San Pedro De Atacama is een dorp zo groot als een vliegendrek.
Het toeristenaantal zo groot als vliegen op een koeienvlaai.
De straten zijn met opzet stofferig gehouden en de huisjes uit leem en steen opgebouwd.
Gewoonweg om het karakteristieke niet te verliezen..

Karakteristieke.. Nu ja..
Eigenlijk zien de locals ons- de paria’s- liever niet komen maar toch doet men er alles aan om zoveel mogelijk dineros uit de zakken van de gringo’s te graaien.

Van achter een rots, door het lange gras, richting Alpaca.
Weg? Staat ie al wat verder op een rots.
Alpaca heeft mens geroken.
Miljaar, Alpaca is niet alleen. En Alpaca was niet de baas van de groep die in haremverband leeft.
Neenee, het was zoonlief of de lijfeigene die als lijfwacht van Pasja Paca fungeerde.
Ging met de voorpoten op de rots staan, maakte zich groot en begon…
Te tsjirpen..

Tsjirpen?? Normaal een bulderlach, maar de verbazing was zo groot dat jongetje kleintjes achteruit kroop.
Tsjirpen.. De Alpaca was tot voor kort in deze streken bijna uitgestorven maar een jachtverbod maakt dat ze nu weer flink zijn uitgebreid. Hadden die net zoals andere geëvolueerde soorten dan vleugels in het dino-tijdperk?

jn naar warmere oorden getrokken om de winter te ontvluchten.
De witte enkelingen die er wel zijn, zijn dat noorden kwijt, maar weten wel te charmeren..
Dacht dat ze bijna altijd roos gekleurd zijn.
Te weten gekomen dat ze die kleur verkrijgen door het eten van bepaalde garnalen die in die barre omstandigheden kunnen overleven. Die kunnen eindeloos veel eitjes leggen die tientallen jaren in slaaptoestand overleven in hun zoutbaddeke.
Dat is pas evolutie.
De Mega Mindy´s van de zoutvlakten zijn garnalen.

 

Het stikt hier van de prachtige laguna´s.
Voor de lezers een 2 dimensionale foto,
Voor ons een belevenis vervat in de minstens 10 dimensies van de the string theory.
Wanneer je met je hand door het zoutstrand graait..
Je de lemige bodem van de stukjes opgedroogd meer proeft doordat de wind het stof tot op je lippen blaast.
Je niet voelt dat je verbrandt doordat de herfstbries de zonnestralen illusie gewijs doorbreken.
Met enig gekir met uw dike teen gaan voelen hoe koud het water is.
Gegiechel omdat ge op voorhand beseft dat ge verandert in een ijsblok waneer ge de waterlijn maar durft beroeren, uw lijf een stuk kiekenvel wordt en ge toch die plons waagt.

Ja, die 16 Alpaca-truien gaan nodig zijn om my space te gaan opzoeken dinsdag in een sterren observatorium.
En nee Mike, ni in een string.
Theorethisch gezien toch.
Want net zoals de Belgische versie van de politie, is de Carabineros de Chile,
Hier ook je vriend.

23-05-2015, 17:44 geschreven door Kenny  

In Bahia Inglesia nemen we afscheid van de Italiaanse connectie want zij willen noordwaarts en wij  willen wat van de regio zien. Internet leert ons dat Parque Nacional Nevado de Tres Cruces moeilijk te bereiken is. Maar er staat niet in vermeld waarom.
Vanwege de hoogte of de slechte wegen? Hm, een optie die aan het andere doel gekoppeld kan worden.Net zoals de Elqui Pisco vallei waar een rivier een stad welvaart kan bezorgen kan het ook de andere richting uitgaan.
Dat hebben ze hier in de vallei van Copiapo en Chanaral een maand geleden kunnen ondervinden. Een vloedgolf vanuit de bergen heeft deze vallei gewoon blank gezet. Alles wat hier in de voorbije decennia werd opgebouwd werd in 1 dag weggevaagd.

Zonder de ramptoerist uit te hangen, die tragedie beter willen begrijpen is de reden om een horizontaaltje te trekken en het land te doorkruisen.
Hoe de droogste plaats op aarde in een mum van tijd een allesvernietigende stroom van water kan voortbrengen is intrigerend.
Van zeeniveau naar 4360 meter in 2 dagen om 2 meren te gaan bezichtigen en oorverdovende stilte te gaan opzoeken.

