Overal heb je hier Securidad of beveiligingsmaatregelen. In banken, winkels, reisbureau’s… Maar de echte Fort Knoxies zijn de keten waar Pedigree Pal verkocht wordt. I kid you not. En dat wordt met onderstaande duidelijk.

 
Naast ´cervesas, dos en por favor´ is ´perro´ 1 van die basiswoorden die je automatisch aanleert.
Het stikt hier van de honden. Allemaal loslopend, al dan niet van een baasje. Te herkennen aan een ooit gekochte uitgerafelde halsband. Al zou het me niet verbazen dat de hond met nagelnieuwe band ook baas- loos is. Die de keerzijde van overdreven luxe en comfort leren kennen heeft en het na 2 dagen op een loopje heeft gezet om zich te vervoegen tussen de rest van de speelse, ietwat eigenwijze vagebonden.

In Ushaia, An Army of Five, mezelf als de 5^de musketier erbij gerekend. Die rascals hebben ons kilometers gevolgd, bergop en –af, door dalen en door beken. Stoppen aan de deur van het gastverblijf en terugkeren, hijgend en schuimbekkend.
In El Calafate, ne perro negro, die eenden voor ons opjoeg, in het park aan je zijde ging liggen, tot aan de  bushalte meeliep waar de zon hem gezelschap hield wanneer de shuttlebus ons wegvoerde. Later op de avond, dezelfde tegengekomen met 2 vriendjes in z’n zog. Ja, weer een feestje.
Hier in Cordoba, wederom een zwarte ouwe, die mensen die ons lootjes of andere prullaria wilden aansmeren gewoonweg weg blafte, met de ‘slagtanden’ in aanslag, de staart kwispelend. Die z’n poot op mijn arm legde wanneer ik weg zou gaan…
En dan doe je; Ooooh, en dan geef je die perro je laatste beetje eten.
En daar is het hen om te doen, tuurlijk weten zowel jij en die hond dat. Maar zij rekenen op suckers zoals ik. Met een hondenhart of hart voor honden. En het werkt. Want sommige van die knarren doen dat al 10 jaar lang in steden als Cordoba.
Zalig, zo’n hondenleven.

22-03-2015, 03:23 geschreven door Kenny  

Cordoba: Nog eens in een stad zijn. Doet goed.
Geroezemoes en drukte rondom je heen. Wat anders dan enkel oorverdovende stilte en natuur.
De stad van de studenten en het aantal bars zijn daar een referentie van.
De stad van onze eigen Matias Suarez en andere voetbalgekte die we voor de eerste keer konden aanschouwen. 100 jarig bestaan van Club Atletico Belgrano maar het leek wel een feest te zijn dat het begin der tijden kon kenmerken; Maar misschien is dat voor die Belgrano’s wel zo.

Het is hier begin herfst en de teller schiet boven de 30 graden. In een kleedje van smog komen ‘’zwoel en bedrukt’’ tot uiting. Zo ook de vrouwen die langs de avenue paraderen; Schoonheidsidealen worden door Cordobezen/anen, who knows (weeral),  hoog in het vaandel gedragen. En geloof me, dat wordt er met de paplepel in gegoten. Door de strot geramd lijkt mij, als je die minderjarigen in veel te weinig textiel gehuld ’s nachts door die feeëriek verlichte straten hoort giechelen.
Kids eten pas rond 21u en hangen in de stad rond tot een uur of Assepoestertijd.
Zoals in alle sprookjes hoort er bij feeën en prinsessen ook een draak- of boogeyman-personage bij.
Het ene niet zonder het ander. Linke boel als je het mij vraagt.
Wie zijn wij om een cultuur te be- of te veroordelen als je die(/dat) Europese (gebrek aan) waarden en normen gewoon bent. Zal enkel maar frappanter worden hoe noordelijker we gaan tot de grens met gespeeld conservatief United States of Whatever.

Cordoba is als een film:
Voorgaande als ‘Pretty Woman’, enkel die Julia’s met getaande huid.
‘Requiem for a dream’ wanneer je die kerels, die met dan ook alles, over de straat ziet sjouwen;
matrassen in de hand, frigo’s op de velo, golfplaten op een driewieler, karton in een zak zo groot als een huis. Is a way of life en daar sol je niet mee. En dat laatste werd duidelijk wanneer ik karton voor onze assado wou meenemen. Boze mujer riep me ‘mi casa, mi casa’ toe.
Bij deze weet U, geachte lezer, dat kartonnen bakstenen hier het meest kostbare goed zijn, na hun ‘’domingos es assado- dag’’.
‘’Zondag is bbq- dag’’ schijnt dat te betekenen. En het is waar, want men heeft 10 minuten hun Latijn in mij gestoken om dat in de supermercado diets te maken toen ik hout voor de bbq wou kopen. Met handen en voeten uitleggen is de 4^e monkey na horen, zien en zwijgen.

- Sigaretten heb je hier voor 2euro.

- Beste Moijito ever voor 4euro 50.

- De meeste Argentijnen zijn heiliger dan de paus en slaan een kruisteken bij elke kerk en/of Mariabeeld dat ze passeren.

-  Second skin blijnpleisters bestaan hier niet. Poessie- voetjes van de gringo ontwaren een lach op een Argentijns gelaat.

Bijlagen:
20150319_214049.mp4 (8 MB)   

In El Calafate aan het wachten op de couchsurf-host, maar internet stak daar een stokkie voor.
Fijn , dan maar een hostel. Proper ding, enkel wat duur. Meevaller eigenlijk want daar verkocht men de Alternative tour naar de Perito Moreno.
Alternative klinkt altijd goed. Ook in Argentinië?

