Chili is een land met enorme voordelen.
Ingesloten tussen de pacific en de Andes en dat voor 5000km lang.
Door de natuur verkregen grenzen: Daarvoor is gevochten, maar omdat het er zo moeilijk ‘’terrein te winnen’’ is, is logisch dat dit niet lang bleef duren. Uitputtingsslagen waren het. En zo heeft Chili wat terrein in het zuiden aan Argentinië mogen prijsgeven. Want die waren met meer.

Maar je kan je inbeelden dat men , Chili zijnde, door dit natuurlijk fenomeen kan kiezen tussen;
‘’Laat me gerust’’ of ‘’welkom hier in ons land’’. Dit zonder veel poespas.
Want van internationale wateren naar Chili varen is niet hetzelfde als van Afrika naar Lampedusa in de Middellandse Zee.  Das meer plas dan poes.
Of dat een tripje door de Andes niet hetzelfde is als zo eentje door de Vlaamse of Waalse Ardennen. Aangezien bij ons enkel everzwijnen zitten, die Obelix allemaal al opeet, en ge in de Andes opgegeten wordt door vleesetende mieren, mieren zo groot als konijnen.
Poeslieve konijnen, zo groot als geiten, waarbij ge hun territorium niet doorkomt zonder dat pakske slaag.
Geiten als stieren on steriods, if you mess with the bull, be prepared to get the horns.
Door El Halluepen, De Chileense Yeti- Obelix, niet bepaald de stoeipoes.
Liever niet via the Andes.

Soit, nu begrijp ik waarom dat er geen eetwaren binnengesmokkeld mogen worden.
1. Gewoon al omdat ze het kunnen eisen.
2. Als een ziekte binnenkomt dan geraakt dat hier ook niet meer weg.
Nee, geen ebola-bananen, Hiv- apen of malariakrekels voor Chili.
Met de dolle koeienziekte hebben ze geen probleem, die wandelende vleesfabrieken worden direct naar den Andes verbannen ter diner voor El Halluepen.
Terwijl nemen Chilenen elk goed idee over vanuit Japan, China and the USA alsof het hun eigen was.
Kortom, begrip voor de veiligheidsmaatregelen want het bewijst z’n nut, als meest welstellend land van Zuid Amerika, op Uruguay na.

 Vanuit (de vergelijking Argentinië vs.) Chili:

- Argentijnen zijn arroganter wegens de Europese invloed en dat merk je ook aan de mens in de straat. En dat zeggen ze zelf.

- Chilenen lachen met Argentijnen om hun arrogantie aangezien die helemaal misplaatst is wegens de economische crisis die er heerst.

- In Chili spelen er geen muzikanten in de metro terwijl in die van Buenos Aires 18 woofers naast elkaar staan. Daniël, de Braziliaan in B.A. is vergeven van het talent en verdient meer in de metro dan ie zou verdienen met een doordeweekse bureau-job.

- Engels wordt in Argentinië beter begrepen,  maar goed dat we er weg zijn. We moeten Spaans leren.

- Chili is duurder, ‘’welstellend zijn’’ in Z.Amerika gaat evenredig omhoog met ‘’ de prijs in het algemeen’’ . Behalve in Venezuela.  Dat is voor later, want daar zijn wat issues… Maar even ter verbijstering; 30 condooms kost je 630 euro.
Om de populatie in te dijken? Lijkt eerder de manier om het omgekeerde te bereiken.
Of de reden zou; laten we goedkope slaven kweken; moeten zijn.

- Argentinië is breed en lang terwijl Chili vooral lang is en daardoor efficiënter te bezichtigen. Neem wat diagonalen door het land en je mist minder dan in den Argentinos.

- In Chili is het een courante zegswijze dat een vrouw in de tijd van de maand geen mayonaise kan maken. Want je hebt geduld nodig vooraleer de mayonaise pakt. Rare jongens, die Chilenen.

- Als je dronken bent, in je bed kruipt, de draaimolen in de duisternis zijn/haar ding doet,
Gooi dan een been uit bed zodat ie de grond raakt. El ancla, het anker, het werkt.

- Ilse een kei is in het vinden van de juiste hosts. Dat geldt al voor in beide landen die we bezocht hebben.

05-04-2015, 17:23 geschreven door Kenny  

Na het Ministerio del interior debacle, een bus tot in het centrum van Santiago De Chili genomen om een Amerikaan te ontmoeten die een kamer voor 1 nacht ter beschikking stelde.
Mister Peter Taylor, een 48 jarige gids, en some things on the side, die hier 11 jaar vertoeft maar nog steeds niet weet wat ie met z´n leven wil. Klein gezellig ding, dat appartement. Dat eigenlijk in z´n geheel het territorium is van z´n levenspartner. A creature from hell, een zwarte kat,… Tromgeroffel..
Tay- lor genaamd. Als een duivel zonder drietand. Foute vergelijking want zijn nagels zijn eruit getrokken (en met reden) maar zijn tanden heeft ie nog.
Zoals een blinde zijn gehoor verbetert wegens het ontbreken van zicht, zo heeft Taylor 2 slagtanden in z’n bek steken.
He’s a walrus, koekoeketjsoe.
Na een heus ‘’wie heeft de langste- getouwtrek’’, een plaatsje kunnen bemachtigen in Taylors Kingdom. Geen sinecure in het rijk van Satan.
Weer leuk feestje, want iedereen vindt het aandoenlijk om Europeanen te ontvangen.
Voel me soms een Tamagotchi of Furbie.
Maar als dat de manier is om op het budget te letten, zal er om het uur om eten gevraagd worden.
En slaap,
én aandacht,
enzo..
Peter bleek wat een warhoofd te zijn en al bij al goed dat dit maar voor 1 nacht was.

