We doen aan couchsurfing in Santa Cruz.
De host vinden liep niet van een leien dakje.
Maar na wat whisky- ijs gegeten te hebben om een internetsignaal te bemachtigen vond ie ons.
Victor woont in een residentiële wijk met zijn gezin.
Een villa die geen van ons kan betalen.
Hij werkt voor een internationaal oliebedrijf en naar Boliviaanse normen is hij rijk.
We krijgen een kamer toegewezen met een eigen badkamer, samen met een vuilniszakje om toiletpapier in te deponeren.
Eigenlijk wordt dat overal gevraagd. WC papier niet doorspoelen. De afvoer werkt hier niet zo goed.
Dilemma´s ..
Boliviaans kraantjeswater..
In een hostel ben je daags erna weg en maal je er niet om, al is dat ook niet flink.
Maar in het huis van een gezin dat je gratis te slapen legt wil je niet dat Señor Toilet de boel niet blank zet.
Maar het maakt het allemaal een stuk makkelijker wanneer we voor de eerste keer WC papier ter beschikking krijgen dat met parfum is voorzien.
WC papier met een vleugje Emporio Armani.
Hoe zou dié TV reclame er uitzien?
“Luchtig”
Hetzelfde gevoel bij de WC brillen in Bolivia. Airbags die met zachte zuchtjes leeglopen wanneer ge er plaats op neemt.
De laatste reddingsboei die te grijpen is wanneer ge hopeloos verloren de pot indondert en wachten moet totdat hulp komt aangesneld.
Veiligheid, het kan zoals een ander WC-gevoel een opluchting zijn.
Alvast beter dan die andere versie van Boliviaanse toiletten, met 2 gaatjes.
1tje voor elke boodschap. Alle 2 tegelijk, kan ook, en dat wordt mikken.
Zonder luchtkussens en 2 gaatjes die naar duisternis leiden.
Daar vindt men u nooit meer in terug.
Enige voordeel is het tochtgat dat die 2 gaten creëren.
Droge kont, niet te lang, een verkoudheid is voorbij.
Zelfs in de jungle.

Na er 3 nachten gespendeerd te hebben kunnen we het eigenlijk niet meer aan.
Victor is 8 jaar getrouwd met Suzane en zij is de flik in het huis.
Ouder dan Victor en alles doen om de schijn van het perfecte gezin hoog te houden. 
Victor vraagt me soms mee naar de gancha. Het voetbalpleintje waar de kids zitten waar hij kan roken en “tinderen”. Even vanonder het juk van de gummistokken en ander policia- taferelen.
Zaken die niet horen in het huis der schijn worden in ons bijzijn weggelachen en tijdens een ommetje buiten de 4 huismuren met de nodige decibels besproken.
Nu, er is er maar 1 die praat, tiert, vermanende lichaamstaal gebruikend.
Maak u geen democratische illusies.

Ze hebben een meid in huis, van een minder gegoede Boliviaanse stam afkomstig, die behandeld wordt als de slaaf.
Victoria is haar naam.
En die naam die schelt doorheen het huis voor het minste.
Ik stel me beleefd aan haar voor. Elke vraag wordt met respect gesteld op om haar te laten beseffen dat het niet overal koloniaanse toestanden zijn. Contradictorisch dat een onderdaan van wijlen Leopold “Afrika is van mij” de 2^e dit zegt.  Haar dochtertje Marielou schrikt de 1^e keer wanneer de bebaarde man haar gedag zegt.
Maar de weentoestanden verdwijnen wanneer ze ziet dat haar mama de beleefdheid van de behaarde gringo wel apprecieert.
Marielou mag niet in de leefkamer komen en dient achterin het huis te blijven.
De 2 kids zijn wel de max.
Hugo en Iker. 2 verwende nesten maar wanneer je laat merken in kleine dingen dat ze je niet zoals hun ouders kunnen behandelen ben je praktisch familie of grote broer.
Tio wordt mijn naam wat zoveel betekent als nonkel. En de pelotta, de voetbal, wordt voor 3 dagen onze beste kameraad.

De auto wordt weer opgelapt.

Alles in de stad is zo opgedeeld dat je gemakkelijk weet waar te zijn.
De toiletartikelenstraat, de fruit- en groetenstraat, de schoenenstraat, de knutselstraat, de jasstraat, de onderbroekenstraat. Handig. Tenzij je van alles vandoen hebt. Dan bent ge enkele kilometers onderweg. Elke dag iéts gaan kopen houdt u bezig.
Wij de auto-oplap-straat dus.
Parkeer uw auto op straat, vraag een elektricien aan de balie, zeg wat je nodig hebt en terwijl ie aan van alles prutst, ga je de spare parts kopen aan de balie en overhandig je die hem.
Lichten vervangen all-in: 12 euro.
Elektrisch systeem van de zijruit vervangen all-in: 5,5euro.
Remblokken vervangen all-in: 90 euro.
Doe dat maar eens in België of Nederland.

Afscheid nemen en benzine verzamelen, want weet ge nog: aan internationale prijs..
Ni met mij. Dus aan de talloze tankstations, elk een bidon aan de Boliviaanse prijs gaan kopen en erin gieten. Bij 1 meisje krijg ik 15 liter in plaats van 10 omdat ze voor de 1^e keer groene ogen ziet.
Ohja, een “ze”, want hier bedienen de meisjes de pompen, zijn 9 op de 10 kappers mannelijk, net zoals de obers, de vrouwen in de keuken of aan de kassa en bestaan er amper mannelijke marktkramers.
5 tankstations verder klaar om naar Villa Montes te vertrekken, laatste stad voor de grens met Paraguay.
“ Máár”: waarschuwde Victor; “ Het is een route gebruikt door drugstrafikanten, bereid je voor op omkoping en andere louche zaken”
Na 100 kilometer. Bingo!
Hieronder de gebruikte werkwijze, wees voorbereid, anticipeer want die mannen hun toneeltje is er 1tje waarvan de werkwijze als een bende gieren in elkaar zit:

- Zijn er 2 gieren, dan hebt ge prijs. Want 1 moet het STOP-touw bedienen voor passerende auto´s.
- Stap uit en neem ostentatief een briefje van pakweg 10 bolivianos in uw hand. Maar toon het niet te veel. Laat ze denken dat ze het zelf hebben kunnen bemerken.
- Ze vragen uw documenten om u te kunnen pakken op iets dat niet in orde is.
- Alles is ok, ze vragen voor een ander document dat niet relevant is, en terwijl ook naar sigaretten.
- Breng het document, samen met een half pakske Marlboro. Want geïmporteerde sigaretten, altijd goed.
- Gier 2 vraagt om uw gevarendriehoek te tonen, want broodnodig hier. Is ok.
- Gier 2 vraagt om uw noodkit. Die is leeg. Ahaa, daar heb je ons. Jij sloeber.
- “Dat is een boete”: zegt ie. Ga uw ticketje maar halen bij Gier 1.
- Gier 1 haalt zijn boete-boekje boven waar alle “ Laten we Gringo´s eens bij hun ballen pakken-zaken” in fluo zijn aangemerkt. “100 Bolivianos boete, gringo”: zegt ie vanop zijn stoel zonder zijn blik van het 10 tje in mijn hand af te wenden.
- “100?”: Vraag ik even gespeeld, en toon het 10tje.
“Ik heb niet zoveel op zak, het kan hier gevaarlijk zijn op de wegen zoveel geld mee te hebben.” Met nog meer gespeelde verontwaardiging, loop naar de auto, graai uit de 2000 Bolivianos die ge op zak hebt nog 3 briefjes van 10 en zeg dat ge niet meer heb.
- Steek het boetedoening-geld over de toog, in z´n comfortzone, en laat hem ze aannemen.

Gier 1 en 2 denken het onderste uit de kan gehaald te hebben en gij hebt 60 gewonnen.
40 verloren maar terugkeren kost u meer aan benzine en bent ge weer verder van huis.
Als uw noodkit in orde is, vragen ze toch naar uw verplicht lijkdeken dat ge in de auto dient te hebben. En dat móet wit zijn.
Controle 2 is een verluchting vanwege de integere politieman.
Controle 3 wordt bezet door een jongeman die de drukte niet kan beheersen. Auto´s rijden over zijn lintje zonder check terwijl hij ze met een “ que passe!!” naroept.
Controle 4 is een gelukje hij liever aandacht schenkt aan de vrouwelijke aandacht rond zijn hok.
Controle 5 ook omdat de soldaat net zijn blaas aan het ledigen is, er 5 andere verstopt zitten achter een muurtje en hij vergeten is het lint te spannen. Doorrijden!

De beschreven situatie is de Boliviaanse rechtvaardigheid en dat gecombineerd met de rolverdeling tussen man en vrouw… Even bizar als al de verschillende klimaten die heersen in dit land.
Al tuffend en puffend aangekomen in het vochtige Villa Montes.
Als het geen gieren zijn die ge moet bestrijden, zijn het muggen.
Vlinders!
Fladderende tegengestelden, een bedrukte atmosfeer verhelderend.

UnBoliviable! 

11-06-2015, 13:56 geschreven door Kenny  

- “Nee, zot!” zegt de even gekke Duitse eigenaar van het hostel in Sucre
 “Als ge naar Paraguay wilt, moet ge via Santa Cruz rijden want de weg via Tarija staat op de map, maar is er helemaal niet”; voegt ie eraan toe.
- “ Ja, ma..”: stamel ik; “ Ilse zegt dat het 500 kilometer omrijden is.”
- “ Take it, or fucking leave it”: zijn de duidelijke woorden van Dzie German.

Nu ja, zo verbazend is dat niet. Niet de 1^e keer in Zuid- Amerika.
En het is toch maar via de Ruta 5. De verlengde autosnelweg die vanuit Chile doorheen Bolivia loopt.
Daarna een stuk over de 7. Misschien is die van mindere kwaliteit.

Vertrekken vanuit Sucre. Geen benzine meer.
- “ No Señor”: zegt de verlegen vrouw die de pomp aan het tankstation bedient; “Wij mogen geen auto’s met een buitenlandse nummerplaat bedienen”.
- “ Hoezo? Kan ik dan nergens benzine verkrijgen”
- “Jawel, ik mag u een jerrycan van 10 liter verkopen aan de Boliviaanse prijs.”: vertelt ze terwijl haar bazin over haar schouder meeloert.
- “Ja, daar ben ik geen fluit mee”: zeg ik melodieus. “Wij gaan op een ander.
Voila se, geen dinero´s voor u.”

Volgende tankstation.
- “Ola, benzine alstublieft”: Vraag ik alsof ik van niets weet.
En ooh, boy and girl: Ik wist blijkbaar niks.
- “ Ok” zegt de kerel, aan internationale prijs.
-“ Ah, de internationale prijs, hoeveel is dat?”
-“ Ah, omgerekend meer dan in België”; bedoelt hij eigenlijk.
Andere kerel lacht ons vierkant uit met een verticale grijns op zijn gezicht.

Geen andere optie.. Ik betaal 80 euro voor 65 liter..
Daar mòet een oplossing voor zijn. Die zal even bedacht worden terwijl ik de ruta afcruise.
Sucre uit, weg naar Santa Cruz, jeuj, daar waar ze u niet in het zak zetten bedenk je positief.
Cruise my ass..
De weg op zich rammelt met alles wat aan u hangt. Inclusief de auto.
Putten in het asfalt, waarvan ge bijna de bodem niet ziet. Dat is overdreven.
Maar niet wanneer ik de hoeveelheid korrels optel, wanneer de weg na 30 kilometer opgegeten is geweest door een zandmonster dat de resterende 180 kilometer de weg zal vormen.

