw liefde. Zegen uw Kind: het is de Wil van de Vader!”

Een laatste keer omhelst Jezus zijn Moeder met oneindige liefde. – Nu is voor Hem beiden het ogenblik gekomen van het grote offer, van de pijnlijkste scheiding.

O Jezus, welke goedheid! Gij aarzelt niet uw innig geliefde Moeder met eindeloos zielsverdriet te overstelpen, enkel en alleen om mij, een ellendige zondaar, te redden! Dank U, eeuwige dank!

Wat ging er om in het Moederhart van Maria, bij het laatste afscheid van haar Jezus?... Wie zal haar smarten beschrijven? Toen Herodes haar Kind wilde doden, vluchtte Zij met Hem naar een ver gelegen land. Toen zij in Jeruzalem haar twaalfjarig Kind verloren was, zocht Zij Hem drie dagen lang, in bittere smart. En als Zij Hem eindelijk weervond, riep Zij uit: “Kind, hoe kon je ons dit aandoen? Wat waren je vader en ik ongerust toen we je kwijt waren.” (Lukas 2,48)

Maar nu komt Jezus afscheid nemen om te sterven op het kruis. Maria weet, dat van haar toestemming de redding afhangt van de gevallen mensheid. Eerder zond God Haar een Engel om haar toestemming te vragen in de menswording, en nu wil Hij haar goedkeuring voor de kruisdood.

Grootmoedig aanvaardt Maria het offer met haar goddelijke Zoon: tezamen aanbidden Zij de raadsbesluiten van de hemelse Vader. Ook de Moeder spreekt haar “fiat” uit. Wat het Haar moge kosten: de liefde die Zij ons, arme zondaars toedraagt, haalt de bovenhand… Zij zal bij haar Zoon staan, naast het kruis.

O Maria, diepbedroefde Moeder, hoe zullen wij U ooit waardig kunnen danken en onze liefde betuigen voor het offer, dat Gij bracht om ons zalig te maken!

Mijn ziel, sta een ogenblik stil bij het ontroerend tafereel dat gij heden overweegt: Jezus in de armen van Maria om Haar te vragen voor u te mogen sterven;… en Maria, die een laatste maal haar Kind omhelst, en zegent met de woorden: “Ga, mijn Zoon; wat uw Vader wil, geschiede. Maar laat Mij met U sterven.” “Nee, Moeder, zegt Jezus, dat is niet het plan van mijn Vader. Gij moet op aarde blijven om mijn leerlingen te troosten, te sterken in het geloof,… en hun beschermster, hun toevlucht te zijn.”

Nu ook vraagt Maria Jezus’ zegen. Zij kijken zo eindeloos diep in elkaars ogen. En, met een gebroken maar edelmoedig Hart, laat Maria Jezus heengaan. Moeder van liefde, van smart en van barmhartigheid, wat ben ik U toch verschuldigd! Ik dank U voor uw liefde, en in het vervolg wil ik mij altijd als uw waardig kind gedragen.

28-12-2016 om 22:42 geschreven door claudia  

Leven in een geest van gebed – Aleksandr Men

Wil ons leven steeds meer doortrokken raken van een geest van gebed, dan moeten we meer doen dan naar de kerk gaan, bidden voor de iconen thuis, of tijd nemen om in de Schriften te lezen. Het gebed kan steeds meer doordringen in alle hoekjes van ons dagelijks leven. Het is niet gemakkelijk om dat te realiseren, maar als we ons oefenen in veelvuldig gebed, krijgen we voelbaar hulp van boven.

We kunnen leren om alles en iedereen te zien in zijn of haar relatie tot God; om alles wat God geschapen heeft te duiden in zijn goddelijke betekenis. We bevinden ons bijvoorbeeld tussen een grote massa mensen en we zeggen tegen onszelf: voor al die mensen is Christus gestorven. Of we nemen een kind op de arm en we beseffen dat dit kind een tempel van de Heilige Geest mag worden. Of we zien een bos, of een rivier, en we beseffen dat God ons daarmee een teken wil geven. Alles en iedereen is door God geschapen, we kunnen in hen de aanwezigheid van de Schepper ontdekken, die hen in het bestaan houdt.

Uit : Wijsheid uit de abdijen

28-12-2016 om 22:39 geschreven door claudia  

Gebed tot de Onbevlekte Ontvangenis

Dag 3

Laat ons bidden dat door de gebeden van de zondeloze Maagd Maria, God ons zal bevrijden van onze zonden.

Vader, U bereidde de Maagd Maria voor om de waardige Moeder te zijn van Uw Zoon. U liet haar meedelen in de redding van Christus door Zijn dood, en hield haar zondeloos vanaf het moment van haar ontvangenis. Help ons door haar gebeden leven in Uw aanwezigheid zonder zonden. We vragen dit door onze Heer Jezus Christus, Uw Zoon die leeft en heerst met U en de Heilige Geest, een God, voor alle eeuwigheid.

