Zonder de wietplantages, in de plaats ervan een tros kolibri´s.

Via Maringa, de hoogste kathedraal van Brazilië ofte een betonnen verkeerskegel van 143 meter staat daar.

Rio Parana. 
De grens tussen 2 provincies. 

Zichzelf niet al te serieus nemen, het leven wel.

Onbekend terrein, altijd leuk.. 
 

17-07-2015, 04:25 geschreven door Kenny  

In Santiago, bij Gonzalo de couchsurfer, hadden we de harde schijf volgepropt met wat films om dooie momenten te passeren.
In 1 van de folders zat een documentaire reeks over de kosmos.
Gisterenavond stond de aflevering over de Zon te blinken op het laptopscherm. 
Een aflevering over de relativeit van snelheid en hoe licht onze perceptie ervan ons flink in de maling neemt. 
Hoe wij een zonsopgang zien die er eigenlijk nog niet is omdat licht wordt afgebogen door onze atmosfeer,
en men uitlegt dat een horizon eigenlijk niet bestaat. Logisch toch op een ronde bol in de ruimte.
In een groot land als Brazilië reist ge steeds van horizon naar horizon. 
Van optisch bedrog naar illusie. 
Dat is raar om  te beseffen wanneer ge weer eens 300 km per dag uw horizonten verkent.   

Brazilië is een wat vreemd land. Mooi maar anders dan de rest van Zuid- Amerika.
Dat merk je al wanneer je de grens oversteekt vanuit Paraguay.
Het zuiden is heel Europees getint. 
Het weer is zelfs heel Belgisch. 
De meeste mensen hier hebben het best goed. Dat is relatief. 
Maar in vergelijking met andere landen hebben ze hier niet te klagen.
Auto´s, supermarkten, kleding.. Beschikbaarheid in overvloed. 
Het zich kunnen permitteren...
Net iets minder op de lange termijn.
Zoals in Chile is men fan van op krediet kopen. 
It bites you in the ass. Dat is zo zeker als bijna 300 000 km /sec. 


Smaak is het enige wat nog niet hoog aangeschreven is op die prioriteitenlijst.
Gisteren stond er een file wachtenden om een plaatsje te bemachtigen in een pizzakeet. 
Het lijkt dat de maag vullen belangrijker is dan het subliem lekker te laten wezen. 
Misschien terecht en zijn wij Belgen verwend opgevoed met onze culinaire verwachtingen als we uit eten gaan.
Ook drinken is niet je datje.
Het beste bier is een Duits merk: Eisenbahn.
En onze Stella. Dat zegt voldoende..
Wanneer je in Chili 3 euros neerlegt voor een fles wijn heb je een goeie fles. No matter what.
Hier heb je wijnazijn. Niet te drinken. Nu ja, aangezien ons Portugees niet geweldig is zou het wel kunnen dat..
Soit, die wijn onder voorbehoud. 


Ondertussen toch een 20 tal engelssprekende Brazilianen bij de kraag gegrepen om eens te horen hoe dat nu toch zit in hun landje.
Allemaal hebben ze een andere mening maar 1 ding gemeen. 
Wetmatigheden..
"Uuver de voetbal en de politiek discutjiert ge ni" Zou mijn bomma zaliger zeggen.
En toch zou ze het doen. Net zoals de bevolking hier 

Ze houden allemaal van Lula, de vorige president.
En die nieuwe, Rousseff, pruimen ze niet. Tis dan ook een zure tante.

De regering is de slechtste sinds lang zo zeggen ze in koor.
Vooral de nieuwe invloeden baart hen zorgen.
Religieus getinte groeperingen die hun weg in politieke kringen gevonden hebben.
Om op die manier nog meer macht te verwerven.
Macht op de kap van de armsten onder de Brasileros.
Scientology- achtige groeperingen, zoals Jesus es un Señor, die de mensen de letterlijke en figuurlijke hemel beloven.
Maar als puntje bij paaltje komt, 
blijkt het"Koopt uw plaatske bij Sinte Pieter maar" te zijn. 
Want zonder hun voucher komt ge er niet binnen.
Dat is even ironisch als " Heiliger dan de paus zijn". 
En the Redeemer in Rio kijkt er machteloos op toe.

14-07-2015, 00:00 geschreven door Kenny  

Van Ciudad Del Este naar Florianopolis.
De 1e een stad in Paria-Paraguay, gelegen aan de grens van het machtige Brazil.
De 2e een schiereiland halverwege in Zuid- Brazilië.
Afstand: 1000 km tussen de 2.
Al zuchtend doorheen een klein deel van het land geploegd.
Van ontzag vooral.

- De wegen zijn goed,
wel weer dineros dokken om erop te mogen rijden.
Maar beter dat dan gebroken wielassen.
1 moedige, of domme, trucker knalt door de péage-slagboom.
Brokken.. En dat zal ook op den bureau zo zijn.
Want hier hangen meer flitsers en camera´s dan ooit gezien.

- Ge bent net al doende, iets wat lijkt op, Spaans aan het leren en hier is het dan in ´t Portugees te doen.

- De sigaretten zijn goedkoop, al worden de foto´s die Señor Marlboro op z´n pakskes moet zetten steeds grimmiger.

- Police de Brazil is alvast niet corrupt naar toeristen toe. Mogelijk wegens andere inkomsten.
Om de 100 km is er een politiepost die ook nog eens autowrakken verzamelt.
Elke per total op hun stukje weg wordt daar gedeponeerd.
Auto-onderdelen zijn hier dikke business.  
Vraag me af hoeveel agenten toevallig in bijberoep garagist zijn.
Eerlijke vraag.

- Ne Makro langs de weg.
Het land is er sterk op vooruit gegaan de laatste 15 jaar.
De middenklasse is gegroeid na de militaire dictatuur.
Ge kunt zeggen dat de geschiedenis van Brazilië op z´n minst een woelige is.
Wat maakt dat de leefgewoonten hier zo verschillend zijn op elk van die diverse locaties waar we terecht komen.
Intrigerend.

