‘k Ben een beetje uit mijn hum: was ik een aangrijpende, Belgische film aan het kijken, begint mijn TV, of Belgacom, raar te doen, en al mijn pogingen (aan, af, kanalen wisselen, BelgacomTV aan en uit....) leidden tot niks. Zo’n gevoelige film, (Adem) en daar ineens uitgehaald worden, grrr.

Maar goed, tijdens de eerste reclamepauze heb ik wat onderzoek gedaan naast en onder mijn zetel, want ik ruik nu regelmatig kaka. Ik weet ondertussen niet meer wanneer het echt is en wanneer ik het mij verbeeld, dus ga ik voor alle zekerheid toch maar op onderzoek als mijn neus mestgeur signaleert.

Uitwerpselen heb ik niet gevonden, maar wel een balpen, een haarklem, brilkuisdoekjes, en iets raars dat aan de radiator kleefde. Ik moest effe goed kijken voor ik besefte wat het was: een magneetje, met het elastisch bandje er nog aan. Hoe komt dat, achter de zetel, zo hoog tegen de verwarming te plakken? Ik probeer mij een scenario voor te stellen, maar slaag er niet helemaal in.

In elk geval, ik heb dus al twéé verloren magneetjes teruggevonden! 

De rest van de spullen komen daar door SW’s verwoede vliegenjacht avonturen. Ooit bleef iets dat ik op de vensterbank legde daar gewoon liggen. Die vensterbank gebruik ik een beetje als tafel, ik zet daar mijn glas of tas op, er ligt altijd een sudokuboekje klaar voor tijdens reclameblokken, en dus ook iets om te schrijven, als ik mij in de zetel wil leggen en ik heb nog een haarspeld in , dan leg ik die daar ook. En nu raak ik daar voortdurend dingen kwijt.... Vliegenjacht. 

Jozefien doet het nog steeds goed, ze gaat regelmatig buiten, springt vlot in en uit dozen en op de massagetafel (ze vertikt het van het hulpkrukje te gebruiken). Maar het in huis ontlasten is dus erger. Pipi heeft ze al enkele dagen niet in huis gedaan, kaka des te meer. Af en toe vind ik redelijk consistente hopen, met worstvormen in , en dan ben ik blij, ondanks het feit dat ik ze in de gang moet opkuisen, maar soms is het iets minder consistent. En natuurlijk is het altijd veel, want ze eet veel, en het vliegt er allemaal door.

Ik heb een hoge kattebak besteld, die ik aanvankelijk in een doos ga zetten. Hoog vanwege haar plasgedrag, de kattebak die SW nu gebruikt, was zonder kap overal even hoog, en daar plaste ze gewoon over, zelfs als ze de moeite deed erin te gaan staan. Nu was er op Zooplus eentje in de aanbieding die aan één helft veel hoger is, in de hoop de straal van “hoogplassers” tegen te houden. Aanvankelijk ga ik die zonder kap in een doos zetten, in de hoop dat dat voor haar aanvaardbaar is, aangezien het toch zo’n dozenmie is. En misschien kan ik na verloop van tijd in stapjes naar de overkapping gaan, die veel verder open kan dan de kattebak die SW nu gebruikt, zodat het veel minder weg heeft van een transportmand. Ik overweeg om eventueel poetsdoekjes te gebruiken, over het kattebakgrit. Zo van die halfdoorzichtige, die bedoeld zijn om aan een vloerwisser te doen. Want blijkbaar plast de dame graag op matjes, handdoeken en aanverwanten. En dweilen zijn wat duur, anderhalve euro per stuk twee keer per dag (ze doet minstens 2 grote hopen per dag) is wat veel. Ik kan natuurlijk een inzamelactie houden, oude handdoeken, lakens, T-shirts.....

Ik weet niet of het veel kans van slagen heeft, maar als ik ooit de tweede verdieping in gebruik neem, en de zolder, dan kan een extra kattebak geen kwaad, ‘t was ook een heel goedkope, en ik wil niet opgeven, en ik had geen betere ideeën.

Ik heb intussen -nog maar eens- mezelf tot de orde geroepen: strijd aangaan is geen goed idee. Ik was een beetje in strijdmodus geraakt, beetje geprikkeld door de muzikantenzoektocht die moeizaam loopt, en waarin de mensheid zich niet altijd van haar mooiste kant laat zien, en dan de zorgen om Fien erbij, en haar pipi en kaka kuren, dus ik was wat kortaf soms, en dat had enkel tot gevolg dat zij nog koppiger werd, haar eten niet op wilde eten (vooral als er net een pil onder zat), me strijdvaardig aankeek en resoluut voor de gesloten livingdeur ging zitten, of zelfs pogen (en daar heel soms in slagen) van die zelf open te prutsen.