De voorbereiding doen we in Copiapo. En daar wordt al duidelijk welke schade de Andes-tsunami heeft aangericht. Alles is bedekt met stof. Auto’s zijn veranderd in opgedroogde modder op wielen. Met man en macht worden straten heraangelegd. Want dat is de prioriteit. De belangrijkste ader van het land, de Ruta 5, is bespaard gebleven maar alle andere verbindingen bestonden niet meer. Belangrijk voor de aanvoer van voedsel en materiaal. Maar in tussentijd moeten de bewoners van de stad hun huis en bijhoren zelf in elkaar knutselen.
We lezen enkele blogs en krijgen het idee dat het toch een huzarenklus wordt om de top van dat plateau te bereiken. Maar een huzaar rijdt op een paard en dat van ons is 1 op wielen.

Extra benzine in jerrycans, voldoende water om de hoogteziekte overwinnen en voedsel voor noodgevallen moeten ons klaarstomen om dit tripje tot een goed einde te brengen. We rijden via een kronkelende weg de schemering in en stijgen tot 1000 meter waar we een ruïne zien van wat een maand geleden een haciënda was in het midden van de vallei. Perfecte beschutting, maar toch beslissen we om door te rijden naar Laguna Santa Rosa, gelegen aan de ingang van het park en op dubbele hoogte van de 1^e plaats. Want je moet kiezen tussen goed slapen of al kunnen aanpassen aan de hoogte. Want de blogs van anderen waarschuwen ervoor, al bedenken we dat het fenomeen zich toch vooral tussen de oren bevindt. En in de Atacama woestijn stikt het van de zoutvlaktes dus is het logisch dat je andermans schrijven met een korrel ervan neemt.

Desondanks,
die ervaringen sla je niet zomaar in de wind. En het is vooral dat natuurfenomeen dat ons bijna de das omdoet wanneer we in de duisternis het 1^e meer bereiken. Ijskoud wanneer we de tent opzetten en wat avondeten trachten klaar te maken. Het bukken en weer rechtop staan maakt dat je wat duizelig wordt. De lucht wordt ijler. Amper geslapen. Ijskoud is niet overdreven want alles wat buiten stond, plakt aan de grond of is in de fles bevroren. Maar wat nog vreemder is, 1 van mijn kousen is verdwenen. Nu ja, al kamperend ben ik soms wat een sloddervos en die duikt dus wel weer op. Niets daarvan, niets te vinden in de wijde omtrek van de tent, dus, ander paar kousen en het meer in de ochtendzon in stilte bewonderen.
De oevers bedenkt met hompen vaalgroen mos die in Ijsland ook te zien waren. Ijzige vlakte met kruisende vogels, opvliegend, letterlijk en figuurlijk wanneer ge nog maar op 50 meter ervan komt. Dat is even anders als de duiven op elke plaza die gewoon elke vorm van eten uit je hand komen pikken. Hier zijn ze geen mensen gewoon.. Zou het dan toch een teken aan de wand zijn dat weinigen op deze plaats belanden?

Flamingo’s in het meer waar ik nog steeds niet van weet dat ze er stonden omdat hun poten in het meer waren vastgevroren. En waarom zijn die hier? Leven die niet enkel daar waar het warm is?
Wanneer ik terug naar de auto wandel zie ik een schim bij de auto. Vol verbazing roep ik Ilse.
Dichterbij komend merken we dat de schim zich meer schichtig begint te gedragen maar toch niet wil wijken van de plaats waar misschien voedsel te vinden is.
Ilse vindt mijn kous op een plek waar ik reeds gezocht had. Nochtans een kleur die afsteekt op de de kleur van de bodem van de Atacama.  Gedver..
Wa Ne Foxy Sloeber!
Gewoon mijn kous teruggebracht.. Was die dan niet smakelijk, wat ik me voorstellen kan. Of is het een voorstel tot onderhandeling;
Ik, de vos met streken heb uw kous, die ik in 1^e instantie had gepikt vanuit uw schoen aan de tent, teruggebracht, dus geef mij te eten.
Aangezien er geen andere levende ziel, buiten de vogels, te bespeuren was wordt Rosa de Vos met een knacky hansworst gevoederd. In een soort Hans en Grietje- kruimel methode zodat ie lekker dichtbij komt. Waar leven die vossen in niemandsland van?


We klimmen verder met onze schildpad en ook in dat tempo want de ijle lucht doet iets met de motor.
Of heeft onze auto dan zo’n ontzag voor dit onmetelijke landschap. Bergen en rood zand zover het oog reiken kan. Ijzige pinnen op het wegdek. Het is hier zo koud dat de wind bepaalt in welke richting het
water in een mum van tijd bevriest.

