Het moet gezegd worden, nee zeggen is zelfs niet voldoende, want dan klinkt de boodschap niet luid genoeg. Kga het roepen, luidkeels….Mijn kind is fantastisch. Ja, ik weet het, dat denken we allemaal, maar echt, ze is Fan-tas-tisch. Ik heb nu het voorrecht 9 jaar mama te mogen zijn van die fan-tas-tische dochter van mij en elke dag, al 9 jaar dus, sta ik versteld van haar, maar vandaag nog net iets meer dan gisteren. Kben er zeker van dat ik dat morgen ook ga zeggen.

Waarom? Heel eenvoudig…gewoon, daarom…nee, dat zou wat kort door de bocht zijn….

Zij blijkt alles te hebben wat ik niet heb…zij vertegenwoordigd elke eigenschap die ik mezelf graag eigen zou maken.

Discipline en ijver…onwaarschijnlijk wat een discipline zij aan de dag legt. Oma, mijn moeder dus, zou er geld voor gegeven hebben en nog steeds aan het afbetalen zijn, moest haar dochter, ik dus, diezelfde ijver en discipline aan de dag hebben gelegd ettelijke jaren geleden.

Haar relativeringsvermogen…nu ik weet niet of dat eigen is aan kinderen, maar moest dat zo zijn, is het jammer dat we dat vaak kwijtspelen. Moest het niet zo zijn…dan sta ik echt elke dag, wat ik nu dus doe, vol verwondering te kijken naar hoe zij de dingen allemaal relativeert. De dingen neemt voor wat ze zijn, er niet te veel bij stilstaat. Af en toe eens wikt en weegt en met een zekere gelatenheid, maar dan wel een klevere, haar padje gewoon verder afwandelt….mooi meid!

Orde…zij creëert orde in mijn chaos...letterlijk en figuurlijk. Zij is gewoon de verzelfstandiging (bestaat dat woord?) van orde.

Nu ja, het is goed dat we onze levens allebei kunnen leven met een vleugje humor, anders zou het relativeringsvermogen van mijn discipline leiden tot pure chaos en zij zou gek worden van haar moeder!