Maar gisterenavond heb ik een heel intiem moment gehad met Jozefien, een re-connectie, een uitwisseling van liefde die je kon voelen. Ze lag op de massagetafel, heel ontspannen, en ik stond er voor, één hand op haar bol, de andere op haar rug. Zij had haar ogen verzaligd halfdicht, en spinde dat het een lust was, en ik voelde zoveel liefde en dankbaarheid voor alles wat ze mij al gegeven heeft, voor het mirakel van haar opstand uit de dood (da’s een lang en magisch verhaal waar velen mij absoluut gek voor zullen verklaren), voor alle keren dat ze mij deed lachen, als kitten, als jonge poes, en tot nog niet zo lang geleden, voor alle lief maar vooral leed dat ze mij heeft helpen dragen, voor al haar blijken van aanhankelijkheid, voor haar kuren, haar intelligentie, haar stijl, haar charme. Zij heeft mij door de ergste periode van mijn vermoeidheid getrokken, mij aangespoord om uit bed te komen, mij gezelschap gehouden, mij tot actie aangespoord, onwaarschijnlijk veel geduld getoond. Het kwam, alle gevoelens, alle herinneringen, zo aangrijpend dat ik in tranen geëindigd ben. Dat was het moment waarop zij het genoeg vond, zich rechtzette en tot de orde van de dag overging, met zo’n air van ‘t is weer eens tijd om iets te eten als je het mij vraagt. Toen begreep ik het weer: het gaat niet om strijd. Nooit.  Niet tegen vermoeidheid, niet tegen een partner, niet tegen welke situatie dan ook. Het gaat om acceptatie. Elke situatie wil je iets leren, en de truc is uit te vinden waar het om gaat.

Toen ik maar vijf uur per dag kon wakker zijn, maanden aan een stuk, hielp verzet ook niet, integendeel, daar werd ik alleen maar nog sneller moe van. Pas toen ik het accepteerde, en begon te kijken hoe ik dat beetje energie dat ik heb het best kon aanwenden, ging het vooruit. Langzaam, maar het ging, steeds maar vooruit. Nu ik duidelijk met mezelf heb afgesproken welke dingen mijn energie waard zijn, en waaraan ik er absoluut geen wil verspillen, kan ik alleen maar dankbaar zijn, het heeft mijn leven waardevoller gemaakt, ik houd mij niet meer bezig met oppervlakkigheid, drama, nieuws, negativiteit, mensen die energie vreten, zinloze discussies enz. En nu ben ik in de fase waarin ik wil proberen mijn energie uit te breiden door mijn eetgewoonten nog meer aan te passen, en ook op dat vlak heb ik alweer wat vooruitgang geboekt.

Dus ook Jozefien wil mij iets vertellen, iets leren, iets duidelijk maken, en het is aan mij om uit te zoeken wat er moet gebeuren. Die harmonicadeur tussen slaapkamer en bureau moest er komen, dat was pure zelfbescherming, ik zwijmelde van vermoeidheid toen ik elke week naar het wassalon moest met dons en kussens , en vier keer per week mijn bed moest afhalen en opdekken. Ik red me wel, en ik blijf stapjes vooruit zetten, maar veel extra belasting kan ik echt niet hebben. Om een idee te geven: ik ben even, een maand of drie, in een leesclub geweest, maar ben daar mee gestopt omdat op dit moment zelfs het idee van een bepaald boek tegen een bepaalde tijd gelezen te moeten hebben te veel druk gaf. Terwijl het een gezellig kransje is, waar niemand mij zou lynchen als ik gewoon zou zeggen dat het niet gelukt is, of dat ik het niet heb uitgelezen omdat het mij niet aansprak of zo.

Dus goed voor mezelf zorgen, da’s heel belangrijk.

En daarna voor diegenen waarvoor ik verantwoordelijkheid genomen heb. Jozefien dus, al twaalf jaar, sinds het plucheke 6 weken oud was. Ik maakte mij daar destijds zoveel zorgen over, dat men haar niet langer bij mama poes wilde laten blijven, ik heb gepleit en gesmeekt, maar het mocht niet baten. Mama poes heeft er naderhand een depressie aan overgehouden.  Jozefien heeft geen enkel teken van gemis of tristesse gegeven, ze kwam enthousiast naar mij toe gelopen (ik had haar gezien toen ze 1 dag oud was, en toen was het al duidelijk dat zij het was, en geen ander).  Ze speelde onderweg voor Houdini. Ik had toen geen trasportmand, want de collega bij wie het nestje was geboren zei dus opeens: vanavond moet je haar komen halen, ik had op nog minstens 2 weken tijd gerekend en op 4 weken gehoopt om een eetbakje, slaapplekje, transportmand te voorzien. Dus werd het speelse, nieuwsgierige en eigenzinnige mormeltje in een doos vervoerd, waaruit ze onderweg een viertal keer is ontsnapt (oh paniek op de autosnelweg). Stoppen op de pechstrook tijdens het spitsuur, niet aan te raden, slecht voor het hart. Uiteindelijk had ze door dat, als ze zich liet pakken, ze terug in de doos belandde, en dat vond ze niet leuk, ze wilde dingen zien, ontdekken, besnuffelen, ze heeft ook een tijdje mooi op haar kleine poezenpoep op de passagierszetel naast de doos gezeten. Had ik toen geweten wat ik nu weet, dan had ik haar daar laten zitten. Ik wist toen nog niet hoe slim ze was, maar toen ze dat deed had ze dus begrepen dat ergens stil zitten waar ik haar kon zien ok was, dat ik alleen maar erg nerveus werd als ze ergens onder zat (het idee dat ze onder mijn pedaal zou komen.....).

Maar ik liet het er niet bij, wilde haar weer in de doos steken, en toen ging dat zes weken oude bolleke onder de passagierstoel zitten. Midden er eronder, waar je haar dus met geen mogelijkheid kon pakken. Ik ging dus de strijd aan, omdat ik controle over de situatie wilde, terwijl haar oplossing eigenlijk even goed was.

En ook nu merk ik dat liefde veel meer oplost, ze heeft vandaag haar eten met pil, nee, gewoon al haar eten, netjes opgegeten, nergens over gezeurd, niet dat ze iets anders wilde, niet dat er teveel klei onder was. De flow is er weer, en dat werkt.