De autosnelweg is betalend. Gestopt worden door een lint dat uit een bureeltje langs de weg wordt strak getrokken. Net zoals vroeger de Schelde werd geblokkeerd om schepen tol te doen betalen.
Om de 100 km ben je de volle euro kwijt.
Tussendoor ontwijk je verdoken putten, steek je tientonners van vrachtwagens voorbij ( hoe doen die mannen dat, hun 20 meter lange truck op zo´n baantjes navigerend),

trachtend die kudden ezels, paarden, koeien en de enkele struisvogel niet op uw voorruit te zien belanden.

Want, onze ruitenwisser is kapot.
En een voorlicht.
En binnenkort maar die remmen eens laten vervangen.
Maar ge krijgt er het perfecte zicht bij, eenmaal de stofwolk van de vorige auto is verdwenen.
Glooiende hellingen. Enfin, steile bergen, maar glooiend is dan toch zo´n mooi woord.
Overal groen, want het semi- tropisch klimaat staat voor de deur. En die beuken we binnen 25 km in.


Eerst nog even slapen. Plateau uitgekozen.. Zon zakt, om 19 uur Boliviaanse tijd, alles donker. Langs de andere kant dan waar de zon ondergaat, ontstaat een rood- oranje gloed.
Snel groter wordend.
Ow… De staanders van de tent in de hand..
Super brand in de Boliviaanse jungle? Moeten we vluchten samen met alle dieren die binnen de 5 minuten onze kant zullen uitkomen?
Een ronde rode boog komt boven de heuvelkam gerezen.
De  maan?
De maan!
Binnen de 10 minuten staat ze op ooghoogte vol te schijnen.
Vuurrood. De beruchte “bloedmaan”.
Het licht van la luna doet het licht van de sterren en melkweg in het niets verbleken.
Schijnend zoals de zon achter een wolk tijdens de dag, is de maan als een vuurtoren in de duisternis.
Geen foto. Zo egoïstisch geweest om er zelf van te genieten.
Volgende keer wordt u niet vergeten.
Bewogen nacht.. Huilende honden als een koor op de lichtgevende achtergrond.
1 zwarte mankende hond die het als een ninja in de schemering op de pot spaghetti heeft gemunt.
Volgende ochtend krijgt ie die..

Stof gevreten tot op Ruta 7. Zoveel dat de wielen piepen en tanden ervan knarsen. Dat is best wat.
In tegenstelling tot eerder gedacht is de 7 een weg zoals de 1^e 30km vanuit Sucre. Putten, maar geasfalteerd.

Aangekomen in Santa Cruz.
In contradictie met het geordende Sucre, een wespennest van microbussen, auto´s en taxi´s die allemaal hebben meegedaan aan “pimp my ride”, maar dan op z´n goedkoopst.
De motor die het waanbeeld van een Ferrari heeft.
De carrosserie die de schizofrene motor niet kan volgen.
Ja, de goedkope taxirit de dag erna was me het wel.
Scheurend doorheen het verkeer in slow motion zoals in een oud computerspel met het volume op maximum.
Oren die de decibels niet verdroegen zoals de auto de chauffeur niet.

Plaza Principale aka “het prinsjipoalsjte plaain”, vertaald in een ander dialect, is omgeven door palmbomen, en de zon die er tussendoor zakt.
Als in de zee. Maar 1 van gebouwen.  
Een mensenzee ook.
Talloze bankjes. Allemaal benut.
Benut om een schouwspel van “mensen kijken” te onderhouden.
De plaats van de “m´as tu vu?”
We doen mee.
Wat opvalt is het schoenenpoets-ritueel.
Even in het hoofd van de man kruipen die twijfelachtig de hoek van het plein betreedt.
- Benader de schoenenpoetser.
- Bekijk de gazet van de dag.
- Die staat mij aan, ik zet mij neer op die/mijn verheven houten troon.
- Onderdaan, rol mijn broekspijpen op.
- Ik kies mijn favoriete radiozender.
- Schrobben maar.
- Met 2 verschillende poetsmiddelen en 3 andere vodden word ik in de watten gelegd.
- ik heb mijn krant vast, praat niet tegen mij, ondergeschikte.
- Bijna klaar, ja?
10 minuten later staat Meneer te blinken als de nieuwe man. De avondzon van de plaza tegemoet. Glimmend van trots zich afvragend wie hem heeft gezien.
Oui mec, je t´ai vu.

Wat wel aandoenlijk te aanschouwen is, is de schoenenpoetser.
De geldstukken eens in de hand schuddend. Klinkend in de jaszak deponerend.
Zelfvoldane blik in de glanzende ogen.
Oude man, trots op z´n werk.
Als een Gepetto die zonet weer een pinokkio heeft afgeleverd.
Ik zou liegen als ik ook zou willen plaatsnemen om de man een plezier te doen.
Want mijn flip flops hebben net de juiste maat.
Hopelijk is dit eerbiedig schrijfsel evenveel waard als die 3 stuivers.
Oui, mon brave, je t´ai vu aussi..

09-06-2015, 18:51 geschreven door Kenny  

Na wat nachten in een hotel dat aanvoelde als het ijspaleis in "Frozen" achten we ons klaar om een 3 daagse trek te boeken doorheen alles wat Uyuni te bieden heeft.
Het aantal aanwezige honden is bijna evenredig aan de bedrijfjes die deze trek aanbieden. Gewoon alle bureau’s afgaan en prijzen aanhoren. We vinden er 1 die voor 650 bolivianos, iets van een 85 euro, een all- in pakket aanbieden. 2 nachten in hostels en 3 maaltijden per dag, een Spaanse gids, een tank van een jeep en 4 Canadezen er gratis bij. En nee, die zijn normaal niet goedkoop.

Alles gaat opeens heel snel. We worden met z´n zessen in de jeep gesmeten, een kleine Boliviaan, met 3 tanden waarvan 1 gouden wurmt zich achter het stuur en tiert enthousiast:
"I am Vladimir Poetin, for you it´s Vlady. We, amigos por tres dias."
Bam, sleutel in het contact en knallen maar.
"Jeeeeej": schellen de Canadezen even enthousiast..

We zitten achteraan in de jeep en dat zal ons huis zijn voor die 3 dagen. Ideaal om je reisgezellen in te schatten.
Ritche: 36, Filipijnse origine, noemt zichzelf the best waiter ever, en dat geloof ik. Grappig die kerel, niet voor te stellen.
Halina: 24, Hali voor de vrienden, stil in het begin, verrassend intrigerend nadat het ijs is gebroken en ijs is iets wat niet schaars is op die plaats. Een prairie-girl die het bindmiddel van die groep is.
Claudina: 25, grote mond, even groot hart: 1 die niet over zich heen laat lopen. Woorden rollen als een overstroming over de lippen net zoals haar emoties als een waterval over mensen heen kan storten.
Marc: 22, de fotograaf, documentaire- maker en junior van de groep.

First stop: Treinkerkhof. Lijkt wel een Western film, weeromstandigheden hebben flink op die treinen  ingebeukt.

2e stop: Dat waar je voor komt. De immense zoutvlakten van Uyuni.
Stel je voor: 11000 vierkante meter groot, 640 meter diep, enkel zout. Uitrekenen hoeveel WTC torens daarin kunnen laat ik aan de intelligente medemens over, en ge hebt nog meer vliegtuigen nodig om die vlakte klein te krijgen. We zijn op pad met maar een jeep: onbegonnen werk dus. Gewoon nietig wezen en genieten van de grootsheid van de ondergrond.
Het zout smaakt nog zouter dan zout. Hu?
Vergelijk het met de bek die ge trekt als ge een citroen eet.
De reden waarom men zegt dat je genoeg water moet meenemen is dat het zout in de lucht hangt en ge zo dorstig als een kameel wordt. Ge zou u 2 bulten drinken als het nog eens heet was ook. Dat was het niet. Die ene dromedaris- buik is voldoende.
Gelukkig vragen we of die vreemde schijn water of een fatamorgana is.
Vlady brengt ons naar die plaats waar geen toeristen mogen komen.
Bingo. De plaats is 1 van de enige overgebleven plaatsen waar nog een laag water van 2 cm over het zout waart. Van december tot mid april is dat voor de ganse zoutvlakte zo.

Spiegelfoto´s en cheesy toeristen- dingen doen! “I am not sorry for it” zeggen de Canadezen en I agree. Hiervoor zijn we naar deze desolate plaats gereisd.
Hoeveel plezier je in het grote niets kan hebben, ge kunt het u niet voorstellen..

Terwijl er voor de rest niks is doemt opeens een rots voor je uit. Een eiland in een zoutzee, helemaal veroverd door een leger cactussen. En wanneer je in de woestijn staat denk je nog dat die wortels heel diep zitten in het zand en heb je respect voor de overlevingsmethodes van die planten. Maar hier…
Op een rots omgeven door zout? Waar ben je dan, “water”? Waar? Cactussen zijn de enige survivors wanneer de wereld ooit opdroogt. Heil aan de cactus. Wantrouw elke cactus. Ze zijn onze meerdere.

Dakar race is door Bolivia gepasseerd en daar zijn ze verdomd trots op.
Overal vlaggen, geen Belgische. Heeft Koen Wouters dat jaar dan niet meegedaan.

Had meneer Clouseau dan een sportpaleis te vullen ?
Hij had er best eentje kunnen laten schieten om mij in dat zoutpaleis niet voor lul te laten staan.
Vlaggen die ik nooit eerder had gezien, maar ook de Canadese connectie kwam van een kale reis thuis.
Dus ging de echte maar verder. En die eindigde die dag in een zouthotel. Alles in zout. Gelukkige het WC papier niet.
Kip als diner. Te weinig gekruid? No prob, krab eens aan de tafel of stoel en strooi over uw bord.

Dag 2 is er eentje van vulkanen tot 5000m hoog, lagoons en flamingo´s op 3500m. No big deal, want die zijn er in Chile ook genoeg, tot Señor Poetin ons bij Laguna Colorado brengt. En Colorado is Colorado.. Warm water door de geothermiek maken dat verschillende algen er welig tieren en talloze kleuren aan het meer meegeven. Flamingo´s die naarstig op zoek zijn naar een nieuw pluimkleurtje.
Eenden die in het warme water hun gans leven blijven baden zonder ne poot aan wal te zetten.
Groepen lama’s die het mos aan de oevers kortwieken.
Dat plaatje is er 1 om in te lijsten.

De Dakar race van Vlady stopt aan een hotel op 4400m. Freezing en de nacht zal er niet beter op worden. -20 graden Celcifuckingkoud. Een houtstoof wordt de beste vriend. En 15 jaar scouts waar de lokalen van hetzelfde waren voorzien geeft de rondo errond een extra warm gevoel. Dat geldt ook to unlock dat kleine pyromaantje dat ergens diep verstopt is in mezelf. Stoken..

De 3^e dag word je wakker gemaakt om 4u30. En op dat moment denk en zeg je: Waarom toch??
Jeep in, een dekentje weerhoudt u er niet van om spontaan een Disney on ice figuur te worden. Sneeuwwitjes Grumpy zal er het dichtst bij aanleunen.
50 minuten later sta je tussen de vulkanen op een geiserplateau, waar de stoom u vanuit de spleten in de grond tegemoet komt. Fluitend en spuitend langs u oren. Verleidelijk om u daaraan op te warmen, maar aan 100 graden is niet het beste idee dat in u op dat moment opkomen kan.
Kokende modder in enorme poelen doet u achteruit deinzen wanneer Vlady vertelt dat een rampzalige toerist er een duikje heeft in genomen.
Men heeft hem nooit meer terug gezien.
Een andere geval is door een geiser omhoog geblazen die die dag daglicht wou ontdekken.
Men heeft hem nooit meer terug gezien.
De geiser zag ook een ander zwart gat in plaats van daglicht.