Via couchsurfing krijgen we telkens een apart venster op iemands leven voorgeschoteld.
Gebruik het venster als schrijftablet.
Graveer de impressies en bevindingen op het glas.
Leg de vensters op elkaar.
Kristalhelder..
Elk venster is een afdruk van wat een mens, volgens eigen waarden en normen, denkt te moeten doen om zijn of haar geluk te vinden.
Interessant om in praktijk te zien dat er ontelbare, unieke manieren zijn om een leven te leiden:


Wellington, Deborah, Washington en Suzy. Curitiba.
De 1^e 2 zijn schoonzoon en dochter van de laatste 2.
Vriendelijke mensen. Modale en hard werkende mensen.
Ze wonen naast elkaar, 4 katten en de hond erbij.
Een competitie “goeie referenties behalen op de couchsurfing site” onder elkaar houdend.
Zo vriendelijk dat ge er beschaamd van wordt.
De 1^e 2 pamperen u met vriendelijkheid en gebabbel.
De ouders trekken ons om de haverklap hun keuken in om de frigo mee leeg te eten.
Zo druk dat de “rust van de baan” na 2 dagen welkom was.

Joseph en Sue. Florianopolis, Costa del Dentro. In het zuiden van het eiland.
Amerikaan en Franse die elk op hun 19e de wijde wereld zijn ingetrokken..
27 en 22, beiden wat alternatieve personages.
Met 1 kind van anderhalf jaar, de hond en kat wonen ze boven ons hostel.
Bekomend van een financiële kater, opgelopen door hun jeugdig enthousiasme.
De boze wereld heeft hen snel wat lessen geleerd. Ze komen er sterker uit.
Niet bij de pakken blijven zitten en volop bezig met hun nieuw plan.
An economical self sustaining lifestyle op hun stukje grond dat ze hebben gekocht.
Hij door middel van cursussen martial arts, zij met een naai atelier op termijn.
Geen geld verspillen aan wat je zelf kan doen of leren doen.
Je van je eigen voedsel voorzien.
Dat kan alleen in een hippie plaats als deze, verborgen achter de bergen vanwaar de stad begint.


Georgia en Rafael. Blumenau.
Niet versteld staan dat dit het Duits kolonie- dorp is waar de Braziliaanse oktoberfesten gehouden worden.
Het zijn 2 vrijgevochten zielen.
Belezen en een eigen mening.
4 honden en 6 katten in het huis.
Zij, een feministe en vegan tegelijk.
Hij, prof in sociologie en vleeseter.
Liefde voor sport hebben ze met elkaar gemeen.
Ze wonen niet bij elkaar want de dieren zijn Georgia´s 1^e liefde.
Beiden hun eigen doelen met een flinke portie passie nastrevend.

Rogerio en Solange. Middle of nowhere..
Solange, 43, is een kunstenares die van uitgaan houdt.
Rogerio, 53, enkel van zijn 150 honden. Geen typefout. 150
Held zonder rechterwijsvinger.

Alles wat hij vindt houdt hij bij op een boerderij.
Enige voorwaarde: hond zijn.
Achtergelaten door vroegere baasjes.
Sommigen afgezet, anderen mishandeld.

De Safe Haven is opgedeeld in zones.
4 zones die door 4 roedels worden bewoond.
Elke hond met een eigen functie in de roedel. Van moeder- functie tot de soldaatachtige.
Komt nummer 151 erbij dan zal de hond zijn eigen roedel kiezen met vallen en opstaan.
1 koningshond, to rule them all.
Niet eens zo groot maar als ne grote de boerderij superviserend vanaf zijn hok.
Geflankeerd door 2 luitenanten.

Ambras met die hond betekent een leger van 150 bijtgrage tandjes aan uw adres.
Indien niet, geniet ge van het meest ontroerende spektakel ooit.
150 honden, geen enkele die lelijk doet.
150 honden en enkel maar liefde.

Elkaar corrigerend wanneer er 1 uit de pas loopt.
Dat gedrag, bizar om als toeschouwer te beleven.
Een feestje voor het oog en voor de honden, behalve voor die ene.
Hardtandig op de plaats gezet worden, zoals dat in een hondenwereld gaat.
2 viervoeters die de grote ketel bewaken waarin de 120 kg rijst en vis per week wordt gekookt.
Orde in een blaf- chaos.

Het hondenparadijs, bijna George Orwells Animal Farm.
Maar dan met een einde waarin zowel dier en die ene mens het meest profijt uit de situatie halen.
Een mooi hondenleven en een hondenjob voor Rogerio.
Maar met een tegengestelde invulling van het woord.
Even leerrijk als dat het kristalhelder is.
Zoals een venster op een leven dat kan zijn.
Zoals de hemel in hondenogen te zien is.

06-07-2015, 15:41 geschreven door Kenny  

Paraguay,
Het land van de empanadas,
Het eten dat ge gebruikt als ontbijt, lunch en diner.
De luchtigheid van de beet in de diverse vullingen na dat krokante deeg.
Ge kunt er een ganse dag van eten.

Het land van de chaos in de smalle straten die steden doorkruisen.
3 keer politiecontrole op 20 kilometer.
1 keer de malafide flik die de omkooptoer opging.
De man met de boosaardige blik in z´n ogen.

Het land van de chaos in de kleine stegen waar geen ambulance doorkomen kan wanneer nodig.
Ik wind me op in de file wanneer Ciudad del Este de bestemming is.
Een rit van 350 km.
Auto´s trachten in het geharrewar van baanvak te wisselen.
Ik doe gezwind mee.
Toeters zijn de beste vriend in Zuid Amerikaans verkeer.
Ik houd me kalm.
De baan wordt gedeeld door Jerseys, die vette betonblokken die alles stoppen wanneer die geramd worden en die ook verhinderen om uw deur te openen om te kijken wat er verdomme aan de hand is.
Mensen springen van de andere kant van de baan de jerseys over.
Ik laat me leiden door het verkeer. Van het linker naar het rechterbaanvak.
Een vrouw loopt in paniek doorheen de auto´s.
De handen in het  betraande gelaat en de wanhoop nabij.
Ik passeer een stilstaande taxi.
De seconden erna zijn als een eeuwigheid.
Een jongen, van pakweg 8 jaar oud, op de weg,
1 voet op de jersey, de rest van het lichaampje op de straat uitgestrekt,
op een manier gekronkeld die niet menselijk is.
Bloedend uit dat hoofdje.
Gutsend op die asfalt.
Bloed zo dik als stroop.
De enige heldere kleur in een voor de rest grimmig straatbeeld.
Het verkeer dwingt me verder,
De opengesperde ogen met uitdovende, wazige blik is de laatste herinnering van vergane kindsheid.

