|
Van Cusco naar Nazca.
Nazca.
Voor het eerst gezien in een Suske en Wiske strip.
Geen idee welk avontuur ze daar beleefd hebben. Te lang geleden.
Maar de lijnen die dat volkje daar hebben hebben uitgetekend zijn op het netvlies blijven plakken.
Of er net achter, in wat een excuus voor een brein is.
Ja, daar is gedurende de jaren een lichtje blijven branden.
De geschiedenis van die lijnen is te duiden.
Ergens tussen 200 VC en 1000 erna.
De verklaringen ervoor zijn te divers om op te noemen.
Gemaakt door het Nazca volk. Nazca komt van het werkwoord nacer, geboren worden.
Verwijst dit naar de lijnen of naar de verering van het leven? En bijgevolg de nood en vraag naar water?
De pampa´s in Nazca zijn gezegend met het verkrijgen van een paar milimeter neerslag per eeuw.
Water werd via putten en irrigatiekanalen verspreid naar een gekozen strook die een vruchtbare oase werd.
In de loop der jaren werd het steeds moeilijker om die levensbron te vinden en te verdelen.
De Nazca´s riepen de hulp in van de goden.
Om er zeker van te zijn dat ze gehoord en gezien zouden worden werden volgens overleveringen de figuren gecreëerd.
Van enkele tientallen meters tot 275 meter groot. Te zien vanuit de hemel.
Geometrische figuren en dieren die niet in die regio´s leefden..
Op aardewerk worden zelfs mensen met verschillende huidskleuren afgebeeld.
Hoe kenden ze die dan? Mysterie troef.
Hoe de lijnen gemaakt zijn is wel bekend.
De wit-gele laag wordt tot 30 cm van de bodem geschraapt zodat de donkerrode kleur van de ondergrond zichtbaar wordt.
Een gemakkelijke manier om kleurverschil te verkrijgen en opgemerkt te worden vanuit het godenrijk.
De precisie daarentegen.. Sterk. Verschillende verklaringen.
Van verkregen kennis door passerende ET´s tot het gebruik van koorden en geïmproviseerde luchtballonnen.
De andere verklaring is dat er gewoonweg een paar flinke Nazca- Inca´s op de 1e lijn stonden wanneer intelligentie werd uitgedeeld.
Daar waren een paar fijnerds die het mathematisch licht hadden gezien.
2 opties.
Kijk vanuit een 4 meter hoge toren op een paar figuren neer.
Of doe dat vanuit een vliegtuigje voor 100 dollar.
De toren geeft geen idee van de omvang van de figuren.
Of toch, namelijk dat de figuren veel te groot zijn voor de hoek waarmee je over het zand uitkijkt.
Met de vlieger dus.
Cesna.
En dat is lang geleden.
Dat is het type propellor- toestel waar je enkel wil inkruipen wanneer je ontbijt al verteerd is.
Ontvangen door de poppemie die ook de co piloot blijkt te zijn en die je met
grote glimlach in het toestel inviteert.
Controlcheck.
Alles werkt naar behoren kan ik door de koptelefoon horen.
Enkel dat rood fuellichtje baart me zorgen.
Maar dat is Peru. Alles wordt perfect uitgekiend.
Hopelijk is dat mathematische gen doorheen de eeuwen doorgegeven.
Maar wil niet zondigen aan de vraag die al zoveel nerveuze reizigers gesteld hebben.
De illusie van veiligheid gebruiken en de gordel maar goed aanspannen.
De vlucht is fijn, de morbide gedachten verdwijnen wanneer de cesna die 45 graden kantelt om de figuren te kunnen bewonderen.
De hersenen worden geprikkeld.
1 grote lichtshow in de bovenkamer die pas uitdooft wanneer je terug op de begane grond bent.
Het fuellichtje pinkt niet meer, maar blijft branden.
Pink en duim omhoog,
Nasca rocks.
Via rocky desert naar de steile zandduinen in Huacachina.
Partyosasis nabij Ica waar je kan sandboarden.
De meesten zullen op de buik naar beneden gaan want al staand verhoogt het risico op een weekje zanderig tandenknarsen.
Ook buggy tours worden aan de meest belachelijk lage prijzen aan oase- gasten verkocht.
Maar het mooist blijft het zicht op de verlichting die de oase doet oplichten in de woestijnduisternis.
En net daarvoor de bloedmaan die oplicht doordat de ondergaande zon, in de tegenovergestelde richting van de opkomende maan, dat hemellichaam oranje kleurt.
Naar Paracas.
Waar woestenij de zee ontmoet.
2 overheersende kleuren. Dat is rust.
Steeds bewolkt voor de middag. Net erna de zon die de kleuren opheldert.
Waanzin hoe eenvoudvoud zo mooi kan zijn..
De beste zeeschotel, typische Peruaanse ceviche, ooit verorberd.
Ik smaak de zee nog steeds.
De zeemeeuwen die op vinkenslag de restjes opwachten waarschijnlijk ook..
650 kilometer naar Huaraz..
Ver weg van de snelweg.
Aan de Cordillera de los Andes.
Het mooiste en makkelijkst bereikbare zicht op het Andes gebergte belooft men je hier.
Hier is geen licht.
Of het moeten de sterren zijn die je de weg leiden.
Of je vuur wanneer je op 4500 meter kampeert.
De maan die in Laguna 69 weerspiegelt.
Of dat lumineus idee dat er in je opkomt wanneer de zelf gekozen eenzaamheid je overmant.
02-09-2015, 00:00 geschreven door Kenny 
|
