Geen klop op de deur, geen zachte tik tegen het raam.

Nochtans, de maan scheen door de bomen en de wind was gaan liggen!

En toch, geen chocola, zelfs geen nicnacje in de schoen. NIETS.

Waren we ondeugend of stout geweest? Hadden we de goedheilige man ontstemd? En indien ja, hoe dan? Op welke wijze?

We pijnigden onze hersenen met de roe, we ledigden de inhoud van onze ziel in de zak en wat overbleef bracht klaarheid in de zaak. 

Eerst het actieterrein van de Man Met De Staf verlaten en daarna verwachten dat hij bij je langskomt!

Hoe naïef kan een mens zijn...

Sinterklaas komt nooit in het zuiden.

Logisch, zijn stoomboot vaart langs het westen!

Wat diepgaander historisch onderzoek bracht nog meer aan het licht. De protestantse hervorming in dezestiende eeuw schrapte de heilige Nicolaas, wiens sterfdag men op 6 december herdacht. Maar de Hollanders (en Vlaanderen mettenenen) bleven de kindervriend trouw. Toen de Nederlanders naar Noord-Amerika trokken namen ze de man en het daarbijhorende gebruik mee. Daar evolueerde hij tot Santa Claus, father Christmas en het was de coca cola reclame die rond 1930 de "complete make-over" heilige opnieuw naar Europa bracht. In klaasvrije gebieden sloeg hij snel aan. De coca cola ook, trouwens. Elders woedt nog steeds een meer of meer hevige concurrentieslag;

En waar blijft de commissie ter bestrijding van namaakartikelen dan?

Steekpenningen op zak, zeker?

Ach, berg weg de strijdbijl, vernietig de verdelgingsmiddelen. Wij nemen wel genoegen met Santa Claus, hier gekend als Le Père Noël.

Al heeft deze versie dan geen nicnacjes op zak.

Zucht...

Lucrèce L'Ecluse

op de foto: het beeld van Saint Nicolas in Auxerre