nieuwtjes uit het dagelijkse leven van karel en marleen, cleo, mieke en basje, vasco en kiki, alaska en rèveuse, fleur en titus en de zovele schapen, konijnen, kippen, vissen... in 'la douce france' Le Ran-La Salvetat-Peyralès
31-01-2007
Zullen we het nog eens over het weer hebben?
Januari was een stille maand en zoals overal in Europa een zeer zachte maand.Maar daar is al zoveel over geschreven en gesproken, dus in deze nieuwsbrief zal ik het daar maar niet meer over hebben. Enig vermeldenswaardig feit: onze buurman Paul liep heel de maand (tot 24 januari) in zijn zomershort. Sinds gisteren (24 januari)is het beginnen winteren, maar dat zal weer niet lang duren. Veel sneeuw, opgehoopte sneeuwbergen aan de kant van de wegen, mooi
En onze plaatselijke sneeuwruimer, Paul Marty is in zijn nopjes, hij kan eens iets anders doen dan mest uitvoeren
Nieuws van onze dieren
Vasco was weinig opgetogen met de komst van Kiki. Hij bekeek haar vanuit de hoogte en voelde zich duidelijk verheven boven zo een klein mormel! Ondertussen hebben ze vriendschap gesloten en ravotten de hele dag door, liefst in het stro op Puech Poulit. En Kiki weert zich goed tegenover haar grote broer.
Karel kocht nog 4 drachtige ooien van Gilbert uit Campels. Marinette zijn vrouw was plots gestorven en hij kan het werk met de schapen niet meer alleen aan. Met deze aankoop is Karel de grootste (ook letterlijk) schapenboer uit de streek geworden. Hij bezit nu 13 ooien (waarvan nog 11 drachtig) , 3 lammetjes, en een ram. Op 11 januari beviel Isabelle van twee schattige lammetjes die nu vrolijk rondhuppelen in de weide. En op 23 januari tijdens een sneeuwstorm beviel een tweede ooi van een heel piepklein lam(een beetje te vroeg geboren), dat gelukkig overleefde niettegenstaande de koude.
Mirza de vriendin van Vasco, de hond van onze buurvrouw is bevallen van 10 kleine hondjes. Pax, de hond van Paul is de vader. Vasco had dat voorrecht graag voor zich opgeëist maar hij moest passen, Pax is hem te snel af geweest ! Negen van de tien hondjes hebben echter niet lang het levenslicht mogen aanschouwen en belandden in de vuilniscontainer
Familienieuws
Zoon Pieter gaat trouwen! Hij woont nu al enkele jaren in Costa Rica, zijn reisbureau (aratinga tours) draait goed. In een erg katholiek land zoals Costa Rica is het niet de gewoonte samen te wonen zonder gehuwd te zijn. Dus trouwt Pieter in september met zijn vriendin Karol Medaglia die hij nu al meer dan een jaar kent. Hij kocht een stuk grond (meer dan 2000m²)met een kleine woning in de provincie Carthago.
Neef Karel Janssens (oudste zoon van zus Lieve en Herwig) is bio-ingenieur en werkt voor Artsen zonder grenzen. Sinds juli coördineert hij de Belgische afdeling in Kebkabyia in het Noorden van Darfour (Soedan). Vorige missies situeerden zich in de Democratische Republiek Congo, in Haïti in Liberia en in het Zuiden van Rusland (Nalchik). Ik laat hem hier aan het woord: Dag allemaal, Het is winter, ook in Darfur. Elke morgen weer staat er een strakke oostenwind die er voor zorgt dat de staff met jassen en strak gespannen kappen in de ochtendlijke vergadering verschijnt. 'Katir Katir!' 'Koud koud!'. We ontdooien pas na twee glaasjes gloeiend hete thee. Wolken zien we niet meer. Naar verluid komen die pas terug tegen maart. De zon staat met die hevige wind schel aan de hemel maar schroeit nog maar echt tussen elf en drie. Sinds een dikke maand slaap ik onder een doek + dik deken en houd de luiken van mijn kamer 's nachts toe. (3 maanden terug lag ik nog in eigen nat met alle luiken open in de hoop een zuchtje wind te vangen koud dus) 's Morgens worden we niet meer wakker van de muezzin. Ik geloof dat z'n versterker net na ramadan de geest gaf. Het zijn de buurkinderen die klappertandend zichzelf warm dreunend met koran verzen, dezer dagen de dag inluiden. Het water is ijskoud en dus probeer ik het douchen tot een minimum te beperken, liefst 's middags en maar om de twee dagen. De lucht is gortdroog en zorgt er voor dat iedereen voortdurend oplaadt. Resultaat: bij iedere aanraking met een deur, collega, computer, auto schiet er een klein maar hoogst irriterend vonkje over. Ik word 's nachts wakker met mijn tong vastgeplakt tegen mijn gehemelte. We veranderen langzaam in oudjes met gekloven lippen, krokante velletjes en rooie ogen .
Deze week sinds lang nog eens op de Mawashi markt gaan eten. Mawashi betekent 'vlees' en dat is exact de reden waarom we daar zijn. Rokende en vlammende putten in de grond waar op grote roosters brokken kameel en hompen geit worden gebraden. Je 'boekt' een koppel stukken vlees met je groep en wacht dan in een stalletje, plastic tapijten op de grond, stro laagje op schouderhoogte tegen de zon wachtend op het vlees terwijl een vrouw het garnituur klaarmaakt: een heerlijke paars-bruine saus op basis van geitengalblaas en pindasaus, hele knoflooktenen en pijpajuin. Het vlees wordt dan op een schotel (reken op toch een metertje doorsnee voor een groep van 8) gebracht. En dan wordt door de meest hongerigen van de groep de hele santenboetiek met een vlijmscherp mes aan stukken gesneden: ribben, lever, stukken geelwit vet, standaard doorgespoeld met mierzoete thee. (4 uur later komt er af en toe nog eens zucht kameel met look voorbij geboerd maar dat hoort er nu eenmaal bij)
Een paar weken geleden werd er in de naburige stad El Fasher zwaar gevochten tussen JJ's en mini-minawi's. De ene door de GoS (Government of Sudan) gehuurde Arabische milities, de ander een rebellen groep die met dezelfde GoS een vredesbestand afsloot in mei. Maar ze kunnen het niet met elkaar vinden en dat uitte zich in schietpartijen op de markt met enkele doden tot gevolg. De meeste NGO's bolden het af, MSF, OXFAM en ICRC stuurden alles wat niet super noodzakelijk is (eerste missies en niet medici) naar Khartoum. Met een veel kleiner team in El Fasher en ons project in Kebkabyia dat volledig afhangt van helikoptertransporten uit/naar El Fasher zat de kans er even in dat ook mijn team moest 'afslanken' maar zover kwam het gelukkig nooit: er werd een uitgangsverbod uitgevaardigd en de gemoederen bedaarden.