Van daaruit naar de Dali vallei. Had een andere naam hoor, maar de boel moet verkopen natuurlijk.
Laguna Verde die er niet groen uitzag. Geen flamingo´s want dat boeltje is 1 giftig ding.
Highlight zijn de thermales, warmwaterbronnen, omgeven door ijs en de flamingo die er met 1 poot in vastzit. Dat wordt ene lange winter voor die roze.
Lava- rotsformaties waarrond de grond is weggeblazen of – gespoeld. Torens die boven het aardoppervlak uitsteken. Vlady, de kleine gids met grootste ideeën, duwt iedereen een toren op voor de laatste groepsfoto.

6uurtjes terug naar Uyuni met een lunchstop in Villamar, een oogluikend toegestaan drugstrafiekdorp en dan denk je: Eindelijk, we zijn “thuis”..
Maar..
Nee hoor..
Nee, in Bolivia zijn er dagelijks stakingen, en blokkades zullen ervoor zorgen dat het 4 dagen niet mogelijk is om Potosi in of uit te raken. Laat die stad nu verplicht te passeren zijn op weg naar Sucre,
Dus 6uurtjes over 350 km later, zijn we waar we moeten zijn.
Sucre, Sweet Unesco werelderfgoed en dienend als tussenstop op weg naar Paraguay.



   

05-06-2015, 15:58 geschreven door Kenny  

ALMA een bezoekse gebracht.
Dat is geen anagram voor lama.
Ook niet de unif-eetgelegenheid,
al zou die best smaken na bijna 3 maanden camping-omnomnom..
Maar de The Atacama Large Millimeter/submillimeterArray.
Als ge niet van sterren houdt, stop met lezen.. Stop.
Al zou dat ietwat nitwit zijn, want het gaat over uw en mijn herkomst.. En dat gaat niet over wanneer ge ook maar denkt te herinneren dat ge in 1 of ander doopvontje lag of dat uw mama u krijsend ter wereld bracht.

Een bus brengt ons naar de voet van het Chajnantor plateau,
Het promo filmpje zegt: Chajnantor is Chaj-nan- TOR welteverstaan.
Zoals Gandalf the Grey, in lord of the rings, Gondor met de nodige intonatie zou benoemen om "het ultieme" te benadrukken.

Chajnantor is een vlakte in de Andes, 5 km boven de zeespiegel, waar radiotelescopen hun gang kunnen gaan. 
ALMA gaat in tegenstelling tot andere observatoria met radiosignalen werken in de plaats van lichtgolven op te vangen. Turend in de duisternis van het heelal. Om te kunnen bereiken wat men bereiken wil, namelijk het begin der tijden, zou men een telescoop met een diameter van 16 km moeten maken. Hey, dat kan nu eenmaal niet.
Dus zijn er 66 kleintjes die met elkaar verbonden zijn die 13, 4 miljard jaar oud licht hebben gezien. Als het universum in 1 kalenderjaar wordt afgebeeld zijn u en ik en de 1^e mens een seconde oud.

Dat is immens.. En ook voor de Franse mens die naast me zat bij het vertoonde filmpje.
Voor de rest is ne Fransman, enfin, hij en zijn vrouw, een chauvinistisch, ietwat arrogant wezen.
Maar op dat moment besefte hij dat Frankrijk waarschijnlijk niet de enige beschaving in het heelal is. Het bewijs was een weggepinkte traan vanachter de zonnebril in een voor de rest donkere kamer.. De vrouw haar hoofd schuddend en een opmerking die “hare vent uitlachen” inhield. Altijd leuk, doen alsof ge alleen maar Engels praat en verstaat en meegaan in hun wereld dat de Franse taal gereserveerd is voor enkel die übermenschen onder ons.
Maar in tegenstelling tot zijn vrouw gunde deze ondergeschikte de man zijn momentje wel.

ALMA steunt een lokale bevolkingsgroep die al veel eerder dan wij ,met onze technische hoogstandjes, het universum inkeek. Zij dachten dat de uitgestrekte duisternis vloeibaar materiaal was en dat de heilige lama elke nacht hiervan dronk. Zo niet zou onze aarde overspoeld worden door duisternis. Hey, wacht is..
ALMA en Lama.. Sloebers van een Chilenen.. Dus toch dat anagram.

De dag nadien ons gram gehaald bij de Chileense douane. Wat had het leuk geweest indien ze Ana zou geheten hebben. Maar neen, het was een pitbull van een kerel met een peperkoeken hart daar aan de grens met Bolivia. Vraagt ie opeens. Malines, ligt dat in Nederland of België.
Stomverbaasd.. Hoe kent gij Mechelen in hemelsnaam.. Enfin, het kan ook iets anders geweest zijn, maar onze blik ontwaarde een grijns op zijn gelaat. Vol trots deed hij zijn werk maar halvelings en liet hij de nodige documenten afstempelen. Toffe poedel, die kerel.
Oh ja. Bolivie is het geworden want ze bedachten net die dag om de pas met Argentinië af te snijden wegens wat slecht weer. Niks gewoon, die Chiletijnen.
 

Wat vroeger dan verwacht in Uyuni beland. Bekend om haar grootste zoutvlakte ter wereld.
U-yu-ni..  Die naam bekt lekker.
Ook de streetfood doet hetzelfde. En dat voor een appel en een ei.
En zowat alles is, in vergelijking met Chile, voor dat fruit en zuivel.
Een pak sigaretten: 1 euro 75.
Een sjokvolle hamburger: 1 euro.
Nen hond: pakt ze maar gratis mee.
Want honden regeren Uyuni. Een koninkrijk van zwervers tijdens de dag.
En het keizerrijk van Emperor Winter tijdens de nacht.
Plassen water die elke nacht, samen met al de rest, bevriezen.
’S morgens ontdooiend en om middernacht weer een spiegel wezend.
De eeuwige plas, dezelfde kwantiteit water, verminderd met een dorstige lik van Koning Hond.

Tussen ochtend en nacht is er meeloper mens te bekijken in dat rijk.
Vrouwen in typische klederdracht die elke ochtend hun kraampje in de straat opbouwen om hun inkomsten te vergaren. Appel en ei gewijs.. Niet al te veel.
Verborgen in hun koopwaar om de kou te ontvluchten.
Tussen de lappen en de appels door, een kleine mens. Peuters die een ganse dag bij de zwoegende moeder op straat vertoeven.
De letterlijke versie van een Belgisch spreekwoord: Een kindje kopen met alle bekommernissen erbij.

Mensen bekijken, zoals de sterrenhemel in een wolkenloos koud Uyuni.
Volgens Alma is dat net hetzelfde.
En ik deel hun mening.

(de 1e foto is de mijne niet want zo hoog mag men niet komen) 

01-06-2015, 23:15 geschreven door Kenny  

26-05-2015, 21:13 geschreven door Kenny  

San Pedro De Atacama is een dorp zo groot als een vliegendrek.
Het toeristenaantal zo groot als vliegen op een koeienvlaai.
De straten zijn met opzet stofferig gehouden en de huisjes uit leem en steen opgebouwd.
Gewoonweg om het karakteristieke niet te verliezen..

Karakteristieke.. Nu ja..
Eigenlijk zien de locals ons- de paria’s- liever niet komen maar toch doet men er alles aan om zoveel mogelijk dineros uit de zakken van de gringo’s te graaien.

Van achter een rots, door het lange gras, richting Alpaca.
Weg? Staat ie al wat verder op een rots.
Alpaca heeft mens geroken.
Miljaar, Alpaca is niet alleen. En Alpaca was niet de baas van de groep die in haremverband leeft.
Neenee, het was zoonlief of de lijfeigene die als lijfwacht van Pasja Paca fungeerde.
Ging met de voorpoten op de rots staan, maakte zich groot en begon…
Te tsjirpen..

Tsjirpen?? Normaal een bulderlach, maar de verbazing was zo groot dat jongetje kleintjes achteruit kroop.
Tsjirpen.. De Alpaca was tot voor kort in deze streken bijna uitgestorven maar een jachtverbod maakt dat ze nu weer flink zijn uitgebreid. Hadden die net zoals andere geëvolueerde soorten dan vleugels in het dino-tijdperk?

jn naar warmere oorden getrokken om de winter te ontvluchten.
De witte enkelingen die er wel zijn, zijn dat noorden kwijt, maar weten wel te charmeren..
Dacht dat ze bijna altijd roos gekleurd zijn.
Te weten gekomen dat ze die kleur verkrijgen door het eten van bepaalde garnalen die in die barre omstandigheden kunnen overleven. Die kunnen eindeloos veel eitjes leggen die tientallen jaren in slaaptoestand overleven in hun zoutbaddeke.
Dat is pas evolutie.
De Mega Mindy´s van de zoutvlakten zijn garnalen.

 

Het stikt hier van de prachtige laguna´s.
Voor de lezers een 2 dimensionale foto,
Voor ons een belevenis vervat in de minstens 10 dimensies van de the string theory.
Wanneer je met je hand door het zoutstrand graait..
Je de lemige bodem van de stukjes opgedroogd meer proeft doordat de wind het stof tot op je lippen blaast.
Je niet voelt dat je verbrandt doordat de herfstbries de zonnestralen illusie gewijs doorbreken.
Met enig gekir met uw dike teen gaan voelen hoe koud het water is.
Gegiechel omdat ge op voorhand beseft dat ge verandert in een ijsblok waneer ge de waterlijn maar durft beroeren, uw lijf een stuk kiekenvel wordt en ge toch die plons waagt.

Ja, die 16 Alpaca-truien gaan nodig zijn om my space te gaan opzoeken dinsdag in een sterren observatorium.
En nee Mike, ni in een string.
Theorethisch gezien toch.
Want net zoals de Belgische versie van de politie, is de Carabineros de Chile,
Hier ook je vriend.

23-05-2015, 17:44 geschreven door Kenny  

In Bahia Inglesia nemen we afscheid van de Italiaanse connectie want zij willen noordwaarts en wij  willen wat van de regio zien. Internet leert ons dat Parque Nacional Nevado de Tres Cruces moeilijk te bereiken is. Maar er staat niet in vermeld waarom.
Vanwege de hoogte of de slechte wegen? Hm, een optie die aan het andere doel gekoppeld kan worden.Net zoals de Elqui Pisco vallei waar een rivier een stad welvaart kan bezorgen kan het ook de andere richting uitgaan.
Dat hebben ze hier in de vallei van Copiapo en Chanaral een maand geleden kunnen ondervinden. Een vloedgolf vanuit de bergen heeft deze vallei gewoon blank gezet. Alles wat hier in de voorbije decennia werd opgebouwd werd in 1 dag weggevaagd.

Zonder de ramptoerist uit te hangen, die tragedie beter willen begrijpen is de reden om een horizontaaltje te trekken en het land te doorkruisen.
Hoe de droogste plaats op aarde in een mum van tijd een allesvernietigende stroom van water kan voortbrengen is intrigerend.
Van zeeniveau naar 4360 meter in 2 dagen om 2 meren te gaan bezichtigen en oorverdovende stilte te gaan opzoeken.