Hostels afschuimen om mensen op te pikken en via een hobbelig parcours dat veel langer duurde dan de normale weg is dus alternative. En opeens;
Condors, Caracas vogels karkassen oppeuzelend langs de weg, landschappen, een enthousiaste 2talige gids die verdomd veel wist op de meest – haha-nu-eens-een- klote-vraag - die kon bedacht worden.
babylama’s melk uit de papfles voederen, geiten die hun deel willen en daar hun horens voor gebruiken en een kat die in de zon ligt te spinnen en dat terwijl de wind bijna een tyfoon vormt. De regenboog maakt alles nog beter.

En dan was ie er; Perito Moreno. Zoals eerder gegist: Pissend op de glacier Martial.
Aankomend en bemerken dat iedereen debiel aan het wachten is op dat ijs dat van 40 meter naar beneden dondert. Haha denk je dan, tot dat dat denderende ijs met luide knal het water raakt, je te laat bent omdat geluid trager dan licht is en je je gedwee bij die aan-de-rand-debielen schaart in de hoop wat vallend ijs mee te pikken… 
Miljaar wat een beest; Krakend, opschuivend natuurgeweld,
Te groot, te wijd, te, te, te…
Enkel niet te koud, gemiddeld 0.7 graden zegt gids Fransisco. Vreemd.. Loofbomen die de rand begrenzen maar die moeten oppassen wanneer..
Winter is coming!

Bootje varen tot dichtbij de glacier en dan gebeurde het;
Iedereen flink op het stoeltje tot dat Capitan Rodrigo aangaf dat de deuren tot het dek opengingen.
En dan mag je nog snel zijn, maar de Chinezen zijn eerst, draai of keer het hoe je het wil.
Trendy pakjes komen uit voegen en spleten gekropen en verdringen de rest van de beschaving tot een 2^e rangs plaats. Onvoorstel- en spelbaar. Zou een overdreven kraaienpootjes- lift de moeite zijn om ongehoorzaam en ontembaar te mogen zijn? Eens nakijken wat dat kost bij, Nog zo’n creature maar dan van bij ons, Jef Hoeyberghs...

Wist je datjes;
- Alcohol is hier van slechte kwaliteit maar is evenredig met het gevoel de volgende dag.

20-03-2015, 14:04 geschreven door Kenny  

Bon, het zijn dan 3 dagen in dezelfde kledij geworden.
Maakt niet, want ge ruikt jezelf toch niet meer na een tijdje maar dat het Spaanse vrouwelijke armadagezelschap hun jeep-ruitje ostentatief opendraaide was een teken aan de wand.
Voorgaande was wat gelogen aangezien Ilse gevraagd werd een check uit te voeren waarbij de diplomatische ‘ valt allemaal best wel mee’  ervan af spatte.
Nochtans zaten we achteraan de quatro maal quatro.
Over Giribaldi pass naar lago Escondido wat zoveel betekent als the hidden lake.
Best grappig aangezien deze gewoon open en bloot naast the only way out of Ushuaia ligt en dat is den N3 die door gans Argentinos kronkelt. De route 66 ten zuiden van de evenaar, als je wil.
Rare jongens die Ushuaianen of Ushuandiers –dezen.

Wat ze wel als de beste doen is BBQ maken, in het gezelschap van een paar lepe vossen in de bossen, die in je gezicht je liefste schuchtere vriend zijn terwijl de lelijkste achter uw gat met uwe steak gaat lopen. Ook in Argentinië is ‘ ogen op uw gat hebben’ van toepassing.
Met wat koppijnwijn was die terugrit een gezellig kakelgibberfestival geworden en werd ‘geur’ wat opgeschoven op dat Latijns Amerikaans prioriteitenlijstje.
Den Andre-gids, grappige pee  , vertelde in zijn beste Engels over de Biebers.
Vreemd terwijl  Imagine van de Lennon door de speakers knalde.
Bleek achteraf bij een hoop takken dat ie de 13 in een dozijn Justins wat verwarde met de  plaatselijke beverfamilie.
Enfin, hij deed dat alvast beter dan ons Spaans gehakketak.

Om verveling tegen te gaan zijn we wat keet gaan schoppen in de plaatselijke Argentinas Aerolinas boit en na het boeken van vluchten naar El Calafate, Cordoba en Buenos Aires kregen we onze bagages terug.
Een eervolle vermelding voor onze Gastheer Eduardo die – ma dan ook- iedereen kent in Ushuaia. Inclusief de luchthaven bimbo. Lees; schoon kind, met een rokske zo kort dat de jartellekes spontaan naar uw hals springen , versmachtend zodat je niet meer durft te klagen. En dan sprak ze nog het beste Engels van  –waarschijnlijk- gans Argentinië en omstreken.

Lagoon esmeralda en Glacier Martial.

Heel kort en bondig over het 1^e ;
Waw , mijn gedacht. Trip daar naartoe is volop natuur en 2 uur later kom je aan een gletsjermeer tussen bergen in, cold as hell en met wat zon kleurt ze Esmerald groen/ blauw. Te mooi om op foto te nemen, tenzij ge dat echt kunt.

Het 2^e was 300 meter stijgen over een trip van 1700 meter zonder iets tegen te komen buiten jezelf.
Ilse als dartelend veulen, mezelf als knokige bejaarde berggeit.  
En dat voor een poessie gletsjer waar Perito Moreno op pist moest ie dat kunnen.
Nu dat, weten we morgen of de dag erna…  

Bijlagen:
12-03-2015 (13)re.jpg (207.2 KB)   
12-03-2015 (36)re.jpg (449.5 KB)   
14-03-2015 (15)re.jpg (644.7 KB)   
15-03 (10)re.jpg (723.3 KB)