|
"Elk kind is geboren als een artiest... het probleem is om die artiest te blijven wanneer je opgroeit, een mooi citaat van Picasso. Een mooi citaat dat elk ouder eigenlijk in zijn achterhoofd moet houden wanneer we de grote verantwoordelijkheid van de opvoeding op onze schouders krijgen geworpen vanuit de moederschoot.
Of het nu waar is of niet, of het nu een overtuiging van deze enkeling is of niet
in mijn ogen is elk kind geboren met een hele hoop gaven en talenten. Of die talenten allemaal moeten uitgroeien tot grootse dingen die de bewondering van menig mens in vervoering zal brengen, dat is een ander gegeven. Maar elk talent, elke gaven is er één dat uniek is.
En toch
we slagen er vaak in om van onze kinderen een kopie te maken van onszelf, ze in een richting te duwen die ons de meest veilige lijkt en ik geloof het helemaal dat we dit doen uit pure liefde en bescherming. Een puur menselijk instinct om steeds het vertrouwde op te zoeken, want wat we kennen is veilig, wat we kennen van ons eigen pad (lees dat van onze ouders, grootouders) is de meest veilige weg voor onze teergeliefde kinderen.
Nu, wees eerlijk, wat voor een ongelooflijke discriminatie is dit eigenlijk, wat een egoïstisch gedrag spruit er voort uit die liefde? We beperken onze kinderen van de dag dat ze op de wereld komen. En ik besef maar al te goed dat een baby nauwelijks inspraak kan hebben, laat staan beslissingen kan nemen die goed voor hem zijn. Maar in die beslissingen vergeten we door de jaren heen ook echt te kijken naar onze kinderen, vergeten we dat na die babytijd een moment aanbreekt waarin ze een stem krijgen en vanuit hun eigen inzichten proberen om hun stem te laten horen. We luisteren te weinig om het nog echt te horen en schuilen ons vaak achter onze wijsheid van het zijn nog maar kinderen.
Als we echt zouden luisteren, als we echt zouden zien, kunnen onze teergeliefde kinderen misschien ooit hun eigen pad bewandelen, zonder dit te moeten gaan ontdekken wanneer ze zelf kinderen op de wereld zetten, om net als onze ouders, onze grootouders in dezelfde val van opvoeden te belanden. Zouden onze achterkleinkinderen dan misschien toch ooit het geluk van vrijheid om te zijn wie ze zijn echt kunnen beleven van het moment dat ze op deze wereld komen. Laat ons hopen
|