Ondertussen is mijn expat team volledig voor het eerst in 5 maanden. Maar niet voor lang want Natalia vertrekt weer. Jammer want ik kon het erg goed met haar vinden. Soit, binnen 3 weken wordt ze vervangen door een Braziliaanse vroedvrouw. En tegen dan bestaat mijn team uit: 1 Noor (Roger, een verpleger) 1 Italiaanse (Federica, admin-fin) 1 Brit (Simon, logistieker) 1 Singaporees (David, doctor) 1 Braziliaanse (Mara, vroedvrouw) 1 Belg (Djudjupeke) .
Kerstmis dan, de kerstsfeer ontgaat ons hier volkomen, maakt me geen moer uit als we zouden moeten werken maar hebben toch een dagje verlof gekregen. 't blijft natuurlijk geen echt verlof met 3 clinics open en altijd wel ergens iets dat geregeld moet worden. We gaan een klein geitje slachten We plannen een vaccinatie campagne waarin we 30100 snotjung (6 maanden tot 15 jaar) gaan prikken, dat zal ze leren. Die campagne moet in de tweede helft van Januari plaatsvinden en meteen daarna vlieg ik terug naar België. Ik ben terug op 31 Januari inch allah Tot gauw,Karel
Op 28 januari had het verjaardagsfeest van mama-oma plaats in het Cultureel Centrum te Hasselt. Het was een complete verrassing voor haar! Alle kinderen, kleinkinderen (met partner of lief) en achterkleinkinderen, 44 in totaal vierden haar 84ste verjaardag. De enige afwezigen waren de 'buitenlanders': Steven en vriendin An (Londen), Karel J. (Soedan), Karel DB (Frankrijk), Frans Jansen (Sardinië) en Pieter en vriendin Karol (Costa Rica). De familiequiz en de verjaardags-reuze-taart waren een succes. De kleinkinderen hadden virtueel de koppen bij mekaar gestoken om een origineel verjaardagscadeau te schenken: een jaarabonnement op Libelle en elke maand een ruiker bloemen. De achterkleinkinderen nodigden haar uit op een dagje Antwerpse Zoo en Stef gaf haar een kanarievogel. En mooie dag ...en het zelf ontworpen familiealbum zal een mooie herinnering blijven aan de familie Grauwels.
Prune
We brachten drie tonnen gegiste pruimen en mirabellen (oogst van de zomer) naar de rondtrekkende 'bouilleur de cru', die zich met zijn distilleerketels in ons dorp installeerde voor twee weken.
Vanaf 1960 kreeg elke landbouwer het recht 1000° (=20liter van 50°) te laten distilleren. Dit recht mocht enkel doorgegeven worden aan de partner, niet aan de kinderen. Dat betekent dat op dit ogenblik dit recht slechts in bezit is van oude mensen, maar die lenen hun naam zonder problemen uit o.a. aan ons. Dus leverde onze pruimenoogst 20 liter prune van 50° op.
Normaal vervalt voor iedereen het recht om te laten distilleren in december van dit jaar en zal iedereen serieus wat belasting moeten betalen voor het distilleren van zijn fruit.
Onze bouwwerf
Karel werkt elke dag in ons huis. Zijn creatief brein werkt vlugger dan zijn handen! Oorspronkelijk plan was de living te vergroten, een nieuwe badkamer te installeren, een nieuwe houten vloer te leggen en de muren te isoleren.
Maar in zijn hoofd zijn ondertussen alle binnenmuren op het gelijkvloers verdwenen en is de keuken uitgebreid.
Er blijven nog een 80-tal dagen over om al die plannen uit te voeren. Want einde april vertrekken we voor 14 dagen op vakantie naar Marokko en daarna komen de eerste gasten in Le Ran.
26-02-2007
Hard werken
Hard werken
Februari was een maand van keihard werken in ons huis dat een totale metamorfose heeft ondergaan.
Zeven dagen op zeven, van 9u tot 19u wordt er hier -vooral door Karel gelabeurd. Hij wil niet stoppen, eerst de werken beëindigen, dan pas kan er aan ontspanning gedacht worden. Zo zit Karel nu eenmaal in mekaar
Het einde van de werken is nog niet in zicht, het einde van ons tijdelijk verblijf (drie maanden) in de schuur is een feit.
Het zal nog wel wat kamperen worden tussen zakken cement en plaaster, tussen gyprocplaten, tussen hopen gereedschap, maar de lente in de lucht en de lengende dagen deden ons verlangen naar ons huis vol licht met uitzicht op zoveel mooie natuur.
De nieuwe badkamer en de uitgebreide keuken zijn gebruiksklaar. Nu rest ons (= vooral Karel!) de living, waar de muren voorzien worden van isolatie en gyprocplaten, alsook de zoldering tussen de balken, en tenslotte wordt een nieuwe massief eiken plancher gelegd.
Nog een 50tal dagen
Onze kudde breidt uit
Twee maal per dag wandelen we of rijden we met auto, fiets of solex naar Puech Poulit want de kudde schapen vraagt permanente zorg.
We meldden al in de vorige nieuwsbrief de geboorte van drie lammetjes in de maand januari. Eén van de lammetjes van moeder Isabelle kreeg geen toegang meer tot de volle uier van haar mama en we moesten ingrijpen. Al drie weken krijgt Guusje elke morgen en avond een papfles en hij komt zienderogen bij.
De lammetjes geboren in januari kennen ons al goed en het is een plezier om op de weide te komen en dat jonge leven te zien springen (vier poten in de lucht!) en ons welkom te horen blaten.
Verleden week bevielen drie moeders.