100 kilometer verder arriveren we waar we willen zijn. Laguna Verde. In de zomer zal het water groen zijn. Vandaag is dat felblauw. De overblijfselen van een gezandstraalde koe heet ons welkom. Zo goed geconserveerd dat ze gemummificeerd kan zijn.
Geothermische waterbronnen omgeven het meer. Ijskoud water dat zich vermengt met het warme sulfer water komend van de vulkaan dichtbij. De meest actieve en hoogste vulkaan van Chile rijst wat verder boven ons uit. Volcan Nevado Ojos del salado is bijna 7 km hoog. De koning van de Andes.

Een hut waarin mensen hun naam achterlaten. 7 namen in 2015.. Sommigen blijven er 10 dagen. Dat moeten de kluizenaars onder de mensheid zijn. We beslissen om er een nacht door te brengen om daags erna een ander pas naar Chanaral nemen. Wanneer we ons gerief, nodig voor weer een kille nacht, nemen zijn ,vanwege het drukverschil, al de plastiek flessen zijn opgeblazen. Ook de Boca Juniors voetbal, die half opgepompt was, staat staalhard. Dat is goed, maar wat al we terug dalen? En wat doet de druk met onze longen.
Wel dat..
Dat ondervind ik die nacht.
Hoogteziekte bevindt zich tussen de oren en dat is dan letterlijk te nemen..
Ik word wakker met pijntjes bij elke keer dat ik adem haal. Enfin, die halen zijn eerder kleine beetjes lucht trachten te vinden in de ijle lucht. Hartslag swingt de pan uit. Longblaasjes krijsen van de druk en ademnood. Ik kan enkel op mijn rug liggen om mij niet duizelig te voelen. Hulp nodig om recht te staan. Elke spier, dat zijn er niet veel, verkrampt van de koude, mijn lijf vecht tegen het probleem dat ie niet kan overwinnen. Koorts. Net de deur bereikt en de galblaas beslist om ook nog eens de omgeving te bewonderen. Ilse vraagt, uit meelij, of we er niet beter aan doen terug te dalen. Gelukkig denk ik nog even helder als Laguna Verde dat is. Want in volslagen duisternis, met enkel het licht van de sterren en de slierten van de melkweg is het te gevaarlijk om te rijden op deze plek op aarde. Een ander gegeven dat we niet zouden winnen. Dus de enige andere optie was de boel uitzweten. Ilse had er ook van, maar niet zo gevoelig als mezelf. ‘’Misschien stoppen met roken’’ zijn de nu al bijna vergeten woorden. Tot de volgende keer waarschijnlijk.

Wij rijden de volgende ochtend richting Chanaral.
Eerlijk, Ilse en de lappenpop , via de La Ola zoutvlakten en de Pedernales pas. Rotsblokken over de weg gezaaid. Als je die flinke kindjes- blokken ziet besef je pas hoe massief Papa-berg is.
We komen niemand tegen gedurende 100 kilometer. De weg is gevaarlijk en bijna onbegaanbaar. Aardbevingen hebben hun werk gedaan. Dit is de plaats waar het water zich heeft verzameld in het dal van de vallei om zo steeds aan snelheid te winnen en alles op zijn weg met zich mee te nemen.
Treinsporen zijn weggespoeld. Het doet denken aan de Six flags attractie met de sneltrin in de ‘’Rocky Mountains’’ en in het dal wat water doet opspatten. Hier was dat het water dat de trein tot zijn laatste rit bedwong.

We komen een stad tegen, Diego de Almagro, die met de grond gelijkgemaakt is. We hebben geluk er nog benzine te vinden. De geul is te vergelijken met het volgende; Als je aan het strand zit, zie je in de tijdspanne tussen eb en vloed verzakkingen in het zand met zacht afgeronde afbakeningen die gevormd zijn door het terugtrekkend water.
De geul die in deze vallei is gevormd is 100 meter breed.

De bodem onder de geasfalteerde wegen is verdwenen waardoor de baan doormidden is gebroken. De geul wordt steeds breder. De kolkende watermassa werd steeds groter, bepakt met de auto’s, daken, rotsblokken en alles wat je maar kan bedenken. En dat monster stevende in haar finale glorie op Chanaral af.
Wat dingen om bij stil te staan wanneer je de wolken inrijdt.