En eigenlijk weet ik dat he, zo heb ik SW ook aangepakt: laat hem maar achter de zetel zitten, controleer alleen af en toe of hij daar echt nog zit, en zorg dat hij eten en drinken heeft. Forceer niets, kijk maar hoe het gaat. Maar probeer hem een veilig gevoel te geven, liefde te sturen, voorzichtig uit zijn tent te lokken door te spelen. En dat heeft tot fenomenale resultaten geleid. Heb ik al gezegd dat hij geen angst meer heeft voor voeten? Niet voor de mijne, niet voor die van gasten. Hij ligt languit in de zetel, en eventuele bezoekers moeten er maar naast gaan zitten. Hij blijft gewoon liggen, en laat zich eventueel zelfs over de bol aaien.

Mijn tovergebaren doen het nog, maar moeten af en toe bijgesteld worden. D.w.z.: als de reactie niet meer helemaal is zoals gewenst, moet ik nog even het oorspronkelijk gebaar, mét enkele waterdruppels, herhalen, en daarna werkt het ook zonder druppeltjes weer een tijdje feilloos. Maar dat blijft eigenlijk bestraffen, en eigenlijk wil ik liever zoveel mogelijk positiviteit. Dus probeer ik hem te leren dat het naast mijn stoel op de grond te doen is. Dat heb ik ook Jozefien geleerd, en wijlen Maurits. Maar doordat SW zo’n enthousiasteling is, gaat het bij hem een beetje trager, hij is zo gefixeerd op mijn bord, dat het wat meer moeite kost hem er attent op te maken dat ik iets voor hem heb, in mijn hand, die van de tafel naar naast de stoel gaat. We maken vooruitgang, vandaag had hij het al heel snel door, het Harietta Potter gebaar zal dus over korte tijd niet meer nodig zijn. Ik heb het trouwens al enkele dagen niet meer gebruikt. Hij wordt steeds aanhankelijker, loopt vaak als een hondje met mij mee door het huis, en legt zich te pas en te onpas neer, met zachte piepgeluidjes, en dan is het knuffeltijd. Daarstraks wilde hij dat op de tafel doen, maar hij lag nogal op het randje, en ik zag het aankomen, hij draaide een slag te veel, en duikelde van de tafel, maar ving het toch nog enigszins elegant op door op de stoel te landen en van daar een sprong naar de grond te maken, alsof het helemaal zo bedoeld was.

Helaas willen noch Jozefien, noch de buurtpoezen op zijn avances ingaan. Hij doet het nochtans bij allemaal, op zijn zij, bijna op zijn rug, met de allerschattigste geluidjes. Nadat hij hen met zijn enthousiaste aanstorming de stuipen op het lijf heeft gejaagd. Het is dat stukje dat hem parten speelt. Maar hij houdt vol.

Dus hoe zou ik kunnen opgeven te zoeken naar wat Jozefien mij te zeggen heeft?

Jozefientje, het wandelend ribbenkastje. Maar ze zit zo goed in haar vel. Na het scheren was het al onwaarschijnlijk veel beter, ze maakte weer sprongen die ze voordien niet maakte, ze springt zonder gebruikmaking van hulpstukken vanop de grond op de massagetafel. Waar ze graag ligt, getuige de foto’s. Diep in slaap soms (zoals de eerste foto toont) of zeer alert, als mister zwart wit haar benadert.

Maar ze bleef nog wel ongepast plassen en soms ook de meer stinkende ongepaste versie. En toen ik dus op een morgen haar urine rook, correctie, haar urine niet rook, maar enkel en uitsluitend de fortekor, wist ik plots wat ze me wilde zeggen. En sinds vorige woensdag krijgt ze geen fortekor. Ook geen andere nier-medicatie. Tenzij je de groene klei meetelt, die haar nieren wel ondersteunt, want zeer zuiverend en ontstekingswerend is.

En sindsdien zijn er geen incidenten meer geweest.

Ik weet natuurlijk niet of ik er verstandig aan doe, het voelt behoorlijk vies aan om tegen dierenartsen in zomaar bepaalde medicatie niet te geven. Maar als ik zie hoeveel normaler ze op heel veel vlakken is, hoeveel beter ze zich voelt, kan ik niet anders dan dit nog even doorzetten. Over enkele weken laat ik dan wel haar waarden nog eens testen. En als de nierwaarden niet gestegen zijn, dan ga ik het echt een tijdje zo laten, want zij voelt zich duidelijk stukken beter. Het zit ‘m in kleine dingen. Ze is weer enthousiast als ik aan tafel zit, en pakt weer een klein extraatje aan, terwijl SW in zijn ongebreideld enthousiasme haar voor de voeten loopt, het maakt haar niet boos, het maakt haar niet bang, ze neemt het gewoon aan, en is slim genoeg om mijn tekens te volgen zodat ik het links kan geven als hij rechts staat, of achter hem langs als hij maar niet opzij wil. Ze deed dat al lang niet meer, en zeker niet sedert SW heeft ontdekt dat er aan tafel soms wel wat valt te halen. Ze liep dan boos grommend weg, maar nu doet ze dat dus wel terug, nog maar enkele dagen, en ik vind het geweldig. Ze gromt ook minder hevig en boos naar SW, of naar mij als ik vind dat ze zijn eten moet laten staan. Ze is liever, aanhankelijker, actiever.  Er zijn dingen waarvan ik niet eens doorhad dat ze ze niet meer deed, maar die ze nu terug doet. Ik heb medicatie op basis van kruiden besteld, maar nog steeds niet aangekregen. Misschien heeft ze die niet nodig.