O Heilige Maagd Maria, glorie van het Christenvolk, vreugde van de universele Kerk en Moeder van Onze Heer, spreek voor ons ten beste tot het Hart van Jezus, die Uw Zoon is en onze broeder. O Maria, die door Uw Heilige Onbevlekte Ontvangenis op aarde geboren werd zonder zonde. Verkrijg voor ons in uw barmhartigheid van Jezus deze bijzondere gunst : (noem uw verzoek)

O Maria van de Onbevlekte Ontvangenis, Moeder van Christus, U had invloed bij Uw Goddelijke Zoon hier op aarde; U hebt nu dezelfde invloed in de Hemel. Bid voor mij en verkrijg voor mij de inwilliging van mijn verzoek als het past voor de Goddelijke Wil. Amen.

Litanie van de Heilige Maagd Maria

28-12-2016 om 22:26 geschreven door claudia  

Noveen tot Eerwaardige Antonietta Meo

Eerste dag

Kleine brief aan God de Vader

Lieve God de Vader God! Vader! Vader!...Wat een mooie naam!... Lieve God de Vader!...laat me spoedig beter worden zodat ik op zondag het sacrament van de Biecht kan ontvangen. Lieve God de Vader, ik houd zoveel van deze naam, omdat het betekent Vader van de hele wereld. Jij die de Maker bent…zend naar ons allen de Heilige Geest. Lieve God de Vader, ik houd zoveel van Jou. Lieve God de Vader, zegen de hele wereld. Eerst van al mijn ouders en mijn kleine zuster en dan de anderen en zend hen allen naar het Paradijs. Red veel zielen zodat ze naar het Paradijs kunnen gaan en Je verheerlijken. Lieve God de Vader!...Zegen eerst de Kerk en de Geestelijkheid en heel de gemeenschap van de Kerk. Lieve God de Vader, zeg Jezus dat ik zeer blij ben om Hem te ontvangen en ik wens dat Hij ook blij is. Lieve God de Vader, vele groetjes van Je dochter. Antonietta (22 november 1936)

Gebed om genezing te verkrijgen door de voorspraak van Eerwaardige Antonietta Meo

O God, Vader van de nederigen, we danken U omdat U met Antonietta Meo ons een levend beeld van Uw Liefde en Wijsheid gegeven hebt en dat geopenbaard hebt aan kinderen.

U, die haar de genade gaf om samen het Kruis van Onze Heer Jezus te dragen en om te lijden met vastberadenheid en vreugde, maak haar glorierijk op aarde, zodat iedereen naar haar kan opkijken als een toonbeeld van trouw aan het Evangelie.

Verleen ons haar eenvoudige en vurige liefde voor de Eucharistie en de Kerk; kom ons tegemoet in onze nood en geef ons door haar voorspraak, volgens Uw Heilige Wil de genade die we in volle vertrouwen vragen.

We vragen de genezing van (noem hier de naam). Amen.

Onze Vader, Weesgegroet, Glorie zij… 

Tweede dag

Kleine brief aan de Gekruisigde Christus

Lieve Gekruisigde Jezus, ik houd zoveel van Jou. Ik houd van Jou en ik wil bij Jou blijven op Calvarie en ik lijd met vreugde omdat ik weet dat ik op Calvarie ben. Lieve Jezus, ik dank Je om me deze ziekte te hebben gezonden omdat het een middel is om in het paradijs te geraken. Lieve Jezus, zeg God de Vader dat ik ook van Hem houd. Lieve Jezus, ik wil Jouw lamp en Jouw lelie zijn, lieve Jezus. Lieve Jezus, geef me de kracht om deze pijn te dragen die ik Jou aanbied voor de zondaars.

Lieve Jezus, zeg aan de Heilige Geest om me te verlichten met liefde en me te vullen met de zeven gaven. Lieve Jezus, zeg aan de lieve Maagd Maria dat ik Haar zo graag zie en dat ik met Haar wil blijven op Calvarie omdat ik Jouw slachtoffer van liefde wil zijn, lieve Jezus. Lieve Jezus, ik vertrouw mijn biechtvader aan Jou toe; verleen hem elke nodige gunst. Lieve Jezus, ik vertrouw mijn ouders en mijn zuster Margherita aan Jou toe. Lieve Jezus, groetjes en kusjes. Antonietta van Jezus (2 Juni 1937)

Gebed om genezing (zie eerste dag)

Derde dag

Kleine brief aan de Verrezen Heer

Lieve Verrezen Jezus, ik schreef Je niet op Pasen maar ik wil Je vandaag schrijven en ik wil dat het een mooie brief wordt. Lieve Jezus, mijn hart barst van liefde voor Jou en ik houd zoveel van Jou. Lieve Jezus, ik wil doen wat Je wil dat ik doe. Ik wil mij overgeven in Jouw handen, O Jezus, lieve Jezus. Laat me beter worden zodat ik naar school kan gaan, lieve Jezus, en veel zielen kan redden en veel zondaars kan bekeren. Lieve Jezus, zeg aan God de Vader dat ik mij ook aan Hem toevertrouw om beter te worden, zeg Hem dat Ik Hem zo graag zie. Lieve Jezus, zeg de Heilige Geest om mij te verlichten, om me met genade te vullen en mij te zegenen.