20-05-2015, 04:03 geschreven door Kenny  

Coquimbo´s strand is niet het allermooiste maar wat een geluk hebben die mensen om elke avond een pracht van een zonsondergang te kunnen bewonderen.
Het heilig kruisje dat ze op die berg hebben gebouwd is een ingenieus idee.
Met openingen  waar de ondergaande zon doorheen kan priemen. Net zoals je door een bos loopt en de zon tussen de takken schijnt en op sommige plaatsen de grond raakt. Mooi.

De opkomende zon is van een andere orde, namelijk..
Geen orde.
Elke ochtend hangt er een muur van mist boven de zee die rond de middag vanuit het oosten de stad bereikt en de gebouwen daar doet verdwijnen. Luguber.. Zeker als je de film ´´The mist´´ al eens hebt gezien.

Dus lopen we via het strand westwaarts naar de haven van de stad.
Was me daar wat leven in de brouwerij. In de tijd dat we de 2 kilometer konden lopen heb ik meer verschillende vogels (en rare snuiters) gezien dan ooit in diezelfde tijdspanne, Antwerpen (Zoo) niet meegerekend ;)
Triljoenen zeemeeuwen tussen 2 voetbaldoelen geprangd. Valsspelers zijn het, of ze begrijpen de regels niet zo goed. Maar vooral egoïsten want een andere soort zat naast het veld en mocht niet meespelen.
De orde wat verstoren en er doorheen lopen. Een beetje chaos en gedwongen mengeling kan geen kwaad. Ze moeten maar leren met iedereen te spelen.

Een dode hond,
Een dode zeehond,
aangespoeld op het strand, aan het vergaan in de branding van de golven.
Gieren die zich wanhopig van voedsel proberen te voorzien.
Wanhopig omdat hun snavel blijkbaar niet stevig of puntig genoeg is om zich door de huid te boren. Zij dienen te wachten totdat een andere aaseter ,mét tandjes, zijn buik heeft rond gegeten vooraleer zij dat kunnen.
Dus druipen ze weer af en gaan terug op hun toegeëigende lantaarnpaal zitten.
Geduldig wachtend op de volgende mogelijkheid.
Enkele pelikanen, de dikste vogels van the beach. Bijna te dik om van de grond te raken. Die hebben dan ook een apart zwaartepunt. Een gigantische bek en buik en daartussen tengere poten en dan kleppers van vliezen ertussen. Aandoenlijk om te zien hoe ze proberen te vliegen. Zich tussen elke vleugelslag van de grond afduwend om een centimeter hoogte te winnen. Net zoals een vertrek van een straaljager van op een vliegdekschip. Is dat schip te kort of heeft de jager niet genoeg snelheid is het van ‘’plons de zee in’’.
In de onzen dikken zijn geval; Oogjes dicht en snaveltje toe, zandbakduiken.

Een ander wreed geval is Mister zeeleeuw. 45 jaar de tijd om zijn wintervet te vergaren, Maar hier wordt het bijna geen winter(se temperatuur). Wat liggen zonnebaden op verlaten boten in de baai en als Meneer goesting heeft, 30 meter verder zwemmen waar de vismarkt de kade raakt. Met zielige blik smekend om visoverschot of zoals in mijn geval, toeristen die wat vis kopen en maar voederen om een leuke kiekje te kunnen nemen. Geen idee dat ze dat kip eten.

Maar the all time favorites vanaf nu zijn de sternen.
Fladderend boven de zee, rank en snel, vleugels die lijken op geometrische boemerangs die het mogelijk maken om zich op elke manier door te lucht te klieven. ,
Saltoke hier, schroefje daar.
En terwijl ge dat al stappend gade slaat, staat ge opeens aan het zand genageld.
Vanop 20 meter hoogte valt die vanuit het niks de zee in.
Hu?
En nog 1, en nog 2, en nog..
En na 1,2,3, plop, boven water, 2 keer met de vleugels slaan en de lucht in..
‘’Hu?’’ tot de 2^e macht.
A-lle-mach-tig. Hoe… Effe van naderbij bekijken.
De prooi, die zich tot op bijna een meter onder water bevindt, vanuit de lucht bespeuren om er dan gericht naar te duiken. En net voordat ze het water raken maken ze zich zo gestroomlijnd..
Amper opspattend water te zien. Een 8 op 10 in een schoonduikwedstrijd. But who cares, het is wat er op de tafel komt dat van belang is. 3 seconden later komen ze weer tevoorschijn, zich van het water op de vleugels ontdoen en weer gaan siervliegen, buikie vol. En het strafste is. Onder water zijn die kerels blind. Doe het maar, een tennisballeke zie af komen en op een meter van u, uw ogen sluiten en t balleke pakken met de handjes..
Ja,
Mijn generatie van jongens en meisjes zal het zich nog helder herinneren.
(De oudere generatie die nooit echt volwassen is geworden en de jongere met oude zielen ook)
Sternen zijn de Maverick’s en Iceman’s, versmolten tot een Airwolf, onder de vogels..

