 |
|
|
| |
|
|
| 13-06-2015 |
 Monkey Business |
Onderstaande verhalen bespaar ik u:
- De keer dat Boliviaanse militairen al ons eten onrechtmatig afpakken bij het
kruisen doorheen niemandsland tussen Bolivia en Paraguay. De Paraguayaanse douane
die eens glimlacht en zegt: Tja de mannen hadden honger.
- Die keer dat ge een bord passeert met de dorpsnaam erop, dat u een hartelijke
reis toewenst.
Dat zonder dorp of zijweg gezien te hebben. Dan weet ge: Ik zit in de jungle.
- Toen met die 2 controleposten in Paraguay: De agenten geven u een hand en
stellen zich voor. Kom dat tegen..
De 3e is 1tje van Anti Narcotics. België? Dat is van ver. Ge legt
het uit, en vraagt:
Waar is de ATM in Mirascal? En waar de migracion? Een tankstation? Ze zouden u
nog naar een snoepwinkel brengen als ge het vraagt.
De mannen excuseren zich voor het storen en wensen ons een prettige reis.
Wa? Ok! Dag Heren, fijne avond nog!
- Wanneer we in het douanebureel hebben kunnen blijven overnachten, dat terwijl
ook het huis is van een enorme kerel met de buik der gelukzaligheid en
vriendelijkheid. Maar hij ziet blijkbaar niet genoeg mensen om die hoeveelheid
vriendelijkheid te kunnen verdelen. Dus snurkt hij die ´s nacht met een
ongelofelijk debiet uit. Overstroming van lawaai. We vergeven het hem.
- 300 km vlakte, van steppe tot jungle.
- Dat moment dat ge in Filadelfia naar de winkel wil gaan en beseft dat ge in
een na oorlogs gevluchte nazi- Duitsers-dorp bent beland waar de hoofdstraat
¨Hindenburg¨ heet en een zijstraat Bender.
De ene een voorbeeld van Duitse suprematie, de andere de robot van
Futurama. De toekomst van groots Duitsland in de brousse verstopt.
De gymleraren die met toeters en bellen de schoolkinderen een militaire mars
aanleren, maar dan in burgerkleren verhuld. Angstaanjagend om te zien. Een dorp
dat geniepig een nieuwe kleine führer zou kunnen klaarstomen.
Ik wil hier weg.
Wat wel het hoogtepunt van die dag is, is
het feit ge zelfs niet moogt denken:
Hey, ik heb al 2maand ofte 9600 km niets voor met de auto..
Want als ge dan zegt: De tafel vasthouden of knocking on wood is het eigenlijk
al te laat en hebt ge kortelings erna toch prijs. Bij het denken ervan is dat
dus ook zo:
Wij zijn een uit rood grind vervaardigde weg aan het berijden.
Pikkedonker.
Putten die onthuld worden doordat ik de zwabberende achterlichten van de
talloze brommers tracht te volgen.
Een flikkerende lichtshow die de neutrale toeschouwer waarschijnlijk epilepsie
zou bezorgen.
En opeens.
De greppel die niet breder was dan de diameter van uw band, maar zo diep dat
het een sinkhole leek.
Gapende kloof die de auto leek op te slokken.
2 Knallen van elke serie wielen aan uw auto en enkel seconden later, waarvan ge
enkel nog van weet dat ge een stuur in uw handen had, staat ge aan de kant van
die vervloekte weg met een klapband en gescheurde wielas.
Na veel gesleur aan de Japanese Subaru band krijgen we hulp. Ik word 2 km verderop
bij camping El Roble gedropt, Ilse blijft bij de auto.
Met de gedachte dat ik op die camping het relaas in het Spaans moet gaan uitleggen.
Een Duitse eigenaar, die dan nog eens de Engelse taal machtig is. Hij wil
helpen omdat ik vermeld dat we naar deze camping op weg waren. Een orkest van
beesten op de achtergrond wanneer we dat hongerke stillen.
