Weergekeerd in Santiago De Chile, de auto in
orde laten brengen.
Dat in 1 dag. Ik ben niet de grote mecanicien maar de aandrijvingsriem en de
bijhorende onderdelen vervangen,de
motor- en versnellingsbak- olie verversen, wat oude bougies eruit, de nieuwe
erin en de radiator uitkuisen, dat lijkt me best een werkje.
We betalen er 580 euro voor. Wederom, geen auto-connaisseur zijnde.. Lijkt dat
goedkoop?
Enfin, de Duitse Chileen en tevens de garagist zei dat die schildpad van ons
best in goede staat is voor haar leeftijd.
Goed. De padron die we nodig hebben om de auto uiteindelijk te verkopen blijft
maar niet aankomen. Trage facteur of traag systeem?
Na een bezoekje aan de Registro Civil blijkt dat het 2e te zijn. De
situatie uitgelegd, wat vriendjes gemaakt, whatsapp-nummers uitgewisseld en de
belofte dat we ons zorgeloos naar het noorden mochten begeven. Want ze zouden
voor ons een uitzondering maken en die documenten doormailen.. Chileense
beloftes zijn niet letterlijk te nemen maar het is wat het is.
De drang om verder te reizen is te groot.
Afscheid nemen van de couchsurfing hosts en ruta 5 op maar dan in de richting van
alle andere landen die zich in dit continent bevinden.
Het wordt donker na 200 km rijden dus dienen we een slaapplaats te vinden. Want
wildkamperen is fijn maar het moet wat veilig blijven. Dat betekent;
Niet aan een afgrond naast die kronkelende wegen die we zonet hebben bereden.
Buiten de stad of dorp zodat je de kans minimaliseert op te nieuwsgierige zwervers,
straathonden en andere zoogdieren met net iets minder goeie intenties als de
onze.
En liefst niet op rotsbodem want matrassen van 3cm, of 3,1 als ge de lucht uit
uw longen in dat stuk textiel perst, is niet je datje.
Wakker worden en bemerken dat we in Illapel zijn, een dorpje voor Pitangui.
Daar begint de mijnindustrie. Chili heeft het geluk om vergeven te zijn van
natuurlijke rijkdommen, dus dat zullen we vaker tegenkomen.
Maar leuker nog;
We zitten in Cactusland.
En dat is natuurlijk fascinerend. Want het enige waar ik een cactus van ken is
van vroeger,
van in onzen kleinen tijd.
Die minuscule cactus die aan het raam stond in het huis in Steenokkerzeel.
20 cm groot, naalden zo scherp dat je de cactus in je gebalde hand kon
vastgrijpen.
Of van de Bugs Bunny cartoons waar die ietwat debiele jager dat snuggere konijn
in de luren wou leggen door zich te vermommen als een cactus.
Of van die National Geographic Survival Specials waar ze je vertellen dat je in
watersnood kan overleven door cactus sap uit die plant te melken.
Veel geblaat en weinig wol: zei de tengere geit langs de weg. De hoeder ervan
zat er ook wat verbouwereerd bij toen ik die fascinatie in de praktijk wou
omzetten.
Ten eerste, die kleine cactus blijkt hier in alle vormen en richtingen te
groeien en is niet meer die kleine van vroeger. Neenee, Meneer Cactus is wel 2
maal zo groot als mezelf.
Ten tweede, om cactus melk te destilleren moet ge er eerst dichtbij raken en
net dat is het doeleinde van die plant zijn naalden.
En ten cactus, ze zijn polyvalent. Toch als je bemerkt dat ze gebruikt worden
om je tuin af te bakenen. Want wat verkies je, wat prikkeldraad waar je kan
doorkruipen of een onpenetreerbare haag.
Nu weten we tenminste waar tandenstokers vandaan komen. De lange dan. Naalden
langer dan mijn wijsvinger en vlijmscherp. Stevig ook. Het geluid wanneer je
zon naald beroert lijkt op dat van een strak gespannen snaar. Wanneer de
cactus sterft verliest ie zijn naalden niet, enkel zijn kleur.
´´ een vos zijn streken niet verliest´´: zei het blatend schaap langs de weg.
De geit zat er verbouwereerd bij.
Ja hoor, Meneer Cactus weet zich te beschermen tegen melk-ontginners.
Maar je moet em met zachtheid behandelen. Rode bloemetjes bewijzen dat door
zich gezwind te nestelen door de naalden heen. Als parasietjes leven zij van
het sap en Meneer Cactus vindt het best fijn om er zo mooi uit te zien.
Intrigerend om te zien hoe die planten zo kunnen floreren in zulke woestenij.
De ideale symbiose.
Bomen van cactussen.
Taaie cactussen
Sterke cactussen.
Bomen van mensen.
Weerbarstige mensen.
Cactusmensen.
En dat was de volgende stop.
The valley Del Encanto.
Die andere Delcanto, ene Guido zou het fenomeen kunnen bezingen in een goeie
dag.