Lieve Jezus, zeg de lieve Maagd Maria om mij te zegenen en dat ik altijd onder Haar mantel wil blijven en zeg Haar om tot Jou te bidden zodat Je me de nodige gunsten kunt verlenen voor mijn ziel en mijn lichaam. Lieve Jezus, ik wil mij overgeven in Jouw handen en maak van mij wat Je wenst. Ik herhaal dat Ik Je zo graag zie. Lieve Jezus, ik wil ook herhalen dat ik opnieuw zielen aan Jou toevertrouw.

Lieve Jezus, ik wil met Jou onder het Kruis blijven. Je hebt veel geleden maar drie dagen na Jouw dood, verrees Je van de dood en bleef Je nog veertig dagen bij ons. Lieve Jezus, ik wil je lamp zijn en de vlam betekent de liefde van het hart en ik wil je lelie zijn dat betekent de zuiverheid van de ziel. Lieve Jezus, ik kus Jouw handen en voeten en de Heilige Wonde op Jouw borst, en ik vertrouw mijn biechtvader aan Jou en ik zend Je groetjes van Jouw Antonietta en Jezus (30 maart 1937)

Gebed om genezing (zie eerste dag)

Vierde dag

Kleine brief aan de Verrezen Heer

Lieve Eucharistische Jezus, ik houd zoveel van Jou!...Echt heel veel!...Niet alleen omdat Je de Vader van de hele wereld bent, maar ook omdat Je de Koning van de hele wereld bent, Ik wil altijd Je lamp zijn die dag en nacht voor Jou en bij Jou brandt in het Sacrament van het altaar. Ik zou willen dat je me drie gunsten verleent. De eerste – maak mij heilig, en dit is de belangrijkste gunst. De tweede – geef me wat zielen. De derde – maak dat ik normaal kan gaan, maar om je de waarheid te zeggen dit is het minst belangrijk. Ik zeg niet om mijn been terug te geven, ik gaf het aan Jou!... Lieve Jezus, ik heb mijn lerares Zuster Noemi zeer graag, ik houd van haar, help haar om al de nodige dingen te doen dat Je wil dat ze doet. Lieve Eucharistische Jezus!... Ik houd zoveel van Jou zodat ik echt verlang naar Kerstdag. Maak dat mijn hart schijnt naar Jou wanneer Je komt in mijn arme hart.

Lieve Jezus, ik zal veel offers brengen die ik Jou zal opdragen wanneer ik mijn Eerste Heilige Communie doe.

Lieve Eucharistische Jezus!...Ik wil veel lijden om ook de zonden van de mensen te verlossen, vooral voor de zeer slechten. Lieve Eucharistische Jezus, ik zeg tot ziens aan Jou en ik kus Je. Je Antonietta. Goede nacht Jezus, goede nacht Maria. (16 oktober 1936)

Gebed om genezing (zie eerste dag)

Vijfde dag

Kleine brief aan de Gegeselde Jezus

Lieve Gegeselde Jezus, Jij die zoveel geleden hebt voor ons in de geseling. O Jezus, Je verdiende het niet om te lijden en ik geef al mijn zonden toe en vraag Je om vergeving. Lieve Jezus, we hebben ons echt slecht gedragen en ik vraag voor Jouw vergeving voor mijn zonden en voor al de zonden van de anderen. Jij die zo goed bent, vergeef hen en laat hen naar het Paradijs gaan. Lieve Jezus, Je leed zoveel gedurende de geseling met geduld. Ik wil leren dat als iemand mij een klap geeft of mij plaagt ik niets moet terugdoen maar dat ik lief moet zijn tegen hem in naam van Jouw liefde.

Lieve Jezus ik bied Je al mijn offers aan voor al de zonden dat zondaars zullen plegen en gepleegd hebben, maar help me omdat ik niets kan doen zonder Jouw hulp. Lieve Jezus, ik houd zoveel van Jou en ik wil voor eeuwig bij Jou zijn. Lieve Jezus, ik wil Jouw lamp zijn die een liefdesvlam brandt bij Jou en ik wil Jouw lelie zijn die Jouw altaar decoreert en Jou aanbidt. Lieve Jezus, deze Heilige Week wil ik heel de tijd bidden en daden van versterving doen. Lieve Jezus, ik denk niet dat ik stout geweest ben vandaag en ik offer Jou de daden van versterving op die ik gedaan heb.

