We doen aan couchsurfing in Santa Cruz.
De host vinden liep niet van een leien dakje.
Maar na wat whisky- ijs gegeten te hebben om een internetsignaal te bemachtigen vond ie ons.
Victor woont in een residentiële wijk met zijn gezin.
Een villa die geen van ons kan betalen.
Hij werkt voor een internationaal oliebedrijf en naar Boliviaanse normen is hij rijk.
We krijgen een kamer toegewezen met een eigen badkamer, samen met een vuilniszakje om toiletpapier in te deponeren.
Eigenlijk wordt dat overal gevraagd. WC papier niet doorspoelen. De afvoer werkt hier niet zo goed.
Dilemma´s ..
Boliviaans kraantjeswater..
In een hostel ben je daags erna weg en maal je er niet om, al is dat ook niet flink.
Maar in het huis van een gezin dat je gratis te slapen legt wil je niet dat Señor Toilet de boel niet blank zet.
Maar het maakt het allemaal een stuk makkelijker wanneer we voor de eerste keer WC papier ter beschikking krijgen dat met parfum is voorzien.
WC papier met een vleugje Emporio Armani.
Hoe zou dié TV reclame er uitzien?
“Luchtig”
Hetzelfde gevoel bij de WC brillen in Bolivia. Airbags die met zachte zuchtjes leeglopen wanneer ge er plaats op neemt.
De laatste reddingsboei die te grijpen is wanneer ge hopeloos verloren de pot indondert en wachten moet totdat hulp komt aangesneld.
Veiligheid, het kan zoals een ander WC-gevoel een opluchting zijn.
Alvast beter dan die andere versie van Boliviaanse toiletten, met 2 gaatjes.
1tje voor elke boodschap. Alle 2 tegelijk, kan ook, en dat wordt mikken.
Zonder luchtkussens en 2 gaatjes die naar duisternis leiden.
Daar vindt men u nooit meer in terug.
Enige voordeel is het tochtgat dat die 2 gaten creëren.
Droge kont, niet te lang, een verkoudheid is voorbij.
Zelfs in de jungle.

Na er 3 nachten gespendeerd te hebben kunnen we het eigenlijk niet meer aan.
Victor is 8 jaar getrouwd met Suzane en zij is de flik in het huis.
Ouder dan Victor en alles doen om de schijn van het perfecte gezin hoog te houden. 
Victor vraagt me soms mee naar de gancha. Het voetbalpleintje waar de kids zitten waar hij kan roken en “tinderen”. Even vanonder het juk van de gummistokken en ander policia- taferelen.
Zaken die niet horen in het huis der schijn worden in ons bijzijn weggelachen en tijdens een ommetje buiten de 4 huismuren met de nodige decibels besproken.
Nu, er is er maar 1 die praat, tiert, vermanende lichaamstaal gebruikend.
Maak u geen democratische illusies.

Ze hebben een meid in huis, van een minder gegoede Boliviaanse stam afkomstig, die behandeld wordt als de slaaf.
Victoria is haar naam.
En die naam die schelt doorheen het huis voor het minste.
Ik stel me beleefd aan haar voor. Elke vraag wordt met respect gesteld op om haar te laten beseffen dat het niet overal koloniaanse toestanden zijn. Contradictorisch dat een onderdaan van wijlen Leopold “Afrika is van mij” de 2^e dit zegt.  Haar dochtertje Marielou schrikt de 1^e keer wanneer de bebaarde man haar gedag zegt.
Maar de weentoestanden verdwijnen wanneer ze ziet dat haar mama de beleefdheid van de behaarde gringo wel apprecieert.
Marielou mag niet in de leefkamer komen en dient achterin het huis te blijven.
De 2 kids zijn wel de max.
Hugo en Iker. 2 verwende nesten maar wanneer je laat merken in kleine dingen dat ze je niet zoals hun ouders kunnen behandelen ben je praktisch familie of grote broer.
Tio wordt mijn naam wat zoveel betekent als nonkel. En de pelotta, de voetbal, wordt voor 3 dagen onze beste kameraad.

De auto wordt weer opgelapt.

Alles in de stad is zo opgedeeld dat je gemakkelijk weet waar te zijn.
De toiletartikelenstraat, de fruit- en groetenstraat, de schoenenstraat, de knutselstraat, de jasstraat, de onderbroekenstraat. Handig. Tenzij je van alles vandoen hebt. Dan bent ge enkele kilometers onderweg. Elke dag iéts gaan kopen houdt u bezig.
Wij de auto-oplap-straat dus.
Parkeer uw auto op straat, vraag een elektricien aan de balie, zeg wat je nodig hebt en terwijl ie aan van alles prutst, ga je de spare parts kopen aan de balie en overhandig je die hem.
Lichten vervangen all-in: 12 euro.
Elektrisch systeem van de zijruit vervangen all-in: 5,5euro.
Remblokken vervangen all-in: 90 euro.
Doe dat maar eens in België of Nederland.