Op 22 februari was het even spannend. Moeder nr 20164 ( onmogelijk om al de schapen een naam te geven, we zien ze elke dag maar we kunnen ze nog niet herkennen, vandaar die nummers in hun oor; en de lammetjes die zullen geslacht worden krijgen om sentimentele redenen geen naam) stond verloren op de weide te blaten. We dachten oorspronkelijk dat ze al bevallen was (slijm uit de poep), dat ze aan het roepen was op haar jongen die echter niet te bespeuren waren. Dus gingen we er naar op zoek. Of zou een dolende hond of een wolf (leven die hier????) de lammetjes opgegeten hebben? Toen zagen we een zwart snoetje uit de poep van de moeder verschijnen. Dat schaap moest nog bevallen! We konden haar naar de stal leiden en in een box plaatsen, wat geen gemakkelijke klus is met zestien andere schapen in de buurt!
Na een tiental minuten waarin geen enkele vooruitgang geschiedde, besloot Karel in te grijpen. Dat lukte niet al te best en dan ben ik maar hulp gaan zoeken. Paul had net zijn koeien verzorgd en helemaal besmeurd met verse koeiendrek kwam hij Karel te hulp. Zonder zich zorgen te maken over hygiëne zette hij zich aan het werk: het snuitje van het lam werd terug in de baarmoeder geduwd en dan werd het grabbelen om de juiste positie (de kop moet tussen beide pootjes zitten, dan pas kan het lam geboren worden) te verkrijgen. Ondertussen hield Karel de moeder in bedwang en ik zat wat te janken en alle bestaande natuurgoden te aanroepen voor een goede afloop. Die kwam er na een tiental minuten. Een eerste lam werd op de wereld gezet, vlug volgde een tweede. Gelukkig accepteerde de moeder onmiddellijk haar jongen en likte ze droog. We zijn toch maar bij de veearts enige medicatie tegen eventuele baarmoederontsteking gaan halen.
Paul, zo fier als een gieter, bracht voor het eerst in zijn leven lammeren ter wereld. Ondertussen is heel het dorp al op de hoogte.
Deze ietwat moeilijke bevalling heeft ons heel wat bijgeleerd. Volgende keer zal Karel de taak van wroetman alleen aankunnen. Hij kreeg alvast lange plastieken handschoenen van de veearts.
En op het moment van dit schrijven zijn er weeral zonder problemen drie lammetjes geboren van twee moeders. Nu moeten er nog acht moeders bevallen.
28-02-2007
Ditjes en datjes
Patch , de hond van Paul, die hier een jaar geleden kwam aangewaaid en zich aan Paul hechtte, is gestorven. Het was een prachtige en lieve hond, maar voor Vasco -die hem vreesde - een gevaarlijke concurrent. Overal waar Paul was, was Patch. Hij liep altijd mee met de tractor en die is hem fataal geworden. Hij kwam onder de wielen terecht.
Wij treuren allen om het verlies van die lieve hond. Vasco is de enige die opgelucht is!
De prijs van het brandhout (eik) is gestegen en varieert van 32 tot 42 euro de stère. Het is dan gezaagd in stukken van twee meter en niet gekliefd. Wij hebben 40 stère besteld aan 32 euro.
· De benzine en diesel voor de wagen zijn nog altijd duurder dan in België. Diesel: altijd boven de 1 euro, benzine: 1.35 euro
Karel is gelukkig. We hebben in de Intermarché speculoos van Lotus gevonden! Moet dus niet meer ingevoerd worden vanuit België. Gisterenavond dronken we een grote fles trippel van Westmalle leeg, een cadeau van Kristien en Johan die hier in de zomer verbleven. Wat een godendrank! Westmalle is niet te vinden in Franse warenhuizen.
Wisten jullie dat ons dorp bestaat uit een honderdtal hameaux :
Barraban, Bel air, Bellecombe, Bibal, Blauzac, Camp de luce, Campels, Capelars, Cassanodres, Caumet, Courbels, Fontgrezes, L'herm, La bessiere, La bire, La boutique, La cabane, La croix de mouly, La croix longue, La faboulie, La gaffardie, La gardelle, La garrigue, La gechetie, La guionie, La lande, La lande de stors, La maleyrie, La massotie, La montagne, La pendarie, La plane, La plane basse, La romanie, La roque, La saltre, La serieyssade, La tapie, La valette, Labro, Le barthas, Le bouscaillou, Le bouyssou, coulet, Le cros, Le garcaval, Le joncas, Le mas del puech, Le mexas, Le moulin de bouscal, Le moulin de darde, Le moulin de marty, Le moulin de puech, Le moulincas, Le pas, Le piboul, Le pont de roumegous, Le ponteil, Le port de la besse, Le pouget, Le ran, Le rech, Le ria, Le rial, Le rivet, Le roc, Le suc, Le teil, Le vergnou, Le vignal, Leruech, Les cailleries, Les canalettes, Les combes, Les escamps, Les fargues, Les ferrieres, Les fourques, Les mayous, Les places, Les tronques, Lissart grand, Longueserre, Luc, Margat, Martinet, Montou, Murat, Muratet, Perayrols, Pradials, Puech arlas, Puechmontard, Raviac, Romette, Roumegous, Sales, Serons, Soulieys, Soulieysset, Stors, Vialarels.
Mooie namen niet?
31-03-2007
Gisteren zagen we het eerste koppel zwaluwen (één week vroeger dan verleden jaar) en de eerste hoppen. De lente zit in de lucht, we kunnen weer aperitieven op het terras genietend van de ondergaande zon.
En er is nieuw leven in Le Ran. Wij wensen hierbij Pompom (dochter van Mirza, enige overlevende uit de nest) welkom in onze kleine gemeenschap
.
En wat nieuws bracht
de maand maart?
Belgische snelheidsduivels
Een primeur: la république Francaise heeft ingegrepen in ons privé leven. Zowel Karel als ik werden in éénzelfde week geflitst. We reden te snel. Binnen de vier dagen krijg je dan per post je ammende.
Karel reed op een zonnige zondagnamiddag, na een fikse wandeling rond Belcastel, via de RD 911 huiswaarts. Vier op een rij, allemaal deelnemers van de wandeling (les marcheurs de Peyrolles). Drie wagens werden door een stiekem opgestelde radar Mesta 210 geflitst in Cambrouze. De eerste wagen, geladen met zuinig rijdende Hollanders (wij reden net achter hen), werd niet gevat. Karel reed 61km/u waar een snelheidsbeperking van 50km gold. 90 boete (als je binnen de 15 dagen betaalt) en aftrek van punten van je rijbewijs (maximum 12 punten).
