VAN MORRISON

Georges Ivan Morrison (°aug. 1945).

Alias Van the Man.

Ik zag hem vaak optreden.

Soms met de rug naar het publiek.

Geen groet.

Geen woord.

Een enkele keer zijn muzikanten bij naam noemend.

Verder alleen maar zijn songs.

Van Morrison bespeelt zijn publiek niet.

Schrikt van de massa alsof hij geen mens had verwacht.

Wendt zich,

Zonnebril altijd op,

Af van het flitsende licht.

Vermijdt de pers.

Waarom?

Omdat enkel de muziek spreekt?

Van Morrison boeit het publiek

Door zijn persoonlijkheid en door de muziek

Die ergens uit voortkomt

Alsof het iets is dat buiten hem om gebeurt.

Met Greil Marcus in zijn boek STRANDED (1979) ben ik het eens.

‘Van Morrison heeft met zijn songs een privé-relatie.

Daar komt niemand tussen.

Hij verstopt zich in de schaduwen van de spots.

Zendt golven van wantrouwen,

Zelfs vijandschap de zaal in,

Loopt midden in de set het podium af.

Hoewel hij de luisteraars diep wil raken,

Voelt hij zich tegelijk door zijn publiek

Beloerd,

Bekeken,

Betrapt.

Daarom neemt hij afstand om dichterbij te kunnen komen.

Enkel en alleen met zijn muziek lost hij deze paradox op.

Voor hem,

Geen laserlicht

Geen rookmachine

Om te verhullen wat hij niet kan.

Van Morrison verstopt zich

Om door zijn muziek des te meer te tonen wie hij is'.

Dit jaar in augustus wordt Van Morrison (net als ondergetekende) 65. Als oude knorpot kan hij nu definitief gerekend worden tot de gilde van de bromberen, maar zijn muziek is springlevend. Van dezelfde Greil Marcus verscheen zo pas een nieuw boek dat stilstaat bij de grote muzikale mijlpalen in het werk van Van The Man: When that rough god goes riding, listening to Van Morrison (Public Affairs, 2010).

 

“Van Morrison,” says Greil Marcus, “remains a singer who can be compared to no other in the history of modern popular music.” When Astral Weeks was released in 1968, it was largely ignored. When it was rereleased as a live album in 2009 it reached the top of the Billboard charts, a first for any Van Morrison recording. The wild swings in the music, mirroring the swings in Morrison’s success and in people’s appreciation (or lack of it) of his music, make Van Morrison one of the most perplexing and mysterious figures in popular modern music, and a perfect subject for the wise and insightful scrutiny of Greil Marcus, one of America’s most dedicated cultural critics. This book is Marcus’s quest to understand Van Morrison’s particular genius through the extraordinary and unclassifiable moments in his long career, beginning in 1965 and continuing in full force to this day. In these dislocations Marcus finds the singer on his own artistic quest precisely to reach some extreme musical threshold, the moments that are not enclosed by the will or the intention of the performer but which somehow emerge at the limits of the musician and his song (From the Editor).

Mijn favoriete plaat voor nu: No guru, no method, no teacher (1986)



We blijven luisteren!

J. KiNDT
2010

06-05-2010 om 12:32 geschreven door Johan Kindt