De flik krijgt zijn afpersingsgeld, voor de helft en met een blijk van onverschilligheid.
De weg is als een tunnelvisie door die kinderogen die op m´n netvlies staan gebrand.
In een zucht van 120 km per uur van de tegenligger, een tientonner, breken de touwen van de rooftoptent.
De massieve steunbalken worden in de lucht gezogen en raken tientallen meters aan de andere kant van de weg de macadam. Als lucifers, breken ze.
Alles wat hun pad zou hebben gekruist had dezelfde weg opgegaan.
De brokstukken oprapen zonder nadenken.
Gedachten zijn een paar honderd kilometer terug achtergebleven.
Boeltje halvelings het dak opbinden en wat later in Ciudad del Este aankomen.
Mini Iguazu zonder toerisme, Saltos del Monday, gaan bekijken, de grens met Brazilië via the friendship bridge oversteken en in Iguázu belanden.
Dit moest mijn wereldje worden. Iets waar ik lang naar heb uitgekeken.
Foto´s die 8 jaar geleden in mijn breintje zijn blijven dwalen.
Even stevig verankerd als de ogen van de jongen dat doen, 80 uur geleden.
Mijn wereldje wordt ook de zijne wat mij betreft.
Terloops wat jongensdromen oprakelen.
Nog nooit in een helikopter gezeten.
De vergetelheid van dat ijle blauw met hier en daar een wolk doet zijn werk niet, maar lucht op.

Nog nooit een wilde rivier bevaren.
De kracht van water wast de gedachte niet weg.

Nog nooit een wassen beeldenmuseum gedaan.
Icuarus smolt sneller dan de jongensschim dat doet.

Even volhardend is ook dat statement van een ander verbasterd spreekwoord:

“Wie die kleine niet eert is de grotemensen-kindsheid niet weerd.”

Durf je stoutste kinderdromen al eens te realiseren..
Het besef is er bij iedereen.
Maar dat het moment sneller passeert dan verwacht.
Daaraan,
durft niemand aan denken.

Getekend
Bijdehante vogel.. 

29-06-2015, 15:33 geschreven door Kenny  

Asuncion, hoofdstad van Paraguay.
Burger King en MacDonalds voorradig.
Maar nog belangrijker, de mensen..
We worden geregeld als apen nagestaard. Dat vind ik niet zo erg.
Apen zijn de slechtsten nog niet heb ik kunnen merken op die camping-zoo waar we een week gebleven zijn.
Maar men is hier dan nog niet veel toerisme gewoon. En dat merk je in die kleine dingen.
Het vergeten land van Zuid- Amerika. Of het moet dit nationaal icoon zijn waardoor je die kleuren en gsm nog wel herinnert van een voor de rest vergeten voetballand op een wereldbeker.

De mensen lijken hier ook bepaalde zaken “vergeten” te ontwikkelen zijn.
De zaken die mensen andere mensen kunnen doen haten.
Hypocrisie is er zo eentje die mensen uit elkaar drijft.
Niet hier, oprechte vriendelijkheid van de Paraguayanen zorgt voor het tegenovergestelde effect.
We zijn in la fabrica terecht gekomen.
Een bont allegaartje van een bende apen gebundeld op deze plaats. Alle soorten en rassen. Van Belgische tot Paraguayaanse en alles daartussen. Elkeen met z´n eigen charmes en gebreken.
Een couchsurfiing- hostel- drukkerij.
Een mix van gasten, toerisme en werk. Iedereen loopt door elkaar, elk met zijn eigen bezigheid, elk in zijn eigen wereld die op tijd en stond met elkaar wordt gedeeld.

De locals die hier werken krijgen de kans om met buitenlanders te praten en te delen. Weinigen die ooit de kans hebben gehad om te reizen, dus brengt deze plaats de reizigers tot bij hen.
De andere Zuid Amerikanen die hier op doorreis zijn moeten hun reis bekostigen door het verkopen van streetfood en “artisanal”. 1001 armbandjes en juwelen worden hier vervaardigd. Maar het geeft de Paraguayaan een andere kijk op reizen.
Dat ook zij kansen hebben als je ze maar grijpt of durft te grijpen.

Het andere gezicht van een fabriek. In vergelijking met de fabriek van een luchthaven, waar ik mijn job heb opgegeven ,bewijst deze plek  dat het wel mogelijk is om iets constructiefs, en vooral duurzaam, op te zetten tussen mensen zonder dat neveneffecten en verborgen agenda´s een rol spelen.
3 mannen die die ding op poten hebben gezet.
Adrian, de eigenaar die de fabriek van vader heeft geërfd.
Eric, de reiziger die hier is beland en het idee van “een hostel integreren” heeft doorgevoerd.
En de alternatieve andere Adrian , de katalysator tussen de vriendschap van de vorige 2 en die voor de rest geen vinger uitsteekt tenzij brandjes blussen en kortverhalen schrijven.
Terwijl we enkele dagen geleden nog totale vreemden voor elkaar waren is er na het spelen van een felbevochten voetbalwedstrijd Paraguay vs. The 11 Monkey´s toenadering ontstaan tussen de verschillende culturen.
Want vergis je niet. In het paria- land Paraguay en een hostel dat vooral is samengesteld uit leden uit een samenleving met iets minder geluk dan ons, word je vreemd bekeken wanneer je met een gekochte auto La Fabrica komt binnengereden.
En dan wordt je attitude een belangrijk gegeven om aanvaarding van een groep te bekomen.
Dat is hetzelfde gegeven als in een groep apen.
Alleen is hypocrisie hen niet bekend.
Misschien was het handig geweest indien de mensheid die 2% genetisch verschil en tegelijk onze “suprematie” nooit had kunnen bewerkstelligen.
Maar het is nu eenmaal zo:
En dat maakte dat we Belgische frieten met de rest van de wereld hebben kunnen delen op een feestje waarbij het boven beschreven thema de exponent ervan was.

