Van de Galapagos- vlucht recupereren in dat Dreamkapture Hostal in Guayaquil.
Nodig want ik moet naar Montañita.
Korte rit maar heb een paar Engelsen beloofd dat ik ze meeneem naar ginder en voor 1 keer zijn Engelsen van de vroege vogel enzo.
Kalmpjes in dat zeedorpje gedurende de dag,
maar te begrijpen wanneer je ziet welke uitspattingen er ´s nachts beleefd worden.
Mini Lloret del mar. En van de spotgoeikoop. Een plaats waar verloren zielen blijven plakken en meer geld opdoen dan er in het laatje komt.
Vroeg het bed in want wil iets contructievers dan dit, denk ik.
En terecht..
Altijd kandidaat voor een leuk feestje maar wanneer ik richting Puerto Lopez vertrek om 8uur,
staat er een bende punkers met hun zatte buzze naar mijn voorbijrijdende schildpad te blaffen.
Eens knikken met een grijns,
Hun ogen vol hondsdolheid weten even niet naar kijken en dat is net genoeg tijd gewonnen om te vermijden dat
de schuimende bekken mijn banden zouden kapot bijten.
Ik ben te oud geworden voor die crap.
Crap voel ik me nog steeds in het hoofd.
Die Tyson klap in de Galapagos boot?
Gewoon het brein dat zich weer moet aanpassen aan "aan wal zijn"?
Walvissen kijken zal voor een andere keer zijn bij de aanblik van die dobberbootjes in de baai.
Dus wordt een trip van 50 km er eentje van het tienvoudige.
Op naar Mindo,
Alle concentratie nodig om me er veilig te brengen.
Onderweg pillekes opgepikt die zouden moeten helpen tegen naweeën van dat scheef Neptunusgevoel.
Het hoofd klaart op wanneer ik opeens een afslag naar de jungle zie.
Mindo ligt in een vallei die net zoals de rest van Ecuador gewoonweg 1 en al groen is,
Ecuador is de long van de aarde.
No doubt about that one.
Onvoorstelbaar.
Je rijdt door de nevelwolken de heuvels af om Mindo te bereiken.
Slaperig klein centrum,
Paar bureautjes die wat activiteiten verkopen.
Voor de rest allemaal hostals en hotels.
Ik beland bij mensen die me op straat aanspreken met de vraag of ik nog hospedaje zoek.
Ja, ik zoek een bed en voor 10 dollar is er wat later een garage, 2 bedden en een badkamer beschikbaar.
Lekker. En zo ook het schoonheidsslaapje.
Met een hetzelfde ellendig gezicht, als daags ervoor, wakker wordend tegen de 5-en en toch stoutmoedig die stapschoenen aantrekken.
Nog geen 2 stappen op straat en tandjes bijten zachtjes in de vingers.
-Dag hond!
-Dag mens! Ik heb honger.
-Ik ook, hond. Wil je mee?
-Ja, mag ik een vriendin meenemen?
-Das zeker dat, Hoe meer zielen,hoe meer.. Goesting in ne zak Frolix?
-Maar gij gringo, te lief...
-Ach, het is maar 1 dollar en jij bent even honds. En dat is net goed.
En zo gaan Lindo en Mindo mee naar de Mariposa farm.
5 km verder , de vlinderboerderij. Geen honden toegelaten.
-Excusi Lindo en Mindo,
Ik moet jullie laten.
-Geen erg, Gringoman, nog e Frolixke?
Uurtje later en evenveel vlinders als er seconden in dat uur zijn..
Ma...
-Lindo! Mindo!
-"Ja, we hadden toch niets beters te doen": vertellen ze al kwispelend en likkebaardend.
-Maar waar ik nu naartoe ga is 6 km te voet en berg op.
Zonder iets te blaffen lopen ze voorop, water vanuit de gracht drinkend terwijl ik dorst lijd.
Badend in de rivier, elkaar speels bijtend terwijl ik op mijn tanden bijt.
Elke andere hond die we tegenkomen wordt belaagd want ik ben hún gringo.
Enfin, hun Frolix. En die Galliër zullen ze wel even beschermen..
Moet mezelf beschermen tegen het te hoge tempo waarmee ik in het begin de berg opliep.
Brandende kuitjes, maar als ik nu dat riviertje induik kom ik er niet meer uit.
En de watervallen zijn een doel.
Aan de ingang ervan staat een Amerikaanse.
The dogs accepteren haar en met z´n vieren lopen we de berg af.
Stukje paradijs.
Rust, kolkend water, de zon die door de bladeren op uw bekkie gloeit.
Watervallen in een groen dal.
Dat is zo´n plaatsje waar je alle gedachten in de stroom kan laten meevaren.
Ge wilt er voor altijd blijven maar Lindo, Mindo en die Daniella, zo blijkt de Amerikaanse te heten, maken duidelijk dat dat niet realistisch is.
Bergop en weer bergaf.
Een auto biedt een lift aan.
Daniella springt gezwind de auto in.
Ik kijk naar the USA, erna naar de perro´s.
De auto rijdt weg.
We zijn weer met z´n 3en alleen.
Te voet,
eentje op 2,
2 anderen op 4.
Pootjes baden in Rio Mindo,
Aaitje hier, likkie daar.
We blaffen, na 20 km stappen, elkaar gedag aan het kleine plein in het centrum,
met een stevige poot en de rest van de Frolix zak.
Vlinders, groen, watervallen en Kansas City in 1 dag.
Maar Mindo en Lindo...
Doet me ergens denken aan het opschrift op een bokaal die ons moeder ooit van den dierenbond heeft gekregen.
"Hoe meer ik de mens ken, hoe meer ik mijn hond bemin."
How lucky I was,
I had 2 of them that day.