Ondertussen bezorgt de ontembare SW me soms ook hoofdbrekens. Zo heeft hij nu “op tafel” ontdekt, en vindt dat zoooo fijn. Maar hij is woest, en supersterk. Ik weet dat ik altijd versteld heb gestaan van de kracht in de pootjes van Jozefien, en van Maurits, maar SW is een echt Jerommeke. Zijn eerste 10 maanden buiten hebben van hem een sterk baasje gemaakt. Hij stormt dan ook regelmatig van alles omver, neemt bij zijn afsprong wat bestek mee, of wat groentenafval. En vindt ook dat hij zijn hoofd in mijn bord mag steken, zelfs op zodanige wijze dat ikzelf nergens meer aankan. Nu mogen mijn poezels veel, maar er zijn grenzen, en mijn eten is mijn eten, ik wil wel wat stukjes delen, maar dat wil ik wel zelf bepalen. Dus dat werd een behoorlijk probleem, want op puur kracht wint hij het van mij. Ik krijg hem niet van mijn bord weg geduwd, en ik kan hem niet van tafel heffen. Als hij op het randje staat kan ik wel, door onder zijn okseltjes te duwen, zorgen dat hij een afsprong maakt, maar meestal staat hij midden op de tafel, en is er geen beginnen aan. Dus moest ik creatief wezen.

Nu is hij woest en vervaarijk, maar wel ook een Sir. En 1 druppeltje water is genoeg om hem te doen wegstuiven. Dus besloot ik het eens te proberen met mijn hand even onder de kraan, en dan de druppeltjes afslaan naar hem toe. En dat werkte. Instant. Maar niet lang, twee seconden later stond hij er alweer, bijna de boterham uit mijn hand te trekken, en ik zag het niet zitten om telkens recht te staan en mijn hand onder de kraan te steken, dus probeerde ik het met een droge hand. En jawel, ik ben nu Harietta Potter. Ik kan hem vanop afstand van de tafel krijgen met een wel erg heksachtig tovergebaar, ik voel mij plots oppermachtig . En het werkt echt elke keer, ik moet telkens moeite doen om niet in de lach te schieten.

 

Wie niet sterk is moet slim zijn. En zo’n poezebeesten zijn wat dat betreft echte uitdagingen. Ik ben heel benieuwd voor het vervolg, voor Fientjes nierwaarden, voor haar verder gedrag dat nu bijna een hele week onberispelijk is. En natuurlijk of mijn toverkracht intact zal blijven 

Awel sé, nu heb ik mij daarnet toch een beetje boos gemaakt op mijn mager scharminkel.

Ik zal bij vannacht, enfin, vanmorgen, grr, beginnen.  Ik hoorde water druppelen in mijn gang, het liep blijkbaar van de trap. Ik vroeg mij af of dat raam op het tweede nu toch kapot zou zijn, want eigenlijk had ik dat nog steeds niet gecheckt. En 4u ‘s morgens leek mij daar ook niet het moment voor. Maar dat gedruppel en gelek stoorde mij toch zodanig dat ik mij toch maar heb rechtgezet en ben gaan kijken. Ik ontdekte druppels op de trapleuning. Ik rook eraan.

Het kon ook eigenlijk niet anders, want het regende niet eens, besefte ik. Op dat uur komen de besefjes niet in sneltreinvaart he.

Dus het beest had er niet beter op gevonden dan op het tweede op de bovenste traptrede te gaan pissen, maar zodanig dat het op de trapleuningen van alle verdiepen spetterde. Ik dus met WC papier naar boven, de plas opgedept, en  de trapleuning tot en met beneden. Op het tussenverdiep van de trap naar het tweede lag een Fienedrol. En helemaal boven, op het tweede, voor een deur, lag een SW-drol. Hij begint dus van haar te leren, en dat vind ik helemaal niet fijn. Maar ik kan het hem moeilijk kwalijk nemen: zij kent de geplogenheden van het huis, en zei piest en kakt waar ze het gedacht heeft, dus waarom zou hij nog braaf in zijn kattebak gaan. Dat kan dus niet meer zo he.

 

Kom ik net hierboven, om mijn mails te checken, vind ik toch dat ik weer precies iets ruik, maar ik ben niet meer heel zeker van mijn stuk want ben nu zo achterdochtig dat ik dingen begin te ruiken die er niet zijn. Maar deze geur was toch iets te hardnekkig om ingebeeld te zijn.

Weer op onderzoek dus. En ja hoor, madame had gekakt op het platformpje voor mijn slaapkamerdeur, lekkere platte kak, stinkie stinkie, heb het met een kartonnetje opgeschept, kreeg niet echt alles van tussen de planken. Pfff. En toen ze kwam kijken wat ik aan het doen was heb ik haar gezegd dat ze dat niet nog eens moet proberen, want dat, als ik het zie, ik haar bij haar nekvel pak en buitenzwier. Grr, het is erover.

