Reizen door het leven...ik doe het niet alleen Het leven...een hobbelige, boeiende, maar vooral mooie en spannende weg. Een weg die ik begonnen ben in de schoot van een fantastische vrouw, mijn mama. Samen willen we de reis bewandelen met woorden...
10-06-2011
Een lach
Je hebt hem ooit al wel ontmoet, ben er helemaal zeker van je wist alleen niet welke betekenis je eraan moest geven Hij maakte je warm vanbinnen, maar ook heel verlegen . Is hij wel voor jou bedoeld Spot hij nu met mij? Zit de ondeugendheid verscholen achter de zachtheid van de mooie contouren? Wil je het hem vragen of schrikt hij je af? Maakt hij je nieuwsgierig en wil je alles weten wat er achter schuil gaat of kan je leven met het heerlijke mysterieuze van hem
Wat hij met mij doet? Hij maakt me verlangend naar meer, legt allerlei vragen op men tong, maar hij maakt me geduldig genoeg om de antwoorden niet te hoeven weten door zijn woorden, maar te wachten op het gevoel dat hij me geeft. Hij maakt me warm vanbinnen, waarbij ik men ogen kan sluiten en kan wegdromen. Hij stimuleert me en geeft me energie en haalt het beste in mij naar boven.
Tja, die lach van jou .ik kan er niet aan weerstaan .
"Elk kind is geboren als een artiest... het probleem is om die artiest te blijven wanneer je opgroeit, een mooi citaat van Picasso. Een mooi citaat dat elk ouder eigenlijk in zijn achterhoofd moet houden wanneer we de grote verantwoordelijkheid van de opvoeding op onze schouders krijgen geworpen vanuit de moederschoot.
Of het nu waar is of niet, of het nu een overtuiging van deze enkeling is of niet in mijn ogen is elk kind geboren met een hele hoop gaven en talenten. Of die talenten allemaal moeten uitgroeien tot grootse dingen die de bewondering van menig mens in vervoering zal brengen, dat is een ander gegeven. Maar elk talent, elke gaven is er één dat uniek is. En toch we slagen ervaak in om van onze kinderen een kopie te maken van onszelf, ze in een richting te duwen die ons de meest veilige lijkt en ik geloof het helemaal dat we dit doen uit pure liefde en bescherming. Een puur menselijk instinct om steeds het vertrouwde op te zoeken, want wat we kennen is veilig, wat we kennen van ons eigen pad (lees dat van onze ouders, grootouders) is de meest veilige weg voor onze teergeliefde kinderen. Nu, wees eerlijk, wat voor een ongelooflijke discriminatie is dit eigenlijk, wat een egoïstisch gedrag spruit er voort uit die liefde? We beperken onze kinderen van de dag datze op de wereld komen. En ik besef maar al te goed dat een baby nauwelijks inspraak kan hebben, laat staan beslissingen kan nemen die goed voor hem zijn. Maar in die beslissingen vergeten we door de jaren heen ook echt te kijken naar onze kinderen, vergeten we dat na die babytijd een moment aanbreekt waarin ze een stem krijgen en vanuit hun eigen inzichten proberen om hun stem te laten horen. We luisteren te weinig om het nog echt te horen en schuilen ons vaak achter onze wijsheid van het zijn nog maar kinderen. Als we echt zouden luisteren, als we echt zouden zien, kunnen onze teergeliefde kinderen misschien ooit hun eigen pad bewandelen, zonder dit te moeten gaan ontdekken wanneer ze zelf kinderen op de wereld zetten, om net als onze ouders, onze grootouders in dezelfdeval van opvoeden te belanden. Zouden onze achterkleinkinderen dan misschien toch ooit het geluk van vrijheid om te zijn wie ze zijn echt kunnen beleven van het moment dat ze op deze wereld komen. Laat ons hopen
Je staat s morgens op, vol verwachting naar wat de dag brengen gaat. Vol verwachting naar het spectaculaire van vandaag.
De zon is nog niet op wordt dat het spektakel? 8 juni 2011, de dag dat de zon niet meer ontwaakte. Nee, toch niet, het eerste zonnestraaltje probeert zich een weg te banen door de wolkenmassa.
Oke, het wordt een ander magisch gebeuren.
Het stoplicht blijft ontzettend lang op rood. Dat zal het zijn, alle verkeerslichten hebben unaniem besloten in staking te gaan..te weinig personeel onder ons politiekorps om de aankomende chaos in de kiem te smoren. Groen .oke, geen heerlijke, overdonderende chaos dus.
De dag kabbelt rustig verder, zoals een doordeweekse werkdag veel te vaak wordt beleefd.