Ik reed schoonzus Christine naar de vlieghaven in Blagnac (bij Toulouse) en op de A62, op een bijna verlaten autostrade reed ik 118km/u (WAH!) op een stuk waar je maar 110km/u mag rijden. Ook daar stond de fameuze radar Mesta 210, 45 euro boete (als je binnen de 15 dagen betaalt) en aftrek van punten.
Hoe dat nu zit met die aftrek van punten is ons nog niet duidelijk. Wij bezitten een Belgisch rijbewijs dat niet werkt met punten.
Afwachten
Wij behoren dus nu tot de categorie snelheidsduivels op Franse bodem. Wij zullen vanaf nu nog meer attent zijn wat betreft snelheidsbeperkingen en in elk dorpje (ook al staan er maar enkele huizen) braaf 50km/u rijden.
Puech Poulit
De maand maart was erg druk wat betreft de zorgen voor onze kudde schapen.
Vier ooien bevielen, zeven lammekes werden geboren, vijf stierven direct na de geboorte, één (Janneke) stierf na 14 dagen.
Na zoveel sterfte maak je je wel zorgen: hadden we misschien kunnen ingrijpen als we een half uurtje vroeger waren gaan kijken?
Zinloos, uiteindelijk leven we niet temidden van de kudde en volgens welingelichte bronnen is de kans dat ooien die voor het eerst lammeren hun jongen niet verzorgen (vb drooglikken) met sterfte als gevolg.
Dat was ook duidelijk. Een ooi beviel in de gietende regen op de wei, liet haar lam (Janneke) staan en bekommerde zich om het lam van een ander ooi. We hebben de moeder met haar eigen lam uiteindelijk in een aparte box in de stal kunnen jagen. Janneke dronk wel maar was erg zwakjes en de ooi was geen model-moeder.Ze verwondde haar jong zelfs door op zijn staart en poot te trappen!
Uiteindelijk, na zeven dagen hebben we Janneke mee naar huis genomen en aan de kachel gelegd. We leerden hem zuigen aan de papfles, we knuffelden hem, hij herkende onze stem, huppelde door het huis en door de tuin, zelfs onze hond Kiki ontfermde zich over hem en likte na elke
papfles zijn mond proper.
Maar Janneke bleef een sukkeltje en kreeg meer en meer het uitzicht van een grote tarantula op vier poten. Uiteindelijk blokkeerden zijn ingewanden en niettegenstaande enkele inspuitingen overleefde Janneke het niet.
Een troost: Janneke heeft zeven dagen palliatieve zorgen gekregen omringd door twee lieve honden en door Karel, Christine en mezelf.
Guusje stelt het opperbest. Elke morgen krijgt hij nog zijn fles en het wordt een flinke uit de kluiten gewassen ram.
James, onze fok-ram is een beetje verliefd op mij. Terwijl ik Guusje de fles geef komt hij me gezelschap houden, zet zijn poot op mijn knie en vlijt zijn kop op mijn schouder. Probeert hij toenadering omdat hij nu niet aan zijn trekken komt bij zijn madammen?
Op het ogenblik van dit schrijven moeten er nog vier ooien bevallen en telt onze kudde één ram, 13 ooien en 9 lammeren.
Jaarlijkse uitstap
Loffice de tourisme nodigt ons elk jaar in het voorjaar uit om een toeristische trip te ondernemen. Die wordt georganiseerd voor mensen die gasten ontvangen hetzij op een camping, in een hotel, gîte of chambre dhôtes. Altijd interessant niet alleen om nog ongekende sites te bezoeken olv de zeer goede gidse Colette maar ook om andere mensen te leren kennen.
Wij bezochten:
Le trou de Bozouls: Bozouls (een stadje) ligt in een meander van het riviertje Dourdou. Door erosie onstond een natuurlijk trou met een diameter van 400 meter en een diepte van meer dan 100 meter.
·
Het middeleeuwse kasteel van Calmont dOlt: daar werden we samen met een klasje kinderen getrakteerd op spektakel met de couillard, een middeleeuws werptuig dat 30 kg op een afstand van 120meter tot 10 maal per uur kon afschieten. We konden ons inleven in de belegering van het kasteel maar de ijzig koude wind en de hagelbuien joegen ons naar onze volgende bestemming.
Na een copieuze maaltijd in het restaurant van het kasteel van Roquelaure reden we langs la coulée de lave, een brede strook vulkanische achthoekige basaltstenen,naar Espalion, gelegen op de via Podiensis de pelgrimsweg naar Compostella. We leerden er een frans woord bij: le scaphandre=duikerspak. Het eerste autonome duikerspak werd in 1864 uitgevonden door Rouquayrol en Demayrouze, beiden afkomstig uit Espalion. En daarom werd in die stadle musé du scaphandre opgericht, waar je de meest bizarre duikerspakken kan bekijken. In een sneeuwstorm keerden we terug naar Villefranche van waar we met eigen vervoer aan 30km/u Le Ran probeerden terug te vinden.
Hoe staat het met de werken in ons huis?
Nog 28 dagen.
Karel werkt op dit ogenblik aan de zoldering in de keuken en de living. Tussen de balken wordt isolerend materiaal aangebracht, oneffenheden worden bijgepleisterd, tenslotte wordt alles in de verf gezet.
En tussendoor werkte hij ook nog buiten. We beslisten een pompe à chaleur te installeren om het zwembad te verwarmen zodat we vanaf april tot november kunnen zwemmen. Om de kosten een klein beetje te beperken heeft Karel het voorbereidend werk verricht: een betonnen bodem+muurtje gemetst waarop de warmtepomp zal geplaatst worden, een 20 meter lange greppel gegraven voor de elektrische kabel.
Nu wachten we op Monsieur Bou die de pomp komt installeren. En we kregen vandaag telefoon dat hij maandag komt .
Willy's bijdrage: l'assainissement...