 

22-06-2015, 20:55 geschreven door Kenny  

Nog steeds op de camping El Roble.
Een beetje ons paradijs geworden ook.
De auto is al hersteld en rijvaardig verklaard.
Maar het eten is hier zo lekker.
En, de rust doet hier zo goed.
En de…
En de…
Dàt ook..

Boerderij- therapie, voor de mensen die het nodig hebben.
Keuken-genieten, voor de lekker- en/of zoetebekken.
Dierenliefde, voor de ruwe bolsters onder ons.
Sadomasochisme wanneer ge hier de ene poot voor de andere wil zetten.
De luchtvochtigheid zorgt ervoor dat luiheid pijn doet.
Net zoals stilte hetzelfde met uw oren kan doen.
Rumble in de jungle wanneer ge die vochtigheid overwint en een andere te leveren veldslag vanuit de hemel op u komt neergedaald.

Dit verhaal, constant onderbroken met een aflevering van Itchy and Scratchy over mijn gans lichaam. Muggen, anders dan hun broers en zussen in België, geruisloos en met killerinstinct.
De ene na de andere die je te grazen neemt.
Te duchten tegenstanders, taaie gevechten.
Een Pyrrus overwinning.
Want ik ben sneller moe dan zij met zijn allen.
Want eerst sturen ze hun verkenners, dan een klein regiment..
Mijn waakzaamheid verslapt en zij slaan toe.
Een veldslag gewonnen maar die oorlog win je hier nooit wanneer ze u in groten getale langs alle kanten bestoken..
Het bevordert de lenigheid wel wanneer ge dat rotzakske terugpakken wil voor de jeukende kamelenbult net tussen uw schouderbladen waar ge met de beste wil van de wereld net niet aan kunt.
Of nèt wel,
zo met 1 vingertop zo. Net niet genoeg om die boel lekker open te krabben.
Maar wel net voldoende om uw schouder soepel uit de kom te halen.
Dat is dan de sarcastische oppermug,  Generaal Von Mosquitos, die daar effe een grap heeft uitgehaald.
Denk dat die zijn poten, te vaak, even hard jeuken om daar nòg eens oorlog te gaan maken.
Ironische gedachten, wanneer ik nog eens wild om mij heen sla.

De stad Concepcion even bezocht. Geen hol te beleven.
Net zoals de kerel die de herstelling van de auto heeft geregeld, rijdt iedereen er op een scooter of brommer. Slalommend tussen de weinige auto´s en talloze marktkraampjes, mensen en andere zondagsscooters. Vervoersmiddel voor ganse families. Letterlijk te nemen. 3 tot 4man op elke mogelijke vrije plaats op die tuffer gepropt.
Als het kan gaan de familiekeffer en de favoriete huiskip ook nog mee.  
Meisjes van 10 die een brommer aan de praat kicken zoals een Hells Angel dat bij ons doet.
Zo ook met de dochter van Carlos.
Carlos, een jonge kerel van 30 is de boerderij- hulp. Of knecht eerder. Dagdagelijkse taken worden toevertrouwd, andere zaken worden als een lakei bevraagd aan Peter, de eigenaar.
Carlos woont aan de ingang van de camping in een hut zo groot als een kleine leefkamer in een Westers huis. Verdeeld onder, vrouw, 2 kinderen, 2 katten,5 kippen, een ongewenste tarantula en 2 honden die hun pels onderverhuren aan een triljoen vlooien. De varkens hebben een eigen huis.
Gisteren de match Argentinië- Paraguay bij hem thuis gaan bekijken. Fleske bier meegebracht.
Wij krijgen, elk een beker, zij delen een beker onder hun vieren.
Wij krijgen de troon, zij het bankske op de 1^e rij.
Iedereen zit buiten, de TV richting deuropening gedraaid.
Een TV van 25 jaar oud. Al dat ruis op het beeldscherm maakt dat ge uw ogen dient te vernauwen om een bal te kunnen zien.
Enfin, ge moogt content zijn als ge weet welke kant het spel opgaat. Het kleurenpallet is ook wat versleten.
Eigenlijk weet ge alleen maar welke ploeg de Argentijnse is vanwege Messi.
Zelfs ruis en zwart-wit houden het beeld van de kwieke voetjes en splijtende versnellingen niet tegen.
2-0 voor Argentinië, stilte,
De kat schuwt mensen.
De tarantula krijgt een flipflop op zijn kop en wordt vakkundig buiten gebezemd.
De varkens kelen bij elke “puta madre” die de  toeschouwers de TV toewensen.
De dochters verkopen sigaretten aan de verongelijkte mannen.
De hond komt voor de aai. De vlooien genieten mee.
Paraguay komt terug tot 2-2.
De boel wordt gek.
De beestenboel ook. Het gekeel van de varkens wordt overstemd door de mannen die van spanning al wat meer bier ophebben dan goed voor hen is.
De kat weet niet waar kruipen.
De vlooien dansen op de rug van de hond. De hond kwispelt mee.
De tarantula laat het niet aan zijn hart komen want dat ligt nog ergens binnen op de vloer.
En in al dat geweld sluipen Generaal Von Mosquitos en zijn leger tussen de spleten van de houten muren,
Geduldig wachtend,
om ´s nachts ,
zoals een perfecte counteraanval het vel(d) openrijt,
die subtiele hinderlaag uit te voeren..
1 voor allen, allen op U.

14-06-2015, 19:12 geschreven door Kenny  

Onderstaande verhalen bespaar ik u:

- De keer dat Boliviaanse militairen al ons eten onrechtmatig afpakken bij het kruisen doorheen niemandsland tussen Bolivia en Paraguay. De Paraguayaanse douane die eens glimlacht en zegt: “Tja de mannen hadden honger.”

