Van Ciudad Del Este naar Florianopolis.
De 1e een stad in Paria-Paraguay, gelegen aan de grens van het machtige Brazil.
De 2e een schiereiland halverwege in Zuid- Brazilië.
Afstand: 1000 km tussen de 2.
Al zuchtend doorheen een klein deel van het land geploegd.
Van ontzag vooral.

- De wegen zijn goed,
wel weer dineros dokken om erop te mogen rijden.
Maar beter dat dan gebroken wielassen.
1 moedige, of domme, trucker knalt door de péage-slagboom.
Brokken.. En dat zal ook op den bureau zo zijn.
Want hier hangen meer flitsers en camera´s dan ooit gezien.

- Ge bent net al doende, iets wat lijkt op, Spaans aan het leren en hier is het dan in ´t Portugees te doen.

- De sigaretten zijn goedkoop, al worden de foto´s die Señor Marlboro op z´n pakskes moet zetten steeds grimmiger.

- Police de Brazil is alvast niet corrupt naar toeristen toe. Mogelijk wegens andere inkomsten.
Om de 100 km is er een politiepost die ook nog eens autowrakken verzamelt.
Elke per total op hun stukje weg wordt daar gedeponeerd.
Auto-onderdelen zijn hier dikke business.  
Vraag me af hoeveel agenten toevallig in bijberoep garagist zijn.
Eerlijke vraag.

- Ne Makro langs de weg.
Het land is er sterk op vooruit gegaan de laatste 15 jaar.
De middenklasse is gegroeid na de militaire dictatuur.
Ge kunt zeggen dat de geschiedenis van Brazilië op z´n minst een woelige is.
Wat maakt dat de leefgewoonten hier zo verschillend zijn op elk van die diverse locaties waar we terecht komen.
Intrigerend.

Via couchsurfing krijgen we telkens een apart venster op iemands leven voorgeschoteld.
Gebruik het venster als schrijftablet.
Graveer de impressies en bevindingen op het glas.
Leg de vensters op elkaar.
Kristalhelder..
Elk venster is een afdruk van wat een mens, volgens eigen waarden en normen, denkt te moeten doen om zijn of haar geluk te vinden.
Interessant om in praktijk te zien dat er ontelbare, unieke manieren zijn om een leven te leiden:


Wellington, Deborah, Washington en Suzy. Curitiba.
De 1^e 2 zijn schoonzoon en dochter van de laatste 2.
Vriendelijke mensen. Modale en hard werkende mensen.
Ze wonen naast elkaar, 4 katten en de hond erbij.
Een competitie “goeie referenties behalen op de couchsurfing site” onder elkaar houdend.
Zo vriendelijk dat ge er beschaamd van wordt.
De 1^e 2 pamperen u met vriendelijkheid en gebabbel.
De ouders trekken ons om de haverklap hun keuken in om de frigo mee leeg te eten.
Zo druk dat de “rust van de baan” na 2 dagen welkom was.

Joseph en Sue. Florianopolis, Costa del Dentro. In het zuiden van het eiland.
Amerikaan en Franse die elk op hun 19e de wijde wereld zijn ingetrokken..
27 en 22, beiden wat alternatieve personages.
Met 1 kind van anderhalf jaar, de hond en kat wonen ze boven ons hostel.
Bekomend van een financiële kater, opgelopen door hun jeugdig enthousiasme.
De boze wereld heeft hen snel wat lessen geleerd. Ze komen er sterker uit.
Niet bij de pakken blijven zitten en volop bezig met hun nieuw plan.
An economical self sustaining lifestyle op hun stukje grond dat ze hebben gekocht.
Hij door middel van cursussen martial arts, zij met een naai atelier op termijn.
Geen geld verspillen aan wat je zelf kan doen of leren doen.
Je van je eigen voedsel voorzien.
Dat kan alleen in een hippie plaats als deze, verborgen achter de bergen vanwaar de stad begint.


Georgia en Rafael. Blumenau.
Niet versteld staan dat dit het Duits kolonie- dorp is waar de Braziliaanse oktoberfesten gehouden worden.
Het zijn 2 vrijgevochten zielen.
Belezen en een eigen mening.
4 honden en 6 katten in het huis.
Zij, een feministe en vegan tegelijk.
Hij, prof in sociologie en vleeseter.
Liefde voor sport hebben ze met elkaar gemeen.
Ze wonen niet bij elkaar want de dieren zijn Georgia´s 1^e liefde.
Beiden hun eigen doelen met een flinke portie passie nastrevend.

Rogerio en Solange. Middle of nowhere..
Solange, 43, is een kunstenares die van uitgaan houdt.
Rogerio, 53, enkel van zijn 150 honden. Geen typefout. 150
Held zonder rechterwijsvinger.

Alles wat hij vindt houdt hij bij op een boerderij.
Enige voorwaarde: hond zijn.
Achtergelaten door vroegere baasjes.
Sommigen afgezet, anderen mishandeld.

De Safe Haven is opgedeeld in zones.
4 zones die door 4 roedels worden bewoond.
Elke hond met een eigen functie in de roedel. Van moeder- functie tot de soldaatachtige.
Komt nummer 151 erbij dan zal de hond zijn eigen roedel kiezen met vallen en opstaan.
1 koningshond, to rule them all.
Niet eens zo groot maar als ne grote de boerderij superviserend vanaf zijn hok.
Geflankeerd door 2 luitenanten.

Ambras met die hond betekent een leger van 150 bijtgrage tandjes aan uw adres.
Indien niet, geniet ge van het meest ontroerende spektakel ooit.
150 honden, geen enkele die lelijk doet.
150 honden en enkel maar liefde.

Elkaar corrigerend wanneer er 1 uit de pas loopt.
Dat gedrag, bizar om als toeschouwer te beleven.
Een feestje voor het oog en voor de honden, behalve voor die ene.
Hardtandig op de plaats gezet worden, zoals dat in een hondenwereld gaat.
2 viervoeters die de grote ketel bewaken waarin de 120 kg rijst en vis per week wordt gekookt.
Orde in een blaf- chaos.

Het hondenparadijs, bijna George Orwells Animal Farm.
Maar dan met een einde waarin zowel dier en die ene mens het meest profijt uit de situatie halen.
Een mooi hondenleven en een hondenjob voor Rogerio.
Maar met een tegengestelde invulling van het woord.
Even leerrijk als dat het kristalhelder is.
Zoals een venster op een leven dat kan zijn.
Zoals de hemel in hondenogen te zien is.