Afscheid nemen en benzine verzamelen, want weet ge nog: aan internationale prijs..
Ni met mij. Dus aan de talloze tankstations, elk een bidon aan de Boliviaanse prijs gaan kopen en erin gieten. Bij 1 meisje krijg ik 15 liter in plaats van 10 omdat ze voor de 1^e keer groene ogen ziet.
Ohja, een “ze”, want hier bedienen de meisjes de pompen, zijn 9 op de 10 kappers mannelijk, net zoals de obers, de vrouwen in de keuken of aan de kassa en bestaan er amper mannelijke marktkramers.
5 tankstations verder klaar om naar Villa Montes te vertrekken, laatste stad voor de grens met Paraguay.
“ Máár”: waarschuwde Victor; “ Het is een route gebruikt door drugstrafikanten, bereid je voor op omkoping en andere louche zaken”
Na 100 kilometer. Bingo!
Hieronder de gebruikte werkwijze, wees voorbereid, anticipeer want die mannen hun toneeltje is er 1tje waarvan de werkwijze als een bende gieren in elkaar zit:

- Zijn er 2 gieren, dan hebt ge prijs. Want 1 moet het STOP-touw bedienen voor passerende auto´s.
- Stap uit en neem ostentatief een briefje van pakweg 10 bolivianos in uw hand. Maar toon het niet te veel. Laat ze denken dat ze het zelf hebben kunnen bemerken.
- Ze vragen uw documenten om u te kunnen pakken op iets dat niet in orde is.
- Alles is ok, ze vragen voor een ander document dat niet relevant is, en terwijl ook naar sigaretten.
- Breng het document, samen met een half pakske Marlboro. Want geïmporteerde sigaretten, altijd goed.
- Gier 2 vraagt om uw gevarendriehoek te tonen, want broodnodig hier. Is ok.
- Gier 2 vraagt om uw noodkit. Die is leeg. Ahaa, daar heb je ons. Jij sloeber.
- “Dat is een boete”: zegt ie. Ga uw ticketje maar halen bij Gier 1.
- Gier 1 haalt zijn boete-boekje boven waar alle “ Laten we Gringo´s eens bij hun ballen pakken-zaken” in fluo zijn aangemerkt. “100 Bolivianos boete, gringo”: zegt ie vanop zijn stoel zonder zijn blik van het 10 tje in mijn hand af te wenden.
- “100?”: Vraag ik even gespeeld, en toon het 10tje.
“Ik heb niet zoveel op zak, het kan hier gevaarlijk zijn op de wegen zoveel geld mee te hebben.” Met nog meer gespeelde verontwaardiging, loop naar de auto, graai uit de 2000 Bolivianos die ge op zak hebt nog 3 briefjes van 10 en zeg dat ge niet meer heb.
- Steek het boetedoening-geld over de toog, in z´n comfortzone, en laat hem ze aannemen.

Gier 1 en 2 denken het onderste uit de kan gehaald te hebben en gij hebt 60 gewonnen.
40 verloren maar terugkeren kost u meer aan benzine en bent ge weer verder van huis.
Als uw noodkit in orde is, vragen ze toch naar uw verplicht lijkdeken dat ge in de auto dient te hebben. En dat móet wit zijn.
Controle 2 is een verluchting vanwege de integere politieman.
Controle 3 wordt bezet door een jongeman die de drukte niet kan beheersen. Auto´s rijden over zijn lintje zonder check terwijl hij ze met een “ que passe!!” naroept.
Controle 4 is een gelukje hij liever aandacht schenkt aan de vrouwelijke aandacht rond zijn hok.
Controle 5 ook omdat de soldaat net zijn blaas aan het ledigen is, er 5 andere verstopt zitten achter een muurtje en hij vergeten is het lint te spannen. Doorrijden!

De beschreven situatie is de Boliviaanse rechtvaardigheid en dat gecombineerd met de rolverdeling tussen man en vrouw… Even bizar als al de verschillende klimaten die heersen in dit land.
Al tuffend en puffend aangekomen in het vochtige Villa Montes.
Als het geen gieren zijn die ge moet bestrijden, zijn het muggen.
Vlinders!
Fladderende tegengestelden, een bedrukte atmosfeer verhelderend.

UnBoliviable!