De voorbereiding doen we in Copiapo. En daar wordt al duidelijk welke schade de Andes-tsunami heeft aangericht. Alles is bedekt met stof. Auto’s zijn veranderd in opgedroogde modder op wielen. Met man en macht worden straten heraangelegd. Want dat is de prioriteit. De belangrijkste ader van het land, de Ruta 5, is bespaard gebleven maar alle andere verbindingen bestonden niet meer. Belangrijk voor de aanvoer van voedsel en materiaal. Maar in tussentijd moeten de bewoners van de stad hun huis en bijhoren zelf in elkaar knutselen.
We lezen enkele blogs en krijgen het idee dat het toch een huzarenklus wordt om de top van dat plateau te bereiken. Maar een huzaar rijdt op een paard en dat van ons is 1 op wielen.

Extra benzine in jerrycans, voldoende water om de hoogteziekte overwinnen en voedsel voor noodgevallen moeten ons klaarstomen om dit tripje tot een goed einde te brengen. We rijden via een kronkelende weg de schemering in en stijgen tot 1000 meter waar we een ruïne zien van wat een maand geleden een haciënda was in het midden van de vallei. Perfecte beschutting, maar toch beslissen we om door te rijden naar Laguna Santa Rosa, gelegen aan de ingang van het park en op dubbele hoogte van de 1^e plaats. Want je moet kiezen tussen goed slapen of al kunnen aanpassen aan de hoogte. Want de blogs van anderen waarschuwen ervoor, al bedenken we dat het fenomeen zich toch vooral tussen de oren bevindt. En in de Atacama woestijn stikt het van de zoutvlaktes dus is het logisch dat je andermans schrijven met een korrel ervan neemt.

Desondanks,
die ervaringen sla je niet zomaar in de wind. En het is vooral dat natuurfenomeen dat ons bijna de das omdoet wanneer we in de duisternis het 1^e meer bereiken. Ijskoud wanneer we de tent opzetten en wat avondeten trachten klaar te maken. Het bukken en weer rechtop staan maakt dat je wat duizelig wordt. De lucht wordt ijler. Amper geslapen. Ijskoud is niet overdreven want alles wat buiten stond, plakt aan de grond of is in de fles bevroren. Maar wat nog vreemder is, 1 van mijn kousen is verdwenen. Nu ja, al kamperend ben ik soms wat een sloddervos en die duikt dus wel weer op. Niets daarvan, niets te vinden in de wijde omtrek van de tent, dus, ander paar kousen en het meer in de ochtendzon in stilte bewonderen.
De oevers bedenkt met hompen vaalgroen mos die in Ijsland ook te zien waren. Ijzige vlakte met kruisende vogels, opvliegend, letterlijk en figuurlijk wanneer ge nog maar op 50 meter ervan komt. Dat is even anders als de duiven op elke plaza die gewoon elke vorm van eten uit je hand komen pikken. Hier zijn ze geen mensen gewoon.. Zou het dan toch een teken aan de wand zijn dat weinigen op deze plaats belanden?

Flamingo’s in het meer waar ik nog steeds niet van weet dat ze er stonden omdat hun poten in het meer waren vastgevroren. En waarom zijn die hier? Leven die niet enkel daar waar het warm is?
Wanneer ik terug naar de auto wandel zie ik een schim bij de auto. Vol verbazing roep ik Ilse.
Dichterbij komend merken we dat de schim zich meer schichtig begint te gedragen maar toch niet wil wijken van de plaats waar misschien voedsel te vinden is.
Ilse vindt mijn kous op een plek waar ik reeds gezocht had. Nochtans een kleur die afsteekt op de de kleur van de bodem van de Atacama.  Gedver..
Wa Ne Foxy Sloeber!
Gewoon mijn kous teruggebracht.. Was die dan niet smakelijk, wat ik me voorstellen kan. Of is het een voorstel tot onderhandeling;
Ik, de vos met streken heb uw kous, die ik in 1^e instantie had gepikt vanuit uw schoen aan de tent, teruggebracht, dus geef mij te eten.
Aangezien er geen andere levende ziel, buiten de vogels, te bespeuren was wordt Rosa de Vos met een knacky hansworst gevoederd. In een soort Hans en Grietje- kruimel methode zodat ie lekker dichtbij komt. Waar leven die vossen in niemandsland van?


We klimmen verder met onze schildpad en ook in dat tempo want de ijle lucht doet iets met de motor.
Of heeft onze auto dan zo’n ontzag voor dit onmetelijke landschap. Bergen en rood zand zover het oog reiken kan. Ijzige pinnen op het wegdek. Het is hier zo koud dat de wind bepaalt in welke richting het
water in een mum van tijd bevriest.

100 kilometer verder arriveren we waar we willen zijn. Laguna Verde. In de zomer zal het water groen zijn. Vandaag is dat felblauw. De overblijfselen van een gezandstraalde koe heet ons welkom. Zo goed geconserveerd dat ze gemummificeerd kan zijn.
Geothermische waterbronnen omgeven het meer. Ijskoud water dat zich vermengt met het warme sulfer water komend van de vulkaan dichtbij. De meest actieve en hoogste vulkaan van Chile rijst wat verder boven ons uit. Volcan Nevado Ojos del salado is bijna 7 km hoog. De koning van de Andes.

Een hut waarin mensen hun naam achterlaten. 7 namen in 2015.. Sommigen blijven er 10 dagen. Dat moeten de kluizenaars onder de mensheid zijn. We beslissen om er een nacht door te brengen om daags erna een ander pas naar Chanaral nemen. Wanneer we ons gerief, nodig voor weer een kille nacht, nemen zijn ,vanwege het drukverschil, al de plastiek flessen zijn opgeblazen. Ook de Boca Juniors voetbal, die half opgepompt was, staat staalhard. Dat is goed, maar wat al we terug dalen? En wat doet de druk met onze longen.
Wel dat..
Dat ondervind ik die nacht.
Hoogteziekte bevindt zich tussen de oren en dat is dan letterlijk te nemen..
Ik word wakker met pijntjes bij elke keer dat ik adem haal. Enfin, die halen zijn eerder kleine beetjes lucht trachten te vinden in de ijle lucht. Hartslag swingt de pan uit. Longblaasjes krijsen van de druk en ademnood. Ik kan enkel op mijn rug liggen om mij niet duizelig te voelen. Hulp nodig om recht te staan. Elke spier, dat zijn er niet veel, verkrampt van de koude, mijn lijf vecht tegen het probleem dat ie niet kan overwinnen. Koorts. Net de deur bereikt en de galblaas beslist om ook nog eens de omgeving te bewonderen. Ilse vraagt, uit meelij, of we er niet beter aan doen terug te dalen. Gelukkig denk ik nog even helder als Laguna Verde dat is. Want in volslagen duisternis, met enkel het licht van de sterren en de slierten van de melkweg is het te gevaarlijk om te rijden op deze plek op aarde. Een ander gegeven dat we niet zouden winnen. Dus de enige andere optie was de boel uitzweten. Ilse had er ook van, maar niet zo gevoelig als mezelf. ‘’Misschien stoppen met roken’’ zijn de nu al bijna vergeten woorden. Tot de volgende keer waarschijnlijk.

Wij rijden de volgende ochtend richting Chanaral.
Eerlijk, Ilse en de lappenpop , via de La Ola zoutvlakten en de Pedernales pas. Rotsblokken over de weg gezaaid. Als je die flinke kindjes- blokken ziet besef je pas hoe massief Papa-berg is.
We komen niemand tegen gedurende 100 kilometer. De weg is gevaarlijk en bijna onbegaanbaar. Aardbevingen hebben hun werk gedaan. Dit is de plaats waar het water zich heeft verzameld in het dal van de vallei om zo steeds aan snelheid te winnen en alles op zijn weg met zich mee te nemen.
Treinsporen zijn weggespoeld. Het doet denken aan de Six flags attractie met de sneltrin in de ‘’Rocky Mountains’’ en in het dal wat water doet opspatten. Hier was dat het water dat de trein tot zijn laatste rit bedwong.

We komen een stad tegen, Diego de Almagro, die met de grond gelijkgemaakt is. We hebben geluk er nog benzine te vinden. De geul is te vergelijken met het volgende; Als je aan het strand zit, zie je in de tijdspanne tussen eb en vloed verzakkingen in het zand met zacht afgeronde afbakeningen die gevormd zijn door het terugtrekkend water.
De geul die in deze vallei is gevormd is 100 meter breed.

De bodem onder de geasfalteerde wegen is verdwenen waardoor de baan doormidden is gebroken. De geul wordt steeds breder. De kolkende watermassa werd steeds groter, bepakt met de auto’s, daken, rotsblokken en alles wat je maar kan bedenken. En dat monster stevende in haar finale glorie op Chanaral af.
Wat dingen om bij stil te staan wanneer je de wolken inrijdt.

20-05-2015, 04:03 geschreven door Kenny  

Coquimbo´s strand is niet het allermooiste maar wat een geluk hebben die mensen om elke avond een pracht van een zonsondergang te kunnen bewonderen.
Het heilig kruisje dat ze op die berg hebben gebouwd is een ingenieus idee.
Met openingen  waar de ondergaande zon doorheen kan priemen. Net zoals je door een bos loopt en de zon tussen de takken schijnt en op sommige plaatsen de grond raakt. Mooi.

De opkomende zon is van een andere orde, namelijk..
Geen orde.
Elke ochtend hangt er een muur van mist boven de zee die rond de middag vanuit het oosten de stad bereikt en de gebouwen daar doet verdwijnen. Luguber.. Zeker als je de film ´´The mist´´ al eens hebt gezien.

Dus lopen we via het strand westwaarts naar de haven van de stad.
Was me daar wat leven in de brouwerij. In de tijd dat we de 2 kilometer konden lopen heb ik meer verschillende vogels (en rare snuiters) gezien dan ooit in diezelfde tijdspanne, Antwerpen (Zoo) niet meegerekend ;)
Triljoenen zeemeeuwen tussen 2 voetbaldoelen geprangd. Valsspelers zijn het, of ze begrijpen de regels niet zo goed. Maar vooral egoïsten want een andere soort zat naast het veld en mocht niet meespelen.
De orde wat verstoren en er doorheen lopen. Een beetje chaos en gedwongen mengeling kan geen kwaad. Ze moeten maar leren met iedereen te spelen.

Een dode hond,
Een dode zeehond,
aangespoeld op het strand, aan het vergaan in de branding van de golven.
Gieren die zich wanhopig van voedsel proberen te voorzien.
Wanhopig omdat hun snavel blijkbaar niet stevig of puntig genoeg is om zich door de huid te boren. Zij dienen te wachten totdat een andere aaseter ,mét tandjes, zijn buik heeft rond gegeten vooraleer zij dat kunnen.
Dus druipen ze weer af en gaan terug op hun toegeëigende lantaarnpaal zitten.
Geduldig wachtend op de volgende mogelijkheid.
Enkele pelikanen, de dikste vogels van the beach. Bijna te dik om van de grond te raken. Die hebben dan ook een apart zwaartepunt. Een gigantische bek en buik en daartussen tengere poten en dan kleppers van vliezen ertussen. Aandoenlijk om te zien hoe ze proberen te vliegen. Zich tussen elke vleugelslag van de grond afduwend om een centimeter hoogte te winnen. Net zoals een vertrek van een straaljager van op een vliegdekschip. Is dat schip te kort of heeft de jager niet genoeg snelheid is het van ‘’plons de zee in’’.
In de onzen dikken zijn geval; Oogjes dicht en snaveltje toe, zandbakduiken.