- Die keer dat ge een bord passeert met de dorpsnaam erop, dat u een hartelijke reis toewenst.
Dat zonder dorp of zijweg gezien te hebben. Dan weet ge: Ik zit in de jungle.
- Toen met die 2 controleposten in Paraguay: De agenten geven u een hand en stellen zich voor. Kom dat tegen..
De 3^e is 1tje van Anti Narcotics. België? Dat is van ver. Ge legt het uit, en vraagt:
Waar is de ATM in Mirascal? En waar de migracion? Een tankstation? Ze zouden u nog naar een snoepwinkel brengen als ge het vraagt.
De mannen excuseren zich voor het storen en wensen ons een prettige reis.
Wa? Ok! Dag Heren, fijne avond nog!
- Wanneer we in het douanebureel hebben kunnen blijven overnachten, dat terwijl ook het huis is van een enorme kerel met de buik der gelukzaligheid en vriendelijkheid. Maar hij ziet blijkbaar niet genoeg mensen om die hoeveelheid vriendelijkheid te kunnen verdelen. Dus snurkt hij die ´s nacht met een ongelofelijk debiet uit. Overstroming van lawaai. We vergeven het hem.

- 300 km vlakte, van steppe tot jungle.
- Dat moment dat ge in Filadelfia naar de winkel wil gaan en beseft dat ge in een “na oorlogs gevluchte nazi- Duitsers-dorp” bent beland waar de hoofdstraat ¨Hindenburg¨ heet en een zijstraat “Bender”.  De ene een voorbeeld van Duitse suprematie, de andere de robot van Futurama. De toekomst van groots Duitsland in de brousse verstopt.

De gymleraren die met toeters en bellen de schoolkinderen een militaire mars aanleren, maar dan in burgerkleren verhuld. Angstaanjagend om te zien. Een dorp dat geniepig een nieuwe kleine führer zou kunnen klaarstomen.
Ik wil hier weg.

Wat wel het hoogtepunt van die dag is,  is het feit ge zelfs niet moogt denken:
Hey, ik heb al 2maand ofte 9600 km niets voor met de auto..
Want als ge dan zegt: De tafel vasthouden of knocking on wood is het eigenlijk al te laat en hebt ge kortelings erna toch prijs. Bij het denken ervan is dat dus ook zo:
Wij zijn een uit rood grind vervaardigde weg aan het berijden.
Pikkedonker.
Putten die onthuld worden doordat ik de zwabberende achterlichten van de talloze brommers tracht te volgen.
Een flikkerende lichtshow die de neutrale toeschouwer waarschijnlijk epilepsie zou bezorgen.
En opeens.
De greppel die niet breder was dan de diameter van uw band, maar zo diep dat het een sinkhole leek.
Gapende kloof die de auto leek op te slokken.
2 Knallen van elke serie wielen aan uw auto en enkel seconden later, waarvan ge enkel nog van weet dat ge een stuur in uw handen had, staat ge aan de kant van die vervloekte weg met een klapband en gescheurde wielas.
Na veel gesleur aan de Japanese Subaru band krijgen we hulp. Ik word 2 km verderop bij camping El Roble gedropt, Ilse blijft bij de auto.
Met de gedachte dat ik op die camping het relaas in het Spaans  moet gaan uitleggen.
Een Duitse eigenaar, die dan nog eens de Engelse taal machtig is. Hij wil helpen omdat ik vermeld dat we naar deze camping op weg waren. Een orkest van beesten op de achtergrond wanneer we dat hongerke stillen.
Benieuwd om deze zoo in daglicht te zien.

Die gedachte was gegrond.
Ontzag voor wat kerel hier effe, in 15 jaar tijd, heeft opgebouwd.
Zijn persoonlijk paradijs gecreëerd,
Een jungle tuin gevuld met relax-plaatsen, hutten, klimrekken en glijbanen, voetbal- en volleybalveld.
Alles in bombastisch en soms fijnzinnig eikenhout gebouwd..
“El Roble” betekent dan ook “De Eik” in het plaatselijk taaltje.

2 zwembaden, een gigantisch aquarium en terrarium. Alles wat de pot schaft is organisch en zelfproductie. Van gerookt varkensvlees tot de kaas. Net als vis een brood.
Dat klinkt bijna als een parabel van vermenigvuldiging.
Maar deze Germaanse verhevene heeft nog wat meer in Paraguay,
dan den echte in Nazareth en omstreken.

Maar nog gezelliger:
De hond Soichia, de poedel met ADHD.
Albino konijnen die een vreemde geur binnenin het domein komen ontdekken.
Papegaaien bekijken het tafereel alsof ze een grap aan het voorbereiden zijn.
Een dikke Tapir aan je tent. Dat beest voelt even hard aan als de naam van het beest kort is.

Vlinders die van de tuin Teletubbieland maken.

Anaconda in een glazen box kijkt je slissend na wanneer je de koi vijver bewondert.
Kaaiman die verstopt zit in het struikgewas.
Piranha’s in een met water gevulde stenen toren die reageren op mijn irritant getok op hun ruit.
Toon de tandjes, kerels.
Houtblokken kappen, boerderijtje gespeeld.
voor de 1^e keer een koe gemolken,
Voor de 1^e keer eendenkuikens geaaid,
Voor de 1^e keer geschrokken van een spin,
die even groot als pato del mundo is. Tent dichthouden!

Dat is meer dan de fabeltjeskrant,
zonder uil, maar met
Aap!

De plaats waar ik het grootste deel van de tijd spendeer is bij Dodo en Mona Lisa.
Ze verschillen genetisch gezien dan ook maar 2% van ons.
Dodo bekijkt me en schat me in. Na wat handjes geven en gestreel mag ik de kooi in.
Dodo ruikt aan me, kruipt onder mijn shirt,
besnuffelt wat mannelijke delen en vergelijkt ze met zijn geur.
Dodo grijpt naar mijn baard, gij hebt dezelfde kin als ik.
Monkey on his back. You are my master.
Biedt zijn hand aan,
de blik naar de grond gericht,
die gaat pas weer richting mijn ogen wanneer ik zijn hand aanvaard.
Dodo op de schoot.
Mona, jaloers aan mijn haar trekkend.

