Beter 1 vogel bijdehand dan 10 te bezichtigen vanuit de lucht
Paraguay,
Het land van de empanadas,
Het eten dat ge gebruikt als ontbijt, lunch en diner.
De luchtigheid van de beet in de diverse vullingen na dat krokante deeg.
Ge kunt er een ganse dag van eten.
Het land van de chaos in de smalle straten die steden doorkruisen.
3 keer politiecontrole op 20 kilometer.
1 keer de malafide flik die de omkooptoer opging.
De man met de boosaardige blik in z´n ogen.
Het land van de chaos in de kleine stegen waar geen ambulance doorkomen kan
wanneer nodig.
Ik wind me op in de file wanneer Ciudad del Este de bestemming is.
Een rit van 350 km.
Auto´s trachten in het geharrewar van baanvak te wisselen.
Ik doe gezwind mee.
Toeters zijn de beste vriend in Zuid Amerikaans verkeer.
Ik houd me kalm.
De baan wordt gedeeld door Jerseys, die vette betonblokken die alles stoppen
wanneer die geramd worden en die ook verhinderen om uw deur te openen om te
kijken wat er verdomme aan de hand is.
Mensen springen van de andere kant van de baan de jerseys over.
Ik laat me leiden door het verkeer. Van het linker naar het rechterbaanvak.
Een vrouw loopt in paniek doorheen de auto´s.
De handen in het betraande gelaat en de
wanhoop nabij.
Ik passeer een stilstaande taxi.
De seconden erna zijn als een eeuwigheid.
Een jongen, van pakweg 8 jaar oud, op de weg,
1 voet op de jersey, de rest van het lichaampje op de straat uitgestrekt,
op een manier gekronkeld die niet menselijk is.
Bloedend uit dat hoofdje.
Gutsend op die asfalt.
Bloed zo dik als stroop.
De enige heldere kleur in een voor de rest grimmig straatbeeld.
Het verkeer dwingt me verder,
De opengesperde ogen met uitdovende, wazige blik is de laatste herinnering van
vergane kindsheid.
De flik krijgt zijn afpersingsgeld, voor de helft en met een blijk van
onverschilligheid.
De weg is als een tunnelvisie door die kinderogen die op m´n netvlies staan
gebrand.
In een zucht van 120 km per uur van de tegenligger, een tientonner, breken de
touwen van de rooftoptent.
De massieve steunbalken worden in de lucht gezogen en raken tientallen meters
aan de andere kant van de weg de macadam. Als lucifers, breken ze.
Alles wat hun pad zou hebben gekruist had dezelfde weg opgegaan.
De brokstukken oprapen zonder nadenken.
Gedachten zijn een paar honderd kilometer terug achtergebleven.
Boeltje halvelings het dak opbinden en wat later in Ciudad del Este aankomen.
Mini Iguazu zonder toerisme, Saltos del Monday, gaan bekijken, de grens met
Brazilië via the friendship bridge oversteken en in Iguázu belanden.
Dit moest mijn wereldje worden. Iets waar ik lang naar heb uitgekeken.
Foto´s die 8 jaar geleden in mijn breintje zijn blijven dwalen.
Even stevig verankerd als de ogen van de jongen dat doen, 80 uur geleden.
Mijn wereldje wordt ook de zijne wat mij betreft.
Terloops wat jongensdromen oprakelen.
Nog nooit in een helikopter gezeten.
De vergetelheid van dat ijle blauw met hier en daar een wolk doet zijn werk
niet, maar lucht op.
Nog nooit een wilde rivier bevaren.
De kracht van water wast de gedachte niet weg.
Nog nooit een wassen beeldenmuseum gedaan.
Icuarus smolt sneller dan de jongensschim dat doet.
Even volhardend is ook dat statement van een ander verbasterd spreekwoord:
Wie die kleine niet eert is de grotemensen-kindsheid niet weerd.
Durf je stoutste kinderdromen al eens te realiseren..
Het besef is er bij iedereen.
Maar dat het moment sneller passeert dan verwacht.
Daaraan,
durft niemand aan denken.