Een ander wreed geval is Mister zeeleeuw. 45 jaar de tijd om zijn wintervet te vergaren, Maar hier wordt het bijna geen winter(se temperatuur). Wat liggen zonnebaden op verlaten boten in de baai en als Meneer goesting heeft, 30 meter verder zwemmen waar de vismarkt de kade raakt. Met zielige blik smekend om visoverschot of zoals in mijn geval, toeristen die wat vis kopen en maar voederen om een leuke kiekje te kunnen nemen. Geen idee dat ze dat kip eten.

Maar the all time favorites vanaf nu zijn de sternen.
Fladderend boven de zee, rank en snel, vleugels die lijken op geometrische boemerangs die het mogelijk maken om zich op elke manier door te lucht te klieven. ,
Saltoke hier, schroefje daar.
En terwijl ge dat al stappend gade slaat, staat ge opeens aan het zand genageld.
Vanop 20 meter hoogte valt die vanuit het niks de zee in.
Hu?
En nog 1, en nog 2, en nog..
En na 1,2,3, plop, boven water, 2 keer met de vleugels slaan en de lucht in..
‘’Hu?’’ tot de 2^e macht.
A-lle-mach-tig. Hoe… Effe van naderbij bekijken.
De prooi, die zich tot op bijna een meter onder water bevindt, vanuit de lucht bespeuren om er dan gericht naar te duiken. En net voordat ze het water raken maken ze zich zo gestroomlijnd..
Amper opspattend water te zien. Een 8 op 10 in een schoonduikwedstrijd. But who cares, het is wat er op de tafel komt dat van belang is. 3 seconden later komen ze weer tevoorschijn, zich van het water op de vleugels ontdoen en weer gaan siervliegen, buikie vol. En het strafste is. Onder water zijn die kerels blind. Doe het maar, een tennisballeke zie af komen en op een meter van u, uw ogen sluiten en t balleke pakken met de handjes..
Ja,
Mijn generatie van jongens en meisjes zal het zich nog helder herinneren.
(De oudere generatie die nooit echt volwassen is geworden en de jongere met oude zielen ook)
Sternen zijn de Maverick’s en Iceman’s, versmolten tot een Airwolf, onder de vogels..

De boobies zijn ook het vermelden waard. Blauwe poten en een debiele blik in de ogen. Als je Ovide en zijn vriendjes hun avonturen vroeger op TV hebt gevolgd, was daar een dom ding, een paasei-eend in te zien. Wel, boobie is zíjnen dikke kameraad. Boobie genaamd door de Spanjaarden wanneer ze deze contreien veroverden omdat de vogels stomweg op het scheepsdek landden om eten te zoeken. Ironisch genoeg was het boobie en zijn amigos die in de paella belandden. dom-achterlijk waren maar enkele betekenissen voor de naam boobie, maar de bijklank verraadt wel al iets, toch?  
%%%FOTO5%%

Een boottochtje gedaan rondom de haven op een ‘’goedgeprobreerdnagemaakte vikingdrakar’’ met een geinig verklede Ragnarok- Chileen, die andere landgenoten wat vermaakte met gringo-grapjes omdat wij toch geen Spaans verstaan. Dat was buiten de  ‘’Deze gringo-grapjesmoetjekennen-zakwoordenboek’’ gerekend.

Daags erna, naar de Elqui valley gereden. Speciaal, omdat we steeds doorheen woestijn hebben gereden en een vallei een horizontale strook groen is in een verticaal lang land. Gevoed door rivieren komende vanuit het Andes gebergte. Het is ook daar dat je de meest welvarende steden en streken vindt. De Elqui staat bekend om het verbouwen van miljarden druiven. De streek doet een beetje denken aan de Nijlvallei, maar dan zonder de tempels, piramides en krokodillen en Nijl. Hier geen beesten, of het zou het beest zijn dat daags erna op je schouder zit wanneer je teveel van het brouwsel, gemaakt van de miljarden druiven, hebt gedronken. Het Pisco- beest. Gene gewone. En altijd 40 graden heet.


Op de camping 2 Italianen ontmoet die in 1 jaar van Ushaia naar Canada willen liften. Sterk. Dat is het dubbele van onze trip en dat zonder auto. Dan stel je je de vraag; Wat is het belangrijkste; Kunnen zeggen dat je die afstand hebt afgelegd en maar een fractie van het land te hebben gezien. Of het tegenovergestelde. Laten we zeggen dat wat Ilse en ik doen, niet de goedkoopste noch de duurste manier van reizen is maar wel voldoende de vrijheid hebben om heel veel van het land waarin we vertoeven te kunnen bezichtigen.
De Italianen deden het zo lowcost dat ze elke morgen- middag- avond, havermout- rijst- pasta aten.
Het strenge dieet maakte dat ze zo mager waren dat hun ogen deden denken aan 4 alienfilms tegelijk. Gelukkig was er geen mist.
We hebben hen 400 km verder gebracht tot in Bahia Inglesia en 2 nachten met hen gekampeerd in  Villaseca, bekend om zijn vele UFO’s die er opduiken, ofzo..

Was nuttig en leuk.
Wat meer te weten komen over elkaars landen. Zo bracht ik het dubben van films aan. Waarom doet men dat? Met ondertiteling werken is toch de beste manier om een nieuwe taal te leren. Neen, liever het volk dom houden. Italianen zijn het nog niet verleerd. Net zoals de Romeinen. Brood en Spelen. Hou het gepeupel in bedwang. Zorg dat ze niet te slim worden..
Een geinig gevolg van dat dubben is; Elke Hollywoodster heeft zijn eigen Italiaanse dubber of dubster. Bijvoorbeeld. Fransisco Dubberino is de stem van Tom Cruise. Maar stel je voor dat Dubberino sterft na Top Gun, dan heb je in de Mission Impossible saga Leonardo Dubberina te kauwen..
Maar dat zal wel allemaal geen probleem zijn terwijl Italianen hun broodje eten en verder spelen..
 

20-05-2015, 00:39 geschreven door Kenny  

Weergekeerd in Santiago De Chile, de auto in orde laten brengen.
Dat in 1 dag. Ik ben niet de grote mecanicien maar de aandrijvingsriem en de bijhorende onderdelen vervangen,  de motor- en versnellingsbak- olie verversen, wat oude bougies eruit, de nieuwe erin en de radiator uitkuisen, dat lijkt me best een werkje.
We betalen er 580 euro voor. Wederom, geen auto-connaisseur zijnde.. Lijkt dat goedkoop?
Enfin, de Duitse Chileen en tevens de garagist zei dat die schildpad van ons best in goede staat is voor haar leeftijd.
Goed. De padron die we nodig hebben om de auto uiteindelijk te verkopen blijft maar niet aankomen. Trage facteur of traag systeem?
Na een bezoekje aan de Registro Civil blijkt dat het 2^e te zijn. De situatie uitgelegd, wat vriendjes gemaakt, whatsapp-nummers uitgewisseld en de belofte dat we ons zorgeloos naar het noorden mochten begeven. Want ze zouden voor ons een uitzondering maken en die documenten doormailen.. Chileense beloftes zijn niet letterlijk te nemen maar het is wat het is.
De drang om verder te reizen is te groot.
Afscheid nemen van de couchsurfing hosts en ruta 5 op maar dan in de richting van alle andere landen die zich in dit continent bevinden.
Het wordt donker na 200 km rijden dus dienen we een slaapplaats te vinden. Want wildkamperen is fijn maar het moet wat veilig blijven. Dat betekent;
Niet aan een afgrond naast die kronkelende wegen die we zonet hebben bereden.
Buiten de stad of dorp zodat je de kans minimaliseert op te nieuwsgierige zwervers, straathonden en andere zoogdieren met net iets minder goeie intenties als de onze.
En liefst niet op rotsbodem want matrassen van 3cm, of 3,1 als ge de lucht uit uw longen in dat stuk textiel perst, is niet je datje.
Wakker worden en bemerken dat we in Illapel zijn, een dorpje voor Pitangui.
Daar begint de mijnindustrie. Chili heeft het geluk om vergeven te zijn van natuurlijke rijkdommen, dus dat zullen we vaker tegenkomen.

Maar leuker nog;
We zitten in Cactusland.
En dat is natuurlijk fascinerend. Want het enige waar ik een cactus van ken is van vroeger,
van in onzen kleinen tijd.
Die minuscule cactus die aan het raam stond in het huis in Steenokkerzeel.
20 cm groot, naalden zo scherp dat je de cactus in je gebalde hand kon vastgrijpen.
Of van de Bugs Bunny cartoons waar die ietwat debiele jager dat snuggere konijn in de luren wou leggen door zich te vermommen als een cactus.
Of van die National Geographic Survival Specials waar ze je vertellen dat je in watersnood kan overleven door cactus sap uit die plant te melken.

‘’Veel geblaat en weinig wol’’: zei de tengere geit langs de weg. De hoeder ervan zat er ook wat verbouwereerd bij toen ik die fascinatie in de praktijk wou omzetten.
Ten eerste, die kleine cactus blijkt hier in alle vormen en richtingen te groeien en is niet meer die kleine van vroeger. Neenee, Meneer Cactus is wel 2 maal zo groot als mezelf.
Ten tweede, om cactus melk te destilleren moet ge er eerst dichtbij raken en net dat is het doeleinde van die plant zijn naalden.

En ten cactus, ze zijn polyvalent. Toch als je bemerkt dat ze gebruikt worden om je tuin af te bakenen. Want wat verkies je, wat prikkeldraad waar je kan doorkruipen of een onpenetreerbare haag.

Nu weten we tenminste waar tandenstokers vandaan komen. De lange dan. Naalden langer dan mijn wijsvinger en vlijmscherp. Stevig ook. Het geluid wanneer je zo’n naald beroert lijkt op dat van een strak gespannen snaar. Wanneer de cactus sterft verliest ie zijn naalden niet, enkel zijn kleur.
´´ een vos zijn streken niet verliest´´: zei het blatend schaap langs de weg. De geit zat er verbouwereerd bij.

Ja hoor, Meneer Cactus weet zich te beschermen tegen melk-ontginners.
Maar je moet em met zachtheid behandelen. Rode bloemetjes bewijzen dat door zich gezwind te nestelen door de naalden heen. Als parasietjes leven zij van het sap en Meneer Cactus vindt het best fijn om er zo mooi uit te zien.
Intrigerend om te zien hoe die planten zo kunnen floreren in zulke woestenij.
De ideale symbiose.


Bomen van cactussen.
Taaie cactussen
Sterke cactussen.
Bomen van mensen.
Weerbarstige mensen.
Cactusmensen.

En dat was de volgende stop.
The valley Del Encanto.
Die andere Delcanto, ene Guido zou het fenomeen kunnen bezingen in een goeie dag.
Een volkje, de Rio Limari, die ons wat nalatenschap schonk door tekeningen op rotsen achter te laten. Nu, het waren geen tekenwonders, want stel je maar voor hoe je, in Godsnaam, in 200 na Jezus,  je rotspotlood moest aanscherpen. Maar toch, die penseeltrekken zorgden er wel voor dat ze het uur konden lezen aan de hand en de stand van de zon.

Van daaruit naar Coquimbo. Gezellige camping tussen de snelweg en het strand. Het geluid van de branding en de voorbijsnellende auto’s in de verte lijken bizar genoeg op elkaar, wat verkeer voor de eerste keer rustgevend doet lijken.
Naast ons een Argentijns koppel die er 3 jaar over wil doen om Mexico te bereiken terwijl ze de financiering ervoor bekomen door hun artisanaal vervaardigde juwelen trachten te verkopen. Ook een beetje cactusmensen dus.
En tussendoor even de mooiste zonsondergang ooit meegemaakt..
 