Dodo wijst ze terecht.
Na het avondeten, met het maanlicht door de palmbomen geweerd,
waag ik mijn kans in de donkere kooi.
Het kan verkeren want apen hebben dezelfde ogen als mensen en in de duisternis zien die even slecht als wij dat doen.
Op de herkenbare geur afkomend nestelt ie zich op de schoot. Mona vergezelt ons wat later..
Stil blijven zitten,
apengedrag observeren, of eerder voelen, zonder licht.
Een tweestrijd om aandacht tussen Mona en Dodo.
Me Tarzan, you Monkey,
is wat ik denk de volgende ochtend. Bronstige Mona wrijft zich over mijn been.
Dodo berijdt mijn andere scheen.
Fuck, en dan bedoel ik de 2 apen met elkaar. Want paren zit er niet in volgens de eigenaar maar mijn benen krijgen er van langs.
Ik zet me traag recht, Mona verspert de deur, dodo tracht te bijten wanneer ik een voet verplaats.
Een huishouden op stelten gezet?
Even de apen met rust laten.
Mona volgt elke beweging. Dodo bemerkt dat Mona geen aandacht voor hem heeft.
Monkey on his back..
Ja, ik ben je vriend, Dodo

13-06-2015, 22:47 geschreven door Kenny  

We doen aan couchsurfing in Santa Cruz.
De host vinden liep niet van een leien dakje.
Maar na wat whisky- ijs gegeten te hebben om een internetsignaal te bemachtigen vond ie ons.
Victor woont in een residentiële wijk met zijn gezin.
Een villa die geen van ons kan betalen.
Hij werkt voor een internationaal oliebedrijf en naar Boliviaanse normen is hij rijk.
We krijgen een kamer toegewezen met een eigen badkamer, samen met een vuilniszakje om toiletpapier in te deponeren.
Eigenlijk wordt dat overal gevraagd. WC papier niet doorspoelen. De afvoer werkt hier niet zo goed.
Dilemma´s ..
Boliviaans kraantjeswater..
In een hostel ben je daags erna weg en maal je er niet om, al is dat ook niet flink.
Maar in het huis van een gezin dat je gratis te slapen legt wil je niet dat Señor Toilet de boel niet blank zet.
Maar het maakt het allemaal een stuk makkelijker wanneer we voor de eerste keer WC papier ter beschikking krijgen dat met parfum is voorzien.
WC papier met een vleugje Emporio Armani.
Hoe zou dié TV reclame er uitzien?
“Luchtig”
Hetzelfde gevoel bij de WC brillen in Bolivia. Airbags die met zachte zuchtjes leeglopen wanneer ge er plaats op neemt.
De laatste reddingsboei die te grijpen is wanneer ge hopeloos verloren de pot indondert en wachten moet totdat hulp komt aangesneld.
Veiligheid, het kan zoals een ander WC-gevoel een opluchting zijn.
Alvast beter dan die andere versie van Boliviaanse toiletten, met 2 gaatjes.
1tje voor elke boodschap. Alle 2 tegelijk, kan ook, en dat wordt mikken.
Zonder luchtkussens en 2 gaatjes die naar duisternis leiden.
Daar vindt men u nooit meer in terug.
Enige voordeel is het tochtgat dat die 2 gaten creëren.
Droge kont, niet te lang, een verkoudheid is voorbij.
Zelfs in de jungle.

Na er 3 nachten gespendeerd te hebben kunnen we het eigenlijk niet meer aan.
Victor is 8 jaar getrouwd met Suzane en zij is de flik in het huis.
Ouder dan Victor en alles doen om de schijn van het perfecte gezin hoog te houden. 
Victor vraagt me soms mee naar de gancha. Het voetbalpleintje waar de kids zitten waar hij kan roken en “tinderen”. Even vanonder het juk van de gummistokken en ander policia- taferelen.
Zaken die niet horen in het huis der schijn worden in ons bijzijn weggelachen en tijdens een ommetje buiten de 4 huismuren met de nodige decibels besproken.
Nu, er is er maar 1 die praat, tiert, vermanende lichaamstaal gebruikend.
Maak u geen democratische illusies.

Ze hebben een meid in huis, van een minder gegoede Boliviaanse stam afkomstig, die behandeld wordt als de slaaf.
Victoria is haar naam.
En die naam die schelt doorheen het huis voor het minste.
Ik stel me beleefd aan haar voor. Elke vraag wordt met respect gesteld op om haar te laten beseffen dat het niet overal koloniaanse toestanden zijn. Contradictorisch dat een onderdaan van wijlen Leopold “Afrika is van mij” de 2^e dit zegt.  Haar dochtertje Marielou schrikt de 1^e keer wanneer de bebaarde man haar gedag zegt.
Maar de weentoestanden verdwijnen wanneer ze ziet dat haar mama de beleefdheid van de behaarde gringo wel apprecieert.
Marielou mag niet in de leefkamer komen en dient achterin het huis te blijven.
De 2 kids zijn wel de max.
Hugo en Iker. 2 verwende nesten maar wanneer je laat merken in kleine dingen dat ze je niet zoals hun ouders kunnen behandelen ben je praktisch familie of grote broer.
Tio wordt mijn naam wat zoveel betekent als nonkel. En de pelotta, de voetbal, wordt voor 3 dagen onze beste kameraad.

De auto wordt weer opgelapt.

Alles in de stad is zo opgedeeld dat je gemakkelijk weet waar te zijn.
De toiletartikelenstraat, de fruit- en groetenstraat, de schoenenstraat, de knutselstraat, de jasstraat, de onderbroekenstraat. Handig. Tenzij je van alles vandoen hebt. Dan bent ge enkele kilometers onderweg. Elke dag iéts gaan kopen houdt u bezig.
Wij de auto-oplap-straat dus.
Parkeer uw auto op straat, vraag een elektricien aan de balie, zeg wat je nodig hebt en terwijl ie aan van alles prutst, ga je de spare parts kopen aan de balie en overhandig je die hem.
Lichten vervangen all-in: 12 euro.
Elektrisch systeem van de zijruit vervangen all-in: 5,5euro.
Remblokken vervangen all-in: 90 euro.
Doe dat maar eens in België of Nederland.