Het brandalarm begint te loeien het zou een oefening kunnen zijn, maar het kan ook dé dag zijn dat dit architecturale plaatje het begeeft onder een vlammenzee. Ik trek mn jas alvast aan. Ettelijke seconden later wordt ook dit aankomende spektakel afgedaan als zijnde een test. Zonde? Ach nee, ik kom het wel te boven.
Lichten uit, op weg naar huis .onbezonnen kind net ontweken, fietser netjes voorrang verleend, de sleutel in het daarvoor bestemde sleutelgat en peinzend
Ik heb het spektakel, de magie toch mogen beleven, ook vandaag weer, al zat het hem in die kleine dingen.
De zon die opkwam, verwondering voor de technologie die verkeerschaos kon voorkomen, een test die ons zou kunnen behoeden voor een rampenscenario, mijn lijf dat de reflex had het volgende verkeersslachtoffer uit de krant te houden en een sleutel die toegang geeft tot de warmte van mijn thuis ..magische dag
Gewoon volharden, de strijd niet opgeven, de ogen niet afwenden en je blik niet laten afdwalen. Het begon als een spelletje, maar het evolueerde naar een levenshouding.
Elkaar geen blik gunnen, klink voor iedereen wel negatief in de oren en dat is het uiteindelijk ook wel. Maar dat is toch letterlijk wat we in deze geciviliseerde maatschappij dagelijks met elkaar doen, of niet soms? Of wordt ook dit genetisch bepaald? Ik moet het bijna gaan geloven. Wordt een blik, oogcontact dan toch anders geïnterpreteerd door een man als door een vrouw.
Neem gewoon even de proef op de som.
Waar zit je als sardientjes op elkaar en komt het meest egoïstische gedrag naar boven, het klinkt als een contradictie, maar het is gewoon de werkelijkheid. Neem het openbaar vervoer, want dat is altijd een beetje reizen. Nu ja, het woord reizen krijgt in dit geval eerder een negatieve bijklank, dan de ontspanning en het relaxserende gevoel dat ik er het liefst aan zou willen overhouden. Maar ben je eerder het avontuurlijke type, ga dan zeker deze vorm van reizen niet uit de weg. En ben je een arme student, die het moet doen met de centjes die hij overhoudt aan de goodwill van zijn ouders, reis dan op die éne dag dat je de drie kan doen voor de prijs van één; de trein-tram-busdag!
Begin je dag het liefst aan de terminus van je openbaar vervoersmiddel naar keuze en geniet van het schouwspel dat je onderweg mag, of eerder moet aanschouwen. En voor de Tante Kaaten onder ons, een goede tip, neem een plaatsje achteraan, het kost niet meer, maar je hebt gegarandeerd meer plezier en dus meer waar voor je geld.
Je eerste medereizigers stappen al opbij de volgende halte en het groepsgevoel dat aan de halte ontstaan was, valt al uiteen vanaf het moment iedereen zijn plaatsje zorgvuldig uitzoekt en dan nog het liefst zover mogelijk van elkaar. Na de zesde halte zit de tramal aardig vol, blikkenin dezelfde richtingen vooral niet naar elkaar gericht, maar het schouwspel bereikt aan de zevende halte dan wel zijn climax, om dan stilletjes aan tot een ontnuchterende anticlimax te evolueren voor de toeschouwer. Wat doe je als je als passagier opstapt aan de zevende halte en er enkel nog staanplaatsen zijn of plaatsjes die de blik van iemand anders zouden kunnen kruisen. Panikeren natuurlijk!! Maar, ik moet het toegeven, er bestaan nog van die moedige zieltjes, die het aandurven tegenover een blik te gaan zitten, om dan de confrontatie met al die egoïstische blikken aan te gaan. Dapper, moedig, maar vooral goed gek als je dan ook nog eens als mannelijke blik die vrouwelijke blik gaat kruisen. Dit is gewoon pervers, dit is verkrachting, dit is willen, maar niet kunnen. Ja, als toeschouwer zie je ze denken; De Don Juan denk dat met één blik alles in kannen en kruiken is. Je moet het maar durven, het territorium betreden van zon vrouwelijke blik. Wat dat betreft, zijn mannen wel wat zachtaardiger dan vrouwen en straffen ze minder snel af, als een vrouwelijke blik aan de zevende haltehun mannelijke blik kruist. Ze zijn geflatteerd of worden ze gewoon geprikkeld door hun mannelijkheid en steekt het dierlijk instinct hierin de kop weer op. Wat maakt het eigenlijk ook uit, gun elkaar gewoon een blik in de ogen en laat die fameuze slogan werkelijkheid worden. In deze moeilijke economische tijden zullen de spoorwegen u dankbaar zijn!