Laat me steeds meer doen gedurende deze week zodat ik echt het altaar decoreer wanneer Pasen komt, O Jezus, en Je zult uit de doden verrijzen, en de liefde moet opnieuw verrijzen met Jou in onze harten. Lieve Jezus, deze week wil ik elke nacht een brief schrijven en op Pasen wil ik een brief schrijven die mooier is dan de anderen. Lieve Jezus, tot ziens en ik kus Jouw wonden. Antonietta en Jezus (26 maart 1937)

Gebed om genezing (zie eerste dag)

Zesde dag

Kleine brief aan de Heilige Geest

Lieve Heilige Geest, heilig onze zielen. Lieve Heilige Geest, ik dank Je omdat Je mij een goede biechtvader hebt gevonden en ik hoop dat ik hem spoedig zal ontmoeten. Lieve Heilige Geest, ik dank Je om mij mijn Eerste Communie te laten doen op Kerstnacht. Lieve Heilige Geest, verlicht mijn ziel en laat me altijd een kleine lamp zijn die altijd het Heilig Tabernakel verlicht, lieve Heilige Geest. Eerst en vooral, zegen de Paus, de Kerk, de Geestelijkheid, dan mijn vader, mijn moeder, mijn kleine zus en zegen mij, mijn familie en de hele wereld. Lieve heilige Geest, ik zie Je zo graag, zeg Jezus dat ik zoveel van Hem houd en dat ik Hem dank dat Hij deze morgen in mijn hart kwam. Lieve Heilige Geest, ik zeg tot ziens aan Jou en ik zend veel kusjes aan Jou, Antonietta en Jezus. Jezus van de Hemel, kom in mijn hart, Jij die Liefde bent.

(16 januari 1937)

Gebed om genezing (zie eerste dag)

Zevende dag                         

Kleine brief aan de Drie-eenheid

Lieve Heilige Drie-eenheid, Heilige Drie-eenheid, ik houd zoveel van Jullie, echt heel veel!... Lieve God de Vader! Wat een mooie naam Vader!... Vader van de oneindige goddelijkheid, Vader Schepper van de wereld!... Vader, wat een mooie naam! Ik wil het herhalen!... Vader, wat een mooie naam!... Lieve Jezus!...Ik houd zoveel van Jou, lieve Jezus!... Hoeveel heb Jij geleden toen je het Kruis droeg! Lieve Jezus, Je stierf om ons allen te redden en Je ziet hoe slecht we zijn. Lieve Jezus, ik wil veel kleine offers brengen om de zonden die de mensen jou aandoen, goed te maken. Lieve Jezus, bevrijd vele zielen uit het Vagevuur. Lieve Heilige Geest! Ik houd zoveel van Jou, lieve Heilige Geest, verlicht mijn ziel en mijn lichaam en heilig mij, mijn lieve Maagd Maria. Wees gegroet Maria!... Veel groeten voor mijn Heilige Drie-eenheid en veel kusjes van Je lieve Antonietta.

ANTONIETTA EN JEZUS (15 januari 1937- zij schreef de hele brief)

Gebed om genezing (zie eerste dag)

Achtste dag

Kleine brief aan OLVrouw

Lieve Maagd Maria, ik houd zoveel van Jou en zeg Jezus mij te vergeven voor het feit dat ik in de kerk niet stilstond. Lieve Maagd Maria, zeg Jezus dat ik Hem zo graag zie, mijn lieve Maagd Maria, ik ben blij dat het vandaag jouw dag is. Mijn lieve Maagd Maria, de volgende keer dat Jezus komt zal ik kleine offers maken en zeg Jezus om mij te laten sterven voordat ik een doodzonde doe. Lieve Maagd Maria, het is niet genoeg dat ik Jou een keer zeg dat ik van Je houd. Dus herhaal ik dat ik zoveel van Je houd. Echt heel veel en ik beloof dat ik van nu af aan altijd goed zal zijn. Lieve Maagd Maria, veel groetjes en kusjes van Je dochter.

Antonietta (8 december 1936)

Gebed om genezing (zie eerste dag)

Negende dag

Kleine brief aan OLVrouw

Lieve Heilige Moeder, lieve Onbevlekte, Jij die zo zuiver bent, maak me even zuiver als Jij bent. Je hebt zoveel geleden in deze dagen. Ik wil mijn Kruis dragen met Jou. Lieve Onbevlekte Maagd, zeg Jezus dat ik Hem zo graag zie. Mijn lieve Maagd Maria, help me goed te biechten en zorg dat ik al mijn zonden herinner en help me zodat ik ze niet meer zou begaan. Ik wil mijn fouten verbeteren zodat ik beter word en ik Jezus blij maakt en Jou, mijn lieve Maagd Maria. Mijn lieve Maagd Maria, ik houd zoveel van Jou. Zeg de Heilige Geest om mij te verlichten en mij te zegenen. Mijn lieve Maagd Maria, zeg God de Vader dat ik mijzelf toevertrouw aan Hem en dat ik Hem zo graag zie. Lieve Maagd Maria, zegen de Kerk en de Geestelijkheid en vooral mijn biechtvader en help hem in alles wat hij te doen heeft. Zegen mijn familie en de hele wereld. Mijn lieve Maagd Maria, veel groetjes en kusjes en zeg Jezus dat ik al Zijn wonden kus.

Antonietta en Jezus (17 maart 1937)

Gebed om genezing (zie eerste dag)

27-12-2016 om 21:52 geschreven door claudia  

De Eerwaardige Antonietta Meo (15 december 1930 – 3 juli 1937 (kanker)) was een Italiaans meisje die de jongste heilige kan worden die ooit door de Romeinse Katholieke Kerk heiligverklaard wordt.