 

Ik hoop echt dat ik er iets op vind, ben dus vanmorgen na het trapwaterval-evenement op zoek gegaan op het internet, naar mogelijke alternatieven, want haar pipi irriteert haar, en ik snap het, hij ruikt echt enkel en alleen naar Fortekor, wat ze dus moet nemen voor haar nieren. En dat moet ze nemen omdat de Felimazole die ze neemt voor haar schildklier haar nieren erg belast. Dus als we zouden kunnen omschakelen naar natuurlijke middelen met natuurlijke geuren, zou dat de boel kunnen oplossen. Aangezien bij de commentaren voor het niermiddel ook nog stond dat het ook helpt tegen diarree, was ik echt wel heel erg gemotiveerd om dat te proberen, want ze doet steeds moeilijker over de klei, die wel helpt, maar alleen als ze hem ook effectief binnenkrijgt.  Ik heb nog een second opinion gevraagd, maar er moet iets gebeuren, want deze situatie is echt niet houdbaar.

Ik ben vandaag maar lang opgebleven, omdat ze het vervolg van gisteren voorspelden, en ik wilde dan paraat zijn. Want gisteren was zelfs Jozefien, die ik nog nooit bang heb weten zijn voor donder, sneeuw, hagel, vuurwerk of wat dan ook, zwaar onder de indruk. Ik lag op de zetel, en plots kwam Sir William van buiten, ik hoorde al wel dat er iets niet pluis was, maar het was nog maar het begin. Het katteluik heeft nog nooit zoveel lawaai gemaakt, hij kon er niet snel genoeg door zijn, en hij vond het wel OK dat ik hem geruststellend toesprak, maar besloot voor alle veiligheid toch maar in de kelder te gaan schuilen. Ik kon hem niet op andere gedachten brengen, hoe vaak ik hem ook riep.  Eén van de twee had enkele dagen geleden de kelderdeur weer open geprutst, en ik had het maar effe zo gelaten omdat het zo heet was. Zo hadden ze een koele plek, want zelfs de keuken of de gang, waar het normaliter altijd koel is, waren nu een beetje zwoel geworden. Er moest dus wel zo’n hevig onweer komen, dat kon niet anders. Alleen, die hagelbollen, dat had nu toch echt niet gehoeven.

 

Nadat ik alle ramen was gaan sluiten, kwam ik terug in de woonkamer. Jozefien stond op me te wachten, en ik veronderstelde dat ze van de gelegenheid gebruik wenste te maken om nog wat te eten te krijgen. Het leek me best een goed idee, dat mager meisje kan elke beet gebruiken, en het leidde haar misschien wat af van het helse gehamer. Maar ze durfde zelfs de keuken niet in. Jozefien, die de keuken niet inkomt, terwijl je vers eten in haar bakje doet, ongezien zoiets. Nu was het ook wel beangstigend, want naast de keuken staat zo’n onnozel verandaatje met een plastic dak, en het leek alsof iemand daar bakstenen op aan het lossen was. Ik vreesde voor dat dak, voor mijn plat dak, en voor het raam in het bureau, want daar kletsten ook bakstenen tegen. Gezien heb ik dat niet, ik had het gordijn er voorgetrokken, zodat, als het glas mocht begeven, het toch niet ineens de hele kamer in zou schieten.

Enfin, in de keuken dus, het klonk echt niet goed, de kasseien bleven maar op het dak vallen, je hoorde oorverdovend die op het plastic verandadak, en iets doffer die op het platte dak. En dan af en doe die bonk tegen glas.

Dus ik heb Fientjes eten dan maar naar de living gebracht, ze vond dat erg fijn, en heeft daar gegeten, in haar doos. Daarna is ze bij mij op schoot komen zitten. Op schoot. Jozefien. Meer dan een minuut. En ook daarna bleef ze in mijn buurt, mij met grote ogen in de gaten houdend, want dit was toch niet iets dat ze vertrouwde.

 

We hebben veel chance gehad. Ik was erg blij dat ik van allebei wist waar ze zaten, want gaan zoeken zou een soort zelfmoordpoging geweest zijn in dat weer. Ik ben ook erg blij dat Sir William dit huis écht als zijn veilige haven ziet, zijn toevluchtsoord, waar hij, als er buiten iets aan de gang is, onmiddellijk naartoe vlucht, in de wetenschap dat het er OK is. Jammer dat hij in mij nog niet echt veel troost ziet. Hij was opgelucht dat hij mij zag, dat merkte ik wel, maar hij had niet genoeg vertrouwen in mij om bij mij te blijven, hij volgde zijn instinct, en op zich is daar niks mis mee. Zo ver mogelijk weg van onbekend beangstigend geluid, daar zit hij in de meeste gevallen wel goed mee lijkt me.

 

Ze hebben er, zoals meestal, alweer geen trauma aan overgehouden, vandaag was het gewoon business as usual, en er is alweer een stapje gezet: ze hebben samen op de massagetafel gelegen. SW heeft eerst uitgebreid aan Jozefien gesnuffeld. Zij lag er namelijk eerst. En ze bleef deze keer gewoon liggen toen hij er ook op sprong. En ze heeft zelfs niet gegromd. Wel heeft ze op een bepaald moment ostentatief haar gezicht naar de muur gedraaid, terwijl hij maar bleef rondjes maken.Hij deed zo zijn best om zich in te houden, en hoopte zo dat ze op zijn minst naar elkaar konden kijken, of misschien hoopte hij wel dat ze hem zou toelaten wat dichterbij te komen liggen. Maar hij zal moeten leren in zeer kleine stapjes te gaan. Toch was ik super trots op allebei, hij die zijn best deed zijn enthousiasme wat onder controle te houden, en zij die toch ook wat meewerkte door niet direct weg te lopen of te grommen.