We zijn deze keer in Le Ran geweest in het putje van de winter. Een week bij Karel en Marleen gelogeerd en o.a. bij de notaris de officiële aankoopakte van Yserttout ondertekend. Trouwe lezers van Marleens nieuwsbrief weten wat Yserttout is, en waar Le Cassan ligt.
Ik wilde ook onze nieuwe woonst wat opruimen, noem het maar uitmesten, maar het is er niet van gekomen. Zolang er 2 varkens en 11 biggen van de boer, ex-eigenaar, verblijven in de benedenverdieping valt er weinig te doen, is het dweilen met de mestkraan open. Et les excuses sont faits pour s'en servir: het was er vooral te koud, te nat en te veel modder. Ik begrijp niet waarom al die Nederlanders en Engelsen absoluut een tweede verblijf in de Aveyron willen kopen! In ieder geval, het was véél gezelliger en lekker knus bij Marleen en Karel! Aperitiefke links, aperitiefke rechts, ge kent de stijl van het huis.
Ik heb ook mijn franse woordenschat uitgebreid, een nieuw woord geleerd: assainissement;een niet te onderschatten onderdeel van de wettelijke bepalingen om een huis te mogen bewonen. In het geval van Yserttout betekent assainissement dat we niet meer op de mesthoop moeten kakken, maar in de toekomst comfortabel gezeten op een toilet ons behoefte kunnen doen.
Alleen, ik begrijp het niet zo goed. In België volstaat een septische put van 1500 liter voor een gezin van 4 personen. In Frankrijk is de minimum verplichte inhoud 3000 liter. En die moet om de 4 jaar geledigd worden door een erkende firma! Lang geleden kwam bij ons de strontboer alleen langs als de put vol was, te vroeg wast geldverspilling, te laat was't burenruzie.
In Le Cassan , enfin, in Frankrijk, moet de put geleegd worden om de vier jaar, kak of gene kak.
Dat betekent dus dat Geert en ik in Le Cassan op vier jaar tijd 3000 liter, of ongeveer 3000 kg uitwerpselen moeten produceren. Dus ongeveer 1 kg per dag en per persoon. Niet min! En dat alleen aan vaste materie want het vloeibare deel wordt via een wettelijk verplicht en ingenieus overloopsysteem en 75 meter draineerbuis gescheiden van de vaste massa.
We zullen dus dagelijks 1 euro aan afvalstoffen erdoor moeten jagen om de septische put rendabel te maken, en dit tot pensioenleeftijd. Geert mag dan nog veel en lekker koken, we hebben een serieus probleem van overcapaciteit.
De boerderij naast ons is een paar weken geleden gekocht door Engelsen. Via de notaris, die het verteld heeft aan de aannemer, die het dan weer aan Karel toevertrouwde, weten we dat die boerderij sanitaire problemen heeft. Te weinig onmiddellijk aangrenzende grond om 75 meter draineerbuizen in te graven. Ze zouden moeten passeren via ons stukje weiland. Schitterend! Want wat ligt er in ons wei? Juist, de fameuze septische put met de volledige 75 meter gaatjesbuis! Enfin, die zal er binnen een paar maanden liggen. En een extra buis van die boerderij naar onze put, waarom niet?, Wij zijn niet racistisch, we zijn niet zoals Filip Dewinter, bij ons geen: eigen kak eerst!
Mits het laten betalen van een niet onaardig bedrag, een soort tolgeld, zouden we onze Engelse buren een oplossing kunnen bieden en zouden we de installatiekosten kunnen recupereren. Vermoedelijk is wat Engelsen produceren in niets te vergelijken met een stevige Vlaamse gedraaide drol. Eerder een iets te platte shit met weinig bezinksel. We hebben natuurlijk nog geen ervaring ter zake, maar om te starten lijkt 1 euro per kak me dan ook voldoende. Geert droomt ervan om voor toeristen te koken: doen Geert, ik sta volledig achter uw keuze. Mits een aangepaste menu zouden we het niveau van onze septische put kunnen regelen. Maandag: rijst, dinsdag: rijst, woensdag: rijst, donderdag: niveau van de put controleren en indien nodig omschakelen op frieten met een vette kwak mayonaise.
En is er onvoorzien een teveel aan verse kak, een soort middeleeuwse versie van spontane diaree? Dan kunnen we altijd beroep doen op onze gastvrije vrienden in de buurt, zij hebben een groot én verwarmd zwembad,waar we onze toerista-buren kunnen naartoe sturen!? Eerst kakken, dan zwemmen, of liever omgekeerd? Dat moeten we nog afspreken. Karel zou er ongetwijfeld ook munt uit kunnen slaan: een abonnement van negen keer zwemmen, tiende keer gratis, kakken inbegrepen. Ik mag er niet aan denken hoe Karel, mits een aangepast menu van Geert, er in geen tijd de zware kosten van zijn zwembadverwarming zou kunnen uithalen!
Prachtige vooruitzichten, en al bij al mogen we ons gelukkig prijzen dat onze toekomstige buren geen Nederlanders zijn.
Christine op bezoek
Christine de zus van Karel kwam 14 dagen logeren. Ze ontpopte zich als een vlijtig Liesje en werkte zich bijna te pletter . Ruiten kuisen (en vallen van de ladder!), kasten uitstoffen (dat dit dweilen was met de kraan open had ze al vlug door!), afwassen, snoeien, hout aanbrengen, prei uitdoen en invriezen, gras afrijden
Tussendoor werd er genoten van de zon, van aperitiefjes op het terras, van gezellige avonden aan de haard.
We bezochten Albi, de markt in Villefranche en St. Cirque Lapopie (mooi middeleeuws dorpje aan de Lot)
Ze heeft ervan genoten en mag volgende jaar zeker terugkomen
26-04-2007
Officieel is het lente maar in zowat geheel Europa is het al zomer. In België heeft het al zes weken niet geregend, de regenputten geraken leeg.
Hier was het warm en in de eerste helft van april hebben we regenbuien en onweders gehad zodat het gras en de klaver goed groeien (we hooien dit jaar!)
We moesten tot 21 april wachten om de groentetuin om te ploegen en te frezen. De grond was te nat. Nu is alles gezaaid, we kunnen met een gerust gemoed op vakantie gaan, de natuur doet de rest.