Leven en dood

Antonietta groeide op in een gezin in Rome als vierde kind van Michele en Maria Meo. Ze werd liefdevol “Nennolina” genoemd. Toen ze drie jaar was ging ze naar de kleuterschool bij nonnen en toen ze 5 jaar was ging ze bij de Katholieke beweging, in de groep van de jongsten. Ze was een actief, charismatisch klein meisje die haantje de voorste was in alle spelletjes die ze met kameraadjes speelde, zelfs nadat ze ziek was, was ze populair bij hen om haar vriendelijkheid. Haar leraars zeiden dat ze een kind was zoals andere kinderen, maar erboven uit stak door haar persoonlijke charme en haar zin voor humor en haar vreugdevol karakter.

Ze had een agressieve vorm van botkanker, toen ze vijf jaar was nadat ze was gevallen en haar knie had bezeerd en de kwetsuur niet genas. Wanneer haar been moest geamputeerd worden nam ze het verdict goed op. Ze kreeg een zware beenprothese zodat ze kon blijven spelen met haar kameraadjes. Maar ze bleef pijn hebben. Katholieke theologen hebben haar een mystica genoemd omdat de zes jarige buitengewone brieven schreef naar Jezus Christus in de laatste maanden van haar leven die het begrip van een zesjarige te boven gingen. "Lieve baby Jezus, je bent heilig, je bent goed," schreef ze in een van haar brieven. "Help me, verleen me je genade en geef mij mijn been terug. Als je dit niet wilt, dat jouw wil dan geschiede."

Eerst dicteerde ze brieven naar haar moeder; later schreef ze zelf gedichtjes en brieven en legde ze allemaal aan de voet van haar crucifix. In een andere brief schreef ze: "Lieve Jezus, ik houd zo heel veel van jou. Ik wil mij overgeven in jouw handen, Ik wil mij overgeven in jouw armen. Doe met mij wat je wilt. Help me met je genade. Help me, want zonder je genade, ben ik niets.” Ze schreef of dicteerde meer dan 100 brieven naar Jezus of naar de Maagd Maria, waarin ze veel "heilige visioenen" schreef. Na de Mis zagen mensen haar soms naar het tabernakel gaan en zeggen, "Jezus, kom en speel met mij!"

Het kind zag het verlies van haar been als een offer voor Jezus voor de bekering van zondaars. "Ik ben zeer blij dat Jezus me dit probleem gegeven heeft zodat ik zijn liefste zou zijn," zei ze aan haar vader, Michele, nadat haar been was geamputeerd. "Pijn is zoals een stuk stof, hoe sterker het is, hoe meer het waard is," zei ze aan haar vader. Ze vertelde aan haar biechtvader: "Voor eventjes lig ik op mijn wonde, zodat ik meer pijn aan Jezus kan aanbieden” en aan haar moeder zei ze: "Wanneer je pijn voelt, moet je erover zwijgen en het aanbieden aan Jezus voor een zondaar. Jezus leed zoveel voor ons, maar Hij had geen enkele zonde begaan: Hij was God. Waarom zouden we ons beklagen, wij die zondaars zijn en hem altijd beledigen?”

Ze ging naar de lagere school en de catechismusklas toen ze 6 jaar was, met een prothese die haar enorm stoorde. Ze offerde echter alles op voor Jezus : “Moge elke stap dat ik neem een klein woord van liefde zijn.” Ze wil de dag van de verjaardag van haar amputatie vieren met een groot feestmaal en met een noveen aan OLVrouw van Pompeii, uit dank omdat ze haar lijden kon aanbieden aan Jezus.

Op de dag van haar communie

De nacht van Kerstdag 1936 ontving ze haar Eerste Communie met grote vurigheid en een paar maanden later ontving ze het Vormsel. De amputatie van haar been had de tumor niet tegengehouden en was uitgezaaid naar haar hoofd, hand, voet, keel en mond. Zowel de pijn van de ziekte als de behandelingen die haar probeerden te redden waren zeer hevig.

Ze ontving de Laatste Sacramenten in juni 1937. Ze stond erop om een laatste brief te schrijven aan Jezus een paar dagen voor haar dood, zelfs al moest ze ondertussen stoppen om over te geven. In de brief vroeg ze Jezus om te zorgen voor iedereen die ze liefhad, en vroeg om kracht om haar pijn te verdragen. Ze beeindigde de brief met de woorden "Je klein meisje zendt je veel kussen." Ze vertelde haar moeder wanneer het tijd was dat ze zou sterven. "Binnen een paar uur, zal ik sterven, maar ik zal niet meer lijden en jullie mogen niet huilen. Ik zou een paar dagen langer geleefd hebben, maar de H. Theresia van het Kind Jezus zei “Het is genoeg!" Na de dood van het kind, had haar moeder een visioen van Antonietta in een glorievolle staat dat haar ervan verzekerde dat het kind in de hemel was.