Mister William is voor de, euh, heeft iemand de tel bijgehouden? De xte keer zijn collier kwijt, ik heb net een nieuwe gemaakt, in de schuif liggen nu nog 2 reservemagneetjes en net genoeg elastiek voor nog eentje. Ik moet dus stilaan voorraden gaan aanvullen.

 

Maurits verloor ook regelmatig zijn magneetjes, maar die vond ik vaak nog terug, op het plat dak, of ergens in de tuin, maar SW is beter in ‘t verstoppen. Waar hangt hij ook allemaal uit: hij heeft mij al twee keer een petieterig klein vogeltje gebracht, een kuikentje, zo klein dat ik niet eens kan zien welke soort, die vreselijk lelijke dingen die vogeltjes zijn als ze nog geen veertjes hebben, en in ‘t geval van die twee was de huid zowat groenig. Het eerste vond ik in mijn douchehok, cementen vloer die altijd nat is, beestje dus gezwollen, ik dacht in eerste instantie dat het een verminkte kikker was. Het tweede lag voor de achterdeur, en toen zag ik pas hoe klein het eigenlijk nog was.

Hij heeft dus blijkbaar een nestje gevonden. Hoe leg ik hem uit dat hij dat niet moet doen?

 

Probleem is dat het aandoen van dat bandje altijd heel wat voeten in de aarde heeft, hij doet alsof ik hem ik-weet-niet-wat wil aandoen, en eens het er aan zit voelt hij er niet eens aan. Maar goed, poging 1 is al faliekant mislukt.

 

Ondertussen heeft dame Jozefien in de mot hoe het mij raakt als ik haar zo, totaal niet gecamoufleerd door pels, in al haar magerte zie. Dus heeft ze mij vandaag weer rond haar pootjes gewonden, veel te veel verschillend eten laten opendoen en dat vervolgens grotendeels laten staan, ik weer in paniek, maartscenario’s in het hoofd, ze eet weer niet meer, ze gaat weer uitdrogen. Tot ik haar blik opving, en dan van mijn hart een steen heb gemaakt en de deur tussen keuken en living een tijdje dicht heb gedaan. Ze wéét dus precies wat ze moet doen he, ik ging na een tijdje kijken, en het potje waar haar medicatie onder gemengd was, was mooi uitgegeten, dus kon de deur terug open, ook al kreeg ze niet nog weer ander eten. Dus als ik duidelijk doorgeef dat ik op mijn strepen blijf staan, accepteert ze dat, maar ze zal niet nalaten misbruik van mijn emoties te maken als ze daartoe de gelegenheid bespeurt.

 

Straf die beestjes van ons.

Ze lijkt nu een beetje op een geschoren poedel, met nog haar aan onderbeentjes, staart en kop, ken je dat model? 

 

En nu maar hopen dat ik mister zwart wit zijn magneetje aankrijg vandaag, anders gaat hij morgen weer zeer zielig zijn, want hij kan zich toch niet inhouden om ‘s nachts (of ‘s ochtends tegen de schemering?) de tuin in te gaan, en zonder magneetje kan hij niet terug naar binnen natuurlijk.

De enige goeie voeten zijn voeten waarvan de handen katteneten dragen.

Volgens mij gaat dat om in dat koddige katerhoofdje. Hij is immers zeer op zijn hoede voor voeten, de mijne, die van anderen, alle voeten die staan, stappen bewegen. Maar als ik zijn eten naar zijn eetplekje breng, loopt hij zo dicht bij mijn voeten dat het ooit wel eens moet mislopen. Ik heb dat ooit al beschreven, hij kijkt om de halve stap om, om te kijken of ik wel volg, hij draait toertjes valk voor mijn voeten, stopt plots om te checken of ik dat eten niet zelf aan het opsmikkelen ben, enfin, op dat moment geen greintje schrik. Op alle andere momenten zijn voeten te wantrouwen. En dat zal dan ook precies zijn wat hij geleerd heeft: de voeten van de voederaars hebben hem nooit proberen te schoppen, andere voeten daarentegen....

 

Vandaag heeft hij het weer aan de stok gehad met de zwarte buurtpoes. Ik heb niet precies gezien wat er gebeurd is, ik hoorde alleen een poes boos krijsen, en toen zag ik mister zwart/wit op de venster afgestormd komen, hop binnen, onder de massagetafel plat op de grond. Ik vind het zo jammer dat ik hem niet kan uitleggen dat hij het iets rustiger moet aanpakken. Hij is nochtans onderdanig, maar veel te bruut en enthousiast.

Met Jozefien gaat het wel, er is alleen nog af en toe gegrom als het over eten gaat, maar verder kunnen ze in de zelfde kamer zijn, op minder dan een meter van elkaar, zonder dat dat problemen geeft.

 

Momenteel ligt hij zijn roes uit te slapen. Niet dat hij bij mijn weten gedronken heeft, maar het ziet er echt zo uit.

 

Hij ligt daar graag, op die tafel, en hij heeft ook het fleezen nestje ontdekt waar Maurits zo graag in lag, en hij slaapt daar nu in. Als ik ‘s morgens wakker word vind ik hem daarin, maar een foto lukt niet, want als hij mij ziet springt hij er uit en begint vol enthousiasme aan weer een nieuwe dag.

 

Hij doet het beter dan ik had durven dromen, is nu al door verschillende mensen gestreeld, met veel goesting, zolang ze maar zitten of hij op een hoogte zit zodat hun voeten en benen hem niks kunnen maken.