10-05-2015, 22:57 geschreven door Kenny  

Na al die kleine, op- en neerwegen te hebben gedaan moesten we wel belanden op de
Autosnelweg Ruta 5, Ruta del sol. De autosnelweg naar de zon.
Best vreemd om te volgen wanneer je naar het zuiden verder hobbelt en steeds minder van dat begint te zien en te voelen.
Maar voor de rest is die snelweg, de enige in gans Chile, de ader doorheen het land,
wel he-le-maal hetzelfde als een E40 in België.
Die is ook van asfalt en er staan ook wat stippellijnen op getekend.

Enkel..
- Zijn er weggetjes rechtstreeks van het veld die opritten worden genoemd.
- Zijn er maar 2 baanvakken of er moet een afrit zijn die al een eind voordat die in zicht is wordt voorgesorteerd. 1 van die afritten gaat naar een dorp ‘’Inspector Fernandez’’ genaamd. Wat daar gebeurt, wil niemand weten.

- Is er maar 1 enkele baan wanneer ge echt geluk hebt en wordt dat rijplezier om de haverklap onderbroken door een Franse péage.
- Zijn er vreemde bordjes te vinden die zeggen wat je niet mag.
Ge moogt niet paardrijden, niet fietsen, niet wandelen en dat lappen die enkelingen aan hun 7 mijls laarzen. Al springend over de middenberm, met fiets en al, dansend tussen de bushaltes (?) langs de ruta.
Terwijl zit ge met uw voeten in die automatic van een auto hetzelfde te doen.
Want weet je, daar is geen ontkoppelingspedaal.
En uwe linkerpoot, die dient dus voor niks meer dan het evenwicht van uw bestuurderszetel te handhaven.
En als zo’n Lord of the dance weer zo’n zonnig manoeuvre in z’n bol haalt dan schiet diene linker automatisch naar de plaats waar die pedaal is.
Vroeger was dat een nadere, nu is dat de rem.
En dat is geen geweldig idee aan 120 km per uur.    
Uw enkels en elkaar vastbinden is dat dan weer wel.

Uiteindelijk kom je met een rotvaart in Parcque Nacional de Huerquehue terecht.
Watervallen die pas echt prachtig moeten zijn in de zomer wanneer de gletsjer niet zo gulzig is met haar water prijs te geven. Voor maar 8 euro mag je er de ganse dag en langer in afzien. Geslingerd tussen bergje op en af en lago hier, laguna daar. Echt mooi.
‘’Tussendoor’’ wordt aan elkaar gepraat door de monkey puzzle trees.
Wie het antwoord weet op de vraag; Welke snuggere heeft die naam bedacht?
krijgt het ‘’aapje- horen en zien’’ er gratis en met de nodige verering bij.

Er blijven koken en slapen en dat was weer een ervaring rijker.
Ervoren sliepen we hoog en droog. Nu kon de schildpadauto er niet staan dus was het laag en bijna nat aan de oever van lago Caburga. Helemaal alleen met z’n 2-en in een park van 600ha groot aan het grote lago Caburga.
Ergens tijdens de nacht wordt ge wakker van de koude en van een grillige droom;
Iemand zei; ‘’ Hij is hier al lang beneden en ik hoor em nog’’.
Ge beseft dat dat helemaal niet kan want Ilse ligt rustig naast u te knorren..
en net op dat moment;
Geschuifel door de planten,
Geritsel door het gras,
Krakend twijgje,
Plons in het water,
En de enige referentie die ge hebt is een klamme tent waar condens op uw voorhoofd drupt en de mist dwalend over het meer de kleine openingen van de tentritsluiting heeft gevonden om door te sluipen..

Op dat moment heb je verschillende opties die door het hoofd kunnen gaan.
- Ge bent een poessie en mogelijk is dat buiten ook 1.
- Ik ga buiten kijken en er staat een bergleeuw voor uw neus en de rest is ook poedelnaakt.
- Ik koop oordopjes en puma’s die laten dove mensen toch met rust.
- de auto in en snel weg…

P.S
Het droevige nieuws vernomen dat Michel Joris, Hoofdinspecteur Van Luchthaveninspectie is overleden. Ene fijne pé met een eigen willetje..
Rij daar lekker, Michel, in uwen dikke Mercedes over die eeuwige jachtwegen naar uw Spanje.
De oneindige Ruta Del Sol met de opkomende zon in uw gezicht.

06-05-2015, 16:18 geschreven door Kenny  

Aangezien de ´´padron´´, dat is evenveel als een document dat zegt: ´´baas over je eigen auto zijn´´,  even op zich laat wachten wegens de ultrasnelle bureaucratie in Chile besluiten we om rustig naar het zuiden te trekken.
Omdat het er mooi is, maar vooral om het nieuwe rijdende huis te testen. Het schild van Torta moet tenslotte een jaar meegaan.

De kleine wegen zijn de mooiste zegt men en die zullen dan ook bereden worden. Het zijn namelijk de minst onderhouden maar terwijl ook de meest pittoreske baantjes. Het aangename aan het noodzakelijke koppelen. 
Vanuit Santiago naar Pichelemu, Surfing Pueblo van het Zuiden, Punta des Lobos, met een mistig meer omgeven door verlaten kano- verhuur cabines. Ideaal om een schildpad te verstoppen. Lobos betekent wolven maar blijkbaar zijn die er anders dan de honden en wordt een Belgisch stuk entrecote door die 1^e niet zo gesmaakt. Rustige nacht..  
De grote doorsteek en 1^e diagonaal doorheen het land naar Parque Nacional de siete Tazas.

Heuvelachtig, smalle wegen, dor landschap met groene valleien.
De vermaarde wijngaarden van Santa Cruz.
Herfstkleuren afwisselend met de zomerse omdat een herfst het kwik nog steeds naar een fijne 25 graden stuwt.
Piepkleine dorpjes badend in de zon waar een mens zich geen zorgen om tijd hoeft te maken.
Geen grenzen, eindeloze landschappen, die je aanzetten tot denken tot ver buiten je eigen horizonten.

Je ziet er 3 soorten ouwe pappies..
- Pappie op de driewieler die met een gezapig tempo zijn groentjes voor die avond is gaan inkopen en dat dagelijks doet om zo wat in beweging te blijven. Elke dag opnieuw
- Pappie die weigert met pensioen te gaan en in afwachting van los bomberos, de plaatselijke brandweer, zijn veld tracht te blussen. Want de Chileense versie van weerman Frankos Debooseros was vergeten te vertellen dat er een kans op rukwinden bestond en dat zo eentje een sessie – verbrand de laatste strohalmen op je veld- weleens verkeerd kan doen laten uitdraaien.
- De straat-pappies die tussen hun rozestruiken voor de deur zitten. Onderuit gezakt, het passerend verkeer nastarend. Zich krampachtig rechtzettend wanneer een schildpad met Chileense nummerplaat, beladen met 2 gringo’s, voorbij tuft.
Niks moet, alles mag.
Die pappies zijn baas over hun eigen leven.

Je ziet er 4 soorten paarden.
 - Het dood paard in de wei, in de schaduw gezet door zijn beste paardenvriend, wachtend tot de 4e soort pappie die geen besef van tijd heeft het kadaver komt weghalen en de beste vriend achterlaat  met een ziel minder. 
- De Chileens cowboys, de gaucho’s, die de paarden gebruiken in de plaats van het stalen ros. Langs de weg, auto’s niet eens nastarend, in hun eigen wereld vertoevend tot de plaats der bestemming.

- De Chileense gaucho in een glitterpakje, die in een ranch het paard de finetuning van dressuur aanleert.   Ja, die is klaar voor die volgende wedstrijd. Misschien is die gaucho dat ook wel.
- De straatpaarden in het Parque Nacional. Grazend langs de weg en erop. Zolang er maar wat gras staat. Niets vermoedend of er zich gewoon geen zier van aantrekkend. Op het laatste moment en met opgeheven hoofd de baan ruimend voor de passerende enkele auto..
Ja, die edele dieren zijn baas over hun eigen leven…

En als je kan zwoegen en ploeteren en af en toe eens een risico durft te nemen,
dan kan je, als je het geluk hebt een ouwe pappie te worden, als een baas vanuit je stoel met trots op je leven terugblikken.
En dat zie je in de waas van die rakkers hun ogen.
Let er zelf maar eens op, Padron…

01-05-2015, 16:47 geschreven door Kenny  

Ondanks dat het hier zo mooi is,
zo leuk,
zo aards paradijs lijkend,
de geschiedenis van het land, die je hoort van de locals, zo gevisualiseerd kan worden,
is het niet altijd rozengeur en maneschijn.

Want ge kunt best al wel eens een stevig koppijntje krijgen van de kleine en grote dingen in dit land.
En dat is understatement. Met ´´hoofd´´ heeft het dan niets meer te maken. Want ge ziet beestig hard af.

Rijden in de Chaos van Santiago is de hel.
3 banen per straat die vervagen tot 1 waar iedereen zijn goesting op doet.
Om de haverklap verkeerslichten die bij elke klap nog eens verspringen naar alle kleuren van de regenboog. 
Dubbel parkeren is een nationale sport.
Pinkers kennen ze niet.
en the best of all: straten veranderen op bepaalde uren gewoonweg van richting.
Jup. Kunt ge u dat voorstellen;
 Ge bent ‘’rustig’’ aan het rijden, minding your own business, en opeens komen al de auto’s uit de andere richting op uw baanvak afgevlamd. En dat is zonder pardon. Vanaf 7u tot 9u en 17u- 21u hebt ge het aan uwe rekker. En als die dan niet geconcentreerd is opgespannen hebt ge het vlaggen. Zonder medelijden, zonder enige vorm van ‘’ oh jij lieve buitenlander’’ wordt ge droogjes van de baan geveegd. Ja de wet van de sterkste.. auto. En alle Chilenen hebben een SUV, traktor, tank of een andere monstertruck- Gravedigger.  
 Zoveel 1 richtingsverkeer dat ge steeds een paar blokjes rechts-rechts-rechts moet om op de juiste baan te komen. Ik hoor u al denken: En links- links- links dan?
Neen, men houdt hier niet van links. Je mag bijna nooit naar links van dat duivels verkeersbord.
Zelfs Maria, onze Nederlandse GPS chick, ziet af. Dat kind weet niet waar haar hoofd staat en draait en keert als een tol.

- Na 200 meter, ga links
- Jama.. da mag ni, Maria,
- U bent te ver, maak rechtsomkeer!
- Ma da mag niet, dan rijdt ge spook, Maria!
- Na 300 , ga links.
- Eej, bent ge ermee aan het rammelen Ma…, ’T is 17u 01, die rijrichting is veranderd.
- Awel hé vriend, wacht hier maar tot 21u01 en dan klappen we verder,
Error-
System failure-
Shutdown -
Dag Maria.

26-04-2015, 15:09 geschreven door Kenny  

22-04-2015, 18:57 geschreven door Kenny  

Wat als je dient te wachten of
gewoonweg de ingebeelde luxe van tijd hebt?
Kinderlijk verbeeldingsvermogen neemt het dan over..

Slecht geslapen, zonet te lui geweest om de lichtschakelaar van de keuken te gebruiken.
Veel te veel koffie-korrels bij het hete water in de tas gedaan.
Het overtollige gekorrel uit de tas willen halen in diezelfde duisternis.
’T Is niet gelukt en de vingers zachtjes aangebrand.
En dat allemaal omdat de voorbije dagen zoveel verbeelding is gepasseerd waarvan het zonde is om te negeren.
Het licht aansteken zou ideeën kunnen doen vergeten.
Soms werkt dat strip- Eureka- lampje net even anders.