Inspanningen om haar heilig te verklaren

Inspanningen om een heilige van haar te maken begonnen spoedig na haar dood. Haar geval werd voorgeleid aan de Congregatie voor de Heiligverklaring in mei 1972. Paus Benedictus XVI keurde een decreet goed op 17 december 2007, 70 jaar na haar dood, en prees haar heroische deugden en gaf de toelating om het proces te starten om haar tot heilig te laten verklaren. Ze werd als Eerwaardige Dienares van God bekrachtigd. Het process vereist twee goedgekeurde mirakels om haar eerst zalig te verklaren en daarna haar heilig te verklaren. Er is reeds 1 mirakel toegeschreven aan Antonietta. Een vrouw in Indiana (VS) werd genezen van Hepatitis C nadat ze gebeden had tot Antonietta.

Een schrijn met relieken van haar leven is te vinden in de Basiliek Santa Croce, in Gerusalemme in Rome, de kerk waar ze gedoopt werd en veel van haar tijd doorbracht in meditatie. Antonietta's lichaam werd verplaatst en in de kerk ondergebracht in 1999.

Een brief geschreven op 2 juni 1937:

Lieve Gekruisigde Jezus, ik houd zoveel van Jou. Ik hou zoveel van Jou dat ik met Jou op Calvarie wil blijven en ik lijd met vreugde omdat ik weet dat ik op Calvarie ben. Lieve Jezus, ik dank Jou dat je me deze ziekte hebt gezonden omdat het een middel is om in het Paradijs te geraken. Lieve Jezus, zeg God de Vader dat ik Hem ook liefheb. Lieve Jezus, ik wil Jouw lamp en Jouw lelie zijn, lieve Jezus. Lieve Jezus, geef me de kracht om deze pijn te dragen die ik aan Jou aanbied voor de zondaars. Lieve Jezus, zeg de Heilige Geest om me te verlichten met liefde en vul me met Zijn zeven gaven. Lieve Jezus, zeg aan de lieve Maagd Maria dat ik Haar zo graag zie en ik wil met Haar op Calvarie blijven omdat ik Je slachtoffer van liefde wil zijn, lieve Jezus. Lieve Jezus, ik vertrouw mijn biechtvader aan Jou toe en verleen hem elke nodige gunst. Lieve Jezus, ik vertrouw je mijn ouders en mijn zuster Margherita aan Jou toe. Lieve Jezus, groetjes en kusjes. – Antonietta van Jezus

27-12-2016 om 19:44 geschreven door claudia  

Gebed tot de Onbevlekte Ontvangenis

Dag 2

Laat ons bidden dat door de gebeden van de zondeloze Maagd Maria, God ons zal bevrijden van onze zonden.

Vader, U bereidde de Maagd Maria voor om de waardige Moeder te zijn van Uw Zoon. U liet haar meedelen in de redding van Christus door Zijn dood, en hield haar zondeloos vanaf het moment van haar ontvangenis. Help ons door haar gebeden leven in Uw aanwezigheid zonder zonden. We vragen dit door onze Heer Jezus Christus, Uw Zoon die leeft en heerst met U en de Heilige Geest, een God, voor alle eeuwigheid.

O Maria, eeuwige Maagd, Moeder van God, Koningin van de engelen en de heiligen, we groeten u met diepe verering en toewijding als we uw heilige Onbevlekte Ontvangenis overwegen. We danken u voor uw moederlijke bescherming en voor de vele zegeningen die we hebben ontvangen door uw wonderbaarlijke barmhartigheid en machtig middelaarschap. In al onze noodwendigheden doen we een beroep op u met grenzeloos vertrouwen. O Moeder van Barmhartigheid, we komen tot u om onze gebeden te willen aanhoren en vragen u bij Uw Goddelijke Zoon de gunst te bekomen waarvoor we deze noveen bidden. (noem uw verzoek) 

O Maria van de Onbevlekte Ontvangenis, Moeder van Christus, U had invloed bij Uw Goddelijke Zoon hier op aarde; U hebt nu dezelfde invloed in de Hemel. Bid voor mij en verkrijg voor mij de inwilliging van mijn verzoek als het past voor de Goddelijke Wil. Amen.

Litanie van de Heilige Maagd Maria

27-12-2016 om 19:44 geschreven door claudia  

Gebed tot het bekomen van een gunst 

Barmhartige, liefdevolle God, U hebt de heilige Charbel geroepen om op volmaakte wijze het leven van een kluizenaar te leiden. Zo heeft hij de buitengewone kracht van uw permanente genade aan ons geopenbaard. Geheel met U verbonden in stil gebed en heldhaftig offer, werd hij volkomen één met U. Zo werd hij door U omgevormd tot een levende incarnatie van Jezus Christus. De evangelische waarden van armoede, gehoorzaamheid en kuisheid heeft hij radikaal beleefd, tot stichtend voorbeeld voor ieder van ons, zowel leken als religieuzen.