 

Jozefien heeft momenteel een klittenpels zonder weerga, ik vind het verdraaid jammer dat mijn dierenarts ermee gestopt is. Nu moet ik dus met zo’n verfomfaaid Mieke naar een dierenarts die ik niet ken, terwijl de vorige wist hoe ik met mijn poezels omging, en die kende hen ook van kleinsaf. Maar goed, ik heb daarstraks gebeld, heb dan maar de dichtste bij huis gekozen, we zullen toch pas na direct contact weten of het goed zit of niet. Die sprak al direct over narcose, maar ik heb toch bepleit dat hij het eerst eens zo wilde proberen, want zo’n meiske van onder de 3kg, dat al vol medicatie zit, wil ik liefst niet nog meer vergiftigen. En gezien haar gewicht lijkt narcose me sowieso gevaarlijk.

 

Enfin, hij gaat haar vrijdag eens bekijken, en een poging wagen met de tondeuse. Als iemand nog tips heeft, laat maar horen. Maar houd in gedachten dat Jozefien een sterk willeke heeft en niet graag met zich laat sollen. Alleen kan ik zelfs niet 1 klit opentrekken of afknippen, ze tolereert het niet, en ik heb niet genoeg handen om haar alleen vast te houden én aan haar pels te frunniken. Zaterdag heb ik met een vriendin geprobeerd, maar we hebben 20’ geknoeid om een halve klit te verwijderen, ze zijn echt vervilt. En toen was ze echt niet meer te houden, dat Fientje. Nochtans heeft ze het wel een tijdje heel goed laten doen, da’s altijd zo, met z’n tweeën, voorwaarde is wel dat de tweede iemand is die geduld heeft met en verstand van poezen, anders lukt het niet.

 

Dus met een tondeuze moet op 20, 30’ toch wel iets aan te vangen zijn denk ik zo. Als is het dan nog niet helemaal in orde, ‘t zal dan vast al wel een stuk beter zijn dan nu. Ik hoop dat die dierenarts een beetje creatief is

‘t Is een man, dat heeft hij voor op de vorige, Jozefien is een mannenpoes, ze wordt wild van mannelijke feromonen, ze vrijt met jassen en vesten van mannen die binnenkomen, ze spint en laat zich aaien, terwijl vrouwen daarnaar kunnen fluiten. Laten we dus hopen, en stuur allemaal nog maar een beetje positieve energie naar de situatie.

 

Groetsels, ik ga SW eens een beetje ambeteren, zien of hij nog van plan is wakker te worden uit zijn namiddagdut. Hij ligt daar nog steeds, alleen heeft hij zich eens omgedraaid, hij “kijkt” nu naar de andere kant.

Ze eet goed, ik doe veel water onder haar voeding, haar ogen staan helder, maar ze ziet er niet uit omdat ze echt vol klitten zit, en ze wordt zooooo boos als ik probeer daar iets aan te doen. Ik mag haar af en toe pakken, en dan legt ze haar hoofdje tegen mijn schouder en spint heel tevreden, maar vanaf ik iets wil doen (prut uit haar oogje wrijven of een klit ontwarren) wordt ze verschrikkelijk nijdig. Ze kon nooit verdragen (als piepklein kitten al niet, ze is bij mij van toen ze ocharm 6 weken was) dat ik iets deed voor haar, ik mocht haar nergens op- of af-helpen, ik mocht haar niet kammen of borstelen... Alleen in uiterste nood, maar dan riep ze mij. Of omdat ze het leuk vond, om van bepaalde hoogtes eerst op mijn rug te springen (dan moest ik dus in een rechte hoek gaan staan, zodat mijn rug horizontaal was en ze daar goed op kon landen). Maar vooraleer ze het zelf vroeg mocht ik niks doen.

Maar nu, met haar schildklieraandoening, is haar woede buitenproportioneel, wat volgens de dierenarts normaal is, mensen met schildklieraandoeningen blijken ook last van humeurigheid te hebben. Mocht ik een partner hebben, dan zou ik alsnog proberen de grootste klitten er uit te halen, maar alleen kan ik haar gewoon niet houden in haar furie.

Het gepruttel tegen SW lijkt mij ook een stuk gevoed door die schildklier-boosheid. En natuurlijk door zijn enthousiasme, hij negeert haar signalen om afstand te houden, stormt op haar af en dan gromt zij, of hij stormt op haar eten af, tja, da’s helemaal foute boel natuurlijk.

 

Ik vermoed trouwens dat zijn over-enthousiasme hem sowieso parten speelt, ik heb de zwarte buurkater, die ooit zo mooi naast hem lag, ook al naar hem zien blazen, maar SW stormde dan ook op dat beest af, zonder slechte bedoelingen, dat zag ik wel, maar die andere was toch verrast en overdonderd en blies dus. Ik hoop dat hij met de tijd zelf gaat leren een tikkeltje minder enthousiast te zijn, zodat de anderen niet te hard schrikken en hem toelaten. Hoe dan ook, over hem moeten we ons niet veel zorgen maken, als hij dan afgewezen wordt, draait hij zich om en huppelt verder, dus trauma's zal hij er niet aan overhouden.  Misschien leren de anderen mettertijd wel dat zijn enthousiasme totaal ongevaarlijk is....

Tijdens de nacht van vrijdag op zaterdag is SW zijn magneetje nog eens verloren. Het lijkt een katertrekjje, Jozefien heeft al 12 jaar hetzelfde magneetje (af en toe moet ik een nieuw rekkertje maken, want die verslijten op den duur) maar Maurits verloor het zijne ook af en toe.

