|
Je komt ze tegen in alle mogelijke vormen, verscholen achter talloze gedaantes en maskers. Plots is hij er
heel dichtbij maar compleet ongrijpbaar. Zonder enige aankondiging staat hij voor je neus, dringt hij je lijf binnen als een ongenodigde gast je woning binnendringt. Je probeert de deur nog te sluiten met elke sleutel die je vinden kan, terwijl zijn voet al tussen de deur steekt. Maar die voet wordt een been, een arm, die stilletjes aan verandert in een compleet gedaante, die je niet herkent en juist heel herkenbaar is. Eerst sta je verstijfd te kijken, je afvragend wat hij komt doen , wat hij van je wil. Je ademhaling versnelt en alle mogelijk doemscenarios spoken door je hoofd. Ditmaal krijg ik hem niet meer weg, ditmaal blijft hij gewoon zitten waar hij het liefste zit
diep vanbinnen in mij, vretend aan elk stukje van mijn lijf, tot er niets meer van overschiet en hij een volgend slachtoffer gaat opzoeken om zijn honger te stillen. Maar de adrenaline begint zijn werk te doen
overleven is wat je moet en de adrenaline doet je lopen, weglopen, terwijl je letterlijk aan de grond genageld staat. De adrenaline vecht terug, vecht tegen de gedaante die zo ongrijpbaar en onzichtbaar is. Even denk je dat je hem klein hebt gekregen , schoppend en tierend, maar meestal slaat hij terug, genadeloos, hard en oorverdovend, tot je helemaal leeg bent, leeggezogen en niet meer interessant voor hem
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Angst, de meeste afschuwelijke gedaante die je pad kan kruisen en die al wie er tegen vecht een heerlijke maaltijd vindt.
|