Barmhartige God, die met oneindige Liefde uw Hand reikt naar ons, zondaars, we smeken U ootmoedig om de genade van bekering, voor onszelf en voor alle mensen die U op onze levensweg plaatst. Genees ons van hoogmoed en elke vorm van ikzucht waartoe de duivel en de wereld ons voortdurend willen verleiden. Maak ons trouw aan uw Liefde door vertrouwvol  en volhardend gebed en door onthechting naar het voorbeeld van de heilige Charbel. Wij vragen dit op voorspraak van de H.Maagd Maria, Moeder van alle genade.

Dank U, Heer, want groot is uw Liefde!

Onze Vader, Weesgegroet, Eer aan de Vader...

Van : www.bloggen.be/willibrord

27-12-2016 om 13:00 geschreven door claudia  

Heilige Charbel – de Maronitische Monnik

Velen zijn vertrouwd met Europese heiligen, zoals de H. Bernadette, de H. Theresia en Padre Pio. Minder bekend maar nog altijd populair in zijn streek is de Heilige Charbel, een monnik van Libanon die het meeste van zijn leven als kluizenaar leefde en enkel na zijn dood beroemdheid verwierf.

Charbel Makhlouf werd geboren op 8 mei 1828 in het kleine dorpje van Biqa-Kafra in de hoge bergen van Noord-Libanon. Zijn ouders waren arm, maar vroom en hun vijfde kind was aangetrokken van vroege leeftijd tot gebed en eenzaamheid. Ondanks de tegenkanting van zijn familie, verliet hij het huis op zijn 23^ste en ging de Abdij van de H. Maroun binnen op een plaats Annaya genaamd. Hij werd in 1859 priester gewijd, en hij bracht er 16 jaar door vooraleer toelating te krijgen van zijn oversten om zich terug te trekken in de nabijgelegen kluizen van de Heilige Petrus en Paulus.

Zijn wens werd ingewilligd. Enkel bijzondere monniken werd dergelijk privilege toegestaan. Een teken dat hij klaar was om de veilige omgeving van de abdij te verlaten kwam op een eigenaardige manier. Hij moest een dringend rapport voorbereiden, en Charbel zat ’s nachts eraan te werken tot zijn lamp geen olie meer had. Hij vroeg aan een van de lekenhelpers in de abdij om zijn lamp te vullen met olie. Maar als grap vulde de lekenhelper het met water, maar stond verbaasd toen hij zag dat de lamp onmiddellijk oplichtte en klaar brandde. Toen de Overste dit vernam kwam hij zelf eens kijken en zag dat de lamp inderdaad vol water was. Hij nam dit aan als teken dat Charbel klaar was on het strenge leven van een kluizenaar te leiden.

Voor de resterende 23 jaar van zijn leven leefde Charbel een extreem hard leven, een van strenge versterving. Hij droeg een wollen pij, sliep op een strooien matras met een plank als kussen, en voor zijn enige maal per dag at hij de overschot van de abdij. Hij legde een bijzondere devotie aan de dag voor de Eucharistie, en bracht uren voorbereiding door om de Mis te vieren en de getijden als dankzegging nadien.

Het miraculeuze licht

In 1898 kreeg Charbel een beroerte toen hij de Mis opdroeg en stierf acht dagen later op de Kerstnacht. Hij was 70 jaar. Na drie dagen werd hij gegraven op het kerkhof van de abdij, en het was het gebruik om geen kist te gebruiken. Hij zou vlug vergeten worden was het niet dat er een zeer vreemde gelegenheid zich voordeed. Voor de volgende 45 nachten was zijn tombe omgeven door een stralend licht. Dit werd opgemerkt door een groot aantal mensen waarvan niemand een verklaring had hiervoor. Men had toelating nodig van de kerkelijke autoriteiten om het lichaam van de monnik op te graven.

Op de nacht dat hij stierf kwamen de monniken van de naburige abdij naar de kluis om zijn handen te kussen en gezegend te zijn door het aanraken van zijn lichaam. Velen brachten de nacht door knielend in gebed naast hem. Het was aan het sneeuwen en het was heel koud, wat niet verwonderlijk was omdat de kluis 1400 m hoog lag. Degenen die een vigilie hielden vroegen zich af: ‘Als we zo afzien voor enkel 1 nacht, hoe was Vader Charbel in staat om hier 23 jaar te leven?’ Ze konden zien dat hij vermoeidheid, honger, armoede en koude getrotseerd had met de moed van een martelaar. De lokale bevolking, waarvan velen de communie hadden ontvangen van Charbel, herinnerden zijn heiligheid, zijn voortdurend gebed en harde werk, zijn minzaamheid en zijn zwijgzaamheid.

Zijn Heilige Lichaam was onaangetast

Er werd toelating gegeven voor de opgraving en 4 maanden na Charbel’s dood verzamelde zich een menigte om ervan te getuigen. Tot ieders verbazing werd zijn lichaam gevonden en was het onaangetast, ongeacht het feit dat het graf te lijden had van hevige regen, het lichaam dreef op de modder. Charbel werd eruit gehaald en verse kledij gegeven vooraleer ze geplaatst werd in een houten kist en in een hoek van de abdij’s private kapel gezet werd. Men moest zijn kledij twee keer per week vervangen omdat een vreemde vloeistof voortdurend uit de porien van het lichaam kwam. Men omschreef het als een mengeling van zweet en bloed. Stukken stof die gedrenkt waren in deze vloeistof werden spoedig verspreid als relieken en al spoedig waren genezingen te noteren.