Benieuwd om deze zoo in daglicht te zien.
Die gedachte was gegrond.
Ontzag voor wat kerel hier effe, in 15 jaar tijd, heeft opgebouwd.
Zijn persoonlijk paradijs gecreëerd,
Een jungle tuin gevuld met relax-plaatsen, hutten, klimrekken en glijbanen,
voetbal- en volleybalveld.
Alles in bombastisch en soms fijnzinnig eikenhout gebouwd..
El Roble betekent dan ook De Eik in het plaatselijk taaltje.
2 zwembaden, een gigantisch aquarium en terrarium. Alles wat de pot schaft is
organisch en zelfproductie. Van gerookt varkensvlees tot de kaas. Net als vis
een brood.
Dat klinkt bijna als een parabel van vermenigvuldiging.
Maar deze Germaanse verhevene heeft nog wat meer in Paraguay,
dan den echte in Nazareth en omstreken.
Maar nog gezelliger:
De hond Soichia, de poedel met ADHD.
Albino konijnen die een vreemde geur binnenin het domein komen ontdekken.
Papegaaien bekijken het tafereel alsof ze een grap aan het voorbereiden zijn.
Een dikke Tapir aan je tent. Dat beest voelt even hard aan als de naam van het
beest kort is.
Vlinders die van de tuin Teletubbieland maken.
Anaconda in een glazen box kijkt je slissend na wanneer je de koi vijver
bewondert.
Kaaiman die verstopt zit in het struikgewas.
Piranhas in een met water gevulde stenen toren die reageren op mijn irritant
getok op hun ruit.
Toon de tandjes, kerels.
Houtblokken kappen, boerderijtje gespeeld.
voor de 1e keer een koe gemolken,
Voor de 1e keer eendenkuikens geaaid,
Voor de 1e keer geschrokken van een spin,
die even groot als pato del mundo is. Tent dichthouden!
Dat is meer dan de fabeltjeskrant,
zonder uil, maar met
Aap!
De plaats waar ik het grootste deel van de tijd spendeer is bij Dodo en Mona
Lisa.
Ze verschillen genetisch gezien dan ook maar 2% van ons.
Dodo bekijkt me en schat me in. Na wat handjes geven en gestreel mag ik de kooi
in.
Dodo ruikt aan me, kruipt onder mijn shirt,
besnuffelt wat mannelijke delen en vergelijkt ze met zijn geur.
Dodo grijpt naar mijn baard, gij hebt dezelfde kin als ik.
Monkey on his back. You are my master.
Biedt zijn hand aan,
de blik naar de grond gericht,
die gaat pas weer richting mijn ogen wanneer ik zijn hand aanvaard.
Dodo op de schoot.
Mona, jaloers aan mijn haar trekkend.
Dodo wijst ze terecht.
Na het avondeten, met het maanlicht door de palmbomen geweerd,
waag ik mijn kans in de donkere kooi.
Het kan verkeren want apen hebben dezelfde ogen als mensen en in de duisternis
zien die even slecht als wij dat doen.
Op de herkenbare geur afkomend nestelt ie zich op de schoot. Mona vergezelt ons
wat later..
Stil blijven zitten,
apengedrag observeren, of eerder voelen, zonder licht.
Een tweestrijd om aandacht tussen Mona en Dodo.
Me Tarzan, you Monkey,
is wat ik denk de volgende ochtend. Bronstige Mona wrijft zich over mijn been.
Dodo berijdt mijn andere scheen.
Fuck, en dan bedoel ik de 2 apen met elkaar. Want paren zit er niet in volgens
de eigenaar maar mijn benen krijgen er van langs.
Ik zet me traag recht, Mona verspert de deur, dodo tracht te bijten wanneer ik
een voet verplaats.
Een huishouden op stelten gezet?
Even de apen met rust laten.
Mona volgt elke beweging. Dodo bemerkt dat Mona geen aandacht voor hem heeft.
Monkey on his back..
Ja, ik ben je vriend, Dodo
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
