|
Aangezien
de ´´padron´´, dat is evenveel als een document dat zegt: ´´baas over je eigen
auto zijn´´, even op zich laat wachten wegens
de ultrasnelle bureaucratie in Chile besluiten we om rustig naar het zuiden te
trekken.
Omdat het er mooi is, maar vooral om het nieuwe rijdende huis te testen. Het
schild van Torta moet tenslotte een jaar meegaan.
De kleine wegen zijn de mooiste zegt men en die zullen dan ook bereden worden.
Het zijn namelijk de minst onderhouden maar terwijl ook de meest pittoreske
baantjes. Het aangename aan het noodzakelijke koppelen.
Vanuit Santiago naar Pichelemu, Surfing Pueblo van het Zuiden, Punta des Lobos,
met een mistig meer omgeven door verlaten kano- verhuur cabines. Ideaal om een
schildpad te verstoppen. Lobos betekent wolven maar blijkbaar zijn die er
anders dan de honden en wordt een Belgisch stuk entrecote door die 1e
niet zo gesmaakt. Rustige nacht..
De grote doorsteek en 1e diagonaal doorheen het land naar Parque
Nacional de siete Tazas.
Heuvelachtig, smalle wegen, dor landschap met groene valleien.
De vermaarde wijngaarden van Santa Cruz.
Herfstkleuren afwisselend met de zomerse omdat een herfst het kwik nog steeds
naar een fijne 25 graden stuwt.
Piepkleine dorpjes badend in de zon waar een mens zich geen zorgen om tijd
hoeft te maken.
Geen grenzen, eindeloze landschappen, die je aanzetten tot denken tot ver
buiten je eigen horizonten.
Je ziet er 3 soorten ouwe pappies..
- Pappie op de driewieler die met een gezapig tempo zijn groentjes voor die
avond is gaan inkopen en dat dagelijks doet om zo wat in beweging te blijven.
Elke dag opnieuw
- Pappie die weigert met pensioen te gaan en in afwachting van los bomberos, de
plaatselijke brandweer, zijn veld tracht te blussen. Want de Chileense versie
van weerman Frankos Debooseros was vergeten te vertellen dat er een kans op
rukwinden bestond en dat zo eentje een sessie verbrand de laatste strohalmen
op je veld- weleens verkeerd kan doen laten uitdraaien.
- De straat-pappies die tussen hun rozestruiken voor de deur zitten. Onderuit
gezakt, het passerend verkeer nastarend. Zich krampachtig rechtzettend wanneer
een schildpad met Chileense nummerplaat, beladen met 2 gringos, voorbij tuft.
Niks moet, alles mag.
Die pappies zijn baas over hun eigen leven.
Je ziet er 4 soorten paarden.
- Het dood paard in de wei, in de
schaduw gezet door zijn beste paardenvriend, wachtend tot de 4e soort pappie
die geen besef van tijd heeft het kadaver komt weghalen en de beste vriend
achterlaat met een ziel minder.
- De Chileens cowboys, de gauchos, die de paarden gebruiken in de plaats van
het stalen ros. Langs de weg, autos niet eens nastarend, in hun eigen wereld
vertoevend tot de plaats der bestemming.
- De Chileense gaucho in een glitterpakje, die in een ranch het paard de
finetuning van dressuur aanleert. Ja,
die is klaar voor die volgende wedstrijd. Misschien is die gaucho dat ook wel.
- De straatpaarden in het Parque Nacional. Grazend langs de weg en erop. Zolang
er maar wat gras staat. Niets vermoedend of er zich gewoon geen zier van
aantrekkend. Op het laatste moment en met opgeheven hoofd de baan ruimend voor
de passerende enkele auto..
Ja, die edele dieren zijn baas over hun eigen leven
En als je kan zwoegen en ploeteren en af en toe eens een risico durft te nemen,
dan kan je, als je het geluk hebt een ouwe pappie te worden, als een baas
vanuit je stoel met trots op je leven terugblikken.
En dat zie je in de waas van die rakkers hun ogen.
Let er zelf maar eens op, Padron
01-05-2015, 16:47 geschreven door Kenny 
|