Op 14 april deden we onze eerste duik in het verwarmd zwembad. De warmtepomp had vier dagen nodig om de temperatuur van het water van 15° naar 24° te brengen. Nu draait de pomp slechts s nachts om de temperatuur constant op 24° te houden. Heerlijk baantjes zwemmen bij de opkomende zon in een buitentemperatuur van ongeveer 10°.Een droom voor een gepensioneerd stel als wij
Nieuws van onze dieren
Ons dierenrijk is weer uitgebreid. We kochten een drachtige ezel van 8 jaar oud. We doopten haar Fleur; ze is erg lief en apprecieert ons gezelschap erg. Wanneer ze juist moet bevallen weten we niet; we houden haar mamellekes in het oog en als die zwellen zal de geboorte niet lang uitblijven.
Deze maand kregen we nog twee lammetjes bij. Moeder schaap had problemen, gelukkig kwamen we op tijd om in te grijpen, we belden de veearts, die met behulp van een touw het eerste lam uit het bekken van de moeder wist te trekken. Het bekken was te smal. Het tweede lam werd zonder problemen geboren.
Normaal zouden er nog drie schapen moeten bevallen maar we twijfelen eraan of ze wel pleine zijn.
Heel de kudde geniet nu van het malse gras , het weidse landschap, de rust op Puech Poulit.
We waren getuige van een zeer bijzondere gebeurtenis in Le Ran, nl. de geboorte van een veulen. Pierre-Yves, eigenaar van de Arabische paarden hier in Le Ran, belde ons een avond op om te vragen of we even wilden gaan kijken naar de Arabische schone Kenya die elk moment moest bevallen. We kwamen net op tijd om de geboorte mee te maken. Op een tiental minuten was de klus geklaard en was Dibaku geboren. Ondertussen is ook de zus van Kenya, Elipse bevallen van een beeldschoon veulen. Jong leven op de weide.
Julie en Marie hebben elk een nest jonge konijnen, dertien in totaal. Luis, de raar, heeft zijn best gedaan!
De kolonie kikkers in onze vijver groeide te snel aan en door het goede weer begonnen ze vroeger dan normaal aan reproductie te denken. Het concert dat eraan voorafgaat werd oorverdovend, slapen werd moeilijk. Quies-bollen in de oren was een oplossing maar ook weer niet zo aangenaam. Dus moesten we ingrijpen om het aantal bronstige kikkers in te dijken. Een levende pier of een rode draad, gevestigd aan een haakje; lieten we uren bengelen voor hun ogen ; soms hapte er wel eens eentje naar het aas maar meestal bleven die ettertjes onbewogen, hun gedachten slechts op één ding gefixeerd: POEPEN. Met een visnet achter de kikkers jagen had al evenmin resultaat.
Tenslotte - na veel gepeins - had ik de oplossing gevonden. Ik herinnerde me de stoere verhalen van Karel die in zijn jeugd de buurt onveilig maakte met zijn katapult. Hij verbrijzelde zelfs een keer de winkelruit van bakker Monida . Karel maakte een katapult, verzamelde steentjes en begon te mikken. Resultaat! Al een 10tal kikkers werden bewusteloos getokt, we visten ze op en ze kregen een tweede leven in het riviertje beneden in het dal. Het is nu heel wat rustiger geworden in de kikkerpoel. De katapult blijft binnen handbereik!
De eerste ronde van de presidentsverkiezingen is achter de rug. Al die beloften van de verschillende kandidaten op de Franse zenders waren op de duur een beetje te veel van het goede. Onze voorkeur ging uit naar Marie-George Buffet , kandidate van de communistische partij. Even oud als ik, diploma geschiedenis-aardrijkskunde,zij kwam zeer overtuigend over. Maar voter utile heeft in het nadeel van de kleine kandidaten gewerkt.
Nu maar te hopen dat Sarkozy het niet zal halen want ik heb een intuïtieve afkeer van die man!
In La Salvetat-Peyrales stemden 836 mensen waarvan 239 op Sarkozy 231 op Royal en 53 op Le Pen !!
Het was een korte nieuwsbrief en een wedren tegen de tijd. Binnen enkele uren vertrekken we richting Marrakech waar we vannacht aankomen. Een welverdiende veertiendaagse vakantie.
We wensen onze remplacants, Willy en Geert (de eerste week)en mama, Bieke, Ingrid en Lokke (de tweede week) een fijne tijd hier in Le Ran.
26-05-2007
De groenten groeien, de echolsia en klaprozen kleuren onze tuin in tinten van rood-geel-oranje, het gras is klaar om gehooid te worden, de kikkers blijven kwaken .
onze jaarlijkse vakantie
Wij namen deze maand onze jaarlijkse vakantie. We reisden met onze vrienden Karel Lamont en Katrie Dierckx uit Bertem naar Marokko.Zij zouden onze gids zijn, zij doorkruisten reeds het zuiden van het land. Wij huurden een auto (Dacia Logan, made in Roemenië), legden ongeveer 2000km af.
Onze reisroute:
Marrakech
De Tizi-n-Tichka-route, stop in Taddert, bezoek aan de kasba in Telouet, Tamtakht , Aït-Benhaddou (bezoek aan ksar)
Ouarzazate, bezoek aan kasba van Taourirt
Vallei van de Dadès, Skoura, El-Keela MGouna, Boumalne-du Dadès
Tweedaagse voettocht door de Vallée des Roses (van Tourbist tot Bou Thrarar en terug)
Ouarzazate, Agdz, Tamnougalt (bezoek aan de kasba)
Vallei van de Drâa: Tamegroute,Zagora, Mhamid
Tweedaagse tocht met 4x4 door de Sahara tot aan de duinen van Chigaga
Terug naar Ouarzazate, Tazenakht (centrum van tapijtenhandel), Taliouine (safraan)
Taroudant, Agadir, Tagazout, Essaouira
Essaouira, Marrakech
Enkele reisimpressies:
MARRAKECH: ook wel de rode parel van Marokko genoemd, is een super drukke stad. Voetgangers, autos, karren getrokken door ezels, motorfietsen alles wemelt door mekaar. Een drukke weg oversteken is een risico voor je leven, verkeerslichten, zebrapaden zijn wel aanwezig maar worden meestal genegeerd.
Mannen zitten op hun hurken tegen een muur gewoon wat rond te kijken, of kletsen bij een glaasje muntthee op een van de vele terrasjes, uitsluitend voor mannelijk publiek bestemd, of prijzen hun koopwaar aan in de souk.
