Heilige Charbel – de Maronitische Monnik

Velen zijn vertrouwd met Europese heiligen, zoals de H. Bernadette, de H. Theresia en Padre Pio. Minder bekend maar nog altijd populair in zijn streek is de Heilige Charbel, een monnik van Libanon die het meeste van zijn leven als kluizenaar leefde en enkel na zijn dood beroemdheid verwierf.

Charbel Makhlouf werd geboren op 8 mei 1828 in het kleine dorpje van Biqa-Kafra in de hoge bergen van Noord-Libanon. Zijn ouders waren arm, maar vroom en hun vijfde kind was aangetrokken van vroege leeftijd tot gebed en eenzaamheid. Ondanks de tegenkanting van zijn familie, verliet hij het huis op zijn 23^ste en ging de Abdij van de H. Maroun binnen op een plaats Annaya genaamd. Hij werd in 1859 priester gewijd, en hij bracht er 16 jaar door vooraleer toelating te krijgen van zijn oversten om zich terug te trekken in de nabijgelegen kluizen van de Heilige Petrus en Paulus.

Zijn wens werd ingewilligd. Enkel bijzondere monniken werd dergelijk privilege toegestaan. Een teken dat hij klaar was om de veilige omgeving van de abdij te verlaten kwam op een eigenaardige manier. Hij moest een dringend rapport voorbereiden, en Charbel zat ’s nachts eraan te werken tot zijn lamp geen olie meer had. Hij vroeg aan een van de lekenhelpers in de abdij om zijn lamp te vullen met olie. Maar als grap vulde de lekenhelper het met water, maar stond verbaasd toen hij zag dat de lamp onmiddellijk oplichtte en klaar brandde. Toen de Overste dit vernam kwam hij zelf eens kijken en zag dat de lamp inderdaad vol water was. Hij nam dit aan als teken dat Charbel klaar was on het strenge leven van een kluizenaar te leiden.

Voor de resterende 23 jaar van zijn leven leefde Charbel een extreem hard leven, een van strenge versterving. Hij droeg een wollen pij, sliep op een strooien matras met een plank als kussen, en voor zijn enige maal per dag at hij de overschot van de abdij. Hij legde een bijzondere devotie aan de dag voor de Eucharistie, en bracht uren voorbereiding door om de Mis te vieren en de getijden als dankzegging nadien.

Het miraculeuze licht

In 1898 kreeg Charbel een beroerte toen hij de Mis opdroeg en stierf acht dagen later op de Kerstnacht. Hij was 70 jaar. Na drie dagen werd hij gegraven op het kerkhof van de abdij, en het was het gebruik om geen kist te gebruiken. Hij zou vlug vergeten worden was het niet dat er een zeer vreemde gelegenheid zich voordeed. Voor de volgende 45 nachten was zijn tombe omgeven door een stralend licht. Dit werd opgemerkt door een groot aantal mensen waarvan niemand een verklaring had hiervoor. Men had toelating nodig van de kerkelijke autoriteiten om het lichaam van de monnik op te graven.

Op de nacht dat hij stierf kwamen de monniken van de naburige abdij naar de kluis om zijn handen te kussen en gezegend te zijn door het aanraken van zijn lichaam. Velen brachten de nacht door knielend in gebed naast hem. Het was aan het sneeuwen en het was heel koud, wat niet verwonderlijk was omdat de kluis 1400 m hoog lag. Degenen die een vigilie hielden vroegen zich af: ‘Als we zo afzien voor enkel 1 nacht, hoe was Vader Charbel in staat om hier 23 jaar te leven?’ Ze konden zien dat hij vermoeidheid, honger, armoede en koude getrotseerd had met de moed van een martelaar. De lokale bevolking, waarvan velen de communie hadden ontvangen van Charbel, herinnerden zijn heiligheid, zijn voortdurend gebed en harde werk, zijn minzaamheid en zijn zwijgzaamheid.

Zijn Heilige Lichaam was onaangetast

Er werd toelating gegeven voor de opgraving en 4 maanden na Charbel’s dood verzamelde zich een menigte om ervan te getuigen. Tot ieders verbazing werd zijn lichaam gevonden en was het onaangetast, ongeacht het feit dat het graf te lijden had van hevige regen, het lichaam dreef op de modder. Charbel werd eruit gehaald en verse kledij gegeven vooraleer ze geplaatst werd in een houten kist en in een hoek van de abdij’s private kapel gezet werd. Men moest zijn kledij twee keer per week vervangen omdat een vreemde vloeistof voortdurend uit de porien van het lichaam kwam. Men omschreef het als een mengeling van zweet en bloed. Stukken stof die gedrenkt waren in deze vloeistof werden spoedig verspreid als relieken en al spoedig waren genezingen te noteren.

