Bucaramanga.

Dat is nu nog is een naam voor een stad.

Door reizigers gebruikt  als transitplaats om naar noord- of zuid Colombia verder te reizen.

Een stad kleiner dan Antwerpen maar evenveel inwoners dan Brussel.

De stad der kleine parkjes, tussen de vele appartementsgebouwen in.

De meest propere stad van Colombia ook. 

Dezelfde beschrijving is te vinden in de lonely planet.

Maar de transitstad is voor mij een verblijfplaats geworden.

Wat een paar dagen uitrusten in een hostel moest worden,

veranderde na 2 dagen in:

Heej, laat ik hier een appartement huren voor een maand.

Volgende redenen zijn de boosdoeners, al ben ik er zelf blij om.

- Je leert mensen kennen.

- Locals zijn the key tot een plaats écht te leren kennen.

- Die mensen blijken fijnerds te zijn.

- Interessant om mee te praten. Zelfde soort mensen. Al is dat relatief. 

- Je reizigers- Spaans blijkt onvoldoende te zijn om je te uiten.

- Je wil dus eindelijk lessen volgen.

- Salsa blijkt hier heel belangrijk te zijn.

- Je wil dus eindelijk lessen volgen.

- Een appartement huren is goedkoper dan een hostel.

- Je hebt je les dus geleerd.

Via een Duitser, Markus, verblijf ik in een leuk appartement voor 7 euro per dag.

Via een Colombiaanse, Luna, krijg ik voor anderhalve euro per uur Spaanse les.

Salsa- lessen, die volgen, maar het is druk. 

Luna studeert af aan de kunstschool en is bezig met het opbouwen van een project.

Een interessant project waar extra handen voor nodig zijn.

En de manier om je te integreren.

Omgeven worden door enkel en alleen Spaans. 

Niet altijd makkelijk, maar het is van het moeten.

Uit de comfortzone kruipen.

Met meer aandacht naar Spaanse liedjes luisteren.

Mijn favoriete series in het Spaans bekijken gaat me nog net te ver. 

Spaanse ondertitels zijn een optie maar dan moet ik de afspeelsnelheid aanpassen. 

En dan zorg je ervoor dat die intelligent gemaakte serie een farce wordt. Is dat een excuus? 

Je leert met rasse schreden bij. 

Ook over de mensen en de gewoonten hier.

Er is niet veel werk te vinden.

Overaanbod aan werkwilligen.

Als er werk is moet je al geluk hebben om in dezelfde stad te kunnen werken.

Zo vertrekt Luna´s vader voor 3 maanden naar een stad 1000 km verderop.

3 weken werken, 1 week rust. Dat is normaal in Colombia. 

Als je wil werken dien je er veel voor op te offeren.

De mensen die hun stad niet willen verlaten hebben een tienda, een soort nachtwinkel.

Die rijzen als paddestoelen uit de grond.

Heb je geen plaats of geen geld om een winkel open te doen dan word je straatverkoper.

De prijzen gaan dan omhoog.

Mensen met bakfietsen, rondrijdend door de stad, bakkies koffie of andere dranken aanbiedend.

Jongeren die op elk kruispunt voorruiten reinigen of circustruuken opvoeren. De barristas.

Ken de tijden waarop de verkeerslichten, semaforos, verspringen want ze rijden je hier gewoon uit uw sokken.

Ouderen die vuilniszakken doorzoeken om blik en ijzer te verzamelen. Aardig prijsje krijg je daarvoor.

Mensen die schoenen poetsen. 

Op elk hoek van de straat staat een "minutos a todos destino persoon" met een fluo-vestje waaraan 2 GSM´s met  koordjes zijn vastgemaakt.

Snoep en de sigaretten per stuk verkopend. 

Het lijkt alsof iedereen liever zijn eigen baas is.

Zoals overal is  maar een kleine groep echt rijk.

Maar het gat tussen de middenklasse is groot.

Nog groter dat tussen de middenklasse en de armen. 

Maar wat ze allemaal gemeen hebben is een grote TV.

Jaja, want Señor voetbal is de belangrijkste. En novellas, de soaps, als glorieuze 2e.

Alle dagen staan die 2 te blinken in de woonkamers . 

Zelfs 2e en 3e klasse kan bekeken worden.

Als er maar een bal over het scherm rolt..

Wanneer de Colombiaanse nationale ploeg speelt dan bekijk je die wedstrijd ergens anders dan vanuit de living.

Dan is men verenigd. 

Clubvoetbal eindigt te vaak in gevechten.

Dan is uw living veiliger.

De nationale ploeg is een levendig straatgebeuren. 

Over veiligheid gesproken.

Nog geen echte problemen gekend. 

En toch blijft men herhalen dat het niet slim is niet op je hoede blijven te zijn.

Ik vertoef nu in een veilige buurt maar het lager gelegen gedeelte van de stad wordt de zona tolerencia genoemd. 

Een eufemisme voor een buurt waar de politie het gewoon niet bolwerken kan. 

Dus wordt er ergens een lijn getrokken waar men het wel veilig kan houden met het personeel dat la policia heeft. 

Daar beland je liever niet ´s nachts. 

Hoe het er nu naar uitziet..

Noord west Colombia voor 11 dagen met de mensen van hier,

Noord Oost Colombia met een techno festivalleke in januari.

Punta Gallinas erna. 

En ja, dan bereik je na 30000 km het uiterste noorden van Zuid Amerika,

nadat je in het uiterste zuiden bent begonnen.

Vliegtuig naar Guatemala in februari.

Die belofte van 8 jaar geleden nakomen,

en terugkeren in maart of april.

Wat leer je dan al reizend?

Veel!

Maar vooral..

Dat plannen elke dag weer kunnen veranderen.