Eergisteren de 2^e vaccinatie voor dol op honden gaan halen. Wederom op de spoeddienst. Cesar had gezegd dat een clinica die vaccinatie mogelijk niet op voorraad heeft aangezien die in Chile gratis is. En iedereen houdt wel van een beetje gratis, dus dan toch maar naar een hospital. Betalend want voor een vaccinatie ziet men u niet graag op een spoeddienst aankomen.
Ik was aanwezig bij het ochtendgloren en geen kat  te bespeuren. Men vertelt mij dat ik niet op de spoed moet zijn maar ik gebaar me van krommen toeristen- haas.
Dus laat men mij maar flink doen,  ik doe voor hen hetzelfde.
Tijd vliegt en zo ook de gedachten;

Om vliegende tijd te doden,
denkend aan
‘’wat is in Chili groter of kleiner dan in Belgi뒒.
Kleiner is;

- De gemiddelde gestalte van de Chileense mens. Wij zijn reuzen ten opzichte van de kabouters hier.
- Het aantal kilobyte dat per internetverbinding opgesoupeerd kan worden.

Groter is;

- Het land zelf en de beschikbare oppervlakte per inwoner.
- Al het fruit.
- De zin om gezond te leven; In elk parkje staan uit metaal vervaardigde basic- fitnesstoestellen. Op de heenweg naar het ziekenhuis, om 7uur ’s ochtends, zag ik door de vitrines van de gym al mensen danig staan zweten. Fruit kost hier 80 eurocent per kilo en een snickers-reep meer dan bij ons.
- Alle insecten.
- Het aantal familiaire honden en duiven.
- Het personeelsbestand; In de winkels hebben ze 3 maal zoveel werknemers dan in België; de 1^e om het werk te doen, de 2^e om de rug te krabben van de 1^e en de 3^e om te zien of dat lekker is voor de 1^e. Neen, de doorsnee Chileense werknemer zou verzuipen in het werktempo van ons machtig Europa.
- Files; omdat het tempo lager ligt terwijl er toch evenveel mensen zijn.
- Het aantal stakingen, omdat men in Chili ‘’werken’’ op een andere manier benadert.
- Het aantal mini-marktjes en avondwinkels. Iedereen heeft hier de dubbele nationaliteit; Pakistan lijkt mij de voor de hand liggende keuze.
- Het aantal lelijke tattoos die te tellen zijn in het straatbeeld. Je kan het je niet jong genoeg bedenken of men heeft al wat onuitwisbare inkt op het lichaam staan.
- De bergen want wij hebben met ‘’de barac frituur’’ 1 boulette van een heuvel van, ruw geschat, 670 meter en Nederland is zo vlak als een hamburger.
- De vleesproductie; Het Chileense vlees is van enorm goeie kwaliteit en dat voor een spotprijs.
Ik vraag me af of onze ‘’wit-blauw steak’’ niet stiekem hiervandaan komt. Even lekker maar zoveel duurder. En als je die saignant bakt, heb je de kleuren van de Chileense vlag.
Dat is misschien ver gezocht maar Chili is dan ook niet bij de deur en ik heb op dit moment teveel tijd.
- De bezorgdheid om de toerist in het ziekenhuis die voor nutteloze diensten betaalt.  Men steekt mij in een modieus kleedje met open rug en blote kont en wordt 2 maal gecontroleerd op koorts, bloeddruk, uitslag en geduld..
En dat voor maar 15euro, dat is een prikje.
En zo geschiedde ook.


Op aanraden van Julien de Fransman, die we ontmoet hebben in El Calafate, besluiten we om naar Valparaiso te gaan omdat tijdens het weekend in Santiago alles sluit.
Een pittoresk stadje aan de kust.
Een mengelmoes van kleurrijke huisjes en flats,

gebouwd op de hellingen die de kustlijn omwallen.
Een hoofdstraat met talloze vertakkingen die op hun beurt in verbinding staan met eindeloos veel trapjes, gangetjes en liften voor mensen die met een lactose- intolerantie of hartprobleem kampen.
Want gegarandeerd beginnen kuitjes door dat melkzuur te branden
en gaat de hartslag stevig de hoogte in bij het beklimmen van die stadsgangen.

Ergens in die wirwar vind je het huis van Pablo Neruda, wereldwijd bekend om zijn werk.
Ik ken hem niet.
Ook een Via Via- restaurant zoals er 2 in Leuven zijn.
Die ken ik wel.
Een wereldcafé, zo is er ook 1 in Peru, Ecuador en Argentinië.
Een concept zoals de Hardrock cafés. Maar dan voor de iets rustigere mens.
Blijkt dat ze daar Belgische bieren hebben. Duvel, Marredssous, La Chouffe, Liefmans én Rochefort 10! Men belooft u de hemel en die krijg je daar ook.
Blijkt dan 1 van het Chileense mannenkoppel die de Via Via uitbaat, in Antwerpen heeft gewoond.
Hij spreekt wat Nederlands en doet dat beter dan wij zijn taal beheersen.
Er gratis bovenop krijg je Felix the Housecat die uw tafel en alles wat erop ligt komt opluisteren en -eten.
Een aanrader!


Dag 2 werd ingepalmd door een tocht naar duinen, zo hoog als een flatgebouw.
Trip van 25 kilometer waarvan 10 te voet. De helft daarvan vergezeld door een straathond.
Lieve hond. Hij bijt niet. Want men bijt de hand niet die je te voeden geeft, zegt een Belgisch spreekwoord. Maar verstaan Chileense honden dat wel?

Onderweg passeren we de vismarkt. Zeegeur vult de neus.
Kopers en verkopers als mieren door elkaar. Af en toe een rat die wegvlucht uit de menigte.
Pelikanen zijn toeschouwers. Wachtend op een snoepje én op de 1e rij.

Want het zijn de smeerlapjes van het strand. Af en toe een meeuw in de gigantische bek nemen. Gewoon omdat het kan en om efkes te tonen wie de baas is in de keet.

De duinen worden groter bij het benaderen ervan. Dit is logisch.
Zo ook het besef dat het weer een pijnlijke affaire gaat worden om de top te bereiken.
Maar het is het waard. Een voorsmaakje van de woestijn die we later in het Noorden van Chili gaan zien.
De branding van de golven op de rotsen.
Fijn, mul zand.
De wind die het als een laag bij de grondse schuurmachine door de lucht jaagt.
Robben brullend op de achtergrond.
Pelikanen die als een eskadron van fighterjets geruisloos over je heen vliegen.
Rust..
Wegzinken in het zand en in gedachten.

- Hoe komt het dat golven altijd recht op de kust afrollen, Overal ter wereld, op hetzelfde moment? Ja, dat is verplaatsing van energie in water. Vanwaar komt die energie? Maan, wind, licht, aardbevingen?
- Die robben. Hoe kruipen ze op die steile rots? ’s Morgens bij hoogtij? Om er een ganse dag op te liggen, tam te wezen en honger te krijgen? Om er pas ’s avonds vanaf te kunnen en een hapje te zoeken?
- Waarom brullen die zo tegen elkaar? En dan vooral bij valavond. Tegen Koning Rob, op de top van z’n rots, omdat de onderdanen met een hongerke zitten? Of uit frustratie tegen de vis die ze niet kunnen pakken omdat er bij laagtij te weinig water is en teveel bodem. En een duikje naar die vis pijn gaat doen.
- Hoe hoog kunnen pelikanen vliegen? En hoe zit dat dan wanneer je in Bolivia op 4000 tot 6000 meter hoogte vertoeft? Kunnen die dan relatief gezien hoger vliegen dan de pelikanen aan de zee? Of wonen die niet in Bolivia…

Enfin…
Ere wie ere toekomt,
De mooie foto’s komen op Ilse’s conto.

20-04-2015, 05:35 geschreven door Kenny  

17-04-2015, 12:15 geschreven door Kenny  

Laatste dag bij het internationaal gezelschap en die ochtend is best grappig.

Wakker om 7, Chris de Amerikaan horen trippelen en die snijdt ´s morgens altijd wat fruit in de keuken. Aussie Ben blijft zoals verwacht in z’n mand liggen.

Tijd om naar de living te tsjokken met een tas koffie in de hand, waarop het lijkbleek gezicht van de gebronzeerde Spanjaard Nacho de kamer komt ingelopen, 1 been in de broekspijp, de andere in zijn hand, samen met nog 7 andere dingen;

- Fuck, fuck, what’s the time man?
- 7:30, Nacho..
- Shit, fuck.. Fu-fu-fuck!
- Do you need to go to school or work, Nacho?
- Work, somebody is waiting for me, do you have a cell? Ondertussen met trillende hand al 1 kous aangedaan, de andere broekspijp nog steeds in z’n linkerhand.
- No man, no Chilean SIM!
- Mine isn’t charching and I don’t know why!
- Nacho, your keys!
- Yes, thank you!
- I’ll keep the door open for you.
- Thanks, man, th…

En weg was ie.

Met ongebonden veters de trap aflopend, boxer op z’n hoofd, andere kous rond z’n oren. Blij dat ik de voordeur hoorde dichtklappen en daar geen bloederig boeltje moest opkuisen.

Alvast geen schildpaddengangetje..
Enkele dagen geleden, bij het aankomen op de interim- verblijfplaats voor dat weekend, zag ik een hond bij een bouwwerf staan.
De hond bleef trouw aan de poort zitten terwijl de bouwvakkers een nieuw gebouw uit de assen van het oude deden rijzen.
Tijdens het weekend zag ik de hond  op de verlaten bouwwerf rondzwerven.
Ooit die verhalen gelezen van hondjes die niet van de zijde van gestorven baasjes willen wijken?
Al is het maar die koude grafzerk bewaken.
Wat een lieve perro. Trouw als ie zijn kan.

We verlaten het huis voor de laatste keer.
Lieve perro zit naast de voordeur.
Kijkt me aan met die puppyblik.
Vertederend steek ik mijn hand uit voor die vervolmakende aai
en..

Hapklaar is Kees.
En Jaap ,
die zit in de vinger.

Zoals een kleine die net kei hard geschrokken is,
wegdraaiend van de hond.,
en zoals ne flinke met bloeiend  vingerke,
niet geklaagd,
zoekend naar wat ontsmettingsalcohol want met die vuile hond weet ge maar nooit.
Maar, hey, ik heb 3 vaccinaties tegen dolheid voor honden gehad,
dus kan ik tegen een klein aaitje van de hondenmond.
Maar dat werkt zo dus niet, zegt googlehond.
Neen hoor, it buys you some time vooraleer die 1e symptomen opduiken, zegt ie.
Stijve nek, check,
die slechte matras.
Prikkelbaarheid, check,
want ge bent lastig op uzelf.

Dan toch naar Hospital Clinica omdat ge toch nooit zeker bent van een viruske.
En waar heeft die vuile perro allemaal niet uitgehangen vooraleer ie bedacht om van een vinger zijn ontbijt te maken.

Aan de infobalie van de urgentia bijt ik van mij af;
‘’ Soy moridido por un perro qui tiens rabia possible.
en ik heb hulp nodig, nu! Por favor!’’
Zij, in haar beste Spaans tegen mij:
‘’Euh, ik versta u niet. Trekt u hier maar e nummerke señor en zet u maar als ne flinke in de rij.

14-04-2015, 15:39 geschreven door Kenny  

Aangezien Cesar zijn dochter bij zich heeft moest een nieuwe slaapplaats gezocht worden.

