Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
08-06-2011
Magisch
Je staat s morgens op, vol verwachting naar wat de dag brengen gaat. Vol verwachting naar het spectaculaire van vandaag.
De zon is nog niet op wordt dat het spektakel? 8 juni 2011, de dag dat de zon niet meer ontwaakte. Nee, toch niet, het eerste zonnestraaltje probeert zich een weg te banen door de wolkenmassa.
Oke, het wordt een ander magisch gebeuren.
Het stoplicht blijft ontzettend lang op rood. Dat zal het zijn, alle verkeerslichten hebben unaniem besloten in staking te gaan..te weinig personeel onder ons politiekorps om de aankomende chaos in de kiem te smoren. Groen .oke, geen heerlijke, overdonderende chaos dus.
De dag kabbelt rustig verder, zoals een doordeweekse werkdag veel te vaak wordt beleefd.
Het brandalarm begint te loeien het zou een oefening kunnen zijn, maar het kan ook dé dag zijn dat dit architecturale plaatje het begeeft onder een vlammenzee. Ik trek mn jas alvast aan. Ettelijke seconden later wordt ook dit aankomende spektakel afgedaan als zijnde een test. Zonde? Ach nee, ik kom het wel te boven.
Lichten uit, op weg naar huis .onbezonnen kind net ontweken, fietser netjes voorrang verleend, de sleutel in het daarvoor bestemde sleutelgat en peinzend
Ik heb het spektakel, de magie toch mogen beleven, ook vandaag weer, al zat het hem in die kleine dingen.
De zon die opkwam, verwondering voor de technologie die verkeerschaos kon voorkomen, een test die ons zou kunnen behoeden voor een rampenscenario, mijn lijf dat de reflex had het volgende verkeersslachtoffer uit de krant te houden en een sleutel die toegang geeft tot de warmte van mijn thuis ..magische dag
Gewoon volharden, de strijd niet opgeven, de ogen niet afwenden en je blik niet laten afdwalen. Het begon als een spelletje, maar het evolueerde naar een levenshouding.
Elkaar geen blik gunnen, klink voor iedereen wel negatief in de oren en dat is het uiteindelijk ook wel. Maar dat is toch letterlijk wat we in deze geciviliseerde maatschappij dagelijks met elkaar doen, of niet soms? Of wordt ook dit genetisch bepaald? Ik moet het bijna gaan geloven. Wordt een blik, oogcontact dan toch anders geïnterpreteerd door een man als door een vrouw.
Neem gewoon even de proef op de som.
Waar zit je als sardientjes op elkaar en komt het meest egoïstische gedrag naar boven, het klinkt als een contradictie, maar het is gewoon de werkelijkheid. Neem het openbaar vervoer, want dat is altijd een beetje reizen. Nu ja, het woord reizen krijgt in dit geval eerder een negatieve bijklank, dan de ontspanning en het relaxserende gevoel dat ik er het liefst aan zou willen overhouden. Maar ben je eerder het avontuurlijke type, ga dan zeker deze vorm van reizen niet uit de weg. En ben je een arme student, die het moet doen met de centjes die hij overhoudt aan de goodwill van zijn ouders, reis dan op die éne dag dat je de drie kan doen voor de prijs van één; de trein-tram-busdag!
Begin je dag het liefst aan de terminus van je openbaar vervoersmiddel naar keuze en geniet van het schouwspel dat je onderweg mag, of eerder moet aanschouwen. En voor de Tante Kaaten onder ons, een goede tip, neem een plaatsje achteraan, het kost niet meer, maar je hebt gegarandeerd meer plezier en dus meer waar voor je geld.
Je eerste medereizigers stappen al opbij de volgende halte en het groepsgevoel dat aan de halte ontstaan was, valt al uiteen vanaf het moment iedereen zijn plaatsje zorgvuldig uitzoekt en dan nog het liefst zover mogelijk van elkaar. Na de zesde halte zit de tramal aardig vol, blikkenin dezelfde richtingen vooral niet naar elkaar gericht, maar het schouwspel bereikt aan de zevende halte dan wel zijn climax, om dan stilletjes aan tot een ontnuchterende anticlimax te evolueren voor de toeschouwer. Wat doe je als je als passagier opstapt aan de zevende halte en er enkel nog staanplaatsen zijn of plaatsjes die de blik van iemand anders zouden kunnen kruisen. Panikeren natuurlijk!! Maar, ik moet het toegeven, er bestaan nog van die moedige zieltjes, die het aandurven tegenover een blik te gaan zitten, om dan de confrontatie met al die egoïstische blikken aan te gaan. Dapper, moedig, maar vooral goed gek als je dan ook nog eens als mannelijke blik die vrouwelijke blik gaat kruisen. Dit is gewoon pervers, dit is verkrachting, dit is willen, maar niet kunnen. Ja, als toeschouwer zie je ze denken; De Don Juan denk dat met één blik alles in kannen en kruiken is. Je moet het maar durven, het territorium betreden van zon vrouwelijke blik. Wat dat betreft, zijn mannen wel wat zachtaardiger dan vrouwen en straffen ze minder snel af, als een vrouwelijke blik aan de zevende haltehun mannelijke blik kruist. Ze zijn geflatteerd of worden ze gewoon geprikkeld door hun mannelijkheid en steekt het dierlijk instinct hierin de kop weer op. Wat maakt het eigenlijk ook uit, gun elkaar gewoon een blik in de ogen en laat die fameuze slogan werkelijkheid worden. In deze moeilijke economische tijden zullen de spoorwegen u dankbaar zijn!
