|
Van Ibarra, Ecuador tot Popayan Colombia.
Dat is een eindje. 462 km.
Laatste keer een grens passerend met deze auto.
De enige grensplaats die vermeld wordt als een veilige oversteek.
Best druk dus.
Een sjiekende poppemie die de auto-documenten verkeerd invult,
sjoemelende geldwisselaars en
een haveloze lifter die ik een plaats aanbied zijn
de redenen dat er veel tijd wordt verloren.
Om die in te halen wordt er een tandje bijgestoken inzake rijgedrag.
Hetgeen in Bolivia, Peru en Chili werd aangeleerd.
Want ook hier heb je een Andesstrook die wordt doorgetrokken vanuit Ecuador.
En dat betekent:
Korte rechte stukken.
Scherpe bochten die elkaar te snel opvolgen.
Dalen en stijgen zodat de oren tuiten en het evenwichtsorgaan halverwege ontslag geeft en op vakantie vertrekt.
Met een gemiddelde snelheid van 60 tot 70 km per uur, en dat is snel,
is de perceptie van tijd en afstand al net iets minder comfortabel dan bij een vlotte 120 cruisecontrol op de Belgische wegen.
Om maar te zwijgen over de massa´s energie die ge steekt in het luisteren naar de avontuurlijke verhalen van de Poolse lifter.
Het feit dat ie die op een irritante manier vertelt geeft die relativiteitstheorie een net iets minder elegant schoentje.
Het gevolg is dat ik steeds sneller rijd en de banden die tol in de bochten al piepend verteren.
Remember dat tandje bijsteken. Niet snel daarna knarsetanden de remschijven op de discs.
50 km zonder remschijven. En dat in de Andes. Er zijn fijnere momenten.
De gedachte gaat door mijn hoofd om de lifter uit de auto te zetten, want hey, minder gewicht is bevorderlijk voor het gebruik van de handrem in noodsituaties.
Maar de belofte om hem in Popayan af te zetten weerhoudt me ervan de eigen boontjes te doppen.
Popayan, weinig van gezien naast de binnenkant van een garage maar de binnenstad schijnt van een ongeziene koloniale architectuur voorzien te zijn.
Popayan, de 1e keer gezien hoe zot Colombianen zijn wanneer hun nationaal voetbalteam speelt. Terwijl ze mijn remmen vervangen.
Popayan, de plaats waar ge discs en remschijven voor 200 euro vervangt. Koloniaal prijsje.
Colombia,
Het land van de koffie, salsa en narcotics.
Met die 3 word je elke dag geconfronteerd.
Van ´s morgens tot ´s avonds.
Volgorde en tijdstippen zijn irrelevant.
Neen, ik doe dit land onrecht aan door enkel deze zaken aan te halen.
Maar verhalen over de vriendelijkheid van de mensen en het feit dat Colombia de bundeling is van zowat alles zal in andere episodes blijken.
In Cali heb je die 3 in 1.
La Viagero, een populair hostel, barst uit de voegen.
Ik word samen met 2 Amerikanen naar La pinta Bogaloo begeleid.
Allemachtig en Dios nog aan toe.
Wegens gebrek aan bedden worden er 2 matrassen op elkaar gelegd in de salsaroom.
Met zicht op zwembad en terras.
Smalend tot the penthouse gedoopt door Kita en Brian uit Denver, Colorado.
Hemel(s).
12000 pesos, 4 dollar, per nacht, ontbijt inbegrepen.
En daar is ie.
Señor koffie.
Zachter dan bij ons terwijl ie straffer is.
Giet bij ons meer bonen in de maalmachine en de bitterheid neemt toe.
Hier niet. En dat is aanpassen, vertelt de maag na de gebruikelijke 3 á 4 kopjes.
Hoe doen ze dat?
Wel, dat is afwachten tot in Salento.
De koffiestreek en - productiehuizen bij uitstek.
Señorita Salsa is er ook.
Cali is de hoofdstad van die dans.
In elk hostel worden lessen aangeboden.
Ik houd het bij een avond in een salsadiscotheek terwijl ik net genoeg rum binnen heb om me op die dansvloer te wagen,
om die 1e salsa dans tot een goed einde te brengen..
Dansvloers says nooo.
Benen ook..
Voeten volgen niet..
Eerst wat lessen nemen..
Ja, geïndoctrineerd worden door die dansmoves en nog eens proberen.
Want kijk, het is en blijft Colombia en vermoed al dat ik hier wat tijd ga doorbrengen.
Levendige stad,
Zulke gedienstige mensen dat je je er niet goed bij voelt.
Als een pasja in 1 van de zetels van de TV-kamer liggend.
Dwarsliggend in zo´n enkelzit, met zo van die brede leuningen dat uw kuiten niet eens knellend aanvoelen op die randen.
En terwijl komt men met die verse Daiquiri´s aandraven,
en wacht men tot na die 1e slok om uw tronie te zien waarop af te lezen valt of die smaak al dan niet goed zit.
Mooi om te zien hoe ons Maria telkens met een smile op het gelaat en vol trots de kamer verlaat.
Het is op 1 van die avonden dat Señor Cocaïne wordt gepresenteerd.
Mister Pablo Escobar.
En dat in de serie: Narco´s.
2 avonden.
10 afleveringen achter de kiezen.
Leuke boel. Halve documetaire.
Zonder zaken te verklappen.
Pablo was alles.
Volgens sommigen, de Robin Hood de los paisas, de inwoners van Medellin.
Even machtig als de president maar dan niet legaal.
Pablo was het hoofd van het Medellin kartel.
Nauwe banden met dat van Cali.
Dat waren de gouden jaren 80.
Na 1993 verhuisden de meesten naar het buitenland.
Maar de als je door de straten wandelt krijg je het ene aanbod na het andere.
Alsof het buitenland ook Colombia is.
Wat ik zei:
Dit land is de bundeling van alles to dusver in Zuid Amerika.
Of het moet de Farc zijn.
Maar daarover meer, de volgende keer.
16-10-2015, 14:49 geschreven door Kenny 
|
