Ik ben Johan Kindt
Ik ben een man en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is logopedist, maar ben nu gepensioneerd..
Ik ben geboren op 10/10/1945 en ben nu dus 79 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Wandelen, koken, muziek beluisteren, lezen, fietsen en naar mensen kijken, ook in de spiegel.
In zijn bijzonder lezenswaardig boek 'Mozart en de Anderen' (Arbeiderspers Amsterdam 2006) steekt Maarten 't Hart geheel terecht de loftrompet over zijn lievelingscomponist W. A. Mozart. Daarbij geeft hij aan dat niet alles van Mozart een meesterwerk kan worden genoemd. Tegelijk geeft de auteur een overzicht van de talloze meesterwerken die tot het oeuvre van Mozart behoren, zoals bijvoorbeeld het 'trio voor viool, altviool en cello, KV. 563'. De rij is bijna eindeloos.
Daartegenover noemt Maarten 't Hart een hele reeks componisten waarvoor hij een lans wil breken, maar die, volgens hem, ondanks het hoge niveau van hun componistenarbeid, misschien maar één meesterwerk hebben afgeleverd.
Zo 'n componist is de Italiaan Giuseppe Martucci (1856 - 1909) en het meesterwerk: de liederen-cyclus La Canzone dei Ricordi (Lied van Herinneringen, misschien wel zijn belangrijkste werk uit 1886-87).
Deze liederencyclus voor hoge mezzosopraan en orkest over spijt over een verloren liefde (gecomponeerd vlak na de Lieder eines fahrenden Gesellen van Mahler), roept in een taal die herinnert aan Brahms, Schumann en Wagner, een nostalgische sfeer op en dit toch in een geheel persoonlijke compositiestijl die van begin tot einde boeit en ontroert.
(Giuseppe Martucci)
Toen ik dit las, had ik nog nooit van deze liedcyclus gehoord. Inmiddels behoort het tot mijn terugkerend luisterrepertoire en ik mag hopen dat deze liedcyclus hier of daar eens op het programma zou komen te staan. Met dank aan Maarten 't Hart!
Van schrijfster Lut Ureel kreeg ik jaren geleden dit gedicht van de Zweedse dichter Lars Gustafsson toegestuurd. Ik vind het nog steeds meesterlijk en het is al die tijd één van mijn favorieten gebleven. Pas onlangs zag ik de originele dichtbundel in een boekhandel en ik kon het boek niet laten liggen.
Er moet een wereld bestaan hebben voor de Triosonate in D, een wereld voor de Partita in a mineur, maar hoe zag die wereld eruit? Een Europa van grote lege vertrekken zonder weerklank, overal onwetende instrumenten waar Musikalisches Opfer en Das Wohltemperierte Klavier nooit over een claviatuur waren gegaan. Eenzaam gelegen kerken waar de sopraanstem uit de Johannes-Passion zich nimmer in hulpeloze liefde slingerde rond de mildere windingen van de fluit, weidse zachtmoedige landschappen waar alleen oude houthakkers met hun bijlen te horen zijn het gezonde geluid van sterke honden in de winter en - als een slingerklok - schaatsen klauwend in glansijs; zwaluwen zwermend in de zomerlucht, schelp waar het kind aan luistert en nergens Bach, nergens Bach, schaatsstilte van de wereld voor Bach. (De stilte van de wereld voor Bach, Lars Gustafsson, Hoogland & Van Klaveren, 2007)
Dichter, Waar ben je gebleven? Waar zat je al die tijd? Was je met vakantie? Kwam je op verhaal? Werd je te oud, te gek voor woorden? Verleerde je de trucjes met de taal?
Moeilijk is nochtans het dichten niet. Woorden kan je samenpersen als vezels in een vezelplaat, er een kast mee bouwen waarin het boek der boeken staat. Uitpersen kan je ze tot essence, extract of concentraat en een druppel laten lekken op een hete plaat. Woorden kunnen ook verdampen tot je er lucht van krijgt maar ze kunnen ook ozon worden, stof of rampen. Je kan woorden opgooien, zoals de kat de muis, je kunt ze nog een tijdje laten leven maar vroeg of laat moeten ze dood
Jij ziet het, Dichter, moeilijk is het dichten niet! Jij zet wat woorden bij elkaar en voor je het weet heb je een mooi nieuw lied.
'De muziek van een leven' van A. Makine is zo 'n roman die je als muziekliefhebber eerder oppikt omwille van de sprekende titel, dan omwille van het feit dat je de schrijver zou kennen of omwille van de inhoud van het boek. Niet echt iets om fier over te zijn.
Meer dan dat Makine een naar Frankrijk uitgeweken Rus is en ooit eens de Prix Goncourt kreeg wist ik er niet over.
En dan begin je in dit boek te lezen en het kapselt je helemaal in, beneemt je de adem, maakt je wijzer, emotioneert, doet je helemaal meeleven, doet je voelen wat je zelf tot mens maakt, om tenslotte na een paar uur bij de slotzinnen van het boek te belanden en met tegenzin te moeten vaststellen dat je het al uit hebt.
'Hij bedacht dat er in dit leven een geheimschrift, een codetaal zou moeten bestaan om, kort en eenduidig, de enorme ingewikkeldheid onder woorden te brengen van die zo natuurlijke en jammerlijke pogingen iets van het leven en de liefde te maken'.
Dit soort meesterlijke zinnen, samen met een schitterende vertelling, in een buitengewoon mooie vertaling, over een jonge pianist die vlak voor een concert wordt gewaarschuwd dat hij niet meer naar huis moet gaan omdat zijn ouders door Stalins geheime politie zijn aangehouden en hoe zijn leven dan verder verloopt, maken deze roman tot een geweldige leeservaring!
De muziek van een leven; Andreï Makine; De Geus; 2005. Neem dit kleine (120 bladzijden), grote boek mee en zeker aan de kleine prijs waarvoor het nu beschikbaar is. Je hoeft er niet eens voor naar de boekenbeurs.
(Giuseppe Martucci)
(Yakar, D 'Avalos, Brilliant Classics)
(Freni, Muti, Sony);)
(Coggi, La Vecchia, Naxos)