Een volkje, de Rio Limari, die ons wat nalatenschap schonk door tekeningen op
rotsen achter te laten. Nu, het waren geen tekenwonders, want stel je maar voor
hoe je, in Godsnaam, in 200 na Jezus, je
rotspotlood moest aanscherpen. Maar toch, die penseeltrekken zorgden er wel voor
dat ze het uur konden lezen aan de hand en de stand van de zon.
Van daaruit naar Coquimbo. Gezellige camping tussen de snelweg en het strand.
Het geluid van de branding en de voorbijsnellende autos in de verte lijken
bizar genoeg op elkaar, wat verkeer voor de eerste keer rustgevend doet lijken.
Naast ons een Argentijns koppel die er 3 jaar over wil doen om Mexico te
bereiken terwijl ze de financiering ervoor bekomen door hun artisanaal
vervaardigde juwelen trachten te verkopen. Ook een beetje cactusmensen dus.
En tussendoor even de mooiste zonsondergang ooit meegemaakt..
Momenten om bij stil te blijven/staan of vooruit te snellen.
Na al die kleine, op- en neerwegen te hebben gedaan moesten we wel belanden op
de
Autosnelweg Ruta 5, Ruta del sol. De autosnelweg naar de zon.
Best vreemd om te volgen wanneer je naar het zuiden verder hobbelt en steeds
minder van dat begint te zien en te voelen.
Maar voor de rest is die snelweg, de enige in gans Chile, de ader doorheen het
land,
wel he-le-maal hetzelfde als een E40 in België.
Die is ook van asfalt en er staan ook wat stippellijnen op getekend.
Enkel..
- Zijn er weggetjes rechtstreeks van het veld die opritten worden genoemd.
- Zijn er maar 2 baanvakken of er moet een afrit zijn die al een eind voordat
die in zicht is wordt voorgesorteerd. 1 van die afritten gaat naar een dorp
Inspector Fernandez genaamd. Wat daar gebeurt, wil niemand weten.
- Is er maar 1 enkele baan wanneer ge echt geluk hebt en wordt dat rijplezier
om de haverklap onderbroken door een Franse péage.
- Zijn er vreemde bordjes te vinden die zeggen wat je niet mag.
Ge moogt niet paardrijden, niet fietsen, niet wandelen en dat lappen die enkelingen
aan hun 7 mijls laarzen. Al springend over de middenberm, met fiets en al, dansend
tussen de bushaltes (?) langs de ruta.
Terwijl zit ge met uw voeten in die automatic van een auto hetzelfde te doen.
Want weet je, daar is geen ontkoppelingspedaal.
En uwe linkerpoot, die dient dus voor niks meer dan het evenwicht van uw
bestuurderszetel te handhaven.
En als zon Lord of the dance weer zon zonnig manoeuvre in zn bol haalt dan
schiet diene linker automatisch naar de plaats waar die pedaal is.
Vroeger was dat een nadere, nu is dat de rem.
En dat is geen geweldig idee aan 120 km per uur.
Uw enkels en elkaar vastbinden is dat dan weer wel.
Uiteindelijk kom je met een rotvaart in Parcque Nacional de Huerquehue terecht.
Watervallen die pas echt prachtig moeten zijn in de zomer wanneer de gletsjer
niet zo gulzig is met haar water prijs te geven. Voor maar 8 euro mag je er de
ganse dag en langer in afzien. Geslingerd tussen bergje op en af en lago hier,
laguna daar. Echt mooi.
Tussendoor wordt aan elkaar gepraat door de monkey puzzle trees.
Wie het antwoord weet op de vraag; Welke snuggere heeft die naam bedacht?
krijgt het aapje- horen en zien er gratis en met de nodige verering bij.
Er blijven koken en slapen en dat was weer een ervaring rijker.
Ervoren sliepen we hoog en droog. Nu kon de schildpadauto er niet staan dus was
het laag en bijna nat aan de oever van lago Caburga. Helemaal alleen met zn 2-en
in een park van 600ha groot aan het grote lago Caburga.
Ergens tijdens de nacht wordt ge wakker van de koude en van een grillige droom;
Iemand zei; Hij is hier al lang beneden en ik hoor em nog.
Ge beseft dat dat helemaal niet kan want Ilse ligt rustig naast u te knorren..
en net op dat moment;
Geschuifel door de planten,
Geritsel door het gras,
Krakend twijgje,
Plons in het water,
En de enige referentie die ge hebt is een klamme tent waar condens op uw
voorhoofd drupt en de mist dwalend over het meer de kleine openingen van de tentritsluiting
heeft gevonden om door te sluipen..
Op dat moment heb je verschillende opties die door het hoofd kunnen gaan.
- Ge bent een poessie en mogelijk is dat buiten ook 1.
- Ik ga buiten kijken en er staat een bergleeuw voor uw neus en de rest is ook poedelnaakt.
- Ik koop oordopjes en pumas die laten dove mensen toch met rust.
- de auto in en snel weg
P.S
Het droevige nieuws vernomen dat Michel Joris, Hoofdinspecteur Van
Luchthaveninspectie is overleden. Ene fijne pé met een eigen willetje..
Rij daar lekker, Michel, in uwen dikke Mercedes over die eeuwige jachtwegen
naar uw Spanje.
De oneindige Ruta Del Sol met de opkomende zon in uw gezicht.
