Je hebt de voorbije dagen opnieuw goed doorlopen. Je bloedwaarden waren goed en je kon zaterdag beginnen aan je derde kuur in deze fase. Maandag kreeg je een lumbale punctie en moesten we overnachten in het ziekenhuis. Maandag heb je opnieuw overgegeven maar dat ligt niet aan de chemo maar aan de warmte. We hadden, net zoals zovelen, gehoopt op een goede warme zomer maar in jouw situatie is het gewoon te warm. Je komt niet buiten, je kan niet zo goed meer eten, je moet soms overgeven, je slaapt moeilijk in, ... . In het ziekenhuis is het nog erger want daar zijn zij momenteel bezig aan het bouwen van een nieuwe kinderafdeling. Aangezien de stoffen die daarbij vrijkomen, schadelijk kunnen zijn voor leukemiepatiënten, mogen de ramen niet open en de airco niet aan. Tevens moet je een speciaal mondmasker dragen bij het passeren van de bouwwerken. Leuk is iets anders, want je begint op te merken dat mensen naar je kijken als je een mondmasker aan hebt of wanneer je in je rolstoel zit. Het feit dat sommigen je echt aanstaren vind je zeer vervelend en maakt je soms kwaad. We proberen je uit te leggen dat het normaal is dat mensen naar je kijken omdat ze nieuwsgierig zijn maar meestal heb je daar geen oren naar.
Vanaf de eerste dag van je ziekte tot op heden waren wij steeds bij jou maar het leven gaat verder. Vandaag is je papa gaan werken, morgen gaat je mama werken. Vanaf nu werken wij beiden halftijds. Dat is nodig want zeker tot januari kan je niet naar school gaan en er moet steeds iemand bij jou zijn. Gelukkig hebben wij beiden een goede werkgever die dergelijke regeling mogelijk maakt. Hoe doen de andere ouders dat? In de aangeboden literatuur van het ziekenhuis, die wij beiden gelezen hebben, staat dat je om de grootste schok te verwerken best een periode thuis blijft. Tevens raden ze aan op een bepaald moment opnieuw te gaan werken. Het tijdstip moet wel goed zijn, je mag niet te vlug gaan werken maar ook niet te laat want anders durf je niet meer. Voor iedereen is dat tijdstip anders. Wij hebben het gevoel dat de tijd voor ons rijp is om die draad terug op te pikken. Wij hadden de afgelopen weken nodig om alles een plaats te geven en wij zijn daar in geslaagd. We weten dat we constant, naargelang de fase waar je inzit, opnieuw alles een plaats zullen moeten geven en dat we ontzettend veel zullen moeten reorganiseren en plannen wie wat wanneer moet doen. Met de steun van de mensen rondom ons denken we wel dat we daarin zullen slagen.
Komende zaterdag start je, indien je bloedwaarden goed zijn, met je laatste chemokuur in de tweede fase. Het wordt wel een klein weekje ziekenhuis. Van zaterdag tem dinsdag moet je elke dag naar het ziekenhuis. Woensdag moet je een beenmergpunctie ondergaan en moet je overnachten in het ziekenhuis. Die beenmergpunctie is opnieuw belangrijk. Die gaat na of de leukemiecellen wegblijven en bepaalt of je kan starten met de derde fase in je therapie. Tot hiertoe doorloop je de therapie zeer goed en we kunnen alleen maar hopen dat dit zo blijft.