Zaterdag was Sir William niet paraat om eten te vragen zodra ik beneden kwam. Dus ging ik, een beetje bezorgd, buiten kijken en roepen. Ondertussen ken ik de routine: ik roep enkele keren, er gebeurt niks. Na een beetje stilte roep ik nog eens, weer enkele maken. In reactie klinkt er een klaaglijk gemiauw uit de verte. Dan roep ik weer enkele keren, en dan begint dat gemiauw dichterbij te komen. Terwijl hij dichterbij komt klinkt hij zo zielig dat ik weer denk dat ik hem moet troosten, maar zodra hij dan binnen is, spurt hij vrolijk naar zijn etensbak en al wat hij dan nodig heeft is eten. Het leed is geleden en vergeten, hij is thuis en dus is alles in orde.

Echt een zonnetje.

Alleen later heel even tegenstand als ik een nieuw bandje over zijn hoofd wil trekken. Maar zodra het er zit, is het alweer in orde en nodigt hij al kopjes gevend uit tot meer gestreel.

Hij wil veel streeltjes, maar ook veel eten. Telkens ik in de keuken ben gaat hij plots halfdood van de honger. En als ik aan tafel zit, zelfs om een bloemkool te snijden, moet en zal hij bedelen, en als ik niet reageer neemt hij zelf wel een kijkje op tafel.

Hij heeft opeens ook een niet te stuiten interesse in alle, maar dan ook alle dingen die wat op een koordje, lintje, aanhangseltje lijken. Hij kan niet weerstaan. Dus als ik mijn gsm laat opladen, ligt die binnen de kortste keren op de grond omdat hij dat kabeltje moét aanvallen. Mijn keukenschort vereist een speciale manier van ophangen, met de lintjes in de zak, anders gaan die lintjes eraan. Was ophangen vereist creativiteit: geknoei met wasknijpers om lintjesachtige dingen te camoufleren, anders hangen ze geen 10 minuten aan het rek. Als ik eten voor hem neerzet, twijfelt hij tussen dat eten en mijn haar, dat toch ook aanzet tot enig lintjes-geattaqueer. Aan de computer blokkeert mijn muis soms, omdat ze in haar staart wordt gebeten door jongeheer SW. Enfin, je verzint het zo gek niet. Lintjes zijn echt on-weer-staan-baar.

Er wordt nog steeds gegrommeld, maar de frequentie neemt af. Jozefien heeft zich bij zijn komst neergelegd, maar is niet overenthousiast. Wel een pluspunt is dat ze zijn eten kan pikken. En als ik dat wil verhinderen of stoppen, wordt er ook naar mij gegromd.

Maar het meiske heeft probleempjes. De groene klei bleek onvoldoende, ze had weer spuitende spetterdiarree. Ze geeft geen enkel teken van pijn, terwijl ik mij soms afvraag of dergelijke diarree geen krampen oplevert, maar ze schijnt er zeer weinig last van te hebben. Maar het is niet goed natuurlijk, dus ik meng nu al 2 dagen een koffielepel veenextract (pekzwarte smurrie) met de groene klei en wat katteneten in patévorm tot een onsmakelijk uitziende brei, waar dan een portie lekker vies Aldi eten overheen gaat, die met veel smaak wordt opgegeten, gevolgd door de volgende portie Aldibrokjes in saus, en de volgende, en stilaan verdwijnt die voze smurrie mét de vele porties eten in Fien. En het schijnt te werken, ik hoor het diarreegeluid niet langer, en ruik ook niet meer voortdurend kaka als de dame in de buurt is. Hopelijk kunnen we het zo weer even onder controle houden, want ze is levendig, loopt met haar fiere pluimstaart in de lucht en ziet er, hoe mager ze ook is en hoe vol knopen haar pels ook zit, absoluut niet zielig uit. Ze kijkt helder uit haar oogjes, en als ze kan, zoals afgelopen nacht, slaapt ze bij mij, spinnend en wel. Maar dat blijft een risico dat ik maar af en toe neem. Vannacht is het redelijk goed gelopen, d.w.z. dat ze niet in mijn bed heeft geplast, maar wel weer op de grond naast het bed. En ik slaap dan zelf ietwat onrustig, omdat ik wéét dat de kans erin zit dat ze het weer doet. Dus helaas, helaas, kan ik het niet elke nacht toelaten, hoe erg ik er ook van geniet als ze spinnend naast mij ligt.

Ik heb het raadsel ook nog steeds niet ontrafeld, het heeft niet met gebrek aan blaascontrole te maken, dan zou ze het ook elders doen, in de gang, op de trap, in de keuken....Ze doet het enkel en alleen op mijn slaapkamer.

SW vond het ook leuk afgelopen nacht, terug de slaapkamer in en uit kunnen, hoe leuk. Hij houdt van nabijheid, is overdag ook bijna altijd in de ruimte waar ik ben, en komt regelmatig luid klagend om streeltjes vragen. Het nadeel is dat hij redelijk luidruchtig is, hij loopt en springt gelijk een kudde olifanten. Ik sta er vaak van versteld hoe zulk klein katje zoveel lawaai kan maken. Dame Jozefien was altijd al een experte in geluidloosheid. Ze kan ongeweten verschijnen en verdwijnen. Zoniet onze jonker. Jawel, hij kàn dat, want soms verrast hij me. Maar meestentijds davert het huis onder zijn enthousiaste pootjes.

 

Dit gezegd zijnde zal ik mijn uitgehongerd duo nog eens iets lekkers gaangeven zie.