Weinig vrouwen op straat, de meesten gesluierd, schichtig en snel. Enkele vrouwen zitten op de grond en schikken en herschikken de hele dag enkele tomaten, pepers of rode ajuin in stapeltjes van drie. Zouden ze wat verkopen?
De Koutoubia, een Spaans-Moorse minaret torent al 8 eeuwen lang boven de stad uit, het dak van de talrijke kleinere moskeeën zijn een ideale verblijfplaats voor de ooievaars; de drukte van de stad stoort hen niet om hun paarritueel op te voeren.
Het Djemaa-el-Fna plein, het beroemdste plein van Afrika (zegt men) lijkt ons wat te commercieel. De slangenbezweerders, de waterverkopers, de verkopers van vers geperst appelsiensap je kan er niet naar kijken, laat staan een fotootje nemen of je hebt ze aan je been!
s Avonds verandert het plein in één groot restaurant; schreeuwerige obers prijzen hun eetkraampje aan als het beste. Wij aten in eettent nr 25, in de rook en de geur van geroosterd vlees en geroosterde vis. We aten goed, het was lekker de gekookte schapenkoppen lieten we graag aan andere hongerigen.
De KASBAS zijn typische gebouwen vooral in het Zuiden van Marokko. Bijna iedere nederzetting heeft zijn eigen kasba. Het is een onderdeel van de medina (dorp-stad) en wordt gekenmerkt door zijn hoge muren die uit leem vermengd met stro zijn opgetrokken. Vroeger woonde er het dorpshoofd. Momenteel zijn de meeste kasbas niet meer bewoond, ze geven een verwaarloosde indruk, de lemen muren brokkelen af. Er is geen geld voor restauratie.
Wij bezochten de kasba van Telouet; hier woonde in het begin van de 20ste eeuw de pasja van Marrakech (El-Hadj Thami). Hij liet er nog een paleis bijbouwen, waarvan de feestzalen nog intact zijn gebleven: marmeren vloeren, mozaïeken en stucwerk, cederhouten en beschilderde zolderingen.
Wij wandelden van Tamdakht naar de ksar Aït Benhaddou langs een brede rivierbedding waarin zeer weinig water staat, langs kleine percelen graan (hooguit enkele vierkante meters groot),langs irrigatiekanaaltjes. Enkele mannen werken aan de bouw van een betonnen irrigatiekanaal. Alles wordt met de hand gedaan, het uitgraven, het bekisten, het maken van de cement Het is de eerste keer dat we mannen zien werken!
Het indrukwekkende dorp met huizen van rode aarde, de hoge torens van de kasba doemen op aan de overkant van de rivier, die we te voet doorwaden. Voor ons geen ezels die ons aangeprezen worden voor een zacht prijsje. Die laten we voor de dikke madammen van de toeristenbus die net aangekomen is.
Deze ksar staat op de lijst van werelderfgoed maar het dorp verbrokkelt met de dag. Er wonen nog heel wat berbergezinnen die proberen met het geld van de toeristen hier en daar wat herstelwerken uit te voeren.
Taourirt is een dorpje ( een ksar) dat in de 13de eeuw werd gesticht aan de hoge oevers van de Ouarzazate , de rivier waarin de bergstromen van de Hoge Atlas samenvloeien. Hier passeerden de karavanen die van Marrakech naar de Sahara trokken.
In 1920 bouwde de pasja van Marrakech (El-Glaoui) op de overblijfselen van de oude ksar een monumentale kasba, een vesting met hoge gevels met kantelen, een doolhof van vertrekken, mooi gerestaureerd. Een wandeling door de straatjes van het dorp waar nog ongeveer 200 gezinnen wonen is een confrontatie met het dagelijkse leven van de berbers. Spijtig dat het toerisme de kinderen tot kleine bedelaars heeft gemaakt. Stylo, bonbon, dirham zijn de drie woorden die ze tot elke toerist richten. Het geeft ons altijd een slecht gevoel die kinderen te negeren.
Tamnougalt: hier begint de vallei van de Drâa, een langgerekte vruchtbare enclave begroeid met citroen- en olijfbomen en palmen die doorbuigen onder het gewicht van de dadels. De Drâa is de langste rivier van Marokko, hij ontspringt in het Atlasgebergte en mondt uit in de Atlantische Oceaan.
In Tamnougalt werden we door Najib in de 17de eeuwse kasba en het omliggende dorp gegidst. Heel wat vertrekken in deze kasba zijn gerestaureerd en opnieuw in gebruik Een wirwar van trappen, gangetjes moesten de vrouwen de mogelijkheid geven hun gang te gaan zonder mannen te ontmoeten! Katrie en ik hadden zelfs het voorrecht een kijkje te nemen in de pas gerestaureerde hammam, die op dat ogenblik open was voor vrouwen en kinderen.
Wij logeerden tweemaal in een kasba: eenmaal in een gerestaureerde kasba waar Hassan (gediplomeerde universitair in franse literatuur) ons zeer vriendelijk ontving, de avond met ons deelde, en een gesprek met ons durfde aangaan over de islam. Wat keek hij op toen hij hoorde dat wij in geen enkele god geloofden! Een tweede maal in een volledig nieuwe kasba,nog maar onlangs geopend door Sylvie (uit Nantes) en Nasser (Marokkaan). Een prachtig hotel, met zeer veel smaak ingericht.
TWEEDAAGSE VOETTOCHT DOOR DE ROZENVALLEI:
In ons hotel te Boumalne-du-Dadès contacteerden we Brahim, die ons wilde gidsen door de Vallée des Roses. Een zeer tengere jonge man van 31 jaar met het uitzicht van een oud manneke kwam amper aan de schouder van Karel; hij werd onze vriend.
Vanuit Tourbist vertrokken we voor een stevige wandeling langs de rivier MGoun richting Bou Thrarar. In de smalle groene oase langs de rivier staat het magere graan te rijpen, hagen rozen in volle bloei omzomen de percelen, het gezang van de nachtegalen begeleidt ons, het is lekker fris tussen al dat groen. We doorkruisen enkele nederzettingen die volledig geïsoleerd weggedoken liggen tussen de bruine rotsformaties. Hier kan geen auto komen. We doorwaden regelmatig de rivier om op begaanbare paden te blijven.