Via de Ninja Turtle Leonardo, de kerel die ons het Rut nummer heeft bezorgd zijn we in 1 van zijn appartementen beland. Een overprijsd piepklein kamertje waar  zelfs die muis claustrofobie zou krijgen, daarom dat er geen zitten. Maar we zijn die kerel wat verschuldigd dus…
De andere bewoners maken het gebrek aan plaats goed.
Een Nederlandse Amerikaan die je al van verre ziet staan. Kleine kerel maar groots in humor. Lachen.
Een Andalousiër die de 1^e zijn partner in crime is. En een Australiër die zich een Chileense vriendin heeft aangemeten. Leuke bende.
Eergisteren een feestje gehouden waarbij de host 1 Valeska de toog in een soort wet T-shirt contest, zonder wet, op de bar-toog hield en de Ninja in een rondo aan het breakdancen was gegaan. Het was eerder uitleven dan dansen en gelukkige brak ie niets maar het feit dat ie zich zo gaf op de ‘’sterren van de dansvloer’’ was aandoenlijk.

Nu naar een auto gaan kijken van een Chileense grijsaard want de Duitsers waren niet tevreden met het bod op hun getransformeerde camper. Ze waren zelfs gedegouteerd. Grijns.

Bu-si-ness is bu-si-ness zou Balthazar Boma zeggen.

12-04-2015, 14:38 geschreven door Kenny  

Om in Chili dan maar ook iets te kunnen doen, heb je een RUT nummer nodig.
Dat gaat van naar de dokter gaan tot een bankrekening openen. Naar toilet gaan kan nog net en misschien had het beter geweest dat ook dit niet mocht want dan had ik me sneller kwaad gemaakt om dat nummer te bekomen.
Het is een schildpaddengangetje geweest.  Die gang zo smal dat die schildpad niet kan voorbijgestoken worden. Bureaucratie is hier nog lammer dan in den Belgique. Of is het de taal die ons ons parten speelt? Want ze spreken hier iets anders hebben we ondervonden. Iets Spaans-achtig en dat is niet overdreven.

Van de Registro Civil naar de Service Impuerto Interior. Naar de Belgische Ambassade geflipperd waar men zei dat men enkel Chilenen verder hielp. Van je landgenoten, een madam met Antwerps accent, moet je het hebben.
Want Antwerpen is ’T stad en de rest is parking.
Van Belgisch grondgebied naar de autorijschool getuft en daaropvolgend bij Buitenlandse Zaken geparkeerd waar we geen visum kregen en terug per turtle naar de SII. Nog is naar de registro en dan even bij de pakken gaan zitten.
Out of the box denken dus.
Het vreemdelingenlegioen ofzo.
Naar een hostel gaan om info te vergaren want daar spreekt men Inglès. Russische Anna verwijst ons door naar Leonardo.
We zoeken die Ninja Turtle op en 24 uur later staan we met alle paperassen via de notario als 2 hazen terug op het SII/ kantoor. Impuertos hielp ons nu fijntjes verder. Als je voorbij die versterkte burcht van een infobalie raakt dan lijken Chilenen opeens aardige mensen. Met wat op voorhand vertaalde zinnen bekomen we dat schild waarmee we onze reis  op eigen schildpadtempo kunnen verder zetten..
Dus,
die vooruitgang gevierd met een fles Stella op Plaza des Armes en dat ging niet zonder slag of stoot.

Van het terras weggejaagde Chilenen die het op ons Europees gerief gemunt hadden, duiven die hetzelfde plan met de pizza hadden

en daklozen die de halve pint van het meisje naast ons in het vizier hadden.
Scheelt dat ons een bal ?
Nope, want we hebben die RUT.
Waar een wil is, is een weg en daarvoor breek je hier een huis af.
Ons hazenpad komt er sowieso.

10-04-2015, 00:42 geschreven door Kenny  

Cesar is een man van zijn woord.
Zijn familie ontmoet op de weg naar het hart van de Andes, de vallei van de Maipu.
Gustavo, Felipe, en Isabel tot de 4^e macht.
Want zowel zijn moeder, zus, nanny en ex-vrouw heten zo.
Leuk,  zo´n familiefeestje waar steeds 4 hoofden draaien wanneer de naam door het huis schalt.
Zo´n gezellig huis waar het een constant binnen- en buitengeloop is.
Elk om z´n eigen redenen:
Cesar om de wijnkelder van vader te plunderen,
Gustavo doet hetzelfde met de frigo,
Zus Isabel omdat ze mensen rondom zich heen wil.
Maar ook 1 gemeenschappelijke; La mama.
Een crème van een vrouw die er veel jonger uitziet dan doet vermoeden. Die Chileense zon..
Een hippie moeder met alle benodigde attributen om aan die levensstijl te voldoen.

Met de 4x4 doorheen 100 km smalle wegen, naar het begin van de vallei.
Een krachtige raftrivier die wat lager staat dan normaal.
Uitzonderlijk mooie taferelen onderweg.
Een uur hobbelen later staan we aan banos de Morales. Hot Springs, een toeristische trekpleister,  waar de boel net sloot. Wij zouden wegens gebrek aan kennis Spaans gewoon zijn teruggekeerd.
Cesar wist een onbekend plaatsje een paar kilometer verderop waar het heet water gewoon uit de grond borrelt.  Na nog meer gehobbel en gewiebel doemen de kalkterrassen omgeven door stoom voor ons op. Geur van zwavel en hete aarde kruipen in je neus. De relaxerende modder zorgt ervoor dat ge helemaal opstijft en gewoon begint in te dutten zonder dat te beseffen.
Tam ritje terug naar Santiago. 

Daags nadien, naar de zee, via Valparaiso naar Vina Del Mar en Concon. Ook maar een dik uur vanuit Santiago waar het drukker is dan in pakweg Blanki Bergen. Achteraf gezien was de vallei van Casablanca, een wijngaard onderweg, best mooier dan dat plaatsje aan zee maar de trip ernaar was belangrijker. Al was het maar om die handige kennis van de Chileense wegen te ontdekken. Tis hier met péage te doen. Zoals eerder verteld, ‘’goeie ideeën´´ worden overgenomen vanuit het buitenland. In dit geval, La douce France al worden hier de tolhuisjes bezet  door een aangenamer volkje.

’S avonds de stad gaan ontdekken, Cesar is een voorzichtig man. Ervoor zorgend dat we niet in louche bars terecht kwamen hebben we gewoon rondgelopen. Was al prettig op zich.. En toch de kriebel van de dansbenen die ik mezelf had aangemeten. Andere keer. Waar het veiliger is. In de rimboe ofzo. 

Zondag, Paasdag, megamarkt op Franklin Avenida. Ge kunt u niet voorstellen wat daar verkocht wordt. Alles dus.
Nieuw badkamer gerief, wc´s, lavabo´s en dàt even duur  als het nieuwste paar nike voetbalschoenen.
De allereerste spelconsole waar generatie jaren 80 de kiem legden voor de 1^e grijze haren.

Alles om je nieuwste marihuana plantage in mekaar te knutselen.
Zelfgemaakte, artisanaal vervaardigde hakenkruisen en andere nazi- memorabilia.  
Uw eigen folterkamer met de teletijdmachine rechtstreeks vanuit 1302 geteleporteerd.
En dat maar voor een prikje.
Van welk tuigje, mag zelfs zelf gekozen worden.

 
Tof om die gedachten op te rakelen, want er staat saaie boel te wachten. Deze week trachten dat RUT nummer te bekomen. Die auto te kopen en verder te trekken..
Genoeg van Santiago en haar bureaucratie gezien.

06-04-2015, 12:17 geschreven door Kenny  

Chili is een land met enorme voordelen.
Ingesloten tussen de pacific en de Andes en dat voor 5000km lang.
Door de natuur verkregen grenzen: Daarvoor is gevochten, maar omdat het er zo moeilijk ‘’terrein te winnen’’ is, is logisch dat dit niet lang bleef duren. Uitputtingsslagen waren het. En zo heeft Chili wat terrein in het zuiden aan Argentinië mogen prijsgeven. Want die waren met meer.

Maar je kan je inbeelden dat men , Chili zijnde, door dit natuurlijk fenomeen kan kiezen tussen;
‘’Laat me gerust’’ of ‘’welkom hier in ons land’’. Dit zonder veel poespas.
Want van internationale wateren naar Chili varen is niet hetzelfde als van Afrika naar Lampedusa in de Middellandse Zee.  Das meer plas dan poes.
Of dat een tripje door de Andes niet hetzelfde is als zo eentje door de Vlaamse of Waalse Ardennen. Aangezien bij ons enkel everzwijnen zitten, die Obelix allemaal al opeet, en ge in de Andes opgegeten wordt door vleesetende mieren, mieren zo groot als konijnen.
Poeslieve konijnen, zo groot als geiten, waarbij ge hun territorium niet doorkomt zonder dat pakske slaag.
Geiten als stieren on steriods, if you mess with the bull, be prepared to get the horns.
Door El Halluepen, De Chileense Yeti- Obelix, niet bepaald de stoeipoes.
Liever niet via the Andes.

Soit, nu begrijp ik waarom dat er geen eetwaren binnengesmokkeld mogen worden.
1. Gewoon al omdat ze het kunnen eisen.
2. Als een ziekte binnenkomt dan geraakt dat hier ook niet meer weg.
Nee, geen ebola-bananen, Hiv- apen of malariakrekels voor Chili.
Met de dolle koeienziekte hebben ze geen probleem, die wandelende vleesfabrieken worden direct naar den Andes verbannen ter diner voor El Halluepen.
Terwijl nemen Chilenen elk goed idee over vanuit Japan, China and the USA alsof het hun eigen was.
Kortom, begrip voor de veiligheidsmaatregelen want het bewijst z’n nut, als meest welstellend land van Zuid Amerika, op Uruguay na.

 Vanuit (de vergelijking Argentinië vs.) Chili:

- Argentijnen zijn arroganter wegens de Europese invloed en dat merk je ook aan de mens in de straat. En dat zeggen ze zelf.

- Chilenen lachen met Argentijnen om hun arrogantie aangezien die helemaal misplaatst is wegens de economische crisis die er heerst.

- In Chili spelen er geen muzikanten in de metro terwijl in die van Buenos Aires 18 woofers naast elkaar staan. Daniël, de Braziliaan in B.A. is vergeven van het talent en verdient meer in de metro dan ie zou verdienen met een doordeweekse bureau-job.

- Engels wordt in Argentinië beter begrepen,  maar goed dat we er weg zijn. We moeten Spaans leren.

- Chili is duurder, ‘’welstellend zijn’’ in Z.Amerika gaat evenredig omhoog met ‘’ de prijs in het algemeen’’ . Behalve in Venezuela.  Dat is voor later, want daar zijn wat issues… Maar even ter verbijstering; 30 condooms kost je 630 euro.
Om de populatie in te dijken? Lijkt eerder de manier om het omgekeerde te bereiken.
Of de reden zou; laten we goedkope slaven kweken; moeten zijn.

- Argentinië is breed en lang terwijl Chili vooral lang is en daardoor efficiënter te bezichtigen. Neem wat diagonalen door het land en je mist minder dan in den Argentinos.

- In Chili is het een courante zegswijze dat een vrouw in de tijd van de maand geen mayonaise kan maken. Want je hebt geduld nodig vooraleer de mayonaise pakt. Rare jongens, die Chilenen.

- Als je dronken bent, in je bed kruipt, de draaimolen in de duisternis zijn/haar ding doet,
Gooi dan een been uit bed zodat ie de grond raakt. El ancla, het anker, het werkt.

- Ilse een kei is in het vinden van de juiste hosts. Dat geldt al voor in beide landen die we bezocht hebben.

05-04-2015, 17:23 geschreven door Kenny