Van Puno naar Arequipa te Peru. 

Terug van weggeweest. 

Want Arequipa ligt bijna aan de grens met Chili.

En de landschappen zijn dus logischerwijs ongeveer dezelfde.

Arequipa ligt tussen de vulkanen in.

5 uurtjes rijden vanuit Puno, het leken 5 minuten.

Terug die salars, kleine geisers, geen radioposten te vinden.

Niks te beleven tenzij je er je thuis voelt. En dat is het geval.

In Arequipa dan weer niet. Te groot naar m´n zin maar de drukte geeft aan dat de stad eigenlijk te klein is.

En dat voelt zich ook in een plaats vinden voor de auto.

Dus hotel.. Een veel te grote kamer voor een veel te klein bed. 

Maar de auto staat veilig en er is het worldwide net. En dat is al veel.

Dus besparen op eten.

Pollo! Kip is dat. Alles is hier met kip.

Kip met frieten, kippensoep, kip met gaatjes,..

Maar nog goedkoper en contradictorische naam: Superpollo.

Alle ingewanden, lekker, smaken naar lever en ijzer. Beter dan de kip herself.

Daags erna, de rit naar Cañon del Colca.

De zus of broer ervan, die wat hoger in Peru ligt, is nog net even dieper.

Maar met de 3270 meter diep en kweet niet hoe lang.. Impressive.

De rit ernaartoe, zoals gehoopt en verwacht, lekker. Zon door de autoruit en bij het opendraaien van de zijruit beseft ge dat 4 km hoog iets met het klimaat doet.

De 1e Peruaanse lifter meegenomen, in ruil voor de lama-ervaring.

Tot die bus toeristen kwam aangedraafd, tussen 30 lama´s gezeten. 

Elkaar vreemd aan het bekijken, maar tam en lief. In stilte, enkel hun gekauw hoorbaar.

In vergelijking met de vicuña´s in Chili, benaderbaar als een huisdier.

Ik wil later, als ik groot ben, een lama.

Zijn..

Via een 4500 meter- pas, met permafrost, een enorm veld met op elkaar gestapelde stenen, doorheen de vulkanen naar Chivay.

De enige weg, als ge geen alpinist bent, die naar de vallei leidt. 

Ingang 70 soles voor gringo´s en daarmee doe je alles wat een reizigershart vervult.

En dan zeker met je eigen voertuig. 

De ladingen toeristen die daar toekomen zijn te groot voor het dorpje dus de keuze om dieper de cañon in te rijden is snel gemaakt.

Vogelvlucht is relatief. En de wegenkaarten zijn ook zo opgesteld. 

Doe maar voor elke kilometer vogel, maal 4 in realiteit. 

Het zou niet zo gezond zijn voor de auto en misschien ook voor mezelf om in een afdaling wat "free as a bird" te gaan wezen.

Arrogantie en onoplettendheid worden onmiddellijk afgestraft. Natuur zwaait hier de plak.

Een put in de weg, uitgegraven door het steeds passerende water die voor dezelfde Paraguayaanse situatie had kunnen zorgen.

Deze keer bleef de wielas intact. Een houten plank achterlaten om op de terugweg niet dezelfde stommiteit te begaan.

Ruïnes, een zipline tocht, trekking naar Huararo waterfall, de condors en de mensen..

Kids die ik had gevraagd om 6uur op de auto te letten, zater er nog steeds bij terugkomst. 

Palletjes met balleke was hun beloning. 

  

Zo gastvrij dat mijn handzaag en een fles rum voor die koude nachten er zijn achtergebleven.

Want de familie, vader Firmin, moeder Philemina en zoon Fransisco moeten het er toch maar doen.

Op die manier leven. Een truck van duuzend jaar oud, een keukentje waar de tocht doorheen de muren blaast, maar gezellig is. Een WC even oud als de truck.

Rondom het huis met op elkaar gestapelde stenen afgebakende zones gemaakt voor de schapen en de geiten.

En de Lomo, hond van beroep, buiten aan de poort, aan de ketting die relatief is. 

Want de sloeber heeft tegen mijn tent gepist, en die ketting is niet zo lang.

Of die K9 kan best ver.. You get the picture. 

Die mensen zijn gehard. Vader Firmin doet, op zijn 70ste, dingen met een slechte zaag die ik niet kan.

Fransisco doet de rest van de boerderij terwijl moeder voor toeristen kookt.

25 soles vraagt ze per toerist, verklapt ze me al grinnikend terwijl we in een resto voor 5 soles voorgerecht en main dish krijgen. 

Voor anderhalve euro er geen kippenpoot meer bijkrijgen, dat is a deal of a lifetime.

Zo aandoenlijk wanneer ze me aanmaant om haar en de familie niet te vergeten. 

Er plaatst dan ook niet elke dag een gringo een tent voor hun deur, een gringo waar ze zo blij mee was.

Vooral om te kunnen rondleiden en mee te pronken bij de vriendinnen terwijl ik er als een kalf achteraan huppelde.

Colca verlaten was lastig. 2 redenen:

Ja, ik had het er goed.

2. De GPS wist niet goed raad met een trip naar Cuzco uit te stippelen. 

500 kilometer. 4.5 uur volgens de GPS. In realiteit 9uur.

In vliegevlucht uitgestippeld dus. 

Lama´s, lagoons, en een paar verbazingwekkende vaststellingen.

- De organisatie op de weg: Vrachtwagens, die opereren voor de onophoudbare wegenwerken, worden steeds begeleid door een auto die aangeeft hoeveel vrachtwagens hij in z´n zog heeft.

- Vrachtwagens, gemarkeerd door het opschrift unpotable water, die kleine lagoons leegpompen. Om erna de stoffen wegen te besproeien.

Hoe nuttig of dan ook weer niet. Want modder klit tegen de remmen aan en stof klikt in uw neus.

- Bussen die teken doen om te stoppen om te vragen waar je vandaan komt. Om te weten hoe de wegen eruit zien, welke de beste route blijkt te zijn.

Niet uit toeristische interesse maar eerder als reiziger beschouwd worden, en als  hun gelijke in de wedstrijd met die grotere macht. De natuur.

Die kerels beseften niet dat ze men dag maakten.

De 9 uur vlogen als 9 minuten.

In condorvlucht.