Afscheid nemen en benzine verzamelen, want weet ge nog: aan internationale prijs..
Ni met mij. Dus aan de talloze tankstations, elk een bidon aan de Boliviaanse prijs gaan kopen en erin gieten. Bij 1 meisje krijg ik 15 liter in plaats van 10 omdat ze voor de 1^e keer groene ogen ziet.
Ohja, een “ze”, want hier bedienen de meisjes de pompen, zijn 9 op de 10 kappers mannelijk, net zoals de obers, de vrouwen in de keuken of aan de kassa en bestaan er amper mannelijke marktkramers.
5 tankstations verder klaar om naar Villa Montes te vertrekken, laatste stad voor de grens met Paraguay.
“ Máár”: waarschuwde Victor; “ Het is een route gebruikt door drugstrafikanten, bereid je voor op omkoping en andere louche zaken”
Na 100 kilometer. Bingo!
Hieronder de gebruikte werkwijze, wees voorbereid, anticipeer want die mannen hun toneeltje is er 1tje waarvan de werkwijze als een bende gieren in elkaar zit:

- Zijn er 2 gieren, dan hebt ge prijs. Want 1 moet het STOP-touw bedienen voor passerende auto´s.
- Stap uit en neem ostentatief een briefje van pakweg 10 bolivianos in uw hand. Maar toon het niet te veel. Laat ze denken dat ze het zelf hebben kunnen bemerken.
- Ze vragen uw documenten om u te kunnen pakken op iets dat niet in orde is.
- Alles is ok, ze vragen voor een ander document dat niet relevant is, en terwijl ook naar sigaretten.
- Breng het document, samen met een half pakske Marlboro. Want geïmporteerde sigaretten, altijd goed.
- Gier 2 vraagt om uw gevarendriehoek te tonen, want broodnodig hier. Is ok.
- Gier 2 vraagt om uw noodkit. Die is leeg. Ahaa, daar heb je ons. Jij sloeber.
- “Dat is een boete”: zegt ie. Ga uw ticketje maar halen bij Gier 1.
- Gier 1 haalt zijn boete-boekje boven waar alle “ Laten we Gringo´s eens bij hun ballen pakken-zaken” in fluo zijn aangemerkt. “100 Bolivianos boete, gringo”: zegt ie vanop zijn stoel zonder zijn blik van het 10 tje in mijn hand af te wenden.
- “100?”: Vraag ik even gespeeld, en toon het 10tje.
“Ik heb niet zoveel op zak, het kan hier gevaarlijk zijn op de wegen zoveel geld mee te hebben.” Met nog meer gespeelde verontwaardiging, loop naar de auto, graai uit de 2000 Bolivianos die ge op zak hebt nog 3 briefjes van 10 en zeg dat ge niet meer heb.
- Steek het boetedoening-geld over de toog, in z´n comfortzone, en laat hem ze aannemen.

Gier 1 en 2 denken het onderste uit de kan gehaald te hebben en gij hebt 60 gewonnen.
40 verloren maar terugkeren kost u meer aan benzine en bent ge weer verder van huis.
Als uw noodkit in orde is, vragen ze toch naar uw verplicht lijkdeken dat ge in de auto dient te hebben. En dat móet wit zijn.
Controle 2 is een verluchting vanwege de integere politieman.
Controle 3 wordt bezet door een jongeman die de drukte niet kan beheersen. Auto´s rijden over zijn lintje zonder check terwijl hij ze met een “ que passe!!” naroept.
Controle 4 is een gelukje hij liever aandacht schenkt aan de vrouwelijke aandacht rond zijn hok.
Controle 5 ook omdat de soldaat net zijn blaas aan het ledigen is, er 5 andere verstopt zitten achter een muurtje en hij vergeten is het lint te spannen. Doorrijden!

De beschreven situatie is de Boliviaanse rechtvaardigheid en dat gecombineerd met de rolverdeling tussen man en vrouw… Even bizar als al de verschillende klimaten die heersen in dit land.
Al tuffend en puffend aangekomen in het vochtige Villa Montes.
Als het geen gieren zijn die ge moet bestrijden, zijn het muggen.
Vlinders!
Fladderende tegengestelden, een bedrukte atmosfeer verhelderend.

UnBoliviable! 

11-06-2015, 13:56 geschreven door Kenny  

- “Nee, zot!” zegt de even gekke Duitse eigenaar van het hostel in Sucre
 “Als ge naar Paraguay wilt, moet ge via Santa Cruz rijden want de weg via Tarija staat op de map, maar is er helemaal niet”; voegt ie eraan toe.
- “ Ja, ma..”: stamel ik; “ Ilse zegt dat het 500 kilometer omrijden is.”
- “ Take it, or fucking leave it”: zijn de duidelijke woorden van Dzie German.

Nu ja, zo verbazend is dat niet. Niet de 1^e keer in Zuid- Amerika.
En het is toch maar via de Ruta 5. De verlengde autosnelweg die vanuit Chile doorheen Bolivia loopt.
Daarna een stuk over de 7. Misschien is die van mindere kwaliteit.

Vertrekken vanuit Sucre. Geen benzine meer.
- “ No Señor”: zegt de verlegen vrouw die de pomp aan het tankstation bedient; “Wij mogen geen auto’s met een buitenlandse nummerplaat bedienen”.
- “ Hoezo? Kan ik dan nergens benzine verkrijgen”
- “Jawel, ik mag u een jerrycan van 10 liter verkopen aan de Boliviaanse prijs.”: vertelt ze terwijl haar bazin over haar schouder meeloert.
- “Ja, daar ben ik geen fluit mee”: zeg ik melodieus. “Wij gaan op een ander.
Voila se, geen dinero´s voor u.”