In Bou Thrarar , het eindpunt van onze wandeling, worden we ontvangen door de bevriende familie van Brahim: muntthee drinken, even uitrusten, en tenslotte een avondwandeling door het dorp naar een hogergelegen plateau waar we de zonsondergang afwachten. Brahim haalt er fotos boven van zijn vriendin, de Zwitserse Annick(?), die hij vier dagen begeleidde en waar hij smoorverliefd op is.
Op de terugweg naar ons gastgezin kunnen we het leven in een dorp bij ondergaande zon en de daarmee gepaard gaande koelte observeren: vrouwen plukken het onkruid tussen het graan en bundelen het samen in een enorme blauwe zak die ze op hun rug naar huis dragen voor het vee dat binnen op stal staat; we voelen de enorme solidariteit die tussen de vrouwen heerst, zij doen de meeste dagelijkse karweien samen. De mannen zoals overal in Marokko staan te kletsen, de toeristen te begapen.
In de gastenkamer wordt het lang wachten op de reuze-couscous door onze gastvrouw klaargemaakt. Katrie en ik hebben weer eens het voorrecht de keuken (kleine berookte ruimte, aangestampte aarde, een oven zonder schouw) te mogen betreden. Dit is het domein van de vrouwen, mannen niet toegelaten. Dochter bakt vers brood, moeder is onze couscous aan het bereiden.
Mooie momenten, temidden van de berberbevolking, primitief leven, een leven verbonden met de natuur, verbonden met mekaar, enorm gastvrij, vriendelijk, nog niet aangetast door de bedelpraktijken van in de toeristische centra.
WOESTIJNTOCHT DOOR DE SAHARA
Vanaf Zagora wordt het landschap alsmaar zandiger. Hier en daar stuift het zand in een kleine windhoos de hoogte in. Mhamid is echt het einde van Marokko, hier begint de woestijn, hier staat het leven stil, hier kan je enkel overleven. Onze chauffeur Moubarik, een grijsaard -maar dat valt niet op met de tulband rond zijn hoofd- vertelt ons tijdens de eerste uren schokken door het rotsige zandlandschap over zijn militaire dienst in het VN leger.
Tegen de avond komen we toe aan een tentenkamp temidden hoge duinen ( de duinen van Chigaga)., die we beklimmen om de ondergaande zon te bewonderen. We worden stil van ons eigen in dit immense landschap! De wind steekt op, tijd om terug te keren naar ons nomadenverblijf waar we onder de luifel een door onze gids bereide tajine voorgeschoteld krijgen.
Terug in Mhamid lees ik een opschrift in een café:
le désert ne se raconte jamais, il se vit, een mooie samenvatting van een enige ervaring.
Nu laat ik even Karel Lamont aan het woord :
200 km noord-west-waarts naar Agdz waar we overnachten in de pas gebouwde en sinds 1 maand opengestelde kasba Azul van Sylvie en Nasser ( zie hoger). Een pareltje
.
De volgende morgen richting Atlantische oceaan en een paar kilometer voor Tasla worden we vriendelijk gevraagd te stoppen om een vader en zoon te depanneren met een beetje olie voor hun gestrande auto. Dat hebben we niet, maar we nemen de brave man mee naar zijn woonst die dan de tweede zoon met de brommer terugstuurt om de eerste zoon te smeren. In weerwil van wat de reisgidsen ook mogen beweren: dit was geen tapijtenverkopersvalstrik.Want het was Karel DB die begon te geilen op het mooie tapijt waarop we zaten en waar we gastvrije thee aangeboden kregen ( en bij uitbreiding werd ook nog avondeten en overnachting aangeboden) Het kwam hier op neer dat we vandaar vertrokken met twee prachtige kelims aan halve prijs. Die twee tapijten zijn vanaf heden te bewonderen in Le Ran. Men kan er ook echt mee vliegen. Karel geeft navigatielessen bij volle maan. Autorisation de circulation is in dit geval niet verplicht (zie later onder bakshish).
Het dorp Tasla en het verderop gelegen stadje Tazenakht zijn samen goed voor het grootste deel van de huisgeknoopte tapijten van Marokko.
Nog in de late namiddag komen we dan aan in
Taliouine wat dan weer hét centrum is van de safraanteelt. In het plaatselijke bezoekerscentrum van de coöperatieve worden we degelijk onderricht over meeldraden en krokussen, gewichten en prijzen, soorten en variaties en hoe de valse van de echte te onderscheiden. Want hier gaat het over geld, véél geld en bijgevolg
We overnachten in de auberge Souktana. In een tent met bedden wegens geen plaats meer in de kamers. Alles volzet.
Volgende morgen via Taroudant( mini-Marrakech ) op naar de kust. Agadir laten we letterlijk links liggen maar bij het verlaten van de stad worden we geconfronteerd met een hardnekkige Afrikaanse traditie: bakshish. Of hoe een politieagent zijn maandwedde belastingsvrij probeert te verhogen. Een lang verhaal omtrent onze huurwagen die niet de benodigde papieren aan boord had, diezelfde auto die dan dreigde te worden aangeslagen, dreigementen van onze kant, telefoontjes naar de chef de brigade dAgadir, grijnzende besnorde agenten ( gelukkig had er één van ons nog een grotere snor) en dan na een klein uurtje (zijn dienst zat er op denken we) de bede van de-man-met-twee-strepen dat we hém niet moesten aanklagen maar de verhuurfirma, want zij waren de afzetters Vakantiegenoegens die men zo snel mogelijk wenst te vergeten en waar men achteraf nog eens hartelijk om kan lachen en.. dat we ons toch niet hebben laten doen.Wat dacht je.
De tocht naar Essaouira bracht ons weer naar de geciviliseerde wereld De Scherpenheuvel-straatjes, de winkeltjes voor toeristen stonden in schril contrast met het berberleven van het zuiden. Gelukkig was er de overdrukke haven: het lossen van de vissersboten, het herstellen en maken van de visserssloepen, de verkoop van de vis konden ons uren boeien.
Be-slama Marokko, het was de moeite waard je te leren kennen.
Fotos over onze reis kan je bekijken op:
http://picasaweb.google.be/marleengrauwels/Marokko
. 
 "Laughing"){kind=icon}
){kind=link}