Van dat ene kingdom naar het andere.
Aankomend aan een adres op Avenida Carmen, en starend naar het krot dat nummer 664 was, toch even bedenkingen wanneer aan de andere kant van die deur een slachtpartij gaande was
,want zo hoort het in Chileense huishoudens blijkbaar.
Toch nog even het huisnummer gecheckt en de klamme handjes droogden op bij het bemerken van het nummer 644.

Nen toren van Babylon met conciërge die de deur voor je openhoudt en een mannetje, Cesar Clericus genaamd, die ons kwam verwelkomen. Hij kan ook voor Cesars vader Brutus doorgaan want hij is zo breed als ie groot is.
En net zoals de Romeinse versie, met zijn eigen keizerrijk.
Enfin, een internationaal moto-bedrijf, door Cesars padre gerund waarbij hij instaat voor de technische kant van het bedrijf.
Cesar heeft vrienden overal en geeft ons om de haverklap mee waar ie ons allemaal mee naartoe wil nemen.
een motorijder die hij kent zal ons zijn beste tricks vertonen,
een seafood restaurant,
Uitgaan in de beste keten die hij kent. En dat zijn ze allemaal.
Naar hot springs in de Andes,
Hell, even to the moon als het van hem afhangt!
We kunnen gebruik maken van het zwembad, jacuzi, gym en bbq op de 23ste verdieping waar het zicht op de stad fe-no-me-naal is.
Het is Cesars 1^e keer dat ie aan couchsurfen meedoet en voor ons ook.
Wij koken in ruil voor de gastvrijheid en aangezien het een ‘’ik heb nooit leren koken keizer’’ is, is zijn koninkrijk op dit moment te klein voor zijn blijheid.
Zeker omdat we elk dag 12 Heinekens meenemen.
Want naast de grootste Bob Marley van Santiago is ie ook de meest hardcore drinker van Chili.
En aangezien hij het gezelschap leuk vindt, zijn gat onder tafel kan schuiven na het werk met mes en vork in aanslag, Europeanen hosten een soort statussymbool is, mogen we nog een weekje langer blijven tot zijn dochter bij hem wordt afgezet en die klein haar kamer graag terug wil.

Gepromoveerd tot persoonlijke chef. Tafeltjes dekken en met potjes en pannetjes spelen.
Tof, want misschien is het de laatste keer dat er het komende jaar in zo’n well equipped keuken mag gerotzooid worden.
Die Chileense keuken, my kingdom.
Dat van Ilse, de afwasbak.
Als een keizerin, zélf gekozen.

01-04-2015, 17:45 geschreven door Kenny  

Laatste avond in B.A. met de mensen van het gastverblijf. Een verzameling van persoonlijkheden in de letterlijke en figuurlijke zin.
Een Argentijnse psycholoog,
een Braziliaanse muzikant met een Argentijns nomad-lief, zoals ze zelf graag die sticker krijgt opgekleefd.
Een Spaanse travellady die als secretaresse bij Pepsi&co werkt.
En nog een Argentijnse die in een plaatselijk hostel werkt.
Een Hollands mamzelleke en een Belgisch ketje. En een vet dikke kat die de naam Minny op haar paspoort had staan.

Sociale, hulpvaardige mensen die van the basic life houden. Vrienden, eten, drinken, delen..
Die Braziliaan maakt pizza’s zoals geen Italiaan kan. En al de rest drinkt alcohol zoals enkel Belgen kunnen. Soit, zonder de Ieren te discrimineren. Leuk feestje en even vette kater als 5 uur later de wekker ging voor een KLM vlucht op de l’aeropuerto.
In vergelijking met Aerolinas Argentinas ; het aards paradijs van het luchtruim. 
Die vergeten tenminste de speaker niet af te zetten wanneer de piloten een beetje sarcastisch zitten te zeveren in hun front seat. Of nee,
dat was leuk.
Die grap werd gemist om de vlucht perfect te maken. Want dat was ze bijna, toen ‘Interstellar’ op het zetelscherm voor me draaide.