Zijn Onaangetaste Lichaam werd onderzocht door dokters

In 1927, meer dan 28 jaar na zijn dood, werd Charbels onaangetast lichaam onderzocht door twee dokters van het Franse Medisch Instituut te Beirut, en werden toen in een zinken kist gelegd voordat ze in een nieuwe tombe werd geplaatst in de muur van een oratorium. In het Heilig Jaar 1950 merkten pelgrims van zijn schrijn een vloeistof uit de hoek van de tombe komen. Wanneer de tombe werd geopend was ze droog bevonden en ook de kist was droog, behalve dat een kleverige vloeistof door een scheur in de kist doorsijpelde. Twee maand later, nadat toelating verkregen werd door de kerkelijke autoriteiten, werd het zegel van de kist verbroken en het lichaam werd onderzocht. Opnieuw werd het lichaam onaangetast gevonden en de vreemde vloeistof bleef uit zijn porien stromen.

Noot : Het lichaam is nu niet langer onaangetast meer, maar de botten hebben nu een ongewone rode kleur. De vloeistof wordt nog altijd door de botten uitgescheiden.

Miraculeuze genezingen en de Weg naar heiligverklaring

Sinds dan wordt het schrijn door duizenden pelgrims van over de hele wereld bezocht. In 1950 begon de abdij de mirakels bij te houden die toegeschreven zijn aan Charbel. In minder dan 2 jaar waren er meer dan 1200 gevallen bekend.

In 1925 werd de naam van de monnik naar voor geschoven in een petitie aan Paus Pius XI om zijn zaligverklaring te verkrijgen, maar dit gebeurde pas in 1965 gedurende het pontificaat van Paus Paulus VI. Twee genezingen werden aanvaard als zijnde miraculeus en ze werden beiden uitverkozen voor de zaligverklaring.

De eerste genezing kwam door een non, Zr Maria Abel Kawary. Ze leed aan ernstige darmproblemen voor 14 jaar en werd door de dokters opgegeven als een hopeloos geval, maar na een hele nacht te bidden bij het graf van Charbels graf was ze onmiddellijk genezen. De dokter die haar onderzocht verklaarde haar genezing als een bovennatuurlijke genezing, dat het menselijk kunnen te boven ging.

Een tweede mirakel dat door de Heilige Congregatie werd geaccepteerd was het herstel van het zicht van een smid genaamd Iskandar Oubeid. Hij had het zicht in een oog verloren na een werkaccident. Een oogspecialist had verklaard dat de schade aan de iris zo ernstig was dat hij nooit meer zou zien. Dertien jaar later bracht hij een bezoek aan de tombe van Vader Charbel op aanraden van zijn vrienden. Op de terugkeer naar zijn huis had hij een droom waarin een monnik verscheen die hem beloofde om hem te genezen. De volgende ochtend kon hij perfect zien uit beide ogen. Er kon geen medische verklaring gegeven worden.

De meest bekende genezing gebeurde in 1950. Het veroorzaakte een sensatie niet enkel in Beirut, maar in heel Libanon. Het ging over een 50 jarige naaister genaamd Mountaha Daher Boulos die een bochel had sedert haar 2 jaar na een tyfeuze koorts. Terwijl ze de tombe van de monnik bezocht bad ze voor haar twee neefjes die wezen waren en hulp nodig hadden. Haar enige verzoek dat ze zelf had was dat ze haar zicht zou houden zodat ze verder kon werken als naaister.

Drie dagen later, na terug thuis te komen, werd ze wakker in de morgen om te ontdekken dat de bochel op haar rug was verdwenen. Haar dokter bevestigde dit, terwijl haar parochiepriester getuigde van het feit dat haar silhouet plotseling volledig normaal was geworden!

Op 9 oktober 1977, 12 jaar na zijn zaligverklaring, kondigde Paus Paulus VI de heiligverklaring van de zalige Charbel aan. Het lichaam van de heilige, bleef echter niet onaangetast. Tegen 1965 verviel het lichaam aan de wetten van de natuur, enkel botten van een rode kleur nalatend. De voorgaande jaren waren bewijs genoeg van de monnik zijn heiligheid, terwijl de mirakels die door zijn voorspraak zijn bekomen nog altijd voortduren op de dag van vandaag.

Een van de meest recente mirakels was in 1993 toen Nohad El Shami, een 55 jarige vrouw die leed van gedeeltelijke verlamming veroorzaakt door een zware hemiplegie, twee monniken zag in een droom. Een ervan identificeerde ze als Charbel die haar nek opereerde en toen ze wakker werd was ze helemaal genezen. De tweede monnik in haar droom was de Heilige Maroun, een Syrische Christelijke martelaar uit de 5^de eeuw die de Maronitische Orde had gesticht.