De boobies zijn ook het vermelden waard. Blauwe poten en een debiele blik in de ogen. Als je Ovide en zijn vriendjes hun avonturen vroeger op TV hebt gevolgd, was daar een dom ding, een paasei-eend in te zien. Wel, boobie is zíjnen dikke kameraad. Boobie genaamd door de Spanjaarden wanneer ze deze contreien veroverden omdat de vogels stomweg op het scheepsdek landden om eten te zoeken. Ironisch genoeg was het boobie en zijn amigos die in de paella belandden. dom-achterlijk waren maar enkele betekenissen voor de naam boobie, maar de bijklank verraadt wel al iets, toch?  
%%%FOTO5%%

Een boottochtje gedaan rondom de haven op een ‘’goedgeprobreerdnagemaakte vikingdrakar’’ met een geinig verklede Ragnarok- Chileen, die andere landgenoten wat vermaakte met gringo-grapjes omdat wij toch geen Spaans verstaan. Dat was buiten de  ‘’Deze gringo-grapjesmoetjekennen-zakwoordenboek’’ gerekend.

Daags erna, naar de Elqui valley gereden. Speciaal, omdat we steeds doorheen woestijn hebben gereden en een vallei een horizontale strook groen is in een verticaal lang land. Gevoed door rivieren komende vanuit het Andes gebergte. Het is ook daar dat je de meest welvarende steden en streken vindt. De Elqui staat bekend om het verbouwen van miljarden druiven. De streek doet een beetje denken aan de Nijlvallei, maar dan zonder de tempels, piramides en krokodillen en Nijl. Hier geen beesten, of het zou het beest zijn dat daags erna op je schouder zit wanneer je teveel van het brouwsel, gemaakt van de miljarden druiven, hebt gedronken. Het Pisco- beest. Gene gewone. En altijd 40 graden heet.


Op de camping 2 Italianen ontmoet die in 1 jaar van Ushaia naar Canada willen liften. Sterk. Dat is het dubbele van onze trip en dat zonder auto. Dan stel je je de vraag; Wat is het belangrijkste; Kunnen zeggen dat je die afstand hebt afgelegd en maar een fractie van het land te hebben gezien. Of het tegenovergestelde. Laten we zeggen dat wat Ilse en ik doen, niet de goedkoopste noch de duurste manier van reizen is maar wel voldoende de vrijheid hebben om heel veel van het land waarin we vertoeven te kunnen bezichtigen.
De Italianen deden het zo lowcost dat ze elke morgen- middag- avond, havermout- rijst- pasta aten.
Het strenge dieet maakte dat ze zo mager waren dat hun ogen deden denken aan 4 alienfilms tegelijk. Gelukkig was er geen mist.
We hebben hen 400 km verder gebracht tot in Bahia Inglesia en 2 nachten met hen gekampeerd in  Villaseca, bekend om zijn vele UFO’s die er opduiken, ofzo..

Was nuttig en leuk.
Wat meer te weten komen over elkaars landen. Zo bracht ik het dubben van films aan. Waarom doet men dat? Met ondertiteling werken is toch de beste manier om een nieuwe taal te leren. Neen, liever het volk dom houden. Italianen zijn het nog niet verleerd. Net zoals de Romeinen. Brood en Spelen. Hou het gepeupel in bedwang. Zorg dat ze niet te slim worden..
Een geinig gevolg van dat dubben is; Elke Hollywoodster heeft zijn eigen Italiaanse dubber of dubster. Bijvoorbeeld. Fransisco Dubberino is de stem van Tom Cruise. Maar stel je voor dat Dubberino sterft na Top Gun, dan heb je in de Mission Impossible saga Leonardo Dubberina te kauwen..
Maar dat zal wel allemaal geen probleem zijn terwijl Italianen hun broodje eten en verder spelen..
 

20-05-2015, 00:39 geschreven door Kenny