Vlekkeloos, tot de luchthaven in Santiago De Chili.
- Heeft meneer groenten, planten of vlees mee, da mag ni?
- Nee, ze Juffrouw. Gracias.
- Wilt meneer dit formuliertje ondertekenen?
- Das zeker ze, juffrouw. Gracias.
- Wilt meneer dan even met mij meekomen?
- ‘’Ja ze juffr… Hoe, waarom dan?’’; gracieus vragend.
- Wa is dees banan en dezen appel en dees 2 pruimen?
- … Jama, jama, pruillip…

Soit, van het kaske naar de muur gespeeld en 2 bureau’s verder bij de chef van El ministerio del interior beland. Op zijn badge stond Rodrigo Casanova vermeld.
Denkende; Ja lap, bij ne patser.. Toch een beetje een ei in mijn broek, en ook dat moogt ge niet importeren..
Een paar grapjes nadien, waarbij enkel de moemoe achter mij mee lachte, (of mij uitlachte) en een paar lo siento’s van mijnentwege verder, mocht ik gaan zonder de boete van omgerekend 150 euro te betalen aangezien ik een newbie in Chili was.
Meevaller, maar aangezien Ilse mij aan het uitlachen was voor de controle mocht een beetje zweten ook haar deel zijn.
Dus;
- En?
- Ja, prijs he, 150 euro boete.
- Wa? De smeerlappen.. Duur fruit.
- Ja ja.
En net als we de arrival zone, die bepakt is met wachtenden en flikken, betreden;
- Zou ge het erg vinden als t  ni waar was?

Een paar tikken gekregen, beiden met grijns maar om een andere reden.
Vrouwen onder de wachtenden die giechelden, verbouwereerde, en een flik die Ilse de vermanende vinger gaf dat ze dat niet meer mocht doen.

I think I love Chili Gonzales already.

31-03-2015, 13:24 geschreven door Kenny  

… Maar dan met een beetje inflatie erbij en zonder slavernij, behalve de Chino´s dan. Die worden uitgebuit. Een beetje de Paki´s van bij ons.
Zoals eerder verteld, heb je in Buenos Aires gewoonweg alles. Qua leven, geur of kleur.
Al verschilt wat je er vindt van wijk tot wijk en van straat tot straat.
Alles is opgedeeld in blokken. Ga een blok (te) ver en je waant je in een andere streek met andere gewoonten.
In de agglomeratie is het net wat meer chaos wat dat betreft en loopt alles vloeiend in elkaar over.

Zo toch in Tigre. Met de elektrische trein die max 50 km/u kan of wil, kom je er na een uur aan.
Een pittoresk stadje met op de weg naar de befaamde groentemarkt een megalomaan casino. Zo groot als het Antwerps sportpaleis. Bizar.
Een ander litteken op het gelaat van Tigre, maar dan een mooi, is de deltamonding die door de stad kronkelt en ze verdeelt. Tientallen kleine bewoonde eilandjes gecreëerd door de rivier die ook de enige verbinding is met het vasteland.
Terwijl de stad modern is, is het in de monding wat ouderwetser.

 

Elke bewoner heeft z’n gammele bootje dat aan de persoonlijke steiger bengelt.
De mensen zitten met een boekje op het uiteinde ervan. Kids springen van de steiger via een tarzan- liaan de bruine rivier in.
Ietwat geïsoleerd van de ‘buitenwereld’ maar toch met elkaar verbonden, daar in die delta.
Romantisch, maar als ge u bedenkt hoe het leven eraan toe gaat…
De facteur die met een kano de brievenbussen afgaat. Steigerke op, steigerke af. Of zou men hun post zelf moeten ophalen?
Drijvende winkels die van deur tot deur gaan of zou men daar proviand inslaan om de volgende 3 wereldoorlogen door te kunnen komen en tegelijk om wat 2takt te besparen?
Kindjes die met de stoomboot worden opgehaald om naar school te gaan.

Flikken hebben daar de fijnste job. Cruisen met jetski’s op de delta.
Word je beboet voor dronken varen?
Heeft iedereen zijn (nood)generator of moet je bij de buren een bekertje elektriciteit gaan lenen als je eilandje weer eens onder water staat. Jep, tis er schering en inslag.
De antwoorden kan ik u niet geven want de kapitein van de toeristenboot mocht je niet storen. Aangezien varen en terwijl Facebooken al 2 dingen tegelijk zijn en meer kan een mannenbrein niet aan. En de enige ijverige matroos aan boord, die lag een tukkie te doen.
Maar als je van ‘basic’ houdt is het er best gezellig tussen al dat groen.
De moderne Nijl zonder de rare hoedjes en kleedjes en andere farao’s.
Je moet er enkel het aapje- of nijlpaardje-kijk van de toeristen bij nemen. 

Terug in B.A. , de locals en de luierikken gebruiken de afkorting voor Buenos Aires, en een paar blokken verder komen we in Cematorio Chacarita aan.  De grotere, minder toeristische versie van Cementerio de la Recoletta.
Terwijl in het 2^e het aantal mausoleums dicht op elkaar bepakt staan, is hier de orde, zoals in de structuur van de stad goed bewaard. Alles in blokjes gegoten. Straten tussen de graven in. Anderhalve kilometer lang, een halve breed.
Het dorp van de doden.

Met mausoleums als main attraction.
De urnen in catacomben onder het dorp. De onderwereld.

31-03-2015, 13:08 geschreven door Kenny