Zijn Onaangetaste Lichaam werd onderzocht door dokters

In 1927, meer dan 28 jaar na zijn dood, werd Charbels onaangetast lichaam onderzocht door twee dokters van het Franse Medisch Instituut te Beirut, en werden toen in een zinken kist gelegd voordat ze in een nieuwe tombe werd geplaatst in de muur van een oratorium. In het Heilig Jaar 1950 merkten pelgrims van zijn schrijn een vloeistof uit de hoek van de tombe komen. Wanneer de tombe werd geopend was ze droog bevonden en ook de kist was droog, behalve dat een kleverige vloeistof door een scheur in de kist doorsijpelde. Twee maand later, nadat toelating verkregen werd door de kerkelijke autoriteiten, werd het zegel van de kist verbroken en het lichaam werd onderzocht. Opnieuw werd het lichaam onaangetast gevonden en de vreemde vloeistof bleef uit zijn porien stromen.

Noot : Het lichaam is nu niet langer onaangetast meer, maar de botten hebben nu een ongewone rode kleur. De vloeistof wordt nog altijd door de botten uitgescheiden.

Miraculeuze genezingen en de Weg naar heiligverklaring

Sinds dan wordt het schrijn door duizenden pelgrims van over de hele wereld bezocht. In 1950 begon de abdij de mirakels bij te houden die toegeschreven zijn aan Charbel. In minder dan 2 jaar waren er meer dan 1200 gevallen bekend.

In 1925 werd de naam van de monnik naar voor geschoven in een petitie aan Paus Pius XI om zijn zaligverklaring te verkrijgen, maar dit gebeurde pas in 1965 gedurende het pontificaat van Paus Paulus VI. Twee genezingen werden aanvaard als zijnde miraculeus en ze werden beiden uitverkozen voor de zaligverklaring.

De eerste genezing kwam door een non, Zr Maria Abel Kawary. Ze leed aan ernstige darmproblemen voor 14 jaar en werd door de dokters opgegeven als een hopeloos geval, maar na een hele nacht te bidden bij het graf van Charbels graf was ze onmiddellijk genezen. De dokter die haar onderzocht verklaarde haar genezing als een bovennatuurlijke genezing, dat het menselijk kunnen te boven ging.

Een tweede mirakel dat door de Heilige Congregatie werd geaccepteerd was het herstel van het zicht van een smid genaamd Iskandar Oubeid. Hij had het zicht in een oog verloren na een werkaccident. Een oogspecialist had verklaard dat de schade aan de iris zo ernstig was dat hij nooit meer zou zien. Dertien jaar later bracht hij een bezoek aan de tombe van Vader Charbel op aanraden van zijn vrienden. Op de terugkeer naar zijn huis had hij een droom waarin een monnik verscheen die hem beloofde om hem te genezen. De volgende ochtend kon hij perfect zien uit beide ogen. Er kon geen medische verklaring gegeven worden.

De meest bekende genezing gebeurde in 1950. Het veroorzaakte een sensatie niet enkel in Beirut, maar in heel Libanon. Het ging over een 50 jarige naaister genaamd Mountaha Daher Boulos die een bochel had sedert haar 2 jaar na een tyfeuze koorts. Terwijl ze de tombe van de monnik bezocht bad ze voor haar twee neefjes die wezen waren en hulp nodig hadden. Haar enige verzoek dat ze zelf had was dat ze haar zicht zou houden zodat ze verder kon werken als naaister.

Drie dagen later, na terug thuis te komen, werd ze wakker in de morgen om te ontdekken dat de bochel op haar rug was verdwenen. Haar dokter bevestigde dit, terwijl haar parochiepriester getuigde van het feit dat haar silhouet plotseling volledig normaal was geworden!

Op 9 oktober 1977, 12 jaar na zijn zaligverklaring, kondigde Paus Paulus VI de heiligverklaring van de zalige Charbel aan. Het lichaam van de heilige, bleef echter niet onaangetast. Tegen 1965 verviel het lichaam aan de wetten van de natuur, enkel botten van een rode kleur nalatend. De voorgaande jaren waren bewijs genoeg van de monnik zijn heiligheid, terwijl de mirakels die door zijn voorspraak zijn bekomen nog altijd voortduren op de dag van vandaag.

Een van de meest recente mirakels was in 1993 toen Nohad El Shami, een 55 jarige vrouw die leed van gedeeltelijke verlamming veroorzaakt door een zware hemiplegie, twee monniken zag in een droom. Een ervan identificeerde ze als Charbel die haar nek opereerde en toen ze wakker werd was ze helemaal genezen. De tweede monnik in haar droom was de Heilige Maroun, een Syrische Christelijke martelaar uit de 5^de eeuw die de Maronitische Orde had gesticht.

27-12-2016 om 02:27 geschreven door claudia