Volgende tankstation.
- “Ola, benzine alstublieft”: Vraag ik alsof ik van niets weet.
En ooh, boy and girl: Ik wist blijkbaar niks.
- “ Ok” zegt de kerel, aan internationale prijs.
-“ Ah, de internationale prijs, hoeveel is dat?”
-“ Ah, omgerekend meer dan in België”; bedoelt hij eigenlijk.
Andere kerel lacht ons vierkant uit met een verticale grijns op zijn gezicht.

Geen andere optie.. Ik betaal 80 euro voor 65 liter..
Daar mòet een oplossing voor zijn. Die zal even bedacht worden terwijl ik de ruta afcruise.
Sucre uit, weg naar Santa Cruz, jeuj, daar waar ze u niet in het zak zetten bedenk je positief.
Cruise my ass..
De weg op zich rammelt met alles wat aan u hangt. Inclusief de auto.
Putten in het asfalt, waarvan ge bijna de bodem niet ziet. Dat is overdreven.
Maar niet wanneer ik de hoeveelheid korrels optel, wanneer de weg na 30 kilometer opgegeten is geweest door een zandmonster dat de resterende 180 kilometer de weg zal vormen.

De autosnelweg is betalend. Gestopt worden door een lint dat uit een bureeltje langs de weg wordt strak getrokken. Net zoals vroeger de Schelde werd geblokkeerd om schepen tol te doen betalen.
Om de 100 km ben je de volle euro kwijt.
Tussendoor ontwijk je verdoken putten, steek je tientonners van vrachtwagens voorbij ( hoe doen die mannen dat, hun 20 meter lange truck op zo´n baantjes navigerend),

trachtend die kudden ezels, paarden, koeien en de enkele struisvogel niet op uw voorruit te zien belanden.

Want, onze ruitenwisser is kapot.
En een voorlicht.
En binnenkort maar die remmen eens laten vervangen.
Maar ge krijgt er het perfecte zicht bij, eenmaal de stofwolk van de vorige auto is verdwenen.
Glooiende hellingen. Enfin, steile bergen, maar glooiend is dan toch zo´n mooi woord.
Overal groen, want het semi- tropisch klimaat staat voor de deur. En die beuken we binnen 25 km in.


Eerst nog even slapen. Plateau uitgekozen.. Zon zakt, om 19 uur Boliviaanse tijd, alles donker. Langs de andere kant dan waar de zon ondergaat, ontstaat een rood- oranje gloed.
Snel groter wordend.
Ow… De staanders van de tent in de hand..
Super brand in de Boliviaanse jungle? Moeten we vluchten samen met alle dieren die binnen de 5 minuten onze kant zullen uitkomen?
Een ronde rode boog komt boven de heuvelkam gerezen.
De  maan?
De maan!
Binnen de 10 minuten staat ze op ooghoogte vol te schijnen.
Vuurrood. De beruchte “bloedmaan”.
Het licht van la luna doet het licht van de sterren en melkweg in het niets verbleken.
Schijnend zoals de zon achter een wolk tijdens de dag, is de maan als een vuurtoren in de duisternis.
Geen foto. Zo egoïstisch geweest om er zelf van te genieten.
Volgende keer wordt u niet vergeten.
Bewogen nacht.. Huilende honden als een koor op de lichtgevende achtergrond.
1 zwarte mankende hond die het als een ninja in de schemering op de pot spaghetti heeft gemunt.
Volgende ochtend krijgt ie die..

Stof gevreten tot op Ruta 7. Zoveel dat de wielen piepen en tanden ervan knarsen. Dat is best wat.
In tegenstelling tot eerder gedacht is de 7 een weg zoals de 1^e 30km vanuit Sucre. Putten, maar geasfalteerd.

Aangekomen in Santa Cruz.
In contradictie met het geordende Sucre, een wespennest van microbussen, auto´s en taxi´s die allemaal hebben meegedaan aan “pimp my ride”, maar dan op z´n goedkoopst.
De motor die het waanbeeld van een Ferrari heeft.
De carrosserie die de schizofrene motor niet kan volgen.
Ja, de goedkope taxirit de dag erna was me het wel.
Scheurend doorheen het verkeer in slow motion zoals in een oud computerspel met het volume op maximum.
Oren die de decibels niet verdroegen zoals de auto de chauffeur niet.

Plaza Principale aka “het prinsjipoalsjte plaain”, vertaald in een ander dialect, is omgeven door palmbomen, en de zon die er tussendoor zakt.
Als in de zee. Maar 1 van gebouwen.  
Een mensenzee ook.
Talloze bankjes. Allemaal benut.
Benut om een schouwspel van “mensen kijken” te onderhouden.
De plaats van de “m´as tu vu?”
We doen mee.
Wat opvalt is het schoenenpoets-ritueel.
Even in het hoofd van de man kruipen die twijfelachtig de hoek van het plein betreedt.
- Benader de schoenenpoetser.
- Bekijk de gazet van de dag.
- Die staat mij aan, ik zet mij neer op die/mijn verheven houten troon.
- Onderdaan, rol mijn broekspijpen op.
- Ik kies mijn favoriete radiozender.
- Schrobben maar.
- Met 2 verschillende poetsmiddelen en 3 andere vodden word ik in de watten gelegd.
- ik heb mijn krant vast, praat niet tegen mij, ondergeschikte.
- Bijna klaar, ja?
10 minuten later staat Meneer te blinken als de nieuwe man. De avondzon van de plaza tegemoet. Glimmend van trots zich afvragend wie hem heeft gezien.
Oui mec, je t´ai vu.

Wat wel aandoenlijk te aanschouwen is, is de schoenenpoetser.
De geldstukken eens in de hand schuddend. Klinkend in de jaszak deponerend.
Zelfvoldane blik in de glanzende ogen.
Oude man, trots op z´n werk.
Als een Gepetto die zonet weer een pinokkio heeft afgeleverd.
Ik zou liegen als ik ook zou willen plaatsnemen om de man een plezier te doen.
Want mijn flip flops hebben net de juiste maat.
Hopelijk is dit eerbiedig schrijfsel evenveel waard als die 3 stuivers.
Oui, mon brave, je t´ai vu aussi..

09-06-2015, 18:51 geschreven door Kenny