|
Van Ushuaia naar Punta Gallinas.
De 2 uitersten van Latijns- Amerika.
In vogelvlucht is dat 11 000 km.
31 000km per auto.
Met de omwegen van plezier, afzien en (wan)hoop.
Ushaia, volop natuur met groen,wit en blauw als primaire kleuren.
Vegetatie, sneeuw en water.
Punta Gallinas is vooral geel en blauw.
Zand met water.
In the lonely planet beschreven als terrein dat niet voor iedereen geschikt is.
De ultieme uitdaging om dit tot een goed einde te brengen.
Via Palomino, een backpackers- oord met eindeloze palmboomstranden, naar Riohacha.
En dat is enkel maar omdat er geen ATM in de 1e is.
Ertussen ligt Mingeo en daar staan we met z´n 3en, 2 indigino´s met me,
te blinken aan de geldautomaat die uitblinkt in
geen geld willen afgeven.
Dat betekent een ritje van 100km om cash te hebben.
Riohacha is het meest ontwikkelde stadje langs die kustlijn.
Al is het bekijken van de kids die hun lijf en leden voor de rugbybal leggen op het strand het enige dat je er van je tijd berooft.
Het is de stad waar je de laatste grote voorbereidingen kan treffen op weg naar Punta Gallinas.
De meesten nemen een tour vanuit hier.
Enkelingen doen het met bereidwilligheid van de indigino´s, de Wayuu.
De tussenweg is meer mijn ding.
Met Torta, de auto die stilaan op haar eind loopt, en de GSMGPS, Vriend Navmii.
Vanuit Riohacha met een omweg naar Uribia, de hoofdstad van de Wayuu in Guajira.
Een plaats die zo in een Mad Max- film kan meedraaien.
Zand giert er door de straten.
In Uribia heb je de grote ijzeren weg.
Een industriële hoofdader die Uribia verbindt met de Wayuu in de uitersten van de regio.
Drinkbaar water en andere goederen worden op die manier verdeeld in de provincie die door de overheid in de steek wordt gelaten.
De omweg is een tripje naar het strand van Mayapo.
Omgeven door moddermeertjes waarin algen en zout het water rood doen kleuren.
Een vissersdorp waar de tijd is blijven stilstaan en de kinderen die je op de hoofweg opwachten om je naar hún parking te leiden.
Pallisades, hutten en bomen die verwateren.
Vissersboten die hetzelfde doen.
Een beetje zoals de intro van Mooi en Meedogenloos.
Like sands through the hourglass so are the days of our lives.
Vergetelheid troef..
Een colonne van een nationale TV zender, begeleid door de politie, verklapt ons dat dit het thema is van hun volgende reportage,
wanneer we ze uit het zand helpen met wat geduw en getrek.
Begeleid door de politie?
Ja, het kan hier gevaarlijk zijn wegens gebrek aan zoveel zaken.
Kijk uit voor de Wayuu´s zeggen ze.
Kijk niet naar de vrouwen, want je kan voor de blik je leven ervoor laten.
Spreek, in noodgeval, enkel met de hoofdman van de familie.
Het blijken enkel die verhalen te zijn die de Colombiaanse media bereiken.
En net zoals elders in de wereld is dat voor 90 procent de negatieve sensatie.
Cabo de la Vela is een droom voor kitesurfers.
Ook voor wildkampeerders.
Vreemd is wanneer je de ochtend erna overal dieren- en reptielensporen terugvindt.
Vreemde nachten daar..
Ook al omdat ik de wagen rotsvast het zand in hebt geparkeerd.
Scoutstechnieken, zoals houten planken onder de wielen trachten te schuiven. werken niet.
Banden te versleten.
Met een gekarteld mes groeven in de planken kerven om de bandengroeven na te bootsen is onbegonnen werk.
Het verdergraven te gevaarlijk met de schorpioenen die schaduw onder uw planken zoeken.
Geinig is dat je de hulp van een vrachtwagen moet inroepen de volgende ochtend..
Danku Wayuu.
Taroa is de beginplaats van de verzanding.
Duinen, geblakerde gebeenten en de vegetatie die de strijd aan het opgeven is.
In de verte heersen de zandstormen boven het laatste meer in de streek.
Perico is de naam van een typische dans hier, een straatnaam voor cocaïne, een riviernaam
en het dorp waar de de Flamingo lagoon te vinden is.
Er waren er ooit 50 000.
Nu 3000.
Blijft spectaculair..
De gekozen tussenweg blijkt een interessante te zijn.
Je hebt de hulp van de mensen nodig.
Dat is even zoeken in die wildernis.
De verschillende wegen, die lijken op de deltamonding van de Nijl, leiden min of mee naar dezelfde plaats.
Enkel de berijdbaarheid van de wegen wordt met het grootst mogelijke contrast duidelijk gemaakt door de knallen die de onderkant van de auto te verduren krijgt.
De GPS weet van toeten nog blazen en de Indiginos te paard, met de moto of de fiets lachen zich een deuk.
Je weet dat je de goede richting uitgaat wanneer je kinderen tegenkomt die op Boliviaanse wijze aan touwtjetrek doen.
Touwtje spannen over de weg en om water vragen.
Of geld, of iets anders.
Sommigen met de por favor en gracias,
Anderen met de bandietengrijns en de DA ME. GEEF MIJ.
Aangezien de beleefde kindjes al het water hebben gekregen, stap je uit en bedien je het touw zelf.
Met de kinderlijke verwensingen tot gevolg.
Zoutvlakten met fata morgana´s die niet te fotograferen zijn.
Zandophopingen waar je met de nodige snelheid en zigzaggende wielen doorheen moet.
Rotsen die de ganse auto doen daveren.
Schelpen zo groot als een vuist, die je banden kunnen openrijten.
Concha betekent schelp en toevallig ook een vrouwelijke intieme zone.
Well,
Properly fucked in dit geval.
De band leeg in 1 minuut door het gat ter grote van een knikker.
In de zengende hitte uw wiel veranderen en hopen dat je dit de volgende 300 km niet opnieuw overkomt.
De woestijn is niet je vriend.
De Wayuu wel.
Blij een mens te zien en je verder te helpen met het weinige dat ze hebben.
Danku Wayuu.
Punta Gallinas is mooi en meedogenloos.
De harde wetten van de natuur.
Onherbergzaamheid is de 1e gedachte.
Want tja, ons denken is gebaseerd op en geïndoctrineerd door onze gewoonten.
Denkend het ons te kunnen voorstellen omdat wij genieten van onze sublieme educatie en overvloed aan multi media.
De enige educatieve vorm voor de Wayuu is Señor TV.
De harde wetten van de natuur zijn hun "days of their lives".
Hun gastvrijheid verzacht de barheid van het landschap.
Hun levensstijl, educatie voor mij.
Danku Wayuu.
Arena betekent zand in het Spaans.
Punta Gallinas was dat voor mij wat Zuid Amerika betreft.
De Wayuu- toeschouwers betekenden meer dan enkel "brood en spelen".
Met een paar blutsen en builen werd "Emperor Zand" bedwongen.
La Guajira een gladiator rijker.
Al knarsentandend, een ervaring erbij.
Danku Latijns- Amerika.
24-01-2016, 16:11 geschreven door Kenny 
|
